Minóg ukraiński (Eudontomyzon mariae)

Minóg ukraiński zamieszkuje środkową i wschodnią Europę. Występuje w dorzeczu Morza Czarnego głównie w zlewni Dunaju, Dniestru, Dniepru, Donu i Kubania oraz w dorzeczu Bałtyku w dorzeczu Odry, Wisły i Niemna.

Głowa krótka. Po jej bokach siedem szpar skrzelowych. Na jej spodzie występuje okrągła przyssawka, wyposażona w wyrostki skórne. Ciało wydłużone, cylindryczne. Odcinek za płetwami grzbietowymi bocznie spłaszczony. Grzbiet oraz boki barwy ciemnoszarej, ciemnobrązowej do czarnej. Dolna część boków oraz spód ciała białe ze srebrzystym połyskiem. Dwie płetwy grzbietowe, nieznacznie od siebie oddzielone. Druga płetwa grzbietowa dłuższa i wyższa. Płetwa ogonowa silnie pigmentowana, połączona z drugą płetwą grzbietową. Dymorfizm płciowy widoczny w okresie rozrodczym. W tym czasie u samców pojawia się brodawka płciowa. Samce są mniejsze od samic. Larwy różnią się budową od dorosłych. Głowa tępo zakończona, wyposażona w trójkątny otwór. Płetwy w formie fałdu. Ubarwienie grzbietu rudobrązowe, boki i spód żółtawe.

Zamieszkuje górny bieg rzek podgórskich. Preferuje miejsca o dnie żwirowo–piaszczystym i silnym prądzie wody. Rzadziej spotykany w nizinnych rzekach i potokach. Tarło odbywa się między kwietniem a majem. Do rozrodu przystępuje w miejscach o podłożu kamienisto-żwirowym. Samiec wygrzebuje gniazdo. Samica składa od 2 do 7 tys. ziaren ikry. Średnica ikry wynosi od 0,7 do 1,6 mm. Dorosłe po tarle giną. Larwy żyją zagrzebane w mule (do głębokości 30 cm), przeobrażają się po 3,5-6 latach. Do rozrodu przystępują po 6-10 miesiącach od przeobrażenia. Żyje od 5 do 8 lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Dorosłe nie pobierają pokarmu, larwy żywią się detrytusem oraz okrzemkami.