Spadochron główny desantowy
Spadochron główny desantowy (S.g.d.) – główna część kompletu spadochronowego, używanego przez wojska powietrznodesantowe.
Spadochron główny desantowy[edytuj | edytuj kod]
Na nim odbywa skoczek spadochronowy lot ze środka transportu powietrznego na ziemię. Spadochron główny desantowy jest spadochronem niesterownym (nie można nim kierować), kierunek lotu na tym spadochronie tylko w niewielkim stopniu zależny jest od woli skoczka, a lot postępowy zależy od kierunku i siły wiatru. S.g.d. używany jest masowo przez wojska powietrznodesantowe.
Sposób otwarcia spadochronu głównego desantowego[edytuj | edytuj kod]
- samoczynnie
- ręcznie przez skoczka.
Kształty czasz spadochronu głównego desantowego[edytuj | edytuj kod]
- płaski
- wielokątny – powszechnie zwany okrągłym.
Parametry spadochronu głównego desantowego[edytuj | edytuj kod]
- Powierzchnia czaszy waha się w granicach 60-82 m² (zależy od typu spadochronu, przewiewności materiału z którego jest wykonana czasza oraz zakładanej prędkości opadania)
- Prędkość opadania skoczka wynosi 4,5-5,5 m/s
- Nośność brutto około 120 kg
- masa spadochronu około 17 kg.
W wyniku zastosowania urządzeń opóźniających otwieranie czaszy spadochronu można na nim wykonywać skoki przy prędkości do 400 km/h.
Budowa spadochronu głównego desantowego[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
- czasza wraz z linkami nośnymi
- uprząż
- pokrowiec
- osłona czaszy
- spadochron stabilizujący (używany tylko do skoków przy prędkości samolotu powyżej 270-280 km/h)
- osłona spadochronu stabilizującego
- spadochron wyciągający (najczęściej kulisty)
- węże osłaniające linki
- linki wyzwalające
- uchwyt wyzwalający główny
- uchwyt wyzwalający awaryjny z dwiema linkami
- zamek dwustożkowy
- worek transportowy
- poduszka plecowa.
- Do każdego s.g.d. dołączona była metryka spadochronu.
- Źródło:[1]
Spadochrony główne desantowe produkowane w Polsce[edytuj | edytuj kod]
W Zakładach Sprzętu Technicznego i Turystycznego AVIOTEX w Legionowie (przedsiębiorstwo państwowe) były wyprodukowane lub zmodernizowane spadochrony desantowe[2]:
- PD-6, PD-47, D-1, SD-1M w wersjach (SD-1M s. 2, SD-1m s. 3, SD-1M s. 4, SD-1M s. 5), SD-83, D-5 s. 2P, SW-12D.
W firmie AIR-POL Sp. z o. o. w Legionowie produkowane spadochrony desantowe[2]:
AD-95[edytuj | edytuj kod]
AD-95 (występujący w zestawie spadochronowym DEDAL) – przeznaczony jest do wykonywania skoków treningowych i bojowych przez skoczków uzbrojonych w broń długą i z dodatkowym wyposażeniem. Charakterystyki lotne pozwalają na wykonywanie skoków pojedynczo lub grupowo. Sposób zakładania na skoczka umożliwia podczepienie standardowych zasobników z wyposażeniem, a boczny pokrowiec pozwala na zabezpieczenie broni długiej w czasie skoku. W zależności od potrzeb spadochron AD-95 umożliwia wykonywanie skoków z natychmiastowym otwarciem - „na linę” lub ze stabilizacją. Przy skoku ze stabilizatorem można otworzyć spadochron w dowolnym momencie poprzez wyrwanie uchwytu wyzwalającego. AD-95 jest kompletny ze spadochronem zapasowym AZ-95. Jest na wyposażeniu Wojska Polskiego i użytkowany przez jednostki aeromobilne[3].
AD-2000[edytuj | edytuj kod]
AD-2000 (zaliczany jest do spadochronów szybujących) – przeznaczony jest dla oddziałów specjalnego przeznaczenia, których zadania wymagają wykonywania skrytych przelotów na znaczne odległości. Spadochron z dwoma czaszami tunelowymi w układzie plecy-plecy, które umożliwiają wykonywanie przelotów na odległość do 30 km (hybrydowa budowa czaszy głównej), a duża sterowność umożliwia swobodny wybór miejsca do lądowania z dużym obciążeniem, również w rejonach górskich na wysokości powyżej 3500 m n.p.m. Posiada dwustopniowy system otwarcia ze stabilizatorem (prędkość desantowania do 400 km/h). System otwarcia na linę (prędkość desantowania do 250 km/h). Pułap desantowania z aparaturą tlenową – 8000 m z dolotem do celu oddalonego o 30 kilometrów. Udźwig do 140 kilogramów[4]. Jest na wyposażeniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i użytkowany przez wojska rozpoznawcze oraz wojska aeromobilne[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stasiak 1987 ↓, s. 654–655.
- ↑ a b Łazarczyk 2013 ↓, s. 3.
- ↑ Spadochron główny AD-95. air-pol.com.pl. (pol.).
- ↑ Kempara 2012 ↓, s. 29-30.
- ↑ Spadochronu desantowy AD-200. air-pol.com.pl. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W. Stasiak: Encyklopedia Techniki Wojskowej. Jerzy Modrzewski (Przewodniczący Komitetu Naukowo-Redakcyjnego). Wyd. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 654–655. ISBN 83-11-07275-2. (pol.).
- Józef Łazarczyk. 85 lat produkcji spadochronów w Polsce cz. II. „Spadochroniarz – Magazyn Spadochroniarzy Polskich”. 70 (2/2013), s. 2–4, 2013. Wiesław lwański (Redaktor Naczelny). Warszawa: Związek Polskich Spadochroniarzy, 6 Brygada Powietrznodesantowa. ISSN 1426-5168. [dostęp 2015-03-19]. (pol.).
- Jan Kempara, AIR-POL – Lider produkcji spadochronowej w Polsce, „Spadochroniarz – Magazyn Spadochroniarzy Polskich”, Wiesław lwański (Redaktor Naczelny), 66 (2/2012), Warszawa: Związek Polskich Spadochroniarzy, 6 Brygada Powietrznodesantowa, 2012, s. 29–31, ISSN 1426-5168 [dostęp 2015-03-19] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-20] (pol.).