Ochrona środowiska Wiewiórka szara wypiera w Europie rudą przy pomocy pasożytów 05 maja 2020 Ochrona środowiska Wiewiórka szara wypiera w Europie rudą przy pomocy pasożytów 05 maja 2020 Przeczytaj także Ochrona środowiska Polska unijnym liderem w redukcji emisji CO2 Z danych pochodzących z systemu ETS wynika, że Polska stała się prymusem redukcji emisji CO2 w całej Unii Europejskiej. W 2023 roku emisja dwutlenku węgla w Polsce wyniosła 114,8 mln ton, czyli o 38% mniej niż roku ubiegłym (184,15 mln ton) i stanowiła aż jedną czwartą redukcji CO2 w całej UE. Największe ograniczenia emisji odnotowano w polskiej energetyce. Ochrona środowiska Bobry wracają do Kalifornii. Będą zapobiegać pożarom Olbrzymie pożary lasów już od jakiegoś czasu są problemem wielu miejsc na świecie, w tym stanu Kalifornia. Jak się okazuje, w radzeniu sobie z tym olbrzymim zagrożeniem mogą pomóc sojusznicy, których człowiek pozbył się z tych terenów dwa stulecia temu. Chodzi o bobry, niegdyś zabijane ze względu na cenne futro, teraz wracające do Kalifornii, aby chronić tamtejsze lasy przed ogniem. Populacjom rudej wiewiórki pospolitej w niektórych europejskich krajach zagraża inwazyjny kuzyn pochodzący z Ameryki Północnej – wiewiórka szara. Przenosi pasożyty, które obniżają aktywność rodzimych gryzoni. Reklama Wiewiórka szara (Sciurus carolinensis) z powodzeniem zadomowiła się w Wielkiej Brytanii i we Włoszech. Jej liczebność stale rośnie, co z kolei ma negatywny wpływ na populację europejskiej wiewiórki pospolitej (Sciurus vulgaris). Mniejsza aktywność i stres wiewiórek pospolitych Zespół naukowców z uniwersytetów we Włoszech i Belgii odkrył czynnik, który pomaga inwazyjnym wiewiórkom szarym „zwalczać” rodzime gryzonie. To pasożytujący w jej jelitach Strongyloides robustus, należący do nicieni. Rude wiewiórki, które zarażą się nim, są mniej aktywne. W dodatku inne, niedawno przeprowadzone badania wykazały, że obecność szarych wiewiórek powoduje u nich wzrost stężenia hormonów stresu (glikokortykoidów). Połączenie obu niekorzystnych czynników może pogarszać rozwój i reprodukcję wiewiórek rudych, a nawet zagraża ich życiu. Długofalowym efektem może być wymarcie całej populacji. Wiewiórka szara została sprowadzona do Europy z Ameryki Północnej pod koniec XIX wieku. Gatunek w przeciwieństwie do wiewiórki rodzimej wyrządza szkody w drzewostanie, gdyż przy niedoborze pokarmu podgryza u drzew korę i głębiej położone tkanki. To z kolei osłabia rośliny, otwiera furtkę patogenom i szkodnikom. Badania opublikowano w „Journal of Animal Ecology”. Źródło: naukawpolsce.pap.pl Artykuł stanowi utwór w rozumieniu Ustawy 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wszelkie prawa autorskie przysługują swiatoze.pl. Dalsze rozpowszechnianie utworu możliwe tylko za zgodą redakcji.