Przedplecze zmorsznika olbrzymiego (Macroleptura thoracica) rozszerza się ku tyłowi. Najczęściej jest ono czerwonobrązowe. Rzadziej zdarza się, że jest ono czarne. Pokrywy zmorsznika olbrzymiego zwężają się w kierunku wierzchołków. U samców są one czerwonobrązowe, a u samic czarne. Czułki zmorsznika olbrzymiego są czarne. Sporadycznie zdarza się, że są one czerwonobrązowe. Zmorsznik olbrzymi jak sama nazwa wskazuje jest dość spory. Osiąga on od 18 do 31 milimetrów długości.
Osobniki dorosłe pojawiają się od maja do sierpnia. Larwy zmorsznika olbrzymiego żerują w różnych gatunkach drzew liściastych w tym między innymi wiązach, brzozach, dębach, lipach i topolach.
Zmorsznik olbrzymi występuje od wschodniej Europy, przez Syberię aż po północne obszary Mongolii i Chin, Koreę, Sachalin i Japonie. Na terenie Europy północny zasięg występowania zmorsznika olbrzymiego sięga do Karelii i Finlandii, a południowy do Rumunii. Zmorsznik olbrzymi w Polsce występuje bardzo rzadko. Jest tak dlatego, że jego głównym biotopem są lasy pierwotne, które same są coraz rzadsze. W Polsce lasy pierwotne to przede wszystkim Puszcza Białowieska będąca głównym rejonem występowania zmorsznika olbrzymiego. Sporadycznie zmorsznik olbrzymi widywany był na terenie Beskidu niskiego, Puszczy Boreckiej oraz Puszczy Augustowskiej. Zmorsznik olbrzymiego występuje głównie w wilgotnych drzewostanach liściastych.
Jaja składane są przez samice zmorsznika olbrzymiego w szczelinach pni martwych drzew powalonych lub stojących. Żerowanie larw zmorsznika olbrzymiego odbywa się w gnijącym, wilgotnym drewnie. Wśród roślin żywicielskich zmorsznika olbrzymiego znajdują się miedzy innymi klony, wiązy, lipy, brzozy, olchy, dęby, osiki i iwy.
Larwy zmorsznika olbrzymiego zimują trzykrotnie. Komorę poczwarkową budują w czerwcu lub w lipcu. Osobniki dorosłe zmorsznika olbrzymiego zdolne są do kopulacji i rozmnażania od razu po opuszczeniu przez nie komór poczwarkowych.
Zmorsznik krwisty (Anastrangalia sanguinolenta) znany również jako zmorsznik sosnowiec występuje w większości krajów Europy, Zakaukaziu, Kaukazie i środkowej Syberii. Na terenie Polski obszar jego występowania koncentruje się w południowej części kraju zwłaszcza na pogórzu oraz w górach.
Zmorsznik krwisty opada różnego rodzaju drzewa iglaste takie jak sosny, świerki i jodły. Atakuje zwłaszcza młode, uszkodzone przez pożar drzewa. Zmorsznik krwisty w porównaniu do wcześniej opisywanego zmorsznika olbrzymiego wydaje się karzełkiem, choć przecież jak na owada mały wcale nie jest. Osobniki dorosłe osiągają od 8 do 13 milimetrów długości. Przedplecze zmorsznika krwistego ma taką samą długość co szerokość. W górnej części pokryte jest ono włoskami o żółtawym kolorze. U samców zmorsznika krwistego pokrywy są żółte lub żółtobrunatne. Na epipleurach, oraz końcówkach bocznych krawędzi są one czarne. Samice zmorsznika krwistego mają pokrywy matowe i czerwone. Larwy zmorsznika krwistego osiągają do 25 mm długości. Przedplecze larw zmorsznika krwistego jest silnie pomarszczone.
Chrząszcze zmorsznika krwistego pojawiają się w czerwcu, lipcu i sierpniu, ale to w lipcu są one najliczniejsze. Zmorszniki krwiste najczęściej widywane są na kwiatach z rodziny baldaszkowatych, a także na drzewach, w których rozwijać się będą larwy. Samice zmorsznika krwistego składają jaja w obumierających lub słabych drzewach. Jaja te składane są przez nie w ich odziomkowych częściach. Najwięcej jaj składanych jest przez samice zmorsznika krwistego tuż nad powierzchnią ziemi. Larwy zmorsznika krwistego początkowo żerują tuż pod korą. Dopiero później larwy zmorsznika krwistego zaczynają żerować w samym drewnie. Larwy zmorsznika krwistego wygryzają wewnątrz drewna owalne chodniki. Chodniki te w swojej końcowej części osiągają 8 mm szerokości. Wypełniają je ubite ekskrementy, oraz trocinki. Zmorszniki krwiste przepoczwarzają się na początku lata. Przepoczwarzenie to ma miejsce wewnątrz mającej owalny kształt, długiej na od 15 do 29 mm kolebki poczwarkowej, znajdującej się w końcowej części chodnika larwalnego. Po przeobrażeniu zmorszniki krwiste opuszczają kolebki poczwarkowe poprzez mające średnicę wynoszącą 3-4 milimetry otwory wlotowe. Cały cykl rozwojowy zmorsznika krwistego trwa około dwóch lat.
