Józef Stalin - 20 000 000 ofiar !!!

Józef Wisarionowicz Stalin (własc. I. W. Dżugaszliwi), urodzony w 1879 r. działacz rosyjskiego i międzynarodowego ruchu robotniczego, Gruzin, radziecki mąż stanu. Od młodości działał w gruzińskim ruchu rewolucyjnym. Studiował 5 lat w seminarium duchownym w Tyflisie (Tbilisi). W 1898 r. wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji, w 1903 r. do partii bolszewickiej. W 1912 r. został członkiem Komitetu Centralnego SDPRR(b). Był współpracownikiem wielu pism partyjnych, m.in. "Prawdy" i "Zwiezdy". Wielokrotnie aresztowany i zsyłany. W 1912 r. przebywał w Krakowie. Był jednym z organizatorów Rewolucji Październikowej, członkiem partyjnego Ośrodka Wojskowo-Rewolucyjnego (WRK). W pierwszym rządzie radzieckim w latach 1917-22 był komisarzem ludowym ds. narodowości, w latach 1919-22 komisarzem ludowym kontroli państwowej. W okresie wojny domowej i obcej interwencji był członkiem Rady Wojskowo-Rewolucyjnej Republiki. W kwietniu 1922 r., po XI Zjeździe RKP(b), w związku z chorobą W. I. Lenina, powierzono mu funkcję sekretarza generalnego RKP(b). Po śmierci Lenina, na tym stanowisku, po podporządkowaniu sobie aparatu bezpieczeństwa stał się faktycznym przywódcą państwa radzieckiego i partii komunistycznej. Pod jego kierownictwem opracowano i zrealizowano w ZSRR program socjalistycznej industrializacji kraju, a następnie - plan kolektywizacji rolnictwa i do 1934 zrealizowano podstawowe zadania okresu przejściowego od kapitalizmu do socjalizmu, podczas których był inicjatorem represji i masowych zbrodni wobec ludności i aparatu partyjno-wojskowego ("wielka czystka"). Był otoczony oficjalnym kultem państwowym. Od VIII 1939 r. sprzymierzony z Hitlerem (pakt Ribbentrop-Mołotow), zadecydował o agresji radzieckiej na Polskę 17 IX 1939 r. (później deportacje ludności polskiej w głąb ZSRR). W czasie Wielkiej Wojny Narodowej Związku Radzieckiego jako przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych (od V 1941) i przewodniczący Państwowego Komitetu Obrony (1941-45) oraz naczelny dowódca radzieckich sił zbrojnych, wniósł istotny wkład w zwycięstwo nad hitlerowskimi Niemcami, doprowadzając jednocześnie do krańcowego wyniszczenia kraju; uczestniczył w konferencjach sojuszniczych w Teheranie (1943), Jałcie i Poczdamie (1945), wywierając poważny wpływ na ich przebieg i wyniki, a m. in. na powojenny podział stref wpływów w Europie (m. in. ustalenie zachodniej i północnej granicy Polski na Odrze, Nysie Łużyckiej i Bałtyku). W 1945 r. otrzymał tytuł generallisimusa oraz Bohatera Związku Radzieckiego. W okresie powojennym jako sekretarz generalny KPZR i przewodniczący Rady Ministrów ZSRR nadal prowadził politykę terroru w ZSRR. Był inicjatorem narzucenia państwom Europy Środkowo-Wschodniej sowieckiego modelu ustrojowego (stalinizacja) i roli państw satelitarnych. Proces destalinizacji rozpoczął się w 1956 r. na XX Zjeździe KPZR, zainicjowany przez Nikitę Chruszczowa (krytyka tzw. kultu jednostki). Zahamowany w końcu lat 60. przez Breżniewa, ponownie podjęty po 1985 r.
Stalin był autorem wielu prac, m.in.: O podstawach leninizmu (1924), Przyczynek do zagadnień leninizmu (1926) oraz prace poświęcone walce KPZR z antypartyjnymi ugrupowaniami i nurtami: Trockizm albo leninizm (1924), Jeszcze raz o socjaldemokratycznym odchyleniu w naszej partii (1926), O prawicowym odchyleniu w WKP(b) (1929).
Stalin zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach 5 marca 1953 r.

