Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...

Proof copy ([5p/4] w trakcie udoskonalania) 

Prof. dr inż. Jan Pająk 

"EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 AD, 

KTÓRA PRZEMIEŚCIŁA KONTYNENTY" 

Wydanie czwarte - poszerzone 

Monografia naukowa, Wellington, Nowa Zelandia, 2010 rok, 

ISBN 0-9583380-6-X. 

Copyright © 2010 by Prof. dr inż. Jan Pająk. 

Wszystkie prawa zastrzeżone. Całość ani też żadna z części niniejszej monografii 

nie może zostać skopiowana, zreprodukowana, przesłana, lub upowszechniona w 

jakikolwiek sposób (np. komputerowy, elektroniczny, mechaniczny, fotograficzny, nagrania 

telewizyjnego, itp.) bez uprzedniego otrzymania wyrażonej na piśmie zgody autora lub 

zgody osoby legalnie upoważnionej do działania w imieniu autora. 

Zarejestrowano w Bibliotece Narodowej Nowej Zelandii jako Depozyt Legalny nr 

16180 z dnia 2 lipca 1996 roku. Wydano w Nowej Zelandii prywatnym nakładem autora. 

W maju 2009 roku monografia ta została przeformatowana na PDF, oraz 

udostępniona w owym formacie PDF po włączeniu do niej ilustracji. Data upowszechnienia 

(wydruku) niniejszego przeformatowanego egzemplarza: 5 stycznia 2010 roku. (W 

przypadku dostępu do kilku egzemplarzy tej monografii rekomendowane jest zapoznawanie 

się z egzemplarzem o najnowszej dacie wydruku!) 

Niniejsza monografia stanowi raport naukowy z przebiegu badań autora. Stąd 

prezentacja wszelkich zawartych w niej materiałów posiadających wartość dowodową lub 

dokumentacyjną dokonana została według standardów przyjętych dla publikacji (raportów) 

naukowych. Szczególna uwaga autora skupiona była na wymogu odtwarzalności, t.j. aby 

każdy naukowiec pragnący zweryfikować lub pogłębić badania autora był w stanie 

powtórzyć ich przebieg i dojść przy tym do tych samych wyników. 

Niniejsza monografia [5p/4] jest czwartą polskojęzyczną adaptacją następującej 

publikacji naukowej [5e/3] oryginalnie wydanej w języku angielskim: 

Pająk J.: "UFO explosion in New Zealand 1178 A.D. which tilted the Earth", Dunedin, 

New Zealand, 1992, ISBN 0-9597946-7-0, a private edition by the author, 78 pages 

(including 31 illustrations). 

Tłumaczenia i adaptacji z języka angielskiego dokonał jej autor. 

Przed wrześniem 1998 roku autor tej monografii rezydował pod następującym 

adresem z tropikalnej wyspy Borneo (gdzie niniejsza monografia została przygotowana): 

Profesor Madya Dr Jan Pająk, No. 28, Olive Gardens, Batu 7 (7th Mile), 

Penrissen Road, 93250 Kuching, Sarawak (Borneo), Malaysia 

Jednak po 2001 roku kontakt z autorem był już poprzez następujący jego nowozelandzki 

adres (ciągle ważny w 2009 roku, gdy monografia ta była przeformatowana na PDF): 

P.O. Box 33250, Petone 5046, New Zealand 

Tel. dom (2010 r): +64 (4) 56-94-820, Email: janpajak@gmail.com , jpajak@poczta.wp.pl

2 

SPIS TREŚCI czwartego wydania monografii "Eksplozja UFO w Tapanui z roku 1178 AD, 

która przemieściła kontynenty" (ISBN 0-9583380-6-X) 

Str: Rozdział: 

A-1 A. Legendarna eksplozja z Nowej Zelandii 

A-11/12 Rysunki A1 i A2 (zdjęcia krateru Tapanui) 

B-13 B. Kto i dlaczego symuluje UFOnautów, UFO, eksplozje UFO, itp. 

C-17 C. Materiał dowodowy potwierdzający wystąpienie w 1178 roku 

kataklizmicznej eksplozji koło Tapanui 

C-18 C1. Legendy Maorysów opisujące eksplozję koło Tapanui 

C-21 C2. Ogromny krater koło Tapanui 

C-30 C3. Interpretacja nazw maoryskich z okolic krateru Tapanui 

C-31 C4. Brak koło Tapanui organicznych artyfaktów datowanych przed 13 wiekiem 

C-32 C5. Historyczny brak lasów w centrum Wyspy Południowej Nowej Zelandii 

C-34 C6. Koncentryczny porządek w ułożeniu drzew powalonych wokół Tapanui 

C-35 C7. Olbrzymi ptak Moa i jego masowe wyginięcie około 1178 roku 

C-38 C7.1. Telekinetyczne mutowanie jako wytłumaczenie 

dla faktu nagłego pojawienia się super-ptaka Moa 

C-46 C7.2. Nowozelandzcy giganci ludzcy 

C-53 C7.3. Falowanie przestrzeni czasowej jako wytłumaczenie 

dla nieustających do dzisiaj obserwacji ptaka Moa 

C-60 C8. Pola zmodyfikowane lub wzbudzone eksplozją Tapanui 

C-60 C8.1. Zmiany pola magnetycznego w okolicach krateru Tapanui 

C-62 C8.2. Pole telekinetyczne oraz spowodowana nim 

aktywność biologiczna krateru Tapanui 

C-67 C8.3. Pole telepatyczne zmodyfikowane następstwami eksplozji Tapanui 

C-74 C8.4. Pole zaburzeń przestrzeni czasowej w kraterze Tapanui 

C-78 C9. Deficyt niektórych pierwiastków (np. selenu) w glebie okolic Tapanui 

C-79 C10. Napowierzchniowe depozyty złota w Otago 

C-82 C11. Ceramiczne kamienie i trinitite 

C-83 C11.1. Trinitite 

C-84 C11.2. Hipotezy wyjaśniające pochodzenie ceramicznych kamieni 

C-88 C11.3. Dowodowe znaczenie kamieni ceramicznych z Tapanui 

C-88 C11.4. Kamienie ceramiczne spoza Nowej Zelandii 

C-89 C12. Namagnesowane odłamki metalu znajdowane w okolicach krateru Tapanui 

C-90 C13. Gwałtowna zmiana klimatu Nowej Zelandii zaistniała po eksplozji Tapanui 

C-91 C14. Podsumowanie faktów dotyczących eksplozji Tapanui 

C-95/109 15 Rysunków (C1 do C15) z materiałem dowodowym na eksplozję Tapanui 

D-110 D. Materiał dowodowy że eksplozja koło Tapanui posiadała globalny charakter 

D-110 D1. Historyczne zapisy eksplozji Tapanui 

D-110 D1.1. Zapis mnicha Gerwazego z Kanterbury (Anglia) 

D-115 D1.2. Obserwacja Gengis Khana (Mongolia) 

D-117 D2. Dowody na globalne zmiany klimatyczne 

(tzw. Małą Epokę Lodową) po 1178 roku 

D-122 D3. Teoria autora że eksplozja Tapanui pochyliła skorupę Ziemi 

D-141 D3.1. Jak obiektywnie potwierdzić 

pochylenie skorupy Ziemi po eksplozji Tapanui

3 

D-143 D4. Hipoteza autora że okres średniowiecza wywołany został zakłóceniem 

ziemskiego pola magnetycznego (tzw. ”hałasem telepatycznym”) 

z eksplozji Tapanui 

D-155 D4.1. Prognozy o nadchodzeniu ”neo-średniowiecza” się sprawdziły - 

do dzisiaj owa złowróżebna epoka już zapanowała na Ziemi 

D-164 D5. Apel do czytelników o wskazywanie dalszych 

materiałów dowodowych dotyczących eksplozji Tapanui 

D-165 1 Rysunek D1 (równoczesna widzialność księżyca z Anglii i Nowej Zelandii) 

E-166 E. Hipotezy wyjaśniające pochodzenie krateru Tapanui 

E-166 E1. Oficjalna hipoteza "obsuwiska ziemi" 

E-168 E2. Hipoteza meteorytu uderzającego o Ziemię 

E-169 E3. Hipoteza eksplodującego gazu 

E-169 E4. Hipoteza autora o statku UFO eksplodującym koło Tapanui 

F-171 F. Ziemski magnokraft jako klucz do zrozumienia pozaziemskich UFO 

F-173 F1. Atrybuty miejsc eksplozji magnokraftów 

F-182 Rysunek F1 (Cygaro-kształtny stos magnokraftów typu K6) 

G-183 G. Wehikuły UFO oraz ich niszczycielska energia 

H-184 H. Materiał potwierdzający hipotezę iż eksplozja wehikułu UFO 

trzeciej generacji (tzw. ”wehikułu czasu”) uformowała krater Tapanui 

I-193 I. Moralna wymowa celowego eksplodowania wehikułu czasu nad Tapanui 

J-195 J. Eksplozja tunguska 

J-196 J1. Podobieństwa pomiędzy eksplozjami w Tapanui i w regionie tunguskim 

K-203 K. Eksplozja UFO sprzed 12 do 13.5 tysięcy lat 

jaka zaistniała w okolicach rzeki Ren 

K-205 K1. Pomosty lodowe pomiędzy Australią, 

Nową Zelandią i Patagonią w Ameryce Południowej 

K-209 K2. Materiał dowodowy na istnienie pomostów lodowych 

przed poślizgiem skorupy Ziemi 13.5 tysiąca lat temu 

K-216 K3. Niektóre implikacje istniejących jeszcze 13.5 tysiąca lat temu 

pomostów lodowych pomiędzy kontynentami 

L-219 L. Jeszcze inne eksplozje UFO 

(t.j. poza eksplozją Tapanui, tunguską, oraz znad Renu) 

M-227 M. Filozoficzne następstwa badań Tapanui 

M-228 M1. Filozoficzne implikacje nieprzychylnego przyjęcia badań Tapanui 

N-234 N. DWANAŚCIE PRAWD O PRAWDZIE 

O-242 O. Aspekty akademickie tej monografii 

O-243 O1. Historia niniejszej monografii oraz jej wpływ 

na kształtowanie się poglądów autora 

O-264 O2. Przedmiot, cel, i tezy tej monografii 

O-270 O3. Osiągnięcia akademickie wynikające z badań eksplozji Tapanui

P-274 P. Podsumowanie 

4 

R-276 R. Na zakończenie monografii ”freelance naukowca” 

R-280 Rysunek R1 (dwa zdjęcia lądowiska UFO K8 jakie obserwowałem przez 5 lat) 

S-281 S. Literatura uzupełniająca i poszerzająca treść niniejszej monografii 

T-284 T. Wykaz publikacji o kraterze Tapanui parafrazujących niniejszą monografię 

U-286 U. O autorze 

Z-287 Z. Załącznik (Instrukacja dojazdu do krateru Tapanui, Indeks, itp.) 

Z-289 Rysunek Z1 (najbardziej edukacyjny szlak zwiedzania krateru Tapanui) 

Zestawienie rysunków 

do czwartego wydania monografii "Eksplozja UFO w Tapanui z roku 1178 AD, która 

przemieściła kontynenty" (ISBN 0-9583380-6-X) 

Ponieważ egzemplarze niniejszej monografii [5/4] planowane są do udostępniania za 

pośrednictwem Internetu, gdzie w niektórych przypadkach dołączenie ilustracji może 

stanowić problem, w poniższym zestawieniu rysunków i tablic dodatkowo podano w jakim 

innym opracowaniu autora dany rysunek lub tabela też są dostępne. Przykładowo symbol 

[1/3]-F1 oznacza iż dana ilustracja użyta też została w monografii [1/3] jako rysunek numer 

F1. Użycie symbolu ~ oznacza albo starszą wersję tego samego rysunku albo też rysunek 

bardzo podobny. Zauważ, że w następujących parach monografii autora występują bardzo 

podobne do siebie ilustracje: [1/4] i [1/3], [3/2] i [3], [5/4] i [5/3], [5/3] i [5/2], [6/2] i [6]. 

Rys. A1. Perspektywiczna fotografia całego krateru Tapanui. [5]-1; [5/2]-1; [5/3]-A1; 

Rys. A2. Wschodnie obrzeże krateru Tapanui. [5/2]-2; [5/3]-A2; [1/2]-O34; [1/3]-P4; [1w] K4; 

Rys. C1. Dwa zdjęcia lotnicze krateru Tapanui. [5]-2; [5/2]-3; [5/3]-C1; 

Rys. C2. Kształt i wewnętrzna topografia krateru Tapanui. [5]-4; [5/2]-4; [5/3]-C2; 

Rys. C3. Trzy podstawowe odmiany eksplozji kraterujących. [5]-5; [5/2]-5; [5/3]-C3; 

Rys. C4. Kratery parabolicznye z eksplozji podziemnych. [5]-6,7; [5/2]-6; [5/3]-C4; 

Rys. C5. Złożone kratery tarczowe z eksplozji naziemnych. [5]-8; [5/2]-7; [5/3]-C5; 

Rys. C6. Podobieństwo Tapanui i Tunguskiej. [5]-9; [5/2]-8; [5/3]-C6; [1/2]-O35; [1/3]-P5; 

Rys. C7. Zniszczenia Nowej Zelandii od eksplozji Tapanui. [5]-3; [5/2]-9; [5/3]-C7; 

Rys. C8. Puszcza rodzima Nowej Zelandii około 1840 r. [5]-10; [5/2]-10; [5/3]-C8; 

Rys. C9. Drzewa powalone eksplozją Tapanui. [5]-11; [5/2]-11; [5/3]-C9; 

Rys.C10. Tornado nad kraterem Tapanui. [5]-12; [5/2]-12; [5/3]-C10; 

Rys.C11. Deficyt mikroelementów na Wyspie Południowej. [5]-13; [5/2]-13; [5/3]-C11; 

Rys.C12. Pokłady złota na Wyspie Nowej Zelandii. [5]-16; [5/2]-14; [5/3]-C12; 

Rys.C13. Przykłady kamieni ceramicznych. [5]-14; [5/2]-15; [5/3]-C13; 

Rys.C14. Namagnesowany odłamek z krateru Tapanui. [5]-27; [5/2]-16; [5/3]-C14; 

Rys.C15. Samorodek namagnesowanego ”izotopu złota”. [5p/4]-C15; 

Rys. D1. Księżyc widoczny naraz w Anglii i w Nowej Zelandii. [5/2]-17; [5/3]-D1; 

Rys. F1. Cygarokształtny stos siedmiu magnokraftów (i UFO) typu K6.

Rys. Z1. Edukacyjny szlak zwiedzania krateru Tapanui [5/2]-37; [5/3]-Z1; 

5 

Uwagi: 

(1) Zanim niniejsza wersja tej monografii została wystawiona w internecie, spora 

liczba omawianych w niej tematów była już wcześniej prezentowana w internecie na 

totaliztycznych stronach - po ich przykłady patrz strony o nazwach ”ufo_proof_pl.htm”, 

”explain_pl.htm”, ”evolution_pl.htm”, czy ”soul_proof_pl.htm”. Tamte totaliztyczne strony 

ciągle powinny byc dostępne i do dzisiaj. Dlatego podczas omawiania tematów które są 

również dyskutowane na stronach internetowych totalizmu, przy niektórych z owych 

tematów podane również zostały nazwy stron internetowych na jakich dany temat jest 

także omawiany. Jeśli więc czytelnik zechce, może z owym tematem dodatkowo zapoznać 

się z internetu. Aby znaleźć internetowe adresy danych stron, wystarczy w jakiejś 

wyszukiwarce, np. w www.google.com , wpisać za słowo kluczowe nazwę strony której się 

szuka. Przykładowo, aby znaleźć stronę o nazwie ”dipolar_gravity_pl.htm”, wystarczy w 

wyszukiwarce www.google.com wpisać słowo kluczowe ”dipolar_gravity_pl.htm” (tyle że 

bez cudzysłowiów). 

(2) Niniejsza monografia [5/4] oryginalnie opublikowana była w 1997 roku - jak to 

wyjaśnia punkt #27 z jej podrozdziału O1. Do 2001 roku udostępniana ona była w 

papierowej formie poprzez rozsyłanie pocztą jej egzemplarzy. Od 2001 roku jest ona 

upowszechniana gratisowo w internecie - początkowo w formatach DOC i WP5 oferujących 

oddzielnie tekst i oddzielnie ilustracje. Dopiero w maju 2009 roku monografia ta 

przetłumaczona została na format PDF zaś ilustracje zostały włączone do jej tekstu. Aby 

zmniejszyć jej objętość do rozmiarów akceptowalnych przez internetowe serwery, wydatnie 

skrócone w niej musiały wówczas zostać dwa rozdziały które w pierwszym jej 

sformułowaniu opisywały bardzo dokładnie magnokrafty i wehikuły UFO. Pozwalenia na 

wydatne skrócenie owych dwóch rozdziałów dostarczyła świadomość, że dokładne opisy 

magnokraftów są już upowszechniane gratisowo w internecie w tomie 3 monografii [1/4], 

zaś równie dokładne opisy wehikułów UFO są nieodpłatnie upowszechniane w internecie w 

tomie 13 monografii [1/4]. Tam też zainteresowani czytelnicy mogą je znaleźć. Nie ma więc 

potrzeby aby opisy te były również włączone do treści niniejszej monografii [5p/4].

Rozdział A. 

A-1 

Prof. dr inż. Jan Pająk 

LEGENDARNA EKSPLOZJA Z NOWEJ ZELANDII 

Motto tego rozdziału: "Legendy to prawdziwe zdarzenia przekazane nam w zaszyfrowanej 

formie." 

W warownej wiosce maoryskiej {obecnie przekształconej w małe miasteczko}, 

później nazwanej "Mataura", wszystko zaczynało się jak w typowy poranek zimowy 

ówczesnego roku (1178). Wioska ta zlokalizowana była głęboko na południu Wyspy 

Południowej Nowej Zelandii. Położona na szczycie lokalnego wzgórza panowała ona nad 

okolicą, z góry patrząc na parującą w porannym słońcu sawannę upstrzoną koronami 

majestatycznych drzew lokalnie nazywanych "totara" jaka rozciągała się od horyzontu po 

horyzont. Maoryscy wojownicy na straży w wieżyczkach obserwacyjnych słyszeli 

dochodzące z tej sawanny głośne nawoływania żerujących super-ptaków "Moa" oraz 

odgłosy głuchych stąpań wzbudzane przez te olbrzymy wielkości dzisiejszej żyrafy. Ludzie 

właśnie ukończyli poranny posiłek i rozglądali się za ocienionym miejscem do odpoczynku 

aby uniknąć palących promieni słonecznych. Duszne sub-tropikalne powietrze było wciąż 

chłodne, aczkolwiek jego temperatura szybko rosła. Niespodziewanie, wojownicy na straży 

dostrzegli ten z lekka nachylony ku południu, prawie pionowy, cygaro-kształtny obiekt o 

pokarbowanych bokach wyglądających jak róg łowionych przez nich niektórych stworzeń 

morskich (patrz rysunek F1). Szybował on bezszelestnie po zachodniej stronie nieba, jarząc 

się intensywnie. Wartownicy zakrzyknęli ostrzeżenie "mata-ura", "mata-ura". W starożytnym 

języku maoryskim okrzyk ten był odpowiednikiem dla dzisiejszego zawołania "UFO", "UFO". 

Dla upamiętnienia po wsze czasy tragicznych wydarzeń jakie za chwilę miały nastąpić, owa 

maleńka maoryska miejscowość nazwana później została "Mataura" właśnie od owego 

okrzyku wartowników. Wszyscy zerwali się aby popatrzeć. Oglądane od spodu cygaro 

miało kształt poziomo karbowanej kolumny lub rogu o dyskoidalnej podstawie jarzącej się 

silnym białym światłem jak tarcza Księżyca w pełni (patrz rysunek F1). Cygaro zatrzymało 

się dokładnie ponad warowną osadą, śledzone z nabożną uwagą przez wszystkich jej 

mieszkańców zaalarmowanych okrzykami wartowników. Było tak ogromne że jego cień 

sięgał daleko poza granicami palisady. Po dłuższym nieruchomym zawisie cygaro ruszyło 

na wschód w kierunku następnej osady, w pobliżu miejsca zlokalizowania jakiej wyrosło 

później miasteczko nazywane Tapanui. Jego lot śledziły rzesze Maorysów. Osiągnęło ono 

wzgórze które obecnie nazywane jest "Puke-ruau" {w języku maoryskim "puke-ruau" 

znaczy "wzgórze-które-wstrząsnęło-światem"}, na czubku jakiego owa następna osada była 

zlokalizowana. Po chwilowym zawisie nad ową osadą Puke-ruau, od górnego końca cygara 

próbował odłączyć się pojedynczy statek. Coś jednak nie wyszło z manewrem rozłączania, 

bo nagle z cygara buchnął oślepiający błysk. Dla znacznej liczby Maorysów błysk ten był 

ostatnim widzianym obrazem, bowiem jego żar w ułamku sekundy spopielił ich ciała. Ci 

nieliczni którzy przez przypadek stali osłonięci przed jego niszczącą mocą zaczęli 

przeżywać istny koniec świata. Ziemia zakołysała się pod uderzeniami około siedmiu serii 

potężnych eksplozji. Powietrze zgęstniało od żaru prawie uniemożliwiającego oddychanie. 

Wszystko dookoła buchnęło płomieniami. Garstka ciągle jeszcze żywych Maorysów z 

paniką rzuciła się do pobliskiej rzeki, jednakże do wody dotarło już zaledwie kilku z nich. Ci 

nieliczni którzy przeżyli szerzącą się zagładę z trwogą opowiadali później swoim następcom 

jeżące włosy opowieści o oceanie płomieni jaki rozciągał się od horyzontu po horyzont i 

ogarniał wszystko dookoła, o huraganie jaki zdzierał powierzchnię gleby i jak brzytwą zgalał

A-2 

pnie ogromnych drzew totara tuż przy korzeniach, o ognistej grzybiastej chmurze jaka paliła 

ich skórę, o gorącym pyle rozsadzającym płuca, o rozpalonych do czerwoności kamieniach 

wielkości budynków jakie z gwizdem nadlatywały gdzieś z nieba, o ogromnych falach 

wzburzonego oceanu wdzierających się głęboko w ląd, oraz o wielu latach niespotykanego 

zimna, ulew, powodzi, głodu, chorób, śmierci i rozkładu jakie nadciągnęły potem. 

W Nowej Zelandii do obecnych czasów przetrwał niezwykły monument owych 

przerażających wydarzeń. Jest nim nazwa małego miasteczka "Mataura", która jest 

starożytnym odpowiednikiem dla dzisiejszego terminu "UFO". Stąd Mataura jest 

prawdopodobnie jedynym miastem na świecie jakiego nazwa posiada tak dramatyczne 

pochodzenie, tak niezwykłą historię i tak niekonwencjonalne znaczenie. 

Opowieści podobne do opisanej powyżej do dzisiaj powtarzane są przez potomków 

byłych wojowników maoryskich z wioski Mataura. Autorowi opowiedział ją Mr Allan 

CHITTOCK (Waikoikoi, 5 R.D. Gore, New Zealand). Są one jedynie niewielkim przykładem 

ogromnego bogactwa maoryskiej tradycji mówionej dotyczącej tzw. "Nga Ahi o Tamaatea", 

t.j. legendarnych ogni ogromnego pożaru jakie w nowozelandzkim piśmiennictwie znane są 

lepiej pod ich angielską nazwą "The Fires of Tamaatea" (t.j. "Ogni Tamaatea"). Do dzisiaj 

przetrwały one poprzez przekazywanie z ojca na syna przez nowozelandzkich tubylców 

zwanych Maorysami (po angielsku "Maori"). Głównym bohaterem wszystkich tych legend 

jest mityczny wódz "Tamaatea", przez niektóre plemiona zwany też "Tamau". Jeśli jego 

nazwisko rozbić na maoryskie słowa "Ta-ma-Atea", wówczas daje się je tłumaczyć jako 

"potężny-z-przestrzeni-kosmicznej". Natomiast po jego rozbiciu na słowa "Tama-Atea" 

oznacza ono "Syn-Kosmosu" lub "Syn-Wszechświata" (t.j. słowo "Tama" oznacza "syn" - 

córkę można opisać słowami "Tama-Hine", zaś słowo "Atea" używane jest w kilku różnych 

znaczeniach, m.in. obejmujących "kosmos", "wszechświat", "przestrzeń kosmiczną" i "niebo 

w sensie kosmosu" - z wyłączeniem jednak znaczenia "nieboskłon" dla określenia którego 

Maorysi użyliby odmiennego słowa "rangi"). Tama-Atea pochodził z gwiazd, przybywał na 

Ziemię na swoim dyskoidalnym statku kosmicznym zwanym "Mata-ura" lub "Mata-aho" (co 

dosłownie znaczy "tarcza lub oblicze promienistego światła" i jest maoryskim 

odpowiednikiem dla dzisiejszego terminu "UFO"), posiadał moce magiczne, łatwo wpadał w 

gniew, zaś rozgniewany był w stanie spalić całą Ziemię powodziami ognia, pochylić 

kontynenty, wybić całe gatunki zwierząt (np. ptaka Moa), itp. Informacja przewijająca się 

jako główny motyw wszystkich tych legend o "Ogniach Tamaatea" podaje, że ogromny 

wehikuł "synów kosmosu" dowodzony przez Tamaatea eksplodował w dawnych czasach 

nad Nową Zelandią, rozsiewając pożary, śmierć i zagładę dotykające wszystko co żyło na 

terenie tego kraju. Eksplozja spowodowała też pochylenie Ziemi i sprowadziła zimny klimat 

do Nowej Zelandii. Pierwszą z tych legend autor usłyszał wkrótce po objęciu w 1983 roku 

posady wykładowcy na Politechnice w Invercargill. Jej przytoczony poniżej opis nie jest 

dosłownym powtórzeniem najpierw poznanej treści tej pierwszej legendy, a powstał przez 

złożenie razem kilku różnych jej wersji usłyszanych przez autora. 

"Niedaleko Invercargill znajduje się wyspa obecnie zwana Wyspą Stewarta {po 

angielsku: Stewart Island}. W czasach Mata-ura wyspa ta zwała się "Te-Puka-o te-waka-o- 

Maui". {W maoryskiej mitologii o Ogniach Tamaatea zwrot "w czasach Mata-ura" lub "w 

czasach Mata-acho" reprezentuje odpowiednik naszego zwrotu "w bardzo dawnych 

czasach", zaś używany jest dla określenia czasów gdy "synowie-kosmosu" przybywający 

na Ziemię w swoich świetlistych statkach "Mata-ura" byli dosyć częstymi gośćmi 

kontaktującymi się z ludźmi na stopie niemal codziennej. Po maorysku nazwa "Te-Puka-ote-waka-o-Maui" 

oznacza "kamień kotwiczny z canoe Maui" i nawiązuje ona do kształtu 

Wyspy Południowej Nowej Zelandii wyglądającej jak łódź. Wyspa Stewarta zlokalizowana w 

pobliżu czoła Wyspy Południowej wygląda jak kamień kotwiczny dla tej łodzi. Z kolei „Maui” 

to mitologiczny olbrzym opisany dokładniej w podrozdziale C7.2, który żył w Nowej Zelandii 

w czasch wyłaniania się wysp tego kraju spod przykrywającego je poprzednio morza i 

lodowca - patrz rozdział K, stąd w legendach łączony jest on z wieloma faktami 

przyporządkowanymi narodzinom i kształtowaniu się tych wysp. W tym miejscu warto

A-3 

również wspomnieć, że przed 1178 rokiem nie istniała na świecie mapa która oddawałaby 

dokładnie kształt jakiegokolwiek lądu, a także że Maorysi wogóle nie posiadali map. 

Interesującym jest więc skąd znali oni tak dokładnie wygląd swoich wysp, jako że przy 

braku map niemalże jedynym innym sposobem wizualnego poznania kształtu Nowej 

Zelandii byłoby oglądnięcie tego kraju z orbity okołoziemskiej.} Na wyspie "Te-Puka-o tewaka-o-Maui" 

żyła wtedy piękna Maoryska. Jej uroda była tak olśniewająca, że "synowiekosmosu" 

którzy mieszkali na gwiazdach i stąd widzieli wszystko co się znajduje na Ziemi, 

nie mogli oderwać od niej oczu. Ich dowódca, wszechpotężny Tamau, zapałał wielką 

miłością do tej kobiety i zaczął regularnie prześladować ją w swoim promienistym statku 

"Mata-ura". Jak to jednak zwykle w życiu bywa, i tym razem coś stanęło na przeszkodzie 

jego bezkarności. Tą przeszkodą był mąż pięknej Maoryski, który przewidując kolejne 

przybycie synów-kosmosu, zabrał swą żonę na Wyspę Południową i ukrył ją w pieczarze. 

Gdy dowódca statku dowiedział się o uprowadzeniu swej wybranki, wpadł we wściekłość i 

zarządził pościg. Jego statek poszybował aż do osady Mataura, ale nie znalazł tam 

poszukiwanych. Gdy w dalszym pościgu dotarł on do wzgórza Pukeruau, wtedy zrozumiał 

że jego poszukiwania są daremne. Wściekłość z przegranej i żądza rewanżu były tak 

ogromne, że dowódca statku wybuchł rządzą zemsty, rozpalając niebo magicznymi 

płomieniami śmierci i zniszczenia. Wybuch jego gniewu był tak wszechmocny, że nie tylko 

spalił on licznych Maorysów i zabił wszystkie ptaki Moa, ale także pochylił on Ziemię 

zmuszając morza do wystąpienia z brzegów oraz sprowadzając zimno na Nową Zelandię. 

Dla upamiętnienia tego wybuchu wyspa "Te-Puka-o te-waka-o-Maui" (t.j. dzisiejsza Wyspa 

Stewarta) nazwana została "Te Ura-a-Te Raki-Tamau" co można tłumaczyć jako "Niebo 

rozpalone przez Tamau". Później owa nieco przydługawa nazwa została skrócona do 

"Rakiura" ("raki-ura" po maorysku znaczy "płonące-niebo")." 

Obecnie używaną nazwę "Stewart Island" (t.j. Wyspa Stewarta) "Rakiura" otrzymała 

od białych osadników przybyłych do Nowej Zelandii w ubiegłym wieku. Oczywiście 

upowszechnianie się nowego nazewnictwa oznaczało też stopniowe zapominanie legend 

maoryskich wyjaśniających stare nazwy. 

Legendy o Ogniach Tamaatea są bardzo pięknym i romantycznym fragmentem 

nowozelandzkiego folkloru. Niestety zanikają one szybko wraz z wymieraniem ostatnich 

starszych ludzi którzy je jeszcze pamiętają. Dla ich utrwalenia i stąd dla zabezpieczenia 

przed zaprzepaszczeniem pięknej spuścizny kulturowej tego kraju, autor od dłuższego już 

czasu (aczkolwiek jak dotychczas bezskutecznie) postuluje podjęcie w odnośnych 

miejscowościach Nowej Zelandii akcji "Artyści szlakiem eksplodującego UFO". Zgodnie z tą 

akcją we wszystkich miejscowościach związanych legendami z eksplozją UFO koło 

Tapanui, np. w Rakiura, Mataura, Pukeruau, Tapanui, Waikaka, itp., artyści formowaliby i 

gromadziliby zbiory dzieł sztuki tematycznie ilustrujących związek danego miejsca z 

eksplozją UFO. Przykładowo w Rakiura zbudowany mógłby zostać pomnik przedstawiający 

dynamizm i psychologię pary małżeńskiej uciekającej przed UFO, w Mataura - rodzaj 

realistycznej rzeźby w pełnej skali pokazującej wygląd wehikułu UFO od którego nazwa 

tego miasteczka się wywodzi, w Pukeruau - rzeźba przedstawiająca któreś ze światowych 

następstw eksplozji UFO (potop, ruch lądów, spalenie osad ogniem wybuchu, itp.), w 

Tapanui cygaro wehikułów UFO i dramatyzm zachowania ich załogi w momencie eksplozji, 

zaś w Waikaka rzeźba przedstawiająca obraz palącej grozy, panicznej ucieczki, oraz 

termicznej śmierci i zniszczenia jakie eksplozja ta posiała dookoła. Na dodatek do 

powyższego, w każdym z tych miejsc utworzone mogłoby zostać niewielkie muzeum z 

tematycznymi dziełami sztuki, eksponatami poeksplozyjnymi, oraz opisami legend 

odnoszących się do owej eksplozji. Zrealizowanie takiego szlaku posiadałoby wiele 

korzystnych następstw. Przykładowo powodowałoby to wzrost zainteresowania turystów w 

tych miejscowościach, stymulowałoby wzbudzanie zainteresowania miejscowych ludzi w 

przeszłości swego regionu, ułatwiałoby miejscowej młodzieży znalezienie własnej 

tożsamości i ukierunkowanie swego działania na twórcze tory, zezwalałoby na 

organizowanie różnych imprez podążających owym "szlakiem eksplodującego UFO",

A-4 

dostarczałoby slogan tematyczny do podejmowania późniejszych akcji, stanowiłoby motyw 

inspiracyjny dla wysiłków artystycznych, stwarzałoby uzasadnienie dla promocji i 

finansowania dzieł sztuki, itp. 

Cechą prawie wszystkich legend o Ogniach Tamaatea jest, że opisują one to samo 

przerażające zdarzenie tyle że oglądane oczami coraz to innych obserwatorów. Zbiegiem 

okoliczności, w chwili usłyszenia pierwszej z tych legend, autor właśnie pracował nad teorią 

statku kosmicznego napędzanego polem magnetycznym a zwanego przez niego 

"magnokraft" - patrz rysunek F1. (Statek ów stanowi ziemski odpowiednik UFO, co zostanie 

wyjaśnione w rozdziałąch F i G.) Jedna z części teorii autora opisuje atrybuty miejsc gdzie 

takie magnokrafto-podobne wehikuły eksplodują (patrz podrozdział F1). Stwierdza ona że z 

uwagi na unikalną budowę i zasadę działania tych wehikułów, ewentualne miejsca ich 

eksplozji muszą się odznaczać kilkunastoma bardzo charakterystycznymi cechami które 

powinny umożliwić ich szybką identyfikację. Dla przykładu obszar zniszczenia musi w nich 

przyjmować kształt charakterystycznego "motyla" - patrz rysunek C6, którego główna oś 

musi przebiegać wzdłuż południka magnetycznego. W chwili rozpoczęcia swych badań 

autor wiedział o istnieniu tylko jednego miejsca eksplozji takich wehikułów, t.j. o Tunguskiej 

w Centralnej Syberii, gdzie cygaro złożone z trzech UFO typu K6 eksplodowało 30 czerwca 

1908 roku (po szczegóły patrz rozdział J). Stąd zasłyszana legenda o Rakiura niezwykle go 

zainteresowała, bowiem mogła ona oznaczać że Nowa Zelandia jest także miejscem 

wybuchu takich wehikułów. Natychmiast więc po jej usłyszeniu rozpoczął on usilne 

poszukiwania centrum tego wybuchu. Z uwagi na niedokładność i wieloznaczność 

wskazówek zawartych w legendach maoryskich, poszukiwania te przyniosły rezultaty 

dopiero w 1987 roku, kiedy to dzięki aktywnej pomocy miejscowych przyjaciół autor zdołał 

umiejscowić ogromny eliptyczny krater o wymiarach około 900x600x130 metrów, 

zlokalizowany niedaleko miasteczka Tapanui w Prowincji Otago Nowej Zelandii - patrz 

rysunki A1 i A2. Z uwagi na bliskość do owego miasteczka, został on nazwany "kraterem 

Tapanui". 

Wokół krateru Tapanui lokalne nazwy maoryskie przyjmują wymowne znaczenie. Po 

przetłumaczeniu, nazwy te dostarczają fascynującego opisu potężnej eksplozji zgodnej z 

treścią legend maoryskich o Ogniach Tamaatea (patrz podrozdział C3). W uzupełnieniu do 

tych nazw których znaczenie zostało już objaśnione poprzednio, przytoczmy tu kilka innych 

ich przykładów: HAKATARAMEA (Ha-ka-tara-mea = ogień rozpalony oddechem statku 

kosmicznego), HOKANUI (Hau-ka-nui = podmuch strzelających płomieni), OMARAMA (Omarama 

= odpadnięty z tarczy Księżyca), OTARAIA (O-tara-ia = opadły róg rozszczepiony 

na części), POMAHAKA (Po-maha-ka = noc wielu strzelających płomieni), TAPANUI (Tapa-nui 

= ogromna eksplozja), TOKANUI (To-ka-nui = ogromny opadający ogień), 

WAIKOIKOI (Wahi-koikoi = obszar ogniem utwardzonych dzid), WAIKAKA (Wai-kaka = 

obszar czerwony z gorąca), WAIPAHI (Wahi-pa-ahi = obszar eksplodującego ognia). 

Sam krater Tapanui jest też niezwykły. Cechuje się on różnorodnymi atrybutami, 

jakie wszystkie sugerują jego pochodzenie z potężnej eksplozji magnetycznej. Wymieńmy 

tutaj kilka z tych atrybutów. Jego kształt stanowi lustrzane powtórzenie strefy powalonych 

drzew z Tunguskiej na Syberii (rysunek C6). Oś główna krateru pokrywa się z 

prawdopodobnym przebiegiem lokalnego południka magnetycznego w 1178 roku. 

Wszystko w jego obrębie jest turbulentnie namagnesowane. Oprócz pola magnetycznego 

występuje w nim też (nieznane poprzednio nauce) pole "telekinetyczne". Coś w nim w 

sposób przypadkowy (niepowtarzalny) płata figle na urządzeniach technicznych, 

zatrzymując silniki samochodów i traktorów, zakłócając działanie kamer telewizyjnych i 

aparatów fotograficznych, wariując różdżki i wahadełka radiestetów, itp. W glebie i 

kamieniach tego krateru zamrożone są zakłócenia przestrzeni czasowej indukujące 

przeżycia paranormalne u medytujących w nim osób, wzmacniające (amplifikujące) ich 

myśli, wypełniające ich skryte życzenia, wnoszące szczęście i sukces do ich następnych 

działań, itp. Dno krateru zaścielone jest warstwą zwęglonych odłamków drzewnych chociaż 

pierwsi osadnicy nie zastali w jego pobliżu żadnych lasów. Wewnętrzna topografia krateru

A-5 

sugeruje jego pochodzenie ze serii około siedmiu wybuchów. Czarna gleba na jego 

wschodnim brzegu pokryta jest warstwą piasku krzemowego oryginalnie zdeponowanego 

na dnie krateru (aby ów piasek mógł zalec na tej glebie niezbędnym było jego 

rozbryźgnięcie pod górę zbocza). Naokoło walają się nadtopione głazy ceramiczne (lokalnie 

nazywane "kamieniami porcelanowymi" - po angielsku "china stones"), czasami nawet 

posiadające dym i sadzę wtopione w ich powierzchnię. 

Błysk eksplozji koło Tapanui okazał się tak potężny, że jego odblask od tarczy 

Księżyca zaobserwowany został aż w Anglii przez grupę mnichów z katedry w Kanterbury 

(Canterbury). Historyczny zapis ich obserwacji, dokonany przez brata Gerwazego - 

kronikarza katedry Kanterbury, datowany jest wieczorem 18 czerwca 1178 roku (w Nowej 

Zelandii był wówczas poranek 19 czerwca) - patrz podrozdział D1.1. Około 810 lat później 

zapis ów umożliwił autorowi wyznaczenie dokładnej daty a nawet godziny kiedy eksplozja 

ta miała miejsce. 

Po zlokalizowaniu krateru, dalsze badania doznały gwałtownego przyspieszenia. 

Wspomagany przez lokalnego lekarza - także zafascynowanego niezwykłością krateru, 

autor szybko identyfikuje i dokumentuje wstępny zestaw dowodów materialnych jakie 

umożliwiły mu potwierdzenie postawionej przez siebie hipotezy, że ta katastroficzna 

formacja ziemna powstała w efekcie wybuchu statku kosmicznego napędzanego „komorami 

oscylacyjnymi” (t.j. urządzeniami do produkcji niezwykle silnego pola magnetycznego - 

patrz rozdział F). Hipotezę tą, wraz z potwierdzającym ją materiałem dowodowym autor 

publikuje w swojej pierwszej monografii naukowej [1A] na temat eksplozji Tapanui jaka 

posiadała następujące dane bibliograficzne: Jan Pająk, "Tapanui Cataclysm - an 

explanation for the mysterious explosion in Otago, New Zealand, 1178 A.D." (Dunedin, New 

Zealand, 1989, ISBN 0-9597698-7-0, a private edition by the author, 39 pages and 27 

illustrations). Monografia ta posiadała też swoją wersję polskojęzyczną [2A], opublikowaną 

pod tytułem: "Kataklizm koło Tapanui 1178 A.D. - nowozelandzki odpowiednik eksplozji 

tunguskiej" (Dunedin, Nowa Zelandia, październik 1989, ISBN 9597698-8-9, 44 stron i 30 

ilustracji). Po uzyskaniu potwierdzenia dla swej hipotezy, autor podejmuje wieloletnie i już 

bardzo systematyczne badania krateru Tapanui, których jednym z dalekosiężnych efektów 

było napisanie niniejszej monografii. Historia tych badań, a także podsumowanie 

najważniejszych ich wyników, zaprezentowane zostały w oddzielnym podrozdziale O1. 

Większość zgromadzonych w czasie tych badań dowodów szczegółowo przedyskutowana 

została w rozdziale C niniejszej monografii. Prawie każdy z nich, nawet gdyby rozpatrzyć go 

bez powiązania z innymi podobnymi dowodami, powinien wystarczać dla udokumentowania 

że jakiś rodzaj potężnej eksplozji musiał mieć miejsce w Nowej Zelandii w 1178 roku. 

Oczywiście jeśli ktoś dokonuje tak istotnego odkrycia naukowego jak znalezienie, 

wyjaśnienie, i udokumentowanie miejsca wystąpienia ponad 70 megatonowej eksplozji, 

która m.in. spowodowała obrócenie skorupy Ziemi, nie powinien się dziwić, że za odkrycie 

owo zostanie sowicie nagrodzony. Faktycznie też, po upowszechnieniu informacji na temat 

eksplozji Tapanui autor otrzymał i swoją nagrodę. Było nią ... poddanie go serii 

administracyjnych wymuszeń aby natychmiast porzucił badania krateru Tapanui, które 

posunęły się aż do aktu usunięcia go z uczelni. Jednocześnie zwykła w przypadkach 

pojawiania się nowych idei konstruktywna dyskusja bazująca na badaniach, faktach, i 

logice, przez kadrę akademicką Uniwersytetu Otago na jakim autor wówczas pracował 

zastąpiona została prześladowaniami i zaprzeczeniami bazującymi na władzy, autorytecie, 

prestiżu, i emocjach. Najważniejsza konfrontacja autora z przeciwnymi jego badaniom 

administratorami Uniwersytetu Otago nastąpiła wkrótce po opublikowaniu pierwszej 

monografii [1A] na temat eksplozji Tapanui. Patrząc teraz z perspektywy czasu na 

doświadczenia tamtych lat, z ubolewaniem musi on przyznać, iż został wtedy skarcony i 

przywołany do porządku jak mały chłopczyk który wyciągnął z ukrycia na widok publiczny 

jakąś wysoce ambarasującą prawdę. Jak niestety jest to częste w życiu, w przypadku takiej 

nieuzgodnionej akcji chłopczyka, surowy rodzic zwykle najpierw solidnie go prał (karał) w 

domu, potem zaś poza domem starał się jakoś pomniejszyć, zbyć, wyperswadować, i

A-6 

zlekceważyć znaczenie prawdy którą inni nie powinni byli poznać. Po ukazaniu się 

monografii [1A] władze administracyjne uczelni autora, a także i niektórzy jego koledzy, 

postąpili w dokładnie taki sposób. W obrębie uczelni dali mu bowiem solidną nauczkę, zaś 

poza uczelnią zaczęli rozprzestrzeniać różne nie oparte na badaniach stwierdzenia które 

starały się unieważnić wszystko to co autor odkrył. Zupełnie zignorowali też przy tym 

obowiązek przeegzaminowania materiału faktologicznego na podstawie którego autor 

sformułował swoje odkrycia i teorie. 

Dla naukowej ścisłości podsumujmy tu najpierw reakcję wewnątrz-uczelnianą jaką 

sprowokowało ukazanie się pierwszej monografii [1A] prezentującej materiał dowodzący że 

w 1178 roku w Nowej Zelandii eksplodował statek kosmiczny (UFO) jakiejś pozaziemskiej 

cywilizacji. W obrębie uczelni autor najpierw poddany został różnym atakom, naciskom 

administracyjnym, prześladowaniom, i represjom nie mającym nic wspólnego z 

konstruktywną dyskusją na temat zgromadzonych przez niego faktów. Pełny raport z 

potraktowania jakie wówczas otrzymał wymagałby napisania oddzielnej monografii. 

Niemniej dla ilustracji przytoczmy tu kilka przykładów. Niektórzy profesorowie pospieszyli 

go poinformować (w poufnych rozmowach w cztery oczy), że jego badania przynoszą 

niesławę uczelni i stąd muszą być natychmiast zaprzestane zaś ich wyniki zdementowane 

jako pomyłka lub żart. Specjalna komórka rozpoczęła śledztwo starające się wykazać, że 

wykłady autora nie są na wymaganym poziomie. Pomimo, iż według uzyskanej wówczas 

opinii samych studentów autor należał do grupy 10% najlepszych wykładowców na uczelni, 

z raportu tej komórki powtórzonego mu z nieukrywaną satysfakcją przez jego profesora i 

przełożonego wynikało, że jego wykłady aż roją się od uchybień (raport ten nie próbował 

nawet porównywać jego wykładów z czyimikolwiek innymi, tak że nie wyznaczając bazy 

odniesienia mógł on sobie pozwolić na dowolne opinie i osądzenia). Obiecane uprzednio 

dofinansowanie wyjazdu na zagraniczną konferencję naukową, na którą autor zgłosił 

referat, zostało cofnięte. Nie pomogło tu tłumaczenie, że referat ten tematycznie nie był 

wówczas związany z badaniami Tapanui (dotyczył on siłowni telekinetycznych - patrz 

podrozdział K4 monografii [1/4]), oraz że organizatorzy konferencji dokonali analizy 

naukowej wartości jego treści zanim zaakceptowali go i włączyli do programu obrad. 

Bezpośredni przełożony profesor, zaczął publicznie i ostentacyjnie doradzać autorowi aby 

powrócił do Polski. Kilku zawodowych kolegów zaczęło też wtedy unikać autora (nic 

dziwnego że przysłowie podaje "prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie"). 

Szczególnie pamiętny był przypadek rozmownego i początkowo przyjaznego wykładowcy z 

Anglii, który pracował w tym samym fakultecie i zwykł godzinami opowiadać mu o swoich 

przygodach i życiu. Po ukazaniu się [1A] wykładowca ten zaczął traktować autora jakby 

owa publikacja stanowiła dla niego osobistą obrazę - t.j. całkowicie zaprzestał wszelkich 

rozmów zaś w przypadku spotkania nie odpowiadał na pozdrowienia i patrzył w przeciwną 

stronę. Inne osoby występujące wówczas aktywnie przeciwko autorowi również czyniły to 

ostentacyjnie. Ciekawe też, że wszystkie one zajmowały kluczowe pozycje na uczelni, co 

wyglądało jakby wykazywanie przez nie dezaprobaty wynikało z ich zrozumienia 

obowiązków administratora nauki (dopiero później autor odkrył że wynikało to z celowego 

manipulowania umysłami administratorów nauki - patrz podrozdział O1 niniejszej monografii 

oraz rozdział V monografii [1/4]). 

Na szczęście w sensie ilościowym jedynie niewielka grupa ale bardzo wpływowych 

osób zareagowała tak jak to opisano powyżej. Ponadto, przed opublikowaniem badań 

Tapanui, osoby te nie manifestowały ani takich zachowań, ani nawet oznak czy zapowiedzi 

iż kiedykolwiek mogą zacząć się tak zachowywać. Ich reakcje były więc następstwem 

poruszenia zakazanej tematyki badań. Stąd jako takie byłyby możliwe do uniknięcia gdyby 

autor był gotów do poświęcenia swoich ideałów w zamian za spokojne życie. 

Po kilku miesiącach narastających nacisków, aby autor zdementował swoje odkrycie 

Tapanui i unieważnił monografię [1A], oraz wobec jego uporu aby nie poddać się tym 

naciskom, od profesorów Uniwersytetu Otago zaczęły dochodzić do niego pomruki, że 

zostanie formalnie wydalony z uczelni. Zdając sobie sprawę z powagi sytuacji, autor

A-7 

poprosił o audiencję u profesora odpowiedzialnego za sprawy personelu akademickiego. W 

wyznaczonym dniu, uzbrojony w listy pochwalne od grup studenckich i innych 

wykładowców, jakie dokumentowały uznanie jakim autor się cieszył wśród słuchaczy 

swoich wykładów, zjawił się w jego wygodnym i doskonale umeblowanym gabinecie. 

Nienagannie ubrany profesor powitał go jowialnie, pokazując w szerokim uśmiechu dwa 

rzędy doskonale wypielęgnowanych zębów. Siadając na eleganckim fotelu autor pomyślał 

"ten profesor nie splamiłby się uganianiem w butach gumowych i splamionych krowim 

łajnem spodniach po błotnistych pastwiskach za dowodami eksplozji UFO, nie ryzykowałby 

też dla zdobycia tych dowodów zostania zaatakowanym przez byka czy nadziania swych 

intymnych organów na druty kolczaste ogrodzeń pastwisk". Rozmowa była przyjacielska, 

niemal serdeczna - jak to zwykle ma miejsce podczas spotkań z ugrzecznionymi 

administratorami w Nowej Zelandii. Profesor wyraził zrozumienie dla zastrzeżeń autora, że 

atmosfera potępienia stworzona na uczelni wokół jego odkrycia stanowi naruszenie prawa 

do wolności badań naukowych, oraz wyglądał jakby podzielał zatroskanie autora co 

powiedziałyby dzieci i wnukowie nie tylko dzisiejszych pracownikow Uniwersytetu Otago, 

ale wszystkich Nowozelandczyków, gdyby kiedyś odkrycie Tapanui doczekało się uznania 

podczas gdy "nagrodą" dla odkrywcy było wyrzucenie go z uczeni. Zdawał się też podzielać 

opinię, że usunięcie autora z pracy byłoby niepotrzebnym zamykaniem wyjść, bowiem w 

przypadku gdyby sprawy zaszły aż tak daleko, że faktycznie dokonane zostało formalne 

wydalenie z uczelni zaś potem odkrycie Tapanui okazało się jednak posiadać meryt, wtedy 

obrotu spraw nie dałoby się już tak łatwo naprawić jak to było z Rutherford'em, np. poprzez 

nadanie autorowi tytułu "Barona Tapanui". Przed zakończeniem rozmowy, na wyrażone 

przez autora obawy, że profesorowie Otago przygotowują duży stos ofiarny w stylu 

inkwizycji na którym wprawdzie zamierzają spalić tylko autora, jednak faktycznie to spalą 

"wolność badań naukowych", odpowiedział uspokajająco "proszę się nie martwić, wszystkie 

decyzje dotyczące personelu akademickiego muszą uzyskać moje zatwierdzenie, zaś ja nie 

będę tym który podpali pod tobą stos." 

Słowa swego też dotrzymał. Formalności bowiem "wylania" autora z uczelni 

przeprowadzone zostały nie przez niego, a przez naczelnego administratora zwanego 

"Registrar" (t.j. jakby odpowiednika dla naszego Rektora tyle że specjalizującego się w 

administrowaniu uczelni). Samo wylanie odbyło się znowu niezwykle grzecznie i 

przyjacielsko. Registrar poinformował zwięźle, że administracja Uniwersytetu Otago uważa 

iż swoimi publikacjami o rzekomej eksplozji UFO nad Tapanui autor przynosi ujmę uczelni i 

w związku z tym nie jest możliwe aby pozostawał on dłużej jako jej wykładowca. Jednak 

uczelnia rozumie trudną sytuację w jakiej autor by się znalazł w przypadku jego formalnego 

wydalenia z pracy. W związku z tym proponuje aby to autor złożył swoją rezygnację, w 

zamian za co dla kompensaty otrzyma jednoroczny "sabbatical leave" zaś legalny termin 

opuszczenia uczelni ustali się cały rok później. Gdyby jednak zdecydował się nie 

zaakceptować tej propozycji, administracja nie będzie miała innego wyjścia niż formalnie go 

usunąć z grona wykładowców tej uczelni. Ponieważ była to jedna z tych "propozycji nie do 

odrzucenia", autor nie miał innego wyjścia jak się zgodzić. Szczególnie iż liczył, że w 

przypadku złożenia samemu rezygnacji być może ma jeszcze jakąś szansę znalezienie w 

Nowej Zelandii innej pracy (w tym względzie jednak się przeliczył, przeoczył bowiem fakt że 

każdy potencjalny pracodawca kontaktował będzie Uniwersytet Otago przed podjęciem 

ostatecznej decyzji). W taki więc sposób "nagrodą" jaką autor otrzymał za odkrycie Tapanui 

i bezinteresowne dokonanie wszystkich badań opisanych w niniejszej monografii było, iż 

usunięto go z uczelni. Natomiast etykieta "badacz UFO" jaką wówczas mu przyszyto 

uniemożliwiała (aż do 25 stycznia 1999 roku) znalezienie w Nowej Zelandii jakiejkolwiek 

innej pracy zgodnej z jego kwalifikacjami i doświadczeniem, pomimo że w kraju tym 

oficjalnie się narzeka na brak wysoko-kwalifikowanych nauczycieli. W dwa lata po owym 

usunięciu z Uniwersytetu Otago, po wyczerpaniu się całych zasobów nadziei na znalezienie 

pracy, po doświadczeniu piekła pozostawania bezrobotnym, oraz po niezliczonym 

zadawaniu sobie pytań "czy upieranie się przy UFO/prawdzie warte było tego

A-8 

wszystkiego?" i "dlaczego tak właśnie musiało się stać?", autor zmuszony został do 

opuszczenia Nowej Zelandii i rozpoczęcia swojej tułaczki po świecie za chlebem. 

Nawyk profesorów Uniwersytetu Otago w Dunedin aby wydalać ze swej uczelni 

każdego kto myśli inaczej od nich samych oczywiście nie uzewnętrznił się jedynie wobec 

autora niniejszej monografii. Przykładowo w czwartek, 15 sierpnia 1996 roku, uniwersytet 

ten wydał dwuletni zakaz wejścia na jego teren (tzw. "trespass notice") Jim'owi Anderton - 

szefowi wówczas opozycyjnej partii politycznej "Alliance". "Przewinieniem" tego polityka 

było, że ośmielił się wygłosić na terenie uczelni przemówienie jakie odbiegało od poglądów 

politycznych jej kierownictwa admistracyjnego - patrz artykuł [3A] "Student protest peaceful 

and legitimate - Turner" opublikowany w gazecie Otago Daily Times, wydanie z dnia 17 

August 1996, strona 4. 

Raportując teraz zewnętrzną reakcję niektórych przełożonych i kolegów autora na 

ukazanie się monografii [1A], to niemal wszelkie próby podjęcia naukowej dyskusji na temat 

zromadzonych w tej publikacji dowodów spełzły na niczym. Przykładowo pomimo, że autor 

zaproponował wszystkim wydziałom Uniwersytetu Otago zorganizowanie seminariów na 

których przedstawi i otwarcie przedyskutuje zgromadzone przez siebie fakty, tylko Wydział 

Botaniki wyraził zgodę na to seminarium, zaś udział w nim wzięli niemal wyłącznie studenci 

plus kilku najmłodszych pracowników naukowych. Stanowisko zajęte przez sporą część 

naukowców nowozelandzkich nastawione było na zbycie, zlekceważenie, i unieważnienie w 

oczach społeczeństwa wyników badań autora, poprzez uparte twierdzenie że: krater 

Tapanui jest jedynie dużym obsuwiskiem ziemi, wszelkie dowody materialne potężnej 

eksplozji obecne w jego pobliżu są tylko szeregiem "przypadkowych zbiegów okoliczności", 

wewnętrzna koherencja przyczynowo-skutkowa poszczególnych dowodów jest też 

przypadkowa, zgodność dat materiału dowodowego wynika z niedoskonałości obecnych 

metod datowania, zapisy historyczne i zmiany klimatyczne są bez związku z Tapanui, 

wymowne znaczenia nazw maoryskich są zapewne błędami w ich tłumaczeniu, zaś legendy 

o ogniach Tamaatea są tylko przejawem wybujałej wyobraźni tubylczych (w podtekście: 

niecywilizowanych) Maorysów. Jest to raczej dziwne stanowisko, bowiem powszechnie 

zauważalne na Wyspie Południowej ślady eksplozji w Tapanui są już tak dobrze 

udokumentowane, że ich nieustanne dementowanie nie może przeciągać się w 

nieskończoność i pewnego dnia muszą one zostać zaakceptowane i zbadane. Z drugiej 

jednak strony wielu badaczy nowozelandzkich w chwili obecnej zdaje się nie być jeszcze 

filozoficznie gotowymi do zaakceptowania materiału dowodowego zgromadzonego przez 

autora (patrz też rozdziały C i M niniejszej monografii, oraz podrozdział VB5.2.1 monografii 

[1/4]). Jego zaakceptowanie byłoby bowiem równoznaczne z formalnym przyznaniem, że 

wehikuły UFO faktycznie eksplodowały nad Nową Zelandią - dla wielu z nich wydaje się to 

nie do przyjęcia. 

Wytłumianie i ignorowanie badań Tapanui praktycznie też nigdy się nie zakończyło. 

Od ukazania się w 1989 roku pierwszej monografii [1A] o eksplozji Tapanui, aż do czasu 

pierwszego publikowania niniejszej monografii (a więc przez ponad 10 lat), nie pojawił się 

bowiem nawet jeden naukowiec nowozelandzki który konstruktywnie przedyskutowałby 

prezentowane tu teorie, zbijając, obalając lub potwierdzając metodami akademickimi (t.j. w 

oparciu o badania lub alternatywne wyjaśnienia) zgromadzone dotychczas fakty i logiczne 

dedukcje. Cała opozycja przeciw tej teorii jak dotychczas sprowadza się wyłącznie do 

działania w sferze administracyjnej (t.j. zakazów, represji, i wyciszania) oraz w sferze 

autorytetu (t.j. dementowania stwierdzeń teorii z pozycji "ponieważ my posiadamy 

wszystkie te tytuły, stąd my wiemy najlepiej", jednak bez przytoczenia jakichkolwiek 

wyników badań naukowych na jakich dementowanie to by się opierało). Autor patrzy więc z 

zaciekawieniem w przyszłość starając się dociec czy obecną sytuację przegrana-przegrana 

(t.j. przegrana dla badań Tapanui oraz przegrana dla ludzi którzy je wytłumili) uda się 

kiedyś obrócić w sytuację wygrana-wygrana. 

Największym paradoksem owej niezwykłej eksplozji UFO koło Tapanui jest, że na 

przekór jej upartego ignorowania oraz zaprzeczania przez gro nowozelandzkich

A-9 

naukowców i większość społeczeństwa, praktycznie niemal wszystko w tym kraju stanowi 

albo jej efekt, albo też nosi ślady jej następstw. Aby nie być tu gołosłownym przytoczmy 

kilka przykładów wpływu tej eksplozji na dzisiejszy kształt Nowej Zelandii. Zgodnie z 

podrozdziałem C10 napowierzchniowe pokłady złota w Centralnym Otago, które w 

ubiegłym wieku wywołały tam gorączkę złota i dostarczyły historycznych podwalin dla 

miast, dróg i ekonomii tego kraju, wywodzą się właśnie z eksplozji Tapanui. Zgodnie z 

podrozdziałem D3, eksplozja ta zdefiniowała obecny klimat Nowej Zelandii. Zgodnie z 

podrozdziałem C5 jest ona źródłem historycznego braku zadrzewienia środka Wyspy 

Południowej. Zgodnie z podrozdziałem C8.2 jest ona odpowiedzialna za zdrowie fizyczne, 

wzrost i wagę rodzimych Nowozelandczyków, jak również za niezwykle szybki porost ich 

lasów oraz wydajność ich produkcji rolnej (patrz też punkt #D1 w rozdziale H). Zgodnie z 

tym samym podrozdziałem C8.2 jest ona też odpowiedzialna za charakter narodowy 

Nowozelandczyków, np. m.in. za ich zwiększoną sensytywność uczuciową, poczucie dobra 

i prawości, oddanie dla ochrony środowiska, nietolerancję dla wszelkich przejawów 

okrucieństwa (np. wobec zwierząt), a - jak to wskazuje podrozdział C8.3 - prawdopodobnie 

również i za ich szczególny konserwatyzm (patrz też rozdział M oraz podrozdział D4) który 

uniemożliwia im zaakceptowanie faktu wystąpienia tejże eksplozji w ich kraju, itp. W końcu 

zgodnie z innymi podrozdziałami tego opracowania, eksplozja ta ponosi zapewne 

odpowiedzialność za takie zjawiska jak: nagłe wyginięcie w tym kraju super-ptaka Moa 

(podrozdział C7), pojawienie się niektórych niezwykłych okazów fauny i flory - przykładowo 

jaszczura Tuatara (podrozdział C7.3 i punkt #E1 w rozdziale H), pochodzenie popalonych 

kłód drzewnych porozrzucanych po obszarze tego kraju (podrozdział C6), kamienie 

ceramiczne (podrozdział C11), znacznie bardziej nasilone niż w innych krajach 

prześladowanie Nowej Zelandii przez UFO (#C6 w rozdziale H), szczególną wrażliwość 

rodzimych Nowozelandczyków na zjawiska paranormalne (podrozdział C8.2 i punkt #E2 w 

rozdziale H), oraz wiele innych. Ponadto, jak to zostanie wykazane w podrozdziałach K1 i 

C7.2 niniejszej monografii, nawet sam fakt wyłonienia się Nowej Zelandii z okrywającego ją 

jeszcze około 12 do 13.5 tysięcy lat temu lodowca Nowozelandczycy zawdzięczają 

zapewne podobnej eksplozji UFO, tyle że zaistniałej gdzieś koło Europy. Owa europejska 

eksplozja UFO sprzed 12 tysięcy lat najprawdopodobniej ukształtowała też dzisiejszą faunę 

i florę Nowej Zelandii (podrozdział C7.1, K1, C8.2), mutowała jej ogromne ptaki (np. Moa, 

Kiwi, czy Kakapo) i rośliny (np. drzewiastą trawę i tussock), jest odpowiedzialna za wyrost 

gigantów żyjących tam niemal do czasów historycznych (podrozdział C7.2), zadecydowała 

o nocnej aktywności i zwyczajach wielu miejscowych gatunków - np. ptaka Kiwi 

(podrozdział C7.1), przerwała stałe połączenie pomostem lodowym pomiędzy Nową 

Zelandią i Patagonią w Ameryce Południowej (podrozdziały C7.2, C7.1 i K1) oraz okresowe 

połączenie po lodzie pomiędzy Nową Zelandią i Australią lub Tasmanią, oraz wiele innych. 