Szkody wyrządzane przez zmorsznika krwistego są bardzo poważne w dodatku uszkadza on przede wszystkim te części drewna, które jest najcenniejsze dla człowieka. Sprawia to, że drewno z drzew w których żerowały zmorszniki krwiste bardzo często nadaje się jedynie na opał.
Zmorsznik czarny (Stictoleptura scutellata) występuje w Polsce głównie na terenie gór oraz rejonów górskich. Zmorsznik czarny występuje również w innych państwach środkowej Europy, na Wyspach Brytyjskich, w południowej Skandynawii i w południowej Europie. Zmorszniki czarne są owadami mało wyspecjalizowanymi. Żerować mogą na różnych gatunkach drzew, choć ich ulubionym drzewem jest buk pospolity. Po za nim żerują także na grabach, brzozach, dębach, olchach i leszczynach. Zazwyczaj zmorsznik czarny opada drzewa w średnim wieku, lub starsze, które zostały uszkodzone mechanicznie. Larwy zmorsznika czarnego spotykane są również w miękkim, rozłożonym przez grzyby drewnie pochodzącym z leżących na leśnej ściółce konarów i gałęzi. Larwy zmorsznika czarnego spotykane są też w tylcach złomów i drewnie stosowym.
Zmorsznik czarny najczęściej jest jak już sama jego nazwa wskazuje czarny. Znane są jednak również zmorszniki czarne, których pokrywy są brunatnożółte lub żółte. Rozpiętość rozmiarów osobników dorosłych zmorszników czarnych jest dość spora. Mają one 12-22 mm długości. Na przedpleczu zmorsznika czarnego znajdują się liczne, grube punkty. W środkowej części przedplecza zlokalizowane się krótkie włoski. Włoski te przylegają do ciała i skierowane są do tyłu. U samców zmorsznika czarnego pokrywy zwężają się w kierunku tylnym. U samic zmorsznika czarnego pokrywy są równoboczne i znacznie większe od pokryw samców zmorsznika czarnego. Za równo u samic zmorsznika czarnego jak i u samców zmorsznika czarnego pokryte są one punktami. Im bliżej końca pokryw tym punktowanie staje się delikatniejsze. Pokrywy samic zmorsznika czarnego są matowe, a samców zmorsznika czarnego błyszczące. Na tarczce znajdują się drobne włoski zwane tomentem. Ich kolor uzależniony jest od płci zmorsznika czarnego. U samców zmorsznika czarnego są one srebrzystobiałe, a u samic zmorsznika czarnego złotożółte. Chrząszcze zmorsznika czarnego pojawiają się w czerwcu, lipcu oraz sierpniu. Najczęściej widywane są na krzewach tawuli lub bzu, a także na materiale, w którym żerować będą larwy zmorsznika czarnego.
Larwy zmorsznika czarnego są jednymi z większych wśród szkodników drewna. Mają do 32 mm długości. Początkowo żerują one w powierzchniowych warstwach drewna. W późniejszym czasie żerowanie larw zmorsznika czarnego przenosi się do warstw głębszych. Larwy zmorsznika czarnego wygryzają w drewnie kręte, długie korytarze. Korytarze te mają do 10 milimetrów szerokości. Larwy zmorsznika czarnego wypełniają je trocinkami oraz czarnymi ekskrementami. Zlokalizowana w niewielkiej odległości od powierzchni drewna kolebka poczwarkowa zmorsznika czarnego ma 30 milimetrów długości. Larwy zmorsznika czarnego przepoczwarzają się w maju lub w czerwcu. Stadium poczwarki zmorsznika czarnego trwa dwa tygodnie. Osobniki dorosłe zmorsznika czarnego opuszczają swoje kolebki poczwarkowe po upływie 2 tygodni poprzez mające pomiędzy 4, a 7 milimetrów średnicy otwory wylotowe.
Zmorsznik czarny żeruje w martwym, częściowo rozłożonym przez grzyby drewnie w związku z czym powodowane przez niego straty nie są duże.
Obszar występowania zmorsznika jodłowca (Anastrangalia dubia) obejmuje środkową i południową Europę, północną Afrykę, Kaukaz, Zakaukazie, Azje Mniejszą i północny Iran. W Polsce zmorsznik jodłowiec pojawia się głównie w południowej części kraju. Żeruje w jodle w związku z czym pojawia się w lasach z jej dużym udziałem. Zmorsznik jodłowiec żeruje także w innych drzewach iglastych takich jak świerki, sosny pospolite i limby. Zmorszniki jodłowce opadają drzewa martwe, obumierające, złamane lub połamane, które cechują się wysoką wilgotnością.