Biografia propagandowa
Generalissimus Związku Radzieckiego, wódz i nauczyciel narodu radzieckiego, kontynuator nieśmiertelnych idei Włodzimierza Lenina (1878-1953).
Od młodych lat wódz Józef Stalin uczęszczał do seminarium duchownego w Tbilisi. Bardzo szybko zrozumiał obłudę religii, jak i nauczających tam. Już od samego początku swojej nauki, związany był z robotniczo-chłopskim ruchem rewolucyjnym, za co usunięty został, ze szkoły. Jego dalsze losy to niezłomna walka o wolność klasy robotniczej w szeregach Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji. Już na samym początku swojej działalności w partii bolszewickiej stał się najbliższym współpracownikiem Włodzimierza Lenina. W okresie Rewolucji 1905-1907, dowodził wieloma akcjami, przed którymi drżał car i jego pachołkowie. Wielokrotnie, był aresztowany za swoją działalność przez Ochranę, jednak nie przeszkodziło mu to w kontynuowaniu wspaniałej pracy na rzecz robotników i chłopów. Od 1912 roku tow. Stalin był członkiem Komitetu Centralnego SDPRR(b). W okresie tym, był również redaktorem wielu rewolucyjnych gazet, m.in. "Prawdy" i "Zwiezdii". W latach 1913-1917 był na zesłaniu, gdzie prowadził swoją działalność rewolucyjną. Po przyjeździe do Piotrogrodu w 1917 roku, wraz z Włodzimierzem Ilijiczem zorganizował rewolucję robotników i chłopów. Podczas całego okresu trwania wielkiego zrywu uciskanych klas, tow. Stalin nieustannie prowadził walkę o zwycięstwo wolności w pierwszym rzędzie wraz z tow. Leninem. Przez całą rewolucją był jego najbliższym pomocnikiem i to właśnie wraz z tow. Stalinem, przygotowywał tow. Lenin wszystkie działania rewolucjonistów. Kolejne lata to pasmo nieprzerwanych sukcesów tow. Stalina oraz walka z sabotażnikami i kontrrewolucjonistami. Od 1919 tow. Stalin był członkiem utworzonego wtedy Biura Politycznego KC RKP(b). W trakcie wojny wyzwoleńczej z carskimi pachołkami: Judeniczem i jemu podobnymi, tow. Stalin walczył i dowodził jednocześnie wieloma frontami, a jego sukcesy przyćmiły blaskiem dokonania, tak wybitnych dowódców jak Siemion Budionny i Kliment Woroszyłow. W kwietniu 1922, został sekretarzem generalnym partii komunistycznej, co było potwierdzeniem, iż naród i partia święcie wierzą w tow. Stalina. Po śmierci wielkiego wodza Rewolucji Październikowej, Włodzimierz Ilijicza Lenina, tow. Stalin jako oczywisty i jedyny następca, rozpoczął walkę z przywódcami kontrrewolucjonistów i zdrajców ojczyzny, dowodzonych przez zagranicznych agentów: Trockiego, Zinowiewa i Kamieniewa. W późniejszym okresie, milicja i organy bezpieczeństwa, wykryły także drugą grupę spiskową w partii dowodzoną również przez agentów zagranicznych wywiadów: Bucharina i Rykowa. W 1928, tow. Stalin rozpoczął industrializację Związku Radzieckiego i likwidację kułactwa. Zarówno uprzemysłowienie jak i kolektywizacja, zakończyły się ogromnym sukcesem. W 1934 na polecenie przywódców organizacji kontrrewolucyjnych, zamordowano, Siergieja Kirowa, wybitnego bolszewika. Jak się później okazało, grupa kontrrewolucjonistów, dowodzona z zagranicy przez Trockiego, planowała niegdyś także zamordowanie tow. Lenina, Swierdłowa i Stalina, a w latach 30. Chciała dokonać zamachu stanu i przywrócić rządy burżuazji i obszarników! Dzięki niezłomnej postawie tow. Stalina i organów bezpieczeństwa natychmiast wykryto spisek także w armii. W latach 1936-1938, naród radziecki, bez problemu poradził sobie z panami Zinowiewami, Kamieniewami i Bucharinami. Jednocześnie przez całe lata 30. tow. Stalin mimo przeszkód, wiódł prostą drogą naród radziecki ku świetlanej przyszłości. Wszystkie wskaźniki produkcji, mimo wielu aktów sabotażu dokonywanych na polecenie zagranicznych agentów (głownie niemieckich), wciąż rosły. Po zdradzieckiej i niesprowokowanej agresji bestii faszystowskich na pokojowo nastawiony Związek Radziecki, tow. Stalin poderwał naród radziecki do bohaterskiej obrony kraju. Dzięki wspaniałemu dowództwu, największego wodza w historii, Armia Czerwona wyzwoliła Europę Środkowo-wschodnią spod jarzma kapitalistyczno-burżuazyjno-faszystowskich rządów. Po zakończeniu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, potężny naród radziecki, pod wodzą tow. Stalina zabrał się bohatersko do odbudowywania kraju. Mimo nieustannych ataków amerykańskich i brytyjskich imperialistów, którzy ciągle dokonywali bandyckich napadów na potężny Kraj Rad, tow. Stalin niezłomnie realizował idee Marksa i Lenina. Serce bohatera Kraju i wodza, tow. Stalina przestało bić 5 marca 1953, na całym świecie wszyscy ludzie pracy, oddali hołd zmarłemu. Po śmierci, jego ciało zostało złożone w Mauzoleum, obok ciała Włodzimierza Lenina. Tow. Stalin oprócz swoich światłych i mądrych działań, był także autorem wielu wspaniałych ksiąg nt. rewolucyjne (m.in. Dzieła, O Leninie).