Odwlekanie się czasu oficjalnego uznania faktu zaistnienia eksplozji Tapanui 

okazuje się fatalne z punktu widzenia przetrwania dowodów materialnych tej katastrofy. W 

sierpniu (August) 1996 roku, a więc w około dziewięć lat po swym "odkryciu" krateru 

Tapanui, autor ponownie przybył do Nowej Zelandii aby podjąć kolejną (znowu 

bezskuteczną) próbę znalezienia pracy w tym kraju. Wykorzystał więc tą okazję aby 

dokonać przeglądu odkrytego przez siebie wcześniej materiału dowodowego na zaistnienie 

eksplozji Tapanui. Ku ogromnego szokowi odkrył on, że od czasu swoich pierwszych badań 

Tapanui jakieś dziewięć lat wcześniej, zniszczeniu lub całkowitemu usunięciu uległo około 

50% tego materiału. Dowody na zaistnienie eksplozji Tapanui topnieją więc w 

zastraszającym tempie (zapewne z powodów dokładniej wyjaśnionych w podrozdziale 

VB5.1.1 monografii [1/4]). Najwydatniejszemu zniszczeniu ulegają kłody drzew totara 

powalonych w efekcie eksplozji Tapanui, których twarde i czerwone drewno używane jest 

dla różnorodnych celów, m.in. wytaczania naczyń drewnianych, wykonywania rzeźb, jako 

słupki ogrodzeń pastwisk, itp. Dużemu spustoszeniu uległa też liczba kamieni 

ceramicznych, które zbierane są z pól i używane jako naturalne rzeźby, jako materiał na 

mury i ogrodzenia, jako talizmany przynoszące szczęście (patrz punkt #E2 w rozdziale H),

A-10 

oraz jako pamiątki z odwiedzenia terenu Tapanui. Sam krater Tapanui w latach 1994/5 

doznał całkowitej transformacji. Jego właściciel użył buldożerów dla splanowania jego 

wnętrza. W rezultacie obecnie dno krateru jest niemal płaskie, zaś istniejące wcześniej 

krawędzie kraterów uformowanych wewnątrz kraterów (patrz rysunek C2) zostały 

wyrównane. Zdjęcia i filmy wideo jakie autor zdołał wykonać w pierwszej fazie swoich 

badań są więc obecnie jedyną dokumentacją prawdziwego i oryginalnego wyglądu krateru 

Tapanui. Jeśli wkrótce nie podjęte zostaną jakieś kroki zapobiegające, z poprzedniego 

bogactwa materiału dokumentującego tą niezwykle znamienną eksplozję dla przyszłych 

pokoleń nie przetrwa niemal nic. 

Ignorowanie istnienia eksplozji koło Tapanui jest dużą stratą nie tylko dla Nowej 

Zelandii ale i dla całej naszej planety. Po pierwsze Nowa Zelandia pozbywa się w ten 

sposób jednej z najważniejszych swoich atrakcji turystycznych, zlokalizowanej w łatwo 

dostępnym obszarze, którą z przyjemnością obejrzałby prawie każdy odwiedzający ten kraj. 

Po drugie naukowcy nowozelandzcy przez swoje ignorowanie podstawowej przyczyny dla 

wielu zagadek ich kraju blokują dla reszty świata otworzenie i wyjaśnienie tych zagadek, 

zamrażając w ten sposób postęp naszej wiedzy w wielu nowatorskich kierunkach których 

istnienie badania Tapanui stopniowo uświadamiają. Po trzecie, jak dotychczas badaniami w 

terenie potwierdzone zostało istnienie, oraz zidentyfikowane dokładne miejsce wystąpienia, 

dla tylko dwóch takich eksplozji następujących już w czasach historycznych (Tapanui i 

tunguska). Każde z tych miejsc eksplozji powinno więc być badane a nie ignorowane. Po 

czwarte krater ten stanowi naturalne laboratorium w którym można obserwować różnorodne 

skutki długoterminowe eksplozji wehikułu czasu ze wszystkimi jego konsekwencjami 

magnetycznymi, telekinetycznymi, telepatycznymi, i paranormalnymi (np. mutacje 

genetyczne, przyspieszenie wzrostu, wpływ na psychikę, indukowanie zjawisk 

paranormalnych, zafalowania przestrzeni czasowej, itp.). Po piąte moc magnetyczna 

eksplozji w Tapanui, przekraczająca 70 megaton TNT, podobna do tej jaka może też zostać 

wyzwolona podczas "lokalnej" wojny nuklearnej lub kontynuacji dotychczasowych prób z 

bronią jądrową, nie tylko że trwale pochyliła skorupę naszej planety, ale także 

najprawdopodobniej sprowadziła na Ziemię szereg innych następstw, dotychczas 

nieuświadamianych przez naszą naukę, np. okres średniowiecza (patrz podrozdział D4). 

Stąd też eksplozja w Tapanui mogłaby zostać wykorzystana dla praktycznego 

przestudiowania i politycznej ilustracji całokształtu dewastacyjnych skutków użycia 

jakiejkolwiek broni jądrowej. Największa jednak strata, a jednocześnie groźba dla całej 

planety, jaką wnosi ignorowanie zaistnienia eksplozji koło Tapanui, wynika z możliwości iż 

następna podobna eksplozja UFO zaistniała ponad gęsto zaludnionym obszarem (np. 

stolicą) jakiegoś mocarstwa nuklearnego może przypadkowo zainicjować światową wojnę 

termojądrową, a w konsekwencji spowodować całkowite zniszczenie życia na naszej 

planecie. Więcej danych na ten złowróżebny temat przytoczono w punkcie #3 rozdziału L.

A-11 

Rys. A1. Fotografia krateru Tapanui pokazująca jego ogólny wygląd i wewnętrzną konfigurację. Została ona 

wykonana dnia 1 listopada 1987 roku przez Alister'a Raymond z Invercargill. Fotograf znajdował się przy 

wejściu do drogi znanej "McPhail Road", która łączy Waikoikoi z Pukeruau, w prostej linii będąc oddalony od 

krateru o około 5 kilometrów w kierunku zachodnim. Stąd, zgodnie z legendami Maorysów, miejsce 

wykonania tej fotografii leży dokładnie pod trajektorią UFO którego eksplozja uformowała Tapanui krater. 

Ogromna sosna o charakterystycznym wyglądzie, widoczna tuż za kraterem na szczycie wzgórza Pukeruau, 

ukazuje jego wymiary (sosna ta stanowi szczegół rozpoznawczy wzgórza Pukeruau i krateru Tapanui). 

Powyższe zdjęcie uwidacznia że krater Tapanui posiada cechy świadczące o jego eksplozyjnym 

pochodzeniu. Dla przykładu krater powstały przez upadek dużego meteorytu otoczony byłby wyraźnie 

widocznym wyniesionym kołnierzem (pokazanym na rysunku C4) jakiego tutaj jednak nie widać, natomiast 

osuwisko ziemi musiałoby cechować się bilansem pomiędzy objętością gruntu usuniętego z krateru oraz 

objętością ziemi usypanej bezpośrednio pod nim - w przypadku jednakże krateru Tapanui ziemia usunięta z 

niego po prostu zniknęła. Około 70 milionów metrów sześciennych gruntu musiało zostać usuniętych aby 

wytworzyć ten ogromny krater. Zgodnie z hipotezą autora ziemia ta została sprasowana i stopiona w formę 

"kamieni ceramicznych" które następnie rozrzucone zostały po obszarze Nowej Zelandii. Fotografia pokazana 

na następnym rysunku wykonana została z punktu położonego na lewym końcu powyższego krateru. 

Krater Tapanui jest miejscem niezwykłym. Cechuje się on szeregiem atrybutów, jakie sugerują jego 

pochodzenie z potężnej eksplozji magnetycznej. Wymieńmy tu kilka z nich. Kształt tego krateru stanowi 

lustrzane odbicie strefy powalonych drzew z Tunguskiej na Syberii (rysunek C6). Jego oś główna pokrywa się 

z prawdopodobnym przebiegiem południka magnetycznego w 1178 roku. Wszystko w jego obrębie jest 

turbulentnie namagnesowane. Oprócz pola magnetycznego występuje w nim też jakieś nieznane pole 

"telekinetyczne" które w sposób przypadkowy (niepowtarzalny) płata figle na urządzeniach technicznych, 

zatrzymując silniki samochodów i traktorów, zakłócając działanie kamer telewizyjnych i aparatów 

fotograficznych, wariując różdżki i wahadełka radiestetów, itp. Obserwowane w nim jest tajemnicze zjawisko, 

w postaci małych, idealnie okrągłych kul białego (jakby jarzeniowego) światła, jakie pojawiają się w ciemności, 

świecą intensywnie, i latają w "inteligentny" sposób. Krater stanowi też centrum różnorodnych anomalii 

pogodowych, np. tornad, nagłych mgieł, naelektryzowanych wiatrów, wyładowań kurtynowych. Jego dno 

zaścielone jest warstwą zwęglonych odłamków drzewnych chociaż pierwsi osadnicy nie zastali w jego pobliżu 

żadnych lasów. Wewnętrzna topografia krateru sugeruje jego pochodzenie z serii około siedmiu wybuchów. 

Wschodni brzeg pokryty jest warstwą piasku krzemowego pochodzącego z dna krateru (aby piasek ten mógł 

się tam osadzić niezbędnym było jego rozbryźgnięcie pod górę zbocza). W jego pobliżu odkryte kiedyś 

zostało (obecnie już wyzbierane) "złote runo". Naokoło ciągle walają się nadtopione głazy ceramiczne 

(lokalnie nazywane "kamieniami porcelanowymi", po angielsku "china stones" - patrz rysunek C13) czasami z 

dymem i sadzą wtopionymi w ich powierzchnię.

A-12 

Rys. A2. Wschodnie obrzeże krateru Tapanui sfotografowane z jego południowej krawędzi. 

Obrzeże to widoczne jest jako zakrzywione zbocze rozprzestrzeniające się z lewej strony 

niniejszej fotografii. Owo wschodnie zbocze reprezentuje najbardziej spektakularną część 

omawianego krateru, jako że zachodni brzeg skierowany jest w dół zbocza i wznosi się 

zaledwie kilka metrów ponad linią wzgórza Pukeruau. Ogromna sosna widoczna w środku 

niniejszego zdjęcia doskonale ilustruje maksymalną głębokość krateru sięgającą około 130 

metrów. Inna, bardziej odległa sosna, widoczna na szczycie wzgórza Pukeruau, może 

stanowić znak orientacyjny dla osób zwiedzających krater (ten charakterystyczny znak 

widoczny jest także na zdjęciu z rysunku A1). Na powyższej fotografii dają się wyróżnić 

zarysy wewnętrznych kraterów uformowanych przez eksplozję poszczególnych statków. 

Pokazany tu potężny eliptyczny krater, o wymiarach 900x600x130 metrów, 

uformowany został 19 czerwca 1178 roku w zachodniej części Prowincji Otago Nowej 

Zelandii. Materiał dowodowy obecny w jego okolicach świadczy że krater ten powstał w 

wyniku przyziemnej eksplozji łańcuchowej (przebiegającej od góry ku dołowi) około siedmiu 

UFO typu K6 sprzęgniętych razem w cygaro-kształtną konfigurację latającą (pokazaną na 

rysunku F1) i wyzwalających ponad 70 megaton energii magnetycznej. Krater koło Tapanui 

jest drugim dotychczas zidentyfikowanym miejscem (obok eksplozji tunguskiej w Centralnej 

Syberii), w którym eksplodowały wehikuły UFO. Krater ten zawiera bardzo podobne rodzaje 

materiału dowodowego jakie znalezione zostały także w tunguskiej (t.j. wyłożone i popalone 

drzewa, namagnetyzowana gleba i skały, niezwykłe minerały takie jak trinitite i kamienie 

ceramiczne, itp.). Zarówno opis samego krateru Tapanui, jak i hipoteza o jego pochodzeniu 

od eksplozji pozaziemskiego statku, po raz pierwszy zaprezentowane zostały w 

monografiach autora. Stąd można przyjąć, że autor jest "odkrywcą" tego krateru. Pierwsze 

przedstawienie czytelnikom w Polsce materiału dowodowego znalezionego w pobliżu 

krateru Tapanui, a także wyników badań tego miejsca eksplozji UFO, nastąpiło za 

pośrednictwem monografii zatytułowanej: "Kataklizm koło Tapanui 1178 A.D. - 

nowozelandzki odpowiednik eksplozji tunguskiej" (Dunedin, Nowa Zelandia, październik 

1989, ISBN 9597698-8-9, 44 stron i 30 ilustracji).

Rozdział B: 

B-13 

KTO I DLACZEGO SYMULUJE UFOnautów, UFO, EKSPLOZJE UFO, ITP. 

Jeśli dokładnie przeanalizować materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej 

monografii, wówczas się okazuje że konklusywnie potwierdza on eksplozję wehikułów UFO 

ponad Tapanui - a ściślej potwierdza eksplozję najbardziej zaawansowanej generacji UFO 

zwanej ”wehikułami czasu” lub ”wehikułami UFO trzeciej generacji”. Wszakże cały materiał 

dowodowy zaprezentowany w rozdziale C tej monografii, potem zaś podsumowany w 

rozdziale H, jednoznacznie dokumentuje że ponad kraterem Tapanui eksplodowały właśnie 

wehikuły czasu. Dlatego cała treść tej monografii sprowadza się do udokumentowania 

istnienia koło Tapanui różnorodnych dowodów na eksplozję UFO trzeciej generacji (tzw. 

”wehikułu czasu”), oraz do interpretacji tych dowodów. Słusznym więc pytaniem natury 

filozoficznej do którego zadania monografia ta każdego inspiruje, to ”kto” oraz ”dlaczego” 

”spowodował” lub ”zasymulował” koło Tapanui ową eksplozję zaawansowanych wehikułów 

UFO. Na pytanie to raz już odpowiedziałem w tomie 6 mojej monografii [8/2] zatytułowanej 

”Totalizm”, a także na licznych totaliztycznych stronach internetowych, przykładowo na 

stronach o nazwach ”evolution_pl.htm”, ”evil_pl.htm”, czy ”soul_proof_pl.htm”. Jednakże dla 

konsystencji prezentacji ową odpowiedź podsumuję w wielkim skrócie również w niniejszym 

rozdziale. Ponieważ jednak w poniższym skrótowym podsumowaniu zmuszony byłem 

pominąć sporo dedukcji i materiału dowodowego które zaprezentowane zostały w tamtych 

innych opracowaniach, jeśli czytelnika NIE przekonuje to co podsumowałem poniżej 

wówczas proponuję aby przeglądnął również opracowania wskazywane dwa zdania 

powyżej. 

Jeśli dokładnie prześledzi się historię badań UFO w naszej cywilizacji, wówczas 

staje się oczywistym, że UFO otoczone są jakąś niemal nadprzyrodzoną tajemniczością. 

Coś więc na temat badań UFO jest NIE tak. Z jednej strony istnieje bowiem materiał 

dowodowy pozwalający sformułować formalne dowody naukowe zaprezentowane w 

rozdziale P2 z tomu 13 monografii [1/4]. Przykładowo, materiał ten pozwala formalnie 

udowodnić, że wehikuły UFO faktycznie istnieją. Potwierdza on też, że wehikuły UFO 

konsystentnie manifestują swoją obecność na naszej planecie, oraz że zasady działania 

używane przez wehikuły UFO są racjonalne i technicznie realizowalne. Dowodzi on także, 

że zjawiska formowane przez napęd wehikułów UFO, są konsystentne z już nam znanymi 

prawami fizyki i że mogą one być urzeczywistnione technicznie w ludzkich wehikułach. Z 

drugiej zaś strony ten sam materiał dowodowy dotyczący UFO okazuje się być ogromnie 

ilusywny i niemal ”inteligentnie” wymyka się on ludzkim badaniom. Przykładowo, zdjęcia 

UFO są niemal zawsze niewyraźne, obserwacje UFO w ogromnej większości są 

dokonywane przez pojedyńczych świadków którym potem nikt nie wierzy, fizykalne ślady 

działalności UFO na Ziemi są zawsze przez kogoś tajemniczo gubione lub niszczone, itd., 

itp. W rezultacie, na przekór że indywidualni naukowcy badają UFO już od dnia 24 czerwca 

1947 roku - kiedy to niejaki Kenneth Arnold dokonał pierwszej po 2-giej wojnie światowej 

obserwacji formacji dziewięciu dyskoidalnych UFO, jak narazie ciągle NIE ma na świecie 

rządowych programów badań tych niezwykłych wehikułów. Po ponad 60 latach dobrze 

udokumentowanych ”manifestacji UFO” spora proporcja społeczeństwa, oraz praktycznie 

cała oficjalna nauka ludzka, nadal NIE wierzy że UFO wogóle istnieją. Co więcej, oficjalna 

nauka rozwinęła w sobie jakąś nieracjonalną histerię i psychozę która automatycznie 

neguje wszystko co dotyczy UFO. 

Jak to stanie się jasnym dla czytelnika po przeczytaniu podrozdziału O1 niniejszej 

monografii (opisującego historię moich badań eksplozji Tapanui), owa niemal 

nadprzyrodzona tajemnica, psychoza i niejednoznaczność otaczające badania UFO, w

B-14 

1989 roku zainspirowały we mnie podejrzenie, że ”dysponenci wehikułów UFO sekretnie 

okupują Ziemię”. Faktycznie na owo podejrzenie naprowadziły mnie racjonalnie 

niewytłumaczalne i ogromnie dziwne prześladowania których doświadczyłem zaraz po tym 

jak w 1989 roku opublikowałem pierwsze wydanie niniejszej monografii. Tylko bowiem teza 

że to ”źli UFOnauci sekretnie okupują naszą planetę” wyjaśniała owe tajemnicze i przykre 

dla mnie zdarzenia które wówczas zaczęły mnie systematycznie gnębić. Dziwnym trafem, 

po wysunięciu owej tezy i jej zaprezentowaniu w aż kilku moich monografiach (włączając w 

to monografie [1/4] i [5/4]), owa teza została jakby celowo przez kogoś we mnie umacniana 

za pośrednictwem sporej liczby ogromnie tajemniczych zdarzeń jakie wówczas 

doświadczałem na niemal codziennej bazie. Ponadto rodzaje zdarzeń na Ziemi którym 

towarzyszyły ”manifestacje UFO” utwierdzały mnie w przekonaniu, że owi dysponenci 

wehikułów UFO muszą być zdegenerowani moralnie i wręcz ”szatańscy”. (Jako przykłady 

takich ”szatańskich” zdarzeń, w których obiektywnie udokumentowano udział UFO, rozważ 

odparowanie drapaczy chmur WTC w Nowym Jorku w dniu 11 września 2001 roku - 

opisane w monografii [1/4] i na totaliztycznej stronie ”wtc_pl.htm”, tsunami z Oceanu 

Indyjskiego z dnia 26 grudnia 2004 roku - opisane na stronie ”day26_pl.htm”, czy eksplozję 

Tapanui z dnia 18 czerwca 1178 roku - udokumentowaną w niniejszej monografii [5/4] oraz 

na stronie ”tapanui_pl.htm”.) 

W owym wierzeniu że ”szatańscy UFOnauci sekretnie okupują Ziemię” ktoś mnie 

celowo i systematycznie utwierdzał aż do około połowy 2007 roku. Podtrzymywane ono 

było we mnie przez całą masę zdarzeń dla jakich jednym fizykalnym wytłumaczeniem było 

właśnie, że są one indukowane zaawansowanymi urządzeniami technicznymi owych 

dysponentów wehikułów UFO. Sporo z owych zdarzeń opisałem dokładniej w monografii 

[1/4]. Dopiero w 2007 roku dotarło do mnie, że wszelkie ”szatańskie działania” owych 

rzekomych UFOnautów są realizowane w tak zmyślny sposób, aby precyzyjnie służyły one 

interesom Boga. Dopiero też wówczas zacząłem rozumieć że niezależnie od UFOnautów, 

istnieje i działa na Ziemi także jeszcze jedna potężna moc, która dla istotnych powodów też 

jest w stanie stwarzać wszystkie owe tajemnicze ”manifestacje UFO” z jakimi ludzkość 

nieustannie jest konfrontowana. Tą inna mocą jest Bóg. Na dodatek, łatwo daje się 

wydedukować, że Bóg posiada dziesiątki istotnych powodów aby ”symulować” istnienie i 

działalność UFO. Przykładowo, za pośrednictwem zasymulowanych przez siebie wehikułów 

UFO i UFOnautów Bóg jest w stanie inspirować badania i poszukiwania twórcze ludzi, 

może On poddawać ludzi i ludzkość najróżniejszym próbom, testom i egzaminom, ma 

wygodnego ”kozła ofiarnego” na którego może potem zrzucać winę za wszelkie działania 

których nie chce autoryzować osobiście, itd., itp. Na podstawie więc dokładnej analizy 

faktów na temat UFO, począwszy od 2007 roku zacząłem rozumieć, że wszystko to co 

ludzie nazywają ”manifestacjami UFO”, faktycznie reprezentuje ”tymczasowe symulacje 

realizowane przez samego Boga” - po szczegóły patrz punkt #33 w podrozdziale O1 tej 

monografii. Innymi słowy, w 2007 roku moje badania ujawniły, że w podobny sposób jak 

Bóg trwale stworzył planety, zwierzęta i ludzi, ten sam Bóg czasami tymczasowo tworzy 

wehikuły UFO, oraz tymczasowo tworzy UFOnautów jakoby przylatujących na Ziemię w 

owych wehikułach UFO. Po tym jednak jak owe wehikuły UFO i UFOnauci w tajemniczych 

okolicznościach zostaną już zademonstrowani jakimś wybranym ludziom, Bóg eliminuje je z 

trwałego istnienia. To dlatego wolno nam twierdzić, że ”UFO i UFOnauci są 

tymczasowymi symulacjami Boga”. Oczywiście, kiedy Bóg coś już symuluje, wówczas 

czyni to na tyle precyzyjnie, że dla nas ludzi jest to NIE do odróżnienia od tego co istnieje w 

sposób trwały. Stąd w wehikułach UFO symulowanych przez Boga, wszystko jest 

zaprojektowane i działające dokładnie tak jakby istniało to w sposób trwały. Innymi słowy, 

gdybyśmy mieli dokładne plany wehikułu UFO tymczasowo zasymulowanego przez Boga, 

wówczas jeśli ktoś na Ziemi zbudowałby nasz wehikuł zgodnie z owymi planami, wtedy ten 

nasz wehikuł latałby tak samo dobrze jak latają UFO i generowałby te same zjawiska jakie 

są generowane przez wehikuły UFO.

B-15 

Po odkryciu w 2007 roku faktu że ”UFO i UFOnauci są tymczasowymi symulacjami 

Boga”, zacząłem dociekać dlaczego Bóg symuluje te wehikuły i te istoty. Wszakże z 

poprzednich swoich badań wiedziałem już dokładnie, że UFO i UFOnauci realizują na Ziemi 

wszelkie wysoce szatańskie działania - które w religiach zarezerwowane są głównie dla 

tzw. ”diabłów”. Jak też się okazało, istnieje aż cały szereg ogromnie istotnych powodów dla 

których najbardziej racjonalnym posunięciem dla Boga jest właśnie tymczasowe 

symulowanie istnienia wehikułów UFO, tymczasowe symulowanie szatańskich UFOnautów 

przylatujących na Ziemię w owych wehikułach UFO, oraz tymczasowe symulowanie że 

Ziemia znajduje się pod skrytą okupacją szatańskich UFOnautów. Owe ogromnie istotne 

powody dla realizowania przez Boga wszystkich tych symulacji, wyjaśniłem dokładniej w 

odrębnej monografii [8p/2] - patrz tam tom 6, a także na licznych stronach internetowych – 

przykładowo patrz strony ”evolution_pl.htm”, ”evil_pl.htm”, ”immortality_pl.htm”, czy 

”soul_proof_pl.htm”. 

Powodów dla których Bóg m.in. symuluje ”niewidzialną okupację Ziemi przez 

szatańskich UFOnautów” jest wiele. Objętość tej monografii nie pozwala więc na ich pełne 

omówienie. Aby jednak dać czytelnikowi jakieś rozeznanie co do rodzaju tych powodów, 

krótko podsumuję tutaj jeden z nich (jest on szerzej omówiony na stronie 

”soul_proof_pl.htm” i w tomie 6 monografii [8p/2]). Mianowicie, jednym z najważniejszych 

powodów dla których Bóg stworzył ludzi, jest chęć ”wychowania” dla Siebie właściwych 

towarzyszy (obok innego równie istotnego powodu stworzenia człowieka, którym jest 

kontrybucja ludzi do procesu gromadzenia wiedzy przez Boga - po szczegóły patrz strony 

”evolution_pl.htm” czy ”will_pl.htm”). Wyrażając to inaczej, Bóg nie lubi samotnego istnienia 

- chce więc mieć towarzyszy. Niestety, w przeszłości miał On raczej bardzo przykre 

doświadczenia z innymi swoimi towarzyszami w Biblii określanymi mianem ”upadłe anioły” - 

których w końcu zmuszony był zniszczyć (patrz strona ”soul_proof_pl.htm”). Obecnie więc 

Bóg już ”dmucha na zimne”. Aby zaś ”wychować” sobie ludzi (tj. swoich przyszłych 

towarzyszy) na takich jakimi chce ich mieć, stosuje on metodę ”wychowywania poprzez 

twarde życie i przykre doświadczenia”. W metodzie tej Bóg zmuszony jest poddawać 

ludzkość najróżniejszym bardzo przykrym doświadczeniom. Najbardziej zaś racjonalnym 

sposobem serwowania tych przykrych doświadczeń dla ludzi, jest sprowadzanie nieszczęść 

na ludzi rękami tymczasowo-stwarzanych przez Boga ”szatańskich istot”. W przeszłości dla 

roli takich ”szatańskich istot” Bóg tymczasowo stwarzał tzw. ”diabłów”. Jednak użycie 

”diabłów” okazuje się nieodpowiednie dla dzisiejszych ateistycznych i unaukowionych ludzi. 

Wszakże aby wierzyć w ”diabłów” ludzie muszą również wierzyć w Boga. Ponadto 

pochodzenie ”diabłów” nie daje się racjonalnie wytłumaczyć bez użycia ”niemodnego” już 

pojęcia ”stworzenie”. Dlatego bardziej odpowiednie dla dzisiejszych czasów okazuje się 

symulowania innych ”szatańskich istot”, które obecnie nazywane są ”UFOnautami”. 

Oczywiście, Bóg nie tylko ”symuluje UFO i UFOnautów”, ale także upewnia się aby owe 

symulacje wypełniały wszelkie nałożone na nie cele i zadania. To właśnie dlatego Bóg 

upewnia się aby wszelkie fotografie UFO były nieostre, aby UFO widywane było głównie 

przez pojedynczych świadków którym nikt potem NIE uchce uwierzyć, aby na Ziemi 

uformowały się owe histeryczne reakcje na tematykę UFO, aby materialne dowody 

działalności UFO na Ziemi były systematycznie niszczone, itd., itp. Z działań Boga dosyć 

też łatwo wywnioskować, że jest ogromnie istotnym aby ludzie traktowali tą tymczasowo 

symulowaną okupację Ziemi przez szatańskich UFOnautów tak jakby była to okupacja 

rzeczywista. Znaczy, jest ogromnie istotnym aby ludzie wypracowywali i wdrażali w swoim 

postępowaniu wszelkie te działania, które by podjęli gdyby byli pewni że Ziemia faktycznie 

znajduje się pod sekretną okupacją szatańskich UFOnautów. 

Fakt że to ”sam Bóg symuluje niewidzialną okupację Ziemi przez szatańskich 

UFOnautów” poprzez konfrontowanie ludzi z tymczasowo stwarzanymi wehikułami UFO i 

UFOnautami, w połączeniu z faktem że ”istnieje cała gama bardzo istotnych powodów dla 

których ludzie powinni traktować ową symulowaną okupację Ziemi przez UFOnautów jako 

okupację rzeczywistą”, posiada określone następstwa dla treści niniejszej monografii.

B-16 

Mianowicie, na przekór że jestem całkowicie świadomym iż sekretna okupacja Ziemi 

przez szatańskich UFOnautów jest jedynie tymczasową symulacją Boga, w dalszych 

częściach niniejszej monografii tą tymczasową symulację traktuję dokładnie tak 

jakby była ona faktyczną okupacją Ziemi przez owych UFOnautów. Wszakże 

symulując okupację Ziemi przez sztańskich UFOnautów Bóg chce zamotywować ludzi aby 

ci podejmowali w swym życiu wszelkie działania które są konieczne do wyeliminowania tej 

sekretnej okupacji.

Rozdział C: 

C-17 

MATERIAŁ DOWODOWY POTWIERDZAJĄCY WYSTĄPIENIE W 1178 ROKU 

KATAKLIZMICZNEJ EKSPLOZJI KOŁO TAPANUI 

Motto tego rozdziału: "Aby dzisiaj odkryć coś nowego koniecznym jest dużo cywilnej 

odwagi." 

Gdyby któryś z krajów europejskich został całkowicie zniszczony zaledwie osiem 

wieków temu przez potężną eksplozję, podręczniki historii tego kraju wypełnione byłyby 

opisami tego kataklizmu, setki naukowców badałyby jej przyczyny i skutki, zaś każdy 

obywatel tego kraju znałby najdrobniejszy szczegół zaszłej tragedii. Tymczasem w Nowej 

Zelandii rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Niezwykle kataklizmiczna eksplozja 

natąpiła tam zaledwie około 820 lat temu, jednak dzisiaj trudno znaleźć Nowozelandczyka, 

który wiedziałby cokolwiek na jej temat. Zapytywani o szczegóły dotyczące eksplozji koło 

Tapanui, Nowozelandczycy najpierw wykazują kompletne zaskoczenie pytaniem, potem 

zaś z przekonaniem stwierdzają, że w ich kraju nigdy nie było jakiejkolwiek eksplozji o 

kataklizmicznych skutkach. Tak kompletnej ignorancji na temat potężnego kataklizmu 

zaistniałego relatywnie niedawno w ich własnym kraju nie usprawiedliwia nawet fakt, że 

ujawnienie faktu iż w 1178 roku w Nowej Zelandii eksplodował wehikuł UFO wcale nie leży 

w interesie okupujących Ziemię UFOnautów. 

Owo powszechne negowanie przez nowozelandczyków zaistnienia eksplozji koło 

Tapanui zdumiewa tym bardziej, że w ich kraju dosłownie na każdym kroku spotyka się 

ślady minionego kataklizmu. Ślady te są tak wszechobecne, że nieporównanie więcej 

energii trzeba zużyć na ich ciągłe ignorowanie i na zaprzeczanie ich istnienia, niż na 

przyjęcie ich do wiadomości i przebadanie. Poniżej wymieniono w punktach kilkanaście klas 

powszechnie dostępnego w Nowej Zelandii materiału dowodowego bezapelacyjnie 

potwierdzającego wystąpienie eksplozji koło Tapanui: 

#1. Legendy tubylczych Maorysów, które bezpośrednio podają, że ogromny, 

ukształtowany jak pionowy róg, statek kosmiczny z podstawą jarzącą się jak tarcza 

Księżyca eksplodował koło Tapanui. 

#2. Istnienie ogromnego krateru w pobliżu miasteczka Tapanui, którego pochodzenie 

nie zostało dotychczas zadowalająco wytłumaczone. 

#3. Nazwy maoryskie dla otaczających krater Tapanui lokalnych rzek, wzgórz, osad, 

itp. Utrwalają one opisy ognia, zniszczenia, a także eksplozji pozaziemskiego wehikułu 

(patrz wykaz i interpretacje tych nazw zawarte w podrozdziale C3). 

#4. Brak (wypalenie) maoryskich artyfaktów datowanych przed XIII wiekiem. 

#5. Historyczny brak puszczy (lasów) w tych obszarach Wyspy Południowej Nowej 

Zelandii które bezpośrednio przylegają do krateru Tapanui, na przekór lokalnym warunkom 

klimatycznym i glebowym sprzyjającym porostowi lasów, oraz na przekór istnieniu 

pozostałości powypalanych pni drzewnych porozrzucanych na całym tym obszarze. 

(Datowanie resztek tych pni metodą węgla radioaktywnego wskazuje na ich zniszczenie 

około 1178 roku). 

#6. Zdumiewający koncentryczny (wzdłuż-promieniowy) porządek w kierunkach 

ułożenia resztek wypalonych pni drzewnych koło Tapanui. Kłody tych drzew leżą 

równolegle do siebie, zaś ich osie są wycelowane w kierunku krateru Tapanui. Zawsze też 

do krateru zwrócona jest strona korzenna tych pni. 

#7. Dowody masowego wyginięcia super-ptaka Moa około 1178 roku. Ten ogromny 

ptak, którego wzrost sięgał 4 metrów, przed eksplozją w Tapanui plenił się w ogromnych 

ilościach w Nowej Zelandii. Nie przetrwał on jednak samej eksplozji i następujących po niej

C-18 

lat głodu dla Maorysów. Ciekawostką jest że ogromne ilości popalonych szczątków ptaka 

Moa znajdują się po stronie krateru Tapanui przy brzegach błot i zbiorników wodnych. To 

tak jakby gromady tego niepływalnego ptaka uciekały przed czymś przerażającym co 

nadciągało od strony Tapanui, aż napotkały zbiornik wodny gdzie dopadła je zagłada. Jak 

dotąd nie zdołano podać zadowalającego wyjaśnienia przyczyn jego nagłego wyginięcia i 

zagadkowej regularności w rozłożeniu jego szczątków. 

#8. Niezwykłe namagnesowanie gleby i kamieni w okolicach krateru Tapanui. Z 

namagnesowaniem tym mogą być związane różne anomalie atmosferyczne obserwowane 

w pobliżu krateru. Krater jest często miejscem rodzenia się tornad (które na Wyspie 

Południowej prawie wyłącznie występują tylko w jego pobliżu), wyładowań kurtynowych, 

wiatrów jonowych, nagłych lokalnych mgieł, oraz wielu innych tajemniczych zjawisk. Słynie 

on z nich w całej okolicy. 

#9. Niedobór niektórych mikroelementów (np. selenu, jodu, wapnia, molibdenu) w 

glebie w pobliżu krateru Tapanui. Eliminacja tych mikroelementów mogła nastąpić w efekcie 

rozbłysków eksplozji magnetycznej których potężne promieniowanie odparowało z gleby co 

bardziej podatne pierwiastki. Z niedoborem tym mogą posiadać związek przypadki 

tajemniczej choroby, w Nowej Zelandii zwanej "Tapanui flu" (medyczna nazwa: Myalgic 

Encephalomyelitis lub ME syndrome) wśród miejscowej ludności. (Nasilenie się tej choroby 

wokół krateru Tapanui może jednak być powodowane również innymi czynnikami.) Choroba 

ta objawia się przez osłabienie systemu immunologicznego (jest więc ona nieco zbliżona do 

choroby popromiennej). Podobna choroba zarejestrowana też została w zasięgu eksplozji 

tunguskiej. 

#10. Napowierzchniowe pokłady złota przyjmujące formę "złotego runa", 

rozlokowane w pobliżu krateru Tapanui. Podobne napowierzchniowe pokłady złota 

zarejestrowane też zostały w zasięgu eksplozji tunguskiej. 

#11. Rozbryzg, rozchodzący się promieniowo z krateru Tapanui, niezwykłych 

kamieni ceramicznych (przez lokalnych mieszkańców nazywanych "china stones" - t.j. 

"porcelanowe kamienie"), oraz opady niezwykle rzadko spotykanego minerału zwanego 

"trinitite" (którego całe dotychczas rozpoznane zasoby pochodzą z eksplozji jądrowych). 

Ciekawą cechą kamieni ceramicznych jest że we wnętrzu niektórych z nich 

zakonserwowana została odbarwiona masa organiczna, np. liście, odpryski drzew, czy 

trawa. 

#12. Lokalne znaleziska namagnesowanych kawałków metalicznych wyglądających 

jak nadtopione odłamki instrumentów pokładowych lub medycznych. 

#13. Gwałtowna zmiana klimatu Nowej Zelandii zaistniała tuż po eksplozji Tapanui. 

Zmiana ta wystąpiła również w pozostałych częściach naszego globu, układając się w 

bardzo wymowny wzór sugerujący około siedmio-stopniowy poślizg skorupy Ziemskiej jako 

jedno z następstw tej eksplozji. 

Każda z powyższych klas materiału dowodowego dostarcza wielu szczegółowych 

danych o eksplozji koło Tapanui, których pełne ogarnięcie wymaga szczegółowego 

zaprezentowania w odrębnym podrozdziale. Z tego też względu, dalsze podrozdziały 

niniejszego rozdziału poświęcone będą systematycznemu omawianiu każdej kolejnej z tych 

klas materialu dowodowego na zaistnienie kataklizmicznej eksplozji w Tapanui. W tym 

miejscu warto jednakże podkreślić, że zgromadzony już dotychczas materiał dowodowy 

świadczący o wystąpieniu eksplozji koło Tapanui jest przygniatający. Stąd wyłącznie na 

podstawie powyższego sumarycznego zestawienia, możliwym jest już wyciągnięcie 

wniosku, że kataklizmiczna eksplozja jakiegoś rodzaju bezapelacyjnie musiała nastąpić w 

Nowej Zelandii w 1178 roku. 

C1. Legendy Maorysów opisujące eksplozję koło Tapanui

C-19 

Maorysi (w angielskojęzycznej Nowej Zelandii nazywani "Maori") są tubylczym 

narodem o czekoladowej karnacji jaki w czasach eksplozji Tapanui już zamieszkiwał Nową 

Zelandię. Stąd ich legendy przekazywane z pokolenia na pokolenie i przetrwałe aż do 

dzisiejszych czasów reprezentują raporty naocznych świadków opisujące szczegóły tego 

kataklizmu. Istnieje ogromna liczba legend dotyczących tzw. "Ogni Tamaatea" (po 

maorysku "Nga Ahi o Tamaatea") jakie bezpośrednio informują o eksplodowaniu nad 

obecnym kraterem Tapanui jarzącego się, ukształtowanego jak róg wehikułu, oraz o 

ogromnych pożarach, zniszczeniach, głodzie, i ochłodzeniu klimatu jakie ta eksplozja 

sprowadziła na Nową Zelandię. Dwie najbardziej reprezentacyjne z nich zostały już 

przytoczone w pierwszym (A) rozdziale niniejszej monografii. Niezależnie od całego 

szeregu legend bezpośrednio referujących do eksplozji statku kosmicznego nad Tapanui, 

istnieją też mity jakie pośrednio łączą się z tą ekplozją. W niniejszym podrozdziale 

zajmiemy się analizą właśnie tej drugiej, pośredniej grupy legend. 

Folklor Maorysów jest niezwykle bogaty w legendy sugerujące żywe kontakty jakie w 

pradawnych czasach (t.j. w czasach "Mata-ura") następowały pomiędzy Maorysami i 

cywilizacjami pozaziemskimi. Liczne mity opisują różnych maoryskich bohaterów 

zabieranych na pokłady wehikułów które obecnie byłyby zinterpretowane jako UFO, 

odbywających długie podróże kosmiczne, niekiedy nawet przenoszonych do innych 

światów/planet, patrzących na Ziemię lub na Nową Zelandię z przestrzeni kosmicznej, 

opisujących różnorodne urządzenia jakie przypominają współczesne ekrany, hologramy, 

czy komputery (przez Maorysów nazywane "Pounamu"), itp. Wiele symboli owych 

kontaktów kosmicznych przetrwało do obecnych czasów w kulturze i obrządkach 

maoryskich. Aby dać przykład jednego z nich, ważniejsi wodzowie maoryscy zwykli 

dekorować swoje twarze niezwykle charakterystycznym tatuażem zwanym "Moko". "Moko" 

z wyglądu przypomina gęste i regularnie zawijające się zmarszczki na twarzyczce 

przedwcześnie urodzonego noworodka. Formowany przez niego wzór w przybliżeniu 

podobny jest też nieco do fałd zmarszczek tworzących się na skórze dłoni po ich 

długotrwałym wymoczeniu. Kiedy autor wypytywał się o pochodzenie tego tatuażu, otrzymał 

on wyjaśnienie jak następuje. "W dawnych czasach szczepy maoryskie często bywały 

kontaktowane przez synów-kosmosu (t.j. pozaziemskie istoty), skóra twarzy których 

posiadała naturalny wzór wyglądający jak Moko. Aby uhonorować mądrość i 

ponadnaturalne moce tych istot, najbardziej zasłużonym z wodzów maoryskich pozwalano 

także dekorować twarze tatuażem jaki przypominał wzór z twarzy owych pozaziemskich 

przybyszy." Dzięki owemu wyjaśnieniu, termin "moko" niezależnie od nazwy dla owego 

szczególnego rodzaju tatuażu, może zostać również zinterpretowany jako słowo znaczące 

"noszony lub przyniesiony przez pozaziemskie istoty". 

Z niezwykłym potwierdzeniem dla powyżej opisanej historii powstania terminu 

"moko" czytelnicy mogą zapoznać się w rozdziale B traktatu [7]. Daniela Giordano - znana 

włoska aktorka filmowa i była Miss piękności Italii, w 1978 roku skonfrontowana została 

przez nieziemsko wyglądającą istotę jaka "darowała" jej przepis na budowę (technologię) 

urządzenia zdolnego do przekazywania myśli na odległość (czyli tzw. "telepatycznej stacji 

nadawczo-odbiorczej" - patrz opisy z podrozdziału N2 w tomie 11 monografii [1/4]). 

Niezwykłym szczegółem wyglądu tej istoty było iż błękitne i różowe naczyńka włoskowate 

na jej mleczno-białej twarzy formowały charakterystyczny wzór jaki w wyglądzie uderzająco 

podobny był właśnie do "moko" z twarzy Maorysów. 

W tym miejscu powinno zostać podkreślone, że podobnie jak w niektórych 

europejskich językach (np. angielskim) w języku maoryskim dwukrotne powtórzenie danego 

słowa stosuje się w celu wzmocnienia lub spotęgowania jego znaczenia. Powtórzenie 

wspomnianego wyżej słowa "moko" występuje w folklorze maoryskim w ogromnie 

negatywnym kontekście jaki posiada istotne znaczenie dla treści niniejszej monografii. Jest 

ono bowiem użyte jako człon nazwy maoryskiego boga śmierci zwanego "Moko-moko" a 

symbolizowanego przez jaszczurkę zjadającą od środka ludzkie wnętrzności. Jest co 

najmniej niezwykłym że folklor maoryski posiada aż dwoje różnych bogów śmierci (innym

C-20 

narodom zwykle wystarczał jeden taki złowieszczy bóg). Pierwszy z nich, niewiasta o 

nazwisku "Hine-nui-o-Te-Po" (co można tłumaczyć jako "wielka-dama-ciemności" lub 

"ogromna-nocna-niewiasta" - patrz podrozdział C7.2 po więcej danych) jest główną boginią 

śmierci, odpowiedzialną za wszelkie możliwe sposoby odchodzenia z tego świata. 

Natomiast Mokomoko jest specjalnym bogiem śmierci powodującym bardzo wyróżniający 

się sposób umierania jaki w współczesnej medycynie mógłby zostać diagnozowany jako 

choroba popromienna. Osoby zniszczone przez boga Mokomoko przeżywają rozpadanie 

się wewnętrznych organów, stopniowe "zjadanie" przez chorobę ich ciała od wewnątrz ku 

zewnątrz, itp. Może więc w tym miejscu być wydedukowane, że Mokomoko jest ludowym 

symbolem wyrażającym strach przed straszliwą chorobą popromienną przyniesioną do 

Maorysów przez pozaziemskie istoty. 

Autor słyszał interesującą legendę maoryską jaka zdaje się opisywać chorobę 

popromienną uśmiercającą ich wojowników kiedy ci zbliżyli się do krateru Tapanui wkrótce 

po wystąpieniu dyskutowanej tu eksplozji. Opowiedziana została ona autorowi przez Mr 

Ashley A. Davy (1 B Innisfree Dr., Elleslie, Auckland, New Zealand; Tel: (09) 591341). 

Treść tej legendy jest jak następuje: 

"Wkrótce po zajściu potężnej eksplozji koło Tapanui, jedno z plemion maoryskich 

żyjących w północnej części Nowej Zelandii postanowiło wysłać grupę wojowników aby 

wybadała ona co właściwie spowodowało tak ogromne zniszczenie. Wojownicy Ci byli 

dowodzeni przez młodego, ale niezwykle odważnego wodza. W miarę zbliżania się do 

Tapanui, uczestnicy wyprawy zaczęli zdawać sobie sprawę, że zbliżają się oni do "gniazda" 

niszczycielskiego boga Mokomoko. Stopniowo rosnąca liczba uczestników wyprawy 

doświadczyła ataków tego straszliwego boga. Im bliżej oni podchodzili do krateru, tym 

słabiej się czuli. Stopniowo, jeden po drugim, wszyscy wojownicy, oprócz ich wodza, umarli. 

Jednakże śmierć swoich towarzyszy nie powstrzymała odważnego wodza, który w końcu 

osiągnął krater samotnie. Po przebadaniu zniszczenia jakie zastał on w tym kraterze, 

powrócił on do swojego szczepu aby zdać relację ze swojej ekspedycji. Wkrótce potem on 

także umarł. Jednakże pamięć jego odważnego marszu żyje po wsze czasy w pamięci jego 

współplemieńców. Z uwagi na jego doświadczenia, teren obecnego krateru Tapanui został 

później uznany za miejsce 'tapu' (taboo)." 

Jest bardzo interesującym, że choroba popromienna symbolizowana przez boga 

Mokomoko bardzo często wspominana jest w powiązaniu z kraterem Tapanui. Historyk 

nowozelandzki o nazwisku Herries Beattie pozbierał niektóre oryginalne nazwy maoryskie z 

okolic Tapanui i opublikował je w swojej książce [1C1] "Maori Place-Names of Otago" 

(opublikowaną przez The Otago Daily Times and Witness Newspapers Co., Ltd., Dunedin, 

1944). Jedna z nazw wymienionych w tej książce jest przyporządkowana małej wiosce 

maoryskiej "Orihaki" położonej koło Kelso (t.j. około 20 kilometrów na północ od krateru 

Tapanui). Nazwa tej wioski została wyjaśniona jako "miejsce gdzie ludzie wymarli ze 

strasznej i obrzydliwej choroby" (w oryginale angielskojęzycznym: "the place where people 

died from a revolting and disgusting disease"). Tak na marginesie, to wioska ta położona 

była na brzegu strumienia którego nazwa brzmiała "Tu-mokomoko" co można interpretować 

jako "królestwo boga Mokomoko" (w oryginale angielskojęzycznym "the domain of the god 

Mokomoko"). Z badań historycznych wynika że dawni mieszkańcy okolic Tapanui zdawali 

się lubować w uwiecznianiu złowróżebnego boga Mokomoko w nazwach 

najróżnorodniejszych lokalizacji. Dla przykładu koło Bluff istniała też "Mokomoko kaika", - 

patrz artykuł "Pioneer Recollections", part V - Tramping, opublikowany w The Mataura 

Ensign, 28 May 1909 (także [1C1], strona 106), zaś stare mapy Bluff pokazywały 

"Mokomoko Inlet" zlokalizowany w Oreti (New River) Estuary, oraz "Mokomoko Neck". Do 

dzisiaj jedna z ulic Invercargill nazywana jest "Mokomoko Road". 

Osoby wizytujące kiedyś Nową Zelandię zapewne będą miały okazję zaobserwować 

kobiety maoryskie zwinnie wywijające w powietrzu białymi pomponikami zawieszonymi na 

długich sznurkach. Aczkolwiek w dzisiejszych czasach owe "poi" używane są głównie dla 

zaimponowania widzom szybkością i zwinnością poszczególnych kobiet, w kontekście

C-21 

mitologicznym ich wprowadzenie także miało być zainspirowane z pozaziemskich źródeł. 

Początkowo bowiem wywijanie tymi pomponikami miało symbolizować szybkie, zwrotne i 

skomplikowane loty jarzących się białym światłem świetlistych statków "mata-ura" ze 

synami nieba na pokładzie. Ciekawe że zgodnie z opisami naocznych obserwatorów, białe 

kule światła pojawiające się w kraterze Tapanui i opisane w podrozdziale C8.2, niekiedy w 

swym locie zaczynają zakreślać skomplikowane trajektorie i wtedy wyglądem podobno 

dokładnie imitują ruchy owych pomponików "poi" szybko wywijanych w rękach kobiet 

maoryskich. 

Warto w tym miejscu podkreślić, że legendy Maorysów traktowane były (i ciągle są) z 

lekceważeniem przez białych osadników, zaś powtarzające się w nich opisy ogromnej 

eksplozji koło Tapanui przyjmowane były (i są) jako produkty wybujałej wyobraźni 

niecywilizowanych tubylców. Ów lekceważący stosunek zapobiegający spisywanie treści 

tych legend wyrządził już nieopisane szkody gdyż spowodował on bezpowrotne utracenie 

wielu ze starych mitów. Proces ten ciągle kontunuowany jest i obecnie jako że liczne dalsze 

opowieści wymierają wraz z ostatnimi starymi Maorysami którzy ciągle pamiętają ich treść. 

Badania autora zaczynają więc rzucać nowe światło na te legendy ponieważ awansują je 

one jako źródło wartościowych informacji historycznych. Na dodatek do tego, ustalenia 

autora umiejscawiają legendy maoryskie w rzeczywistym czasie ponieważ określenie 

dokładnej daty nastąpienia eksplozji koło Tapanui pozwala także na precyzyjne datowania 

różnych innych wydarzeń historycznych występujących w mitologii maoryskiej w powiązaniu 

z eksplozją koło Tapanui i wywołanych nią "Ogni Tamaatea". W końcu, interpretacje autora 

dotyczące różnych nazw, terminologii i wyrażeń używanych w mitologii maoryskiej 

umożliwiają rewaloryzację ich naukowego znaczenia. Autor ma nadzieję, że opublikowanie 

niniejszej monografii zachęci innych badaczy posiadających lepsze niż on warunki 

finansowe, do zweryfikowania jego znalezisk poprzez wykonanie bardziej szczegółowej 

analizy legend maoryskich. Warto tu też dodać, że wobec niekonstruktywnego stosunku 

nowozelandzkich badaczy i administratorów nauki do legend o Ogniach Tamaatea, o 

eksplozji Tapanui, oraz o przybyszach z nieba, prawdopodobnie jedyna droga do 

uratowania wielu cenniejszych z nich wiedzie poprzez zajęcie się ich spisywaniem i 

gromadzeniem przez badaczy pochodzących z innych krajów. 

W podrozdziale VB5.1.1 monografii [1/4] (dostępnej gratisowo w internecie) opisane 

zostały kierunki postępu wiedzy na Ziemi, jakie okupujący naszą planetę UFOnauci (w 

naszym zrozumieniu tej okupacji wyjaśnionym w rozdziale B) za wszelką cenę starają się 

zablokować ponieważ zagrażają one ich dominacji technicznej nad ludźmi lub grożą 

wykryciem przez ludzi faktu okupacji Ziemi przez UFO. Jednym z takich kierunków jest 

właśnie mitologia. Wszakże wiedza mitologiczna ujawnia fakty o naszych kosmicznych 

okupantach jakich oni nie mogą sobie życzyć aby ludzie je poznali. Nic więc dziwnego, że 

zamanipulowane przez UFOnautów umysły wielu dzisiejszych naukowców odrzucają 

legendy i opowieści folklorystyczne jako źródło wartościowych informacji naukowych. 

Tymczasem badania autora m.in. udokumentowane treścią niniejszej monografii, wręcz 

dowodzą coś całkowicie odwrotnego: tam gdzie brak jest pisanych danych historycznych, a 

także we wszystkich awangardowych kierunkach poszukiwań twórczych jakie dotychczas 

nie są jeszcze zgłębiane przez oficjalną naukę, legendy i opowieści ludowe stanowią 

niezastąpione źródło interpretacji dla już odkrytych faktów, informacji opisowej, oraz 

inspiracji dla dalszych badań. Jeśli więc, jak to jest w przypadku wydarzeń opisywanych 

treścią tej monografii, liczne i wzajemnie wzmacniające się opisy z legend podparte mogą 

zostać pokrywającymi się z mimi dowodami materialnymi o weryfikowalnej wymowie i 

datowaniu, wtedy wręcz obowiązkiem badaczy jest ich potraktowanie z należytą uwagą. 

C2. Ogromny krater koło Tapanui

C-22 

Krater Tapanui (patrz zdjęcia z rysunków A1, A2 i C1) znajduje się na Wyspie 

Południowej Nowej Zelandii, w zachodniej części prowincji Otago. Jego położenie w 

przybliżeniu określa skrzyżowanie się dwóch linii prostych łączących cztery następujące 

miejscowości: Mataura i Tapanui, oraz Waipahi i Waikaka (patrz interpretacja ich nazw w 

podrozdziale C3). Współrzędne geograficzne tego krateru wynoszą: 46 04'S oraz 169 09'E. 

Część wejściowa krateru, w której fale uderzeniowe wniknęły do gruntu, ma formę 

rozwartego trójkąta o kącie wierzchołkowym około 100 . Kształt pozostałej części krateru 

przypomina ogromną elipsę której oś główna jest odchylona o kąt -37 (na zachód) od 

kierunku geograficznej północy (porównaj zdjęcie z rysunku C1 ze schematem na rysunku 

C7). Taki kąt odchylenia (deklinacji) osi krateru najprawdopodobniej odpowiada lokalnemu 

przebiegowi linii sił ziemskiego pola magnetycznego w roku 1178 (t.j. kierunkowi 

magnetycznej północy z roku 1178). Rozmiary krateru Tapanui (t.j. długość x szerokość x 

głębokość) wynoszą około 900 x 600 x 130 metrów. Sam krater znajduje się na zachodnim 

zboczu sporego wzgórza dominującego okolicę, lokalnie znanego pod nazwą "Pukeruau", 

które ustawionemu na nim obserwatorowi zabezpiecza widoczność na znaczne odległości 

(takie właśnie miejsca starożytni Maorysi wybierali na siedzibę swoich warownych wiosek - 

istnieje sporo danych sugerujących iż przed eksplozją Tapanui jedna z owych wiosek 

znajdowała się właśnie dokładnie w miejscu gdzie obecnie istnieje krater Tapanui). 

Wzgórze to utworzone jest z warstw gliny, żwiru i piasku, tak że dno Krateru nie dosięga do 

skały rodzimej. Pukeruau przyjmuje charakterystyczny kształt "przetrąconego stożka" - t.j. 

początkowo regularnego wzgórza w które ktoś uderzył skośnie ogromną pięścią w miejscu 

w którym obecnie znajduje się krater, przekrzywiając je i przemieszczając w kierunku 

działania siły uderzenia. Pochylenie zbocza po stronie krateru wynosi około 7 stopni, 

powodując w ten sposób nierówność w wysokościach wschodniej i zachodniej jego 

krawędzi. Po stronie przeciwstawnej do zbocza z kraterem, wzgórze Pukeruau posiada 

charakterystyczny uskok wynikający z dyslokacji jego masy w efekcie wspomnianego 

"przetrącenia". Krater Tapanui w całości leży na prywatnej posiadłości Mr Rex'a Hellier 

(Pukeruau, R.D. 1, Gore, New Zealand). 

Impakty spójnych meteorytów żelaznych oraz podziemne eksplozje nuklearne 

dostarczyły nam obrazu kraterów które później uformowały powszechnie panujące 

wyobrażenie jak "typowy" krater powinien wyglądać. Dla większości osób krater taki musi 

więc posiadać klasyczny kształt "parabolicznej czaszy" podobny do tego posiadanego 

przez słynny Diablo Krater w Arizonie (patrz rysunek C4) oraz wyniesiony kołnierz 

otaczający jego obwód. Niefortunnie, kształt ogólny oraz charakterystyczne elementy 

krateru Tapanui znacznie różnią się od tych spodziewanych po takim "typowym" kraterze. 

Ponadto, na pierwszy rzut oka wygląd krateru Tapanui jest mylący, szczególnie jeśli 

oglądany z jego wnętrza. Jego kształt jest bowiem niekompletny, rozmyty, oraz wizualnie 

nieostry, z uwagi na jego położenie na zboczu wzgórza, wymycie części jego zachodniej 

krawędzi przez raptowne ulewy jakie musiały nastąpić tuż po eksplozji, oraz z powodu 

późniejszego wyrównywania buldożerami lokalnych farmerów jego ostrych, poeksplozyjnych 

krawędzi. Złożenie razem powyższych czynników często skłania oglądające 

go niezorientowane osoby do pomniejszenia jego prawdziwego znaczenia oraz do 

zaakceptowania różnych poza-eksplozyjnych wytłumaczeń dla jego pochodzenia. To z kolei 

jest jedną z najczęściej powtarzanych wymówek z powodu których, na przekór ogromnego 

materiału dowodowego obecnego w jego pobliżu (i przedstawionego w niniejszej 

monografii), wybuchowe pochodzenie tego krateru jest negowane lub ignorowane. 

Oczywiście czytelnicy zaznajomieni z problematyką tworzenia kraterów wiedzą że eksplozje 

podziemne, aczkolwiek najbardziej "typowe", są jednak tylko jedną z trzech różnych grup 

eksplozji kraterujących. Dwie pozostałe grupy takich eksplozji (pokazane na rysunku C3), 

także są w stanie uformować kratery których kształt będzie jednakże znacznie odbiegał od 

owego "typowego" kształtu parabolicznej czaszy otrzymywanego podczas eksplozji 

podziemnych. Stąd, gdy uważnie przeanalizowany, ogólny wygląd i charakterystyczne 

szczegóły krateru Tapanui stają się zgodne z kraterami spodziewanymi do powstania

C-23 

podczas przy-gruntowych eksplozji napowietrznych (niestety, nieznanymi w naturze i ciągle 

jeszcze niemożliwych do otrzymania przez współczesne eksperymenty nuklearne które 

wytwarzają zbyt niską gęstość przestrzenną energii aby uformować krater) - jeśli tylko 

zasady formowania takich eksplozji zostaną odniesione do lokalnych warunków i 

konfiguracji gruntu w Tapanui. Udowodnienia owej zgodności dokonano w punkcie #2 

poniżej. Stąd, na przekór skromnemu, oraz przy oglądaniu z jego wnętrza - nieco 

mylącemu wyglądowi, krater Tapanui stanowi wymowne odzwierciedlenie kataklizmicznego 

wybuchu jaki spowodował jego uformowanie. 

Krater Tapanui zaczyna jednak nabierać wymownego wyglądu jeśli oglądany jest z 

odpowiedniej perspektywy, przykładowo z pokładu lecącego nad nim samolotu, albo też z 

wierzchołka sąsiadującego wzgórza. Zdaniem autora najlepszy punkt naziemny dla 

zaobserwowania jego kraterowatego charakteru znajduje się kilka kilometrów na zachód od 

niego, u wlotu małej dróżki żwirowej zwanej "McPhail Road". Dróżka ta odchodzi od 

asfaltowanej szosy państwowej łączącej Waikoikoi (i Tapanui) z Gore. Jakieś 8 kilometrów 

od Waikoikoi zmierzając ku Gore, oraz jakieś 1.5 kilometra od domu Allan'a Chittock'a 

którego legenda o kraterze Tapanui cytowana była na początku rozdziału A, wspomniana 

szosa asfaltowa przechodzi przez wierzchołek lokalnego wzgórza. Tuż przy wierzchołku 

tego wzgórza odchodzi od niej w lewo (t.j. ku wschodowi) mała żwirowana dróżka 

oznaczona znakiem "McPhail Road". U wejścia do tej dróżki znajduje się naturalny punkt 

widokowy. Z uwagi na jego położenie przy wierzchołku wzgórza sąsiadującego z Pukeruau 

oraz dokładnie naprzeciwko krateru Tapanui, z punktu tego rozciąga się wspaniały widok 

na tą katastroficzną formację ziemną. Daje się z niego zaobserwować dokładnie nie tylko 

kratero-kształtny zarys tego miejsca eksplozji UFO, ale również różne jego elementy 

charakterystyczne (drzewa, obrysy, krawędzie) oraz cechy decydujące o jego eksplozyjnym 

charakterze. Z uwagi na niezwykle widokowe znaczenie tego punktu, autor sugerował 

kiedyś mieszkańcom Waikoikoi (niestety bezowocnie) aby zbudowali na nim "Punkt 

obserwacyjny krateru Tapanui", umieszczając w tym punkcie wywieszki z treścią legend 

maoryskich na temat owego krateru, wskaźniki i opisy ujawniające i wyjaśniające jego 

charakterystyczne elementy/atrybuty, gablotki pokazujące namagnesowane fragmenty 

metaliczne, próbki kamieni ceramicznych, fragmenty nadwęglonych drzew totara, 

popalonych kości Moa, kamiennych pozostałości (np. narzędzi) maoryskich często 

znajdowanych w tej okolicy, itp. Niestety jak dotychczas namowy i sugestie autora w tym 

zakresie spotkały się z niemal żadnym zainteresowaniem, pomimo że ochotniczył on 

przygotować nieodpłatnie projekt proponowanego punktu widokowego, opracować treść 

napisów i notatek, itp. Takie zdarzenie jak eksplozja statku UFO która przemieściła skorupę 

Ziemi, dla miejscowych ludzi nie wydaje się być powodem do jakiegokolwiek entuzjazmu. 

Być może gdyby autor zasugerował zbudowanie tam ogromnego kufla piwa lub 

gigantycznej statuy upieczonej gęsi, wtedy oddźwięk na jego propozycję byłby znacznie 

lepszy. 

Nie jest to zresztą jedyna propozycja jaka nie znalazła należnego jej oddźwięku. 

Podobną propozycję autor przedstawił kiedyś radzie miasteczka "Mataura", która to nazwa 

w starożytnym języku Maorysów znaczy przecież "UFO". Autor sugerował więc, aby w 

centralnym punkcie tego miasteczka zbudować wierną podobiznę UFO typu K6 (t.j. tego 

które po przelocie ponad Mataura eksplodowało potem ponad Tapanui), jako że podobizna 

owego wehikułu po pierwsze upamiętniałaby niezwykłe pochodzenie i znaczenie nazwy 

owego miasteczka, po drugie zaś stanowiłaby miejscową atrakcję turystyczną. Niestety 

również i w tym przypadku propozycja autora przeszła bez echa. 

Wracając jednak do krateru Tapanui, to po dokładniejszej analizie i bardziej 

szczegółowych oględzinach, zaczyna on stopniowo ujawniać cały szereg atrybutów, z 

których wszystkie wskazują na jego pochodzenie od potężnej przy-gruntowej eksplozji 

spowodowanej zdetonowaniem pędników wehikułu UFO trzeciej generacji. Poniżej 

wyliczono najbardziej istotne z nich.

C-24 

#1. Rozmiary krateru Tapanui są zgodne z wydatkiem energetycznym siedmiu UFO 

typu K6. Zapis historyczny przygotowany przez Gerwazego z Kanterbury (Gervase of 

Canterbury) i opisany w podrozdziale D1.1 pozwala na wydedukowanie, iż ponad Tapanui 

najprawdopodobniej eksplodował cygaro-kształtny stos składający się ze siedmiu UFO typu 

K6. Ponieważ z obliczeń autora wykonanych dla magnokraftu pierwszej generacji, wynika 

że pojedynczy statek typu K6 niesie na swym pokładzie magnetyczny odpowiednik energii 

zawartej co najmniej w około 10 megatonach TNT, zaś zapis Gerwazego sugeruje że 

najprawdopodobniej 7 takich wehikułów eksplodowało koło Tapanui, stąd całkowita energia 

wyzwolona podczas tej eksplozji powinna przekraczać około 70 megaton TNT (t.j. 

odpowiednik dla około 5600 bomb atomowych rozmiarów podobnych do tej zrzuconej na 

Hirosimę). 

Powyższy wydatek energetyczny eksplozji koło Tapanui obliczony na podstawie 

danych historycznych może zostać następnie porównany do wydatku wynikającego z 

rozmiarów krateru Tapanui. Testy z obecną bronią nuklearną dostarczają różnorodnych 

danych matematycznych umożliwiających oszacowanie ilości energii wyprodukowanej 

podczas danej eksplozji kraterującej. Dla przykładu, rysunek C2 opublikowany na stronie 21 

artykułu pióra Henry F. Cooper, Jr., "A summary of explosion cratering phenomena relevant 

to meteor impact events", (editors: Roddy D.J., Pepin R.O., Merrill R.B., "Impact and 

Explosion Cratering", Pergamon Press, New York, USA, 1977), ujawnia że aby usunąć 1 

metr sześcienny ziemi poprzez przygruntową eksplozję napowietrzną, konieczny jest 

wydatek energetyczny ponad 1 tony TNT. Z krateru Tapanui wyrzuconych zostało około 70 

milionów metrów sześciennych ziemi. Stąd jest łatwym do obliczenia, że wydatek 

energetyczny tej eksplozji musiał być w przybliżeniu równy co najmniej około 70 milionów 

ton TNT. To z kolei wskazuje, że objętość krateru Tapanui jest zgodna z historycznym 

zapisem Gerwazego sugerującym rozmiary owej eksplozji. 