Chrząszcze zmorsznika jodłowca mają od 7 do 16 milimetrów długości. Ich ciała są wydłużone. Ciało zmorsznika jodłowca jest czarne. Pokrywy zmorsznika jodłowca bywają czerwone, żółte, żółtobrunatne lub czarne. Wydłużone, białożółtawe larwy zmorsznika jodłowca mają do 27 milimetrów długości. Dorosłe zmorszniki jodłowce najliczniejsze są w lipcu, ale pojawiają się od czerwca do sierpnia. Widywane są głównie na jodłach oraz baldaszkowatych i innych roślinach zielnych. Larwy zmorsznika jodłowca drążą w bieli oraz twardzieli chodniki, które zapełnione są ekskrementami, a także trocinkami. Pod koniec żerowania larw zmorsznika jodłowca chodniki mają 10 mm szerokości. Larwy zmorsznika jodłowca przepoczwarzają się po około dwóch latach rozwoju wewnątrz mających 20-25 mm długości kolebek poczwarkowych. Opuszczają je latem.
Zmorsznik jodłowiec niszczy najcenniejsze części drewna czym powoduje duże straty.
Zmorsznik paskoczułki
(Stictoleptura maculicornis) ma 7,5-12,5 milimetrów długości. Jego smukłe ciało zwęża się w kierunku tylnym. Pokrywy zmorsznika paskoczułkiego są brunatne, a tułów, głowa i odnóża czarne. Charakterystyczną cechą zmorsznika paskoczułkiego są żółte prążki znajdujące się na jego czułkach. Zmorsznik paskoczułki występuje na terenie całej Polski zwłaszcza na obrzeżach łąk i lasów oraz leśnych polanach. Osobniki dorosłe zmorsznika paskoczułkiego widywane są w maju, w czerwcu i w lipcu. Osobniki dorosłe zmorsznika paskoczułkiego odżywiają się nektarem oraz pyłkiem w związku z czym widywane są na różnych gatunkach kwiatów. Najczęściej są to kwiaty białe takie jak na przykład driakwie lub świerzbnice. Bywają widywane również na kwiatach żółtych takich jak krwawniki lub baldaszkowate. Na kwiatach odbywa się również ich kopulacja. Po odbyciu kopulacji samice zmorsznika paskoczułkiego rozpoczynają poszukiwania odpowiedniego dla rozwoju larw drewna. Jaja składane są przez nie w drewnie butwiejącym, zwłaszcza gałęziach. Może to być za równo drewno liściaste jak i iglaste. Żerowanie larw zmorsznika paskoczułkiego trwa nie mniej niż 2 lata.
Zmorsznik mały (Pseudovadonia livida) ma rozmiary podobne do zmorsznika paskoczułkiego. Głowa, czułki oraz przedplecze zmorsznika małego są czarne. Pokrywy żółtobrązowe. Na przedpleczu oraz pokrywach znajdują się żółte włoski. Golenie długiej oraz trzeciej pary nóg są brunatne. Zmorsznik mały występuje bardzo powszechnie. Pojawia się na skrajach lasów, ugorach, przydrożach, przytorzach, polanach i łąkach. Osobniki dorosłe zmorsznika małego pojawiają się od maja do września. Larwy zmorsznika małego żerują w przegrzybiałym drewnie, a osobniki dorosłe zmorsznika małego odżywiają się pyłkiem.
Zmorsznik białowieski (Stictoleptura variicornis) ma czarną głowę, przedplecze i nogi. Pokrywy czerwonopomarańczowe. Środkowe człony czułków dwubarwne, w części nasadowej jaśniejsze. Zmorsznik białowieski jest owadem wyjątkowo rzadkim. Występuje jak sama nazwa wskazuje na terenie Puszczy Białowieskiej. Zmorsznik białowieski mierzy od 15 do 20 milimetrów długości. Osobniki dorosłe pojawiają się w czerwcu, lipcu i w sierpniu. Larwy zmorsznika białowieskiego żerują w drzewach iglastych w tym między innymi w świerkach. Osobniki dorosłe odżywiają się nektarem, pyłkiem i częściami kwiatów.
Zmorsznik czarnożółty (Stictoleptura tesserula) występuje w Europie południowo-wschodniej, ale jego zasięg występowania sięga aż do południowo-wschodniej części Europy Środkowej w tym południowej części Polski. W Polsce najliczniejszy jest na terenie Bieszczad. Występuje również w niektórych rejonach Północno-zachodniej Azji w tym w Turcji, Armenii, Zakaukaziu, Kaukazie i północny Iranie. Zmorsznik czarnożółty występuje w lasach liściastych zwłaszcza drzewostanach bukowych zlokalizowanych na terenach górskich oraz podgórskich. Osobniki dorosłe zmorsznika czarnożółtego pojawiają się w czerwcu, lipcu i w sierpniu. Najczęściej spotykane są na baldaszkowatych, barszczach , wierzbownicach, arcydzięglu, parzydle leśnym i wiązówce błotnej rosnących w okolicach śródleśnych dróg, polan oraz nasłonecznionych zbocz.