Wypowiedzi Stalina: "Dobre jest to, co służy nam, Rosjanom (sic!). Mówię otwarcie, powinniśmy posługiwać się przemocą i fałszem."

Stalinowski plakat propagandowy

Stalin i Dzierżyński, 1925 r. - zdjęcie
Wczesne zdjęcie
Stalin i Maksym Gorki, 1931 r. - zdjęcie
Stalin z dziećmi
Zdjęcie
Zdjęcie (bardzo dobre)
Stalin w swoim gabinecie - zdjęcie
Stalin zapalający fajkę - zdjęcie
Zdjęcie - Stalin z wyciągniętą ręką
Obraz - Stalin w starszym wieku
Zdjęcie - uroczystość na cześć Stalina

Lenin podczas rozmowy ze Stalinem, Gorkim i innymi delegatami na V Zjazd SDPRR w Londynie w 1907 r.
Lenin, Stalin i Mołotow w redakcji "Prawdy"
Lenin, Stalin i Dzierżyński, 1918 r.
Stalin, Lenin i Kalinin - zjazd delegatów RKP(b), marzec 1919 r.
Lenin i Stalin
Ordżonikidze, Woroszyłow, Kujbyszew, Stalin, Kalinin, Kaganowicz i Kirow - Moskwa, urodziny Stalina, 1929 r.
Woroszyłow, Kalinin, Stalin i Ordżonikidze - Moskwa, 1933 r.
Stalin i Woroszyłow - Moskwa, 1935 r.
Stalin i przodownica - Moskwa, 1935 r.
Jagoda, Mołotow, Ordżonikidze i Stalin - pogrzeb Gorkiego, Ochotnyj Riad, Moskwa, 1936
Pasza, Stalin i Demczenko - Moskwa, 1936 r.
J.W. Stalin wśród dzieci na lotnisku tuszyńskim - 1936 r.
Stalin, Ribbentrop i Mołotow - toast za zdrowie Fuehrera (sic!) - 23 sierpnia 1939 r.
Malenkow, Budionny, Beria i Stalin - dzień czołgisty, lata 40'
Stalin i Kalinin - Moskwa, 1944 r.
Stalin, Mao i Chruszczow - Moskwa, 1949 r.
Stalin i Chruszczow na trybunie kremlowskiej - 1 maja 1949 r.
Stalin, 70-urodziny - Moskwa, 1949 r.