Na dodatek do powyższego, istnieje także możliwość niezależnego sprawdzenia 

powyższej zgodności na bazie eksplozji tunguskiej. Istniejący materiał dowodowy wskazuje, 

że UFO jakie eksplodowało ponad tajgą tunguską było także typu K6, t.j. dokładnie takie 

same jak w Tapanui (patrz dedukcje z pozycji #A3 w podrozdziale J1). W owej eksplozji 

syberyjskiej jednakże "tylko" trzy takie wehikuły eksplodowały - nie zaś siedem jak ponad 

Tapanui. Z drugiej strony, eksperci szacują że siła eksplozji tunguskiej wynosiła około 30 

megaton TNT (patrz książka [1C2] pod redakcją Ronald'a D. Story: "The Encyclopedia of 

UFOs", New English Library, London 1980, ISBN 0-450-04118-2, strona 371). Powyższe 

oznacza, że pojedynczy wehikuł UFO typu K6 eksplodujący ponad tunguską, wyzwolił około 

10 megaton megnetycznej energii, t.j. w przybliżeniu tyle samo ile wyzwoliło tej energii 

każde UFO eksplodujące ponad Tapanui. Stąd można tu konkludować, że jednostkowa 

moc eksplozji Tapanui jest zgodna z jednostkową mocą eksplozji tunguskiej (t.j. mocą 

przypadającą na każdy eksplodujący wehikuł UFO typu K6). 

Aby w tym miejscu polemizować z opinią osób skłonnych wierzyć, iż to ciało 

niebieskie nie zaś UFO eksplodowało w Tapanui, warto tu przypomnieć, że wydatek 

energetyczny równy 70 megatonom TNT jest zbyt ogromny aby móc zostać wyzwolony 

jedynie w efekcie tarcia jakiegoś ciała z atmosferą - np. przez obiekt kosmiczny 

przelatujący obok, ale nie uderzający w ziemię. Z drugiej strony, gdyby taki obiekt 

kosmiczny uderzył w ziemię koło Tapanui, jego fragmenty ciągle by tam były, a także kształt 

wynikowy krateru byłby całkowicie odmienny - jak to zostanie wyjaśnione w punkcie #2 

poniżej. 

#2. Kształt i atrybuty krateru Tapanui są zgodne z efektami przygruntowej eksplozji 

napowietrznej. Współczesne eksperymenty z bronią jądrową dostarczyły ogromnego 

materiału doświadczalnego umożliwiającego dokładne poznanie mechanizmu eksplozji 

kraterujących. Materiał ten pozwala nam na lepsze zrozumienie procesów dynamicznych 

wiodących do kształtowania kraterów. Zgodnie z wynikami tych eksperymentów, istnieją 

tylko trzy typy eksplozji prowadzących do uformowania odmiennych kształtów krateru - 

patrz rysunek C3, t.j. eksplozje: (a) podziemne, (b) naziemne i (c) napowietrzne. Ponieważ

C-25 

rodzaj ośrodka otaczającego ładunek wybuchowy (który w ten sposób przejmuje na siebie 

impakt fal uderzeniowych) różni się dla każdej z tych eksplozji, stąd również i wynikowy 

kształt oraz charakterystyczne cechy krateru muszą się różnić dla każdej z nich - patrz 

rysunek C3. 

(a) Przy eksplozjach podziemnych ziemia otacza ładunek wybuchowy ze wszystkich 

stron, stąd prawie 100% energii wybuchu transformowane jest w wynikowy krater. Krater 

formowany podczas takich podziemnych eksplozji zawsze przyjmuje klasyczny kształt 

"parabolicznej czaszy" z charakterystycznym wzniesionym kołnierzem na brzegach - patrz 

rysunek C4. Kratery tego typu mogą zostać uformowane zarówno w sposób technologiczny 

poprzez zagłębienie ładunku jądrowego pod ziemię na głębokość mniejszą od określonej 

wartości "krytycznej", jak też i w sposób naturalny. 

W naturze krater taki powstaje, gdy ciężki, spójny i wytrzymały obiekt kosmiczny (np. 

meteor żelazny), charakteryzujący się dużym stosunkiem pędu (masa x prędkość) do 

powierzchni zewnętrznej, uderza z ogromną prędkością w powierzchnię naszej planety. 

Spójność i wytrzymałość tego obiektu powoduje, że wbija się on głęboko w ziemię, zanim 

opór gruntu zdoła wyhamować jego szybkość. Po wyhamowaniu tej prędkości wszakże, 

ogromna energia kinetyczna obiektu zostaje przetransformowana na ciepło, które z kolei 

wywołuje odparowanie większości masy meteoru i potężną eksplozję. Na naszej planecie 

odkrytych zostało wiele kraterów powstałych w taki właśnie sposób, najbardziej znany z 

nich jest Diablo Krater z Arizony - patrz rysunek C4. 

(b) W eksplozjach naziemnych ładunek wybuchowy z jednej strony graniczy ze 

sprężystym powietrzem, z drugiej zaś z niepodatnym gruntem. Stąd większość energii 

wybuchu odbija się od gruntu i rozprasza bezefektywnie w powietrzu. Jedynie jej niewielki 

procent zostaje przetransformowany w wynikowy krater. Ziemia w takich eksplozjach 

najpierw zostaje upchnięta w dół, zaś potem sprężynuje z powrotem i zastyga w 

pofalowanych fałdach (zamiast być rozdarta na części i rozpryśnięta na boki jak w 

eksplozjach podziemnych). Ilustracyjną analogią do zachowania się ziemi podczas takich 

eksplozji są filmy o zwolnionej szybkości jakie pokazują upadek jakiegoś obiektu do 

zbiornika z płynem (np. upadek kropelki na powierzchnię wody). Eksplozje naziemne 

wytwarzają nowy rodzaj krateru zupełnie odmienny od tego otrzymywanego przy 

eksplozjach podziemnych. Krater ten przyjmuje charakterystyczny kształt struktury 

kompleksowej, z wyglądu przypominający tarczę z centralnym wypiętrzeniem w środku - 

patrz rysunek C5. 

W naturze eksplozje naziemne wywoływane są przez uderzenie komet oraz innych 

obiektów kosmicznych składających się z luźnego materiału o niskiej gęstości i spójności. 

Duża powierzchnia takich obiektów oraz ich rozłożenie na znacznej przestrzeni powodują, 

że ich prędkość zostaje wyhamowana i zamieniona w energię cieplną już na powierzchni 

ziemi, w ten sposób wyzwalając eksplozje których uderzenia nie dokonują rozdarcia gruntu. 

(c) W eksplozjach napowietrznych cały ładunek wybuchowy otoczony jest przez 

spężyste powietrze. Z powodu jednak słabości współczesnych ładunków nuklearnych (w 

szczególności z powodu zbyt małej gęstości objętościowej energii wyzwalanej przez te 

eksplozje) dotychczasowe eksperymenty napowietrzne nie wytworzyły krateru, stąd nie jest 

znany jeszcze kształt jaki krater ten będzie przyjmował. Także naturalne zjawiska zdają się 

nie wytwarzać eksplozji napowietrznych wystarczająco potężnych dla uformowania krateru. 

Jednakże poprzez ekstrapolowanie kształtu i własności kraterów wytwarzanych w efekcie 

poprzednich dwóch typów eksplozji, możliwe jest przewidzenie najbardziej 

prawdopodobnego kształtu krateru formowanego podczas takich napowietrznych 

ekspolozji. Ów kształt pokazany został w części (c) rysunku C3. Interesującym jest to, że 

krater Tapanui wykazuje obecność wszystkich atrybutów jakie mogą zostać przewidziane 

do wystąpienia w kraterach uformowanych podczas takich właśnie napowietrznych 

eksplozji - patrz rysunek C6. 

W tym miejscu powinno zostać podkreślone, że w wszystkich eksplozjach 

napowietrznych czynnikiem jaki decyduje czy krater zostanie uformowany, jest

C-26 

przestrzenne zagęszczenie energii w chwili gdy fale uderzeniowe docierają do gruntu. Jeśli 

gęstość ta leży poniżej określonej wartości "krytycznej", żaden krater nie zostanie 

uformowany nawet jeśli całkowita ilość energii jest wystarczająco duża ku temu. Jak 

dotychczas ludzie nie potrafią budować ładunków nuklearnych które wyzwalałyby energię o 

gęstości przestrzennej większej od owej wartości krytycznej. Stąd jak dotąd nasze 

napowietrzne eksplozje nie są w stanie wytworzyć kraterów. Również nie jest nam znane 

żadne naturalne zjawisko jakie zdolne byłoby do spowodowania eksplozji napowietrznej 

formującej krater. Obliczenia autora wykazują jednakże, że gęstość przestrzenna energii 

dla magnokraftu lub UFO typu K6, eksplodującego do około 100 metrów ponad 

powierzchnią gruntu przekroczy ową wartość krytyczną. Stąd napowietrzna eksplozja 

takiego wehikułu UFO zachodząca wystarczająco blisko ziemi faktycznie wyprodukowałaby 

krater. 

#3. Konfiguracja i elementy krateru Tapanui są lustrzanym odbiciem obszaru 

zniszczenia z tunguskiej w Centralnej Syberii. Aczkolwiek jak dotąd nie jest znany 

sprawdzony przykład eksplozji napowietrznej która wytworzyłaby krater, w tunguskiej 

istnieje obszar zdewastowanej tajgi którego uformowanie nastąpiło właśnie w efekcie 

takiego wybuchu. Stąd owa syberyjska dewastacja dostarcza nam danych porównawczych 

dla przewidzenia elementów charakterystycznych krateru uformowanego przez taką 

eksplozję. (np. ukazuje ona rozkład i załamywanie się fal uderzeniowych, elementy 

topograficzne specyficzne dla tego typu eksplozji, itp.). Autor podjął się trudu 

przeanalizowania podobieństwa występującego pomiędzy obrysem tajgi wyłożonej w 

regionie tunguskim i konfiguracją krateru Tapanui, zaś otrzymane wyniki podsumował na 

rysunku C6. Jak widać z tego rysunku, zgodność konfiguracji zniszczeń spowodowanych 

przez obie omawiane eksplozje jest uderzająca. Nie może być więc przypadkiem, że w 

tunguskiej ogólny rozkład wyłożonych drzew wykazuje obecność wszystkiech elementów 

topograficznych jakie występują również i w Tapanui. Podobieństwa tunguskiej i Tapanui 

nie ograniczają się tylko do kształtu. Następujące elementy są bowiem obecne w obu tych 

miejscach: 

(a) Obrys, topografia oraz główne atrybuty Tapanui i tunguskiej są niemal 

identyczne. Dla przykładu kąt wierzchołkowy na trójkątnym wejściu do obu obszarów oraz 

ich odległość od najbliższego bieguna magnetycznego Ziemi wykazują ścisły związek 

matematyczny. 

(b) Obie eksplozje posiadają oś centralną zniszczenia ustawioną wzdłuż lokalnego 

południka magnetycznego z roku zaistnienia danej eksplozji. Taki przebieg ich osi głównej 

odpowiada kierunkowi nachylenia wehikułów magnokrafto-podobnych (UFO) podczas ich 

lotów w danym roku nad danym obszarem (patrz zasady lotu i manewrowania 

„magnokraftów” opisane w podrozdziale F6 z tomu 3 monografii [1/4]). Jednocześnie zaś 

przebieg ten przeczy możliwemu kierunkowi upadku ciał niebieskich (t.j. meteorytów, 

komet, itp.), jako że owe ciała zawsze upadają wzdłuż płaszczyzny równoleżnikowej 

przebiegającej w kierunku wschód-zachód. 

(c) W obu obszarach zniszczenia wszystko zostało turbulentnie namagnesowane. 

Dla Tapanui namagnesowanie to opisano w podrozdziale C8.1, natomiast dla tunguskiej 

omówiono je w punktach #B1 i #B3 z podrozdziału J1. 

(d) Obie eksplozje wessały pył krzemowy (piasek i glebę) do atmosfery, który po 

następnym stopieniu zdeponowany został wokół ich centrów w postaci małych, okrągłych 

lub żarówko-kształtnych globulinek. W tunguskiej ten przetopiony i zaokrąglony piasek 

nazywany jest "trinitite" zaś jego opis podany zostanie w punkcie #A4 podrozdziału J1. Z 

kolei krater Tapanui całkowicie pokryty jest grubą warstwą niezwykle czystego piasku 

kwarcowego o podobnych własnościach, jaki miejscami rozpościera się od niego na 

zewnątrz na kształt ramion gwiazdy. Niektóre większe rozmiarami ziarna tego piasku 

poleciały aż do Mandeville (ich opis podany zostanie w podrozdziale C11.1). Jeśli założyć 

(jak to przyjmują obecnie nowozelandzcy geolodzy) że ów czysty piasek krzemowy 

pochodzi z naturalnych złóż uformowanych w przed-eksplozyjnych czasach, jak wtedy

C-27 

wytłumaczyć fakt że czarna gleba na wierzchołku wzgórza Pukeruau, tuż za wschodnią 

krawędzią krateru, przykryta jest wartwą tego właśnie piasku jakiego znaczne pokłady 

znajdują się też na dnie krateru. Aby piasek ten przemieszczony mógł zostać z dna krateru 

na wierzchołek wzgórza Pukeruau i ułożyć się na wierzchu zalegającej tam ciemnej gleby, 

najpierw musiałby on zostać wydobyty spod warstwy węgla drzewnego zalegającej dno 

krateru, a następnie zostać wyniesiony (rozbryzgnięty) pod górę zbocza. 

(e) Eksplozja Tapanui napewno, zaś eksplozja tunguska najprawdopodobniej, 

wytworzyły też szczególny rodzaj kamieni, w tej monografii zwany "kamieniami 

ceramicznymi" - patrz podrozdziały C11.2 i C11.4. 

(f) Obie eksplozje wytworzyły szczególny rodzaj złota, który w postaci niewielkich 

kropelek formujących "złote runo" osiadł na powierzchni gleby w bliskości centrum wybuchu 

- patrz podrozdział C10. 

#4. Konfiguracja krateru Tapanui jest zgodna z tą przewidywaną dla eksplozji z-góryku-dołowi 

cygara uformowanego z około siedmiu UFO. Najważniejszym elementem 

potwierdzającym omawianą tu zgodność jest oryginalna topografia wewnętrzna krateru 

pokazana na rysunku C2 (w latach 1994/5, niestety, splanowana buldożerami - patrz 

końcowa część rozdziału A). Topografia ta, jeśli przeegzaminować ją z uwagą, ukazuje 

obecność około siedmiu kolejnych kraterów, każdy z których został wkomponowany w 

obręb krateru poprzedniego. Istnienie siedmiu kraterów położonych jeden we wnętrzu 

drugiego, przemawia silnie za faktem, że eksplozja Tapanui najprawdopodobniej posiadała 

seryjny charakter, w którym około siedmiu wehikułów zostało zdetonowanych w jednym 

uporządkowanym ciągu. To z kolei wskazuje, że cygaro-kształtny kompleks latający 

(pokazany na rysunku F1), zawierający wspomnianą liczbę wehikułów osadzonych jeden 

na wierzchołku drugiego jak stos talerzy w kuchni, eksplodował od góry ku dołowi ponad 

obecnym kraterem. Gdyby więc przetrwały do dziś jakieś zapisy efektów dźwiękowych 

towarzyszących eksplozji Tapanui, zapisy te powinny wspominać o siedmiu seriach 

głośnych "grzmotów" przypominających odgłosy siedmiu nienajlepiej zsynchronizowanych 

salw kanonady artyleryjskiej. 

Z wewnętrznej konfiguracji krateru Tapanui możliwym jest odtworzenie przebiegu 

omawianej eksplozji. Obecność wewnętrznych kraterów pokazuje że kolejne serie 

wybuchów zainicjowane zostały u góry stosu wehikułów UFO i potem łańcuchowo 

przeniosły się ku dołowi. Stąd poduszka ciśnienia uformowana przez każdą kolejną 

eksplozję tworzyła rodzaj odbijającego ekranu umieszczonego tuż ponad ładunkami jakie 

jeszcze nie eksplodowały. Ten rozprężający się ekran coraz mocniej zakrzywiał ku dołowi i 

koncentrował fale uderzeniowe wyzwalane przez następne eksplodujące ładunki z 

pozostałej części rozpadającego się cygara. Stąd każda kolejna eksplozja była kierowana 

coraz bardziej centralnie, ograniczana do coraz mniejszej powierzchni, formując w ten 

sposób kolejny krater we wnętrzu kraterów uformowanych przez poprzednie eksplozje. 

Szczegółowa analiza zarysu i topografii krateru Tapanui ukazuje dodatkowo że fale 

uderzeniowe wyzwolone podczas formującej go eksplozji musiały posiadać ukierunkowany 

impakt. Wytwarzanie fal uderzeniowych o takim rodzaju impaktu nie jest znane w naturze. 

Podczas zaś ich technologicznego wytwarzania koniecznym jest użycie specjalnych 

ładunków wybuchowych zwanych "ładunkami kumulacyjnymi" (obecnie stosowanymi np. w 

pociskach przeciwpancernych). W ładunkach kumulacyjnych eksplodujący materiał ułożony 

jest w specjalny sposób przypominający kształt parabolicznego lustra reflektorowego. Jeśli 

zaś przeanalizować rozłożenie pędników w magnokraftach i UFO (patrz rysunki F1 i P1 w 

monografii [1/4]) wtedy okazuje się, że owe zbiorniki energii magnetycznej jaka 

eksplodowała ponad Tapanui, ułożone są właśnie na kształt lustra reflektorowego. 

Szczegółowy zarys krateru jaki ukazuje owo ukierunkowane działanie fal uderzeniowych, 

najlepiej widoczny jest na rysunkach C1 i C2. 

#5. Różnorodne pozostałości materialne obecne w obrębie krateru Tapanui zgodne 

są z tymi jakie zostałyby wyprodukowane podczas przygruntowej eksplozji napowietrznej.

C-28 

W obrębie krateru Tapanui występuje cały szereg znaczących elementów jakie wszystkie 

wskazują na jego eksplozyjne pochodzenie. Wymieńmy kilka najważniejszych z nich: 

(a) Krater posiada niemalże całkowicie zamknięty obwód, co potwierdza że nie mógł 

on zostać uformowany poprzez erozję gruntu (t.j. poprzez osunięcie ziemi) jak to sugerują 

nowozelandzcy geolodzy. Dla przykładu fotografie z rysunku C1 ujawniają, że krater ten 

posiada wyraźnie wyodrębniające się krawędzie otaczające trzy-czwarte jego obrysu. 

Pozostała brakująca ćwiartka tej krawędzi wyglądem bardziej przypomina efekty wymycia 

przez potężne ulewy jakie musiały towarzyszyć eksplozji o takich rozmiarach, niż efekty 

ruchu (obsuwania się) ziemi. 

(b) Dno krateru dosłownie zasłane jest grubą warstwą węgla drzewnego i 

nadpalonych odłamków gałęzi, chociaż pierwsi biali osadnicy z tego regionu nie odnotowali 

istnienia żadnych lasów w jego pobliżu. Z nuklearnych eksperymentów wiadomo, że 

eksplozje o takiej skali zawsze wytwarzają zjawisko w literaturze dotyczącej 

wielkoskalowych eksplozji nazywane "firestorm" (co po przetłumaczeniu na polski oznacza 

"sztorm ogniowy"), t.j. silny koncentryczny wiatr wiejący od obrzeża ku centrum eksplozji. 

Wiatr ten porywa palące się fragmenty masy organicznej i osadza je dokładnie w centrum 

eksplozji u podstawy jej narastającego "grzyba". Stąd istnienie owych historycznie 

niewytłumaczalnych popalonych fragmentów drzew we wnętrzu krateru Tapanui jeszcze raz 

potwierdza jego eksplozyjne pochodzenie. 

(c) Dno krateru, oraz jego obrzeże, wyścielone są namagnesowanymi kamieniami 

ceramicznymi, w wielu przypadkach posiadającymi dym i odłamki drzewne wtopione w ich 

powierzchnię. Poza granicami krateru rozłożenie tych kamieni przypomina wachlarz 

zaczynający się w centrum eksplozji czyli w samym kraterze - patrz rysunek C7. 

#6. Kształt wzgórza Pukeruau oraz konfiguracja otaczającego je terenu są zgodne z 

tymi jakich należy się spodziewać po wystąpieniu potężnego uderzenia wybuchu 

przyłożonego do ziemi w miejscu wystąpienia dzisiejszego krateru Tapanui. Aczkolwiek z 

uwagi na koszta i konieczność działania w konspiracji, jak dotychczas nie zostały jeszcze 

dokonane jakiekolwiek badania modelowe, nawet bez ich przeprowadzenia już na pierwszy 

rzut oka widać, że wzgórze Pukeruau poddane zostało znacznej deformacji siłowej. 

Niektórzy miejscowi żartobliwie nazywają je nawet "przetrącone wzgórze" (t.j. "punched 

hill"). Przyjmuje ono bowiem formę w przybliżeniu podobną do wyniku jaki otrzymany 

zostałby gdyby w jedno ze zboczy regularnego początkowo stożka piasku ktoś uderzył 

silnie pięścią wzdłuż linii sił lokalnego pola magnetycznego. W rezultacie stożek ten 

przemieściłby się w kierunku działania siły uderzenia, po stronie nadejścia pięści formując 

okrągły krater oraz łagodniej opadające zbocze, zaś po przeciwległej stronie formując 

stromy uskok/usypisko wynikające z przesunięcia się jego masy. Stąd zbocze Pukeruau 

przeciwległe do krateru Tapanui jest wyraźnie przesunięte i posiada uskok/usyp wynikający 

z dyslokacji masy wzgórza w kierunku działania uderzenia eksplozji. (Tuż pod tym 

wyraźnym uskokiem ziemnym uformowanym w efekcie owego "przetrącenia" czy dyslokacji 

wzgórza Pukeruau położony jest leśny parking wspominany w punkcie #4 załącznika Z1.) 

Niezależnie od samego wzgórza Pukeruau, cała konfiguracja obszaru w jego 

okolicach również wykazuje znaczną deformację po-eksplozyjną. W przybliżeniu 

przypomina ona bowiem kształt jaki powstałby po uformowaniu w pofałdowanym terenie 

niezbyt wyraźnego krateru tarczowego (struktury kompleksowej) o kilkudziesięciokilometrowej 

średnicy, z grubsza podobnego do kraterów pokazanych na rysunku C5. 

Obrzeża/krawędzie tego krateru tarczowego leżące po jego stronie północnej i północnowschodniej 

formują nawet wyraźne uskoki (wyglądające jak zbocza grzbietów górskich) 

sugerując że płyta skorupy ziemskiej uległa pod nim załamaniu, i siłą eksplozji wtłoczona 

została kilkaset metrów w dół. Przykładowo istniejące oznaki zdają się sugerować, że przed 

wystąpieniem eksplozji Tapanui rzeka Pomahaka przebiegała na zachód i południe od 

dzisiejszego Waikoikoi i krateru Tapanui, zaś w okolicach dzisiejszego Kelso i Heriot 

istniało wówczas spore jezioro. Uderzenie w skorupę Ziemi wyzwolone eksplozją Tapanui 

zdeformowało jednak te okolice, spiętrzając grunt w poprzek poprzedniego koryta

C-29 

Pomahaki, zaś obniżając go w kierunku miasteczka Tapanui. W rezultacie rzeka Pomahaka 

zmieniła koryto na dzisiejsze, płynąc bardziej ku północy i wschodowi od Waikoikoi i krateru 

(t.j. przemieszczając się w okolice miasteczka Tapanui), zaś wody poprzedniego płytkiego 

jeziora koło Kelso i Heriot mogły już swobodnie spływać całkowicie osuszając ten teren. 

Ponadto krawędź jakby grzbietu górskiego, lokalnie zwana "Blue Mountains", a biegnąca 

niedaleko od krateru Tapanui w kierunku z grubsza równoległym do głównej osi wybuchu, 

wygląda jakby stanowiła ona urwisko na krawędzi płyty skorupy ziemskiej pękniętej i 

wgniecionej w dół pod naciskiem fal uderzeniowych eksplozji. Dziwność tej formacji terenu 

polega na tym, że wcale nie jest ona grzbietem górskim i stąd po stronie przeciwstawnej do 

krateru Tapanui nie kończy się ona taką samą krawędzią a po prostu przechodzi niemal 

płasko w lekko pagórkowatą równinę. Charakter wysokiej, kilkusetmetrowej pionowej 

krawędzi posiada więc ona jedynie od strony krateru, co wzmacnia hipotezę o jej powstaniu 

wskutek eksplozyjnego załamania się i trwałego wgniecenia w dół płyty skorupy ziemskiej. 

Podobna krawędź, tyle że ukierunkowana niemal prostopadle do Blue Mountains, 

przebiega też i po stronie północno-wschodniej obszaru zdeformowanego uderzeniem 

eksplozji Tapanui. Razem z Blue Mountains ta druga krawędź formuje jakby naroże dwóch 

schodzących się nawzajem załamań skorupy ziemskiej biegnących dokładnie w kierunku w 

którym działały siły uderzenia eksplozji Tapanui (a więc w kierunku w którym nastąpiło też i 

"przetrącenie" wzgórza Pukeruau). Interesujących informacji na temat efektów i charakteru 

niektórych zmian konfiguracji terenu w okolicach krateru Tapanui udzielić może Mr Richard 

Cook (Crookston, No 2 R.D., Tapanui, New Zealand; home tel.: +64 (3) 204-22-55), który 

również analizował to zagadnienie zaś swoje obserwacje dyskutował z autorem. 

#7. Różnorodne zjawiska obserwowane w samym kraterze Tapanui oraz w jego 

pobliżu są konsystentne z tymi spodziewanymi do wystąpienia w miejscu eksplozji wehikułu 

UFO trzeciej generacji. Ponieważ większość z nich omawiana jest dokładnie w dalszych 

częściach niniejszej monografii (np. patrz podrozdział F1 i rozdział J), ich powtórne 

powtarzanie tutaj zostanie pominięte. W tym miejscu wspomniane jedynie zostaną te 

zjawiska które nie dyskutowane są w innych podrozdziałach, aczkolwiek posiadają związek 

z tym co tam powiedziano. Oto one: 

- W samym kraterze oraz w jego okolicy odnotowano nasilenie obserwacji UFO 

dokonywanych zarówno w przeszłości jak i ciągle obecnie. 

- Odczucie jakby grozy jest zastygłe w otoczeniu krateru Tapanui i raportowane 

autorowi przez wiele wizytujących to miejsce osób. 

- Odnotowano szybkie wypełnianie się życzeń pomyślanych w kraterze (nawet tak 

konkretnych jak przykładowo życzenie raportowane autorowi przez Chris'a Kirkman kiedy 

zechciał on zobaczyć z bliska uderzenie pioruna - co zostało spełnione niemal natychmiast 

- t.j. zanim zdążył on opuścić krater). 

- Dziwne zbiegi okoliczności jakie w niezwykły sposób wstrzymują niektóre osoby 

przed dotarciem do krateru (jedną z nich jest Diane Chittock mieszkająca w wzrokowej 

odległości od niego). 

- Epidemia samobójstw i zabójstw jaka zgodnie z lokalnymi plotkami (famą) 

wystąpiła w okolicah krateru w latach 1950-tych. 

- Silne bóle głowy doznawane przez niektóre osoby wizytujące krater. 

- Ekstremalny rodzaj pogody. Pogoda panująca w kraterze może się diametralnie 

różnić od pogody panującej zaledwie kilka kilometrów od niego. Przykładowo twierdzi się że 

deszcz w kraterze pada znacznie rzadziej niż w jego okolicy, aczkolwiek zwykle jest tam 

znacznie silniejszy. Wiatry wieją w nim jednak znacznie częściej. Krater często też 

wytwarza w swym obrębie niezwykłą, gęstą jak mleko mgłę, podobną do tej jaka opisywana 

jest w podrozdziale KB2 monografii [1/4] jako sztucznie wytwarzana przez UFO, a jaka w 

wielu opowiadaniach utożsamiana jest z pojawianiem się UFO (niektórzy badacze twierdzą, 

że mgła taka produkowana jest celowo przez UFO dla zamaskowania swojej obecności w 

tym kraterze). Owa gęsta mgła zwykle rozciąga się jedynie w jego bliskości i natychmiast 

znika gdy krater opuszczany jest przez zwiedzających go ludzi.

C-30 

- W kraterze istnieje małe jeziorko (tzw. "pond") co do którego krążą różne niezwykłe 

opowieści. Chris Kirkman twierdzi, że jeziorko to nigdy nie zamarza w zimie, aczkolwiek 

wszystkie inne okoliczne zbiorniki pokrywane są lodem. Zawsze też posiada ono stały 

poziom wody. Jeziorko to ma oddziaływać niezwykle silnie na psychikę przebywających 

przy nim osób, jakby zmuszając je do niewytłumaczalnego działania. Przykładowo kiedyś 

nieumiejącemu pływać przyjacielowi Chris'a dało ono impuls aby spontanicznie przekroczył 

je w bród. Podczas przekraczania zanurzył się on jedynie do pasa i cały czas czuł dno pod 

stopami, aczkolwiek potem okazało się że głębokość jeziorka w tym miejscu przewyższała 

wysokość dorosłego człowieka. Rex Hellier twierdzi że dawniej rozsiewało ono jakieś 

negatywne wibracje, które jednak całkowicie zaniknęły po oczyszczeniu jego dna w 1994 

roku (podczas tego czyszczenia Rex wpadł w rodzaj transu hipnotycznego i zasnął na 

swym buldożerze - patrz opis z punktu #E2 w rozdziale I). Podczas czyszczenia jeziorka na 

jego dnie znaleziono dziwną strukturę jakby podłogi prezyzyjnie poukładanej z prostych 

tyczek lub gałęzi drzew ciasno leżących jedna przy drugiej i skierowanej ze wschodu na 

zachód. Podłoga ta lub struktura musiała tam istnieć jeszcze przed przybyciem białych 

osadników do Nowej Zelandii i zapewne pozostawała na dnie aż od czasu formowania 

krateru Tapanui (ciekawe czy była ona pozostałością osady maoryskiej jaka przed 

eksplozją Tapanui najprawdopodobniej stała na szczycie wzgórza Pukeruau). 

* * * 

Niezależnie od całego powyższego materiału dowodowego obecnego w samym 

kraterze lub tuż przy jego obrzeżu, istnieje również ogromna liczba różnych dowodów 

znajdujących się w pewnej odległości poza jego granicami, które także potwierdzają 

eksplozyjne pochodzenie tej katastroficznej formacji. Ich omówieniu poświęcone będą 

dalsze części niniejszej monografii. Dla przykładu nazwy maoryskie z jego okolicy 

przyjmują wymowne znaczenie. 

C3. Interpretacja nazw maoryskich z okolic krateru Tapanui 

Maorysi mają zwyczaj nazywania miejsc zwrotami upamiętniającymi ważne 

wydarzenia, które nastąpiły w danym miejscu. Dzięki owemu zwyczajowi istnieje jeszcze 

jedna grupa dowodów upamiętniających wystąpienie eksplozji koło Tapanui. Dowody te 

wpisane są w nazwy nadane przez Maorysów dla lokalnych wzgórz, rzek, osad, itd. 

Analiza nazw maoryskich z okolic krateru Tapanui wykazuje, że ich znaczna część 

zawiera człony semantyczne (morphemes) sugerujące ogromne zniszczenie zainicjowane 

eksplozją statku kosmicznego. Człony te to wyrażenia maoryskie takie jak np: ka = 

strzelające płomienie, pa = eksplozja, ta (z krótkim, ostrym "a") = niszczyciel, mata = statek 

kosmiczny, itp. Obecność tych członów semantycznych jest charakterystyczna wyłącznie 

dla części Nowej Zelandii przylegającej do krateru Tapanui (t.j. człony te nie występują w 

takim samym kontekście w innych częściach Nowej Zelandii). Przykłady maoryskich nazw, 

które zawierają człony semantyczne sugerujące zniszczenie zaszłe w danym miejscu, są 

następujące: APARIMA, HOKANUI, HOKITIKA, HUKARERE, KAIWERA, KAKAPO, 

KAKAPUAKA, KAMAHI, KAPUKA, KATEA, KAUANA, KAWARAU, MATAURA, OHOKA, 

OMARAMA, OMAKAU, OPUAKA, OTA, OTAMA, OTARAIA, OTERAMIKA, OTUREHUA, 

OWAKA, PAHIA, PAHIWI, PAPATOTARA, PAPATOWAI, PARAWA, PATEAROA, 

POMAHAKA, PUKAKI, PUKEMUTU, PUKERAU, RAKAHOUKA, TAPANUI, TAHAKOPA, 

TAHATIKA, TEKAPO, TEKARAMA, TIHAKA, TOKANUI, TUAPEKA, TUTURAU, 

WAIARIKIKI, WAIHOAKA, WAIKAIA, WAIKAKA, WAIKAWA, WAIKOIKOI, WAIMEA, 

WAIPAHI, WAIPARU, WAIPORI, WAITAHUNA, WAKAPATU, WAKATIPU, WANAKA. 

Gdy nazwy te zostają przetłumaczone, ich treść dostarcza fascynującego opisu 

potężnej eksplozji, której przebieg zgadza się z treścią legend maoryskich przytoczonych 

na początku rozdziału A. W kilku przykładach zestawionych poniżej, najbardziej znaczące z 

tych nazw zostały przetłumaczone: HAKATARAMEA (Ha-ka-tara-mea = ogień-rozpalony-

C-31 

oddechem-statku-kosmicznego), HOKANUI (Hau-ka-nui = podmuch-strzelającychpłomieni), 

MATAURA (Mata-ura = jarzący-się-statek-kosmiczny), OMARAMA (O-marama = 

odpadnięty-z-Księżyca), OTARAIA (O-tara-ia = odpadły-róg-rozszczepiony-na-części), 

POMAHAKA (Po-maha-ka = noc-wielu-strzelających-płomieni), PUKERAU (Puke-ruau = 

wzgórze-które-wstrząsnęło-światem), TAPANUI (Ta-pa-nui = ogromna-eksplozja), 

TOKANUI (To-ka-nui = ogromny-opadający-ogień), WAIKOIKOI (Wahi-koikoi = obszarogniem-utwardzonych-dzid), 

WAIKAKA (Wai-kaka = obszar-czerwony-z-gorąca), WAIPAHI 

(Wahi-pa-ahi = obszar-eksplodującego-ognia). 

Słowa maoryskie występujące w powyższych tłumaczeniach posiadają następujące 

znaczenia (w porządku alfabetycznym): ahi = ogień; ha = oddech; hau = wiatr, podmuch; ia 

= pęknięcie, rozpadnięcie, rozszczepienie na części; ka = strzelające płomienie; kaka 

(lokalny idiom z długim drugim "a") = czerwony-z-gorąca; koikoi = dzidy, ostrza których 

zostały utwardzone ogniem; maha = wiele; marama = świecący się jak Księżyc; mata = 

twarz, zjawa, istota lub statek kosmiczny; mea = zapłon, przyczyna; nui = ogromny; o = 

część z, odpadły od czegoś; pa (krótkie, trzaskające "pa") = eksplozja; po = noc; puke = 

wzgórze; ruau = trzęsienie, ruch, lub zakołysanie się (obrót) ziemi; ta (z krótkim, ostrym "a") 

= niszczyciel; tara = rogi, rogokształtne statki kosmiczne; to = opadanie, obniżanie swego 

lotu, lądowanie, lub nurkowanie; ura = jarzenie, poświata; wai = region lub rzeka; wahi = 

obszar, region. 

Wymienione nazwy Maorysów posiadają jedną niezwykle istotną cechę 

charakterystyczną, t.j. opisują one efekty potężnej eksplozji w dokładnie taki sposób, w jaki 

rzeczywiście one wyglądałyby gdyby zostały zaobserwowane z miejsca noszącego daną 

nazwę. Dla przykładu, w pobliżu krateru Tapanui nazwy opisują strzelające płomienie, słupy 

ognia, itp. W miejscach nieco od niego oddalonych nazwy mówią o obszarach czerwonych 

z gorąca, gradobiciu rozżarzonych kamieni, itp. Całkiem daleko od krateru nazwy mówią o 

płonącym niebie, nocy wielu ogni, itp. Ta zgodność treści nazw maoryskich, z rzeczywistym 

obrazem eksplozji koło Tapanui, dodatkowo potwierdza ich wiarygodność i wartość 

dokumentacyjną. 

C4. Brak koło Tapanui organicznych artyfaktów datowanych przed 13 wiekiem 

Istotny materiał dowodowy na fakt zaistnienia ogromnych pożarów w okolicach 

Tapanui przy końcu XII wieku wywodzi się z datowania artyfaktów maoryskich metodą 

węgla radioaktywnego. Artyfakty te pobrane zostały z wykopalisk archeologicznych w 

obrębie osiedli maoryskich istniejących w chwili przybycia białych osiedleńców, czyli z tych 

miejsc których zasiedlenie nastąpiło już po eksplozji Tapanui. Stąd datowanie najstarszych 

z tych artyfaktów powinno wskazywać iż żadne z tych miejsc nie było jeszcze zasiedlone 

przed czasami eksplozji Tapanui. 

Zwyczaje osiedleniowe Maorysów były takie, że zwykle osiedlali się oni na szczycie 

wzgórza, nie zmieniając przy tym w sposób trwały środowiska naturalnego w miejscach 

swoich grodzisk (np. poprzez użycie trwałych materiałów budowlanych jak cegły czy 

kamienie). Jedyne co oni budowali to kilka chałup wykonanych z tyczek, gałęzi oraz trawy i 

otoczonych drewnianym płotem typu "palisada". Stąd, gdy potężna eksplozja Tapanui 

posiała ogniem i zniszczeniem, wypaliła ona doszczętnie wszystkie osiedla maoryskie 

(wraz z ich mieszkańcami) założone przed XII wiekiem, zaś towarzyszący jej cyklon zmiótł 

następnie ze szczytów wzgórz wszelkie ślady ich istnienia. Kiedy więc nowa fala 

osiedleńców maoryskich stopniowo zaczęła napływać na wyludnione w ten sposób tereny, 

wybierała ona nowe siedliska pod swoje osady. Stąd osiedla maoryskie jakie istniały aż do 

czasów gdy europejscy (biali) osadnicy zaczęli zaludniać Nową Zelandię w 19 wieku, są 

jedynie tymi zasiedlonymi w drugiej fali już po nastąpieniu eksplozji Tapanui. 

Powyższe jest właśnie potwierdzane przez wyniki najnowszych badań, aczkolwiek 

badacze nowozelandzcy w jawny sposób unikają wyciągnięcia oczywistych wniosków.

C-32 

Profesor Atholl Anderson z Otago University w Dunedin powtórnie przeanalizował 

datowanie metodą węgla radioaktywnego pozostałości organicznych pochodzących ze 

znanych dzisiaj osiedli maoryskich na Wyspie Południowej Nowej Zelandii, i odkrył on że 

wszystkie te osiedla zostały zasiedlone już po dacie eksplozji Tapanui. Wyniki tych datowań 

powtórnie przeanalizowanych przez siebie zestawił on w artykule, [1C4] "The chronology of 

colonization in New Zealand", opublikowanym w międzynarodowym kwartalniku Antiquity 

(85 Hills Road, Cambridge CB2 1PG, England), Volume 65, Number 249, December 1991, 

strony 767-795. Aczkolwiek znał on główną hipotezę niniejszej monografii z osobistych 

dyskusji z autorem, oczywiście w obliczu niechęci jaką hipoteza ta wzbudza wśród 

nowozelandzkich naukowców (szczególnie zaś z Otago University) nie wspomniał on nic w 

swym artykule o możliwości zaistnienia "Ogni Tamaatea" czy eksplozji koło Tapanui które 

wypaliłyby starsze osiedla maoryskie. W zamian za to w konkluzji swego artykułu postuluje 

on, że brak koło Tapanui artyfaktów maoryskich datowanych przed dyskutowanym czasem 

wynika z faktu iż Maorysi nie zasiedlili tej części Nowej Zelandii aż do XIII wieku. Jest to 

trochę dziwna konkluzja, zważywszy na inne badania jakie dowodzą iż pozostałe części 

Nowej Zelandii były zasiedlone przez Maorysów już w X wieku, oraz iż ówczesny niezwykle 

łagodny klimat Nowej Zelandii połączony z mnogością ptaków Moa sprzyjały osadnictwu na 

całej rozciągłości tego kraju. 

C5. Historyczny brak lasów w centrum Wyspy Południowej Nowej Zelandii 

Na przekór warunkom klimatycznym, które sprzyjają porostowi lasów, pierwsi biali 

osadnicy przybyli na Wyspę Południową Nowej Zelandii około 1840 roku, zastali ogromne 

obszary tej wyspy całkowicie bezleśne i jedynie pokryte roślinnością stepową (tzw. "tussock 

grasslands") oraz zaścielone pozostałościami starych powypalanych pni drzewnych 

(głównie wysokogatunkowym czerwonym drzewem szlachetnym nazywanym "totara"). 

Jedynie w dobrze osłoniętych od strony Tapanui dolinach pomiędzy górami zachowały się 

gdzieniegdzie resztki gęstych lasów rodzimych. Tereny niemal zupełnie pozbawione lasów 

rozciągały się od obecnego miasteczka Bluff na południowym wierzchołku tej wyspy, aż do 

miasteczka Kaikoura na jej północno-wschodniej krawędzi (t.j. na obszarze o całkowitej 

długości wynoszącej ponad 700 kilometrów) - patrz rysunek C8. Jeśli ktoś przeanalizuje 

rozłożenie owych obszarów pozbawionych lasów, ale za to zaścielonych powypalanymi 

pniami szlachetnego drzewa totara, wówczas się okazuje że pasuje ono idealnie do obrazu 

jaki zostałby pozostawiony w przypadku ogromnej eksplozji zaistniałej w miejscu gdzie 

zlokazlizowany jest krater Tapanui. To zaś sugeruje, że właśnie eksplozja Tapanui jest 

odpowiedzialna za zniszczenie lasów na Wyspie Południowej Nowej Zelandii. 

Próbki z pozostałości powypalanych pni drzewnych, które pokrywają centralną część 

Wyspy Południowej, od czasu do czasu poddawane są przez różnych badaczy datowaniu 

metodą węgla radioaktywnego. Wyniki otrzymywane w ten sposób uparcie wskazują iż 

około 1178 roku (z błędem tej metody datowania) ponad dwie-trzecie Wyspy Południowej 

Nowej Zelandii spłonęły z nieznanych powodów. Przykład takich wyników opublikowany jest 

w artykule [1C5] pióra B.P.J. Molloy and others, "Distribution of Subfossil Forest Remains, 

Eastern South Island, New Zealand (Rozkład nieskamieniałych szczątków lasów w 

wschodniej części Wyspy Południowej Nowej Zelandii)", New Zealand Journal of Botany, 

Vol. 1, Nr 1, marzec 1963, strony 68-77. W niektórych przypadkach takie datowanie daje 

zaledwie kilka lat różnicy ze słynnym zapisem Gerwazego omówionym w podrozdziale D1.1 

(który to zapis wskazuje na rok 1178 jako na datę eksplozji koło Tapanui). Dla przykładu 

pień znaleziony w Centralnym Otago, którego datowanie jest udokumentowane na stronie 

243 książki [2C5] pióra L. Cockayne, "New Zealand plants and their history" (R.E. Owen, 

Governer Printer, Wellington, New Zealand, 1967) został datowany na rok 1169, czyli ma 

jedynie 9 lat rozbieżności z rzeczywistą datą eksplozji Tapanui (tak na marginesie, to 

oficjalny błąd metody datowania dla tego pnia ustalono na plus/minus 49 lat).

C-33 

W tym miejscu należy podkreślić, że wystąpienie na Wyspie Południowej owych 

rozległych pożarów lasu około 1178 roku jest faktem nieformalnie dobrze znanym wśród 

nowozelandzkich botaników, antropologów, zoologów, i geologów. Jednakże dotychczas 

nie istniała żadna weryfikowalna teoria (potwierdzona przez materiał dowodowy) która 

wyjaśniałaby ich pochodzenie i rozprzestrzenienie się na ponad połowie Wyspy 

Południowej. Stąd w lokalnej literaturze oficjalnie unika się potwierdzenia iż pożary te miały 

miejsce, aczkolwiek w swojej prywatnej opinii wielu badaczy cicho zaakceptowało już ich 

istnienie. Ponieważ jednak pożary owe pokrywają się w czasie z początkiem osadnictwa 

maoryskiego na Wyspie Południowej, najbardziej rozpowszechniona opinia stwierdza, iż 

zostały one celowo zainicjowane i rozprzestrzenione przez Maorysów. Oczywiście owa 

opinia o ludzkim zapoczątkowaniu "Ogni Tamaatea" posiada szereg bardzo poważnych luk. 

Najistotniejsze z nich są następujące: 

1. Nie wyjaśnia ona jak jeden zainicjowany przez ludzi pożar mógł wypalić tak 

ogromny obszar, poprzedzielany kilkoma potężnymi rzekami, którego długość przekracza 

700 kilometrów. Wszakże musiał to być jeden ogromny pożar, nie zaś cała seria kolejnych 

małych pożarów, bowiem wskazuje na to następujący materiał dowodowy: 

- Pozostałości popalonych szkieletów ptaka Moa porozrzucane są na całym 

wypalonym obszarze (patrz też podrozdział C7). Te silne i szybko biegające ptaki nie mogły 

ujść z życiem tylko jeśli płonął równocześnie cały obszar, natomiast nie miałyby większych 

trudności podczas ucieczki z małych lokalnych pożarów. 

- Dośrodkowe odrastanie lasów nastąpiło tylko wzdłuż obwodu wypalonego 

obszaru (t.j. centralna część tego obszaru nie posiada lasów nawet do dzisiaj - patrz 

rysunek C8). Oznacza to, że musiał wystąpić jeden ogromny pożar który wypalił wszystkie 

drzewa w tym samym czasie i nie pozostawił żadnego żywego nasiona (patrz też końcowy 

paragraf podrozdziału C14). Seria małych pożarów popozostawiałaby w różnych częściach 

szereg nasion czy drzew ocalałych, umożliwiając w ten sposób odrost lasów następujący 

równocześnie na całym wypalonym obszarze. 

2. Nie wyjaśnia ona jak Maorysi, nie posiadający przecież komunikacji radiowej oraz 

podzieleni sprzecznościami na małe nawzajem zwalczające się szczepy, zdołali 

zorganizować równoczesne zainicjowanie jednego potężnego pożaru ogarniającego swym 

zasięgiem około 700 kilometrów puszczy poprzecinanej kilkoma szerokimi rzekami. Takie 

równoczesne zainicjowanie ogromnego pożaru nawet przy współczesnej organizacji, 

technice, oraz łączności byłoby zadaniem niezwykle trudnym. 

3. Nie wyjaśnia ona dlaczego Maorysi zainicjowaliby pożary, które stały się 

przyczyną ich zagłady. Ogień nie tylko bowiem zdziesiątkował ich szczepy i zniszczył ptaki 

Moa stanowiące podstawę ich wyżywienia, ale także wyeliminował lasy, które dostarczały 

podstawy materialnej i środków dla całej ich egzystencji. 

4. Nie wyjaśnia ona koncentrycznego porządku powalonych pni drzew - patrz 

podrozdział C6. Gdyby ogień został zainicjowany przez ludzi, drzewa powalone w jego 

efekcie powinny leżeć przypadkowo, nie zaś równolegle do siebie z pniami skierowanymi 

ku kraterowi Tapanui. 

Warto tu też zwrócić uwagę na brak konsekwencji w opinii lokalnych naukowców na 

temat impaktu Maorysów na środowisko Nowej Zelandii. Z jednej bowiem strony wyniki 

niektórych badań interpretowane są jako dowód na brak Maorysów na Wyspie Południowej 

w czasie wystąpienia "Ogni Tamaatea" (patrz podrozdział C4). Z drugiej zaś strony ci sami 

Maorysi traktowani są jako "uniwersalny klej" jaki może załatać wszelkie dziury w myśleniu i 

metodach naukowych współczesnych badaczy nowozelandzkich. Jeśli więc lasy spłonęły - 

kto jest winny, oczywiście Maorysi (nieważne że jakoby nie miało ich tam jeszcze być w 

owym czasie); jeśli ptaki Moa zniknęły - co się z nimi stało, oczywiście Maorysi je zjedli! 

Istnieje jeszcze jeden rodzaj materiału dowodowego jaki dodatkowo utwierdza, że to 

potężna eksplozja Tapanui, a nie pożary, zniszczyły lasy na Wyspie Południowej Nowej 

Zelandii. Materiałem tym jest wysoce charakterystyczne powyłamywanie wierzchołków 

starych drzew totara jakie przetrwały do dzisiaj z czasów eksplozji Tapanui. Owe wymownie

C-34 

powyłamywane wierzchołki znaleźć można nie na jednym drzewie, a na całym ich szeregu, 

zaś sposób w jaki zostały one powyłamywane wykazuje, że ich czubki dosłownie "zgolone" 

zostały silnym podmuchem potężnej fali uderzeniowej jaka nadeszła od strony Tapanui. Na 

drzewa takie autor zupełnie przypadkowo się natknął kiedy w niedzielę, dnia 5 września 

1999 roku, odwiedził niewielki rezerwat leśny, jaki nazywany jest "Peel Forest Park Scenic 

Reserve". Rezerwat ten się mieści w małej dolince od strony Tapanui osłoniętej górami. 

Znajduje się on około 50 kilometrów na północny zachód od małego miasteczka Timaru, 

czyli jakieś 300 kilometrów na północ od krateru Tapanui. W rezerwacie tym do dzisiaj 

rośnie wiele prastarych drzew "totara", znanych z relatywnie wolnego wzrostu. Ich średnica 

pnia przekracza dwa metry, i dla niektórych okazów dochodzi nawet do jakichś 5 metrów. 

Zgodnie z informacją na temat totara, drzewa te muszą więc liczyć obecnie jakieś 800 do 

1000 lat. W rezerwacie "Peel Forest Park Scenic Reserve" istnieją nawet specjalnie 

wyodrębnione szlaki wędrowne, wzdłuż których ciągle oglądnąć można owe prastare 

drzewa. Aż 13 okazów takich tysiącletnich drzew totara autor naliczył w krótkich odstępach 

od siebie wzdłuż jednego z takich szlaków wędrownych, jaki nazywa się "Big Tree Walk" 

(t.j. "szlak ogromnego drzewa"). Przejście tego szlaku zajmuje jedynie około 10 minut 

czasu. Zaczyna się on od parkingu nazywanego "Te Wanahu Flat", jaki położony jest przy 

jednym z dwóch głównych wejść do omawianego rezerwatu (wejście to nazwane jest 

"Rangitata Gorge Rd Entrance"), i jaki prowadzi do wspaniałego okazu "totara" którego 

wiek szacuje się na około 1000 lat. Okaz ten, lokalnie nazywany "Big Tree", ma około 31 

metrów wysokości, zaś jego obwód (girth) wynosi aż 8.4 metrów. Autor oglądał go z 

zaciekawieniem, bowiem zdawał sobie sprawę że w czasach eksplozji Tapanui był on już 

sporym drzewem. Ciekawiło go więc jak zdołał on przetrwać ową niszczącą eksplozję. 

Podczas tego oglądania, uwagę autora zwrócił fakt, że wierzchołek głównego pnia tego 

drzewa wykazywał bardzo stare ułamanie mające miejsce na wysokości około 20 metrów 

od ziemi. Średnica martwego pnia w miejscu jego ułamania wynosiła około poł metra. 

Drzewo musiało wypuścić drugi odszczep w okolicach owego ułamania aby ciągle móc 

rosnąć pomimo zniszczenia swego wierzchołka. Autor też odnotował, że owo ułamanie 

przebiegało skośnie, zaś ułożenie jego linii sugerowało, że łamiący podmuch nadszedł od 

strony Tapanui. Zaciekawiony tym odkryciem autor podążył wzdłuż owego szlaku "Big Tree 

Walk" ponieważ pamiętał że znajdują się na nim dalsze podobnie stare pnie totara. 

Dokładne oglądnięcie każdego z 13 okazów owych prastarych drzew wykazało, że każde z 

nich posiada oryginalny wierzchołek odłamany dawno temu w dokładnie taki sam sposób - 

t.j. podmuchem łamiącym jaki nadszedł od strony Tapanui który był tak silny i gwałtowny, że 

jakby "golarką" pościnał on wierzchołki wszystkich rosnących tam wówczas drzew 

dokładnie wzdłuż tej samej wysokości od ziemi. Każde też z tych drzew sugerowało, że 

jego złamanie miało miejsce w tym samym czasie. Razem więc wzięte, owe przetrwałe do 

dzisiaj prastare drzewa totara całkowicie zaprzeczają, że zniszczenie lasów około 1178 

roku nastąpiło w efekcie tylko ogromnego pożaru. Wszakże sam pożar nigdy nie mógłby 

powodować tak systematycznego wyłamywania wystawionego na falę uderzeniową 

wierzchołka każdego drzewa z omawianego rezerwatu. 

C6. Koncentryczny porządek w ułożeniu drzew powalonych wokół Tapanui 

Pozostałości powalonych i powypalanych drzew porozrzucanych w zasięgu eksplozji 

Tapanui cechują się dosyć niezwykłym dośrodkowym porządkiem w swoim 

ukierunkowaniu. Pnie tych drzew leżą równolegle do siebie, ich osie zawsze ustawione są 

wzdłuż linii prostych przecinających się na kraterze, zaś strona korzenna zawsze zwrócona 

jest ku kraterowi Tapanui - patrz rysunek C9. Przykład identycznie powywracanych drzew 

zastany na miejscu eksplozji tunguskiej sugeruje, że także przyczyna dla koncentrycznego 

porządku w ułożeniu nowozelandzkich resztek lasów musi być podobna, t.j. wyłożenie

C-35 

przez podmuch potężnej eksplozji zaistniałej w punkcie zerowym wskazywanym przez 

przedłużenie osi tych pni. 

Autor sprawdził aż kilka lokacji w obrębie Wyspy Południowej Nowej Zelandii, na 

taką koncentryczną orientację w kierunku Tapanui istniejących tam szczątków popalonych 

drzew. Najbardziej wiarygodne z tych pni są szczątki drzew wystające z podmytych 

brzegów rzek, bowiem ich spore części ciągle pozostają silnie zamocowane w ziemi, stąd 

jest pewnym, że kierunek jaki one obecnie wskazują jest ciągle oryginalny i nie został on z 

czasem zmieniony przez czynniki naturalne (np. wiatr albo spływ wody), czy przez 

działalność ludzką. Niektóre z lokalizacji przebadanych przez autora obejmują: (1) brzegi 

rzeczułki Black Gully Creek, około 20 kilometrów na północ od krateru Tapanui, prawie w 

środku pomiędzy miasteczkami Tapanui i Heriot, (2) przy ujściu rzeki Mataura (t.j. w linii 

prostej ponad 50 kilometrów na południe od krateru), (3) niedaleko szczytu wzgórza Mt. 

Cargill, Dunedin, około 100 kilometrów na północny-wschód od krateru Tapanui, oraz (4) na 

szczycie małego grzbietu górskiego w Mesopotamii, około 300 kilometrów na północ od 

Tapanui. 

Jeden z najbardziej dowodowych pni takich drzew znaleziony został przez 

wspominanego już w rozdziale A rolnika, Allan'a Chittock'a. Kilkanaście lat temu wykonywał 

on wykop pod fundamenty na zbiornik wody na szczycie niewielkiego wzgórza oddalonego 

zaledwie około 2 kilometry na północ od krateru Tapanui. Niespodziewanie natrafił on na 

wbitą głęboko w ziemię ogromną kłodę szlachetnego drzewa "totara". Zarówno materiał 

rodzimy owego wzgórza, jak i bezpośrednie otoczenie kłody, świadczyły iż została ona tam 

wbita jakąś niezwykłą siłą, np. pochodzącą od fali uderzeniowej potężnej eksplozji. 

Położenie tej kłody kilka metrów pod powierzchnią gleby świadczyło iż jej wbicie musiało 

nastąpić z wyjątkową mocą. Z kolei jej ułożenie (kłoda swą osią wskazywała krater 

Tapanui, zaś jej część odziemna skierowana była ku owemu kraterowi) wykazuje, że kłoda 

ta została tak rzucona, iż do miejsca swego wbicia pod ziemię nadleciała niemal poziomo z 

kierunku krateru. 

Szczegółem który dodatkowo potwierdza możliwość pochodzenia pni drzew 

zalegających ziemię w okolicach Tapanui od potężnej eksplozji, jest fakt że powierzchnia 

bliskich kraterowi pni nafaszerowana była ziarenkami piasku. Jak bowiem stwierdzają 

opowiadania miejscowych pionierów osiedleńczych, podczas usuwania tych pni w celu 

przygotowania pastwisk dla hodowli bydła, stalowe piły wymagały częstego ostrzenia 

ponieważ tępione były ziarenkami piasku powbijanymi w powierzchnię kłód. 

W tym miejscu warto zwrócić uwagę czytelnika, że liczba tych kłód drewna 

majestatycznych "totara" znika z powierzchni Nowej Zelandii w alarmującym tempie. Ich 

szlachetne, czerwone, ciągle wytrzymałe i niezwykle malownicze drewno używane jest 

bowiem do wielu najróżnorodniejszych celów. W przypadku utrzymania się tego 

zastraszającego tempa ich znikania, do wglądu naszych potomków już wkrótce może nic 

nie pozostać z tego niezwykle wymownego dowodu materialnego zaistniałej kiedyś 

eksplozji Tapanui. 

C7. Olbrzymi ptak Moa i jego masowe wyginięcie około 1178 roku 

Różnorodna literatura dotycząca kraterów jest zgodna w postulowaniu, że 

kataklizmiczne eksplozje, takie jak uderzenia ogromnych meteorów, wybuchy wulkanów, 

itp., są odpowiedzialne za masowe wyginięcia niektórych większych gatunków zwierząt w 

naszej historii geologicznej (np. patrz artykuł [1C7] pióra Richard'a A.F. Grieve, "Terrestrial 

impact structures", Ann. Rev. Earth Planet. Sci., 1987.15, strona 264). W historii Nowej 

Zelandii znany był ogromny super-ptak zwany "Moa", który przed eksplozją koło Tapanui 

plenił się w ogromnych ilościach na Wyspie Południowej tego kraju. Wzrost niektórych jego 

odmian/mutacji sięgał około 4 metrów. Stąd, obok żyrafy, ptak Moa był jednym z 

najwyższych zwierząt lądowych żyjących już w historycznych czasach. Był on tak silny, że -

C-36 

zgodnie z legendami Maorysów - był w stanie zabić wojownika jednym kopniakiem. 

Aczkolwiek niewiele o nim dzisiaj wiadomo z pewnością (np. nie jest pewne czy był on 

aktywny dniami czy też nocami) wszystko na to wskazuje że jego możliwości fizyczne były 

podobne do tych u współczesnych strusi z Afryki, np. mógł on jedynie szybko biegać, ale 

nie potrafił latać ani pływać. (Moa należał wszakże do tej samej co strusie rodziny 

bezlotnych ptaków, po angielsku nazywanej "ratites" - t.j. bezgrzebieniowce, której cechą 

charakterystyczną jest brak płaskiej kości piersiowej niezbędnej ptakom do lotu. Oprócz 

"Moa" do tej samej rodziny "ratites" należy nowozelandzki ptak "Kiwi", południowoamerykański 

ptak "Rhea", afrykański "Struś", "Ptak słoń" z Madagaskaru, oraz australijskie 

"Emu" i "Kazuar". Badania genetyczne wykazały, że aczkolwiek zasadniczo odmienna od 

nich wszystkich, struktura genetyczna Moa jest najbliższa południowo-amerykańskiego 

"Rhea" - co zapewne wynika z postulowanej w podrozdziale J1 teorii autora o istnieniu 

około 13.5 tysięcy lat temu stałego połączenia lodowego pomiędzy Nową Zelandią i 

Patagonią w Ameryce Południowej.) Na nieszczęście, super-ptak Moa raptownie wyginął na 

Wyspie Południowej około 1178 roku, zaś liczne popalone jego szczątki do dzisiaj 

porozrzucane są na Wyspie Południowej Nowej Zelandii. Jak dotąd nie zdołano podać 

zadowalającego wyjaśnienia przyczyn jego nagłego wyginięcia oraz śladów opalenizny na 

znalezionych szczątkach. 

Obecne oficjalne wyjaśnienie dla zniknięcia ptaka Moa stwierdza, że został on wybity 

aż do całkowitego wyginięcia przez nadmiernie entuzjastyczne polowania Maorysów. 

Jednakże owo wyjaśnienie nie pokrywa się z istniejącymi faktami, szczególnie zaś z: 

(1) niezwykle małą populacją Maorysów (w owym czasie zaledwie przybyłych do 

Nowej Zelandii) jaka wówczas zamieszkiwała ogromną Wyspę Południową (populacja ta w 

nawet najoptymistyczniejszych szacowaniach określana jest na mniej niż 500 osób) i jaka 

była niewystarczająca dla wyniszczenia istniejących tam ogromnych stad owego ptaka w 

tak krótkim czasie; 

(2) masowymi grobami ptaków Moa przy brzegach dużych zbiorników wodnych, z 

których większość zawiera pozostałości dosłownie setek zwęglonych ptaków jakie zginęły w 

tym samym czasie. 

Stąd znacznie bardziej racjonalnym od owego oficjalnego, jest wyjaśnienie tak 

masowego wyginięcia ptaka Moa w efekcie olbrzymiej eksplozji UFO koło Tapanui, która to 

eksplozja zainicjowała kataklizmiczne pożary buszu palące się równocześnie na większości 

obszaru Wyspy Południowej Nowej Zelandii. 

Jedną z zagadek popalonych szczątków ptaka Moa jest, że porozrzucane są one 

głównie tuż przy brzegach różnorodnych naturalnych zbiorników wodnych o dużej 

szerokości i głębokości (rzek, jezior, i bagien), i to dokładnie po stronie skierowanej ku 

kraterowi Tapanui (np. wzdłuż prawego brzegu rzeki Clutha). Wygląda to tak, jakby na 

krótko przed śmiercią ptaki te starały się uciekać w linii prostej przed czymś dla nich 

ogromnie przerażającym, co nadciągnęło od strony krateru Tapanui, jednakże stojące na 

przeszkodzie naturalne zbiorniki wodne o dużej głębokości powstrzymały dalszą ucieczkę 

tych niepływających ptaków, stąd śmierć dopadła je na początkach owych zbiorników. 

Możliwość taka jest dodatkowo wzmocniona faktem, że takich masowych grobów Moa brak 

jest na brzegach małych zbiorników wodnych które uciekające ptaki zdolne były okrążyć lub 

pokonać w bród, oraz brak też w obrębie suchych rozpadlin w gruncie. To zaś oznacza iż 

przyczyną ich zagłady i zdeponowania ciał w danym miejscu nie mógł być czynnik inny niż 

ucieczka od Tapanui, taki jak przykładowo zabójcza fala uderzeniowa i podmuch palącej 

wszystko eksplozji (co powrzucałoby ich nadwęglone ciała do praktycznie każdej rozpadliny 

gruntu) czy ogromny pożar lasu (który gromadziłby ich nadpalone ciała w praktycznie 

każdym zbiorniku wody, również w zbiornikach wystarczająco małych i płytkich aby ptaki 

były w stanie przekroczyć je w swym marszu). 

