Huzarzy śmierci

Przybliżamy historię pruskiego oddziału tzw. czarnych huzarów. Jednostka przynajmniej dwukrotnie przebywała w Golubiu. Pierwszy raz Prusacy walczyli z Francuzami na przełomie 1806 i 1807 roku. Drugi raz pilnowali granicy na Drwęcy w okolicy Golubia w 1831 roku

Historia pułk huzarzy przybocznych (Leibhusaren Regiment) sięga połowy XVIII wieku, kiedy to cesarz pruski Fryderyk Wielki powołał do życia Regiment Czarnych Huzarów (Regiment Schwartze Husaren). Jednostki stacjonowała w Gdańsku – Wrzeszczu. 

Huzarzy swoją historię stworzyli przede wszystkim w okresie wojen napoleońskich na początku XIX wieku. Gdańscy historycy twierdza, że Czarni huzarzy byli super elitarną jednostką pruskiej armii. Swoim strojem – czarnymi mundurami i trupimi czaszkami na czapkach budzili grozę i postrach u wrogów. Żołnierze ci zwani też byli huzarami śmierci, ponieważ w czasie bitew nie brali jeńców do niewoli. 

Na przełomie 1806 i 1807 roku jednostka trafiła w okolice Torunia i Golubia. Prusacy walczyli w tym rejonie z francuskim 55 Pułkiem Piechoty Liniowej. Jednostką napoleońską dowodził pułkownik Rene Perier. Huzarzy w czasie kampanii na ziemi chełmińskiej zdobyli symbol francuskiego pułku – pułkowego orła. 

Ponownie pruska jednostka znalazła się w naszym regionie w 1831 roku. Wówczas czarni husarze mieli za zadanie pilnować granicy prusko - rosyjskiej na Drwęcy. Wydzielony oddział trafił do Golubia oraz Brodnicy. Pilnowali, aby przekraczające rzekę internowane oddziały polskie nie próbowały dalej walczyć. 

Co ciekawe polski malarz Wojciech Kossak w czasie służby u cesarza Wilhelma II namalował żołnierzy tej jednostki. Dowódcą czarnych huzarów był następca pruskiego/niemieckiego tronu. 

Jednostka funkcjonowała nieprzerwalnie do 1919 roku. Wałczyła w czasie I wojny światowej najpierw na froncie zachodnim, później trafiła na front wschodni. Po klęsce Niemiec wróciła do gdańska. Tam jednak została rozformowana w związku z utworzeniem Wolnego Miasta Gdańsk. 

(szyw)
fot. internet

Autor: Gazeta CGD