Obrazy socrealistyczne ze Stalinem w dziale Obrazy socrealistyczne

Uchwała KC PZPR z okazji 70. urodzin Stalina
Po śmierci Stalina - teksty źródłowe

Stalinizm

Forma dyktatury komunistycznej zapoczątkowana ok. 1929 w ZSRR przez J. Stalina. Do gł. cech stalinizmu należały: panowanie aparatu partyjnego nad wszystkimi dziedzinami życia (ograniczone jedynie przez Stalina, jego pozycję umacniały przeprowadzane co jakiś czas czystki, przeprowadzane wśród przeciwników partii bolszewickiej oraz tzw. "obcych klasowo" oraz działaczy partyjnych, oskarżanych o nieprawomyślność i "odchylenia" od obowiązującej linii), biurokracja partyjna (kontrolująca organizacje społeczne, administrację, gospodarkę, media, naukę, szkolnictwo, kulturę, siły zbrojne, milicję), stanowiąca uprzywilejowaną warstwę stojącą najwyżej w hierarchii społecznej, kult przywódcy partii i państwa, totalna kontrola aparatu bezpieczeństwa, masowe represje, izolacja od świata. Po II wojnie światowej stalinizm rozszerzył się na związane z ZSRR państwa europejskie i azjatyckie. Po śmierci Stalina (1953) większość partii komunistycznej odżegnała się od najbardziej drastycznych przejawów stalinizmu, nazwanego kultem jednostki. Ostateczny rozpad dziedzictwa stalinizmu nastąpił u schyłku lat 80-tych XX w. Stalinizm w jego skrajnej ideologicznie i ustrojowo formie wprowadził Mao Tse-tung (Mao Zedong) w Chinach w latach 1949-1976, E. Hodza (Hoxha) w Albanii w latach 1944-1985 i N. Ceauşescu w Rumunii w latach 1954-1989.

Stalinizm w Związku Radzieckim

Do wyjaśnienia pojęcia stalinizmu niezbędne będzie wytłumaczenie takich zagadnień jak: marksizm, dyktatura oraz zimna wojna. Nie można też pominąć opisu sylwetek ludzi, którzy wspomagali Stalina w prowadzeniu i utrzymywaniu jego polityki.

Prawdziwe nazwisko Stalina brzmi Josif Wissanowicz Dżugaszwili. Urodził się on w 1879 r. na Kałkazie i był przez wiele lat dyktatorem Związku Radzieckiego. Wychowywał się w ubóstwie; jego ojciec często nadużywał alkoholu i brutalnie bił syna. Niewielu zdaje sobie sprawę z tego, iż Stalin - jako nastolatek - uczęszczał do seminarium duchownego, skąd jednak został wydalony za upowszechnianie "wywrotowych" idei. Niebawem też przystąpił do nielegalnego ruchu marksistowskiego, a następnie opowiedział się po stronie bolszewików. Był kilkakrotnie aresztowany za członkostwo w partii bolszewickiej, jednak zawsze otrzymywał bardzo łagodne wyroki i parokrotnie udało mu się zbiec. W tym okresie nazwał siebie Stalinem czyli człowiekiem ze stali. Stalin nie odegrał naprawdę poważnej roli w rewolucji komunistycznej, która miała miejsce w 1917 r. Jego ożywiona działalność objawiła się dopiero dwa lata później.

Osiągnięcie władzy po śmierci swego poprzednika - Lenina, zostało mu umożliwione dzięki stanowisku sekretarza generalnego partii komunistycznej. Wiadomo, że Lenin pragnął, aby następcą był Lew Trocki. Faktem jednak jest, że Lenin w swym politycznym testamencie stwierdził, iż Stalin jest nazbyt bezwzględny i należy go usunąć ze stanowiska sekretarza generalnego. Stalin był jednak człowiekiem przebiegłym i wkrótce po śmierci poprzednika udało mu się unieważnić testament. W tym celu sprzymierzył się z Lwem Kamieniewem i Grigorijem Zinowjewem, którzy byli dwoma wpływowymi członkami Biura Politycznego. Utworzyli oni rodzaj triumwiratu i wspólnym wysiłkiem pokonali oni Trockeigo i jego stronników. Stalin, słusznie nazwany geniuszem wewnątrzpartyjnych rozgrywek, wiedział, że tylko wyeliminowanie wszelkich zagrożeń umożliwi mu uzyskanie pełnej dyktatury. Wystąpił przeciwko Zinowjewowi oraz Kamieniewowi i zdołał ich wyeliminować. Zwyciężywszy w walce o władzę z "opozycją z lewa" tzn.: z Trockim, Kamieniewiczem, Zinowjewem oraz z ich zwolennikami. Stalin przejął część ich podstawowych koncepcji politycznych, a następnie wystąpił przeciw przywódcom prawego skrzydła partii komunistycznej - przeciw swoim byłym sojusznikom i szybko ich pokonał. Na początku lat trzydziestych był już samowładnym dyktatorem Związku Radzieckiego.

Po osiągnięciu tak silnej pozycji politycznej, w 1934 r. rozpoczął długą serię drastycznych czystek politycznych. Za pretekst posłużyło Stalinowi zabójstwo Siergieja Kirowa - wysokiego funkcjonariusza partii komunistycznej i jednego z jego doradców, które miało miejsce 1 grudnia 1934 roku. Możliwe wydaje się, że zamachu tego dokonano na zlecenie samego dyktatora, który usiłował pozbyć się zagrożenia i zyskać pretekst do późniejszych czystek.

Cechą charakterystyczną następnych paru lat stały się morderstwa dokonywane na przywódcach partii komunistycznych z czasów rewolucji 1917 roku i z okresu władzy Lenina. Wszystkie te zbrodnie zostały wykonane z polecenia Stalina. Podczas rozpraw sądowych, które urządzone były na pokaz, wielu z nich przyznało się do winy. (Zazwyczaj w wyniku tortur, które trwały dopóki oskarżony nie przyznał się do winy, a dodatkowo oskarżał swoich "współpracowników", którzy byli mu "wskazywani" przez przeprowadzającego przesłuchanie NKWDzistę. - ŁS) W 1938 roku G. Jagoda, człowiek, który kierował czystkami, sam został postawiony przed sądem pod zarzutem zdrady. Jagoda przyznał się do winy i oczywiście został stracony. Jego następca - Nikołaj Jeżow - również padł ofiarą czystki. Działania te z drugiej połowy lat trzydziestych objęły całą partię komunistyczna i radzieckie siły zbrojne. Nie były one wymierzone przeciw kontrrewolucjonistom, ponieważ znaczna ich część zginęła w okresie władzy Lenina, ale przeciwko partii. "Stalin osiągnął znacznie większe sukcesy w prześladowaniu komunistów niż carska policja" - pisze w swej książce pt: "100 postaci, które miały wpływ na dzieje ludzkości" Michael Hart. W wyniku czystek zginęło ponad dwie trzecie członków Komitetu Centralnego, który został wybrany w 1934 roku. Wynika z tego, że Stalin likwidował wszystkich, dzięki którym mogły powstać w kraju jakiekolwiek niezależne siły.