Na podstawie pierwszej tezy niniejszej monografii (patrz jej opis w podrozdziale B2), 

oraz na podstawie dostępnych obecnie informacji na temat ptaka Moa i wyglądu Nowej 

Zelandii z okresu eksplozji Tapanui, możliwym jest odtworzenie obrazu zagłady tych super-

C-37 

ptaków. Obraz ten jest zgodny w najdrobniejszych szczegółach z istniejącym materiałem 

faktologicznym przedstawionym powyżej. Wyglądałby on w przybliżeniu jak następuje. 

"W tragiczny poranek 19 czerwca 1178 roku, z lekka zalesione drzewami totara i 

łagodnie pofałdowane sawanny Wyspy Południowej Nowej Zelandii, jak zwykle upstrzone 

były licznymi stadami ptaków Moa. Duże grupy tych roślinożernych olbrzymów wypasały się 

lub drzemały (zależnie czy były one aktywne dniem czy nocą - patrz punkt (e) w 

podrozdziale C7.1). Krajobraz wypełniony stadami tych ptaków dla postronnego 

obserwatora przypominałby zapewne nieco filmy przyrodnicze z rezerwatów na sawannach 

afrykańskich, gdzie wypasające się gromady roślinożernych zwierząt zwolna przemierzają 

upstrzone drzewami niekończące się morze trawy. W środku tej idyllicznej scenerii, nagle 

oślepiający błysk ukazał się po stronie dzisiejszego krateru Tapanui. Ptaki podniosły swoje 

maleńkie głowy i patrzyły z przerażeniem w jego kierunku. Po pierwszym błysku nastąpiła 

cała seria dalszych, rozdygotując powietrze magnetycznymi impulsami dźwiękowymi 

wytwarzającymi hałas podobny do syków węża wzmocnionych przez ogłuszający megafon. 

Przerażone stada ptaków zaczęły bezradnie skupiać się w gromadki. Po krótkiej chwili 

pierwsze akustyczne efekty wybuchów również dotarły do ptaków. Ziemia nagle zakołysała 

się od huku, zaś bębenki w ich nienawykłych do hałasu uszach zaczęły pękać z bólu. 

Pierwsze z ptaków rzuciły się do panicznej ucieczki w kierunku odwrotnym od Tapanui. 

Reszta z nich podążała ile tylko sił w potężnych nogach tratując słabsze osobniki. Ich 

szeroko rozstawione oczy zobaczyły teraz w miejscu pierwszych rozbłysków przerażający 

ciemniejący grzyb zwolna wyrastający ku górze, jak ogromny czarny wielkolud wstający z 

ziemi aby dopaść biedne ptaki. Jednocześnie z okropnym świstem zaczęły nadlatywać 

rozpalone do czerwoności kamienie ceramiczne. Wszystko dookoła buchnęło płomieniami 

paląc pióra i nadsmalając ciała ciągle biegnących olbrzymów. Ich przerażenie wzrosło do 

granic obłędu. Gnały naprzód próbując jak tylko można oddalić się od straszliwej Tapanui. 

Nagle przed ich dziobami wyrosła szeroka woda. Pierwsze z ptaków próbowały się 

zatrzymać - nie umiały przecież pływać. Dalsze jednak nacisnęły z tyłu spychając 

pierwszych nieszcześników do wody i tratując kolejne ptaki próbujące stawać na ich 

ciałach. Brzegi zbiorników wodnych zaczęły piętrzyć się od częściowo popalonych ciał Moa, 

niemniej dalsze stada ciągle nadbiegały tratując już utopione ptaki i dzieląc ich los po 

zabrnięciu nieco dalej w wodę. Szalejące później pożary popaliły ciała już nieżywych 

ptaków, pozostawiając na nich znaki swojego istnienia tak zadziwiające naukowców 

naszego pokolenia." 

W uzupełnieniu do powyższego opisu warto też tutaj dodać, że w momencie 

eksplozji Tapanui zapewne nie wyginęły wszystkie ptaki Moa zamieszkujące Nową 

Zelandię, a jedynie ich znaczna większość. Jednak liczba jaka przeżyła tą katastrofę spadła 

poniżej tzw. "masy krytycznej" niezbędnej dla tego gatunku aby utrzymywać liczbę żywych 

ptaków na niezmniejszającym się z czasem poziomie. Z kolei ta poniżej-krytyczna liczba 

przeżytych ptaków została potem stopniowo wypolowana, wyniszczona pogarszającym się 

klimatem, oraz utraciła zależną od ich systemu genetycznego zdolność do utrzymywania 

swojego przyrostu naturalnego na dodatnim poziomie. 

Niezależnie od ptaka Moa, w okresie jego zniknięcia wkrótce po eksplozji Tapanui, w 

Nowej Zelandii wyginięciu też uległ cały szereg innych gatunków fauny i flory. Aczkolwiek, 

zgodnie z wiedzą autora, nikt nie prowadził badań nad zestawieniem wykazu owych 

wyginiętych gatunków i znalezieniem przyczyn ich zniknięcia, jest mu wiadomo że wraz z 

ptakiem Moa wymarciu uległa tam wówczas również cała gama innych stworzeń. 

Przykładowo, do dnia dzisiejszego autor zupełnie przypadkowo natknął się na wzmiaki 

historyczne dotyczące równoczesnego z Moa wymarcia takich gatunków jak: mniejsza 

odmiana ptaka Kiwi, jeden z gatunków bardzo dużej lokalnej ryby słodkowodnej, oraz 

odmiana dużej sowy "Laughing Owl" (patrz jej opis przytoczony w podrozdziale C7.1). 

Takie zbiorowe wymarcie wielu gatunków zwierząt powoduje więc, że eksplozja UFO koło 

Tapanui w swych skutkach upodabnia się do opisanej w rozdziale F eksplozji UFO w 

starożytnej Atlantydzie. Wszakże owa eksplozja w Atlantydzie tylko w Ameryce Północnej

C-38 

spowodowała wymarcie aż 33 gatunków dużych ssaków - patrz udokumentowanie z 

podrozdziału K1. 

Ptak Moa stanowi jeden z najbardziej ostatnich przypadków masowego wyginięcia w 

rezultacie kataklizmu. Stąd przebadanie przyczyn jego zagłady (a także przyczyn jego 

nagłego pojawienia się), posiada ogromne znaczenie naukowe. Gdy bowiem przyczyny te 

zostaną ustalone ponad wszelką wątpliwość, analogia ptaka Moa może zostać rozszerzona 

do przebadania i wyjaśnienia wielu innych przypadków masowego wyginięcia i pojawiania 

się olbrzymich zwierząt, takich jak Mamuty, Dinozaury, itp. (patrz rozdział K). Wielka 

szkoda, że jak dotychczas nowozelandzcy naukowcy przykładają tak niewiele uwagi do 

eksplozji koło Tapanui i do możliwego wpływu tej eksplozji na wyginięcie ptaka Moa. 

C7.1. Telekinetyczne mutowanie jako wytłumaczenie dla faktu nagłego pojawienia 

się super-ptaka Moa 

Niemal tak samo tajemnicze jak całkowite wyginięcie super-ptaka Moa w efekcie 

eksplozji Tapanui, jest jego nagłe pojawienie się w pradawnej Nowej Zelandii. Z 

dotychczasowej o nim wiedzy zdaje się bowiem wynikać, że ptak ten pojawił się w Nowej 

Zelandii nagle i w niewyjaśniony sposób, jedynie jakieś 13.5 tysięcy lat temu, i to 

równocześnie aż w kilku znacznie różniących się od siebie mutacjach. Nauka jednak nie 

dopracowała się jeszcze teorii wyjaśniającej ani powody jego nagłego pojawienia się, ani 

też ową znaczną liczbę różnych mutacji w jakich on występował. Ciekawe jednak że teoria 

wyjaśniająca obie te zagadki (t.j. ogromny wzrost ptaka Moa oraz dużą liczbę jego 

odmiennych mutacji) wyłania się z połączenia rozważań zawartych w podrozdziale NB2 z 

tomu 11 monografii [1/4] na temat telekinetycznego rolnictwa, rozdziału NB1 z [1/4] o 

telekinetyzowaniu materii, oraz rozważań z rozdziału K niniejszej monografii na temat 

jeszcze jednej eksplozji wehikułu UFO która nastąpiła właśnie gdzieś pomiędzy około 12 a 

13.5 tysięcy lat temu, niedaleko rzeki Ren. Zgodnie z tą teorią zaproponowaną przez 

autora, ptak Moa pojawił się w rezultacie telekinetycznego stymulowania wzrostu i 

mutowania jakiegoś niewielkiego ptaka zamieszkującego obszar Nowej Zelandii w chwili 

eksplozji wehikułu UFO koło dorzecza Renu mającej miejsce pomiędzy 12 a 13.5 tysięcy lat 

temu. 

Oto jak w/w teoria wyjaśnia pojawienie się ptaka Moa w Nowej Zelandii. Przed 

wystąpieniem eksplozji UFO z okolic rzeki Ren, południowy biegun magnetyczny Ziemi 

najprawdopodobniej znajdował się właśnie w obrębie dzisiejszej Nowej Zelandii. Jednak w 

efekcie tej eksplozji, za pośrednictwem mechanizmów opisanych w podrozdziale D3, ów 

biegun został raptownie przemieszczony w nowe położenie, doznając gwałtownego 

przyspieszenia i formując obszar silnego pola telekinetycznego (patrz wytwarzanie "Efektu 

Telekinetycznego" opisanego w podrozdziale H6.1 w monografii [1/4]). Pole to 

natelekinetyzowało całe środowisko Nowej Zelandii, t.j. jej glebę, wodę, a nawet powietrze. 

W rezultacie tego natelekinetyzowania, kilka mizernych organizmów żywych które w owym 

czasie wegetowały na pokrytej lodem Nowej Zelandii doznało telekinetycznej stymulacji 

wzrostu (patrz też "telekinetyczne rolnictwo" z podrozdziału NB2 w [1/4]), połączonej z 

telekinetycznym formowaniem mutacji. Organizmy te urosły do gigantycznych rozmiarów. 

Jednym z nich był właśnie ptak Moa, którego mizernie wyglądający przodek występował już 

w zlodowaciałej Nowej Zelandii przed ową eksplozją sprzed około 12 do 13.5 tysięcy lat 

temu, tyle tylko że wyrastał wówczas do wielokrotnie mniejszego wymiaru. 

Warto tutaj dodać, że na poprawność powyższej teorii o telekinetycznych 

przyczynach wystymulowania raptownej zmiany wzrostu niektórych organizmów w Nowej 

Zelandii, włączając w to ptaka Moa, wskazuje cały szereg klas materiałów dowodowych 

istniejących w owym kraju. Oto najważniejsze z nich: 

(a) Genetyczna odmienność ptaka Moa od australijskiego Emu. Australijski Emu jest 

jedynym ptakiem od którego - jak kiedyś sądzono, z uwagi na bliskość geograficzną Moa

C-39 

mógł się wyewolucjonować. Jednak najnowsze badania genetyczne wykazały, że oba ptaki 

nie wykazują żadnego pokrewieństwa. Jednocześnie Moa zdaje się być spokrewniona z 

południowo-amerykańskim ptakiem "Rhea". 

(b) Zupełny brak w Nowej Zelandii szczątków gigantycznej odmiany ptaka Moa 

starszych niż jakieś 12 tysięcy lat. Gdyby Moa wyewolucjonował się w sposób opisany 

Darwinowską Teorią Ewolucji, w Nowej Zelandii powinny istnieć jego szczątki pokrywające 

w sposób ciągły różne okresy czasu aż do daty jego wymarcia. Tymczasem, zaskakująco, 

pomimo poszukiwań autor nie zdołał umiejscowić ani jednego przykładu takich kompletnych 

szczątków datowanych na czasy bardziej odległe niż eksplozja Tapanui (t.j. około 800 lat 

temu). W sposób niezwykle zdumiewający wszystkie szczątki Moa jakie znajdowane są w 

Nowej Zelandii podzielić się daje na dwie kategorie: albo prehistoryczne skamienieliny, albo 

też świeże szczątki z czasów nie dawniejszych niż eksplozja Tapanui. Pierwsza z tych 

kategorii to prehistoryczne skamienieliny pochodzące sprzed wielu milionów lat. Niestety 

zwykle są one niekompletne. Pomimo to, wskazują one, że prehistoryczna wersja tego 

ptaka była jedynie wielkości dużego indyka (tj. przynależą one do wersji tzw. "Little Bush 

Moa", który ciągle żył w Nowej Zelandii w okresie eksplozji Tapanui). Druga kategoria 

szczątków wywodzi się z czasów nie dawniejszych niż eksplozja Tapanui. Obejmuje ona 

m.in. najróżniejsze gigantyczne odmiany Moa. 

(c) Masowość równoczesnych mutacji, czyli fakt, że niezależnie od ptaka Moa, w 

przybliżeniu o podobnym czasie w Nowej Zelandii i jej okolicach pojawił się cały szereg 

innych "olbrzymich" gatunków flory i fauny. Zestawmy tutaj kilka najbardziej znanych ich 

przykładów: 

- Ogromne odmiany miejscowych roślin. Zdają się one reprezentować 

wyolbrzymionych następców karłowatej roślinności porastającej zlodowaciałą Nową 

Zelandię przed okresem jej ocieplenia jakieś 12 000 lat temu. Najlepszym ich przykładem 

jest "drzewo-podobna" trawa rosnąca na Wyspie Stewarta i popularnie nazywana 

"Niggerhead" (naukowa nazwa "Carex Secta") która wzrostem zazwyczaj osiąga wysokość 

około 1.5 metra. Jej opis zawarty jest na stronie 604 książki [1C7.1] Hugh'a D. Wilson, 

"Stewart Island Plants", Whitcoulls, Christchurch, New Zealand, 1982. Innym przykładem 

jest kępiasta trawa "tussock" której pojedyńcze kępy w Nowej Zelandii mogą nawet 

przekroczyć wysokość dorosłego mężczyzny; jednak odmiana bardzo podobnej kępiastej 

trawy rośnie również na jałowych glebach w Polsce, w najlepszych przypadkach osiągając 

tam wzrost 50 cm, zwykle jednak będąc nie wyższa niż 20 cm. Najbardziej jednak 

ekstremalny przypadek gigantycznej rośliny pokazywano w czwartek, dnia 11 kwietnia 2002 

roku, w wieczornym dzienniku telewizyjnym pierwszego kanału TVNZ 1, około godziny 

18:50. Zaprezentowano tam krótki reportaż o jednym z mieszkańców miejscowości 

Wanganui, który twierdził że otrzymał od jakiegoś znajomego nasiona grochu, z jakich to 

nasion po kilku latach wyrosła roślina, która produkowała ogromne strąki o długości około 

1.5 metrów i średnicy około 20 cm. Strąki te demonstrowano w owych wiadomościach 

telewizyjnych. Były one tak gigantyczne, że prezentujący je tylko z dużą z trudnością był w 

stanie nimi manewrować. 

- Ogromne grzyby. Jest aż kilka ich odmian. Piszę o nich szerzej w rozdziale 

B traktatu [7/2]. Jedna z ich odmian pokazana została w ilustrowanym kolorowym zdjęciem 

artykule [2C7.1] "Sprouting puff-balls" (tj. "Przerośnięte purchawki"), jaki ukazał się na 

stronie 11 wydania nowozelandzkiej gazety Otago Daily Times, wydanie z czwartku, 26 

marca 1998 roku. Artykuł ten pokazuje i opisuje ogromne białe jak śnieg purchawki które 

rosną wzdłuż obwodu okręgu o około 24 metrowej średnicy na pastwisku niejakiego Jo 

Grayling z miejscowości Alexandra - czyli miasteczka leżącego bardzo blisko Tapanui. 

Sądząc po wielkości owych purchawek w porównaniu do trzymającego jedną z nich Jo 

Grayling'a, średnica największych z nich dochodziła do niemal jednego metra. 

- Ogromne ptaki. Nowa Zelandia pełna jest najróżniejszych ptaków jakie 

osiągnęły wzrost i wielkość przekraczające nawet do 5-ciu razy te u podobnych stworzeń 

normalnego wzrostu. Jednym z najlepszych ich przykładów jest ptak Kiwi i Laughing Owl

C-40 

omówione w punkcie (e) poniżej. Oczywiście podobnie kolosalnych stworzeń żyje w Nowej 

Zelandii znacznie więcej. Aby wymienić tutaj niektóre z nich, to należy do nich m.in. 

nowozelandzki dziki gołąb (native "New Zealand Pigeon") jaki jest co najmniej trzy razy 

większy od gołębia europejskiego. Niespotykanie ogromna jest też nowozelandzka 

odmiana mewy jaka nazywana jest "Royal Albatros". Jej wymiary dochodzą do dwukrotnych 

wymiarów naszej gęsi - czyli są co najmniej 7 razy większe od normalnej mewy i zaliczane 

są do największych na świecie z obecnie żyjących ptaków morskich. Wprawdzie Albatrosa 

tego spotkać można jak lata nad sporym obszarem południowych mórz i oceanów, jednak 

gnieździ się ona i rozmnaża wyłącznie w okolicach Nowej Zelandii. Dalsze przykłady owych 

kolosalnych stworzeń z Nowej Zelandii omówione są w punkcie (e) poniżej. 

- Ogromnie jednak ciekawe, że w nowej Zelandii nie daje się spotkać równie 

ogromnych jak owe ptaki przedstawicieli świata zwierzęcego (np. krów, koni, jeleni, czy 

psów). Powodem jest że w chwili eksplozji Tapanui w Nowej Zelandii zwierzęta te nie 

istniały, i żyły w niej jedynie ptaki. Inne istniejące tam zwierzęta zostały sprowadzone do 

Nowej Zelandii dopiero po zaistnieniu eksplozji Tapanui. 

- Ogromne małże. W Nowej Zelandii żyje kilka odmian małży morskich jakie 

występują w dwóch odmianach, t.j. normalnego wzrostu oraz gigantycznego wzrostu. Przy 

tym małże gigantycznego wzrostu, aczkolwiek wyglądające niemal identycznie do swoich 

krewniaków normalnego wzrostu, same uważają się za odrębny gatunek i nie chcą mieć nic 

wspólnego ze swymi maleńkimi współziomkami - przykładowo nie krzyżują się z nimi a 

rozmnażają wyłącznie w obrębie swego dużego gatunku. Jednym z najlepszych przykładów 

takich dużych małży jest ogromna "Toheroa" jaka żyje w piasku plaż morskich. Wymiary jej 

ogromnego gatunku mogą dochodzić do 30 cm długości, podczas gdy jej normalna 

krewniaczka, zwyczajna małża zwana "Common Toheroa", osiąga jedynie do 11 cm 

długości. Owa gigantyczna Toheroa była kiedyś dosyć rozpowszechniona na południowym 

czubku Wyspy Południowej (tj. na plażach bliskich do Tapanui). Zgodnie jednak z wiedzą 

autora z uwagi na jej ogrom i doskonały smak do dzisiaj została ona niemal całkowicie 

wyjedzona i obecnie można ją już znaleźć w dużych ilościach tylko na jednej zimnej plaży 

Nowej Zelandii. Jest to plaża nazywana "Oreti Beach" jaka przylega do Invercargill. Autor 

miał wielokrotnie okazję dokładnego oglądania tej niezwykłej małży i szacuje, że jej 

przeciętna wielkość jest około 5-krotnie wyższa od przeciętnego wzrostu niemal identycznej 

do niej małży normalnego wzrostu jaka też żyje w piaskach sąsiadującej z nią plaży. Inna 

małża jaka również występuje w dwóch odmianach, t.j. normalnego i ogromnego wzrostu, 

to tzw. "Paua". Jest ona rodzajem wizytówki tego kraju, ponieważ z uwagi na jej niezwykle 

piękną, wielokolorową muszlę, jej obrobione skorupy znaleźć można w Nowej Zelandii 

wystawione do sprzedaży niemal w każdym sklepie z pamiątkami. Ogromna "Paua" 

(łacińska nazwa "Haliotis iris"), czyli ta której muszle sprzedawane są jako pamiątki, zwykle 

ma wzrost około 15 cm - aczkolwiek spotkać można i znacznie większe egzemplarze. 

Posiada ona jednak normalnego wzrostu krewniaczkę, zwaną Małą Paua ("Small Paua" - 

łacińska nazwa "Haliotis virginea"), jakiej wzrost dochodzi tylko do około 5 cm. 

- Ogromne mątwy (Arkatutos) i inne stwory morskie. Zgodnie z raportami 

żeglarzy, wody oceanu w okolicach Nowej Zelandii zamieszkiwane były stosunkowo 

niedawno, a zapewne zamieszkiwane są też i do dzisiaj, przez ogromne stwory morskie. 

Mimo swych niezwykłych rozmiarów, stwory te jednak stanowią jedynie większe wymiarami 

odmiany fauny morskiej która normalnie zamieszkuje te okolice. Najczęściej raportowane 

były, i ciągle są, ogromne "squids", które w ekstremalnych przypadkach osiągały podobno 

gigantyczne wymiary dawniejszych statków. ("Squid" jest to angielska nazwa dla stworzenia 

morskiego nieco podobnego do ośmiornic, jednak o nieco bardziej wydłużonym, 

wrzecionowatym ciele i mniejszych mackach. Po polsku prawdopodobnie stworzenie to 

nazywane jest "mątwa". W normalnym przypadku rosną one do maksymalnej długości 

około 40 cm. Jednak u wybrzeży Nowej Zelandii z oficjalnie niewyjaśnionych powodów 

niekiedy wyrastają one do gigantycznych rozmiarów. Przykładowo w 1999 roku 

nowozelandzcy rybacy schwytali 23 okazy o długości około 27 stóp (t.j. 8 metrów) i wadze

C-41 

około 120 kilogramów. Jeden z takich gigantów dnia 17 marca 2000 roku pokazywano w 

wiadomościach wieczornego dziennika telewizyjnego TVNZ-1 z okazji jego wysyłki do 

muzeum naturalnego w Paryżu. Z kolei w 2003 roku innego takiego niemal 10-metrowego 

"squid'a" pokazywano nawet w muzem "Te Papa" w Wellington. Faktyczne istnienie owych 

gigantycznych "squids" oficjalnie uznane zostało dopiero niedawno, dopiero też ostatnio 

przyporządkowywana im została obecna ich angielska nazwa "giant squids". Niemniej 

Nowo-Zelandzcy Maorysi znają je od bardzo dawna, nazywając je "Arkatutos". 

Najsłynniejsza udokumentowana obserwacja takiego gigantycznego stwora miała miejsce 

29 kwietnia 1977 roku, kiedy to jego cielsko złapane zostało w sieci japońskiego statku 

rybackiego "Zuiyo Maru" gdzie został on sfotografowany oraz gdzie pobrano do badań 

nawet próbki jego ciała - patrz [3C7.1] "Mysterious Creatures", Life-Time Books (P.O. Box 

C-32068, Richmond, Virginia, USA) 1988, ISBN 0-8094-6632-6, strona 43, oraz [1C7.2] str. 

535-536. Kolejny ogromny "giant squid", jakiego całkowita długość wynosiła 7.6 metrów, 

złowiony został koło wybrzeży Nowej Zelandii w 1997 roku. Przebywając jednak wówczas 

poza Nową Zelandią autor nie miał jak zgromadzić dokładniejszych danych na jego temat. 

- Ogromne raki morskie. Nowo Zelandzka gazeta The Dominion Post, 

wydanie z soboty (Saturday), September 27, 2003, na stronie A9 opublikowała krótki artykuł 

[4C7.1] zatytułowany "Monster crayfish could be 100" (tj. "Potwór rak może liczyć 100 lat"). 

Artykuł ten był zilustrowany czarno-białą fotografią gigantycznego raka morskiego 

nazywanego "packhorse crayfish", ważącego 6.3 kilogramów i mającego długość 1.34 

metra (normalnie raki te rosną około 10 razy mniejsze). Ten gigant został złapany przez 

Brian'a Hoult koło Three Mile Reef off Bream Bay na północ od nowozelandzkiego miasta 

Whangarei. 

- Ogromne owady. Największy z nich lokalnie jest zwany "giant weta". 

Podobnie jak prawie wszystkie olbrzymy Nowej Zelandii, prowadzi on życie nocne. Jego 

wygląd przypomina nieco świerszcza lub mszycę, tyle że wyrosłych do gigantycznych 

rozmiarów około 10 cm długości. (Owada tego nie należy mylić z płochliwym ptakiem 

wielkości kury zamieszkującym Nową Zelandię a noszącym podobnie brzmiącą nazwę 

"weka".) Oczywiście Nowa Zelandia jest też pełna różnych dalszych owadów wielokrotnie 

większych niż ich odpowiedniki żyjące na innych kontynentach. Przykładowo miejscowa 

pospolita mucha jest około cztery razy większa od muchy europejskiej. Wprawdzie Nowa 

Zelandia posiada też muchę europejską, jednak jej niewielka liczebność, niepasujące do 

klimatu zwyczaje, oraz zachowanie zupełnie odmienne niż u olbrzymiej muchy miejscowej, 

sugerują że najprawdopodobniej została ona przywieziona do tego kraju dopiero niedawno 

z bagażem białych osadników. W Nowej Zelandii żyje też krwiopijna muszka piaskowa 

(mustyk), wielkości naszej muszki owocowej. Jak autor zdołał się naocznie przekonać, 

wzrost muszki piaskowej żyjącej w Nowej Zelandii jest około czterokrotnie większy niż 

wzrost zapewne z nią spokrewnionej muszki piaskowej zamieszkującej niedaleką Malezję 

(też krwiopijnej, jednak maleńkiej jak ziarenka maku). 

- Nowozelandzcy giganci. Liczne legendy maoryskie twierdzą, że do 

stosunkowo niedawna Nową Zelandię zamieszkiwali gigantyczni ludzie. Na dodatek, 

zgodnie z nimi, giganci Ci zostali początkowo urodzeni przez ludzi/rodziców normalnego 

wzrostu. Legendy maoryskie o gigantach są dodatkowo podpierane fizycznym materiałem 

dowodowym (niestety dosyć iluzorycznym i jakby celowo przez kogoś zacieranym). 

Przykładowo w Nowej Zelandii uparcie powtarzane są pogłoski o znalezieniu w jaskiniach 

zarówno na Wyspie Północnej jak i na Wyspie Południowej fragmentów szkieletów 

olbrzymich ludzi - jak się twierdzi, aż ponad czterometrowej wysokości. Aż kilku 

Nowozelandczyków powtarzało autorowi, że podobno kiedyś zdjęcia i opisy tych szkieletów 

były nawet publikowane w którejś z lokalnych gazet z Wyspy Północnej. Niestety, pomimo 

usilnych poszukiwań, oraz na przekór powtarzania tych pogłosek przez wielu różnych 

Nowozelandczyków, jak dotychczas autorowi nie udało się dotrzeć do jakiejkolwiek 

informacji o obecnych losach tych szkieletów. Jedynym zaś pisanym materiałem źródłowym 

na ich temat z jakim dotychczas się zetknął jest artykuł [3C7.2] powoływany w podrozdziale

C-42 

C7.2. Wygląda to tak, jakby inspirujące do zadawania ambarasujących naukowców pytań 

szkielety ktoś celowo "neutralizował" w podobny sposób jak to się stało w przypadku 

nowozelandzkich kręgów zbożowych pokazanych na rysunku O3 z tomu 12 monografii 

[1/4]. Ponieważ istnienie gigantycznych ludzi w Nowej Zelandii posiada dosyć istotne 

znaczenie dowodowe dla tematu i tez niniejszej monografii, ich dokładniejszym 

omówieniem zajmie się odrębny podrozdział C7.2 jaki nastąpi. 

(d) Istnienie wyolbrzymionych mutacji każdego organizmu, czyli zdumiewająca 

regularność, że niemal każdy "ogromny" gatunek stworzeń zamieszkujących Nową 

Zelandię posiada, lub do niedawna posiadał, swojego krewniaka posiadającego "normalny" 

wzrost, i wice wersa. Gigantyczny gatunek zwykle jest przy tym od 3 do 7 razy większy od 

wyglądających niemal identycznie jak on swoich krewniaków normalnego wzrostu, chociaż 

niestety w większości przypadków wymarł w przeciągu ostatnich 300 lat. Rzeczywistość w 

tym zakresie wygląda więc dokładnie tak jak opisywana tutaj teoria o telekinetycznym 

wymutowaniu się owych olbrzymich stworzeń by sugerowała: na tym samym obszarze żyją 

razem telekinetycznie wymutowane olbrzymy oraz ich normalnego wzrostu krewniacy z 

których olbrzymy te się wymutowały. Przy tym owe olbrzymy uważają się za całkowicie 

odrębny gatunek i nie krzyżują się ani łączą w pary ze swymi krewniakami normalnego 

wzrostu, a czasami nawet zjadają swych krewniaków małego wzrostu. Aby podać tutaj kilka 

przykładów organizmów które istnieją, lub do niedawna istniały, równocześnie w dwóch 

wymiarowo-odmiennych gatunkach, to należą do nich: 

(1) Opisane wcześniej małże mające swoje olbrzymie i normalne wersje, 

przykładowo: Toheroa czy Paua, 

(2) Olbrzymie ptaki Nowej Zelandii opisane w punkcie (e) poniżej, 

przykładowo: 

- żyjący do dzisiaj ptak Kiwi - i jego maleńki (niestety już wymarły) 

krewniak, 

- Laughing Owl opisana w (e) poniżej - i jej krewniak zwany Morepork, 

- ogromna nielotna papuga "Kakapo" - i prawdopodobnie jej mała lotna 

krewniaczka zwana "Kea" (zgodnie z informacjami autora, genetyczne podobieństwo tych 

dwóch nie zostało jednak dotychczas sprawdzone), 

- gigantyczny i obecnie już wymarły ptak Moa, a ściślej jego 

gigantyczna mutacja zwana Giant Bush Moa (t.j. Dinornis giganteus) jaka sięgała wzrostu 

dzisiejszej żyrafy - oraz jego również obecnie już wymarłe małe krewniaczki, przykładowo 

Little Bush Moa (t.j. Anomaloplerx) osiągające jedynie wielkości dzisiejszego indyka, 

(3) Inne olbrzymie ptaki zamieszkujące Nową Zelandię oraz ich normalnej 

wielkości odpowiedniki, takie jak przykładowo: 

- gnieżdżący się do dzisiaj w Nowej Zelandii "Royal Albatros" jaki jest 

większy nawet od łabędzia - oraz jego normalnego wzrostu krewniaczka zwykła "mewa", 

- obecnie już wymarły olbrzymi nowozelandzki orzeł nazywany 

"Harpagornis Morei" (maoryska nazwa "Pouakai") jaki ważył około 10 kilogramów zaś jego 

rozpiętość skrzydeł wynosiła około 3 metry - oraz niemal z nim identyczny normalnej 

wielkości Harrier Hawk żyjący tam do dzisiaj jaki waży tylko około 0.5 kg zaś jakiego 

rozpiętość skrzydeł wynosi około 0.7 metra, 

- obecnie już wymarły gigantyczny "Adzebill" - oraz identyczna z nim 

nowozelandzka "Weka" jaka żyje w Nowej Zelandii do dzisiaj. 

(4) Nowozelandzcy giganci opisywani w podrozdziale C7.2 - i ich ludzcy 

pobratymcy normalnego wzrostu (zwani Moriori), itp. 

(e) Nocne życie olbrzymich stworzeń Nowej Zelandii. Postawiona w tym 

podrozdziale teoria o telekinetycznych przyczynach wystymulowania raptownej zmiany 

wzrostu niektórych organizmów w Nowej Zelandii stwierdza również, że "wszystkie 

zwierzęta, jakich nowa mutacja pojawia się w rezultacie trwałej stymulacji telekinetycznej, 

utrwalają w sobie warunki środowiskowe w których nastąpiło ich wymutowanie" - po więcej 

szczegółów patrz też podrozdziały U3 i I6.3 monografii [1/2], oraz podrozdziały O7 i II6.3

C-43 

monografii [1/3]. Przykładowo jeśli wymutowanie tych zwierząt nastąpiło podczas nocy 

polarnej, ich następne życie będzie posiadało charakter nocny. I tak też jest w 

rzeczywistości. Prawie wszystkie z olbrzymich stworzeń Nowej Zelandii są aktywne głównie 

nocą. Oto niektóre z nich jakie z całą pewnością prowadzą życie nocne: 

- Ptak Kiwi. Ów nielotny ptak wielkości kury, stanowiący symbol Nowej 

Zelandii i Nowozelandczyków, jest aktywny i żeruje niemal wyłącznie w nocy. W przypadku 

jego ewolucyjnego wykształtowania się, byłoby to co najmniej niezwykłością w kraju-wyspie 

nie posiadającym zagrażających mu drapieżników. Z uwagi więc na brak naturalnych 

wrogów, jego aktywności nocnej nie da się usprawiedliwić wykształconą przez ewolucję 

koniecznością unikania drapieżników. Niemal jedynym więc naukowo spójnym 

wytłumaczeniem dla jego nocnego życia jest możliwość, że gdy obecna forma została 

raptownie wymutowana z jakiegoś znacznie mniejszego poprzednika, nad Nową Zelandią 

właśnie panowała przybiegunowa półroczna noc polarna (z uwagi na ówczesne 

zlokalizowanie Nowej Zelandii na biegunie magnetycznym Ziemi). Ptak Kiwi utrzymał więc 

zwyczaj nocnego żerowania utrwalony potem w jego systemie genetycznym przez ów 

proces kompletnego wzrostu w silnie natelekinetyzowanym środowisku. Należy tutaj dodać, 

że faktycznie istnieje materiał dowodowy jaki wyraźnie potwierdza wymutowanie się 

obecnej formy ptaka Kiwi podczas nocy polarnej z jakiegoś mniejszego od niego 

poprzednika. Materiałem tym jest fakt istnienia w przeszłości normalnego (t.j. nie 

wyolbrzymionego) poprzednika Kiwi. Był on wielokrotnie mniejszego wzrostu od 

dzisiejszego nocnego Kiwi, posiadał jego wygląd i budowę ciała, jednak prowadził życie 

dzienne. Poprzednik ten opisywany jest legendami maoryskimi. Niestety całkowicie wyginął 

on już dawno temu. 

- Owad "Weta". Jak to już wspominano wcześniej, ten olbrzymi owad 

prowadzi życie nocne. 

- "Laughing Owl" czyli "śmiejąca się sowa" (maoryska nazwa "Whekau"). Był 

to ogromny ptak Nowej Zelandii, dzisiaj zapewne już wymarły. Żerował on wyłącznie nocą i 

nie był w stanie funkcjonować w świetle dziennym. Ciekawe że przetrwał do dzisiaj ptak z 

jakiego Whekau zapewne się wymutował podczas polarnej nocy. Ptakiem tym jest 

Morepork (po maorysku zwany "Ruru") jaki wygląda dokładnie jak Whekau ale jest od niego 

conajmniej o połowę mniejszy, oraz jaki - jako sowa - wprawdzie prowadzi nocne życie, 

jednak w razie potrzeby może też funkcjonować sprawnie i w świetle dziennym. 

- Papuga "Kakapo". Jest to olbrzymia nielotna papuga (największa z papug 

Nowej Zelandii) o wielkości europejskiej domowej kaczki, prowadząca całkowicie nocne 

życie. Jej niezwykłością jest, iż z własnego wyboru prowadzi ona niemal całkowicie 

naziemne życie, jak nasza kura, chociaż w razie potrzeby jest zdolna wspiąć się na drzewo 

z pomocą swych pazurów i dzioba. To zaś sugeruje iż jej zwyczaje skrystalizowały się i 

utrwaliły w czasach gdy w Nowej Zelandii nie było jeszcze drzew. Jej dzienny krewniak lub 

poprzednik z którego się wymutowała nie jest obecnie jeszcze znany z całą pewnością. 

Jednak według autora, owa nieznajomość normalnego wzrostu przodka "Kakapo" wynika z 

faktu, iż do chwili pisania niniejszej monografii nikt w Nowej Zelandii nie prowadził 

poszukiwań tego przodka. Wszakże w kraju tym istnieją też aż dwie inne miejscowa papugi, 

o wielkości europejskiego gołębia (a więc około 5 razy mniejsze od "Kakapo"), każda z 

których wyglądem przypomina miniaturkę "Kakapo". Jedna z nich nazywa się "Kea", jest 

lotna, i prowadzi życie dzienne. Aczkolwiek jej pióra mają odmienny kolor niż upierzenie 

"Kakapo" ("Kea" ma ciemno-zielone pióra, podczas gdy "Kakapo" upierzona jest w kolorze 

jasno-zielonym, z domieszką białego i srebrnego odcienia), wyglądem "Kea" bardzo 

przypomina "Kakapo". Gdyby więc ktoś dokonał odpowiednich badań, owa "Kea" mogłaby 

okazać się owym mniejszym przodkiem "Kakapo", lub być może okazałaby się jeszcze 

jedną papużą mutacją jaka wywodziałaby się z tego samego wspólnego przodka co 

"Kakapo". Jeszcze jedna dzienna papuga jaka zamieszkuje Nową Zelandię, to "Kaka". 

Ciekawostką "Kaka" jest, że tylko jakieś 100 lat temu w Nowej Zelandii istniały dosłownie 

dziesiątki jej różnokolorowych wersji, przykładowo istniały "Kaka" z piórami w kolorze

C-44 

żółtym, zielonym, niebieskim, brązowym, itp. Najpradopodobniej więc jedna z owych 

licznych wersji "Kaka" miała pióra dokładnie identyczne jak pióra "Kakapo". Na ich 

podobieństwo wskazuje zresztą też użycie przez Maorysów bardzo podobnych słów dla ich 

nazwania, t.j.: słów "Kaka" i "Kakapo". 

- Olbrzymka "Hine-nui-o-Te-Po". Jak to wykazano w opisach z podrozdziału 

C7.2 również i ona prowadziłą życie nocne. To zaś sugerowałoby poprzez analogię, że 

wszyscy nowozelandzcy giganci prowadzili życie nocne. 

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że gdyby wyjaśniona tutaj telekinetyczna 

przyczyna dla nocnej aktywności ptaka Kiwi i innych olbrzymich zwierząt Nowej Zelandii 

potwierdzona kiedyś została jako zgodna z prawdą, wtedy wnosiłaby ona do naszej wiedzy 

ogromne konsekwencje poznawcze. Przykładowo jednym z jej następstw byłaby możliwość 

sformułowania teoretycznego postulatu stwierdzającego że: "w każdym przypadku w 

którym jakiś aspekt zachowania określonego gatunku (np. jego aktywność nocna) nie może 

zostać wytłumaczony spełnianiem wymogów przetrwania, pojawienie się tego aspektu jest 

rezultatem genetycznego utrwalenia warunków w których nastąpiło wymutowanie się 

danego gatunku". Postulat ten odniesiony do fauny Nowej Zelandii oznaczałby, że 

wszystkie rodzime gatunki tego kraju wykazujące aktywność nocną wymutowały się jakieś 

12 do 13.5 tysięcy lat temu w chwili zajścia eksplozji UFO w okolicach Renu - jakiej opis 

zawarto w rozdziale F tej monografii. Z kolei odwrócenie tego teoretycznego postulatu 

(aczkolwiek na obecnym etapie badań trudno przewidzieć czy musi ono obowiązywać dla 

każdej struktury genetycznej) sugerowałoby, że wszystkie rodzime gatunki które 

wymutowały się (t.j. pojawiły się w ich obecnej strukturze genetycznej) w Nowej Zelandii 

jakieś 12 do 13.5 tysięcy lat temu w czasach eksplozji koło rzeki Ren, powinny wykazywać 

aktywność nocną. Odnosiłoby się to więc zarówno do opisywanych w tym rozdziale Kiwi, 

Weta, czy Moa, jak i również do wielkoludów z podrozdziału C7.2. 

(f) Najprawdopodobniejsza aktywność nocna Moa. Obecnie nie jest wiadomo z całą 

pewnością czy Moa był aktywny we dnie - podobnie jak wszystkie inne duże ptaki (z rodziny 

"ratites") na świecie, czy też głównie nocą tak jak nowozelandzki ptak Kiwi. Powszechnie 

obecnie panująca w Nowej Zelandii opinia na temat tego ptaka, zakłada (czy raczej 

bezkrytycznie stwierdza) że był on aktywny we dnie. Jednak opinii tej nie potwierdzają (ani 

też nie obalają) żadne przekazy, bowiem wszelkie legendy na temat zwyczajów Moa są 

wysoce niejednoznaczne. Niemniej zainspirowany swoją teorią omawianą w tym 

podrozdziale, po uważnych analizach autor odkrył, że faktycznie istnieją najróżniejsze 

przesłanki sugerujące że przynajmniej jedna (największa) z licznych mutacji Moa 

najprawdopodobniej wykazywała aktywność w nocy. Niektóre z tych przesłanek 

wydedukować można pośrednio na podstawie legend Maorysów referujących do tego 

ptaka. Istnieje też raport z ubiegłego stulecia w którym jakiś żeglarz opisuje swoje 

polowanie na ogromnego ptaka Moa na Zachodnim Wybrzeżu Wyspy Południowej Nowej 

Zelandii (niestety, opinie są podzielone czy polowanie to faktycznie miało miejsce, czy też 

stanowiło jedynie produkt wyobraźni i talentów literackich osoby je raportującej). Otóż 

zgodnie z owym opisem, polowanie to odbywało się nocą, ponieważ Moa stanowiący jego 

przedmiot pojawiał się tylko po zachodzie słońca. W końcu ewentualna prawdziwość 

wyjaśnienia numer 1 z podrozdziału C7.3, na temat sporadycznego zaobserwowywania 

ptaka Moa przez dzisiejszych Nowozelandczyków, byłaby również dodatkową przesłanką 

potwierdzającą jego aktywność tylko nocą. Gdyby kiedyś okazało się że Moa faktycznie był 

ptakiem aktywnym w nocy, nie zaś we dnie jak wszystkie inne duże ptaki na świecie - i jak 

to dzisiaj powszechnie uważa się w Nowej Zelandii, wtedy zgodnie z wyjaśnieniem 

przytoczonym dla Kiwi w punkcie (e) powyżej, dostarczałoby to bardzo silnego dowodu na 

poprawność omawianej tutaj teorii. 

Gdyby omawiana tutaj teoria została kiedyś bezapelacyjnie potwierdzona, 

oznaczałoby to że ptak Moa (jak też zapewne i kilka innych podobnych mu olbrzymich istot 

- np. nowozelandzcy giganci) zarówno najpierw się pojawił, jak i potem wyginął, w efekcie

C-45 

dwóch potężnych eksplozji wehikułów UFO na Ziemi (t.j. opisanej w rozdziale F eksplozji 

UFO koło Renu, oraz opisanej w rozdziale I eksplozji UFO koło Tapanui). 

Oczywiście jeśli powyższa teoria o telekinetycznym wymutowaniu super-ptaka Moa 

jest poprawna, wtedy powinny istnieć możliwości jej empirycznego potwierdzenia. Jednym 

ze sposobów efektywnego jej zweryfikowania, byłoby sprawdzenie miejsc gdzie tuż przed 

rokiem 1178 (t.j. przed eksplozją Tapanui) znajdował się północny i południowy biegun 

magnetyczny Ziemi, ponieważ w miejscach tych również powinny pojawić się jakieś rośliny i 

zwierzęta o wzroście znacznie większym niż posiadały one przed rokiem 1178 (np. ciekawe 

czy przypadkiem Pingwin Cesarski z Antarktydy nie jest właśnie jednym z nich). Z 

informacji zawartej w książce [5C7.1] "The New Book of Knowledge" (Grolier Incorporated, 

New York, 1997, ISBN 0-7172-0508-8, A Volume 1, page 137) wynika że jedno z takich 

miejsc leży na Alasce. Pod hasłem "Alaska", znajduje się tam bowiem fotografia podpisana 

"Rolnicy z Alaski są dumni z wielkości swojej kapusty i innych produktów" (w oryginale: 

"Alaskan farmers take pride in the size and the quality of their cabbage and other 

products"). Pokazuje ono rolnika stojącego poza głową ogromnej kapusty sięgającej mu do 

piersi - porównaj też treść podrozdziału NB2 w [1/4]. Przynależny tekst informuje: 

"Rolnictwo jest skupione głównie w trzech obszarach. Są to Dolina Matanuska, Dolina 

Tanana, oraz zachodnie wybrzeże Półwyspu Kenai. ... Żyzne gleby i długie godziny letniego 

słońca w uprawnych obszarach powodują że warzywa i jagody wyrastają tam do niezwykle 

dużych rozmiarów." (w oryginale angielskojęzycznym: "Farming is limited mostly to three 

areas. They are the Matanuska Valley northeast of Anchorage, the Tanana Valley near 

Fairbanks; and the western coast of the Kenai Penisula. ... Fertile soils and long hours of 

summer sunlight in the farming regions cause vegetables and berries to grow to unusually 

large sizes."). Zastanawiające informacje z książki [5C7.1] zostały dodatkowo uzupełnione 

niewielkim artykułem [6C7.1] zatytułowanym "The home of the 40-kg cabbage" (t.j. 

"Ojczyzna 40-kilogramowej kapusty") jaki autor znalazł w malezyjskiej gazecie codziennej 

Sarawak Tribune (publikowanym przez: Sarawak Press Sdn. Bhd., Jalan Nipah, Kuching, 

Sarawak, Malaysia), wydanie z wtorku, 15 October 1996, strona 5 dodatku "Features". 

Artykuł ten informuje że corocznie w niewielkim miasteczku Palmer zlokalizowanym 60 

kilometrów na północ od Anchorage, Alaska, organizowana jest wystawawspółzawodnictwo 

na której miejscowi ogrodnicy zdobywają nagrody za rekordowej 

wielkości warzywa. Zgodnie z opisami tego artykułu na wspomnianej wystawie zobaczyć 

było można rabarber wielkości tyczek, broccoli wysokie i szerokie dostatecznie aby w jego 

cieniu zorganizować piknik familijny, oraz czerwone buraczki barszczowe wielkości piłki 

nożnej. Artykuł pokazuje też zdjęcie ogromnej główki kapusty sięgającej do piersi dorosłych 

osób i ważącej 41 kilogramów. Aczkolwiek przytoczone w nim wyjaśnienie stwierdza, że 

ogrodnicy z Alaski tłumaczą niezwykły wzrost swoich rekordowych warzyw długim 

godzinom światła słonecznego i żyznym glebom, autor jest zdania, że w grę wchodzi tam 

też jeszcze jeden czynnik z którego wcale nie zdają oni sobie sprawy - t.j. że ich obszar 

leży w miejscu które w chwili eksplozji Tapanui zajmowane było przez biegun magnetyczny 

Ziemi. Stąd ich środowisko do dzisiaj wykazuje znaczny stopień naturalnego 

natelekinetyzowania spowodowanego raptownym przyspieszeniem tego bieguna. Gdyby 

kiedyś się okazało, że autor miał rację w tej sprawie (co daje się sprawdzić poprzez 

podjęcie próby uzyskania podobnie ogromnych warzyw na innych obszarach Ziemi 

posiadających podobne jak Alaska długości dnia i żyzność gleby - np. na Syberii lub 

Grenlandii), wtedy ogromne warzywa z Alaski stałyby się kolejnym z namacalnych 

dowodów na ważność teorii o telekinetycznym wymutowaniu się ptaka Moa. 

Innym sposobem zweryfikowania poprawności teorii na temat telekinetycznych 

powodów i mechanizmu pojawienia się super-ptaka Moa byłoby genetyczne sprawdzenie 

kilku niewielkich ptaków przepiórko-podobnych zamieszkujących Patagonię. Teoria ta 

sugeruje bowiem, że mutacje ptaka Moa wywodzą się właśnie z krewniaków niewielkich 

ptaków które kiedyś biegały po pomoście lodowym łączącym Nową Zelandię z Patagonią, a 

stąd które do dziś mogą żyć w Patagonii - patrz też rozdział K. (Zgodnie więc z teorią

C-46 

autora, przodkiem ptaka Moa wcale nie jest, jak to się powszechnie uważa w Nowej 

Zelandii, jeden z ptaków australijskich.) Z kolei ewentualne potwierdzenie poprawności 

dyskutowanej tutaj teorii dostarczyłoby ciągle dzisiaj brakującego wyjaśnienia dlaczego na 

naszej planecie w określonych czasach nagle pojawiały się zwierzęta i rośliny które 

wzrostem wielokrotnie przewyższały swoich przodków. 

C7.2. Nowozelandzcy giganci ludzcy 

Jak to już nadmieniono już w podrozdziale C7.1, istnieją różnorodne - i to coraz 

bardziej przekonywujące dowody historyczne, że do stosunkowo niedawna Nową Zelandię 

zamieszkiwali m.in. giganci. Podobno ostatni z nich wymarli jedynie około 300 lat temu, a 

więc w latach 1700-nych. Wszystko wskazuje więc na to, że kiedy w Europie panowały 

czasy napoleońskie, po Nowej Zelandii ciągle biegali giganci... Niestety, w sposób opisany 

dokładniej w rozdziale V monografii [1/3], wszelkie dowody materialne na owo relatywnie 

niedawne istnienie nowozelandzkich gigantów są obecnie starannie niszczone. Stąd 

dokopanie się prawdy na ich temat okazuje się niezwykle trudne. Niemniej autor 

nieustannie gromadzi dane na ich temat i wszystko co dotychczas ustalił raportuje w 

niniejszym podrozdziale. Faktycznie też podrozdział ten jest jednym z najbardziej 

udokumentowanych prezentacji danych na temat nowozelandzkich gigantów. 

Pochodzenie gigantycznych ludzi, oryginalnie wywodzących się z Nowej Zelandii, a 

później rozprzestrzeniających się do Południowej Ameryki i stamtąd zapewne dalej do 

Mongolii, Chin, a być może nawet aż do regionu Morza Śródziemnego, wyjaśnione jest 

dokładnie przez tą samą teorię autora opisaną w podrozdziale C7.1 co pochodzenie ptaka 

Moa. Oto jej interpretacja w odniesieniu do gigantów. Przed zajściem eksplozji UFO w 

okolicach rzeki Ren, jakieś 12 do 13.5 tysięcy lat temu, jak to opisane zostało w rozdziale F, 

Nowa Zelandia położona była tak blisko bieguna południowego Ziemi, że cała znajdowała 

się pod ogromnym czepkiem lodowcowym podobnym do tego który obecnie pokrywa 

dzisiejszą Arktykę lub Antarktydę. Czepek ten rozciągał się aż do Ameryki Południowej 

umożliwiając przejście suchą nogą po lodzie pomiędzy Nową Zelandią i Patagonią. 

Przejścia takiego dokonywali nie tylko ówcześni ludzie, ale także zwierzęta, ptaki, a nawet 

niektóre rośliny jakich nasiona przenoszone były albo w żołądkach albo też podmuchami 

wiatru (stąd niektóre gatunki roślin z Patagonii występują również w Nowej Zelandii - 

przykładowo patrz trawa w Nowej Zelandii zwana "Toitoi" która w Patagonii znana jest pod 

nazwą "Pampus grass"). Ponadto, w okresach co surowszych południowych zim, lody 

skuwały też dzisiejsze Morze Tasmańskie, umożliwiając niektórym szczepom australijskich 

Aborygenów przejście po lodzie do Nowej Zelandii. W momencie więc eksplozji UFO koło 

rzeki Ren, kiedy to południowy biegun magnetyczny Ziemi znajdował się dokładnie na 

obszarze dzisiejszej Nowej Zelandii, w kraju tym właśnie przebywał jakiś wędrowny szczep 

Aborygenów który przeszedł tam z Australii lub Tasmanii. Wywołane eksplozją UFO koło 

rzeki Ren, raptowne przemieszczenie się (i przyspieszenie) biegunów magnetycznych 

Ziemi w ich nowe położenia, spowodowało nasycenie polem telekinetycznym (t.j. 

natelekinetyzowanie) całego naturalnego środowiska Nowej Zelandii (patrz zasada 

formowania pola telekinetycznego poprzez przyspieszanie pól magnetycznych opisana w 

podrozdziale H6 w monografii [1/4]). Potomkowie owego szczepu, podobnie jak potomstwo 

miejscowych ptaków Moa, oraz innej ówczesnej fauny i flory Nowej Zelandii, poddani zostali 

działaniu tego całkowicie natelekinetyzowanego środowiska - patrz też idea 

„telekinetycznego rolnictwa” z podrozdziału NB2 w [1/4]. Urośli więc aż do ponad 

czterometrowych rozmiarów. W ten sposób powstali nowozelandzcy giganci. 

Jeśli omawiana tutaj teoria jest prawdziwa, wtedy w sposób podobny jak to miało 

miejsce dla poślizgów skorupy Ziemi po eksplozji Tapanui (patrz podrozdział D3), również 

po natelekinetyzowaniu obszarów Nowej Zelandii ruchy skorupy Ziemi nie rozpoczęły się 

przez jakiś czas. W takim przypadku Nowa Zelandia utrzymywałaby jeszcze przez wiele lat

C-47 

swoje połączenie pomostem lodowym z Południową Ameryką, podobnie jak przed 

eksplozją Tapanui miało to miejsce pomiędzy Syberią i Alaską (patrz podrozdziały D2 i K1). 

Pomost ten ciągle istniałby nawet kiedy pole telekinetyczne w Nowej Zelandii zanikło już do 

poziomu że nie powodowałoby ono zwiększenia wzrostu następnych Aborygenów 

docierających do Nowej Zelandii z Australii lub Tasmanii (ci normalngo wzrostu Aborygeni 

przybyli już później, znani potem byli w Nowej Zelandii pod nazwą Moriori). Wielkoludzi 

nowozelandzcy (a później również Moriori) w poszukiwaniu żywności mogliby więc 

swobodnie wędrować po tym pomoście z Nowej Zelandii do Południowej Ameryki i z 

powrotem. Na faktyczne istnienie tego pomostu wskazują zresztą wykopaliska Anny 

Roosevelt z Chicago Field Museum dokonane w jaskini zwanej "Caverna da Pedra 

Pintada", położonej koło Monte Alegre, w Brazylii. Wykopaliska te ujawniły, że już ponad 

11000 lat temu jaskinia ta zamieszkiwana była przez ludzi o kulturze bardzo zbliżonej do 

kultury australijskich Aborygenów. W rezultacie przekraczania owego pomostu lodowego, 

Amerykę Południową, zaś w przypadku ich późniejszego powędrowania ku północy - 

również Amerykę Środkową i Północną, a być może nawet i Europę (z którą Ameryka 

Północna była wówczas połączona pomostem lodowym - patrz podrozdział K1), mogli 

przemierzać krewniacy gigantów nowozelandzkich. W przypadku surowszych zim, kilku z 

nich mogło powędrować nawet z powrotem do Australii lub Tasmanii skąd oryginalnie się 

wywodzili. Z kolei kiedy wynikający z eksplozji koło rzeki Ren poślizg skorupy Ziemi w 

końcu zaistniał i stopił połączenie lodowe pomiędzy Nową Zelandią i Patagonią, 

spowodował on równocześnie powstanie połączenia pomiędzy Alaską i Syberią. 

Teoretycznie rzecz biorąc potomkowie gigantów nowozelandzkich mogli więc podjąć 

wędrówkę na zachód, docierając najpierw do Mongolii, potem Chin, w końcu nawet do 

Europy i regionu Morza Śródziemnego, gdzie utrwaleni zostali w licznych legendach. 

Ciekawe, że te europejskie legendy roztaczają obraz gigantów którzy pod względem 

intelektualnym i zachowaniowym byli bardzo podobni do tych z nowozelandzkich legend. 

Istnieją liczne legendy maoryskie które w różny sposób potwierdzają poprawność 

powyższej teorii. Legendy te twierdzą, że w stosunkowo nieodległych czasach Nową 

Zelandię ciągle zamieszkiwali giganci kilkukrotnie wyższego wzrostu niż normalni ludzie. 

Było ich wielu, jednak większość z nich wymarła wkrótce po przybyciu głównej fali 

osiedleńczej Maorysów (być może nawet równolegle z wymarciem ptaka Moa). Do 

relatywnie nieodległych czasów przetrwali jedynie pojedynczy osobnicy. Z legend wynika, 

że podczas pierwszych zwiadowczych inspekcji indywidualnych eksploratorów maoryskich, 

a także być może jeszcze w początkowej fazie kontaktów z osiedleńcami maoryskimi, 

olbrzymi ci żyli na pokojowej stopie z Maorysami, komunikując się z nimi i nawet 

przekazując im swoje legendy oraz wiedzę na temat historii i geografii Nowej Zelandii. 

Roztoczony przez gigantów obraz wyłonienia się lądu Nowej Zelandii spod wód 

oceanu po stopieniu się przygniatającego ten ląd lodowca jest przy tym wielokrotnie 

bardziej dokładny niż dzisiejsza wiedza naukowa na ten temat. Przykładowo zgodnie z 

legendami tych olbrzymów, przetrwałymi do dzisiaj w folklorze Maorysów, Wyspa 

Południowa wyłoniła się pierwsza, podczas gdy Wyspa Północna ciągle była jeszcze pod 

wodą. Wyłanianie się spod wody Wyspy Północnej zainicjowane było w momencie gdy 

największy z tych pierwszych olbrzymów, osobnik o imieniu Maui - wspominany już 

poprzednio w rozdziale A, właśnie łowił ryby (używał przy tym techniki podobnej do 

stosowanej przez Eskimosów gdzie przynęta zakładana była na zaostrzoną jak rybacki 

haczyk kość szczękową jego babci która, co jest niezwykle interesujące bowiem potwierdza 

opisywaną tutaj teorię, ciągle jeszcze posiadała normalne ludzkie rozmiary). Kotłowanie się 

wody spowodowanej wyłanianiem się lądu oraz zaczepienie o coś jego haczyka 

początkowo sprawiło na nim wrażenie że złowił ogromną rybę. Stąd zachowane przez 

Maorysów do naszych czasów legendy tych gigantów stwierdzają, że Maui złowił Wyspę 

Północna Nowej Zelandii na wędkę jak rybę. 

W miarę jednak jak giganci zmuszeni zostali do współzawodniczenia z osiedleńcami 

maoryskimi o żywność (być może że nastąpiło to już po eksplozji Tapanui, kiedy to

C-48 

żywność stała się bardzo trudna do zdobycia), stosunki pomiędzy tymi dwoma grupami 

zaczęły ulegać pogorszeniu, z czasem przekształcając się w wrogość. Jednocześnie liczba 

gigantów systematycznie malała. 

Jednym z ostatnich z owych nowozelandzkich olbrzymów była czarnoskóra 

niewiasta wspominana już w podrozdziale C1 pod imieniem "Hine-nui-o-Te-Po". Jeśli 

wierzyć soczystym i bardzo realistycznym legendom na jej temat, dniami spała zaś aktywna 

była głównie nocami (tak jak opisany w punkcie (e) podrozdziału C7.1 ptak Kiwi). Wśród 

osiedleńców maoryskich zasłynęła ona z miażdżenia i zjadania każdego którego tylko 

dopadła. Jej apetyt siał taki terror, że folklor Maorysów uczynił z niej symbol śmierci, zaś po 

jej odejściu z tego świata, z czasem przetransformował ją w boginię śmierci. Aby 

przytoczyć jakiś przykład soczystych opowieści na jej temat, streśćmy tutaj jedną z 

mówionych wersji legendy wyjaśniającej dlaczego miejscowy ptaszek nazywany "fantail" 

dla Maorysów stanowi symbol pecha. (Proszę zauważyć, że spotykane w książkach 

"oficjalne" wersje tej i innych legend maoryskich pomijają wiele co bardziej 

wymownych/pikantnych szczegółów, stąd w ściśle naukowym zrozumieniu wersje te są 

celowo wypaczane/fałszowane. Niestety, w dzisiejszej kulturze Nowej Zelandii jawne 

omawianie seksu narusza niepisane nakazy pruderii których brak było w bliskiej naturze i 

wysoce realistycznej kulturze Maorysów, stąd nawet w opracowaniach mających 

raportować te legendy, niektóre ich szczegóły poddawane są ocenzurowaniu i celowemu 

wypaczeniu. Jeśli więc ktoś zechce zapoznać się z rzeczywistym brzmieniem tych legend 

niestety nie może poznawać ich z książek, a musi je wysłuchać od starszych wiekiem 

Maorysów.) Oto treść owej legendy, powtórzona przez autora dokładnie tak jak ją zasłyszał 

od samych Maorysów: 

"Jeden jurny wojownik maoryski dostrzegł śpiącą jak zwykle we dnie olbrzymkę, 

odsłaniającą swoje wydatne wdzięki. Postanowił więc wykorzystać jej sen aby uczynić ją 

sobie uległą. Zakradł się więc pomiędzy jej nogi i rozpoczął realizację swojego planu. 

Niestety w tym właśnie momencie ptaszek zwany "fantail", który ma brzydki zwyczaj 

nachalnego latania przed twarzą ludzi, nadleciał ponad jej oczy i zaczął łopotać skrzydłami. 

Obudziło to olbrzymkę która zamknęła swoje uprzednio otwarte nogi, miażdżąc jurnego 

wojownika na śmierć. Od tego czasu ów ptaszek dla Maorysów jest symbolem pecha." 

Ciekawe, że zgodnie z legendami maoryskimi, olbrzymki z Nowej Zelandii nie były 

całkowicie dzikie, lecz wykazywały znajomość języka mówionego i umiejętności werbalnego 

komunikowania się z ludźmi, umiejętności budowania narzędzi, ubiorów i domostw, 

podobne do tych występujących wówczas u australijskich Aborygenów, itp. Jedną z legend 

informujących o tych relatywnie zaawansowanych umiejętnościach, jest opowieść o 

kamieniu z Atiamuri. Oto streszczenie. 

"Chudy chłopaczyna maoryski wpadł w ręce olbrzymki (nie wiadomo na pewno czy 

była to dokładnie ta sama dama co w poprzednio-przytoczonej legendzie, aczkolwiek 

można się tego domyślać z okoliczności i opisów). Nie chciała go jednak natychmiast zjeść 

ponieważ był zbyt chudy. Postanowiła więc go przedtem podtuczyć. Zamknęła go więc w 

klatce w swojej chacie i karmiła obficie aby nabrał smaku. Jednej nocy kiedy olbrzymka 

wyszła na polowanie, używając podstępu chłopczyna zdołał jednak się wymknąć i dał nogi. 

Oczywiście wielkoludka wkrótce go dopadła na swoich ogromnych nogach. Kiedy już miała 

go złapać, ujrzał on pęknięty kamień na swej drodze, wcisnął się więc w jego szczelinę. 

Olbrzymka nie zdołała wydłubać chłopaka z ostrokrawędziowej szczeliny swymi grubymi 

rękami. Po jakimś czasie dała więc za wygraną i odeszła." 

Ten kamień o piramidkowych, zaokrąglonych kształtach i wysokości dorosłego 

człowieka do dzisiaj widnieje tuż przy jezdni na "State Highway 1" niedaleko od 

miejscowości Atiamuri (na Wyspie Północnej - pomiędzy Tokoroa i Taupo, patrz też jego 

opis z podrozdziału C7.3). Przez Maorysów uważany jest on za święty, symbolizując 

szczęśliwy obrót fortuny. Za każdym więc razem gdy któryś z Maorysów przebywa lub 

przejeżdża w jego pobliżu, składa mu ofiarę. Energia mentalna jaką mu w ten sposób 

przekazano faktycznie też nadała temu kamieniowi specjalnych mocy. Przykładowo

C-49 

Nowozelandczycy twierdzą, że od czasu gdy zbudowano przebiegającą tuż przy nim drogę 

szybkiego ruchu, podobno aż trzykrotnie miał być on przesuwany nieco dalej od jezdni. Ma 

on bowiem bardzo brzydki zwyczaj, że niekiedy staje się niewidzialny dla pędzących 

samochodów które rozbijają się o niego wysyłając na tamten świat sporo ludzi. Po każdym 

jednak odsunięciu od jezdni kamień ten jakoby sam powracał na poprzednie miejsce. (Autor 

uważa jednak, że wytłumaczenie dla tego wracania kamienia na swoje poprzednie miejsce 

może wynikać z opisywanych w podrozdziale C7.3 zafalowań przestrzeni czasowej.) 

