Łasica pospolita

Zobacz wszystkie zdjęcia.
Liczba dodatkowych zdjęć w galerii: 4.

Łasica pospolita, łasica, łaska (Mustela nivalis) to ssak rodzimy z rodziny łasicowatych. Samce są znacznie większe od samic. Łasica ma silnie wydłużone ciało, niezwykle gibkie, bardzo krótkie kończyny, których stopy są owłosione. Sierść z wierzchu jest rudobrązowa, od spodu biała. Czasem sierść bieleje na zimę. Jej ogon jest krótki (do 1/3 długości ciała) i ma umaszczenie grzbietu. Często na pysku występują białe plamy. Łasica jest bardzo pożyteczna dla gospodarki jako naturalny tępiciel gryzoni. W Polsce znajduje się pod ochroną gatunkową.

Występowanie i środowisko PL

Obszar występowania łasicy pospolitej to Europa, Azja, północna Afryka. u nas występuje na terenie całej Polski, ale nie jest zbyt liczna. Zamieszkuje parki, brzegi lasów, miedze, cmentarze. Pionowy zasięg występowania to 3500 m n.p.m. Zimą przenosi się w pobliże ludzkich osiedli.

Tryb życia i zachowanie

Łasica jest aktywna całą dobę, najbardziej o zmierzchu i o świcie. Jest zwierzęciem naziemnym, potrafi jednak wspiąć się na drzewo. Zabija więcej zwierząt niż jest w stanie sama zjeść. Porusza się podskokami. W ciągu doby łasica przemierza średnio do 0,5-1,1 km. Potrafi w celach obserwacyjnych stanąć na tylnych łapkach. Jest samotnikiem.

Przestraszone zwierzę wydziela cuchnącą ciecz z gruczołów, które znajdują się w okolicy odbytu.

Morfologia i anatomia

Zmienność rozmiarów ciała u łasic jest bardzo duża i zależy od regionu w jakim żyją. Na południu Europy łasica może mieć długość ciała nawet 40 cm (z ogonem), podczas gdy na północy Europy zaledwie 23 cm. Dziś uważa się te łasice jako odrębne podgatunki. Samiec jest zawsze większy od samicy (nawet 3 razy cięższy).

Pożywienie

Czym się żywi łasica? Poluje na gryzonie, owady, jaszczurki, żaby, małe ptaki. Zjada też jaja, które są dla niej przysmakiem. Podczas polowania na małe zwierzęta przeszukuje wszystkie napotkane nory i zakamarki. Gryzonie, w których się specjalizuje, zabija ugryzieniem w kark.

Rozmnażanie

Ruja pojawia się w różnym czasie, najczęściej od lutego do kwietnia. Ciąża trwa 5-6 tygodni. W jednym miocie w kwietniu lub maju samica może mieć 3-12 młodych. Młode znajdują się w gnieździe pod korzeniami lub kamieniami, wyściełanym liśćmi i trawą. Młode stają się dojrzałe płciowo po 9 miesiącach życia.

Ochrona i zagrożenia LC

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. W Polsce łasica jest objęta całkowitą ochroną.

Ciekawostki

Łasica jest najmniejszym ssakiem drapieżnym w Polsce. Bywa, że w niektórych rejonach występowania samica łasicy nie jest większa od myszy.

Ze względu na swoje rozmiary poluje na gryzonie w ich własnych norach.

Łasica nakłuwa jajo tak, że zawartość nie rozlewa się z niego. Wysysa całą zawartość, pozostawiając skorupkę w całości. Potrafi przenosić duże jaja, wkładając je między podbródek a pierś.

To bardzo pożyteczne zwierzę. Jedna łasica może podczas swojego życia zabić do 3000 gryzoni!

W przypadku większych zwierzą im dalej na północ, tym większe są jego rozmiary. U łasicy jest odwrotnie. Im dalej na północy żyje osobnik , tym mniejsze ma rozmiary, a różnice są bardzo duże, nawet dwukrotne.

Podgatunki

Wyróżniamy następujące podgatunki:

Mustela n. allegheniensis, (Rhoads, 1901)
Mustela n. boccamela, Bechstein, 1800
Mustela n. campestris, Jackson, 1913
Mustela n. caucasica, Barrett-Hamilton, 1900
Mustela n. eskimo, (Stone, 1900)
Mustela n. heptneri, Morozova-Turova, 1953
Mustela n. mosanensis, Mori, 1927
Mustela n. namiyei, Kuroda, 1921
Mustela n. nivalis - łasica pospolita, Linnaeus, 1766
Mustela n. numidica, Pucheran, 1855
Mustela n. pallida, Barrett-Hamilton, 1900
Mustela n. pygmaea, (J. A. Allen, 1903)
Mustela n. rixosa - łasica mała, (Bangs, 1896) - podgatunek czasem uznawany za odrębny gatunek
Mustela n. rossica, Abramov & Baryshnikov, 2000
Mustela n. russelliana, Thomas, 1911
Mustela n. stoliczkana, Blanford, 1877
Mustela n. tonkinensis, Björkegren, 1941
Mustela n. vulgaris, Erxleben, 1777

Pytania

Kuna a łasica - czyli jak odróżnić kunę od łasicy?

Odpowiedź na pytanie czy obserwowane zwierzę to kuna czy łasica nie jest trudna. Łasica ma niewielkie rozmiary (góra 28 cm długości), a kuna jest około 2 razy większa. Ogon kuny jest puszysty i długi, u łasicy jest krótki. Kuna ma specyficzną plamę na piersi, łasica ma praktycznie cały spód jasny lub w zimie bywa cała biała. Dużo większe podobieństwo łasicy występuje w przypadku gronostaja. Gronostaj jednak ma cechę łatwą do zaobserwowania (oprócz większych rozmiarów ciała), która go odróżnia od łasicy - czarna końcówka ogona.

Łasica a gronostaj - czyli jak odróżnić łasicę od gronostaja?

Dużo większe podobieństwo łasicy występuje w przypadku gronostaja niż kuny. Gronostaj jednak ma cechę łatwą do zaobserwowania (oprócz większych rozmiarów ciała), która go odróżnia od łasicy - czarna końcówka ogona.

Czy łasica jest biała?

Może być biała w okresie zimowym. Czasem jej futro jest całkowicie białe, a czasem tylko częściowo bieleje.

Kalendarz przyrody

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	Opis
	●	●	▸									Trwa okres rui u łasicy, aczkolwiek zdarza się także w innych okresach.
			◂	▸								Zwykle o tej porze łasica rodzi młode (nie jest to reguła)

Pokrewne gatunki ssaków

Najbardziej cuchnące ssaki świata

Człowiek nie ma dobrego węchu. Są jednak zwierzęta, które człowiek wyczuje po zapachu z odległości nawet kilkuset metrów.

Ile śpią ssaki?

Ssaki potrafią przesypiać w głębokim śnie naprawdę długi okres czasu. Jakie ssaki śpią najdłużej, a które nie potrzebują zbyt wiele snu?

Najmniejszy ssak

Jakie ssaki osiągają najmniejsze rozmiary na świecie, a jakie w Polsce? Gdzie można je spotkać?

Największy ssak

Który z saków jest największy na świecie, a który w Polsce? Czy w historii żyły większe ssaki niż obecnie? Czy są to ssaki wodne czy lądowe?

Jak dużo jedzą zwierzęta?

Czy tylko człowiek bywa obżartuchem? Czy w świecie zwierząt również można znaleźć łakomczuchów? Ile pokarmu zjadają różne zwierzęta?

Powiązane quizy

Ssaki Polski — quiz

Liczba pytań: 30
Quiz szkolny
Średni wynik:
19.47 / 64.9%
2024-01-20

Bibliografia

Wykaz całej bibliografii dla wszystkich artykułów opublikowanych w niniejszym serwisie znajduje się w odnośniku w stopce. Poniżej znajduje się wykaz publikacji, które w szczególności były wykorzystywane w przygotowaniu niniejszego artykułu:

IUCN – Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych, ISSN 2307-8235 https://www.iucnredlist.org
Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz – Polskie nazewnictwo ssaków świata, 978-83-88147-15-9, Muzeum i Instytut Zoologii PAN 2015
pod red. Kazimierza Kowalskiego – Mały słownik zoologiczny - ssaki, Wiedza Powszechna 1975
Praca zbiorowa – Ilustrowana encyklopedia ssaków Polski - atlas, ISBN 978-83-7705-871-8, P.H.W. FENIX 0
Alfred Brehm – Życie zwierząt. Ssaki, PWN 1963
Włodzimierz Serafiński, Ewa Wielgus-Serafińska – Ssaki zwierzęta świata, ISBN 83-01-05877-3, PWN 1988