Podczas sprawowania władzy przez "tyrana historii" korzystał on z usług tajnej policji. Bezprawne aresztowania, długoletnie kary więzienia, egzekucje i zsyłki do obozów pracy groziły wszystkim, którzy ośmielili się skrytykować politykę panującego dyktatora. W ten sposób udało mu się zmusić społeczeństwo do uległości. Do końca lat trzydziestych Stalin stworzył najbardziej totalitarną dyktaturę czasów nowożytnych. W czasach prowadzonej przez niego polityki ekonomicznej zrealizowano przymusowa kolektywizację rolnictwa. Na rozkaz władcy zginęły miliony chłopów, którzy stawiali opór i byli przeciwni kolektywizacji. Wielu ludzi zostało zabitych, wielu poginęło z głodu, jednak program ten został zrealizowany. Stalin starał się także uprzemysłowić ZR. Plan ten okazał się : Związek Radziecki poniósł w II wojnie światowej olbrzymie straty materialne, a jednak wyszedł z niej jako druga potęga przemysłowa świata.

W sierpniu 1939 roku Hitler i Stalin podpisali słynny pakt o nieagresji. Dwa tygodnie później Hitler zaatakował Polskę od zachodu, a po następnych dwóch tygodniach do agresji dołączył się Związek Radziecki, który zajął wschodnią połowę Polski. W tym samym roku Związek Radziecki zagroził zbrojnym najazdem Łotwie, Litwie i Estonii, które były wówczas niepodległymi państwami. W rezultacie trzy kraje poddały się i zostały włączone do ZSRR. Podobnie przyłączono część Rumunii. Finlandia nie poddała się bez walki, lecz w jej wyniku część państwa została przejęta przez Związek Radziecki. Po zakończeniu II wojny światowej okupowała dużą część Europy Wschodniej. Stalin na tych terenach ustanowił rządy komunistyczne posłuszne ZSRR. Rząd marksistowski, stosowany przez Stalina, powstał także w Jugosławii, kraj ten jednak uniknął losu satelity ZSRR i dlatego w innych krajach Europy, które poszły w ślad Jugosławii, Stalin przeprowadził czystki. Wkrótce po zakończeniu II wojny światowej nastał czas zimnej wojny, której głównym powodem była ekspansjonistyczna polityka Stalina i jego ciągłe dążenie do rozszerzenia ustroju komunistycznego - i władzy radzieckiej - na cały świat.

Po śmierci siedemdziesioletniego dyktatora w Moskwie na Kremlu (W oficjalnym komunikacie Stalin zmarł w Moskwie jednakże prawdą jest ze zakończył on życie 5 marca 1953 roku o godzinie 21:50 w daczy w Kuncewie. - ŁS) i wystawieniu jego skremowanego ciała na widok publiczny na placu Czewonym, obok ciała Lenina, sława Stalina zaczęła gasnąć. Program gospodarczy Stalina wywodził się z idei Marksa i Lenina. Marks wysunął jednak tylko sugestie, Lenin zaczął je realizować, a dopiero Stalinowi udało się zlikwidować w Związku Radzieckim prywatne gospodarstwa rolne oraz prywatne przedsiębiorstwa. Polityka ta doprowadziła do katastrofalnych skutków i została porzucona.

Stalin zgromadził wokół siebie ludzi, którzy wstąpili do partii i rozpoczęli karierę polityczną jeszcze za życia Lenina i kontynuowali ja skutecznie przy nowym dyktatorze, którzy przeżyli straszliwą epokę stalinowską i byli aktywnymi działaczami za czasów Chruszczowa. Wszyscy oni odgrywali ważną rolę w historii Związku Radzieckiego. Dwie osoby stały w różnym czasie na czele rządu radzieckiego - Mołotow i Malenkow, dwie na czele prezydium Rady Najwyższej ZSRR - Woroszyłow i Mikojan, trzy zajmowały drugie miejsce w hierarchii partyjnej - Kaganowicz, Malenkow i Susłow. Wszyscy oni zasiadali w Biurze Politycznym i Radzie Ministrów ZSRR, a ich decyzje odbijały się bezpośrednio lub pośrednio na losach milionów.

