Święty Hubert, patron myśliwych. Dla jednych symbol nawrócenia i zerwania z tradycją łowiecką dla innych następca pogańskich bóstw, jeszcze inni polecają się swemu patronowi przed każdym wyjściem w łowisko. Mało kto wie jednak, że postać Świętego Huberta przedstawiana jest również w kontekście walki z wścieklizną.
Inż. Leon Ossowski podaje w „Przeglądzie Leśniczym” z r. 1929 następujące szczegóły dotyczące Patrona myśliwych;
,,Ogłoszenie św. Huberta patronem łowiectwa stoi w ścisłym związku z renowacją opactwa Andagium, którego założycielem był św. Beregisius, towarzysz św. Huberta. Początkowo bogaty klasztor z biegiem czasu zubożał. Okazała się potrzeba sprowadzenia relikwii jakiegoś Świętego, celem wzmożenia ruchu pielgrzymek. Dnia 3 listopada 825 r. przewieziono zwłoki biskupa Huberta do klasztoru Andagium, który od dnia tego nosi nazwę St. Hubert. Okolica klasztoru górzysta i bardzo lesista, tworzyła wspaniałe łowiska. Już za czasów pogaństwa cała ta połać kraju poświęcona była bogini Dianie, którą czczono tu pod nazwą regionalną ,,Diana Arduenna”. Południowa część Ardennów jeszcze w VIII w. była po większej części zamieszkała przez ludność pogańską, która właśnie czciła ową Dianę.
By zniweczyć zwyczaje pogańskie, Kościół szerzył wszędzie i rozpowszechniał kult czczenia Świętych chrześcijańskich w miejsce bożków. Nic więc łatwiejszego, jak ogłosić w miejsce Diany, bogini łowiectwa, św. Huberta, Świętego miejscowego, patronem myśliwych. W średniowieczu działalność mnichów nie opierała się tylko na kontemplacji, jałmużnach i na nauczaniu, ale zajmowali się oni i rolnictwem. Lesistość Ardennów, oraz obfitość zwierzyny w lasach, miały to do siebie, że rolnictwo ściśle było związane z łowiectwem. Hodowla psów gończych, znaną była w całej okolicy. Hodowla psów oraz sąsiedztwo niezliczonej wówczas ilości wilków były powodem częstych wybuchów wścieklizny. Zakonnikom znany był środek przeciwko wściekliźnie polegający na wypalaniu ran, powstałych wskutek ukąszenia psa wściekłego.By podnieść znaczenie świętego, wypalali oni rany takie żelazem w formie klucza tzw. klucza św. Huberta, który otrzymał Święty od Papieża jako symbol władzy. Wypalając ranę, modlono się do Świętego. Używane do wypalania ran klucze, otrzymywać miały swa sile przez ocieranie je o prawdziwe klucze Świętego Huberta Prócz żelaza w formie kluczy, miano używać też żelaza w formie wieńców, które równocześnie wypalano psom tzw. znak pochodzenia mający je zarazem chronić przed wścieklizną.
Ponieważ przez wypalanie dezynfekowano ranę i w wielu wypadkach zapobiegano wściekliźnie, sława Świętego szybko rosła tak, że już około r. 1000 Huberta oficjalnie czczono w Ardennach jako patrona łowiectwa.
Widzenie Huberta
Fritz von Wille (1860-1941)
