łasica
 
Encyklopedia PWN
łasica, łasica łaska, łaska, Mustela nivalis,
ssak drapieżny z rodziny łasicowatych;
występuje w Europie, północnej i środkowej Azji, w Afryce na północ od Sahary i w Ameryce Północnej, także w Nowej Zelandii (wprowadzona ok. 1880); w Polsce w całym kraju; długość ciała do 26 cm, ogona do 9 cm, samce większe od samic; futro latem rudawe, na brzuchu białe, zimą jaśniejsze (do białego); poluje na drobne zwierzęta, głównie na myszy, które łowi w norach; zjada także jaja ptaków; gniazdo w norach; mioty w różnych porach roku, po 1–15 młodych; cenne futro; skraje lasów, łąki i pola Europy, północnej Afryki, północnej Azji i Ameryki Północnej; w Polsce nieliczna, chroniona.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Łasica (Mustela nivalis) fot. S. Wąsik/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia