Szalotka podobnie jak cebula zwyczajna jest rośliną dnia długiego, jest odporna na spadki temperatury do -10°C. Najlepiej rośnie na stanowiskach nasłonecznionych. Plantacji nie należy lokalizować na obniżeniach terenu, a także na glebach ciężkich i podmokłych. Szalotka preferuje gleby średnio zwięzłe, przewiewne, zasobne w składniki pokarmowe i próchnicę, o pH 6,0-6,5.

Dobrymi przedplonami w uprawie są dyniowate, kalafior, marchew, pomidor oraz warzywa strączkowe i liściowe. Szalotki nie należy uprawiać w monokulturze, a także po innych roślinach z rodzaju Allium, ze względu na większe ryzyko porażenia przez choroby i szkodniki. W zależności od jakości gleby, plantację należy zakładać w pierwszym lub drugim roku po nawożeniu organicznym. Przed rozpoczęciem uprawy wskazane jest nawożenie potasowe w ilości 150-200 kg/ha K2O, a także fosforowe 100-150 kg/ha P2O5. Natomiast nawożenie azotowe stosuje się w dwóch dawkach, w ilości 60-80 N kg/ha - połowa przed rozpoczęciem uprawy, a reszta pogłównie.

Produkcja szalotki z cebul daje lepsze rezultaty niż z siewu nasion. Dzięki tej metodzie można uzyskać wcześniejszy plon (lepszej jakości), przy niższych kosztach uprawy. Cebulki sadzi się wczesną wiosną (kwiecień) na głębokość około 5 cm. W zależności od wielkości sadzonego materiału stosuje się rozstaw 20-30 x 10-15 cm. Do uprawy na wczesny zbiór pęczkowy przeznacza się cebulki o średnicy co najmniej 2 cm. Możliwa jest również uprawa szalotki z jesiennego sadzenia cebul (połowa października). W ten sposób można przyspieszyć zbiór pęczkowy nawet o 2 tygodnie.

W uprawie cebulek sadzonych w okresie wiosennym można zastosować płaskie okrycia z folii perforowanej lub agrowłókniny (10-14 dni) od sadzenia. Pozwala to przyspieszenie zbiorów nawet o 7-10 dni. Zbyt długie stosowanie osłon, szczególnie folii perforowanej, może spowodować deformację szczypioru.

Niezbędne zabiegi pielęgnacyjne w trakcie produkcji szalotki to odchwaszczanie, spulchnianie międzyrzędzi, nawożenie, pogłówne. Istotne jest odpowiednie nawadnianie, ponieważ szalotka posiada słaby system korzeniowy. Niedobór wody w okresie tworzenia i wzrostu cebul może doprowadzić do obniżenia wielkość i jakość plonu. Najgroźniejsze choroby występujące na plantacji szalotki to fuzaryjna zgnilizna, mączniak rzekomy, bakterioza, zgnilizna szyjki cebuli oraz alternarioza. Natomiast szkodniki – śmietka cebulanka, niszczyk zjadliwy, rolnice, chowacz szczypiorak.

Zbiór szalotki przeprowadza się w połowie lipca, a z jesiennego sadzenia cebul - pod koniec kwietnia i w maju. Objawem dojrzałości fizjologicznej jest załamywanie się szczypioru oraz pojawienie się suchej łuski. W zależności od odmiany i terminu zbioru można uzyskać plon około 40 t/ha.

W Polsce szalotka jest warzywem niedocenianym i uprawianym jedynie w zakresie amatorskim. Największe plantacje tego gatunku znajdują się we Francji, Belgii, Holandii, Hiszpanii i we Włoszech. Na dużą skalę szalotka uprawiana jest również w środkowej i południowo-wschodniej Azji, Afryce, Ameryce Północnej i Południowej.