Wyróżniającą się cechą charakteru Stalina była całkowita bezwzględność. Nie kierował się on uczuciami sympatii czy litości. Był człowiekiem podejrzliwym, ale jednocześnie wybitne zdolnym: energicznym, wytrzymałym, przebiegłym i inteligentnym. Był on dyktatorem Związku Radzieckiego przez blisko ćwierć wieku i w rezultacie miał ogromny wpływ na życie bardzo wielu ludzi. Stalin rozszerzył granice Związku Radzieckiego, stworzył w Europie imperium satelickich państw i przekształcił ZSRR w wielką potęgę mającą wpływy w każdej części naszego globu. Za życia Stalina ZSRR było państwem policyjnym, ale po jego śmierci straszliwa władza tajnie policji została stopniowo ograniczona.

Najgorsze chyba było jednak, że przez te wszystkie lata cały świat żył pod groźbą zagłady nuklearnej, która mogłaby całkowicie zniszczyć naszą cywilizację. Większość ludzi miała dosyć zimnej wojny i gorąco pragnęła jej końca. Ale przez dziesięciolecia Stalin miał większą władze, większy rzeczywisty na świat, niż jakikolwiek mąż stanu. Mimo, że część winy za zbrodnie Stalina ponosi Lenin, który rządził przed nim, Stalin był tylko jednym z tyranów historii, "okrutnym geniuszem", który na długo pozostanie w pamięci.

Bibliografia:
Michael Hart "100 postaci, które miały największy wpływ na dzieje ludzkości"
Roj A. Miediediew "Ludzie Stalina"
Zbiór opracowań pod redakcją Stanisława Widerszpila "Wybrane problemy socjologii marksistowskiej"

Tekst pochodzi ze strony http://www.kki.net.pl/historia/stalinwzr.htm

Mao Tse-Tung - 65 000 000 ofiar !!!

Mao Zedong, Mao Ce-Tung (1893-1976), polityk, przywódca komunistycznych Chin. Urodził się w zamożnej rodzinie chłopskiej. W 1911 brał udział w rewolucji w Chinach. W latach 1913-1918 studiował na uniwersytecie Czangsza. Tam też nawiązał kontakt z grupami marksistowskimi. W 1921 wraz z towarzyszami założył Komunistyczną Partię Chin (KPCh). W dwa lata później wszedł do jej Komitetu Centralnego. W 1949, po zdobyciu władzy przez komunistów, stanął na czele Chińskiej Republiki Ludowej i podpisał układ o przyjaźni ze Związkiem Radzieckimi. Wprowadził sowiecki model gospodarki. Po 1956 zerwał sojusz z ZSRR poddając krytyce kierownictwo w Moskwie, na czele którego stał wtedy N. S. Chruszczow. Był autorem znanych akcji: gospodarczej, czyli tzw. Wielkiego Skoku, która polegała na tworzeniu w latach 1958-1961 komun ludowych, i politycznej, czyli "rewolucji kulturalnej" (1966-1976). Jego chińska wersja marksizmu-leninizmu przeszła do historii pod nazwą maoizmu. Uznawał on chłopstwo i warstwy pośrednie za czynnik sprawczy rewolucji, dlatego też koncepcja ta znalazła wielu zagorzałych naśladowców w krajach Trzeciego Świata.

Stalin, Mao i Chruszczow

Rewolucja kulturalna

Nazwa wydarzeń 1966-76 w Chinach. Rewolucję kulturalną zainicjował Mao Zedong, chcąc zrealizować swoją wizję komunistycznych Chin. Posługując się specjalnie utworzonymi organizacjami młodzieżowymi hongweibingami (Czerwoną Gwardią) i zaofanami (rewolucyjnymi buntownikami). Mao dokonał czystki w krytycznie usposobionym do niego aparacie partyjnym. Wielkie ofiary w ludziach i straty materialne doprowadziły 1968-69 do zahamowania rewolucji kulturalnej. Smierć Mao i upadek bandy czworga (1976) stały się epilogiem rewolucji kulturalnej.