Ponadto, zarówno zgodnie z pamięcią autora, jak i zgodnie z pamięcią kilku innych ludzi 

którzy zwrócili uwagę autora na ów niezwykły fakt, około 1995 roku kamień ten w 

niewyjaśniony sposób zmienił kształt swego otworu. Kiedyś jego otwór był podłużny i ostro 

zakończony jak obrys małży oglądanej od przodu - co autor doskonale sam pamięta z 

czasów gdy go osobiście badał około 1992 roku. Obecnie zaś jest eliptyczny. Co jednak 

jeszcze niezwyklejsze, kształt tego otworu zmienił się również i na wideo jakie nagrane 

zostało z udziałem autora jeszcze w czasach kiedy kamień ten posiadał dawny otwór o 

owym ostrym kształcie. (Wygląd kamienia z Atiamuri utrwalony na wideo autor przesłał do 

kilku osób w Polsce). 

Po wymarciu ostatnich olbrzymów, pamięć o tych gigantach przetrwała już jedynie w 

opowieściach Maorysów. Z czasem Maorysi zatracili też poczucie odrębności gigantów i 

zaczęli traktować ich legendy oraz spuściznę kulturalną jako swoją własną. W ten sposób 

folklor maoryski zaroił się od postaci i zdarzeń które w nim samym nie są 

usystematyzowane, ale które w sensie pochodzenia faktycznie wywodzą się aż z pięciu 

odrębnych źródeł, t.j.: (1) samych Maorysów, (2) opisywanych tutaj gigantów, (3) 

australijskich lub tasmańskich Aborygenów którzy przeszli do Nowej Zelandii po lodzie już 

po zaniku pola telekinetycznego stąd nie wymutowali się do rozmiarów gigantów (Maorysi 

nazywali ich Moriori i bardzo cenili za delikatny, aromatyczny i słonawy smak ich mięsa; to 

wysokie ich cenienie spowodowało że na głównych wyspach Nowej Zelandii żaden Moriori 

niestety nie przeżył do dzisiejszych czasów), (4) ludu "Waitaha" opisanego w rozdziale F, 

oraz (5) okupujących Ziemię istot pozaziemskich które systematycznie patrolowały Nową 

Zelandię w swoich świetlistych statkach "mata-ura". Tych pięć kategorii istot fizycznych 

uzupełnianych dodatkowo było pokaźną ilością istot duchowych. Nic więc dziwnego, że 

Europejczycy którzy słuchali mitologii maoryskiej nie mając pojęcia o powyższym 

zróżnicowaniu źródeł z których się ona wywodziła, nie byli w stanie zaklasyfikować jej do 

właściwej kategorii i stąd ujawnić ukrytą w niej logikę oraz głębokie wartości naukowe. 

Okrzyknęli więc całą mitologię maoryską kompletnym bajdurzeniem i odrzucają jej uznanie 

jako środka naukowego poznania. Zawarta w tym folklorze bezcenna wiedza szybko więc 

wymiera. Kiedy zaś autor próbował ratować jej część referującą do eksplozji Tapanui, 

administratorzy nauki od których kontynuacja jego wysiłków zależała, uczynili co tylko było 

w ich mocy aby uniemożliwić mu prowadzenie opisywanych tutaj badań (patrz podrozdział 

O1). 

Faktyczne istnienie olbrzymów pochodzących z Nowej Zelandii, tak jak to wynika z 

przytoczonej w tym podrozdziale teorii autora, znajduje potwierdzenie faktologiczne w 

źródłach historycznych wywodzących się z Ameryki Południowej. Przykładowo w książce 

[1C7.2] pióra William'a R. Corliss'a, "Incredible Life: a Handbook of Biological Mysteries", 

Source Book Project (P.O. Box 107, Glen Arm, MD 21057, USA) April 1981, ISBN 0- 

915554-07-0, na stronach 34 do 35 widnieje historyczna wzmianka, że Patagonię w 

Południowej Ameryce już w czasach historycznych zamieszkiwali wielkoludzi powyżej 4 

metrowej wysokości. Ostatnia historycznie udokumentowana styczność Europejczyków z 

takim wielkoludem miała miejsce w 1559 roku, zaś ich groby i szkielety ciągle jeszcze 

znajdowano w 1615 roku. Ciało jednego z ostatnich z owych patangońskich gigantów 

usiłowano nawet przewieżć do Hiszpanii. Niestety flotylla w skład której wchodził wiozący je 

statek napotkała burzę u północnych wybrzeży Afryki i statek ten zatonął. Wraz z nim 

zatonęła też jedna z ostatnich okazji, aby ewidentny dowód materialny na faktyczne 

istnienie gigantów dostał się do europejskich zbiorów muzealnych. Związek z ową

C-50 

historyczną wzmianką o patagońskich gigantach posiadają też zapewne zachowane do 

dzisiaj w dżunglach Ameryki Środkowej rzeźby głów obrzymów z negroidalnymi rysami 

podobnymi do australijskich Aborygenów i niezwykle wrogim/dzikim wyrazie twarzy. 

Niektóre z tych głów przekraczają 3 metry średnicy, ważą około 18 ton, oraz wycięte 

zostały z pojedynczego bloku bazaltu. Wywodzą się one z cywilizacji nazywanej "Olmec". 

Owa rasa "Olmec" żyła od około 13-wieku BC na bagnach tropikalnej dżungli z niedaleko 

obecnego obszaru Panamy, w okolicach Veracruz i Tabasco. Zniknęła jednak bez śladu 

około 1 wieku BC. Zdjęcia ich głów publikowano m.in. na stronie 265 książki [2C7.2] "The 

worlds last mysteries", Reader's Digest, Sydney, 1979, ISBN 0-909486-61-1, 319 stron, 

HC. Skoro więc giganci na pewno zamieszkiwali Patagonię, nie istnieją powody aby nie 

mogli zamieszkiwać też i Nowej Zelandii z którą, zgodnie z teorią zaprezentowaną w 

rozdziale F, przed jakieś 12 do 13.5 tysiącami lat Patagonia połączona była pomostem 

lodowym, oraz w której wystąpiły warunki środowiskowe wymagane do ich telekinetycznego 

wymutowania się z normalnych ludzi (t.j. z Moriori). 

Na historyczne istnienie gigantów nowozelandzkich wskazują też opisywane 

autorowi przez sporo osób olbrzymie szkielety ludzkie jakie zgodnie z uparcie krążącymi w 

Nowej Zelandii pogłoskami znalezione zostały jakiś czas temu aż w kilku lokacjach zarówno 

na Wyspie Północnej tego kraju, jak i na jego Wyspie Południowej. Poniżej zestawione 

zostało wszystko co dotychczas autor zdołał dokopać się na temat owych gigantycznych 

szkieletów. 

- Szkielety z Portu Waikato. Historycznie pierwszym materiałem pisanym w którym 

owe gigantyczne szkielety ludzkie zostały udokumentowane, jaki wpadł w ręce autora, był 

niewielki artykuł [3C7.2] zatytuowany "Caves could reveal secret of tall Maoris" (t.j. 

"Jaskinie mogą ujawnić sekret maoryskich wielkoludów"), opublikowany w gazecie N.Z. 

Truth, wydanie z środy (Wednesday), dnia 29 September 1965, strona 13. Opisuje on 

jaskinię grobową położoną niedaleko Portu Waikato, jakieś 70 mil na południe od Auckland, 

w której kiedyś znajdowały się olbrzymie szkielety ludzkie. Jak autor słyszał z opowieści 

krążących na ich temat, ich wzrost podobno w niektórych przypadkach miał dochodzić 

nawet do 6 metrów, zaś tylko rozmiar ich czaszek miał być aż tak duży że normalnemu 

człowiekowi sięgały one niemal do piersi. Niestety do dzisiaj szkielety te zdołały jakoś 

zniknąć bez śladu i nikt nie potrafi wytłumaczyć co właściwie z nimi się stało. 

- Szkielety z obszaru nazywanego Maori Park w Timaru. W latach 1960tych w 

obszarze zwanym Maori Park leżacym niedaleko centrum małego miasteczka Timaru 

prowadzone były wykopki pod basen kąpielowy. Podczas tych wykopków natrafiono na klka 

szkiletów ludzkich o wysokości około 6 feet (t.j. 2.5 metra). Jak na Nową Zelandię jest to 

nietypowa wysokość szkieletów, bowiem lokalni Maorysi są raczej niskiego wzrostu - 

normalnie nie przekraczającego 1.70 metra. Znalezisko to podobno było szeroko 

dyskutowane w miejscowych gazetach z owego okresu. Niestety w 1999 roku, niemal 

niemożliwe było dotarcie do tych opisów. MIejscowe muzeum nic nie wiedziało na ich 

temat. 

- Szkielet giganta z miejscowości Otipua na Wyspie Południowej Nowej Zelandii. 

Gigantyczny szkielet ludzki z całą pewnością został też znaleziony w 1875 roku w 

miejscowości zwanej Otipua. Miejscowość ta leży jedynie jakieś 10 kilometrów w gląb lądu 

od Timaru. Faktycznie to na obszarach całego południowego Canterbury, włączając w to 

Timaru, ciągle do dzisiaj krąży wiele legend maoryskich na temat owych gigantów z Otipua. 

Pomimo jednak nieustannego ponawiania wysiłków, jak dotychczas autor nie zdołał dotrzeć 

do samego szkieletu z Otipua, ani też do informacji co z nim się stało. Niemniej w dniu 23 

listopada 1999 roku autor natrafił na książkę [4C7.2] pióra Frederick'a George Hall-Jones, 

"Early Timaru", opublikowaną w 1956 roku przez The Southland Historical Committee (C/o 

Box 48, Invercargill). Na stronach 52-54 tej książki zawarty jest krótki opis zatytułowany "An 

Ancient Skeleton" (t.j. "Starożytny szkielet") jaki referuje właśnie do owego gigantycznego 

szkieletu z Otipua. Niestety pechowo opis ten nie informuje jak wysoki był ów szkielet 

(ustne przekazy informują że podobno przekraczał 5 metrów), ani też co z nim się stało.

C-51 

Niemniej podaje on że: (1) szkielet był "GIGANTYCZNY" i wyglądał jakby należał do "osoby 

gigantycznych rozmiarów" (t.j. appeared to belong to "a man of gigantic statue"), (2) był 

pochowany 7 stóp pod powierzchnią gruntu - t.j. na głębokości jaka normalnie nie jest 

wiązana z Maorysami (t.j. wcale nie mógł to być szkielet wysokiego Maorysa), (3) był 

pochowany w bardzo suchym miejscu - ponownie nietypowe dla tej części Nowej Zelandii, 

(4) na przekór suchości miejsca pochowania kości były bardzo zdekomponowane - 

sugerując pochodzenie z bardzo odległej przeszłości. Ponadto książka [4C7.2] cytuje 

artykuł jaki pojawił się w lokalnej gazecie Timaru Herald w dniu 24 February 1875, a jaki 

informuje o fakcie odkrycia owego szkieletu. Oto jest dokładne powtórzenie owego artykułu: 

"Odkrycie resztek ludzkich. Bardzo duży szkielet znaleziony został wczoraj około 7 

stóp pod powierzchnią piasku na zalewie Saltwater Creek. Pan Bullock, woźnica, 

dokonywał pozysku piasku dla celów budowlanych i wpadł na ślad tego reliktu z dawnych 

lat którego fragmenty przywiózł do miasta. Mieliśmy okazję aby je przeegzaminować, i 

zostaliśmy zaszokowani przez ich symetrię oraz ogromne rozmiary. Wyglądają że należały 

do osoby o gigantycznym wzroście; jednak są tak zdekompletowane że czyni to trudnym 

wyznaczenie wymiarów jego koścca. Kości są bardzo rozłożone, fakt jaki po skojarzeniu z 

suchością miejsca w jakim zostały znalezione, prawdopodobnie sugeruje ich ogromną 

starożytność. Powinniśmy mieć więcej do powiedzenia na temat owego interesującego 

odkrycia w naszym następnym wydaniu." 

(W oryginale angielskojęzycznym: "Discovery of Human Remains. A very large 

skeleton was found yesterday, about 7 feet below the surface of the sand on the Saltwater 

Creek spit. Mr Bullock, the carter, in removing some sand for building purposes, dropped 

across this relic of a past age and brought the fragments to town. We have had an 

opportunity of inspecting them, and were struck by their symmetry no less than their great 

size. They appear to have belonged to a man of gigantic statue; but are so far incomplete 

as to render it difficult to ascertain the dimensions of his frame. The bones are much 

decayed, a fact which taken in connection with the dryness of the situation where they were 

found, probably indicates for them a great antiquity. We shell have some more to say about 

this interesting discovery in our next issue.") 

Opisywani w niniejszym podrozdziale giganci z Nowej Zelandii uzyskali swe 

ogromne rozmiary w rezultacie przyspieszenie ziemskiego pola magnetycznego oraz 

spowodowanego tym przyspieszeniem efektywnego natelekinetyzowania niemal całego 

środowiska w którym wyrastali. Stąd ich pochodzenie możnaby nazywać "naturalnym". 

Poprzez wyrastanie w natelekinetyzowanym środowisku ich ogromny wzrost utrwalany 

zostawał w ich systemie genetycznym, stąd rozprzestrzeniający się po świecie ich 

potomkowie pozostawali gigantami pomimo wyrastania już w normalnym środowisku (t.j. w 

środowisku wcale już nie natekinetyzowanym). Istnieją jednakże różne mity i legendy które 

sugerują, że od czasu do czasu pojawiali się też na Ziemi pojedynczy wielkoludzi innego 

rodzaju, jakich ogromny wzrost powodowany był przyczynami "technicznymi" (t.j. 

wytwarzanym technicznie w chwili zapłodnienia polem telekinetycznym - patrz opisy teorii 

tego zjawiska wyjaśnione w podrozdziale P6.4 monografii [1/4]). Ponieważ ci odmienni 

wielkoludzi wyrastali już w normalnym (t.j. nienatelekinetyzowanym) środowisku, ich 

ponadprzeciętny wzrost nie zostawał utrwalony w ich systemie gnetycznym, stąd ich 

potomkowie - jeśli takowi się rodzili, byli ponownie ludźmi normalnego wzrostu. Zgodnie z 

legendami, owi "technicznie" stymulowani olbrzymi zawsze rodzili się w warunkach 

sugerujących, że ich rodzice w chwili zapłodnienia otoczeni byli indukowanym technicznie 

polem telekinetycznym pochodzącym zwykle z napędu osobistego ich pozaziemskich 

ojców. Ich rodzenie się było bowiem rezultatem związku pomiędzy pozaziemskim ojcem i 

ziemską matką. Okoliczności ich spłodzenia opisywane legendami sugerowały, że w chwili 

stosunku seksualnego ich ojciec posiadał włączony albo swój napęd telekinetyczny albo też 

jakieś inne urządzenia bazujące na polu telekinetycznym (np. "modyfikator wyglądu" 

opisany w podrozdziale N3 monografii [1/4]). Stąd pole tych urządzeń było w stanie 

biologicznie stymulować zarówno ovule jak i spermę. Oczywiście po stosunku ojciec

C-52 

odlatywał, stąd dalszy rozwój płodu a później i osobnika odbywał się już bez stymulacji 

polem telekinetycznym, stąd nie był w stanie w sposób trwały zmienić jego systemu 

genetycznego. Jego potomstwo wracało więc wymiarami do normalnego wzrostu. 

Jednym z najlepszych przykładów takiego "technologicznie" stymulowanego 

indywidualnego olbrzyma jest Herkules (Herakles) z mitologii greckiej i rzymskiej - patrz pod 

hasłem "Hercules" w [4C7.2] "New Larousse Encyclopedia of Mythology", Paris 1968, ISBN 

0-600-02351-6, strona 169. Spłodzony on został przez Zeusa który na czas stosunku 

przyjął wygląd Amphitryon'a, męża pięknej Alcmene z Thebes. Jak to wynika z opisów w 

podrozdziale N3 monografii [1/4], urządzenie zwane "modyfikatorem wyglądu" jakie 

umożliwiło Zeusowi przyjęcie wyglądu męża Alcmene, generuje bardzo silne pole 

telekinetyczne. Stąd zarówno sperma Zeusa jak i owum jego partnerki zostały stymulowane 

biologicznie tym polem. W chwilę po odlocie Zeusa, sam Amphitryon wrócił z wyprawy i 

wziął znowóż piękną Alcmene w ramiona, ponieważ jednak był ziemianinem tym razem już 

więc bez generowania jakiegokolwiek pola. W ten sposób bliźniaki zostały spłodzone w 

krótkim odstępie czasu od siebie, z których olbrzym Herkules był synem pozaziemskiego 

Zeusa (na czas stosunku przyjmującego wygląd Amphitryon'a) i ziemianki Alcmene, zaś 

normalnego wzrostu Iphicles był synem pary ziemian, t.j. Amphitryon'a i jego żony Alcmene. 

Wywodzenie się wzrostu i siły Heraklesa/Herkulesa od niewidzialnego pola, było zresztą 

potwierdzane przez samych starożytnych Greków. Przykładowo nazwę "Herakles" można 

interpretować jako "niewidzialna wielkość" (t.j. "glory of the air" - patrz [4C7.2] str. 169). Z 

kolei pozaziemskie pochodzenie Herkulesa jest potwierdzane przez starożytnych Greków 

poprzez jego utożsamianie z egipskim bogiem po angielsku nazywanym "Khons" (Khensu) 

którego nazwa może być tłumaczona jako "Ten który przemierza niebo w łodzi" (t.j. "He 

who crosses the sky in a boat" - patrz [4C7.2] str. 33). 

Innym przykładem technologicznie stymulowanego olbrzyma był bibilijny Abel, który 

urósł do około pięciometrowego wzrostu podczas gdy jego brat Kain był normalnej 

wielkości. Do dzisiaj w strzeżonej strefie wojskowej obecnej Syrii zachował się sarkofag 

Abla, który mierzy około 5 - 6 metrów długości. Sarkofag ten był osobiście glądany (i 

opisany autorowi) przez znanego pisarza podróżniczego Andrzeja Olszewskiego. W swojej 

książce [5C7.2]: Andrzej Olszewski, "Paradoksy tajemnicy wszechświata" (Warszawa 1998, 

ISBN 83-900944-2-8, 314 stron; Konsultacje w sprawie dystrybucji: Wydawnictwo A. 

Olszewski, 00-976 Warszawa 13, skr. pocztowa 87), opublikował on nawet kolorowe 

zdjęcie owego gigantycznego sarkofagu Abla. 

Ciekawe, że w interpretacji z niniejszego rozdziału opisywane powyżej przekazy 

mitologiczne można też rozumieć jako zakodowane wskazówki, np. jak telekinetycznie 

wystymulować pojawienie się stworzeń o wzroście większym niż normalnie - przykładowo 

krowy o wzroście słonia czy indyka o wzroście strusia. Zgodnie z nimi wystarczy aby 

zapłodnienie dokonywało się w zasięgu działania silnego pola telekinetycznego o właściwie 

dobranych parametrach (t.j. kluczem do wyolbrzymienia wzrostu są zapewne właściwe 

parametry i rodzaj pola telekinetycznego panującego w chwili zapłodnienia - porównaj opisy 

z podrozdziału JE9.3 w [1/4]). Oczywiście przekazy te można również potraktować jako 

ostrzeżenie, szczególnie jeśli czyjaś sypialnia znajduje się tuż przy silnym źródle 

wibrujących pól magnetycznych - patrz też podrozdział D4. 

Jaki jest dokładny mechanizm powodujący że niektóre istoty zamieszkujące Ziemię, 

włączając w to ludzi, są w stanie wyrosnąć do rozmiaru olbrzymów, wyjaśnione zostało 

szczegółowiej w podrozdziale JE9.3 monografii [1/4]. W tym miejscu powinno zostać 

jedynie wyjaśnione, że mechanizm ten sprowadza się do uzależnienia wzrostu danej istoty 

od natężenia pola grawitacyjneg panującego na danej planecie. W normalnym przypadku 

uzależnienie to jest jednak ograniczane zapisami genetycznymi. Jednak w przypadku gdy 

spłodzenie tej istoty odbywa się w obecności silnego pola telekinetycznego, zapisy 

genetyczne zostają anulowane i istota ta wzrasta zgodnie z polem grawitacyjnym. 

Przykładowo, zgodnie z informacjami podanymi w podrozdziale JE9.3 monografii [1/4], 

gdyby autor niniejszej monografii posiadający wzrost 1.76 metra, spłodzony został w

C-53 

obecności silnego pola telekinetycznego łamiącego zapis genetyczny jego wzrostu, wtedy 

według pola grawitacyjnego Ziemi wyrósłby on do wzrostu olbrzyma wysokiego aż na 4.9 

metrów. 

Historyczne istnienie gigantów na naszej planecie jest jedną z bardziej 

pasjonujących zagadek przeszłości. Niniejsza monografia ujawnia, że kluczem do tej 

zagadki mogą okazać się badania eksplozji UFO koło Tapanui, a także badania związków 

pomiędzy czyimś wzrostem a polem grawitacyjnym i polem telekinetycznym. Choćby więc 

dla wyjaśnienia tej jednej tajemnicy warto byłoby aby administratorzy nauki z Nowej 

Zelandii zaakceptowali spoczywającą na nich odpowiedzialność badania zagadek których 

posiadaniem los obdarzył ten kraj tak hojnie. Wielka też szkoda, że autor niniejszej 

monografii został tak bezpardonowo "wyproszony" z owego bogatego w dane naukowe 

kraju (patrz jego perypetie opisane w podrozdziale B1), co uniemożliwia mu dalsze 

prowadzenia badań nad tym pasjonującym tematem. 

C7.3. Falowanie przestrzeni czasowej jako wytłumaczenie dla nieustających do 

dzisiaj obserwacji ptaka Moa 

Omawiając wyginięcie super-ptaka Moa w Nowej Zelandii warto tu jednak nadmienić, 

że pomimo formalnego uznania go za gatunek całkowicie wymarły, od czasu do czasu mają 

miejsce fakty które zdają się sugerować że ptak ten nawet obecnie czasami błąka się po 

bezludnych obszarach Nowej Zelandii. Przykładowo w 1988 roku jeden z dobrych 

znajomych autora sfotografował bardzo wyraźny (t.j. wyglądający jak wydreptany jedynie 

kilka godzin wcześniej) ślad ptaka Moa który znalazł on na podmokłym terenie w tzw. "Moa 

Flat", t.j. ogromnym bezludnym płaskowyżu położonym około 70 kilometrów na północnyzachód 

od krateru Tapanui. Oficjalne wytłumaczenie dla tego śladu było iż, z uwagi na 

torfiaste podłoże, przetrwał on w stanie nienaruszonym do naszych czasów z okresu 

poprzedzającego wyginięcia Moa. Jednakże ten sam ślad ponownie sfotografowany 

zaledwie kilka dni później wykazywał już tak znaczne rozmazanie i degenerację, iż autorowi 

wydaje się wysoce nieprawdopodobnym aby mógł on przetrwać kilkaset lat w stanie 

nienaruszonym i potem nagle padł on ofiarą kompletnej erozji w ciągu jedynie tygodnia. Ów 

ślad może więc oznaczać, że aczkolwiek oficjalnie uznawany za całkowicie wyginiętego, a 

być może nawet fizycznie faktycznie już wymarły, kilka osobników ptaka Moa od czasu do 

czasu natyka się na dzisiejszych ludzi w przepastnych krzakowiskach bezludnych części 

Nowej Zelandii. Powyższa możliwość znalazła zresztą niespodziewane potwierdzenie 20 

stycznia 1993 roku, kiedy to trójka trampów widziała około dwumetrowego ptaka na zachód 

od Christchurch, i nawet zdołała wykonać jego niewyraźną fotografię. Przez kolejny tydzień 

opowiadania i zdjęcia przedłożone przez te osoby stały się przedmiotem 

pierwszostronnicowych artykułów w gazetach nowozelandzkich, np. patrz [1C7.3] "The 

Dominion" (5 Broadway, Newmarket, Auckland), czy [2C7.3] "The New Zealand Herald" (46 

Albert St., Auckland), wydania z 26 oraz z 25 stycznia 1993, strony 1. Połowa ekspertów 

analizujących zdjęcia twierdziła iż są one prawdziwe, druga zaś połowa - iż są one 

sfabrykowane. Grupa oficerów wysłana na poszukiwania ptaka oczywiście nie potrafiła 

niczego znaleźć. W sposób więc typowy dla Nowej Zelandii, wkrótce cała sprawa została 

publicznie wykpiona zaś możliwość istnienia żywego ptaka Moa stała się przedmiotem 

niewybrednych żartów (porównaj też treść podrozdziału C8.3). Ten sam ton został później 

podchwycony przez czasopisma zagraniczne które również zaczęły kpić z możliwości 

przetrwania super-ptaka - przykładowo patrz artykuł [3C7.3] "Paul Sieveking on moa tall 

stories from New Zealand". New Statesman & Society (Foundation House, Perseverance 

Works, 38 Kingsland Road, London, E2 8DQ), 25 June 1993, strona 47. Zamiast więc 

popierać poszukiwania Moa oraz nagrodzić osoby które przypadkowo go wykryły, 

społeczeństwo Nowej Zelandii zniechęciło ewentualne dalsze poszukiwania oraz uczyniło 

publiczne pośmiewisko z przypadkowych obserwatorów, gwarantując w ten sposób aby

C-54 

każdy następny obserwator tego super-ptaka nie odważył się przypadkiem przyznać 

publicznie do jego spotkania (porównaj też treść rozdziału M). 

Zdaniem autora istnieje możliwość wytłumaczenia aż na dwa drastycznie odmienne 

sposoby faktów sporadycznego zaobserwowywania żywego ptaka Moa przez dzisiejszych 

Nowozelandczyków. Oto one: 

(A). Fizyczne przeżycie eksplozji Tapanui przez kilka osobników ptaka Moa. 

Osobniki te żyją w ukryciu do dzisiaj. Totalne zniszczenie spowodowane eksplozją Tapanui 

nie ogarnęło wszakże całej Wyspy Południowej Nowej Zelandii - patrz mapa z rysunku C7. 

Stąd niewielka ilość ptaków Moa być może przeżyła tą eksplozję, szczególnie jeśli w czasie 

jej zaistnienia miały one szczęście znajdowania się w osłoniętych przed eksplozją 

zakątkach Wybrzeża Zachodniego lub w północnych regionach tej wyspy. Jednakże 

znaczna większość z ocalałych ptaków zapewne wkrótce potem padła ofiarą wielu lat głodu 

jakie nadeszły dla Maorysów po tym dewastującym katakliźmie. Ciągle jednak zachodzi 

niewielkie prawdopodobieństwo iż kilka ptaków uszło wszystkim owym przeciwnościom losu 

i fizycznie przetrwało do dzisiaj w bezludnych częściach Nowej Zelandii. Szczególnie że, 

jeśli zaprezentowana w podrozdziale C7.1 teoria o telekinetycznym pojawieniu się ptaków 

Moa okaże się prawdziwa, ptaki te mogą prowadzić życie nocne i stąd dniami - kiedy 

mogłyby one być przez kogoś zaobserwowane - po prostu drzemią sobie w ukryciu (patrz 

też punkt (e) w podrozdziale C7.1). Obecne obserwacje ptaka Moa byłyby więc 

przypadkowymi natknięciami się ludzi na owe pojedyncze przetrwałe do dzisiaj osobniki. 

Tak też je interpretują ci nieliczni Nowozelandczycy którzy wierzą w realność i faktyczne 

zaistnienie tych obserwacji. 

(B). Zafalowanie przestrzeni czasowej. Autor uważa jednak, że powyższe 

tłumaczenie powtarzanych co jakiś czas obserwacji Moa przeżyciem eksplozji Tapanui 

przez kilka tych ptaków, nie pokrywa się z wieloma istniejącymi faktami (np. niezwykłą ich 

iluzorycznością). Stąd, na bazie teorii i kompleksowego materiału dowodowego 

zaprezentowanego w niniejszej monografii, proponuje on zupełnie nową hipotezę 

wyjaśniającą cykliczne zaobserwowywanie ptaka Moa (a także kilku innych dawno już 

wymarłych zwierząt), jaka znacznie lepiej odpowiada zgromadzonym dotychczas faktom. 

Ta zupełnie nowa hipoteza naukowa postuluje okresowe pojawianie się kilku tych ptaków w 

naszym stuleciu, oraz następne ich znikanie, w rezultacie falowania przestrzeni czasowej. 

Falowanie to wynikałoby ze zdolności rozpadających się pędników wehikułów czasu (t.j. 

statków które zgodnie z rozważaniami z rozdziału H eksplodowały ponad Tapanui) do 

wprowadzania zaburzeń w przestrzeni czasowej. W efekcie zafalowań tej przestrzeni, 

objęte nimi zwierzęta (np. ptaki Moa) mogłyby okresowo zostawać przemieszczane do 

innych epok, zarówno przeszłych jak i przyszłych - patrz też przypadek opisany przy końcu 

rozdziału L. Cechą takich przemieszczeń byłoby, że najbardziej typowa ich odmiana 

następowałaby oscylacyjnie jak "efekty zdublowania czasu" opisane w rozdziale N 

monografii [1/5], t.j. ptaki te pojawiałyby się w określonej epoce na krótki przedział czasu, 

po czym znikałyby aby ponownie pojawić się już w odmiennej epoce. Dzisiejsze obserwacje 

ptaka Moa w Nowej Zelandii noszą właśnie taki oscylacyjny (iluzoryczny) charakter. 

Aczkolwiek powyższa hipoteza o cyklicznym pojawianiu się ptaka Moa w efekcie 

zafalowań przestrzeni czasowej, w sposób drastyczny koliduje z obecnie panującymi 

poglądami naukowymi (chociaż wcale nie koliduje ona z empirycznie poznanymi już 

zasadami podróży w czasie opisanymi w rozdziale N monografii [1/5]), zaskakująco 

popierana jest ona przez sporą ilość materiału dowodowego istniejącego zarówno w Nowej 

Zelandii jak i w innych miejscach na świecie. Wskażmy tutaj przykłady takiego materiału: 

1. Pojawienie się Tuatara. Jednym z bardziej znaczących przykładów materiału na 

poparcie czasowych przyczyn sporadycznego pojawiania się w naszych czasach ptaka 

Moa, jest równoległe pojawienie się w Nowej Zelandii innego stworzenia które również 

mogło zostać pochwycone z odległych epok geologicznych i przeniesione do obecnych 

czasów w efekcie zaburzeń przestrzeni czasowej. Jest nim sporej wielkości stwór 

jaszczurowaty "Tuatara" opisany w punkcie E1 rozdziału H i punkcie E1 podrozdziału F1

C-55 

(nawiasem mówiąc, jest on również aktywny nocą podobnie jak opisany w punkcie (d) 

poniżej ptak Kiwi). Żył on już na Ziemi około 150 milionów lat temu, zaś niektórzy z jego 

krewniaków pojawili się aż 225 milionów lat temu. W sensie wieku jest on więc mniej więcej 

rówieśnikiem dla węgla kamiennego, czyli rodzajem "żywej skamienieliny". 

Ciekawostką "Tuatara" jest, że tłumaczenie znaczenia jego (maoryskiej) nazwy 

brzmi "klucz do wiedzy". Autor wyjaśnia sobie to znaczenie w następujący sposób. Maorysi 

utrzymywali (i utrzymują zresztą do dzisiaj) żywe kontakty ze swoimi kosmicznymi 

"Tohunga", t.j. kosmicznymi nauczycielami i nadzorcami. Jako że owi "Tohunga" posiadają 

wiedzę UFOnautów, doskonale wiedzą oni że "Tuatara" pojawiły się w Nowej Zelandii w 

wyniku silnego zafalowania przestrzeni czasowej. Jako takie, zrozumienie mechanizmu ich 

przybycia do naszych czasów stanowi "klucz do wiedzy". Kiedy zaś Maorysi zostali o tym 

poinformowani, z czasem zapomnieli uzasadnienia dlaczego "Tuatara" są "kluczem do 

wiedzy", niemniej przez zwykły szacunek do swoich "Tohunga" utrzymali ową nazwę dla tej 

"żywej skamienieliny". 

2. Dawno wymarłe zwierzęta. Kolejnym materiałem dowodowym na poparcie 

hipotezy o występujących sporadycznie nawet i w obecnych czasach zafalowaniach 

przestrzeni czasowej, są przypadki iluzorycznego pojawiania się na naszej planecie i 

następnego znikania różnych innych dawno już wymarłych zwierząt. W nawiązywanych w 

tym rozdziale książkach [2C7.1] i [1C7.2] opisany jest cały szereg raportów z ich 

zaobserwowania. Takie nieistniejące obecnie zwierzęta/stwory pojawiałyby się krótkotrwale 

w naszej epoce wyniesione do niej przypływem jednego z takich zafalowań przestrzeni 

czasowej, poczym szybko znikałyby zabierane z powrotem odpływem tego samego 

zafalowania. Oczywiście zafalowania owe powodowane byłyby jakimiś eksplozjami 

wehikułów czasu zaistniałymi albo w przeszłości albo też w przyszłości. Cechą 

charakterystyczną tych zwierząt więc byłoby, że po krótkim pobycie w naszych czasach, 

podczas którego ktoś zaobserwowałby ich istnienie, czy one same pozostawiłyby jakieś 

ślady swojej wizyty, zostawałyby one następnie przeniesione w kolejną epokę, znikając z 

naszych czasów. Ich obserwacje byłyby więc rzadkie, krótkotrwałe i niezwykle iluzoryczne. 

Zwierzęta z owych cyklicznych wizyt w naszych czasach byłyby też niezwykle trudne do 

pochwycenia, zaś w przypadku ich złapania w niewyjaśniony sposób nagle znikałyby ich 

posiadaczom kiedy odpływ zafalowania przestrzeni czasowej jaki je przyniósł zabierałby je 

z powrotem do innego tysiąclecia. Ponadto niepoznane jeszcze przez dzisiejszą naukę 

zjawiska energetyczne, elektryczne, świetlne, i optyczne towarzyszące zafalowaniom 

przestrzeni czasowej powodowałyby że ich fotografowanie czy filmowanie 

najprawdopodobniej również byłoby wysoce utrudnione. Oto przykłady takich pojawień się 

obecnie już nie istniejących zwierząt, na jakie to przykłady autor dotychczas natknął się w 

swoich badaniach: 

2A. Potwory przypominające dinozaury. W najróżniejszych miejscach naszej 

planety pojawia się ich cały szereg. Oto kilka przykładów takich potworów z opisami jakich 

autor dotychczas się zetknął: 

- Nessie. Jednym z bardziej powszechnie znanych przykładów owych 

iluzorycznych zwierząt, o którym czytelnicy zapewne słyszeli już wielokrotnie, jest słynny 

"Nessie" czyli potwór z jeziora Loch Ness w Szkocji. (Zgodnie z omawianą tutaj hipotezą, 

potwór ten może się tam pojawiać okresowo, np. w efekcie zafalowań przestrzeni czasowej 

pochodzących od tej samej eksplozji sprzed jakichś 12 do 13.5 tysięcy lat która 

spowodowała zdeponowanie złotego runa w dorzeczu Renu - patrz podrozdziały C11.4 i 

K1.) W 1999 roku w Australi dokonane zostało odkrycie, jakie dodaje ważności hipotezie 

autora stwierdzającej, że Nessie jest faktycznie pradawnym dinosaurusem wynoszonym do 

naszych czasów przez zafalowania przestrzeni czasowej. Znaleziono tam bowiem 

skamieniałego dinosaurusa który wygląda dokładnie tak jak Nessie. Oto odnośna notatka 

agencyjna na temat tego odkrycia, jaka opublikowana była w [4C7.3] gazecie The Timaru 

Herald (Bank Street, Timaru, New Zealand), wydanie z Saturday, October 16, 1999, strona 

5: "Skamieniały potwór znaleziony w bezludziu. Skamieniałości 112-miliono-letniego

C-56 

potwora morskiego przypominającego wyglądem legendarnego potwora z Loch Ness 

znalezione zostały przez poławiacza ryby barramundi w bezludnej części Queensland. 

Znalezisko zostalo określone jako najbardziej istotne odkrycie archeologiczne w Australii w 

ostatnich 10 latach, z ciałem długoszyjnego, zjadającego ryby i mątwy dinosaurusa ciągle w 

stanie nienaruszonym poza brakującą głową. Został on nazwany "Dave" po znalazcy który 

go odkrył. Wierzy się że jest to plesiosaur. -AAP Brisbane". (W oryginale 

angielskojęzycznym: "MONSTER FOSSIL FOUND IN OUTBACK. The fossil of a 112million-year 

old sea creature resembling the fabled Loch Ness monster has been 

discovered by three barramundi fishermen in outback Queensland. The find is being hailed 

as the most significant archaeological discovery in Australia in 10 years, with the body of 

the long-necked fish and squid-eating dinosaur still intact apart from its head. It has been 

nicknamed "Dave" after the man who found it and is believed to be a plesiosaur. -AAP 

Brisbane.") 

- Mkole-Mbembe. Innym, mniej już znanym potworem, jest podobny do 

brontosaurusa "Mkole-Mbembe" (co znaczy "stwór bóg" - "god beast") opisywany również 

pod nazwą "zabójca słoni" ("elephant killer"). Widywany jest on sporadycznie w obszarze 

bagien nazywanych "Likouala swamps" a zlokalizowanych w okolicach jeziora "Lake Tele" 

w północnej części Kongo (Afryka). Ma on żyć i ukrywać się w ogromnym systemie jaskiń 

na brzegach tego jeziora. Jest on wielkości słonia, posiada cielsko typowego 

brontosaurusa, długą i wiotką szyję, oraz pojedynczy róg na niewielkiej głowie. Rogu tego 

czasami używa dziurawiąc i zabijając nim słonie, hipopotamy, oraz krokodyle. Podobno jest 

roślinożernym, zaś jego ulubionym posiłkiem są "molombo" - owoce liany z centralnej 

Afryki. Oprócz wielu naocznych obserwatorów, ślady jego istnienia obejmują wydreptane 

ogromne ścieżki, ślady szponiastych łap, oraz rany na cielskach słoni zadane przebiciem 

dużego rogu. Po jednej z prób jego sfilmowania w 1983 roku przez Marcelin'a Agnanga 

(szefa ekspedycji z Konga poszukującej tego stwora) okazało się że film został 

prześwietlony - efekt często również raportowany podczas prób fotografowania lub 

filmowania wehikułów czasu. Skrótowy opis "Mkole-Mbembe" z Kongo zawarty jest w 

artykule [5C7.3] "In search of dinosaurs" opublikowanym w malazyjskim dzienniku New 

Straits Times, wydanie z piątku 21 czerwca 1996 roku (Friday, June 21, 1996), strona 6. 

- Serpent. Kolejnym iluzorycznym stworem jest "serpent" obserwowany 

okresowo od 19 wieku aż do czasów obecnych w jeziorze Brosno, niedaleko miasteczka 

Tver, około 400 kilometrów na północny-zachód od Moskwy. Lakoniczny raport na temat 

jego niedawnego sfotografowania ukazał się w artykule "Russia's Nessie frightens villagers" 

opublikowanym w malezyjskim dzienniku Sarawak Tribune, wydanie z poniedziałku, dnia 16 

grudnia 1996 roku, strona 4. 

- Dragon. Potwór niemal identyczny do "serpenta" z jeziora Brosno, tyle 

że przez miejscowych ludzi najczęściej nazywany "dragon'em", widywany był też 

sporadycznie w malezyjskim jeziorze nazywającym się "Lake Cini" a położonym przy 

wschodnim wybrzeżu Półwyspu Malajskiego. Autor miał przyjemność osobiście zwiedzić 

owo obecnie zwolna już zamulające się jezioro, zapoznać się z miejscowymi opowieściami, 

oraz oglądnąć rysunki "dragon'a" wyeksponowane w domu turystycznym położonym na 

jego brzegu. Na rysunkach tych zwykle pokazywany jest on jako rodzaj kolosalnego 

pionowo zygzakującego swe ciało węża pokrytego ogromną łuską. Zgodnie z twierdzeniami 

lokalnych osób, ostatnia obserwacja "dragon'a" z jeziora Cini miała mieć miejsce około 

1910 roku, natomiast miejscowe legendy opisujące jego dawniejsze obserwacje datować 

można nawet kilkaset lat temu. 

- Taniwha. Nowa Zelandia też ma swojego iluzorycznego potwora 

wodnego, a ściślej całą rodzinę tych potworów jakie jeszcze jakieś 200 lat temu miały 

niekiedy być widywane w wielu co-głębszych zbiornikach wodnych owego kraju. Legendy 

maoryskie opisują te potwory pod generalną nazwą "Taniwha". Potwory te miały kształt 

jakby ogromnego mięsożernego jaszczura, wyglądem zbliżonego do gigantycznego 

krokodyla (chociaż krokodyle nie żyją obecnie w Nowej Zelandii, ani nie żyły tam w

C-57 

historycznych czasach). W czasach sprzed 1840 roku, kiedy Taniwha był relatywnie często 

widywany, w Nowej Zelandii nie istniały żadne duże zwierzęta na jakie potwór ten mógłby 

polować. Jedyne więc czym mógł on zaspokajać swój głód byli ludzie. Lubował się więc w 

zjadaniu Maorysów. Odznaczał się też niezwykłą iluzorycznością. Do naszych czasów 

przybywał bowiem jedynie na bardzo krótko, zwykle mając dosyć czasu tylko aby zjeść 

kilku Maorysów, poczym znikał na całe dziesiątki lat. Niemal więc nigdy Maorysom nie 

udawało się go upolować. To jego trudne do wytłumaczenia znikanie, w połączeniu z 

ludożerstwem, powodowało że zasiewał on ogromny strach i panikę wśród zabobonnych 

Maorysów którzy przypisywali mu nadprzyrodzone moce. Po przybyciu do Nowej Zelandii 

pierwszych białych osadników około 1840 roku, osadnicy ci przywieźli także ze sobą duże 

zwierzęta, takie jak bydło i owce. Od owych też czasów ludzie przestali być zjadani przez 

Taniwha, chociaż do dzisiaj tamtejszym farmerom tajemniczo ginie bydło i owce i wcale nie 

daje się wykluczyć że za częścią tych zaginięć kryje się właśnie ów potwór. Autor nie 

spotkał się jednak z żadnym rapotem aby Taniwha zaobserwowany był przez jakiegoś 

nowozelandczyka pochodzenia europejskiego, co może też oznaczać, że po prostu przestał 

on być przenoszony do naszych czasów. (Aczkolwiek ten brak jego dzisiejszych obserwacji, 

w samej Nowej Zelandii jest tłumaczony jako dowód iż tak naprawdę to Taniwha wogóle nie 

istnieje i że stanowi on jedynie twór wybujałej wyobraźni Maorysów.) Więcej danych na 

temat tego nowozelandzkiego iluzorycznego potwora zawarte jest w książce pióra [6C7.3] 

Margaret Orbell, "A concise encyclopedia of Maori myths and legends", Canterbury 

University Press, 1998, ISBN 0-908812-56-6, 219 pages, pb. 

2B. Burzowe ptaki (po angielsku "thunderbirds"). Ponieważ czytelnikowi z 

Polski mogą nie być znane informacje na temat tych interesujących gigantów, zostaną ono 

tutaj krótko opisane. Zgodnie z legendami Indian północno-amerykańskich, szczególnie 

zamieszkujących obszary stanu Północna Karolina (North Carolina) w USA, kiedy nad 

Ameryką pojawia się szczególnie potężna burza zaś powietrze przeszywane jest setkami 

ogłuszających błyskawic, wówczas do życia powracają gigantyczne drapieżne ptaki o 

magicznych mocach, nazywane właśnie "thunderbirds". Rozpiętość skrzydeł tych ptaków 

przekracza 7 metrów, zaś są one tak potężne że jako zdobycz potrafią porywać w 

powietrze młode bizony. Ptakom owym poświęcony jest specjalny film przygotowany przez 

"Discovery Channel", którego tytułu niestety autor nie zdołał odnotować bowiem oglądał go 

w pociągu dnia 13 stycznia 1999 roku jadąc ekspresem z Singapore do Kuala Lumpur. 

Zgodnie z dokumentacją pokazaną na tym filmie, zgromadzono obecnie już wiele dowodów 

na fakt że ptaki te widywane są ciągle i dzisiaj. Dokumentacja ta obejmuje m.in.: (A) raporty 

wielu naocznych świadków którzy widzieli je w locie - w jednym przypadku osoba 

używająca lotni do jakiej ptak ten podleciał twierdziła że rozmiary tego ptaka przekraczały 

rozpiętość skrzydeł jego lotni, (B) zeznania chłopca który został porwany przez takiego 

ptaka jednak którego krzyki zaalarmowały matkę i ta swoim ciężarem dopomogła chłopcu 

się wyrwać, oraz (C) film wykonany przez samotnego wędrowca który to film pokazuje 

ptaka w locie i w ten sposób poprzez jego porównanie z wielkością pobliskich drzew 

faktycznie umożliwia potwierdzenie, że rozpiętość skrzydeł tego giganta przekracza 7 

metrów. Pomimo uchwycenia ptaszyska na relatywnie długim filmie, nie udało się go 

zidentyfikować - jest on niepodobny do żadnych żyjących obecnie ptaków, aczkolwiek nosi 

cechy zbliżające go wyglądem do orłów. Odkryte zostały jednak stare kości ptaków o jego 

wymiarach, które to gigantyczne ptaszyska wymarły już tysiące lat temu. Thunderbirds są 

zjawiskiem jakie najbardziej namacalnie dokumentują, że opisywane tutaj zwierzęta nie żyją 

już na Ziemi, a przenoszone zostają jedynie krótkotrwale do naszej epoki zafalowaniami 

przestrzeni czasowej. Wskazuje na to wiele faktów, z których nawymowniejsze są 

okoliczności w jakich ptaki te się pojawiają - wszakże zawsze ich pojawieniu się towarzyszą 

błyskawice które przecież są jednym z objawów zafalowania przestrzeni czasowej. Innymi 

faktami na potwierdzenie tej hipotezy jest niemożność znalezienia jakichkolwiek 

dzisiejszych szczątków owych ptaszysk przy jednoczesnym istnieniu ogromnego materiału 

dowodowego jaki potwierdza fakt ich relatywnie częstych obserwacji.

C-58 

3. Pojawianie się obiektów z innych epok. Następnym materiałem dowodowym na 

poparcie hipotezy o występujących sporadycznie nawet i w obecnych czasach 

zafalowaniach przestrzeni czasowej, to przypadki namacalnego aczkolwiek krótkotrwałego 

pojawiania się w kilku miejscach naszej planety i następnego znikania różnych obiektów 

fizycznych jakich nieprzerwanego istnienia w danym miejscu nie daje się definitywnie 

potwierdzić. Autor już kilkakrotnie spotkał się z opisami napotykania takich obiektów i nawet 

dokonywania ich dokładnych oględzin, aczkolwiek aż do czasu sformułowania niniejszej 

hipotezy nie starał się utrwalić dla późniejszego użytku źródeł literaturowych w jakich 

zostały zaprezentowane. Okresowo pojawiającymi się obiektami jakie autor pamięta z 

dawniej czytanych opisów, w jednym przypadku było miasto, w innym zaś jezioro (ciekawe, 

że próbki wody pobrane z tego iluzyjnego jeziora, jak autor pamięta zlokalizowanego gdzieś 

w Afryce, podobno nagle znikały z butelek). Również już po sformułowaniu niniejszej 

hipotezy, autor też napotkał literaturowe opisy licznych zjawisk takiego pojawiania się i 

znikania najróżniejszych obiektów. Zawarte one były w rozdziale "Tajemnicze 

materializacje" na stronach 57 do 83 następującej książki [7C7.3] pióra Rodney Davies 

"Nadprzyrodzone zniknięcia" (tytuł oryginału "Supernatural Disappearances"), Dom 

Wydawniczy Limbus (85-959 Bygoszcz, skr. poczt. 21, tel./fax 28-79-74), 1995, ISBN 83- 

85475-80-X, 255 stron, pb. Przykładowo na stronach 78 do 83 owej książki opisany jest 

doskonale udokumentowany przypadek, kiedy w 1979 roku czwórka wycieczkowiczów z 

Anglii, mianowicie murarz Len Gisby, jego żona Cynthia, oraz ich przyjaciele kolejarz Geoff 

Simpson i jego żona Paulina, spędzili noc w hoteliku we wsi Cuccolde w południowej 

Francji. Jak potem się okazało hotelik ów wraz z jego obsługą, starymi sprzętami, a nawet 

starymi gośćmi i żandarmami, krótkotrwale przeniesiony został do dzisiejszych czasów z 

około 1905 roku. Kiedy po opublikowaniu ich historii, w 1983 roku wszczęto poszukiwania 

tego hoteliku, znaleziono jedynie resztki jego starych fundamentów. 

4. Zmiany krajobrazu i ukształtowania terenu. Są one najczęściej raportowanymi 

autorowi zjawiskami wywodzącymi się z zafalowań czasu. Autor zaobserwował je też 

osobiście i to aż wiele razy. Szczególnie często mają one miejsce w Nowej Zelandii gdzie 

przez cały czas rozprzestrzeniają się ogromnie silne zafalowania czasu spowodowane 

eksplozją Tapanui z 1178 roku. Owe zmiany geometrii terenu wynikają z faktu, że 

ukształtowanie terenu zawsze jest rezultatem czasowej kolejności zdarzeń jakie dany teren 

kształtowały (np. wzajemnej kolejności powodzi, huraganów, ulewnych deszczy, itp.). Jeśli 

więc zafalowania czasu zmieniają kolejność tych wydarzeń, wówczas zmianie ulega też i 

rzeźba terenu jaki został ukształtowany przez te wydarzenia. Aby jednak odnotować owe 

zmiany terenu spowodowane zafalowaniami czasu, do terenu tego należy przybyć co 

najmniej dwukrotnie z geograficznie znacznej odległości, i to za drugim razem w znacznym 

odstępie czasowym od pierwszej wizyty. Jeśli bowiem samemu się mieszka w danym 

terenie, wówczas samemu też się jest częścią zachodzących zmian czy zafalowań, i stąd 

nie można ich odnotować. W przypadku spełnienia warunku dwukrotnego przybywania do 

tego samego miejsca w znacznym odstępie czasowym od siebie i to ze znacznej 

odległości, wówczas odnotować się daje że wzgórza ulegają przesunięciu, domy stawiane 

są przy odmiennych wzgórzach, drogi wybierają przebieg po odmiennych zboczach i 

dolinach, itp. Kiedy nie wie się jeszcze o istnieniu zafalowań przestrzeni czasowej, tego 

typu spostrzeżenia są ogromnym szokiem i aby je racjonalnie wytłumaczyć dany 

obserwator zmuszony jest zacząć powątpiewać w swoją pamięć. Upewnienie dopiero 

przychodzi kiedy się odwiedzi jakiś twór skalny o dobrze pamiętanej geometrii (np. 

posiadający wygodny skalny pomost wejściowy z jednej strony) jaki w międzyczasie też 

uległ zmianie. Wówczas nagle się okazuje że jego kształt jest zupełnie inny niż się go 

pamięta, oraz ze twór ten nie posiada już elementów z których podczas poprzedniej wizyty 

korzystaliśmy, chociaż twarde skały nie są w stanie zwietrzeć czy się zmienić w przeciągu 

zaledwie kilku lat naszej nieobecności. 

Autor wielokrotnie w swoim życiu doświadczył zjawisk takiej zmiany kształtu i/lub 

położenia najróżniejszych skał jakie pamiętał ze swoich poprzednich wizyt w danym

C-59 

miejscu. Najbardziej szokująca z nich była zmiana kształtu otworu kamienia z Atiamuri, 

jakiego opis przytaczany był już w podrozdziale C7.2. Poprzedni kształt tego otworu 

pamiętał i odnotował bowiem nie tylko on sam, ale także kilka innych znanych mu osób. 

Autor uważa, że również uparte powracanie tego kamienia z Atiamuri na swoje poprzednie 

miejsce, zachodzące po każdym jego przesunięciu w położenie dalsze od szosy, również 

może być powodowane opisywanymi tutaj zafalowaniami przestrzeni czasowej (t.j. w jakiś 

czas po każdym takim przesunięciu kamienia w nowe miejsce pojawia się kolejne 

zafalowanie przestrzeni czasowej, jakie przestawia ten kamień z powrotem w jego 

oryginalne położenie). 

5. Cofanie ludzi w czasie. Jeśli pojawi się jakieś zafalowanie przestrzeni czasowej, 

wówczas gdy przypadkowo w jego zasięgu znajdzie się jakaś osoba, osoba ta może zostać 

przeniesiona do innych czasów na grzebiecie owego zafalowania czasu. Faktycznie też 

znanych jest wiele przypadków kiedy takie przeniesienie ludzi do innych czasów miało 

miejsce. Jeden z takich przypadków autor dosyć dokładnie opisał w rozdziale K niniejszej 

monografii. Miał on miejsce w jaskini zwanej "Eshabi keyf" jaka dzisiaj jest znaczną atrakcją 

turystyczną miejscowości Tarsus w prowincji Mersin, dzisiejsza Turcja. Około roku 342 AD 

(naszej ery), w jaskini tej zatrzymała się na noc rodzina jakiej towarzyszył pies i wielbłąd. 

Kiedy następnego dnia zbudzili się, zaskoczyło ich że w miejscu wielbłąda znajduje się 

wielki kamień, zaś pies zniknął. Po wyjściu z jaskini byli nawet bardziej zaszokowani, 

bowiem okazało się że zamiast jednej nocy przespali w tej jaskini aż 300 lat, zaś ludzie 

których spotkali są dawnymi potomkami ludzi których kiedyś znali. Bardziej niedawny 

przypadek, bo zaszły dnia 28 lipca 1974 roku, uniesienia do przeszłości na grzbiecie 

takiego zafalowania czasu, opisany jest na stronach 129 do 136 wspominanej powyżej 

książki [7C7.3]. Dotyczy on trzydniowego zniknięcia niejakiego Peter'a Williamsona. Jak 

wynika z opisów tego zniknięcia Williamson cofnięty został w czasie do tyłu aż przed rok 

1954, skąd wrócił z nowymi sztruksowymi spodniami jakie wyprodukowane były w zakładzie 

który przestał istnieć w owym 1954 roku. Ponadto podczas swojego pobytu w przeszłości 

odwiedził szpital którego lekarz, niejaki "dr Nugent" nie miał podobnego do niego pacjanta 

przez wiele następnych lat. Ciekawostką jego przypadku było, że podobnie jak to ma się z 

"burzowymi ptakami" opisanymi w punkcie 2B powyżej, zafalowanie czasu porywające 

Williamsona pojawiło się w momencie burzy i potężnej błyskawicy. 

Największym paradoksem powyższej hipotezy o cyklicznym pojawianiu się 

iluzorycznego ptaka Moa w efekcie zafalowań przestrzeni czasowej jest jednak, że nawet 

gdyby była ona absolutnie poprawna i w każdym szczególe pokrywała się z 

rzeczywistością, w dzisiejszym klimacie intelektualnym niestety wystąpiłyby ogromne 

trudności z definitywnym potwierdzeniem jej prawdy. Wprawdzie teoretycznie rzecz biorąc, 

bezapelacyjne potwierdzenie tej hipotezy nastąpiłoby gdyby przykładowo ktoś złapał Moa 

jednak ptak ten następnie by "wyparował" w niewyjaśniony sposób (np. poprzez zniknięcie 

ze szczelnie zamkniętej klatki stalowej). Niemniej, znając codzienną filozofię dzisiejszej 

nauki i naukowców (patrz "tumiwisizm" opisany w rozdziale I monografii [1/3] i [1/2], oraz 

rozdziale E monografii [3/2] i [3]), nawet gdyby taki najkorzystniejszy przypadek złapania i 

następnego zniknięcia Moa faktycznie zaistniał, postronni badacze najprawdopodobniej 

ciągle uznaliby to za czyjeś przywidzenie lub za próbę niewybrednego wprowadzenia w 

błąd. Również w przypadku zaistnienia innego konklusywnego potwierdzenia dla tej 

hipotezy, takiego jak iluzoryczne (krótkotrwałe) zaobserwowanie w Nowej Zelandii jakichś 

istot o których na pewno wiadomo iż fizycznie nie przetrwały one do naszych czasów (np. 

grupy Moriori, któregoś z wielkoludów opisanych w podrozdziale C7.2, czy ubranego w 

skóry szczepu Waitaha opisanego w podrozdziale J1) zapewne przy obecnym klimacie 

intelektualnym obserwacja taka szybko znalazłaby jakieś "racjonalne wytłumaczenie" (t.j. 

uległaby zdementowaniu). 

W przypadku gdyby hipoteza o cyklicznych zafalowaniach przestrzeni czasowej 

została kiedyś potwierdzona jako prawdziwa, wtedy być może wymagałaby też 

zweryfikowania spora liczba wygodnych wyjaśnień książkowych dla różnych zjawisk które

C-60 

faktycznie reprezentują manifestacje takich zafalowań, jednak dotychczas wyjaśniane były 

przez naukowców w zupełnie inny sposób. Jednym z najbardziej znanych z takich zjawisk 

jest tzw. "fatamorgana". Dotychczas podręczniki fizyki wyjaśniały ją jako zjawisko optyczne 

indukowane przez warstwę nagrzanego powietrza. Niemniej niektóre cechy tego zjawiska, 

takie przykładowo jak fakt iż obserwowane w jej efekcie miasto zawsze posiada bardzo 

starożytny wygląd (nie zaś dzisiejszy - jak to ma miejsce z istniejącymi w rzeczywistości 

miastami Afryki), że zwykle występuje ona w zasięgu zafalowań przestrzeni czasowej 

spowodowanej przez wspominaną w punkcie #6 rozdziału L eksplozję wehikułu czasu w 

Libii, czy że zdają się istnieć przypadki że miasto widziane w efekcie fatamorgany dało się 

fizycznie osiągnąć i nawet przemaszerować na wskroś; sugerują że fatamorgana w 

rzeczywistości może reprezentować jeden z obserwowalnych efektów zafalowań 

przestrzeni czasowej. Innym przykładem zjawiska tego samego typu są sporadycznie 

obserwowane na morzu przypadki pojawiania się "Latającego Holendra", czyli 

iluzorycznego statku morskiego z przeszłości który nie powinien przetrwać w stanie 

pływalności do dzisiejszych czasów. Ponadto wszelkie opowieści typu "nadprzyrodzonego", 

jak np. zaobserwowanie maszerującej kolumny starożytnych wojowników, wejście do 

budynku który istniał w danym miejscu całe wieki temu, przejście przez miasto przyszłości, 

wszystko to mogą być rzeczywiste zdarzenia tyle że sprowadzające się do nierozumianego 

dotychczas zafalowania przestrzeni czasowej. 

C8. Pola zmodyfikowane lub wzbudzone eksplozją Tapanui 

W zasięgu swego działania eksplozja Tapanui spowodowała odnotowywalne zmiany 

w dwóch rodzajach pól istotnych dla samopoczucia, zachowania i zdrowia ludzi, t.j. polu 

magnetycznym i polu telepatycznym. Ponadto wywołała ona wzbudzenie tam dodatkowego 

pola telekinetycznego o niezwykle wysokiej aktywności biologicznej (np. patrz podrozdziały 

C7.1 i C7.2) którego szczątkowe działanie do dzisiaj objawia się w owej Zelandii. Niniejszy 

podrozdział stara się więc zestawić zgromadzone dotychczas przez autora obserwacje na 

temat wpływu jaki ta eksplozja posiadała na owe trzy pola, a także próbuje ustalić 

prawdopodobny wpływ jaki zaistnienie zmian w tych polach może posiadać na zdrowie, 

samopoczucie i zachowanie mieszkańców tamtego kraju. 

C8.1. Zmiany pola magnetycznego w okolicach krateru Tapanui 

Cały obszar krateru Tapanui namagnesowany jest w turbulentny, niezorganizowany 

sposób, podobny do tego spodziewanego do wystąpienia po eksplozji jakiegoś pojemnika 

wypełnionego ogromną ilością energii magnetycznej (pola). Namagnesowanie to 

manifestuje się w następujący sposób: 

1. Może ono zostać wykryte czułym kompasem. Igła takiego kompasu np. 

niesionego w dłoni zaczyna wirować, drastycznie zmieniając wskazania z miejsca na 

miejsce. Na początku swych badań krateru Tapanui, w pobliżu jego północno-wschodniej 

krawędzi autor znalazł niewielki obszar w którym zaburzenia pola magnetycznego były 

szczególnie silne. W obszarze tym położenie jego kompasu magnetycznego w dwóch 

miejscach oddalonych od siebie jedynie o około 1 metra powodowało że ów kompas 

pokazywał kierunki jakie były zupełnie przeciwstawne do siebie (t.j. kierunek północy z 

jednego z tych miejsc okazywał się kierunkiem południa z drugiego z tych miejsc). Na 

dodatek oba te kierunki były niewłaściwe i różniły się od kierunków pokazywanych tylko 

kilka metrów dalej. Niestety autor nie zaznaczył sobie dokładnie owego miejsca. Kiedy zaś 

kilka lat później chciał powtórzyć ponownie ten sam eksperyment, okazało się że owych 

dwóch punktów o przeciwstawnych wskazaniach kompasu nie mógł już wówczas znaleźć. 

Obecnie zachodzi więc w głowę, czy pole magnetyczne krateru Tapanui nieustannie się

C-61 

zmienia również i do dzisiaj (co mogłoby mieć miejsce gdyby w tym kraterze przestrzeń 

czasowa falowała nieustannie - jak to opisuje podrozdział C7.3), czy też po prostu przy 

próbie powtórzenia owego eksperymentu zwyczajnie pomylił obszary i poszukiwał 

poprzednio wykrytych silnych zaburzeń w niewłaściwym miejscu (tych zapytań wcale nie 

rozwiewa fakt, że ciągle zdołał on wówczas wykryć najróżniejsze zaburzenia magnetyczne, 

tyle że nie były one aż tak drastyczne i sobie nawzajem przeciwstawne jak na początku 

badań krateru Tapanui). 

Wśród miejscowych rolników krążą liczne opowieści na temat dawniejszych 

lokalnych pilotów których samoloty posiadały zwykłe kompasy magnetyczne. Piloci ci byli 

znani z narzekania, iż kompasy ich samolotów zaczynały wariować ponad kraterem. 

Nowocześniejsze samoloty posiadają kompasy bardziej stabilne, aczkolwiek piloci ciągle 

narzekają na ich widoczne odchylenie od poprawnych wskazań podczas przelotów nad 

kraterem. 

2. Kamienie ceramiczne z okolicy krateru Tapanui wykazują znaczne 

namagnesowanie (patrz także podrozdział C11.2). Większe z tych kamieni, a także 

wszelkie spore ich zbiorowiska, zauważalnie odchylają igłę czułego kompasu od 

prawidłowego kierunku. 

3. W okolicy krateru Tapanui rejestrowane są niezwykłe zjawiska 

radiokomunikacyjne jakich wyjaśnienie musi bazować na magnetycznych anomaliach tego 

obszaru. Dla przykładu w niewielkiej dolince leżącej na posiadłości okolicznego farmera, 

Graham'a Davie (Waikoikoi, R.D. 1, Gore, New Zealand), przy odpowiednich warunkach 

pogodowych fale radiowe czasami samoczynnie się wokalizują (słyszy się wtedy głośne 

audycje radiowe, chociaż nikt w pobliżu nie używa radia). W miejscu tym wyzwalane są 

więc jakieś niezwykłe zjawiska elektromagnetyczne, które powodują, iż gleba działa jak 

radio stworzone przez naturę. 

4. Koło krateru Tapanui występują różnorodne anomalia atmosferyczne, takie 

przykładowo jak tornada, kurtynowe wyładowania atmosferyczne, czy niezwykłe wiatry 

(pojawiające się jedynie w kraterze) których formowanie może mieć charakter jonowy. 

Cechą charakterystyczną wszystkich tych anomalii atmosferycznych z krateru Tapanui jest, 

że ich wystąpienie wymaga zasady dynama elektromagnetycznego. Dynamo takie powstaje 

przez ruch elektrycznie naładowanych chmur ponad turbulentnie namagnesowanym 

gruntem. Najbardziej niezwykłe są lokalne tornada, które pojawiają się dokładnie nad 

kraterem Tapanui, poczym szybko zanikają kiedy wiatr przemieści je kilka kilometrów od 

krawędzi krateru. Jedno z takich tornad zostało nawet sfotografowane przez żonę lokalnego 

farmera, Diane Chittock (Waikoikoi, 5 R.D., Gore, New Zealand) - patrz rysunek C10. 

Niezwykłość tych tornad wynika z dwóch przyczyn: (a) trwają one zwykle jedynie tak długo 

aż wiatr oddali je od krawędzi krateru na znaczniejszą odległość, (2) tornada nie są wcale 

znane w tej części Nowej Zelandii i poza okolicą krateru Tapanui nawet najstarsi ludzie 

nigdy o nich nie słyszeli. Stąd wydaje się racjonalnym konkludowanie, że tornada te 

posiadają związek z magnetycznymi właściwościami krateru. 

5. Krater znany jest też z nagłych i gęstych jak mleko mgieł których obszar 

wystąpienia niekiedy ogranicza się wyłącznie do jego okolic. Autor uważa że mgły te 

indukowane są technologicznie jako produkt uboczny zderzania się pulsującego pola 

magnetycznego lądujące w kraterze, lub zawisającego tuż nad nim, ogromnego UFO, z 

nietypowo silnym polem magnetycznym samego krateru. Efektem tego zderzania się dwóch 

pól jest wytwarzanie zjawiska raptownego (telekinetyczneg) ochładzania się atmosfery, 

bardzo podobnego do zjawiska silnego ochładzania środowiska wykorzystywanych w 

urządzeniach do magnetycznego chłodzenia. Z kolei raptowne ochłodzenie się atmosfery 

krateru, połączone z dużą wilgotnością tamtejszego powietrza, może spowodować 

powstawanie owej gęstej jak mleko mgły, jaka jest tak charakterystyczna i unikalna dla 

owego krateru. Obserwacją jaka zdaje się potwierdzać technologiczne pochodzenie od 

UFO owych niezwykłych mgieł z krateru Tapanui, jest fakt że pojawiają się one zwykle w 

okolicznościach jakie świadczą o bliskości UFO. Przykładowo w przypadku autora, UFO

C-62 

zjawiało się podczas niemal każdej jego wizyty badawczej do tego krateru - w kilku 

przypadkach autor zdołał nawet je tam przypadkowo sfotografować lub sfilmować - po 

szczegóły patrz podrozdział S6 monografii [1/4] i podrozdział D2 traktatu [4B]. W sporej też 

części jego pobytów w kraterze, pojawiały się tam też owe gęste jak mleko mgły. Jeden z 

przypadków pojawienia się tej mgły, autor zdołał nawet utrwalić na wideo. Podczas jednej z 

pierwszych wizyt autora w tym kraterze, odbytej wilgotnym zimowym wieczorem w lipcu 

1987 roku, tuż przed zachodem słońca, autor wraz z dwoma miejscowymi towarzyszami, z 

których jeden był Maori, zwyczajnie zabłądzili w owej gęstej jak mleko mgle, i wiele godzin 

później zdołali się uratować przed zamarznięciem tylko dzięki instynktowi owego Maori 

który wyprowadził ich do pobliskiej farmy. Z kolei w piątek, dnia 17 marca 2000 roku, tuż po 

godzinie 7 rano, na drodze państwowej nr 1 jaka przebiega niedaleko od tego krateru, 

następił wypadek drogowy jaki był tak magabryczny że przez długi czas policja miała 

kłopoty z doliczeniem się liczby jego 6 ofiar (patrz artykuł "Six die in head-on collision", jaki 

ukazał się na tytułowej/pierwszej stronie gazety The Timaru Herald, Bank Street, Timaru, 

New Zealand, Saturday, March 18, 2000). Okazało się wówczas, że powodem owego 

wypadku była owa gęsta jak mleko mgła (prawdopodobnie owej nocy krater był ponownie 

badany przez kolosalne UFO). 

6. Krater Tapanui w niewyjaśniony sposób zdaje się zakłócać poprawną pracę 

urządzeń technicznych. Jednym z dwóch racjonalnych wytłumaczeń dla wystąpienia tych 

zakłóceń, byłoby interpretowanie ich albo jako (1) efektów pola magnetycznego czy pola 

telekinetycznego krateru, albo też jako (2) manifestacji bliskości niemal nieustannie 

obecnych w tym kraterze niewidzialnych wehikułów UFO. (Obecnie autor przychyla się do 

przyjęcia tego drugiego wyjaśnienia - t.j. bliskości niewidzialnych wehikułów UFO, ponieważ 

w 1999 roku komorę oscylacyjną takich niewidzialnych wehikułów UFO odkrył on na kilku 

swoich fotografiach wykonanych w tym kraterze.) Najczęściej owe zakłócenia dają o sobie 

znać w sposób przypadkowy poprzez niezadziałanie różnych urządzeń. Najbardziej czułe 

na owe zakłócenia zdają się być kamery wideo ze złożonymi obwodami elektronicznymi. 

Autor odbył około 15 wypraw filmowych do krateru Tapanui aby przygotować swój 

amatorski film dokumentarny pokazujący różnorodne materiały dowodowe obecne w tym 

tajemniczym miejscu. W dwóch z tych wypraw kamery wideo używane przez niego w owym 

czasie (za każdym razem inna kamera) po prostu odmówiły działania. Owo niezadziałanie 

kamer w obu przypadkach nastąpiło koło miejsca z którego wykonane zostało zdjęcie 

pokazane na rysunku A2. Początkowo autor posądzał wyczerpanie się baterii. Jednakże te 

same kamery i baterie zaczęły działać bez przeszkód wkrótce potem, gdy autor opuścił 

krater Tapanui i przystąpił do filmowania innych obiektów. (Niemniej podczas jednej z 

wypraw do krateru przez przypadek autor uchwycił swoją kamerą komorę oscylacyjną 

niewidzialnego dla oka UFO.) Odnośnie większych maszyn, w jednym przypadku prawie 

nowiutki "Landrover" jakim autor i jego współtowarzysz przyjachali na badania krateru, 

odmówił posłuszeństwa po zaparkowaniu niedaleko od miejsca gdzie obie kamery wideo 

zaprzestały działania. Ponadto, właściciel krateru Tapanui chciał kiedyś zrównać z ziemią 

ostrą krawędź zachodniego brzegu krateru. Jednakże jego buldożer odmówił 

posłuszeństwa i podobnoż utknął tam na dłuższy czas, bowiem dwa kolejne traktory 

sprowadzone aby wyciągnąć go z krateru również odmówiły posłuszeństwa i utknęły przy 

nim dodając tylko kłopotów. Kłopoty z dużymi maszynami szczególnie ostro ujawniły się też 

podczas gruntownego wyrównywania dna krateru w latach 1994/5. 

C8.2. Pole telekinetyczne i spowodowana nim aktywność biologiczna krateru 

Tapanui 

Na obecnym poziomie naszej wiedzy polem telekinetycznym nazwać możemy stan 

wzbudzonej przestrzeni powstały po raptownym przyspieszeniu przenikającej tą przestrzeń 

przeciw-materii. Wzbudzenie to manifestuje się poprzez tendencję do wprowadzania w ruch

C-63 

telekinetyczny zawartej w tej przestrzeni materii. Ponieważ w dużym uproszczeniu przeciwmateria 

utożsamiona może zostać z polem magnetycznym (patrz podrozdział H5.2 

monografii [1/4]), na codzienny użytek pole telekinetyczne może być przyjęte jako zupełnie 

odmienne pole w które zwykłe pole magnetyczne transformuje się na czas doznawania 

przyspieszenia. Oczywiście jest to bardzo uproszczone wyjaśnienie bowiem pole 

telekinetyczne, podobnie jak wiele innych zjawisk i atrybutów charakterystycznych 

wyłącznie dla przeciw-świata, nie posiada materialnego odpowiednika i nie może być 

zrozumiane na bazie konceptów i interpretacji wypracowanych przez dotychczasową fizykę 

ograniczającą swoje rozważania wyłącznie do świata materialnego. 

Pole telekinetyczne różni się od pola magnetycznego, posiada bowiem bardziej 

charakter promieniowania niż pola, odznacza się większą niż ono aktywnością i 

przenikalnością, a ponadto wykazuje inteligencję (po wyjaśnienia owej inteligencji patrz 

podrozdział H6.1 w [1/4]). Pole telekinetyczne wykazuje też zdolność do utrwalania się w 

materii jaka objęta została jego działaniem (w ten sposób materia ta zostaje 

"natelekinetyzowana" - patrz podrozdziały C7.1 i C7.2). 

W sensie fizykalnym natelekinetyzowanie danej substancji, czyli jej trwałe nasycenie 

polem telekinetycznym, zdefiniować można jako wprawienie jej najmniejszych jednostek 

(atomów, cząsteczek, molekuł) w szczególny rodzaj oscylacji telekinetycznych. 

Natelekinetyzować można wszelkie substancje, nie zaś jedynie ferromagnetyki. Jako że 

mechanizm tych oscylacji oraz ich następstwa są dosyć złożone, w celu dokładniejszego 

zapoznania się z nimi czytelnik powinien prześledzić podrozdział NB1 z monografii [1/4]. 

Po utrwaleniu się w materii w postaci jej natelekinetyzowania pole to zanika 

stosunkowo wolno, zgodnie z tzw. "krzywą połowicznego zaniku". Zanim nastąpi jego 

całkowity zanik, o nasyconej nim materii można twierdzić że wykazuje ona obecność 

szczątkowego pola telekinetyczngo, albo że została ona natelekinetyzowana. Pole 

telekinetyczne, a także owo szczątkowe pole telekinetyczne (czyli "natelekinetyzowanie"), 

wykazują niezwykle wysoką aktywność biologiczną, chemiczną, i strukturalną. Ta ich 

aktywność, jak również kilka innych cech tego pola, opisane zostały w podrozdziale NB4 w 

[1/4], oraz dodatkowo skomentowane w podrozdziałach C7.1 i C7.2 niniejszej monograqfii. 

Okolice krateru Tapanui wykazują właśnie podwyższoną aktywność biologiczną. Jak 

wynika z badań autora nad efektem telekinetycznym, tzw. „telekinetycznym rolnictwem”, 

oraz lądowiskami wehikułów telekinetycznych, odpowiedzialność za taką wzmożoną 

aktywność biologiczną zawsze ponosi resztkowe pole telekinetyczne jakie musi być obecne 

w otoczeniu tego krateru. Stąd istnienie tej aktywności jest bardzo charakterystyczną cechą 

rozpoznawczą, dokumentującą iż objęty nią obszar był kiedyś omieciony pierwotnym polem 

(promieniowaniem) telekinetycznym. 

W początkowym stadium eksploracji Tapanui autor nie zdawał sobie sprawy z 

istnienia pola telekinetycznego w kraterze, mimo że ze swych badań nad telekinezą 

doskonale znał on objawy jego obecności. Dopiero doświadczenia przeprowadzone przez 

osoby o rozbudzonych zdolnościach paranormalnych stopniowo uświadomiły mu aktywność 

biologiczną okolic krateru. To z kolei umożliwiło zauważenie i odnotowanie biologicznych 

następstw całej eksplozji Tapanui, takich przykładowo jak przyspieszony wzrost drzew w 

Nowej Zelandii opisany w punkcie #D1 z rozdziału H. Niniejszy podrozdział prezentuje w 

chronologicznym ujęciu jak biologiczna aktywność krateru Tapanui została stopniowo 

ujawniana. 

Warto w tym miejscu podkreślić, że na obecnym etapie rozwoju naszej cywilizacji 

obecność w otoczeniu resztkowego pola telekinetycznego daje się wykryć jedynie w sposób 

pośredni (np. przez obserwację reakcji organizmów żywych poddanych jego wpływowi) lub 

przy użyciu metod subiektywnych (np. różdżkarstwa). Nie istnieją bowiem jeszcze 

instrumenty badawcze jakie umożliwiałyby jego bezpośrednie zmierzenie. (Oczywiście 

współczesne instrumenty badawcze nie są także w stanie zaprzeczyć istnienia takiego 

telekinetycznego pola.) Stąd, dla naukowej ścisłości, autor zdecydował się przedstawić w 

tym raporcie pośrednie indykatory oraz subiektywne stwierdzenia dotyczące omawianego

C-64 

pola, licząc że jakieś obiektywne (instrumentalne) kroki weryfikacyjne w tym zakresie będą 

mogły zostać podjęte w przyszłości. 

Zaraz po tym jak publikacje autora rozsławiły krater Tapanui, miejsce to zaczęło być 

ulubionym punktem zbiorczym oraz celem częstych wizyt dla ludzi zainteresowanych w 

uzdrawianiu, radiestezji, okulcie, UFO, zjawiskach paranormalnych, joga, alternatywnym 

stylu życia, oraz innych podobnych dziedzinach. W miarę jak świadomość niezwykłości 

krateru rosła, ludzie ci stopniowo zaczęli przybywać z coraz większych odległości, obecnie 

nawet przylatując z tak daleka jak USA, Kanada, czy Niemcy. Zaczęli oni spędzać znaczne 

przedziały czasu w kraterze medytując, przeprowadzając sesje uzdrowicielskie, 

przechodząc transe, odpoczywając, itp. To właśnie ich przeżycia i rezultaty ich działań, 

dostarczyły pierwszych wskazówek że obszar krateru Tapanui posiada podwyższoną 

aktywność biologiczną, wykazując jednocześnie różnorodne atrybuty "paranormalne". 

Niektórzy z wizytatorów przeprowadzili nawet subiektywne badania krateru, używając 

różdżek radiestezyjnych, wahadełek, kryształów, osobistego wyczucia, itd. W efekcie tych 

badań wielu z nich zaczęło twierdzić, że niezależnie od zakłóceń w polu magnetycznym 

Ziemi, wyraźnie wyczuwają oni w kraterze Tapanui obecność jeszcze innego pola 

niezwykle aktywnego biologicznie. Analizując stwierdzenia tych osób i porównując je z 

wynikami badań autora przedstawionymi w podrozdziale G2.1.1, zaczęło być widoczne, że 

atrybuty owego drugiego pola obecnego w kraterze Tapanui pokrywają się z cechami 

resztkowego pola telekinetycznego. 

Owo odmienne od magnetycznego pole telekinetyczne dodatkowo działające w 

kraterze Tapanui oraz w jego otoczeniu, przez wykrywających jego istnienie radiestetów i 

uzdrowicieli opisane zostało jako posiadające naturę dipolarną, podobną do pola 

magnetycznego. Jego konfiguracja wewnątrz i naokoło krateru Tapanui zdaje się 

przypominać konfigurację pola magnetycznego wewnątrz i naokoło zwoju selenoidu, t.j. 

istnieje pionowa kolumna tego pola działająca wewnątrz obrębu krateru, która posiada 

pozytywną (leczniczą) aktywność biologiczną (biegunowość), oraz koncentryczne warstwy 

tego pola z negatywną (szkodliwą) aktywnością biologiczną (biegunowością) działające w 

obszarach otaczających krater. Owo pole jest tak potężne, że - zgodnie z opinią 

radiestetów, całkowicie przytłacza ona lokalną siatkę szwajcarską (patrz podrozdział H5.3 w 

monografii [1/4]). W efekcie działania owego pola, paranormalnie rozbudzeni ludzie którzy 

medytują, odpoczywają, czy tylko przebywają w wnętrzu krateru, twierdzą że otrzymali oni 

potężną dozę uzdrawiających wibracji, jakie podobnoż ujawniają swe działanie poprzez 

natychmiastowe spotęgowanie ich energii życiowej, stymulację samo-uzdrawiania ich ciał, 

poprawę nastroju, sprowadzenie uczucia pokoju i szczęśliwości, oczyszczenie ich aury, itp. 

Z drugiej strony, ci sami ludzie pozostający przez dłuższy czas na zewnątrz krawędzi 

krateru, ale w obrębie silnego działania negatywnego bieguna owego telekinetycznego 

pola, twierdzą iż otrzymali dozę szkodliwych wibracji które powodują zauważalny 

negatywny impakt na ich zdrowie (np. twierdzą że szybko pozbawia ich ono energii 

życiowej, powoduje natychmiastowe popsucie ich samopoczucia, wywołuje negatywne 

reakcje organizmu jak ból głowy, itp.). Autor słyszał nawet opinię wyrażoną przez jednego z 

takich radiestezyjnie rozbudzonych osób, że niezwykle wysoka liczba przypadków tzw. 

grypy Tapanui (t.j. "Tapanui Flu" czyli choroby opisanej przy końcu tego podrozdziału) 

wśród osób zamieszkujących wokoło krateru Tapanui jest spowodowana przez działanie 

właśnie owego negatywnego bieguna omawianego tutaj pola telekinetycznego. 

Mrs Ellie McMurtrie (14 A Hawera Road, Kohimarama, Auckland, New Zealand; Tel. 

5289322), międzynarodowo aktywna uzdrowicielka, zainspirowana publikacjami autora 

dokonała własnych badań krateru Tapanui. W ich rezultacie twierdzi ona, że krater ten jest 

jednym z najsilniejszych punktów leczniczych (czakramów) na Ziemi. Grupa jej 

naśladowców z Auckland prowadzi teraz systematyczne sesje uzdrawiające w kraterze 

Tapanui. Podczas takich sesji, jako amplifier uzdrawiających wibracji wydzielających się z 

krateru, grupa używa sporych rozmiarów naturalny kryształ o wyjątkowej czystości i 

przeźroczystości. Zgodnie z twierdzeniami niektórych uczestników tych sesji, kryształ

C-65 

zauważalnie zmienia swoją czystość i kolor podczas pełnienia takich wzmacniających 

funkcji w wnętrzu krateru Tapanui. 

Warto tutaj dodać że okolice miasteczka Tapanui już od dawna (t.j. na długo przed 

"odkryciem" krateru Tapanui przez autora) uważane są za najbardziej "uduchowiony" 

obszar Nowej Zelandii w którym występuje jakieś promieniowanie radiestezyjne sprzyjające 

zjawiskom paranormalnym. Stąd w miasteczku tym tradycyjnie osiedlają się osoby 

przekładające wartości duchowe nad wartościami fizycznymi, np. uzdrowiciele, 

poszukiwacze alternatywnego stylu życia, artyści, itp. 

Istnieje niezwykle tajemnicze zjawisko raportowane jako występujące w, oraz 

naokoło, krateru Tapanui, które szczególnie ostro zdaje się potwierdzać paranormalny 

charakter tego miejsca. Prawdopodobnie może ono nawet zostać zakwalifikowane do 

całkowicie nowej kategorii, dotychczas nieznanej nauce. Przyjmuje ono formę małych, 

idealnie okrągłych kul białego światła (podobnego do "jarzenia pochłaniania" - patrz 

podrozdział H6.1 w [1/4]), jakie pojawiają się w ciemności, świecą intensywnie, i latają w 

"inteligentny" sposób. Niemal wszystkie te kule zdają się mieć dokładnie taką samą 

średnicę, równą w przybliżeniu średnicy piłek pingpongowych. W jednym przypadku Chris 

Kirkman zaobserwował tak samo świecącą się kulę jednak o średnicy około 12 [cm] jakiej 

światło przenikało przez ściankę jego namiotu (wkrótce po jej zauważeniu dnia 8 kwietnia 

1994 roku o około 11 w nocy doświadczył on różnorodnych zjawisk paranormalnych). Kule 

te były obserwowane kilkakrotnie przez Rex'a Hellier - właściciela krateru Tapanui, przez 

jego córkę, przez grupę uzdrawiaczy którzy zamierzali eksperymentować z uzdrawiającym 

polem krateru poprzez spędzenie w nim kilku nocy pod namiotem (owe świecące kule 

aktualnie wyperswadowały im porzucenie tego zamiaru już po pierwszej nocy - jednym z 

nich był mój dobry znajomy, Reinhard), oraz przez Chris'a Kirkman, 11 Cutten Street, 

Dunedin South, New Zealand; Tel. domowy: (03) 4559595 (poprzednio: 13 Moodie Street, 

Dunedin, New Zealand; Tel. domowy: (03) 4543106; E-Mail: ckirkman@deepsouth.co.nz) 

który wielokrotnie nocował pod namiotem w Kraterze Tapanui i przy kilku okazjach (m.in. 

również 23 kwietnia 1994 roku) miał możliwość zaobserwowania z bliskiej odległości tych 

kul światła. Definitywnie nie są one piorunami kulistymi, jako że pojawiają się, przelatują, i 

później znikają w absolutnej ciszy, nigdy też nie pozostawiają jakiegokolwiek zniszczenia 

czy nawet śladu swojego istnienia. Ponadto dla piorunów kulistych ich rozmiary są zbyt 

jednakowe zaś wydzielane światło zbyt białe. Najczęściej pojawiają się one w wnętrzu 

jadącego samochodu (typu Landrover), przelatują wokół kierowcy i/lub pasażera jakby 

"analizując" ich, poczym w ciszy znikają bez widocznego dotknięcia czy przenikania 

poprzez ścianki kabiny. Przy jednej okazji zostały one dostrzeżone gdy "siedziały" na gałęzi 

drzewa, zaś przy kilku okazjach gdy przelatywały tuż ponad powierzchnią trawy. Na 

obecnym etapie autor posądza, że mogą one stanowić sterowaną komputerowo, 

miniaturową wersję statków UFO trzeciej lub drugiej generacji (tzw. wehikułów czasu lub 

wehikułów telekinetycznych - patrz tom 11 z monografii [1/5]). Jednakże Mr Hellier i jego 

córka wierzą, że kule owe wykazują własności zbyt "niematerialne" a jednocześnie zbyt 

"inteligentne" aby były jakimiś urządzeniami. W ich prywatnej opinii kule te są raczej jakimś 

zjawiskiem o charakterze paranormalnym lub spirytualistycznym (np. istotami o duchowej 

formie z innego układu wymiarów). Być może więc że reprezentują one jeden z atrybutów 

paranormalnych krateru Tapanui omawianych w punkcie #E2 podrozdziału G5 i rozdziału 

H. Jako że pojawiają się one dosyć regularnie (najczęściej podczas nowozelandzkiego 

lata), ich badanie może stanowić doskonały projekt naukowy dla co bardziej odważnych 

poszukiwaczy przygód czy tropicieli tajemnic. 

Do powyższego powinno zostać dodane, że podobne świecące się kule białego 

światła zostały też zaobserwowane w zupełnie odmiennym końcu Nowej Zelandii, na 

półwyspie Coromandel (t.j. niedaleko od opisywanego w podrozdziale H4 tzw. "Śpiącego 

olbrzyma"). Odnotowała ich obecność i opisała je autorowi Maoryska, Mrs Enid Tata. 

Więcej danych na ich temat zawartych jest w podrozdziale D1 traktatu [4B].

C-66 

Do opisanych powyżej znalezisk paranormalnych dodają się też obserwacje 

bezpośrednio sugerujące podwyższoną aktywność biologiczna gleby z okolic krateru 

Tapanui spowodowaną obecnością w niej resztkowego pola telekinetycznego. Jednymi z 

bardziej znaczących takich obserwacji są twierdzenia lokalnych rolników że niektóre rośliny 

z pobliża krateru pozostają unikalne dla tego terenu i zdają się różnić od podobnych roślin 

rosnących w innych częściach Nowej Zelandii. Różnice owe mogłyby być spowodowane 

"po-eksplozyjnymi mutacjami telekinetycznymi", jakich doskonałe przykłady znalezione 

zostały na obszarze eksplozji tunguskiej - patrz opisy w punkcie #D1 (b) z podrozdziału J1, 

oraz w podrozdziale C7.1. Jako że autor nie spotkał się ze żadnymi formalnymi badaniami 

dotyczącymi tej sprawy, być może dokonanie jakichś specjalistycznych badań mutacji roślin 

w okolicach krateru Tapanui powinno zostać podjęte w przyszłości przez zainteresowanych 

badaczy. 

Okolice krateru Tapanui znane są też z nasilenia przypadków niezwykle rzadkiej 

choroby lokalnie zwanej "Tapanui Flu" co tłumaczy się jako "grypa Tapanui" (jej medyczna 

nazwa brzmi: Myalgic Encephalomyelitis, albo ME syndrom). Mimo swej niewinnej nazwy, 

symptomy Tapanui Flu są bardziej zbliżone do choroby popromiennej niż do zwykłej grypy, 

np. jednym z jej objawów jest zanik odporności immunologicznej organizmu. Uzdrowiciele z 

Nowej Zelandii nazywają ją także "chorobą elektromagnetyczną", jako że zgodnie z 

panującymi wśród nich poglądami poza obszarem Tapanui niekiedy doknięte przez nią są 

też osoby które przez dłuższy okres czasu mieszkały pod liniami wysokiego napięcia. Jej 

nasilanie się koło krateru Tapanui tłumaczą oni działaniem "negatywnego" bieguna pola 

telekinetycznego opisywanego w tym podrozdziale. Aczkolwiek sporadyczne przypadki tej 

choroby rejestrowane są na całym świecie, statystyczne nasilenie jej częstotliwości w 

obszarze Tapanui zdaje się sugerować, iż obecne są tam jakieś szczególne czynniki 

sprzyjające jej rozwojowi. Niestety, autor nie posiada ani wymaganej ekspertyzy medycznej 

ani też funduszy dla przebadania możliwego związku Tapanui Flu z następstwami eksplozji 

Tapanui. Głównym powodem dla którego wspomniał on ją tutaj jest więc nadzieja, iż 

niniejsza monografia może zainspirować innych naukowców do przebadania takiej 

możliwości (szczególnie iż choroba bardzo podobna do Tapanui Flu została zarejestrowana 

także i w rejonie eksplozji tunguskiej). 

W Nowej Zelandii krążą też uparte pogłoski, że niezależnie od "Tapanui Flu" okolice 

krateru Tapanui prześladowane są wyższą niż reszta kraju liczbą zachorowań na raka. 

Podobno w kręgach medycznych winę za ten stan rzeczy zrzuca się na zbyt entuzjastyczne 

używanie środków owadobójczych przez miejscowych rolników. Oczywiście wyjaśnienie to 

nie zostało najszczęśliwiej dobrane, ponieważ środki owadobójcze używane są z podobną 

intensywnością na terenie całej Nowej Zelandii, a także ponieważ w dzisiejszych czasach 

ludzie nie zjadają wyłącznie żywności produkowanej lokalnie, a raczej nabywają w sklepach 

produkty rozprowadzane równomiernie po całym kraju. Mimo poszukiwań dotychczas autor 

nie zdołał jednak znaleźć dokumentacji pisanej na temat owej intensyfikacji przypadków 

raka koło Tapanui, stąd owe pogłoski nie mogą tu być poparte odpowiednimi cytowaniami 

literaturowymi. 

Mieszkańcy bezpośrednich okolic krateru Tapanui prześladowani są też całą gamą 

najróżnorodniejszych innych chorób i stanów, jakich statystyczna częstość występowania 

zdaje się znacznie przewyższać częstość tych samych chorób z innych obszarów Nowej 

Zelandii. Oto co na ten temat napisano w pierwszej części artykułu pióra Kim'a Dungey, 

"Statistics 'horrifying'", jaki ukazał się w dzienniku "Otago Daily Times" (Allied Press, 52-66 

Stuart St, Dunedin, New Zealand), wydanie Nr 40.773 z czwartku, dnia 9 września 1993 

roku, strona 1, cytuję: "Gore. - Kobieta z Wschodniego Southland wyraża zatroskanie z 

powodu liczby problemów zdrowotnych dotykających mieszkańców jednej wiejskiej drogi i 

wierzy iż musi występować pomiędzy nimi jakaś wspólna przyczyna. Miss Mary Walker 

stwierdziła że statystyki zdrowotne dla drogi Chatton-Maitland są "przerażające" zaś kilka 

dalszych dróg dodaje do tej liczby. Chciałaby aby powody zostały zbadane. Problemy 

obejmują raka, śmierć w kołysce, poronienia, stany depresyjne oraz syndrom chronicznego

C-67 

zmęczenia. Ponadto zaistniały tam przypadki zapadu organów, spina bifida oraz astmy. 

Jedno dziecko doświadczyło zawału. "Lista się wydłuża i wydłuża"." (W oryginale 

angielskojęzycznym: "Gore. - An Eastern Southland woman is concerned about the number 

of health problems being faced by the residents of one rural road and believes there must 

be a common link. Miss Mary Walker said health statistics for the Chatton-Maitland road 

were "horrifying" and several adjoining roads added to the figures. She wants the cause to 

be investigated. The problems included cancer, cot death, miscarriages, depression and 

chronic fatigue syndrome. There had also been cases of organ failure, spina bifida and 

asthma. One child had suffered a stroke. "It just goes on and on".") Z pełnej treści tego 

artykułu dosyć jednoznacznie wynika, że niektóre osoby zamieszkujące okolicę krateru 

Tapanui doskonale zdają sobie sprawę z przerażającego stanu statystyk zdrowotnych tego 

obszaru i usilują zwrócić uwagę miejscowych władz na te statystyki. Jednakże zapewne 

manipulowane przez naszych kosmicznych okupantów władze unikają jak tylko mogą 

zaadresowania tego problemu, wszakże mogłoby to skierować zainteresowanie 

społeczeństwa na możliwość faktycznego zaistnienia eksplozji Tapanui oraz na różnorodne 

konsekwencje jakie eksplozja ta sobą przyniosła. 

Problemy zdrowotne doliny Tapanui nie są jedynie znamienne dla dzisiejszych 

czasów. Autor prowadził kiedyś interesującą dyskusję z przyjacielem wzmiankowanego w 

podrozdziale C2 Richard'a Cook. Przyjaciel ten jest archeologiem amatorem z Crookston 

(t.j. małego osiedla leżącego pomiędzy Tapanui, Heriot, i Kelso) i kolekcjonuje stare butelki. 

Żalił się on, że przeciwnie do innych okolic Nowej Zelandii gdzie odkopywane butelki 

pochodzą od trunków, w dolinie Tapanui niemal wszystkie znajdowane stare butelki 

pochodzą od lekarstw. Ta jego interesująca obserwacja empiryczna uświadamia że 

bezpośrednie okolice krateru Tapanui są obszarem bardzo niezdrowym nie tylko obecnie 

ale były takim również w przeszłości. Do takiego samego zresztą wniosku prowadzi 

wspominana w podrozdziale C1 legenda Maorysów na temat wioski Orihaki koło Kelso, 

której mieszkańcy całkowicie wymarli ze strasznej i obrzydliwej choroby. 

Na zakończenie warto tutaj dodać, że niezależnie od wyjaśnienia dostarczonego 

opisaną w tej monografii teorią, w obiegu oczywiście znajdują się też różnorodne inne 

hipotezy i spekulacje na temat pochodzenia owego biologicznie aktywnego pola 

telekinetycznego panującego w kraterze Tapanui, a także na temat jego natury i działania. 

Jakiekolwiek jednak wyjaśnienia by one nie proponowały, jeden aspekt jest dla nich 

wspólny: wszystkie one potwierdzają fakt iż jakieś biologicznie aktywne pole działa w 

okolicach krateru Tapanui wywierając znaczący wpływ na zdrowie tamtejszych ludzi, 

zwierząt i roślin. 

C8.3. Pole telepatyczne zmodyfikowane następstwami eksplozji Tapanui 

Na obecnym poziomie wiedzy autor proponuje następującą definicję: "pole 

telepatyczne jest to kombinacja (pełne spektrum) wszystkich wibracji przeciw-materii które 

rozprzestrzeniają się w rozpatrywanym obszarze" (np. w obszarze Nowej Zelandii czy 

Polski). Więcej informaji na temat formujących to pole wibracji telepatycznych zawartych 

zostało w podrozdziale G2.1.2. 

W sensie opisowym pole telepatyczne przyrównać można do niesłyszalnej 

świadomie kombinacji wszystkich dźwięków jakie równocześnie docierają do istot 

zamieszkujących rozpatrywany obszar i jakie odbierane są przez ich ciała i umysły. 

Podobnie jak to ma się z dźwiękami słyszalnymi, poszczególne wibracje składające się na 

pole telepatyczne mogą się różnić pomiędzy sobą wieloma parametrami, takimi jak: 

częstotliwość (t.j. wysokość ich tonu), krzywa przebiegów w czasie (t.j. barwa dźwięku), 

dudnienie (rytm), harmoniczność (t.j. czy są one melodyjne czy też reprezentują 

wzbudzający podświadomą irytację hałas telepatyczny - np. zgrzyt, pisk, skrzypienie, 

chrapanie, łoskot), itp.

C-68 

Oddziaływujące długoterminowo pole telepatyczne posiada niezwykle silny wpływ na 

samopoczucie i zachowania ludzi. Wpływ ten objawia się szczególnie mocno kiedy 

docierające do nas wibracje przyjmują ton wysoce irytujący podświadomość (np. należą do 

tzw. "zieleni ujemnej") oraz są dysharmoniczne (t.j. należą do kategorii hałasu 

telepatycznego). Jednym z przykładów tego wpływu są eksplozje magnetyczne na Słońcu 

generujące hałas telepatyczny. Jak to zostało dowiedzione w literaturze wskazanej w 

podrozdziale D4, wszelkie dramatyczne ruchy społeczne, rewolucje, krwawe wojny, itp., 

wypadały właśnie w okresach gdy Ziemia zagłuszana zostawała falami hałasu 

telepatycznego rozprzestrzeniającego się np. z owych eksplozji na Słońcu. 

Do czasu odkrycia wibracji telepatycznych, opisanego w podrozdziałach G2.1.2 i 

G2.1.2.1, bezpośrednio i oficjalnie ludzie nie byli świadomi ani istnienia pola telepatycznego 

ani też jego wpływu na swoje zdrowie i zachowanie (aczkolwiek pośrednio i intuicyjnie pole 

to już wyczuwali). Niekiedy znajdowali się więc jak hipotetyczni głuchoniemi otoczeni 

hałasem nie do wytrzymania jednak nie mający pojęcia o jego istnieniu. Podobnie też jak w 

przypadku owych głuchoniemych, fakt niewiedzy że hałas ten istnieje wcale nie chronił ich 

przed jego destrukcyjnym działaniem czy przed nieuświadamianym sobie wpadaniem w 

szał z jego powodu. 

Istnieje wiele źródeł wibracji telepatycznych które wszystkie dodają swój wkład do 

kształtującego się w rozpatrywanym obszarze pola telepatycznego. Każde z tych źródeł 

wytwarza wibracje o odmiennych częstościach, barwie, rytmie, stopniu harmoniczności, itp., 

stąd ich kombinacja działająca w danym kraju formuje unikalny rodzaj pola jaki panuje 

wyłącznie w określonym obszarze. Wymieńmy teraz najważniejsze źródła tych wibracji 

formujących pole telepatyczne Nowej Zelandii, oraz rozważmy jakie czynniki posiadają 

najsilniejszy wpływ na parametry ich wibracji: 

- Siatka szwajcarska. Powstaje ona w efekcie złożenia się dwóch prostopadłych do 

siebie stojących fal telepatycznych, jakie dokładniej omówiono w podrozdziale G2.1.2.1. 

Parametry wibracji tej siatki zależą od konfiguracji terenu, od położenia danego kraju 

względem biegunów magnetycznych, oraz od poziomu namagnesowania otoczenia. Stąd w 

Nowej Zelandii parametry te wynikać też będą m.in. z długoterminowych następstw 

zaistniałej tam eksplozji Tapanui (poprzez mechanizm namagnesowania otoczenia). 

- Naturalne wibracje telepatyczne wydzielane w sposób ciągły przez każde 

zgrupowanie materii (w więc przez podziemne minerały, glebę, kamienie, skały, budynki, 

faunę i florę, wodę, powietrze, itp.) - patrz podrozdział NB1 z [1/4]. Parametry tych wibracji 

zależą od stopnia wzbudzenia wydzielającej je materii, a więc bezpośrednio wynikać będą 

m.in. też i z pola telekinetycznego panującego w danym obszarze. Stąd w Nowej Zelandii, 

której środowisko naturalne ciągle wykazuje resztkowe natelekinetyzowanie, 

charakterystyka tej składowej pola telepatycznego ukształtowana została bezpośrednio 

przez eksplozję Tapanui. 

- Natelekinetyzowane substancje. Są one źródłem szczególnego rodzaju wibracji 

telepatycznych, o stałych i charakterystycznych dla danego sposobu natelekinetyzowania 

częstotliwościach - patrz opisy mechanizmu natelekinetyzowania zaprezentowane w 

podrozdziale G2.1.1.1. W przypadku obszaru Nowej Zelandii wibracje telepatyczne 

wydzielane w następstwie natelekinetyzowania jej środowiska są bezpośrednią 

konsekwencją eksplozji Tapanui. 

- Wyładowania atmosferyczne (błyskawice), oraz inne naturalne zjawiska 

elektromagnetyczne. Generować one będą silne fale wibracji telepatycznych. W Nowej 

Zelandii, jak autor wierzy właśnie z powodu następstw eksplozji Tapanui, błyskawice 

przyjmują nieco inny charakter niż te obserowane przez niego w odmiennych krajach, np. w 

Polsce, na Cyprze, czy w Malezji. Przede wszystkim w Nowej Zelandii większość błyskawic 

przebiega wyłącznie w obrębie chmur. Pojawiają się też one tam wyraźnie rzadziej niż w 

innych krajach. Ponadto często przyjmują formę nieco odmienną niż gdzie indziej (np. w 

drastycznym przypadku formę unikalnych zapewne dla okolic krateru Tapanui wyładowań 

kurtynowych). Stąd autor uważa, że obecny wkład błyskawic i innych naturalnych zjawisk

C-69 

elektromagnetycznych do pola telepatycznego Nowej Zelandii jest bezpośrednio 

uzależniony od niektórych następstw eksplozji Tapanui. 

- Eksplozje magnetyczne na Słońcu oraz pozostałe kosmiczne źródła wibracji 

telepatycznych - patrz podrozdział D4. Ich wkład do pola telepatycznego Nowej Zelandii 

zależy od położenia tego kraju na naszym globie, a także od stanu, składu i konfiguracji 

atmosfery ponad Nową Zelandią (np. od występującej tam "dziury ozonowej"). Ponieważ 

stan, skład i konfiguracja atmosfery ponad tym krajem ciągle i dzisiaj modyfikowane są 

długoterminowymi następstwami eksplozji Tapanui, eksplozja ta pośrednio wpływa więc 

również i na rodzaj/parametry wibracji telepatycznych docierających do Nowej Zelandii z 

kosmosu. 

- Techniczne źródła wibracji telepatycznych, np. urządzenia elektromagnetyczne, 

energetyka, komunikacja, próbne eksplozje z bronią jądrową, itp. Charakter wytwarzanych 

przez nie wibracji telepatycznych zależy wprawdzie od obecnego poziomu technki i jest 

zbliżony do występującego w innych krajach. Niemniej wibracje te modyfikowane są 

następnie poprzez interferowanie, nakładanie się i wzmacnianie z innymi wibracjami 

panującymi w danym obszarze. Stąd ich wynikowy wkład do pola telepatycznego Nowej 

Zelandii również będzie pośrednio uzależniony od długoterminowych skutków eksplozji 

Tapanui. 

Jak to wynika z powyższego zestawienia, wszelkie wibracje telepatyczne 

rozprzestrzeniające się w obszarze Nowej Zelandii w sposób pośredni lub bezpośredni 

posiadają związek z długoterminowymi następstwami eksplozji Tapanui. W końcowym 

rezultacie w kraju tym formowana więc musi być bardzo unikalna kompozycja pola 

telepatycznego którego niemal wszystkie parametry (np. ton, barwa, rytm, harmoniczność, 

itp.) posiadają związek, wynikają, lub zostają modyfikowane następstwami eksplozji 

Tapanui. Pole telepatyczne Nowej Zelandii będzie więc unikalne dla tego kraju i w takiej 

samej kombinacji parametrów nie powtórzy się już w żadnym inym miejscu na świecie. 

Unikalna kombinacja wibracji pola telepatycznego Nowej Zelandii musi z kolei 

powodować zupełnie odmienny niż gdzie indziej (t.j. równie unikalny) wpływ na 

samopoczucie i zachowanie ludzi. Stąd należy się spodziewać że panujące w tym kraju 

pole telepatyczne powoduje nadawanie średniemu poziomowi cech zachowaniowych 

Nowozelandczyków określonych elementów dominujących. Te dominujące elementy 

moglibyśmy nazwać środowiskowo implikowanymi "cechami narodowymi". Jednak autor 

preferuje odwoływać się do nich jako do inklinacji zachowaniowych wywoływanych polem 

telepatycznym. Oczywiście objawią się one nie u wszystkich ludzi zamieszkujących dany 

kraj. Ich wystąpienie zależało bowiem będzie od indywidualnej podatności poszczególnych 

osób, od stopnia dostrojenia ich ciała i umysłu do danych wibracji telepatycznych, a także 

od osobistej kultury i charakteru tych osób. Niemniej owe inklinacje zachowaniowe 

wywoływane polem telepatycznym wystąpią u wystarczajcej liczby osób aby przez 

postronnego obserwatora zostać odnotowane jako wyraźnie zarysowujący się trend. 

Zdaniem autora, osoba przebywająca przez dłuższy czas poza Nową Zelandią (np. 

urodzona i wychowana w innym kraju) po przybyciu do tego kraju jest w stanie odnotować 

sporą liczbę takich inklinacji zachowaniowych wywoływanych panującym tam obecnie 

polem telepatycznym. Kilka z nich wspominanych jest w odmiennych częściach niniejszej 

monografii (np. w rozdziale L). Poniżej przytoczony zostanie jeden ich przykład jaki dał się 

autorowi odnotować właśnie przy okazji podjęcia przez niego badań Tapanui. Niestety 

przykład ten ma charakter wysoce nagatywny - wszakże tylko taki miał szansę dać autorowi 

w skórę na tyle mocno że warto mu było poświęcić nieco więcej uwagi i analiz. Należy 

jednak pamiętać, że zgodnie z omawianą w podrozdziale H8.2.1 monografii [1/3] tzw. 

"zasadą dwubiegunowości", oprócz negatywnych cech charakteru, jak wszystkie inne 

narody świata Nowozelandczycy wykazują też obecność równej liczby cech pozytywnych 

(np. jedną z nich jest ich zwiększona sensytywność uczuciowa). 

Prezentowaną tutaj inklinację zachowaniową Nowozelandczyków autor nazywa 

"represyjnym konserwatyzmem". Zjawisko to wyraźnie różni się od tradycyjnego

C-70 

konserwatyzmu którego działanie ograniczone jest do pasywnego oporu przed 

zaakceptowaniem nowych idei, przed adoptowaniem nowych postaw, czy przed 

wdrożeniem nowych procedur działania. Represyjny konserwatyzm jest bowiem postawą 

aktywną, agresywną i przejmującą inicjatywę w tłumieniu prześladowanych przez niego 

idei. Jego istnienie manifestuje się następującymi sposobami działania: 

(i) Zupełne nieliczenie się z prawdą. Represyjny konserwatyzm wykazuje niezwykłą 

arogancję moralną i zamiast respektować prawdę respektuje on: prestiż, autorytet i interesy 

jakiejś grupy, dochody, pozycję społeczną i władzę, a także ślepe posłuszeństwo, zakazy i 

nakazy. W jego działaniach zdają się zupełnie nie być brane pod uwagę takie czynniki jak 

prawda, fakty, dedukcja logiczna, dowody materialne, badania, teorie, możliwości, 

prawdopodobieństwo, itp. 

(ii) Atakowanie i zwalczanie osób a nie idei. Zamiast doszukiwać się niedoskonałości 

w ideach i konfrontować je na poziomie intelektualnym, represyjny konserwatyzm preferuje 

zwalczanie aż do zniszczenia twórców, nosicieli i propagatorów tych idei. 

(iii) Skupianie uwagi wyłącznie na negatywnych aspektach nowych idei z 

nieprzyznawaniem istnienia ich pozytywnych następstw. Ten typ konserwatyzmu lubuje się 

np. w obciążaniu prześladowanych przez niego nowych idei różnorodnymi 

"przestępstwami" w rodzaju: podkopywanie prestiżu nauki, przynoszenie hańby określonym 

instytucjom, grupom lub osobom, działanie na szkodę osób, grup, państwa, religii, itp. 

Jednocześnie nic on nie wspomina, lub nawet celowo ukrywa, pozytywne następstwa 

owych idei, takie jak otwieranie nowych horyzontów poznawczych, wytyczanie nowych 

sposobów osiągania zamierzonych celów, wypracowywanie nowych urządzeń, technologii i 

procesów, podnoszenie lub ratowanie zapominanej wiedzy, itp. 

(iv) Prześladowanie tylko wybranych idei (np. w obecnych czasach: UFO, ESP, 

uzdrowicielstwa, astrologii, itp.). Idee wybierane jako ofiary represyjnego konserwatyzmu 

muszą wprowadzać sobą zagrożenie dla oficjalnie upowszechnianego obrazu 

rzeczywistości. Ponadto, zapewne w rezultacie działania przysłowia że "na pochyłe drzewo 

każda koza skacze", zawsze są one też zgodne z podanym w podrozdziale V5.1.1 

monografii [1/3] wykazem dziedzin prześladowanych przez okupujących nas UFOnautów. 

(v) Unikanie konstruktywnej dyskusji. Represyjny konserwatyzm zawsze unika 

konstruktywnej wymiany poglądów jaka ukazywałaby podstawy naukowe, badania, czy 

fakty które świadczyłyby o ważności lub nieważności prześladowanej idei. Działania tego 

konserwatyzmu opierane są więc głównie na użyciu represji (w rodzaju: jeśli odważysz się 

to głosić lub popierać będzie cię to drogo kosztowało), propagandy (w rodzaju: ta idea jest 

szkodliwa dla kogoś lub czegś należy więc ją wyeliminować) i nieudowodnionego autorytetu 

(w rodzaju: jestem wysoko utytułowanym więc wiem najlepiej). 

(vi) Prowadzenie propagandowych kampanii zastraszających w celu 

zneutralizowania poparcia dla prześladowanych idei. 

(vii) Formowanie organizacji intelektualnego terroryzmu (podobnych do 

średniowiecznej inkwizycji). Ich niemal jedynym zajęciem jest prześladowanie osób 

formujących lub upowszechniających zakazane idee. 

(viii) Zastępowanie logiki emocjami. Przykładowo intelektualny opór przeciwko 

nowym ideom przekształcany jest w rodzaj osobistej wendety skierowanej na ich nosicieli. 

(ix) Całkowite nieliczenie się ze społeczną szkodliwością jaką zawsze przynosi 

represyjna działalność skierowana przeciw nowym ideom. Szkodliwość ta doskonale jest 

znana z historii (np. średniowiecza czy bardziej niedawnego hitleryzmu), oraz potwierdziła 

się już przy niezliczonych okazjach kiedy to prześladowane idee obracały się później 

przeciwko swoim prześladowcom. Pomimo to represyjni konserwatyści swoimi akcjami 

ciągle wyzwalają jej działanie w odniesieniu do własnego państwa, społeczeństwa, swoich 

potomków, swych najbliższych, a niekiedy także i siebie samych. 

(x) Końcowe przypisywanie sobie zasług. Jeśli któraś z prześladowanych idei w 

końcu przypadkiem zwycięży, wtedy pomimo poprzedniego zacieklego jej zwalczania i 

mnożenia przeszkód na jej drodze, nagle zaczyna się wynajdywać najróżniejsze przyczyny

C-71 

dla których na byłych prześladowców również powinna spaść część wynikających z tej idei 

zasług i honoru. 

Ze wszystkich krajów w jakich autor dotychczas pracował, represyjny konserwatyzm 

zdaje się najsilniej uwydatniać właśnie w Nowej Zelandii. Jest on bardzo charakterystyczny 

dla tego kraju, zaś jego ujawnianie się tam następuje w sposób jakby stanowił on cechę 

narodową zauważalnej liczby Nowozelandczyków (włączając w to nawet niektórych 

urodzonych poza granicami owego kraju). Z tego też powodu autor wierzy że wywoływany 

on jest czynnikiem środowiskowym, t.j. panującym w Nowej Zelandii unikalnym 

charakterem tamtejszych wibracji przeciw-materii formujących pole telepatyczne owego 

kraju (patrz też podrozdział H7.1 w [1/4]). 

Represyjny konserwatyzm wykazuje znaczne podobieństwo do warunków 

społecznych panujących w średniowieczu i manifestujących się przykładowo powołaniem 

inkwizycji. Wszakże właśnie w średniowieczu szeroko praktykowana była zasada 

"najlepszym wyrazem uznania jest spalenie na stosie". To z kolei powoduje, że jego obecne 

zidentyfikowanie i zrozumienie posiada kilka korzystnych implikacji. Jedną z nich jest 

możliwość iż wibracje telepatyczne rozprzestrzeniające się na Ziemi w okresie 

średniowiecza były bardzo zbliżone do dzisiejszego pola telepatycznego panującego w 

Nowej Zelandii. Inną jest szansa na ogarnięcie sytuacji społecznej panującej w 

średniowieczu. Znajomość represyjnego konserwatyzmu zezwala też na lepsze 

zrozumienie zagrożeń czekających nasze społeczństwo w przypadku nadejścia na Ziemię 

epoki neo-średniowiecza (opisanej w podrozdziale D4). Natomiast w przypadku gdyby w 

przyszłości udało się ustalić dokładne mechanizmy i parametry jego wyzwalania, 

umożliwiałoby to również neutralizowanie jego efektów w przyszłym społeczeństwie. 

Najbardziej zauważalną manifestacją represyjnego konserwatyzmu jest organizacja 

zwana "Sceptic Society" w latach 1989 do 1992 wysoce aktywna w Nowej Zelandii. 

Aczkolwiek w świetle rozważań przedstawionych w podrozdziale V4.2 monografii [1/3], w 

podrozdziale U1.2.1 monografii [1/2], i w podrozdziale A1.2 monografii [3] można zadawać 

sobie pytania kto faktycznie kryje się za jej działalnością, formalnie organizacja ta założona 

została przez kilku tamtejszych naukowców i grupuje wielu wpływowych ludzi, włączając w 

to sporą liczbę profesorów uniwersyteckich i prawników. Przejawem jej działalności m.in. 

jest atakowanie badaczy, autorów, oraz czasopism którzy pozytywnie promują UFO lub 

propagują jakiekolwiek inne niewyjaśnione zjawiska poznanie i zbadanie jakich mogłoby 

mieć przewrotowe znaczenie dla dalszego rozwoju intelektualnego ludzkości. Technika tych 

ataków w wielu przypadkach odbiega od metod naukowego działania i możnaby ją krótko 

wyrazić starym (być może ukształtowanym właśnie w czasach inkwizycji) powiedzeniem 

"cel uświęca środki". Przykładowo wielu ludziom organizacja ta dała się we znaki przez swą 

specjalizację w atakowaniu osób nie zaś w znajdowaniu niedoskonałości w ideach od tych 

osób się wywodzących (pomimo że już od wieków wiadomo iż warunkiem rozwoju nauki 

jest zasada nieblokowania twórczości i wynikający z niej wymóg ograniczania krytycyzmu 

do idei oraz pozostawiania ich autorom prawa do swobody wyrażania się). Dotknięci nimi 

zostali prawie wszyscy podejmujący wspomnianą tematykę w Nowej Zelandii, włączając w 

to i autora niniejszej monografii. W latach 1989 do 1992, t.j. w czasie kiedy autor ciągle 

jeszcze usiłował kontynuować terenowe badania Tapanui oraz popularyzować ich wyniki w 

samej Nowej Zelandii, kilku członków "Sceptic Society" zasłynęło z działań w których 

doszukać by się można elementów intelektualnego terroryzmu nastawionego na 

powstrzymanie napływu niektórych idei oraz zastraszenie intelektualistów przed 

propagowaniem wnoszonych przez nie postępowych poglądów. Członkowie ci ochotniczo 

podjęli się roli jakby żandarmów na usługach jakichś sił intelektualnego poddaństwa 

zniewalających ich kraj (patrz też podrozdział VB5.2.1 w monografii [1/4]). 

Ciekawym aspektem represyjnego konserwatyzmu jest, iż w Nowej Zelandii nie 

pojawił on się jedynie od niedawna (np. od czasu założenia "Sceptic Society") a objawiał 

swe działanie już w odległych czasach. To skłania do przypuszczeń że mechanizm który 

powoduje jego pojawianie się w tym kraju najprawdopodobniej stanowi jedno z następstw

C-72 

eksplozji Tapanui. Jednym z najszerzej znanych przykładów historycznie odległego jego 

ujawnienia się, wykazującym wiele zbieżności z dzisiejszymi badaniami Tapanui, są losy 

nowozelandzkiego wynalazcy Richard'a Pearse (1877-1953) z maleńkiej wioseczki koło 

Pleasant Point (niedaleko od Temuka i Timaru). Pearse zbudował pierwszy działający 

samolot śmigłowy na świecie, wcześniej niż to uczynili bracia Wright. Oto co na temat jego 

latającej maszyny napisane zostało przy monumencie postawionym około 8 kilometrów od 

miasteczka Pleasant Point, cytuję: "Richard William Pearse, 1877-1953, nowozelandzki 

pionier aviator. Niniejszy monument uwiecznia pierwszy lot śmigłowy dokonany przez 

obywatela brytyjskiego w cięższej od powietrza maszynie. Większość dowodów wskazuje 

że lot ten miał miejsce w dniu 31 marca 1903 roku i zakończył się upadkiem właśnie w 

niniejszym miejscu" (w oryginale angielskojęzycznym: "Richard William Pearse, 1877-1953, 

New Zealand's Pioneer Aviator. This monument commemorates the first powered flight to 

be made by a British citizen in a heavier than air machine. Most evidence indicates this 

flight took place on 31st March 1903 and ended by crashing on this site"). Niestety 

omawiany tutaj konserwatyzm spowodował, że w czasach kiedy Pearse pracował nad 

swoim samolotem, jego osiągnięcia były ignorowane, on sam został okrzyknięty przez 

współziomków za dziwaka, zaś informacje o jego pracach rozwojowych były celowo 

wytłumiane przez lokalne siły intelektualnego wstecznictwa oraz odcinane od ich 

przekazania do wiadomości innych ludzi. Oczywiście, dla postępu naszej cywilizacji nie są 

istotni ci wynalazcy którzy zbudowali coś jako pierwsi na świecie, a ci którzy zdołali 

przekonać innych ludzi (np. poprzez zademonstrowanie swojego już działającego 

prototypu) że dana idea jest technicznie wykonalna, a następnie zdołali upowszechnić lub 

nauczyć dalsze osoby jak ideę tą realizować w formie pracującego urządzenia. Niestety 

mur milczenia, odmowa propagowania i publikowania, oraz tendencja degradowania 

osiągnięć, którymi Nowozelandczycy ciasno otoczyli Pearse'a, uniemożliwiły mu 

poinformowanie innych budowniczych samolotów o swoich osiągnięciach i rozwiązaniach 

technicznych, a w ten sposób uniemożliwiły również włączenie jego samolotu do trwałego 

dorobku technicznego ludzkości. Dopiero kiedy z wiadomości docierających z innych krajów 

okazało się iż to co on dokonał było niezwykle ważne, Nowozelandczycy przypomnieli sobie 

o nim i nawet wybudowali mu monument-muzeum (którego koszt najprawdopodobniej 

wielokrotnie przewyższył fundusze jakie Pearse miał do dyspozycji na swe przełomowe 

badania i jakiego równoważność - gdyby udostępniona mu była w właściwym czasie - 

zapewne zmieniłaby bieg historii naszej techniki). Nie zmienia to jednak faktu, że ich 

wcześniejszy brak poparcia, intelektualne represje, oraz wyciszanie wymusiły aby postęp 

techniczny ludzkości popchnięty został do przodu już poza granicami ich kraju przez 

samolot braci Wright, podczas gdy dorobek Pearse'a w efekcie represyjnego 

konserwatyzmu jego współziomków uległ całkowitemu zaprzepaszczeniu. 

Pearse nie był jedynym postępowo-myślącym Nowozelandczykiem który padł ofiarą 

represyjnego konserwatyzmu. Jeśli bowiem zapoznać się z perypetiami życiowymi tych z 

mieszkańców owego kraju którzy dokonywali czegoś pionierskiego i wybiegającego ponad 

utarte poglądy, każdy z nich dotknięty był przez owo zjawisko. Aby nie być tu gołosłownym, 

czytelnikowi zapewne znane jest nazwisko Ernest'a Rutherford'a (1871-1937) - twórcy 

jądrowego konceptu atomu (koncept ten z niewielkimi usprawnieniami obowiązuje w fizyce 

do dzisiaj). Otóż Rutherford też był Nowozelandczykiem. W 1893 roku ukończył on 

Canterbury University College w Christchurch (t.j. dokładnie tą samą uczelnię na której w 

1982 roku autor zaczynał też swoją nowozelandzką karierę badawczą) otrzymująć dyplom z 

matematyki i fizyki (M.A. with first class honours). Natychmiast też próbował 

zapoczątkować swoje badania naukowe. Pomimo jednak że uczelnię ukończył on z 

wyróżnieniem, oraz że zdał egzaminy końcowe aż na dwóch różnych fakultetach, przez 

dwa następne lata zmuszony był prowadzić badania jako swoje prywatne hobby (niemal w 

konspiracji), finansując je samemu poprzez dorabianie udzielaniem korepetycji. Będąc 

zdolnym młodzieńcem szybko więc zrozumiał że klimat intelektualny Nowej Zelandii nie jest 

właściwy dla nowatorskich badań, skorzystał więc z pierwszej nadarzającej się sposobności

C-73 

aby wyemigrować do Anglii. W 1895 roku przybył do Cambridge i kontynuował tam swoje 

badania, tym razem już oficjalnie. Dopiero gdy w 1908 roku uzyskał Nagrodę Nobla, zaś 

różne zaszczyty zaczęły się na niego sypać, Nowozelandczycy doszli nagle do wniosku iż 

dobrze byłoby dzielić cząstkę jego chwały. W 1931 roku nadali mu więc wymyślony 

specjalnie dla niego tytuł brzmiący "Baron Rutherford of Nelson" do którego jednak 

przywiązane było roszczenie aby nazywać go później "nowozelandzkim naukowcem". Do 

dziś fakt rozpoczęcia jego badań w Nowej Zelandii podkreślany jest przez miejscowych 

przy każdej nadarzającej się sposobności (jednak fakt uniemożliwienia ich kontynuacji jest 

wygodnie przemilczany), zaś turystom pokazuje się budynek starej uczelni w którym miał 

on "pracować". Niedawno (około 1995 roku) w Nowej Zelandii wprowadzono nawet do 

obiegu banknot studolarowy z podobizną Ernest'a Rutherford'a i wymownym podpisem 

twierdzącym "Lord Rutherford of Nelson". Oczywiście w tego typu sytuacjach działać 

zaczyna prawo moralne które stwierdza że "na wszystko trzeba sobie zapracować" (patrz 

punkt #5 w podrozdziale D8.2.2 monografii [3]). Prawo to powoduje, że aby jakiś kraj lub 

naród uzyskał przywilej nazywania kogoś swoim naukowcem, przedtem musi sobie na to 

zasłużyć udzielaniem temu naukowcowi odpowiedniego poparcia moralnego, bieżącym 

uznawaniem jego dorobku, oraz zabezpieczeniem dla niego warunków sprzyjających 

prowadzeniu danych badań. Bez spełnienia tego warunku dany kraj może tylko rościć sobie 

pretensje do jakiegoś naukowca czy osiągnięcia, jednak poza jego granicami te 

niezapracowane pretensje nie uzyskują uznania. (Zapewne z powodu działania tego 

samego prawa, poza granicami Polski Maria Curie-Skłodowska zwykle uważana jest za 

naukowca francuskiego, zaś o Nicholas'ie Copernicus'ie wielu sądzi że był on Włochem.) 

Pomimo więc usilnych roszczeń Nowej Zelandii co do narodowej przynależności 

Rutherforda, poza tym jednym krajem wszyscy inni uważają go za Anglika. Przykładowo 

prestiżowa [1C8.3] "Encyclopdia Britannica" (1969, Vol. 19, strona 834) stwierdza przy jego 

nazwisku, cytuję: "Brytyjski fizyk, laureat Nagrody Nobla z chemii za 1908 rok ..." (w 

oryginale: "Britih physicist, winner of the Nobel Prize in Chemistry for 1908 ..."). 

Oczywiście szczególne pole telepatyczne panujące w Nowej Zelandii zdaniem 

autora jest odpowiedzialne za pojawienie się wśród mieszkańców tego kraju również wielu 

innych unikalnych zjawisk i problemów społecznych, zdrowotnych, zachowaniowych, 

mentalnych, seksualnych, edukacyjnych, kryminalnych, rasowych, itd. Ich dokładniejsze 

zidentyfikowanie i omówienie wymagałoby jednak przeprowadzenia badań odbywających 

się we właściwym klimacie i cieszących się przynajmniej zrozumieniem, na jakie autorowi 

nie dana była szansa. Stąd, niestety, zjawiska te muszą odczekać aż zmienią się poglądy 

luminarzy nauki od których zależy ich zbadanie. W międzyczasie zaś gnębieni nimi ludzie - 

w wielu przypadkach zapewne te same osoby które wytłumiają opisywane tutaj badania 

albo też ich najbliźsi, jak narazie nie próbują nawet dowiedzieć się co ich bije. 

Unikalne pole telepatyczne Nowej Zelandii zapewne wywiera niekorzystny wpływ nie 

tylko na ludzi, ale również na zamieszkujące ten kraj zwierzęta. Zdaniem autora jednym z 

rzucających się przykładów tego wpływu może być głośne w publikatorach Nowej Zelandii 

pod koniec 1995 roku odkrycie, że gołębie pocztowe uwolnione w tym kraju giną lub błądzą 

wielokrotnie częściej niż czynią to gołębie pocztowe innych krajów. Za powód tej 

podwyższonej dezorientacji gołębi jednym razem uważa się hipotetyczną elektroniczną 

mgłę (t.j. "electronic fog") jaka ma jakoby rozpościerać się nad powierzchnią tego kraju, 

innym zaś razem urządzenia nadawcze łączności mikrofalowej coraz szerzej tam 

instalowane. Mikrofalowy powód opisany został w artykule [3C8.3] pióra Trecie Barret, 

"Microwaves leading birds astray" opublikowany w Dunedin'owskiej gazecie Otago Daily 

Times, wydanie z dnia 26/7/97, strona 1. W artykule tym wspomina się m.in. że kolejnym 

krajem w którym podobnie jak w Nowej Zelandii gołębie wykazują wysokie 

zdezorientowanie i często giną jest Irlandia (gdzie winą za ten stan rzeczy obciąża się 

kieszonkowe radiotelefony) - ciekawe czy nie ma to przypadkiem czegoś do czynienia z 

opisaną w rozdziale F eksplozją UFO w starożytnej Atlantydzie, która najprawdopodobniej 

zaistniała gdzieś niedaleko Irlandii. Oczywiście zgodnie z zaproponowanym w punkcie

C-74 

#4H5 podrozdziału H5 monografii [1/2] i [1/3], oraz w punkcie #4D5 podrozdziału D5 

monografii [3], wyjaśnieniem dla telepatycznej zasady nawigacji u ptaków, ich dezorientacja 

nawigacyjna może być powodowana nie elektrycznie czy mikrofalowo, a mylącymi 

wibracjami telepatycznymi rozprzestrzeniającymi się na obszarze Nowej Zelandii. 

C8.4. Pole zaburzeń przestrzeni czasowej w kraterze Tapanui 

Polem zaburzeń przestrzeni czasowej nazywali będziemy utrwaloną przez materię 

zdolność do wywoływania kompleksu różnorodnych zjawisk jakie albo powodują zmiany w 

"normalnym" upływie czasu albo też posiadają związek przyczynowo-skutkowy z 

anomalnym upływem czasu. Jak to zostało wyjaśnione w rozdziale N z tomu 11 monografii 

[1/5], pole to jest pochodnym od pola magnetycznego (t.j. stanowi ono rezultat i 

odpowiednik raptownych zmian energii wewnętrznej pola magnetycznego). Jego 

wystąpienie będzie się zwykle wiązało z raptownym pojawieniem się, odlotem, lub 

eksplozją wehikułu czasu - patrz podrozdział C7.3 oraz rozdział H (punkt #6). 

Kilka ilustracji możliwego działania pola zaburzeń przestrzeni czasowej 

pochodzącego z eksplozji Tapanui wskazanych już zostało w podrozdziale C7.3. Ich 

najlepszym przykładem byłoby cykliczne przenoszenie ptaka Moa do naszego stulecia i 

jego ponowne zabieranie w przeszłość lub przyszłość, czy też trwałe przeniesienie 

jaszczura Tuatara z dalekiej przeszłości do dzisiejszych czasów. 

Najbardziej bezpośredni przykład działania pola zaburzeń przestrzeni czasowej 

odnotowany został i raportowany autorowi przez Chris'a Kirkman'a - wspominanego już w 

podrozdziale C8.2 entuzjastycznego badacza krateru Tapanui. Zgodnie z jego 

obserwacjami osoby przebywające przez dłuższy okres czasu w obrębie tego krateru (np. 

obozujące w nim przez kilka kolejnych nocy) zdają się zabierać ze sobą pole zaburzeń 

przestrzeni czasowej i nakładać je potem na swoje otoczenie. Przykładowo po przybyciu do 

domu z takiego pobytu odnotowywują one, że ich zegary zaczynają wykazywać 

krótkoterminowe zakłócenia w poprawności działania (zwykle przez kilka następnych dni 

spóźniają się od około 30 do 5 minut na dobę). 

Interesujące jest też twierdzenie, że długotrwałe przebywanie danej osoby w 

kraterze Tapanui zdaje się indukować w stosunku do niej przyjaźń i zaufanie zwykle 

płochliwych lub agresywnych zwierząt. Jeden z uczestników obozowania w tym kraterze 

twierdził, że po przybyciu do domu z takich wypraw kot który zwykle się go panicznie boi 

przez kilka następnych dni jakby przeszechodził przez jakąś transformację i nie oddalał się 

od niego nawet na chwilę. Takie zachowanie się zwierząt może być powodowane tym 

samym polem (oraz mechanizmem działania tego pola) jakiego wykorzystywanie umożliwia 

pracę urządzeń telepatycznych opisywanych w rozdziale N z [1/4]. 

Również kilka dalszych zjawisk obserwowanych w kraterze Tapanui i w jego 

okolicach może zostać zaliczone do kategorii wynikających pośrednio z nasycenia 

otoczenia polem zaburzeń przestrzeni czasowej. Są to przykładowo: tendencja osób o 

zwiększonym ESP do medytowania w tym kraterze, przechodzenia w nim widzeń, 

dokonywania przepowiedni, itp. 

Jednym z bardziej niezwykłych przykładów takich pośrednich zjawisk jest zdolność 

krateru Tapanui do działania jako wzmacniacza życzeń (t.j. "amplifier of thoughts and 

wishes"). Osoby wielokrotnie medytujące w tym kraterze twierdzą zdecydowanie, że 

zaobserwowały tam fakt przyspieszonego wypełniania się swych nawet najbardziej ukrytych 

pragnień i myśli. Przykładowo Chris Kirkman opowiadał kiiedyś autorowi o życzeniu 

zobaczenia pioruna jakie wypełniło się kiedy ciągle jeszcze przebywał w kraterze Tapanui 

zaraz po tym jak zobaczenia pioruna sobie zażyczył. Wszelkie życzenia pomyślane 

podczas medytacji w tym kraterze zdają się ulegać szybkiemu urzeczywistnieniu, zaś 

pojawiające się tam myśli zdają się nie tylko wypełniać ale i kształtować przyszłość ich 

nosiciela zgodnie ze swą treścią. Bazując jedynie na stanie dzisiejszej nauki wielu badaczy

C-75 

zapewne zignorowałoby te twierdzenia jako tzw. "zbiegi okoliczności". Autor chciałby tu 

jednak przypomnieć, że istnieją różnorodne obserwacje empiryczne wywodzące się ze 

źródeł innych niż krater Tapanui jakie bezpośrednio potwierdzają taką możliwość. Zgodnie 

z nimi, szczególny rodzaj pola który autor nazywa "zaburzeniami przestrzeni czasowej", 

faktycznie jest w stanie powodować efekt wypełniania się życzeń. Przykładem takich 

obserwacji może być powszechne w niektórych krajach (np. Anglii i Polsce) wierzenie 

ludowe że życzenie pomyślane lub wypowiedziane w chwili zabaczenia spadającej gwiazdy 

napewno się wypełni (np. rozważ znane powiedzenie z Anglii, że "a falling star makes 

wishes to come true"). Zdaniem autora, to szeroko rozpowszechnione wierzenie ludowe 

wyjaśnione może być na bazie zakłóceń przestrzeni czasowej spowodowanych przelotem 

wehikułów czasu. Jak to bowiem jasno wynika z podrozdziału O5.4 w [1/4], a ściślej z 

opisanej tam obserwacji Wincentego, lądujące UFO wyższych generacji w ludowych 

wierzeniach zwykle brane było za spadającą/opuszczającą się na Ziemię gwiazdę. 

Ponieważ opadaniu tych wehikułów zawsze towarzyszyło też silne zaburzenie pola 

czasowego, podczas ich wielowiekowej obserwacji być może empirycznie odnotowano 

jeden ze skutków ubocznych tego pola, t.j. jego zdolność do wypełniania życzeń 

pomyślanych przez obserwatora takiego opadającego UFO (oczywiście możliwe też, że 

ową zdolność "spadających gwiazd" ujawnili ludziom sami UFOnauci, którzy doskonale 

przecież zdają sobie sprawę z następstw pola swych wehikułów). 

Kolejną, nieomawianą jeszcze w tej monografii ciekawostką okolic Tapanui, jaka też 

daje się zakwalifikować do atrybutów paranormalnych zaistniałej tam kiedyś eksplozji 

wynikających z zaburzenia przestrzeni czasowej, są ludowe twierdzenia o 

niewytłumaczalnym "szczęściu" przynoszonym właścicielom przez posiadane przez nich 

kamienie ceramiczne. W okolicach krateru Tapanui krążą liczne opowieści (m.in. 

powtórzone autorowi przez Mrs. Diane Chittock - patrz rysunek C10), iż podobno ci z 

mieszkańców którzy otaczają swoje domy kręgiem z kamieni ceramicznych, uzyskują 

niezwykłe szczęście (pa angielsku "good luck") we wszystkim co czynią. Ich zamierzenia i 

ukryte życzenia zdają się zawsze spełniać bez przeszkód, ich życie pełne jest sukcesów, 

zaś każde przedsięwzięcie przynosi zyski. Często wspominany jest przykład lokalnego 

farmera który po wielu latach niezwykłego pecha w desperacji otoczył swój dom takim 

właśnie kręgiem, zaś w efekcie zaczął tak dobrze sobie radzić iż wkrótce potem stać go 

było na zakup większej i nowszej farmy na bardziej cenionej Wyspie Północnej Nowej 

Zelandii. Także pocieranie kamienia ceramicznego w chwili wypowiadania jakiegoś 

życzenia, zgodnie z miejscowym wierzeniem ma jakoby przynosić szczęście w 

urzeczywistnieniu się tego życzenia. Z kamieniami tymi (lokalnie czasami też nazywanymi 

"Chinaman stones" t.j. "kamienie Chińczyka"), związany jest również używany powszechnie 

w tamtych okolicach idiom "luck of a Chinaman" (t.j. "szczęście Chińczyka") dla określenia 

osoby o wyjątkowo wielkim szczęściu. 

Po tym jak publikacje autora rozsławiły znaczenie kamieni ceramicznych jako 

"talizmanów" przynoszących szczęście ich posiadaczom, wiele znanych autorowi osób nosi 

te kamienie w kieszeni ze sobą, wozi je w swoich samochodach, oraz utrzymuje w swoich 

domach. Wszystkie te osoby twierdzą, że po wejściu w posiadanie takiego kamienia ich 

życie stało się bardziej szczęśliwe, zaś ich zamierzenia i życzenia są realizowane szybciej i 

pełniej. Jedną z takich osób jest Chris Kirkman, zapalony badacz krateru Tapanui 

wspominany już w podrozdziale C8.2. Przyznał się on autorowi, że nieustannie wozi w 

swoim samochodzie sporej wielkości kamień ceramiczny, oraz że od czasu wejścia w jego 

posiadanie we wszystkich przypadkach losowych objawiało mu się wyjątkowe szczęście. 

Kiedyś pod naciskiem sceptycznych znajomych usunął na jakiś czas ten kamień ze swego 

samochodu, jednak następujący zaraz po tym łańcuch pechowych zdarzeń i wypadków 

zmusił go do włożenia tego kamienia z powrotem. Oczywiście niepożądanym następstwem 

zdolności kamieni ceramicznych do przynoszenia szczęścia swym posiadaczom, jest że 

znikają one z krajobrazu okolic Tapanui w zastraszającej szybkości. Kiedy w sierpniu 

(August) 1996 roku autor dokonywał przeglądu materiału dowodowego na wystąpienie

C-76 

eksplozji Tapanui odkrytego przez niego od czasu rozpoczęcia tych badań w roku 1987, z 

przerażeniem uświadomił on sobie że około 50% tego materiału zniknęło już bezpowrotnie 

w tak krótkim, bo zaledwie dziewięcioletnim, przedziale czasu. 

Niezwykłe szczęście przynoszone jest ludziom nie tylko przez kamienie ceramiczne, 

ale także przez szczególne pole zakłóceń przestrzeni czasowej panujące w samym 

kraterze Tapanui. Przykładem szczęścia przynoszonego przez to pole był wypadek jakiemu 

uległ w nim syn właściciela, Mark Hellier. Dnia 23-go listopada 1995 roku, o godzinie 12:30, 

syn właściciela bronował dno krateru z użyciem około 10-cio tonowych ciężkich bron 

samobieżnych (po angielsku nazywanych "scraper"). Po wspięciu tej maszyny na jedną z 

krawędzi kraterów wewnętrznych, niespodziewanie zaczęła się ona staczać, przygniatając 

Mark'a swą masą. Nacisk na niego był tak duży, że jego głowa zagłębiła się około 5 [cm] w 

twardą glebę. W normalnym przypadku powinien on zostać zgnieciony na miazgę. Jednak 

w chwili gdy maszyna zaczęła go zgniatać, zobaczył on kwadratową chmurę białego 

ostrego światła, o rozmiarach około metra kwadratowego, jaka ustawiła się pomiędzy nim i 

maszyną. Chmura ta ochroniła go przed zgnieceniem, z całego wypadku wyszedł więc 

jedynie wielce wystraszony. Jego ojciec który widział całe to zdarzenie też zobaczył ową 

chmurę ostrego białego światła i obserwował ją potem nabożnie przez następne trzy 

godziny jak majestatycznie przepływała z miejsca na miejsce jakby egzaminując okolice 

wypadku (ojciec uważa ją za jakąś nadprzyrodzoną istotę która przybyła z innych światów 

aby uratować jego syna). Chmura ta różniła się kształtem i wielkością od kul białego światła 

obserwowanych często w kraterze Tapanui przez różne osoby - patrz podrozdział C8.2, 

aczkolwiek wydzielała ona podobne silne białe światło doskonale widoczne w czasie dnia. 

Inne zdarzenie paranormalne dotknęło samego Rexa Helliera, kiedy w 1994 roku 

czyścił on swoim buldożerem niewielkie jeziorko (tzw. "pond") znajdujące się w obrębie 

krateru Tapanui. Niespodziewanie na jeziorku tym dostrzegł on dwa koncentryczne wiry, 

około 1 metra średnicy, wirujące w przeciwstawnych kierunkach (woda jeziorka jest 

stacjonarna, zgodnie z dzisiejsza fizyką nie mają więc prawa wystąpić na niej jakiekolwiek 

wiry). Wiry te tak go zahipnotyzowały, że wpadł on w kilkugodzinny sen w siedzeniu swego 

buldożera, z którego zbudził się dopiero wieczorem zupełnie nie pamiętając co mu się śniło. 

Nigdy przedtem, ani też nigdy potem, nie wpadał on w drzemkę podczas pracy na swych 

maszynach, wierzy więc że wiry posiadały jakieś własności mezmeryzujące 

(hipnotyzujące). Autor słyszał też już wcześniej twierdzenia że niektóre osoby medytujące w 

kraterze, wpadają tam w rodzaj transu czy hipnozy podczas której niekiedy mają nawet 

wizje zdarzeń jakie następują dopiero w przyszłości. 

Na bazie naszego dotychczasowego stanu wiedzy opowiadania o szczęściu 

przynoszonym ludziom przez ceramiczne kamienie czy przez niezwykłe pole zaburzeń 

przestrzeni czasowej obecne w kraterze Tapanui nie posiadają naukowego 

udokumentowania czy racjonalnego wytłumaczenia (chociaż pierwszej podbudowy 

teoretycznej dla ich poprawności dostarcza już Koncept Dipolarnej Grawitacji - patrz 

rozdział H w [1/4]). Zapewne więc przez wiele osób zakwalifikowane zostaną tylko jako 

lokalny folklor. Niemniej istnieje jeszcze jedna empiryczna obserwacja autora jaka daje 

ogromnie wiele do myślenia. Mianowicie podczas badania przypadków osób 

uprowadzonych przez UFO trzeciej generacji (wehikuły czasu), uderzającym faktem 

dającym się szybko zauważyć, jest że osoby te nagle doświadczają napływu fali 

niezwykłego "szczęścia" obejmującej wiele aspektów ich życia. Zwykle po takim 

uprowadzeniu zmieniają one zawód i zainteresowania, ich życie zaczyna nabierać 

głębszego sensu i treści, zaś większość ich przedsięwzięć zaczyna kończyć się sukcesem - 

patrz rozdział U z [1/4]. Owo niewytłumaczalne "szczęście" czasami rozciąga się nawet do 

takiej sfery jak fatalność wypadków. Przykładowo badany przez autora wielokrotnie 

uprowadzany przez UFO trzeciej generacji, J.W. z przedmieścia Dunedin, dwukrotnie po 

uprowadzeniu znajdował się w sytuacjach które normalnie powinny zakończyć się 

niechybną śmiercią (prowadzony przez niego traktor z zestawem ostrych kultywatorów 

talerzowych stoczył się w dół zbocza góry, zaś strzelający złoczyńca chybił mimo

C-77 

przyłożenia lufy dubeltówki wprost do jego głowy) w obu przypadkach wychodząc bez 

szwanku w sposób jaki tylko dałoby się wyrazić słowami "nadrzędna interwencja" albo 

"cud". 

Istnieje też dotychczas niewyjaśnione zjawisko objawiające się w kraterze Tapanui, 

jakie również może posiadać charakter paranormalny. Jest nim drzewo sosnowe 

energicznie "machające gałęzią". Drzewo to widoczne jest na rysunku A2 i leży ono w 

obrębie krateru przy jego wschodniej krawędzi. Podczas bardzo pogodnych dni, kiedy 

powietrze w kraterze jest całkowicie nieruchome, jedna z jego gałęzi zaczyna się 

gwałtownie wahać w górę i w dół, wyglądając jakby "huśtała się na niej jakaś niewidzialna 

istota". Waha się zawsze tylko jedna gałąź, podczas gdy wszystkie inne pozostają 

nieruchome. W tej liczbie nieruchome są również gałęzie położone ponad i poniżej owej 

wahającej się. To z kolei zdaje się eliminować możliwość iż jej ruch wywodzi się od jakiegoś 

lokalnego prądu/komina podgrzanego powietrza, który zresztą zgodnie z hydromechaniką 

nie potrafiłby zaindukować wahań gałęzi drzewa iglastego w taki sam sposób jak może to 

uczynić z drzewem liściastym o sztywnych i sprężystych liściach (warunki zaistnienia 

takiego przeciwsobnego ruchu oscylacyjnego sztywnych gałęzi drzew liściastych i płaskich 

źdźbeł trawy o dwóch stopniach swobody opisano w podrozdziale K2.4 monografii [1/3] i w 

podrozdziale C5.1.4 monografii [3]). Owo niezwykłe zjawisko wahania się gałęzi sosny w 

kraterze Tapanui zaobserwowane było już przez wielu ludzi, włączając w to Rexa Helliera i 

Chris'a Kirkman'a. Naoczni świadkowie żartują, iż drzewo to machało im gałęzią w rodzaju 

pozdrowienia. 

Inna ciekawostka Nowej Zelandii jaka najprawdopodobniej także może posiadać 

związek z paranormalnymi atrybutami omawianej tu eksplozji jest maoryska szkoła 

"uczonych mężów" czyli "Tohunga" (t.j. osób jakie w społeczeństwie maoryskim wypełniają 

funkcję społeczną podobną do funkcji "szamanów" z innych kultur) która do dzisiejszych 

czasów ma ciągle działać w najwyższej sekretności doskonale ukryta gdzieś w 

przepastnych lasach bezludnej części tego kraju. Z informacją o istnieniu tej szkoły autor 

zetknął się w dosyć niezwykłych okolicznościach jakie dla naukowej ścisłości opisze on 

poniżej pozostawiając ich interpretację czytelnikom. W 1985 roku dokonywał on badań 

telekinezy biologicznej, a ściślej fotografował on przedmioty przemieszczane na drodze 

psychokinetycznej w celu wykrycia czy faktycznie wydzielają one świecenie pochłaniania 

jak to sugeruje analiza efektu telekinetycznego. Jednym z badanych wykazującym 

szczególnie silną psychokinezę był młodzieniec pochodzenia maoryskiego którego 

nazwisko nie będzie tu ujawnione - referujmy więc do niego jako do R.S. z Hamner Springs. 

Po zaprzyjaźnieniu się z autorem, w trakcie jednej z rozmów nakierowanych na ustalenie 

motywacji jaka powoduje iż młodzieniec ten poświęca znaczną ilość swego czasu dla 

medytacji, ćwiczeń samodyscypliny, oraz treningu psychokinetycznego, przyznał się on że 

pracuje nad swoimi zdolnościami psychokinetycznymi ponieważ zamierza wstąpić do 

bardzo starej i sekretnej szkoły "uczonych mężów". W szkole tej razem z wieloma innymi 

wybranymi młodymi Maorysami zapoznawał się on będzie z tajnikami tradycyjnej 

medycyny, sekretnej wiedzy swych przodków, wpływania na losy ludzkie, oraz znajdowania 

rozwiązań dla codziennych problemów i kłopotów ludzi poszukujących u niego rady. 

Egzamin wstępny decydujący o zaakceptowaniu do niej polega na konfrontowaniu adepta 

ze specjalnym świętym kamieniem wielkości pięści, który bez dotknięcia musi on 

telekinetycznie zesunąć ze stołu używając jedynie siły własnej psychokinezy. Niestety na 

dalsze zapytania autora dotyczące tej sekretnej szkoły R.S. odpowiadał coraz niechętniej i 

panicznie potem starał się przejść do innego tematu. Na podstawie okoliczności i sposobu 

przekazania omawianej tu informacji, stopnia zażyłości z osobą ją podającą i znajomości jej 

charakteru, a także panicznej reakcji młodzieńca po zorientowaniu się iż niechcąco 

wypaplał dobrze strzeżoną przed białymi tajemnicę, autor jest przekonany że R.S. mówił 

prawdę. Kiedy w rok po owej rozmowie autor próbował skontaktować się z nim ponownie, 

rodzina poinformowała iż podobno wyjechał on na stałe do Australii (autor nie próbował 

ustalić czy naprawdę do Australii czy też do owej sekretnej szkoły tyle tylko że pod

C-78 

pretekstem wyjazdu do Australii). Dalsze wypytywania o tą szkołę zarówno wśród innych 

zaprzyjaźnionych Maorysów jak i wśród białych Nowo-Zelandczyków spotykały się albo z 

zdziwieniem albo z zdecydowanym stwierdzeniem iż szkoła taka na pewno nie istnieje w 

Nowej Zelandii końcowych lat XX wieku. Z drugiej jednak strony logika podpowiada, że jeśli 

wiele osób wiedziałoby o niej, zaś każdy Maorys bez najmniejszego utajnienia udzielałby o 

niej informacji wypytującemu go Europejczykowi, nie byłaby ona sekretna zaś jej ukrywanie 

się w lasach nie miałoby sensu. Gdyby jednak - mimo stosunkowo niewielkiej populacji 

Maorysów, faktycznie istniała teraz cała szkoła pełna młodzieńców zdolnych 

psychokinetycznie zesunąć ze stołu kamień wielkości pięści, oznaczałaby to iż w Nowej 

Zelandii muszą występować jakieś szczególne warunki otoczeniowe (niewystępujące w 

innych krajach) sprzyjające rozbudzaniu uzdolnień paranormalnych u miejscowej ludności. 

Nawet więc bez udowodnienia obecnego istnienia tej szkoły, sama idea stosowanego w niej 

niezwykłego egzaminu wstępnego która musi bazować na jakichś rzeczywistych wzorcach 

istniejących co najmniej w przeszłości, podpiera tezę o paranormalnych własnościach 

krateru Tapanui. 

W 12 lat po natrafieniu na ślad owej szkoły (t.j. w 1997 roku) zaprzyjaźniona z 

autorem Maoryska wysokiego rodu potwierdziła jej istnienie. Zgodnie z nią szkoła ta w 

języku maoryskim nosi nazwę "whare-wananga" co znaczy "sekretna-akademia", jej 

istnienie i zlokalizowanie trzymane jest w absolutnej tajemnicy, zaś absolwenci otrzymują 

maoryski tytuł "Tohunga" który przynosi im respekt i poważanie podobne do tego jakim 

cieszą się "profesorowie" w krajach europejskich. Przedmioty nauczane w tej szkole 

obejmują cztery elementy, t.j. ziemski, gwiezdny, fizyczny i duchowy. Praktycznie 

pokrywają one wiedzę z niemal wszystkich dyscyplin wyodrębnionych przez dzisiejszą 

naukę, a także wiele aspektów nie objętych jeszcze obecnie naszymi dyscyplinami (np. 

magię). Niektóre z przedmiotów rozciągają się do "początka czasów", aczkolwiek początek 

ten przez sekretną wiedzę maoryską interpretowany jest zupełnie inaczej od dzisiejszej 

wiedzy naukowej. Przykładowo Maorysi nie uznają "wielkiego wybuchu", nie uznają też 

ewolucji oraz naszego pokrewieństwa z małpami zaś rasę ludzką wywodzą od istot z 

kosmosu. 

C9. Deficyt niektórych pierwiastków (np. selenu) w glebie okolic Tapanui 

W glebie z okolic krateru Tapanui występuje znaczny niedobór niektórych ważnych 

pierwiastków. Niedobór ten jest zjawiskiem doskonale znanym wśród miejscowych 

hodowców, rolników i lekarzy którzy niekiedy zmuszani są do podejmowania kroków mu 

przeciwdziałających. Najbardziej znanym z brakujących pierwiastków jest selen (Se), 

jednakże inne mikro-elementy, np. molibden (Mo), wapno (Ca), i jod (I) są tam także 

deficytowe. 

Interesującą cechą owego niedoboru jest, że wykazuje on wyraźny związek 

przyczynowo-skutkowy z eksplozją Tapanui. Związek ten wyraża się w następujący sposób: 

1. Obszar na którym występuje brak któregoś ze wspomnianych mikro-elementów 

(pierwiastków) z reguły tworzy zwarty blok rozlokowany wokół krateru Tapanui. Dla 

każdego z tych bloków krater Tapanui zdaje się być rodzajem punktu centralnego. Na 

rysunku C11 pokazano jedną z map publikowanych w nowozelandzkich magazynach 

rolniczych, jaka doskonale ilustruje ową wokół-kraterową koncentrację obszaru deficytu 

wybranych pierwiastków. 

2. Wszystkie pierwiastki deficytowe w glebie z okolic Tapanui cechują się 

podwyższoną czułością na działanie różnych odmian promieniowania. Oprócz szeroko 

znanej czułości selenu (Se) oraz molibdenu (Mo) na działanie zwykłego światła, jod (I) 

znany jest ze swej czułości na promieniowanie ultra-fioletowe, zaś wapno (Ca) wykazuje 

podwyższoną czułość na działanie wysoko-energetycznego promieniowania jonizującego.

C-79 

3. Wielkość obszaru deficytowości każdego z tych pierwiastków zdaje się pokrywać z 

zasięgiem na jakim dany rodzaj promieniowania posiadał zdolność penetrowania gleby. I 

tak promieniowanie ultra-fioletowe posiadało najniższą zdolność penetrowania gleby, stąd 

deficyt jodu skoncentrowany jest na małym obszarze ściśle przylegającym do krateru 

Tapanui; światło widzialne penetrowało glebę na większym obszarze, stąd deficyt selenu i 

molibdenu zajmuje znacznie większe obszary; natomiast promieniowanie jonizujące 

penetrowało glebę aż do największych odległości od krateru stąd deficyt wapna zajmuje 

najszerszy obszar. 

Reasumując powyższe, obszary deficytu ważnych pierwiastków w okolicy Tapanui 

zdają się odzwierciedlać oddziaływanie różnych rodzajów promieniowania na glebę. Stąd 

można wysunąć hipotezę, że promieniowanie wydzielone podczas eksplozji Tapanui było 

czynnikiem powodującym uwolnienie tych pierwiastków z gleby i ich odparowanie do 

atmosfery. 

C10. Napowierzchniowe depozyty złota w Otago 

Zgodnie z opowiadaniami starszych mieszkańców okolic krateru Tapanui, pierwsi 

biali eksploratorzy przybyli na te tereny zastali tu niezwykły, szokujący, aczkolwiek radujący 

ich serca widok. Powierzchnia gruntu, wraz z niektórymi co bardziej stacjonarnymi 

obiektami znajdującymi się na niej, takimi jak przykładowo kamienie, posiana podobno była 

cienką warstewką małych ziarenek złota, w niektórych miejscach dosłownie wyglądających 

jak "złote runo" rozłożone na ziemi. Owo "złote runo" natychmiast więc stało się powodem 

gorączki złota, która w drugiej połowie dziewiętnastego wieku zaczęła się właśnie w 

okolicach krateru Tapanui z Prowincji Otago, a dopiero później ogarnęła większą część 

Nowej Zelandii. W szczytowym okresie owej gorączki aż dwie "dredges" (t.j. napędzane 

parą potężne koparko-przetrząsarki gruntu skonstruowane specjalnie dla pozyskiwania 

złota) pracowały zaledwie około kilometra na zachód od krawędzi krateru Tapanui (t.j. pod 

prawdopodobnym miejscem najdłużej trwającego dryftu i zawisu grzyba eksplozji). 

Oczywiście do dnia dzisiejszego owo napowierzchniowe "złote runo" zostało całkowicie 

wyzbierane, zaś pamięć o nim stopniowo wymiera wraz z najstarszymi miejscowymi ludźmi. 

Stąd o jego istnieniu można jedynie dowiedzieć się z opowiadań kilku co starszych 

miejscowych osób oraz z rzadko zachowanych i zadziwiająco niekompletnych wzmianek 

historycznych. Przykładowo przy ratuszu w Roxburgh wystawiony jest spory kamień 

ceramiczny - patrz rysunek C13 "d", umieszczona pod którym tabliczka informuje iż na jego 

powierzchni kiedyś znaleziono całą kieszeń czystego złota. Niezwykłe skoncentrowanie 

napowierzchniowych depozytów złota wokół Tapanui ukazywane jest też na niektórych 

starszych mapach, przykładowo na mapie z rysunku C12. 

Aczkolwiek nowozelandzcy geolodzy twierdzą co innego, istnieje ścisły związek 

pomiędzy eksplozją Tapanui oraz obecnością napowierzchniowych depozytów złota w 

Prowincji Otago owego kraju, w której eksplozja ta miała miejsce. Poniżej zestawiono 

najistotniejsze przesłanki jakie sugerują ten związek: 

1. Rozsypanie na powierzchni ziemi w formie "złotego runa". Złoto z Otago rozsiane 

było równomierną warstewką po powierzchni gruntu, i zalegało wszędzie tam gdzie 

znajdowały się też inne produkty eksplozji Tapanui. Przykładowo, najrównomierniejszą 

warstewką zalegało ono obszar, oddalony tylko około kilometra od zachodniej krawędzi 

krateru, na którym nastąpiły też silne opady trinitite. Jednocześnie wszędzie tam gdzie 

upadły kamienie ceramiczne, upadkom tym towarzyszyły również napowierzchniowe 

depozyty złota. 

2. Rozlokowanie wokół krateru. Krater Tapanui jest centralnym punktem depozytów 

złota. Napowierzchniowe pokłady złota na Wyspie Południowej Nowej Zelandii rozlokowane 

były wokół tego krateru i zdawały się odtwarzać przebieg fali uderzeniowej wzbudzonej 

przez tą eksplozję - patrz rysunek C12 i porównaj go z rysunkiem C7.

C-80 

3. Współistnienie z kamieniami ceramicznymi. Mądrość ludowa wskazuje na 

bezpośredni związek pomiędzy kamieniami ceramicznymi i pokładami złota (kamienie 

ceramiczne z kolei mają bezpośredni związek z eksplozją Tapanui - patrz podrozdział 

C11.2). Powiedzenie rozpowszechnione wśród nowozelandzkich poszukiwaczy złota brzmi: 

"szukaj złota wszędzie tam, gdzie znajdziesz ceramiczne kamienie". 

4. Wygląd. Złoto pozyskiwane w Otago wyróżniało się wyglądem od złota 

znajdowanego w innych częściach Nowej Zelandii. Jednocześnie zaś dla każdej lokacji z 

Otago wykazywało ono też indywidualne atrybuty. Stąd miejscowi złotnicy skupujący ten 

kruszec w czasach gorączki złota słynni byli ze swej umiejętności dokładnego określenia 

już na pierwszy rzut oka z której dokładnie lokacji dane złoto pochodzi. Powyższa 

właściwość złota z Otago sugeruje, iż przed zdeponowaniem na ziemi przeszło ono proces 

jakiejś fizycznej segregacji, spodziewany do wystąpienia przy działaniu określonego 

czynnika segregującego (np. podmuchów eksplozji). 

5. Atrybuty kruszcu. Napowierzchniowe złoto z Otago przyjmowało formę niewielkich 

kropelek sugerujących jego powstanie w efekcie jakiegoś wysokotemperaturowego procesu 

fizycznego, np. syntezy telekinetycznej. To z kolei pokrywa się z możliwym mechanizmem 

jego formowania w efekcie eksplozji (patrz wyjaśnienie #3 jakie nastąpi). W kropelki te 

czasami wtopione też były kryształki minerałów kwarco-pochodnych. W sensie więc 

własności i wyglądu, złoto z Otago dokładnie pokrywa się z kropelkami złota znajdowanymi 

w nurtach rzeki Ren, które najprawdopodobniej również pochodzi od eksplozji statku 

magnetycznego - patrz opisy z rozdziału K. 

Należy tu podkreślić, że bardzo podobne napowierzchniowe pokłady złota, również 

formujące rodzaj "złotego runa" utworzonego z porozsiewanych na powierzchni gruntu 

niewielkich kropelek, wykryte zostały (i nawet były eksploatowane na małą skalę) na 

obszarze byłej eksplozji tunguskiej. Niezwykle istotną cechą tego syberyjskiego złotego 

runa jest iż nie istniało ono tam przed wystąpieniem eksplozji tunguskiej z 1908 roku. 

Powyższe oznacza iż to właśnie owa eksplozja (statku magnetycznego) spowodowała ich 

zdeponowanie. Aczkolwiek ten aspekt badań tunguskiej zbyt mało jest uwypuklany w 

literaturze, ktoś zorientowany w temacie kiedyś zażartował, że tamtejsze napowierzchniowe 

pokłady złota były jednym z głównych powodów decydujących o intensyfikacji badań owego 

regionu. 

Teoretycznie rzecz biorąc, istnieją trzy możliwe mechanizmy złoto-twórcze, które 

byłyby w stanie uformować napowierzchniowe depozyty "złotego runa" w okolicach krateru 

Tapanui po zaistnieniu (t.j. w efekcie) omawianej tu eksplozji. Są one jak następuje: 

#1. Podziemne złoto istniało w tym regionie już wcześniej, eksplozja Tapanui 

wyniosła je jedynie na powierzchnię. Hipoteza, rozpowszechniana przez niektórą literaturę 

dotyczącą kraterów podaje, że bezpośrednią konsekwencją wielko-skalowej eksplozji jest 

powstrząsowe wyniesienie na powierzchnię materiałów normalnie osadzonych na 

znacznych głębokościach (patrz [1C10]: Richard A.F. Grieve, "Terrestrial impact 

structures", Ann. Rev. Earth Planet. Sci., 1987.15, strona 263/264). Mechanizm który w 

Otago mógł spowodować wyniesienie podziemnego złota na powierzchnię, podobny więc 

byłby do tego wykorzystywanego w wibratorowych separatorach sypkich substancji. 

Mechanizm ten zostałby wyzwolony, gdy potężna eksplozja koło Tapanui spowodowała 

długotrwałe wibracje i wstrząsy naszej planety. Efekt działania tej eksplozji możnaby więc 

przyrównać do uderzenia w bęben jakiego odpowiedzią są długotrwałe wstrząsy i wibracje 

jego membrany. Z kolei wibracje naszej planety odseparowały złoto od innych składników 

gruntu, wynosząc je ku powierzchni ziemi. Obrazowym porównaniem dla tej separacji 

byłoby zjawisko wzajemnego separowania się materiałów o różnej gęstości umieszczonych 

na wibrującej membranie bębna. 

#2. Statek kosmiczny jaki uległ katastrofie koło Tapanui w większej swojej części 

wykonany był ze złota. Stąd po rozerwaniu na strzępy i stopieniu ogniem eksplozji, złoto to 

opadło na powierzchnię gruntu w postaci małych kropelek tworząc właśnie owo "złote runo"

C-81 

(patrz też "złoto-podobny" odłamek magnetyczny opisany w podrozdziale C12 oraz pod 

rysunkiem C14). 

#3. Ogromne temperatury i ciśnienie eksplozji Tapanui, w połączeniu z potężnym 

polem telekinetycznym eksplodujących pędników statku (patrz opis efektu telekinetycznego 

podany w podrozdziale G2.1.1), stworzyło warunki sprzyjające zaistnieniu syntezy 

telekinetycznej w której wyniku między innymi wyprodukowane zostało złoto (np. poprzez 

telekinetyczne połączenie ze sobą jakichś dwóch pierwiastków wyrzuconych lub wessanych 

w powietrze w chwili tej eksplozji). Złoto to następnie opadło na ziemię w postaci 

niewielkich kropelek we wszystkich tych obszarach gdzie również zdeponowane zostały 

inne produkty owej eksplozji takie jak trynitite i kamienie ceramiczne. 

Oczywiście gdyby ktoś z wymaganą ekspertyzą kiedyś pokusił się o dokonanie 

szczegółowszych badań i analiz złota z Otago, zapewne bez trudności ustaliłby on który z 

powyższych trzech mechanizmów faktycznie miał tam miejsce. Dla każdego z nich bowiem 

złoto to powinno cechować się innymi atrybutami (np. złoto wyprodukowane w efekcie 

syntezy telekinetycznej posiadałoby odmienny i bardziej jednorodny skład izotopowy od 

złota występującego w stanie naturalnym). 

Zdaniem autora zgromadzony do dzisiaj materiał obserwacyjny sugeruje że w 

Tapanui zaistniała wielkoskalowa synteza złota (t.j. złoto wytworzone tam zostało zgodnie z 

opisem w punkcie #3 powyżej). Z punktu zaś widzenia potrzeb naszej cywilizacji, możliwość 

zaistnienia takiej syntezy telekinetycznej zdaje się być wysoce atrakcyjna, bowiem 

ewentualne ustalenie jej mechanizmu otworzyłoby drogę do produkcji (syntezy) na naszej 

planecie tego niezwykle użytecznego kruszcu. Z dotychczasowego rozeznania autora 

wynika też, że źródłem "złotego runa" znajdowanego także w innych miejscach eksplozji 

UFO drugiej i trzeciej generacji również była synteza telekinetyczna (patrz atrybut #D2 w 

podrozdziale G5). 

Aczkolwiek poza autorem nikt dotychczas nie starał się przeprowadzić badań jakie 

sprawdziłyby możliwość pochodzenia złotego runa z okolic Tapanui od eksplozji UFO, 

istnieją już ustalone empirycznie fakty jakie bezpośrednio ją potwierdzają. Najbardziej 

znaczącym z nich jest nieobecność na Wyspie Północnej Nowej Zelandii podobnie obfitych 

pokładów złota. Gdyby bowiem złoto tego kraju pochodziło z "naturalnych" źródeł jak to 

sugerują geolodzy, wtedy z uwagi na podobieństwa budowy i historii geologicznej obu wysp 

(t.j. Północnej i Południowej) złoto powinno być rozłożone na nich statystycznie w mniej 

więcej tej samej ilości. Tymczasem przeciwstawnie do bogatej w złoto Wyspy Południowej 

(szczególnie w okolicach Tapanui), całe zasoby tego szlachetnego kruszcu na Wyspie 

Północnej Nowej Zelandii prawie wyłącznie ograniczają się do banków i sklepów 

jubilerskich (do których przywożone ono zostaje po wydobyciu na Wyspie Południowej). 

Natomiast w stanie naturalnym na Wyspie Północnej złoto występuje w pomijalnie nikłych 

ilościach. To więc sugeruje iż pokłady złotego runa z Wyspy Południowej wywodzą się z 

jakiegoś czynnika, jaki zadziałał selektywnie tylko na Wyspie Południowej, jednakże już nie 

wystąpił na Wyspie Północnej. Wszystko wskazuje na to iż owym wybiorczo działającym 

czynnikiem był ostatni (#3) z trzech mechanizmów złoto-twórczych eksplozji Tapanui 

omówionych poprzednio. Zauważ, że z uwagi na duży dystans pomiędzy obu wyspami, 

oraz na obecność głębokiej cieśniny morskiej pomiędzi nimi, żaden z tych trzech czynników 

nie przeniósłby swego działania także na Wyspę Północną (to więc wyjaśnia dlaczego nie 

ma tam złota w takich samych ilościach jak na Wyspie Południowej). 

Na zakończenie warto tu dodać, że ogromna gorączka złota która ogarnęła Wyspę 

Południową Nowej Zelandii w drugiej połowie XIX wieku, a jaka zainicjowana została 

właśnie przez napowierzchniowe pokłady złota z Centralnego Otago, stała się jednym z 

najważniejszych zjawisk gospodarczych owego dopiero rodzącego się państwa. Gorączka 

ta zaludniła Nową Zelandię, wytyczyła jej drogi i szlaki komunikacyjne, stworzyła 

fundamenty osadnicze dla rozwoju wielkiej liczby miast i osiedli z Prowincji Otago 

(włączając w to miasto Dunedin), postawiła zręby państwowości, dostarczyła impulsu dla 

rozwoju miejscowego przemysłu, dała istotny wkład w osiągnięcie bogactwa i dobrobytu

C-82 

całej Nowej Zelandii, oraz stanowiła najważniejsze wydarzenie ekonomiczne tego kraju. 

Stąd, ignorowanie znaczenia eksplozji Tapanui w spowodowaniu tej gorączki, praktycznie 

stanowi zaprzeczenie historycznych korzeni na których obecne społeczeństwo Nowej 

Zelandii wyrosło. 

C11. Ceramiczne kamienie i trinitite 

Wyobraźmy sobie eksplozję wehikułu UFO lecącego na niskiej wysokości tuż ponad 

powierzchnią lasu. Jego pędniki wypełnione po brzegi energią magnetyczną i rozlokowane 

na kształt czaszy reflektora, nagle uwalniają potężną falę uderzeniową o sile kilku milionów 

ton TNT skierowaną wzdłuż linii sił ziemskiego pola magnetycznego. Fala ta jak 

współczesny pocisk kumulacyjny wbija się w ziemię wyrywając w niej ogromny krater. 

Odłamy gleby poprzednio zalegającej ten krater, wymieszanej z fragmentami rosnących na 

niej drzew wyrzucone zostają w powietrze i rozbryźnięte na ogromne odległości od miejsca 

ich oryginalnego zalegania. Podczas lotu w powietrzu ze wszystkich stron oblewa je żar i 

ciśnienie eksplozji. Otoczone rozżarzonym powietrzem o ogromnym ciśnieniu bryły te w 

przeciągu sekund zamieniają się w kamienie których powierzchnia topnieje od gorąca. Pęd 

rozpalonego powietrza zaczyna modelować je w piękne aerodynamiczne kształty. Po 

opadnięciu i ostygnięciu wyglądają więc jak piękne naturalne rzeźby, o fantazyjnych 

kształtach i żywych kolorach. Z uwagi na ich fizykalne własności przypominające bryły 

porcelany, w Nowej Zelandii dosłownie nazywane są one "porcelanowymi kamieniami" (po 

angielsku "china stones"). We wszystkich swoich polskojęzycznych publikacjach 

dotyczących legendarnej eksplozji UFO koło Tapanui autor nazywa je "kamieniami 

ceramicznymi". 

Każda wielkoskalowa eksplozja posiada dwie fazy: rozprężania ("eksplozji") i 

skurczu ("implozji"). Pierwsza faza wytwarza ogniste i ciekłe kamienie ceramiczne i 

rozrzuca ja na obszarze odległym o setki (a być może nawet tysiące) kilometrów od 

centrum wybuchu. Jednakże w drugiej fazie powstaje zjawisko w literaturze znane pod 

nazwą "firestorm". Potężny huragan zaczyna wiać od obrzeża płonącego obszaru ku jego 

centrum. Porywa on fragmenty palących się drzew i gałęzi oraz wierzchnią warstwę gleby. 

Upalone gałęzie upadają w centrum wybuchu tworząc warstwę węgla opisaną już w 

podrozdziale C2. Jednakże gleba i piasek porwane zostają w obręb tworzącego się 

"grzyba" eksplozji, gdzie także topi je gorące powietrze. Ich struktura zmienia się więc z 

krystalicznej na rodzaj okrągłych globulinek lub żaróweczek z czystego jakby szkła. Owe 

szkliste globulinki znane są pod nazwą "trinitite". Po zamarciu eksplozji trynitite opada na 

ziemię, przeciwnie niż kamienie ceramiczne z reguły zalegając obszary bardzo bliskie 

centrum wybuchu. 

Z powyższych opisów staje się jasnym, że trinitite i kamienie ceramiczne cechują się 

zarówno wzajemnym pokrewieństwem jak i przeciwstawnością. Ich pokrewieństwo wynika z 

faktu że oba minerały stanowią produkt tej samej eksplozji. Natomiast ich przeciwstawność 

wynika z faktu, że formowane są one w dwóch różnych fazach eksplozji (t.j. kamienie 

ceramiczne w fazie eksplozji, zas trinitite w fazie implozji) oraz że ich rozłożenie jest 

odwrotne (kamienie ceramiczne "rozbryzgane" zostają od centrum eksplozji, podczas gdy 

trinitite "wessany" zostaje ku temu centrum). 

Oba niezwykłe minerały, t.j. "kamienie ceramiczne" i "trinitite" stanowią dotychczas 

niewyjaśnione zagadki geologiczne Wyspy Południowej Nowej Zelandii, jakie wykazują 

bezpośredni związek z eksplozją koło Tapanui. Aczkolwiek depozyty obu tych minerałów 

rozbiegają się (w niejednakowych odległościach) od krateru Tapanui w prawie wszystkich 

kierunkach, z dotychczasowych badań zdaje się wynikać, że największe nasilenie upadków 

kamieni ceramicznych układa się wzdłuż linii biegnącej od krateru w północno-wschodnim 

kierunku, natomiast miałki "trynitite" zalega głównie wzdłuż linii biegnącej prawie dokładnie 

ku zachodowi od krateru Tapanui (patrz linie "C" i "T" na rysunku C7). Taki rozbryzg

C-83 

kamieni ceramicznych najprawdopodobniej wynika z topografii wzgórza na zboczu którego 

eksplozja ta nastąpiła, szczególnie że linia ich najbardziej skoncentrowanych upadków 

pokrywa się z przedłużeniem linii trójkątnego wejścia do krateru Tapanui (patrz linia "CC" 

na rysunku C2). Natomiast zachodnie ułożenie największych depozytów trinitite 

najprawdopodobniej wynika z ruchu obrotowego naszej planety jaki spowodował stopniową 

wędrówkę na zachód górnej części grzyba eksplozji w którym minerał ten został 

wytworzony. 

C11.1. Trinitite 

Trinitite jest miałkim minerałem składającym się z drobinek szkła krzemowego 

wielkości ziarenek piasku, ukształtowanych w maleńkie kulki lub kropelki. Trinitite nie jest 

znany w naturze. Wszystkie jego dotychczas odkryte pokłady powstały w sposób 

technologiczny, t.j. albo podczas testów bomb nuklearnych, albo też w efekcie potężnych 

eksplozji, których pochodzenie jest również technologiczne (np. tunguskiej, Tapanui, czy 

eksplozji wehikułu czasu na pustyni libijskiej - patrz punkty #5 i #6 w rozdziale K). Więcej 

informacji na temat tego atomowego minerału zawartych jest w artykule [1C11.1] Ron'a 

Ratkevich'a: "Trinitite: the origin of a rare atomic mineral", Lapidary Journal, January 1981, 

strony 2276 - 2278. 

Zgodnie z hipotezą autora, trinitite wytworzony został także i w Tapanui, poprzez 

wessanie do "grzyba" eksplozji podciśnieniem panującym w jej drugiej fazie (t.j. podczas 

"firestorm") ziarenek lokalnego piasku i gleby, stopienie ich, ponowne utwardzenie na 

kształt małych globulinek, i następne opadnięcie w okolicach centrum wybuchu jako części 

depozytów poeksplozyjnych. W pobliżu miasteczka Mandeville w północnej części Prowincji 

Southland, na tzw. Waimea Plains, zlokalizowane są znaczne złoża piasków typu trinitite. 

Najlepiej przebadana część tych złóż jest oddalona o około 30 kilometrów na północny 

zachód od krateru Tapanui i usytuowana na zachodniej krawędzi trójkąta zniszczenia (t.j. 

dokładnie tam gdzie ruch obrotowy Ziemi oraz kątowe przyłożenie fali uderzeniowej 

wybuchu sugerowałyby ich zdeponowanie - patrz linia "T" na rysunku C7). Lokalni geolodzy 

nazywaja te złoża "loess dunes". Przyjmują one formę wydm około 1.5 kilometra długich i 

200 metrów szerokich, których długa oś leży na linii wychodzącej z krateru Tapanui 

(zauważ, iż linia ta stanowi przedłużenie południowo-zachodniej krawędzi trójkątnego 

wejścia do krateru - patrz linia "T/T" na rysunku C2). W złożach z Mandeville wykonano 

wiercenia. W ich efekcie stwierdzono, iż wydmy są około 5.5 metra głębokie, zaś na ich 

dnie znajdują się ślady bardziej ciężkich kropel szkła (widać opadły one pierwsze!). Opis 

tych złóż dostarcza artykuł [2C11.1] Peter'a McIntosh'a: "Aeolian Deposits in a Loess 

Source Area of Northern Southland", Geological Society of New Zealand NEWSLETTER, 

Nr 71, March 1986, strony 40 - 41. 

Obecne oficjalne wyjaśnienie geologiczne dla trinitite-podobnych depozytów z 

Mandeville głosi, iż zawierają one szkło wulkaniczne pochodzące z erupcji Kawakawa. To 

wyjaśnienie jednakże posiada bardzo poważne luki, z których najbardziej istotne są jak 

następuje: 

1. Ostatnia erupcja wulkanu Kawakawa nastąpiła około 2.3 miliona lat temu. Istnieje 

więc małe prawdopodobieństwo, że wydmy z Mandeville pozostawały nietknięte przez aż 

tak długi czas, na przekór wiatrom, powodziom, lodowcom, trzęsieniom ziemi, itp. Stąd też, 

racjonalne wyjaśnienie dla omawianych złóż powinno zostać oparte na innej przyczynie niż 

erupcja Kawakawa. 

2. Gleba w miejscu, gdzie obecnie znajduje się krater Tapanui, mogła także 

posiadać domieszkę szkła Kawakawa. Z kolei fale uderzeniowe z eksplozji w Tapanui 

wessałyby i wymieszały razem różnorodne składniki gleby, w tym także ewentualne kropelki 

szkła Kawakawa, aby finalnie uformować złoża w Mandeville. Stąd też jednym ze 

składników trinitite z Mandeville mogłoby być też przetransformowane szkło z Kawakawa.

C-84 

Taka domieszka owego szkła oczywiście mogłaby wypaczyć wyniki mniej dokładnych 

oględzin. 

3. Wulkan Kawakawa jest zlokalizowany na Wyspie Północnej Nowej Zelandii (na 

północ od Whangarei). Stąd też omawiane szkło musiałoby przebyć w powietrzu ponad 

1000 kilometrów, aby uformować wydmy w Mandeville. Nie istnieje więc racjonalne 

wyjaśnienie, dlaczego złoża tego szkła miałyby występować w tak znacznej koncentracji 

właśnie koło Mandeville. 

4. Autor nie zdołał znaleźć żadnej publikacji opisującej rezultaty instrumentalnej 

analizy złóż z Mandeville i ich porównania do szkła wulkanicznego z Kawakawa. Stąd też 

omawiane geologiczne wyjaśnienie dotyczące tego szklistego piasku, wygląda raczej jak 

opinia, życzenie, lub założenie, niż jak potwierdzony fakt. 

Podsumowywując powyższe, obecne wyjaśnienie geologiczne dla pochodzenia 

trinitite-podobnych złóż z Mandeville jest co najmniej niewystarczające, zaś jego rażące 

niedostatki dodatkowo sugerują, że owe pokłady faktycznie pochodzą z eksplozji koło 

Tapanui. 

C11.2. Hipotezy wyjaśniające pochodzenie ceramicznych kamieni 

Zgodnie z teorią autora, kamienie ceramiczne powstają z gleby i innych składników 

zalegających obszar poddany działaniu fali uderzeniowej eksplodującego UFO. Jeśli więc 

hipoteza autora jest prawdziwa, wtedy formowanie tych kamieni musiało nastąpić w bardzo 

unikalnych warunkach jakie nie wystąpią przy tworzeniu żadnych innych rodzajów skał. 

Warunki te można by zdefiniować jak następuje: obecność potężnego pola magnetycznego 

uwolnionego przez rozpadające się pędniki UFO; eksplozyjne (przypadkowe) formowanie 

składu i struktury tych kamieni; krótki okres powstawania rzędu sekund lub najwyżej minut; 

ogromne, anizotropowo rozłożone ciśnienie; niezwykle wysokie temperatury. Z tych też 

względów, kamienie te muszą posiadać szereg atrybutów jakie nie wystąpią w żadnym 

innym rodzaju skał. Dla przykładu, ich ferromagnetyczne domieszki będą namagnesowane, 

w ich skład mogą wchodzić sprasowane i odbarwione polem magnetycznym fragmenty 

organiczne, ich chemiczna kompozycja może wykazywać zdumiewającą wymianę 

pierwiastków (np. w efekcie wysokotemperaturowej dyfuzji telekinetycznej atomy węgla z 

masy organicznej mogą być zastępowane przez atomy krzemu lub wapna), ich struktura 

będzie przypominała kwarcyty (quartzites), t.j. piasek zdeformowany ciśnieniem i 

temperaturą, itp. Poddane badaniom spektrometrycznym lub na rezonans magnetyczny 

powinny więc one wykazywać inne właściwości niż "normalne" odmiany skał (niestety jak 

dotychczas żaden naukowiec specjalizujący się w wielkoskalowych eksplozjach nie zajął 

się ich szczegółowym badaniem, postulaty więc autora o unikalności tych kamieni ciągle 

pozostają wołaniem na puszczy). 

Po raz pierwszy autor zetknął się z tymi kamieniami w 1987 roku po rozpoczęciu 

swych badań nad kraterem Tapanui. Niektóre wyniki tych badań publikowane już były w 

Polsce, m.in. w czasopismach Nieznany Świat, nr 7:5/1991, str. 4-6; Nie z tej Ziemi, marzec 

1992, nr 3, str. 12-14 i 27-29; Kurier Szczeciński, 24-27 marca 1989 roku, nr 60/1989, str. 

6; Wieczór Wrocławia, 25-27 sierpnia 1989 roku, nr 165, str. 4 i 14; czy Morze i Ziemia, 

11-17 kwiecień 1990 roku, nr 15 (384), str. 6; oraz kilku innych. Kamienie ceramiczne z 

Tapanui mają piękny, żywy, złocisty lub malinowy kolor, całkowicie odbijający od lokalnej 

szarej skały rodzimej (tzw. schist'u); najczęściej szklistą, jakby glazurowaną powierzchnię; 

fantazyjne, poskręcane i pozaokrąglane, niezwykle interesujące, aerodynamiczne kształty 

upodabniające je do naturalnych rzeźb jakichś dawno wymarłych stworów; po rozbiciu 

wnętrze wielu z nich ukazuje zakonserwowaną masę organiczną (np. fragmenty gałęzi, 

liście); zaś w powierzchnię niektórych z nich (szczególnie tych opadłych w bliskości krateru 

Tapanui) wtopiony jest dym i sadza. Przykłady ceramicznych kamieni pokazane są na 

rysunku C13. Większe skupiska tych kamieni wykazują tak silne namagnesowanie, że

C-85 

odchylają one igły czułych kompasów. Ich przeciętna wielkość zawiera się pomiędzy 

wymiarami dorosłej osoby i samochodu. Uderzone wydają metaliczny dźwięk, jak wyroby z 

dobrze wytopionego kryształu czy porcelany. Rozrzucone są one na kształt wachlarza 

zaczynającego się w kraterze Tapanui i skierowanego głównie ku północno-wschodowi. W 

niektórych miejscach jest ich tak dużo i posiadają tak wspaniałe kształty, że lokalni 

mieszkańcy używają ich do przyozdabiania swoich ogrodów i posiadłości. Przykładowo w 

miasteczku Cromwell (t.j. około 200 km na północ od Tapanui) prawie przed każdym 

domem stoi naturalna rzeźba w formie takiego właśnie kamienia. Jeden zaś z domów 

całkowicie otoczony jest murem z tych kamieni. 

Zgrubna analiza nowozelandzkich kamieni ceramicznych wykonana na prośbę 

autora przez Dra Johannes'a Fiebag'a (zachodnio-niemieckiego eksperta impaktowego) 

ujawniła, że są one właśnie kwarcytami (quartzites), t.j. metamorficznym piaskiem, który 

został zdeformowany przez ogromne temperatury i ciśnienia. Stąd też ich wewnętrzna 

struktura znacznie różni się od skały rodzimej (tzw. "schist") występującej w miejscu ich 

zdeponowania. Kwarc (SiO 2 ) w kamieniach ceramicznych jest zanieczyszczony domieszką 

żelaza (a ściślej magnetytu - t.j. namagnesowanego tlenku żelaza) oraz manganu. Żelazo 

nadaje im wyróżniający złocisty lub malinowy kolor, natomiast mangan - czarny kolor. 

Domieszka namagnesowanego żelaza zawarta w kamieniach ceramicznych z okolic 

Tapanui w niezwykły sposób pokrywa się z podobną domieszką znajdowaną na obszarze 

eksplozji tunguskiej, gdzie cząsteczki magnetytu pomieszanego z kwarcem formowały 

globuliny tunguskiego trinitite - patrz #A4 z podrozdzialu I1. 

Większość atrybutów kamieni ceramicznych dokładnie pokrywa się z tymi 

przewidywanymi dla przypadku gdyby ich powstanie nastąpiło w wyniku eksplozji koło 

Tapanui - jak to opisano na początku niniejszego podrozdziału. Oprócz atrybutów 

wymienionych już poprzednio, następujące dalsze warte są dodatkowego podkreślenia: 

1. Posiadanie cech wskazujących iż na miejsce swojego obecnego zdeponowania 

kamienie ceramiczne opadły z powietrza. Dwie najbardziej istotne z tych cech to: 

- Formowanie niewielkich eliptycznych kraterków impaktowych w miejscach 

pierwotnego zdeponowania tych kamieni. Wewnętrzna konfiguracja tych kraterków, z 

charakterystycznym niesymetrycznym zdeformowaniem po jednej stronie, wskazuje na 

napowietrzny przylot owych kamieni z kierunku krateru Tapanui. 

- W niektórych przypadkach - przyjmowanie niezwykle wymownych kształtów 

okrągłych bochenków chleba czy też soczewek z płaskimi podstawami. Na byłej posiadłości 

ziemskiej nowozelandzkiego farmera o nazwisku John Wragge (52 Main Road, Brighton 

near Dunedin) położonej około 100 kilometrów na wschód od krateru Tapanui, 

zdeponowana została spora liczba ceramicznych kamieni, lokalnie zwanych "conglomerate 

rocks" albo "floating stones", jakie posiadają takie właśnie kształty. Ich wygląd dokładnie 

odpowiada formie jaką przyjmują zgrupowania półpłynnej substancji (np. niedawno 

rozrobionego cementu) opadające na twardą powierzchnię. Stąd aby uzyskać taki właśnie 

kształt owe ceramiczne kamienie z Brighton musiały przybyć z powietrza będąc w stanie 

półpłynnym, zaś w chwili uderzenia w ziemię uzyskały one swój charakterystyczny wygląd. 

2. Stopniowa zmiana w kształcie aerodynamicznym tych kamieni. Kamienie 

znalezione w pobliżu krateru Tapanui mają kanciaste, ostre, nierówne i nie-aerodynamiczne 

kształty, ponieważ nie podróżowały one długo w powietrzu przed opadnięciem na ziemię. 

Ich struktura jest raczej luźna. Niekiedy w ich wnętrzu ciągle zawarty jest sypki piasek. 

Także warstewka ich powierzchniowej, silnie stopionej glazury jest relatywnie cienka i 

często zawierająca dym wtopiony w jej powierzchnię. W miarę jednakże wzrostu odległości 

od krateru Tapanui, a co za tym idzie i długości lotu w rozpalonym i wysoko sprężonym 

powietrzu, kamienie te przybierają coraz płynniejsze i bardziej aerodynamiczne kształty. 

Materiał w ich wnętrzu zostaje coraz bardziej sprasowany, utwardzony i skamieniały z 

uwagi na dłuższy lot w sprężonym ośrodku. Ich powierzchnia pokrywana jest też coraz to 

grubszą warstewką szklistej glazury nadtopionej przedłużającym się lotem w rozpalonym 

powietrzu.

C-86 

3. Obecność miękkiej (nieskamieniałej) masy organicznej uwięzionej we wnętrzu 

niektórych ceramicznych kamieni. Masa ta może obejmować lokalne liście, gałęzie, kawałki 

pni drzew, trawę, itp. W przypadku gdy masa ta swą częścią wystawała na zewnątrz, w 

ciągu około 820 lat jakie już upłynęły od eksplozji Tapanui rozłożyła się ona całkowicie, 

pozostawiając w kamieniu jedynie negatywny odcisk wiernie odrysowywujący powierzchnię 

drewna. Odcisk taki jest bardzo podobny do owych odcisków kamiennych znajdowanych w 

Pompei (koło Wezuwiusza, Włochy). W bliskiej odległości od krateru Tapanui można 

znaleźć dosłownie setki ceramicznych kamieni posiadających takie odciski materiału 

organicznego. W przypadku jednak, gdy masa ta została całkowicie zamknięta we wnętrzu 

kamienia, tak iż światło, powietrze i mikro-organizmy nie miały do niej dostępu, po 

rozłupaniu kamienia przyjmuje ona formę miękkiej, mokrej, śliskiej, kredowo-białej 

substancji o konsystencji i wyglądzie zbutwiałych włókien drzewnych (autor odnalazł w 

jednym z takich kamieni kredowo-białą część pnia drzewa, ciągle ociekającą sokiem i 

zachowującą się jak kawałek miękkiego, śliskiego, zbutwiałego, przesiąkniętego wodą 

drewna). Po kilkudniowym jednak pobycie na powietrzu substancja ta stopniowo przechodzi 

całkowitą i szokującą metamorfozę: jej organiczna struktura komórkowa przemienia się w 

strukturę mineralną, zaś początkowa kompozycja chemiczna i złożone związki organicznopodobne 

przemieniają się w zwykłe sole i minerały. Autor uważa że owa niezwykła 

metamorfoza (krystalizacja) drewna zawartego w kamieniach ceramicznych stanowi 

następstwo jego naświetlenia silnym błyskiem promieniowania telekinetycznego. 

Promieniowanie to wzbudziło w nim gotowość do przemiany jego związków i pierwiastków 

na inne, jednak zamknięcie drewna w środku kamienia uniemożliwiło dopełnienie się znian. 

Przemiany więc realizowane są dopiero po rozłupaniu kamienia, t.j. natychmiast gdy 

telekinetyzowane drewno uzyskuje dostęp do jakichś potrzebnych mu 

składników/pierwiastków zawartych w powietrzu - patrz opis działania efektu 

telekinetycznego zawarty w podrozdziale G2.1.1. Przykładowo zawarte w tym uwolnionym z 

kamieni ceramicznych drewnie atomy węgla mogą się telekinetycznie łączyć z atomami 

szlachetnego gazu neonu zawartymi w powietrzu, w rezultacie transformując się w atomy 

krzemu pozostające w strukturze byłego drewna oraz atomy helu ulatujące do powietrza. W 

rezultacie, przetrasformowane w ten sposób drewno z kamieni ceramicznych, docelowo 

przyjmuje krystaliczną strukturę krzemową zamiast uprzedniej organicznej struktury 

węglowej. 

Zaskakującym odkryciem jest że podobne zmiany chemiczne i strukturalne zachodzą 

też w drewnie znajdowanym w miejscach długotrwałego lądowania niektórych UFO 

(najprawdopodobniej należących do drugiej generacji, których napęd wykorzystuje efekt 

telekinetyczny). Fragmenty drewna z tych miejsc wykazują podobne odbarwienie, 

mineralizację i metamorfozę jak drewno z wnętrza kamieni ceramicznych. Z przykładami 

takiego odbarwionego i zmineralizowanego drewna autor zarówno spotkał się osobiście, jak 

i przeczytał o nim z raportów innych badaczy. Jednym z najlepiej udokumentowanych 

znalezisk takiego kredowo-białego drewna jest lądowisko UFO odkryte w czwartek, 4 

września 1969 roku, przez farmera B.G. O'Neil z Wyspy Północnej Nowej Zelandii, na 

ustronnej części jego farmy położonej około 4 kilometry od miasteczka Ngatea. Owa część 

farmy porośnięta była krzewami w Nowej Zelandii zwanymi "manuca". W krzaczawisku tym 

znaleziona została kilkudziesięciometrowa strafa o kształcie kulistym, w której zawarta była 

całkowicie odbielona i zmineralizowana manuca w kolorze srebrzysto-białym. Krzaki ciągle 

tam stały, zaś odbielone ich fragmenty zaczynały się od tej samej kulistej powierzchni jakby 

zniszczone wskutek objęcia ich bąblem jakiegoś pola. W środku lądowiska widoczne też 

były odciski trzech nóg wehikułu. Szczegółowy opis owego lądowiska UFO zawarty jest w 

nowozelandzkim czasopiśmie Xenolog (published by: Phyl & Fred Dickenson, 33 Dee St., 

Timaru, New Zealand), September-October 1975, Satcu No. 100, page 23. 

4. Istnienie związku pomiędzy rodzajem materiału organicznego zawartego w 

kamieniach ceramicznych, a współczesną roślinnością porastającą okolice krateru Tapanui. 

Dla przykładu liście drzewa zwanego Broad Leaf or Cornacea (Griselina Littoralis) mogą

C-87 

zostać znalezione zarówno we wnętrzu tych kamieni jak i na drzewach obecnie rosnących 

w tej części Nowej Zelandii. 

* * * 

Niestety wszystkie powyższe ustalenia autora nie są w stanie zmienić stanowiska 

nowozelandzkich geologów. Chociaż ich opinia ukształtowana została wiek temu bez 

przeprowadzenia jakichkolwiek badań laboratoryjnych (najprawdopodobniej jedynie na 

podstawie wzrokowych oględzin), obecnie jest ona głęboko utwalona prawie stuletnią 

tradycją intelektualną i autorytetem podręczników akademickich. Jakakolwiek więc próba jej 

sprostowania traktowana jest jako zamach na prestiż oficjalnej nauki. 

Oficjalne wyjaśnienie dla kamieni ceramicznych, zawarte w nowozelandzkich 

podręcznikach i promowane przez tamtejszych naukowców, postuluje bowiem ich 

poza-eksplozyjne pochodzenie. Zgodnie z tym wyjaśnieniem, ceramiczne kamienie są 

pozostałościami skały rodzimej (tzw. schist'u), jedynie wypolerowanej działaniem czynników 

naturalnych. Ich wiek ma jakoby wynosić około 15 milionów lat, nie zaś 820 lat postulowane 

przez autora. Masa organiczna wtopiona w nie przez siłę eksplozji jest interpretowana jako 

różne prehistoryczne skamieniałości z owego okresu (t.j. około 15 milionów lat temu). 

Niefortunnie owo geologiczne wyjaśnienie jest powtarzane uparcie bez oglądania się na 

następujące fakty: 

1. Badania laboratoryjne dają wyniki przeczące stwierdzoniom geologów i 

praktycznie wykluczające możliwość, że kamienie ceramiczne są pozostałościami skały 

rodzimej (patrz ustalenia dra Fiebag'a). 

2. Obecność miękkiej (nieskamieniałej) masy organicznej uwięzionej w ich wnętrzu, 

w niektórych przypadkach ciągle ociekającej sokiem, a także zgodność odcisków 

organicznych zawartych w tych kamieniach z wyglądem i strukturą roślin rosnących 

współcześnie (t.j. w dniu dzisiejszym a nie przed 15 milionami lat) dookoła krateru, 

wykazują niemożliwość ich uformowania kilkanaście milionów lat temu. Szczególnie, że w 

świetle treści podrozdziału C7.1 obecna szata roślinna Nowej Zelandii została 

wystymulowana telekinetycznie jedynie około 12 tysięcy lat temu. 

3. Oględziny tych kamieni w celu opracowania powyższego geologicznego 

wyjaśnienia, mogły zostać tak zrealizowane, iż pominięto w nich kamienie z trójkątnej strefy 

rozrzutu. W ten sposób, zamiast właściwych ceramicznych kamieni, przez przypadek 

jedynie skała rodzima została poddana przeegzaminowaniu. 

4. Przeegzaminowanie tych kamieni nastąpiło na długo przed sformułowaniem przez 

autora hipotezy o eksplozji koło Tapanui. Stąd jego autorzy nie znali faktów dotyczących tej 

eksplozji, nie mogli więc podjąć kroków w celu ich weryfikacji. Wyniki zaś oględzin 

wykonanych monopolistycznie dla podparcia hipotezy geologicznej, mogły tendencyjnie 

służyć jej potwierdzeniu. 

5. Niektóre kamienie ceramiczne mogą zawierać w środku fragmenty znacznie 

starszych skał znajdujących się przed eksplozją we wnętrzu obecnego krateru Tapanui. 

Stąd oglądnięcie jedynie mineralnych komponentów tych kamieni jest niewystarczające do 

wyciągania liczących się wniosków. 

6. Poprawne wyjaśnienie dotyczące ceramicznych kamieni musi także 

ustosunkowywać się do innych ważnych faktów z kamieniami tymi związanych, szczególnie 

zaś do: 

(a) ich rozrzutu wyraźnie promieniującego z krateru Tapanui, 

(b) ich nienaturalnego namagnesowania, 

(c) dymu i sadzy wtopionych w ich powierzchnię, 

(d) ich aerodynamicznych kształtów. 

Podsumowywując powyższe, obecne wyjaśnienie dotyczące ceramicznych kamieni 

upowszechniane oficjalnie przez nowozelandzkich geologów jest sprzeczne z istniejącym 

materiałem faktologicznym. To z kolei dodatkowo potwierdza iż poprawnym jest raczej ich 

wyjaśnienie wywodzące się z hipotezy o potężnej eksplozji napowietrznej zaistniałej koło 

Tapanui.

C-88 

C11.3. Dowodowe znaczenie kamieni ceramicznych z Tapanui 

Najistotniejszym znaczeniem kamieni ceramicznych jest, że dostarczają one 

rozstrzygającego materiału dowodowego jaki potwierdza faktyczne wystąpienia eksplozji 

koło Tapanui. Tym rozstrzygającym materiałem jest miękka masa organiczna (liście, 

drzewo) zawarta we wnętrzu niektórych kamieni ceramicznych. Obecność takiej masy 

organicznej wewnątrz ceramicznych kamieni wymaga spełnienia następujących warunków 

podczas ich formowania: 

#1. Kamienie musiały zostać uformowane z lokalnej gleby zmieszanej z fragmentami 

roślin i zwierząt żyjących w tym obszarze ciągle i do dzisiaj. Oznacza to iż ich wytworzenie 

nastąpiło relatywnie niedawno (np. w 1178 roku). 

#2. Formowanie tych kamieni musiało być natychmiastowe, stąd mogło ono nastąpić 

jedynie w efekcie nagłej eksplozji. 

#3. W chwili eksplozji wystąpił brak tlenu w atmosferze, co uniemożliwiło wypalenie 

liści i drzewa. To z kolei oznacza, iż eksplozja była tak potężna, że usunęła tlen ze 

znacznego obszaru. 

#4. Fale uderzeniowe eksplozji wyrwały bryły gleby z gruntu. Stąd też eksplozja 

musiała nastąpić blisko powierzchni ziemi (ale nie mogła ona nastąpić pod powierzchnią lub 

na powierzchni ziemi ponieważ wtedy własności fizykalne tych kamieni, a także kształt 

wynikowego krateru, byłyby odpowiednio inne - np. patrz podrozdział C2). 

W tym miejscu powinno zostać wyraźnie podkreślone, iż powyższe definitywnie 

eliminuje jako możliwą przyczynę dla powstania krateru Tapanui uderzenie jakiegokolwiek 

ciała niebieskiego (np. meteorytu, komety, czarnej dziury, itp.), a także wszelkie 

geologiczne czynniki (np. osuwiska ziemi, wybuchy gazu ziemnego, wulkany, itp.). Inaczej 

mówiąc, żadna inna hipoteza, poza tą zaprezentowaną w niniejszej monografii, nie jest w 

stanie uzasadnić obecności miękkiej masy organicznej uwięzionej we wnętrzu 

ceramicznych kamieni. 

C11.4. Kamienie ceramiczne spoza Nowej Zelandii 

Zgodnie z hipotezą autora mała liczba kamieni ceramicznych powinna zostać 

wytworzona podczas każdej eksplozji statku magnetycznego, włączając w to eksplozję 

tunguską. W celu zweryfikowania tej przesłanki autor dokonał szerokich poszukiwań 

literaturowych. W ich wyniku, oraz dzięki aktywnej pomocy innych badaczy UFO, faktycznie 

zdołał on umiejscowić opis oraz zdjęcie jednego z takich kamieni zawarte w książce 

[1C11.4] Marka Żbika: "Tropem Tunguskiej Katastrofy", I.W. Nasza Księgarnia, Warszawa 

1989, ISBN 83-10-09256-3, strona 69. Tunguski kamień został przypadkowo znaleziony i 

sfotografowany w 1930 roku przez Jankowskiego, członka wyprawy Kulika i Polaka z 

pochodzenia. Niestety nasz rodak, beztrosko "zapomniał" zanotować jego dokładne 

położenie, nigdy nie zdołano go więc ponownie odnaleźć. Oczywiście, na podstawie badań 

rozrzutu kamieni ceramicznych z krateru Tapanui, możliwe jest wydedukowanie w 

przybliżeniu w którym miejscu w stosunku do punktu zerowego eksplozji tunguskiej należy 

najprawdopodobniej szukać ceramicznego kamienia Jankowskiego. 

Najbardziej interesujący jest jednakże fakt, że kamienie ceramiczne zostały także 

znalezione i w Niemczech. Po opublikowaniu opisów eksplozji UFO koło Tapanui w języku 

niemieckim, z autorem skontaktował się badacz-amator, Ferdinand Heller (Steinmetzstr. 9, 

D-5000 Köln 91, Niemcy Zachodnie). Od kilku lat zbiera on i bada niemieckie odpowiedniki 

dla nowozelandzkich kamieni ceramicznych. Z nadesłanych autorowi kolorowych zdjęć i 

opisów wynika, że kamienie z Niemiec są niemalże identyczne do kamieni z Nowej

C-89 

Zelandii, z tym tylko że mają one nieco ciemniejszy kolor i są znacznie mniejsze 

wymiarowo. Największa ich liczba znajdowana zostaje koło Köln (Kolonii) w warstwie węgla 

brunatnego zalegającego dawne koryto Renu. Datowanie innych obiektów znajdowanych 

razem z tymi kamieniami daje ich przybliżony wiek około 12 tysięcy lat. Podobne kamienie 

rozproszone są również w innych częściach Europy. Według informacji tegoż Heller'a 

dotychczas znaleziono je także w Danii, Francji, na Wyspie Borkum, oraz w Niemczech 

niedaleko granicy z Czechosłowacją. W filmie "Hero's Honour" (Walt Disney Production) 

uchwycony też został sporej wielkości kamień ceramiczny zdeponowany aż u wybrzeży 

Szkocji. Kamienie te najprawdopodobniej istnieją także i w Polsce, z uwagi jednak na 

nieznajomość ich wyglądu osoby które je przypadkowo napotykają nie zdają sobie sprawy z 

ich unikalności i naukowego znaczenia. 

Niezwykle interesujące są legendy otaczające kamienie ceramiczne z okolic Köln. 

Legendy te częściowo opisane są na stronie 153 książki [3H4] (t.j. 3-ciej książce 

nawiązywanej w podrozdziale H4). Zgodnie z twierdzeniami średniowiecznych mnichów, 

kamienie te posiadały bowiem różne "magiczne" atrybuty jako że zdolne one były do 

wywoływania u ludzi wizji, halucynacji, przepowiadania przyszłości, itp. Nazywano je więc 

"myślącymi" kamieniami, "magicznymi", "diabelskimi", itp. W miejscu ich największego 

zgrupowania koło Köln ludzie doświadczali jakby zbiorowych halucynacji odbierając wizje 

miasta tętniącego życiem, zalewającej to miasto wody, itp. Stąd narodziły się nawet 

legendy, że miejsce to ukrywa zalane wodą miasto - patrz opis owych legend na stronach 

169-170 książki [2C11.4] "Festbuch zur Stadterhebung von Porz" (Im Auftrag der 

Stadtvertretung herausgegeben von der Stadtverwaltung), Porz, am 16. September 1951. 

Zgodnie z rozeznaniem autora, powyższe paranormalne atrybuty kamieni ceramicznych z 

Köln oznaczają iż pochodzą one z eksplozji wehikułu czasu (stąd wywodzi się więc 

zamrożone w nich pole zaburzeń przestrzeni czasowej powodujące zjawiska paranormalne 

- patrz podrozdział C7.3, podrozdział C8.4, i punkt #E2 w podrozdziale F1). Tak nawiasem 

mówiąc to wiele zjawisk bardzo podobnych do powyżej opisanych wywoływanych jest także 

w kraterze Tapanui - porównaj opisy z punktu E w rozdziale I. 

Znalezienie kamieni ceramicznych w dorzeczu Renu wprowadza niezwykle ważkie 

implikacje naukowe. Z uwagi na dalekoidące znaczenie tych implikacji dla przeszłości 

naszej planety omówione one zostaną w oddzielnym rozdziale F. 

C12. Namagnesowane odłamki metalu znajdowane w okolicach krateru Tapanui 

W okolicach krateru Tapanui znajdowane są niezwykłe, namagnesowane odłamki 

metaliczne. Przykłady niektórych z nich pokazano na rysunku C14. Wyglądają one jak 

metaliczne fragmenty konstrukcji lub wyposażenia statku kosmicznego, wyrwane z większej 

całości przez siłę eksplozji i zaokraglone na krawędziach przez żar wybuchu. Ich wielkość 

waha się od średniej monety do samochodowej skrzynki biegów. 

Najbardziej niezwykły wygląd przyjmuje odłamek z "namagnesowanego złota" lub 

złocistej w kolorze stali nierdzewnej (złoto jest magnetycznie obojętne, zaś złocista stal 

nierdzewna zdaje się nie występować w stanie naturalnym). Wygląda on jak fragment 

wydarty ze współczesnego instrumentu medycznego. Znaleziony został na zboczu góry 

Remarkables, koło Queenstown, a więc około 150 kilometrów na północny zachód od 

krateru Tapanui. Znajduje się on w zbiorach Wydziału Geologii Otago University (ciekawe 

że dotychczas jednak żaden z naukowców tego Wydziału nie zadał sobie trudu jego 

przebadania), razem z innym wyglądającym podobnie i też namagnesowanym odłamkiem. 

Najpowszechniej występujący koło Tapanui jest odłamek namagnesowanego żelaza, 

jeden z typowych przykładów którego znajdujący się w zbiorach prywatnych autora 

pokazano na rysunku C14. Wziąwszy pod uwagę jego wytopioną powierzchnię, 

aerodynamiczny kształt, sprasowaną strukturę, namagnesowanie oraz niezwykły skład, 

można wnioskować, że najprawdopodobniej reprezentuje on fragment UFO. Faktycznie

C-90 

wygląda on jak nadtopiony fragment jakiegoś urządzenia (np. sprasowanej i nadtopionej 

głowicy frezarskiej z czarnymi fragmentami ceramicznymi), wyrwany z większej całości 

przez siłę eksplozji, zaokrąglony na krawędziach przez żar wybuchu, nafaszerowany 

ziarenkami zeszklonego piasku, oraz namagnesowany "magnetycznym błyskiem" 

eksplodujących pędników statku. 

Analiza spektrometryczna odłamka posiadanego przez autora wykazała następujący 

jego skład: 60% krzem, 30% żelazo, 10% aluminium. W tym miejscu warto podkreślić, że w 

czystej formie aluminium nie występuje w naturze. Faktycznie aluminium jest pierwiastkiem 

możliwym do otrzymania dopiero przez technologię co najmniej tak zaawansowaną jak 

nasza i na Ziemi nie zostało ono odkryte aż do 1803 roku. Jednakże w czystej formie 

wyprodukowano je dopiero w 1854 roku, zaś do powszechnego użytku naprawdę weszło 

ono dopiero po Drugiej Wojnie Światowej. Obecnie proces pozyskiwania aluminium z 

boksytu jest bardzo skomplikowany i obejmuje użycie pieca rewerberowskiego (Reverbier 

Oven), komory refrakcyjnej z regeneratorem, oraz elektrolizy, przy temperaturach 

przekraczających 950 C. Oczywiście nowozelandzcy Maorysi nie posiadali tych 

skomplikowanych technologii (przed przybyciem białych osadników około 1840 roku nie 

znali oni zresztą obróbki żadnego metalu), nie mogli więc wyprodukować opisywanych tu 

odłamków. 

Jak dotychczas autor osobiście przeegzaminował cztery nienaturalnie wyglądające i 

silnie namagnesowane odłamki metaliczne, znalezione w zasięgu opadów z eksplozji w 

Tapanui (aczkolwiek słyszał o znacznej liczbie takich odłamków zalegających szuflady 

miejscowych kolekcjonerów niezwykłości, jednakże ze względów czasowych i praktycznych 

nie zdołał on dotrzeć do ich właścicieli). Dwa z nich posiadają złocisty kolor i znajdują się w 

muzeum geologicznym Uniwersytetu Otago. Dwa dalsze, podobne do tego pokazanego na 

rysunku C14, są w posiadaniu autora oraz w prywatnej kolekcji Ken'a Goldfinch (26 Lothian 

St., Dunedin, New Zealand). Piąty ogromny odłamek o nienaturalnym kształcie, 

wyglądający jak nadtopiony fragment samochodowej skrzynki biegów, zajduje się na 

wystawie muzeum w Invercargill (został on znaleziony w Waikaka, t.j. jedynie około 20 km 

na północny-zachód od krateru Tapanui). Z uwagi jednakże na jego zabezpieczenie przed 

bezpośrednim dotykiem czy dostępem przez zwiedzających, autor nie zdołał ustalić czy jest 

on namagnesowany. 

C13. Gwałtowna zmiana klimatu Nowej Zelandii zaistniała po eksplozji Tapanui 

Wkrótce po wystąpieniu eksplozji Tapanui w całej Nowej Zelandii zaistniała 

gwałtowna, daleko-idąca i trwała zmiana klimatyczna. Kraj ten uległ wtedy znacznemu 

oziębieniu. Po raz pierwszy uwagę autora na tą zmianę zwróciła praca [1D2] badacza 

nowozelandzkiego, John'a T. Holloway. Jego wyniki omówione są w podrozdziale D2 

niniejszej monografii. Jako podstawę do swoich wniosków o oziębieniu całej Nowej 

Zelandii, Holloway wskazuje zmiany w drzewostanie. Gatunki drzew które lubują się w 

ciepłym klimacie zaczęły zanikać z południowej części tego kraju. Ponadto drzewa dobrze 

adaptowane do zimnego klimatu obniżyły wtedy znacznie wysokości na jakich występują 

one na zboczach górskich. 

Dosyć jednoznacznego potwierdzenia zmiany (oziębienia się) klimatu Nowej Zelandii 

w czasach eksplozji Tapanui dostarczają też przekroje ponad tysiąc-letnich obecnie kłód 

drzew. Słoje tych drzew wykazują wyraźne zaburzenia i zmiany struktury zaistniałe w 1178 

roku oraz w dalszych latach następujących po eksplozji Tapanui. Jeden z takich przekroi 

wystawiony jest w muzeum w Auckland (zlokalizowanym na szczycie wzgórza w Auckland 

Domains). Jego analizę ułatwia fakt iż na powierzchnię naniesione ma nawet daty. 

Ciekawostką tego przekroju jest że w latach tuż po eksplozji Tapanui słoje owego drzewa 

zarejestrowały niezwykle intensywne zakłócenia zarówno klimatyczne jak i chemiczne. 

Przykładowo struktura tych słoi wykazuje ich odmienny skład i konsystencję od słoi

C-91 

poprzednich i dalszych, zaś ich masa organiczna wykazuje podatność na samoproszkowanie 

się, chociaż słoje z innych lat już tej podatności nie demonstrują. 

Niezależnie od drzewostanu Nowej Zelandii, na gwałtowne oziębienie się klimatu 

tego kraju wskazują również inne fakty, np. wykopaliska archeologiczne. Sugerują one 

przykładowo, że rodzaj słodkiego jakby-ziemniaka lokalnie zwanego "kumara" kiedyś 

wyrastał na znacznie niższych szerokościach geograficznych niż obecnie. Przykładowo 

jego szczątki znaleziono tak nisko jak Timaru na Wyspie Południowej (obecnie bez 

specjalnego grzania rośnie on tylko na Wyspie Północnej). Kumara jest rodzajem rośliny 

która do wykształtowania jadalnej bulwy wymaga aby przez co najmniej 5 miesięcy w roku 

temperatura gleby przekraczała 17 C. Jej kultywowanie w przeszłości na Wyspie 

Południowej potwierdza więc dosyć wyraźnie iż klimat Nowej Zelandii przed eksplozją 

Tapanui był znacznie gorętszy niż obecnie. 

C14. Podsumowanie faktów dotyczących eksplozji Tapanui 

W poprzednich częściach tego rozdziału zaprezentowany został cały szereg 

dowodów materialnych i faktów, które podpierają pierwszą tezę niniejszej monografii 

stwierdzającą, że "Dostępny materiał dokumentacyjny oraz aparat logicznej dedukcji 

bezspornie wykazują, że w 1178 roku jakaś potężna eksplozja faktycznie miała miejsce 

koło Tapanui w Nowej Zelandii." Wspólne cechy tych dowodów i faktów są jak następuje: 

1. Reprezentują one materiał dowodowy jaki zarówno przez metodologie badawcze 

jak i w świetle prawa uznawany jest za najbardziej obiektywny, np. obejmują one: (a) 

pozostałości materialne, (b) obserwowalne i powtarzalne zjawiska, (c) opisy i raporty 

naocznych świadków. 

2. Pochodzą one z wielu różnych źródeł niezależnych od siebie a jednocześnie 

wykazujących niezwykłą zgodność przyczynowo-skutkową. 

3. Dokumentują one niezwykle szeroką gamę materiałów i faktów. 

4. Reprezentują one jedynie niewielką cząstkę ogromnego materiału dowodowego 

którego identyfikowanie, zestawianie i opisywanie (dokumentowanie) dopiero się 

rozpoczęło. 

5. Wszystkie one zgodnie wskazują na tą samą prawdę, t.j. że w 1178 roku jakaś 

potężna eksplozja nastąpiła w Nowej Zelandii która swą siłą, jak to podają przekazy 

maoryskie, "wstrząsnęła całym światem". 

Analizując owe wspólne cechy, każdy badacz musi przyznać że wiele powszechnie 

uznawanych obecnie teorii naukowych opartych jest na znacznie mniejszej liczbie danych, 

których zróżnicowania i jakości nie można nawet porównywać do tych zaprezentowanych w 

niniejszym rozdziale. 

Kiedy szereg niezależnych faktów zestawionych razem w logiczną dedukcję 

prowadzi do potwierdzenia pojedynczej tezy, fakty te reprezentują formalny dowód. 

Ponieważ wszystkie dedukcje i fakty z tego rozdziału konsekwentnie potwierdzają pierwszą 

tezę niniejszej monografii podającą że "Dostępny material dokumentacyjny oraz aparat 

logicznej dedukcji bezspornie wykazują, że w 1178 roku jakaś potężna eksplozja faktycznie 

miała miejsce koło Tapanui w Nowej Zelandii", począwszy od tego miejsca prawdę 

wyrażoną ową tezą należy uważać za formalnie dowiedzioną. 

* * * 

Treść różnych legend maoryskich, a także materiał faktologiczny obecny wokół 

krateru Tapanui, umożliwia spekulowanie o prawdopodobnym przebiegu tragicznych 

zdarzeń jakie nastąpiły tutaj rankiem 19 czerwca 1178 roku. Autor starał się 

zrekonstruować te wydarzenia, zaś uzyskany przez niego hipotetyczny obraz tego 

kataklizmu przedstawiony został poniżej. 

Wszystko zaczeło się już po wzejściu słońca, w typowy dzień nowozelandzkiej zimy. 

W Tapanui był wtedy wczesny poranek dnia 19 czerwca 1178 roku, najprawdopodobniej

C-92 

około godziny 7 czasu lokalnego (w Kanterbury, Anglia, w owym czasie było około godziny 

19 wieczorem dnia 18 czerwca 1178 roku). Większość tubylczych Maorysów była już na 

nogach. Kobiety przyrządzały posiłek, zaś wojownicy na służbie w punktach 

obserwacyjnych z zainteresowaniem śledzili rogo-kształtny stos siedmiu jarzących się 

wehikułów dobrze im znany pod nazwą "mata-ura" lub "mata-aho", jaki szybował kursem 

wschodnim na niewielkiej wysokości. 

Statek ten zdawał się dokonywać inspekcji szeregu osad maoryskich 

zlokalizowanych na szczytach kilku sąsiednich wzgórz wyspy Południowej Nowej Zelandii 

panujących nad okolicą i usytułowanych względem siebie w zasięgu wzajemnej obserwacji 

(i komunikacji) wzrokowej. Obniżył się on nad osadą znajdującą się na szczycie wzgórza z 

Wyspy Stewart'a. Zgodnie z lokalną legendą, jego komandor (kapitan) o nazwisku "Tamau" 

lub "Tamaatea" rozmawiał nawet z tamtejszymi tubylcami. Następnie statek poszybował na 

wschód w kierunku Mataura. Zatrzymał się on tuż ponad zabudowaniami wioski 

zlokalizowanej na wierzchołku wzgórza Mataura. Nie jest wiadomym czy jego załoga 

komunikowała się z lokalnymi Maorysami. Następnie kontynuował on wschodni kurs w 

kierunku obecnej Tapanui, szybując do wzgórza dominującego nad okolicą, a obecnie 

zwanego "Puke-ruau" (t.j. wzgórze-które-wstrząsnęło-światem), na szczycie którego 

najprawdopodobniej znajdowała się kolejna wioska maoryska (do dzisiaj w okolicy tego 

wzgórza znajdowane są różnorodne przedmioty i narzędzia maoryskie świadczące o 

bliskości takiej wioski). Cały czas pozostawał on wyraźnie widoczny dla obserwatorów z 

Mataura i prawdopodobnie również Wyspy Stewart'a. Po dotarciu i zawiśnięciu na niskiej 

wysokości ponad wzgórzem nazwanym później Puke-ruau, dwa wehikuły z wierzchołka 

cygara rozpoczęły manewr oddzielania się. Prawdopodobnie załogi tych wehikułów 

otrzymały od komandora rozkaz niezależnego rekonesansu. Celowo wprowadzona przez 

jakiegoś sabotażystę niewielka zmiana w programie komputera pokładowego kierującego 

manewrem oddzielania się drugiego z tych statków, prawdopodobnie spowodowała ich 

zderzenie się, w ten sposób inicjując łańcuchową eksplozję całego cygara. 

Jak to już częściowo wyjaśniono w punkcie #4 podrozdziału C2, na podstawie 

wewnętrznej konfiguracji krateru Tapanui możliwe stało się odtworzenie przebiegu 

eksplozji. Materiał faktologiczny wskazuje, iż nosiła ona charakter sekwencji detonacji, 

zainicjowanych od wierzchołka cygara i następnie rozprzestrzeniających się ku dołowi. 

Pierwszy wybuch posiadał siłę około trzykrotnie wyższą od wybuchów następnych, co 

sugeruje iż drugi z oddzielających się wehikułów uderzył równocześnie w pierwszy, już 

oddzielony wehikuł, oraz w górny statek z reszty cygara. Stąd na początku eksplozji trzy 

wehikuły wybuchnęły prawie równocześnie. Pole ciśnieniowe uformowane przez ten 

pierwszy wybuch utworzyło ponad kompleksem rodzaj płaszczyzny odbicia, od której 

odrzucane zostały fale uderzeniowe następnych eksplozji. Każda kolejna eksplozja dodała 

następną warstwę do owego ekranu, odchylając jeszcze bardziej w dół fale uderzeniowe z 

następujących po niej wybuchów. Stąd też każda kolejna eksplozja była kierowana bardziej 

koncentrycznie ku ziemi, formując w rezultacie dodatkowy krater wewnątrz krateru już 

wytworzonego tuż przed nim. 

Dla osób, które obserwowały (i przeżyły) samą eksplozję, jej przebieg 

prawdopodobnie wyglądał następująco. U wierzchołka cygaro-kształtnego kompleksu UFO 

najpierw pojawił się oślepiający błysk. W tej samej chwili powietrze przeszył ogłuszający 

syk podobny do dźwięku wydawanego przez iskry spawarki elektrycznej tyle że 

tysiąckrotnie zwielokrotnionego potężnym megafonem, zaś ziemia jęknęła i zadrżała. Po 

pierwszym błysku nastąpiła sekwencja około sześciu dalszych. Powietrze stało się 

niezwykle lepkie od elektryczności, zaś ziemia pod nogami zaczęła się kołysać. Błyski były 

tak silne, iż zainicjowały pożary na kilkadziesiąt kilometrów od miejsca eksplozji. Kiedy więc 

ustały, pojawił się ocean ognia sięgający od horyzontu do horyzontu. W miejscu w którym 

wystąpiły błyski, pojawiła się teraz ogromna, rozpalona do białości kula ognia. Emanowała 

ona palące gorąco, stopniowo przekształcając swój kolor i kształt. Z białej kuli przekształciła 

się w czerwoną elipsoidę, później w brązową kolumnę, aby w końcu stać się szarą

C-93 

maczugą. Maczuga ta dalej wydłużała się w górę i wszerz, zwolna przybierając kształt 

szybko rosnącego, ciemnego grzyba lub postaci uformowanego z jakby kotłujących się 

chmur. Ten ciemny grzyb rósł nadal zarówno wzwyż jak i wszeż, jego zaś powierzchnia 

stopniowo okrywała się jakby warstwą gotujących się czarnych jak smoła chmur, przez 

które co chwila przebłyskiwały odblaski ukrywającego sią za tą warstwą żywego ognia. Gdy 

podstawa rozprężającego się trzonka tego grzyba przybliżyła się do przerażonych i 

uciekających w popłochu Maorysów, wyglądała ona jak wykonana z kotłujących się 

czarnych chmur. Jej czoło wyznaczało nadejście potężnego, palącego cyklonu, jaki 

gwałtownie rozprężał się od centrum eksplozji. Siła tego cyklonu była tak ogromna, że tuż 

przy ziemi odcinał on drzewa od ich korzeni pozostawiając krajobraz wyglądający jak po 

przejściu ogromnej golarki, "obierał" on wierzchołki wzgórz z gleby jak my obieramy skórkę 

z pomarańczy, rzucał ogromnymi kłodami jak my rzucamy zapałkami wbijając je czasami 

po kilka metrów w ziemię, i dokonywał niewyobrażalnego spustoszenia. Gdziekolwiek 

cyklon ten dosięgnął, wywracał, palił i dusił wszystko na swej drodze. Dym, pył i odłamki 

niesione przez ten cyklon całkowicie przesłoniły światło, powodując zapanowanie 

kompletnych ciemności. 

Rozprężający się cyklon eksplozji był niezwykle niszczący ale stosunkowo 

krótkotrwały. Po duszącej, palącej ciszy jaka zapanowała po jego przejściu, proces implozji 

się rozpoczął. Proces ten w literaturze poświęconej eksplozjom wielkoskalowym zwany jest 

"firestorm" (t.j. "sztorm ogniowy"). Powietrze odwróciło kierunek swego przepływu i teraz 

rozpoczęło przemieszczać się od odbrzeża ku centrum eksplozji. Cyklon implozji zwolna 

rósł w siłę, stopniowo pokrywając swym zasięgiem obszar całej Nowej Zelandii. Jego 

podmuchy podsycały tlenem pożary zaininicjowane w pierwszej fazie eksplozji, zamieniając 

wszystko w jeden ocean ognia. Jednocześnie, z przeraźliwym gwizdem opadających bomb, 

czerwone z gorąca ceramiczne kamienie zaczęły nadlatywać na obszary czasami oddalone 

kilkaset kilometrów od Tapanui. Niektóre z nich posiadały wielkość budynków. Zaczęły 

upadać dookoła jak grad, łamiąc i podpalając wszystko czego się dotknęły. Tam gdzie 

jeszcze nie było ognia totalny pożar został teraz zainicjowany. Podpalany równocześnie w 

dziesiątkach tysięcy oddalonych od siebie miejsc przez rozpalone do czerwoności 

ceramiczne kamienie, i gwałtownie rozdmuchiwany siłą bogatego w tlen cyklonu implozji, 

pożar ten szybko pokrył obszar ponad połowy Wyspy Południowej Nowej Zelandii. Aby 

uzmysłowić sobie rozmiary tego totalnego ognia, warto zauważyc z mapy na rysunku C7, iż 

ogarnął on cały obszar od podstawy Wyspy Południowej aż po 2/3 jej wysokości, pomijając 

jedynie wąski pasek puszczy na zachodnim wybrzeżu, osłonięty przed skutkami eksplozji 

przez łańcuch wysokich Alp Południowych. Ten ogromny pożar palił się prawdopodobnie 

przez cały tragiczny dzień i noc po nim następującą, zwolna gasnąc dopiero w połowie 

następnego dnia. Po jego stopniowym zaniknięciu, pyły wyrzucone w atmosferę, w 

połączeniu z ochłodzeniem się powietrza, spowodowały gwałtowne skraplanie się pary. To 

z kolei wywołało gwałtowne opady "czarnego" deszczu (taki czarny, ulewny deszcz 

towarzyszył też eksplozji tunguskiej, patrz [1C14] John Baxter & Thomas Atkins: "The Fire 

Come By", Mac Donald and Jane's, London, 1976, ISBN 0-354-04012-X, strony 23 i 109). 

Deszcz ten lał bez przerwy przez kilka następnych dni owej nowozelandzkiej zimy, 

stopniowo oczyszczając skraplającą się wodę. Na początku towarzyszyły mu burze 

elektryczne. Jego opad powodował postępujące ochładzanie się powietrza, początkowo 

zamieniając deszcz w gradobicie, a w końcu w opady śniegu. Po kilku dniach, ów ulewny 

deszcz i śnieg zmienił pozostałości niegdyś tętniących życiem lasów i sawann Nowej 

Zelandii w jedno ogromne, zamarzające bagno. Zniszczenie było totalne. 

W kilka lat po samej eksplozji wyzwalać się też zaczęły różnorodne jej dalsze 

następstwa. Przykładowo skorupa Ziemi doznała kilku skokowych poślizgów, zalewając 

południowe wybrzeża Nowej Zelandii ogromnymi falami tsunami, sprowadzając zimno na 

obie wyspy, oraz pozbawiając żywności pozostałych ciągle przy życiu ludzi i zwierzęta. 

Jednym z tragicznych następstw eksplozji Tapanui było, iż nie tylko zniszczyła ona 

rodzimą puszczę na ponad połowie Wyspy Południowej, ale także spaliła wszystkie nasiona

C-94 

uniemożliwiając w ten sposób odrodzenie się drzew. Z uwagi na izolację obszaru 

zniszczenia (z dwóch stron odgrodzony był on od reszty Wyspy oblodzonym łańcuchem 

górskim przez który nasiona z trudnością mogły zostać przeniesione, z dwóch pozostałych - 

przez wody oceanu) puszcza ta nie zdołała całkowicie odrosnąć nawet do dzisiaj. Stąd też 

miejsca gdzie niegdyś porastał tętniący życiem subtropikalny busz i gdzie ciągle obecnie 

istnieją warunki klimatyczne sprzyjające porostowi lasu, eksplozja Tapanui zamieniła w 

bezkresne morze trawy (tzw. "tussock grassland") zaścielonej resztkami powypalanych 

drzew. Trawa ta przetrwała aż do przybycia białych osadników na Wyspę Południową w 

połowie XIX wieku, a na wielu obszarach rośnie ona nadal nawet i dziś. Jedynie wzdłuż 

obwodu tego obszaru zniszczenia, nowo odrastająca puszcza zwolna torowała sobie drogę 

ku jego środkowi, każdego roku postępując swym czołem zaledwie 50 do 150 metrów 

naprzód.

C-95 

Rys. C1. Dwa zdjęcia lotnicze krateru Tapanui, zestawione razem w celu umożliwienia ich 

stereoskopowej obserwacji (jeśli patrzący użyje stereoskopowych okularów). Na 

powyższym rysunku zdjęcia te zostały zorientowane jak mapa, t.j. ich górna krawędź 

zwrócona jest ku geograficznej północy. Krater Tapanui jest usytuowany w centrum trójkąta 

zdefiniowanego przez miasteczka: Tapanui, Waipahi i Mataura. (Warto tu podkreślić, iż w 

języku maoryskim słowa "Ta-pa-nui" oznaczają "ogromna-eksplozja", słowa "Wai-pa-hi" 

znaczą "miejsce-eksplodującego-ognia", zaś słowa "Mata-ura" mogą zostać 

zinterpretowane jako "jarzący-się-statek-kosmiczny"). Współrzędne geograficzne tego 

krateru wynoszą: 46° 04' S i 169° 09' E. Główna oś krateru odchylona jest o kąt -37 stopni 

(na zachód) od kierunku geograficznej północy. Powyższe zdjęcia ukazują, że wyraźnie 

wyodrębniające się krawędzie krateru otaczają około 75% jego obwodu. 

Jak dotychczas postawiono aż cztery hipotezy starające się wyjaśnić pochodzenie 

krateru Tapanui. Oficjalna hipoteza geologiczna wmawia że jest on zwykłym "obsuwiskiem 

ziemi". Na jej błędność wskazują jednak następujące fakty: (A1) nie dostarcza ona 

wyjaśnienia dla kratero-podobnego kształtu (np. krawędzi opasujących 75% obwodu 

krateru), (A2) grunt jest zbyt stabilny w tym miejscu aby tworzyć obsuwiska, (A3) bilans 

objętości nie jest wypełniony (t.j. ziemia jaka miałaby się obsunąć w krateru musiałaby 

znajdować się poniżej; w rzeczywistości ziemia ta jednak "zniknęła" rozrzucona na 

znacznym obszarze w postaci ceramicznych kamieni), (A4) mechanizm "obsuwiska ziemi" 

nie pokrywa się ze strukturą krateru (np. dno krateru nie posiada czarnej gleby obecnej na 

wierzchołku Pukeruau). Istniejące fakty obalają też hipotezę meteorytu uderzającego 

ziemię. Przykładowo: (B1) krater Tapanui nie posiada atrybutów kraterów impaktowych (np. 

kształtu parabolicznej czaszy, podwyższonego kołnierza, pozostałości odłamków ciała 

niebieskiego, orientacji głównej osi w kierunku wschód/zachód), (B2) energia wydzielona w 

Tapanui jest zbyt duża aby została wytworzona przez meteoryt, (B3) ciało niebieskie 

uderzające ziemię nie mogłoby zostać opisane w legendach Maorysów jako statek 

kosmiczny. Większość faktów zaprzecza też hipotezie eksplodującego gazu. Przykładowo, 

(C1) istnienie gazu pod kraterem Tapanui nie zostało nigdy stwierdzone definitywnie, (C2) 

eksplozja gazu nie jest w stanie wydzielić aż 70 megaton energii, (C3) nie jest znany 

mechanizm czy zjawisko fizyczne jakie mogłyby spowodować podziemne wymieszanie się 

gazu z tlenem, (C4) eksplodujący gaz nie byłby w stanie namagnesować otoczenia, kształt 

krateru Tapanui nie odpowiada spodziewanemu dla takich eksplozji, itp. Jedynie więc 

zaproponowana przez autora hipoteza o eksplodującym UFO dostarcza wyjaśnienia dla 

wszystkich niezwykłych atrybutów krateru Tapanui.

C-96 

Rys. C2. Kształt i wewnętrzna topografia krateru Tapanui. Obecność co najmniej siedmiu kolejnych 

kraterów (najbardziej wyróżniające się z nich na rysunku oznaczone zostały numerami 1 do 4) 

umieszczonych jeden wewnątrz drugiego, jest wyraźnie widoczna. To z kolei świadczy, iż krater 

Tapanui uformowany został w wyniku całego szeregu eksplozji (których liczba wynosiła około 7), nie 

zaś pojedynczego wybuchu. Powyższe daje więc niezwykłą zgodność pomiędzy kroniką 

Gerwazego a materiałem faktologicznym dostępnym na miejscu. Istnienie kilku kraterów 

rozlokowanych jeden wewnątrz drugiego pozwala wydedukować, iż nad Tapanui eksplodował (z 

góry do dołu) cygaro-kształtny kompleks magnokrafto-podobnych wehikułów, podobny do 

kompleksu pokazanego na rysunku F1. Oznaczenia: C/C - główny kierunek opadu najcięższej 

frakcji ceramicznych kamieni (patrz linia C na rysunku C7); T/T - główny kierunek opadów minerału 

zwanego "trinitite"; E - język erozji obrzeża krateru, wystający w kierunku najsilniejszego nachylenia 

zbocza; H - wydmy uformowane w miejscach załamywania się fal uderzeniowych; R - cylindryczne 

wejście do krateru, które zdaje się odzwierciedlać kształt i wymiary eksplodujących wehikułów; W - 

niewyjaśnione, symetryczne zafałdowania biegnące wzdłuż trójkątnej części wejściowej do krateru 

(zafałdowania te być może posiadają jakiś związek z ilością kolejnych eksplozji); L - ostre 

wgłębienia (obecnie wypełnione wodą tworząc małe jeziorka) uformowane przed czołem każdej 

wydmy. 

(Górny) Szkic topografii krateru - widok z góry (patrz także rysunek C1). Należy zwrócić 

uwagę, iż wszytkie charakterystyczne elementy obecne w kraterze Tapanui występują także i w 

tunguskim złomowisku drzew - porównaj rysunek C6. 

(Dolny) Szkic przekroju pionowego krateru Tapanui wykonany wzdłuż jego osi głównej 

S M1178 /NM1178.

C-97 

Rys. C3. Trzy podstawowe odmiany eksplozji kraterujących, t.j. (a) podziemna, (b) 

naziemna, (c) napowietrzna. Pokazne zostały: początkowa lokacja ładunków wybuchowych 

względem powierzchni ziemi (patrz trzy rysunki z górnego rzędu), oraz kształt wynikowego 

krateru uformowanego przez daną eksplozję (patrz rysunki z dolnego rzędu). 

(Lewy) Podziemna eksplozja kraterująca. Następuje ona w przypadku wybuchu 

ładunku zakopanego w ziemi na głębokości mniejszej od określonej głębokości krytycznej 

(ładunki zakopane głębiej niż owa wartość krytyczna powodują eksplozję zaduszoną, po 

angielsku: confined explosion, która nie wytwarza żadnego krateru). Głębokość krytyczna 

wzrasta ze wzrostem całkowitej energii danego ładunku. W eksplozji tej ładunek 

wybuchowy graniczy ze wszystkich stron z niepodatnym gruntem, poprzez który fale 

uderzeniowe zmuszone są utorować sobie drogę (patrz rysunek C4). Podziemna eksplozja 

kraterująca formuje paraboliczny krater, którego krawędź otoczona jest podwyższonym 

kołnierzem. Ziemia wyrzucona przez tą eksplozję w powietrze w większości opada z 

powrotem do krateru tworząc jego podłogę pozorną, jej część jednak formuje 

charakterystyczny podwyższony kołnierz obiegający wynikowy krater. 

(Środek) Naziemna eksplozja kraterująca. Powstaje gdy eksplodujący ładunek 

ułożony został na powierzchni gruntu. W eksplozji tej jedna strona ładunku wybuchowego 

graniczy z wysoko podatnym powietrzem, które przejmuje na siebie większość energii fal 

uderzeniowych. Na powierzchnię gruntu działa więc jedynie napór rozbiegającej się fali 

ciśnień. Stąd eksplozja naziemna formuje złożony krater tarczowy, zwykle charakteryzujący 

się podwyższonym obszarem w centrum. Mechanizm formowania tego krateru, jak i jego 

wynikowy kształt, przypominają zafalowania powierzchni płynu po upadku do niego 

jakiegoś przedmiotu (porównaj rysunek C5). 

(Prawy) Napowietrzna (ale przygruntowa) eksplozja kraterująca. Dotąd nie została 

ona zaobserwowana w naturze. Aby wytworzyć krater musi ona nastąpić w powietrzu ale 

na wysokości mniejszej od określonej wartości krytycznej (zależnej z kolei od gęstości 

przestrzennej energii wybuchu). Eksplodujący materiał jest w niej ze wszystkich stron 

otoczony podatnym powietrzem, stąd do powierzchni ziemi dociera jedynie niewielki ułamek 

jego energii. Kształt krateru dla takiej eksplozji pozostawał dotychczas nieznany, bowiem 

gęstość przestrzenna energii produkowana przez nasze materiały wybuchowe jest zbyt 

mała, aby wytworzyć krater. Odkrycie krateru Tapanui dostarcza pierwszego (i dotychczas 

jedynego) przykładu krateru tego typu istniejącego na naszej planecie.

C-98 

(a) 

(b) 

(c) 

Rys. C4. Przykłady klasycznych, parabolicznych kraterów uformowanych podczas 

podziemnych eksplozji. 

(a,c) Przykład parabolicznego krateru impaktowego utworzonego przez naturę. 

Uformowanie takiego krateru wymaga eksplozji podziemnej. Stąd też w naturze jest on 

tworzony przez szybkie, spójne i ciężkie meteoryty metalowe jakie wbijają się głęboko w 

ziemię zanim wyhamowanie ich prędkości wywołuje eksplozję. Powyższe fotografie 

przedstawiają widok z lotu ptaka słynnego krateru meteorowego (Barringer) z Diablo 

Kanionu koło Winslow na pustyni w Arizonie, USA (35 02'N, 111 01'W) wykonane pod 

różnymi kątami. Wymiary tego krateru (długość x szerokość x głębokość) wynoszą około 

1200x1100x183 metrów (wziąwszy pod uwagę, że eksplozje podziemne są 

najefektywniejsze w tworzeniu kraterów, ilość energii wyzwolona podczas eksplozji 

tworzącej ten krater była więc znacznie mniejsza niż ilość wyzwolona w Tapanui). Jego 

wiek jest szacowany na około 25000 lat. Na uwagę zasługuje obecność w nim wszytkich 

atrybutów charakteryzujących kratery impaktowe, szczególnie zaś: (1) wyraźnie 

wznoszącego się kołnierza opasującego jego zewnętrzną krawędź, (2) fragmentów 

metalowego ciała niebieskiego okupujących środek krateru, (3) orientacji osi głównej 

krateru w kierunku wschód/zachód (powyższe fotografie są wykonane z kierunku S ku N). 

(b) Schematyczny przekrój poosiowy, ukazujący podstawowe elementy krateru 

meteorytowego uformowanego w skałach krystalicznych (porównaj artykuł Ryszarda A.F. 

Grieve, "Terrestrial impact structures", Ann. Rev. Earth Planet. Sci., 1987, 15, strona 247). 

(d) Krater Schooner, USA, uformowany w 1968 roku poprzez eksplodowanie 

pojedynczego 35 kilotonowego ładunku nuklearnego zakopanego 108 metrów pod 

powierzchnią ziemi (podłoże: tuf wulkaniczny). Stanowi on doskonałą ilustrację krateru 

parabolicznego, formowanego sztucznie wskutek podziemnych eksplozji nuklearnych. 

Wymiary tego krateru wynoszą: promień = 130, głębokość = 63 metrów. Obie ilustracje 

adaptowano z artykułu Milo D. Nordyke, "Nuclear cratering experiments: United States and 

Soviet Union", Roddy D.J., Pepin R.O., Merrill R.B., edytorzy, (1977) Impact and explosion 

Cratering, Pergamon Press (New York, USA), strony 108-109. 

(e) Przekroje pionowe (w kierunkach E-W oraz N-S) krateru Schooner. 

(d) 

(e)

(a) 

C-99 

(c) 

(b) (d) 

Rys. C5. Przykłady złożonych kraterów tarczowych. Kratery takie formowane są w wyniku 

eksplozji naziemnych. W naturze występują one w miejscach uderzenia komet, t.j. chmur 

luźnego materiału skalnego i odłamków lodu o małej gęstości i konsystencji. Chmura taka 

esploduje na powierzchni ziemi, gdyż stosunek jej masy i szybkości do powierzchni 

odłamków (tarcia) i ich wznajemnej spójności jest zbyt mały, aby penetrowały one pod 

powierzchnię gruntu. Zdjęcia (a) i (b) adaptowane zostały z artykułu: David J. Roddy, 

"Tabular comparisons of the Flynn Creek impact crater, United States, Steinheim impact 

crater, Germany and Snowball explosion crater, Canada", Roddy D.J., Pepin R.O., Merrill 

R.B., editors, (1977) Impact and Explosion Cratering, Pergamon Press (New York, USA), 

strony 131 i 132; natomiast ilustracje (c) i (d) adoptowano z artykułu: Richard A.F. Grieve, 

"Terrestrial impact structures", Ann. Rev. Earth Planet. Sci., 1987, 15, strona 249. 

(a) Snowball krater (Kanada) uformowany sztucznie w roku 1964 przez 

zdetonowanie 500-tonowej półkuli TNT ułożonej na płaskim alluwium. Wymiary: szerokość 

ponad 100 metrów, głębokość około 9 metrów. Defence Research Establishment Suffield, 

Alberta, Kanada. 

(b) Steinheim krater uformowany przez naturę w południowych Niemczech. Jego 

wymiary wynoszą: szerokość ponad 4200 metrów i głębokość około 250 metrów. Wiek 

około 14.7 milionów lat. Zauważ centralne wypiętrzenie z miasteczkiem Steinheim po lewej 

stronie. 

(c) Satelitarne zdjęcie (LANDSAT) struktury impaktowej Manicouagan w Quebec, 

Kanada, uformowanej w skale krystalicznej. Średnica tego krateru wynosi około 100 

kilometrów, zaś wiek około 210 milionów lat. 

(d) Przekrój pionowy przez strukturę Manicouagan.

C-100 

Rys. C6. Porównanie podobieństw występujących pomiędzy konfiguracją krateru Tapanui i 

obszarem zniszczenia tajgi w miejscu eksplozji tunguskiej. Istnienie takich ścisłych 

podobieństw świadczy że pochodzenie obu tych miejsc jest analogiczne, t.j. z potężnych 

eksplozji napowietrznych. Najbardziej widoczne zgodności obu miejsc dotyczą: (1) związku 

pomiędzy kątem wejścia fal uderzeniowych, a odległością miejsca eksplozji od najbliższego 

bieguna magnetycznego (to z kolei posiada związek z kątem nachylenia eksplodującego 

cygara UFO), (2) kształcie obszaru wejściowego fal uderzeniowych, (3) nieregularnym 

zniszczeniu w miejscach załamywania się fal uderzeniowych (w miejscach tych drzewa tajgi 

ułożone są "wichrowato", natomiast w kraterze Tapanui występują wydmowate nasypiska 

gruntu), (4) położenia środka eksplozji "O", (5) zorientowania osi zniszczenia wzdłuż 

południka magnetycznego, itp. Oznaczenia: S G /NG - kierunki geograficzne; SM/NM - 

kierunki magnetyczne, które pokrywają się z przebiegiem głównych osi zniszczenia. 

(a) Krater Tapanui (współrzędne: 46 04'S i 169 09'E). 

(b) Kształt miejsca eksplozji tunguskiej (współrzędne: 60 55'N i 101 57'E) opisany 

przez mapę sporządzoną w 1958 roku i opublikowaną w [1Rys.C6] John Baxter & Thomas 

Atkins: "The Fire Come By". Mac Donald and Jane's, London, 1976, ISBN 0-354-04012-X, 

strona 124; oraz [2Rys.C6] Jack Stoneley: "Tunguska: Cauldron of Hell", A Star Book, 

London 1977, ISBN 0-352-39619-9, strona 102. (Mapa z 1958 roku oddaje zarys obszaru 

totalnego wyłożenia tajgi, podczas gdy mapy późniejsze - np. z 1961 roku, do zniszczeń 

włączają także obszar sporadycznie powalonych drzew. Stąd mapa z 1958 roku pokazuje 

uderzenie fali pierwotnej, natomiast mapy późniejsze włączają także obszary zniszczone 

przez odbicia fal uderzeniowych.) Oznaczenia: O - centrum eksplozji, F - zasięg 

wypalonych drzew, P - trajektoria cygarokształtnego kompleksu UFO tuż przed eksplozją 

(odtworzona z raportów naocznych świadków), L - zasięg drzew powalonych falami 

uderzeniowymi eksplozji (pnie tych drzew wskazują na centrum eksplozji).

C-101 

Rys. C7. Mapa Wyspy Południowej Nowej Zelandii ukazująca dotychczas rozpoznany przez 

autora rozmiar zniszczeń spowodowanych eksplozją koło Tapanui. Przybliżone linie tej 

mapy są oparte na skąpych danych dostępnych autorowi i z tego powodu wymagają one 

dalszych badań dla zwiększenia ich precyzji. 

Oznaczenia występujące na tej mapie: I - zasięg totalnego pożaru lasu 

zainicjowanego opadem rozpalonych kamieni ceramicznych i rozprzestrzenionego 

podmuchami odwróconego cyklonu implozji. W obrębie obszaru obwiedzionego tą linią 

wszytkie lasy dokumentnie spłonęły. Poza tą linią ewentualne pożary miały charakter 

lokalny; D - linia opadu metalicznych odłamków statku kosmicznego; T - główna linia 

opadów szklistego minerału zwanego "trinitite"; C - główna linia upadku najcięższej frakcji 

"ceramicznych kamieni (china stones)"; L I - zasięg drzew powalonych rozprężającą się falą 

uderzeniową eksplozji (pnie tych drzew leżą na liniach krzyżujących się na kraterze, zaś ich 

korzenie są zwrócone do krateru); LE - obszar pożarów lasu zapalonych bezpośrednio 

błyskiem (kulą ognistą) eksplozji; F - zasięg obszaru w którym "nikt nie przeżył"; O - 

położenie krateru Tapanui (t.j. punkt zerowy eksplozji); R - obszar puszczy która odrosła 

przed przybyciem białych osadników do Nowej Zelandii w XIX wieku; P - trajektoria lotu 

wehikułu tuż przed eksplozją, odtworzona z informacji zawartych w legendach maoryskich 

(należy zwrócić uwagę, iż trajektoria ta jest prostopadła do kierunku głównej osi zniszczenia 

co koliduje z obrazem zniszczenia powodowanego przez meteoryty i komety); SG/NG - 

kierunek południe/północ geograficzna; SM1178/NM1178 - oś centralna krateru Tapanui i 

obszaru zniszczenia. Oś ta najprawdopodobniej pokrywa się z lokalnym przebiegiem 

południków magnetycznych w roku 1178.

C-102 

Rys. C8. Rozprzestrzenienie puszczy rodzimej na Wyspie Południowej Nowej Zelandii 

około roku 1840, t.j. w czasach, gdy pierwsi biali osadnicy przybyli na tę wyspę. 

Zaczerpnięto z opracowania [1Rys.C8] S.E. Masters, J.T. Holloway, P.J. McKelvey, "The 

National Forest Survey of New Zealand, 1955, Volume I, The Indigenous Forest Resources 

of New Zealand", (R.E. Owen, Government Printer, Wellington, New Zealand, 1957), strona 

5. Mapa ta ujawnia, iż na przekór sprzyjającym warunkom klimatycznym i glebowym, 

obszary otaczające krater Tapanui charakteryzowały się całkowitym brakiem lasów. Było to 

tym dziwniejsze, że trawiaste stepy tych obszarów pokryte były pniami powalonych i 

opalonych drzew, których resztki do dziś kryją w sobie szokujący materiał dowodowy. 

Przykładowo wszystkie drzewa zniszczone zostały w tym samym czasie, data ich spalenia 

wyznaczona metodą węgla radioaktywnego pokrywa się z datą eksplozji Tapanui, zaś ich 

pnie wyłożone zostały radialnie w koncentrycznym porządku z osiami ustawionymi 

równolegle względem siebie i nacelowanymi na krater Tapanui. Aczkolwiek winę za 

wypalenie tych lasów naukowcy nowozelandzcy zrzucają na Maorysów, istniejący materiał 

dowodowy wskazuje, że wyłożenie i wypalenie ich nastąpiło w wyniku eksplozji Tapanui. 

Warto zauważyć że jednym z następstw eksplozji Tapanui było, iż nie tylko 

zniszczyła ona rodzimą puszczę, ale także spaliła wszystkie nasiona uniemożliwiając w ten 

sposób odrodzenie się drzew. Z uwagi na izolację obszaru zniszczenia (z dwóch stron 

odgrodzony jest on od reszty Wyspy oblodzonym łańcuchem górskim przez który nasiona 

tylko z trudnością mogły zostać przeniesione, z dwóch pozostałych - przez wody oceanu) 

puszcza ta nie zdołała całkowicie odrosnąć nawet do dzisiaj. Stąd też miejsca gdzie 

niegdyś porastał tętniący życiem subtropikalny busz i gdzie ciągle obecnie istnieją warunki 

klimatyczne sprzyjające porostowi lasu, eksplozja Tapanui zamieniła w morze trawy (tzw. 

tussock grassland) zaścielonej resztkami powypalanych drzew. Jedynie wzdłuż obwodu 

tego obszaru zniszczenia, nowo odrastająca puszcza zwolna torowała sobie drogę ku jego 

środkowi, każdego roku postępując swym czołem zaledwie 50 do 150 metrów naprzód.

C-103 

(a) (c) 

(b) (d) 

Rys. C9. Przykłady pni drzew powalonych i nadwęglonych przez eksplozję koło Tapanui. 

Zorientowanie tych pni zawsze wskazuje na ten sam punkt, t.j. centrum krateru Tapanui, 

niezależnie gdzie zostają one znalezione. Na przełomie tego stulecia, ogromny obszar 

wokół krateru Tapanui był dosłownie zasłany przez pnie takich powalonych i opalonych 

drzew. Opowieści opisujące ich wygląd roztaczają obraz bardzo podobny do archiwalnych 

zdjęć z regionu tunguskiej w Centralnej Syberii. Pierwsi biali osadnicy tego regionu 

pousuwali owe powalone drzewa, aby uzyskać pastwiska dla bydła. Miejscowi starsi ludzie 

jeszcze obecnie pamiętają jak wiele wysiłku kosztowało to usuwanie, ponieważ 

powierzchnia kłód była nafaszerowana ziarenkami twardego piasku który tępił stalowe piły. 

(a) Ponad 800-letni pień szlachetnego drzewa "totara" przetrwały do dzisiaj zaledwie 

200 metrów od południowej krawędzi krateru. Przedłużenie osi tego pnia wskazuje na 

krater również widoczny na tym zdjęciu. 

(b) Powalone i powypalane drzewa przy ujściu rzeki Mataura, około 50 kilometrów 

na zachód od krateru Tapanui. Wystają one z podmytego brzegu, zaś ich pnie wskazują na 

krater. 

(c,d) Wykonane przez autora zdjęcia drzew wystających z podmytego brzegu 

rzeczułki Black Gully Creek, około 20 kilometrów na północ od krateru Tapanui, dokładnie w 

środku pomiędzy miasteczkami Tapanui i Heriot. Widoczne na nich kłody, ciągle częściowo 

tkwiące w piaszczystym brzegu, wskazują swymi trzonkami kierunek krateru Tapanui.

C-104 

Rys. C10. Dwie fotografie tego samego tornada, wykonane dnia 19 grudnia 1969 o godzinie 

17:15 przez Diane Chittock, żonę farmera z Waikoikoi. Owo tornado pojawiło się dokładnie 

ponad kraterem Tapanui i krótko po tym zaniknęło przesunięte przez wiatr kilka kilometrów 

dalej na wschód. W tej części Nowej Zelandii (poza kraterem) tornada są całkowicie 

nieznane i nawet najstarsi mieszkańcy nie pamiętają ich wystąpienia. Niemniej w przeciągu 

kilkudziesięciu ostatnich lat zaobserwowano kilka takich krótkotrwałych tornad ponad 

kraterem Tapanui, które szybko zaniknęły z chwilą odsunięcia się od krawędzi krateru. 

Odpowiedzialność za występowanie owej niezwykłej anomalii atmosferycznej nad kraterem 

Tapanui ponosi turbulentne namagnesowanie otoczenia, które w połączeniu z elektrycznie 

naładowanymi chmurami, wytwarza efekt dynama napędzającego tornada. Z innych 

anomalii pogodowych w okolicach krateru na uwagę zasługuje częsta obecność tam 

kurtynowych wyładowań atmosferycznych, wiatrów jonowych, oraz niezwykłe gęstych mgieł 

formujących się w kraterze. 

(Góra) Tarnado buduje zaczątek swojego leja dokładnie ponad kraterem Tapanui. 

(Dół) Całkowicie rozwinięte tornado dryftujące z wiatrem ku wschodowi.

C-105 

Rys. C11. Jedna z wielu map publikowanych w Nowej Zelandii, mających na celu ukazanie 

obszarów Wyspy Południowej tego kraju, których gleba wykazuje znaczny deficyt ważnych 

mikroelementów. 

Na mapie tej zaznaczono deficyt molibdenu (molybdenum) i wapna (lime). Jednakże obszar 

ten jest także znany z deficytu selenu (selenium) oraz jodu (iodine). Interesującą cechą owego 

niedoboru jest, że wszystkie pierwiastki deficytowe w glebie z okolic Tapanui cechują się 

podwyższoną czułością na działanie różnych odmian promieniowania. Oprócz szeroko znanej 

czułości selenu (Se) oraz molibdenu (Mo) na działanie zwykłego światła, jod (I) znany jest ze swej 

czułości na promieniowanie ultra-fioletowe, zaś wapno (Ca) wykazuje podwyższoną czułość na 

działanie wysoko-energetycznego promieniowania jonizującego. Z drugiej strony, wielkość obszaru 

deficytowości każdego z tych pierwiastków wokól Tapanui zdaje się pokrywać z zasięgiem na jakim 

dany rodzaj promieniowania posiada zdolność penetrowania gleby. I tak promieniowanie ultrafioletowe 

posiada najniższą zdolność penetrowania gleby, stąd deficyt jodu skoncentrowany jest na 

małym obszarze ściśle przylegającym do krateru Tapanui; światło widzialne penetruje glebę na 

większym obszarze, stąd deficyt selenu i molibdenu zajmuje znacznie większe obszary; natomiast 

promieniowanie jonizujące penetruje glebę na największym obszarze, stąd deficyt wapna zajmuje 

najszerszy obszar. Jednym z najbardziej zaskakujących wniosków analizy tej mapy jest więc, ze 

deficyt owych mikroelementów układa się we wzór odzwierciedlający oddziaływanie na glebę 

różnych rodzajów promieniowania eksplozji. Stąd uzasadnione jest wysunięcie hipotezy, że 

promieniowanie wydzielone przez eksplozję Tapanui było czynnikiem powodującym uwolnienie tych 

pierwiastków z gleby i ich odparowanie do atmosfery. 

Obszar deficytowości istotnych mikroelementów zaznaczony na powyższej mapie znany jest 

też z nasilenia przypadków niezwykle rzadkiej choroby popularnie zwanej "Tapanui Flu" (medyczna 

nazwa: Myalgic Encephalomyelitis, albo ME syndrom). To z kolei zdaje się sugerować, iż 

występowanie Tapanui Flu posiada związek z eksplozją Tapanui.

C-106 

Rys. C12. Lokalizacja pokładów złotonośnych na Wyspie Południowej Nowej Zelandii (patrz 

symbol "gold"). Powyższa mapa ilustuje, że największa koncentracja napowierzchniowego 

złota występuje w niewielkiej odległości od krateru Tapanui wzdłuż głównej osi eksplozji, t.j. 

w obszarze który z jednej strony poddany został najsilniejszym wstrząsom i wibracjom 

towarzyszącym eksplozji w Tapanui (wibracje te mogły spowodować wyniesienie złota ku 

powierzchni gruntu), jak i który leży w zasięgu opadów z grzyba poeksplozyjnego (jest 

wysoce prawdopodobne że złoto to opadło na powierzchnię ziemi właśnie z tego grzyba). 

Powyższa mapa była publikowana w książce [1Rys.C12] Gordona Ell, "Gold Rush Country 

of New Zealand", The Bush Press, Auckland, New Zealand, 1987, ISBN 0-908608-46-2, 

strona 6.

(a) 

C-107 

(c) 

(b) (d) 

Rys. C13. Przykłady kamieni ceramicznych ("china stones") wyrzuconych z krateru Tapanui i 

opadłych wzdłuż linii C z rysunku C7. Kamienie te powstały z dużych brył lokalnej gleby, piasku i 

gliny, wyrzuconych w powietrze przez siłę wybuchu, sprasowanych przez ogromne ciśnienie, 

aerodynamicznie ukształtowanych podczas lotu w rozpalonym powietrzu, wypalonych i pokrytych na 

powierzchni szklistą glazurą. Im dalej od krateru zostały one zdeponowane, tym bardziej 

aerodynamiczny jest ich kształt. 

(a) Ogromny kamień ceramiczny zlokalizowany przy zachodnim brzegu krateru Tapanui 

(porównaj jego wielkość ze stojącym przy nim autorem) - patrz 11 na rysunku Z1. Przebiegające 

przez niego podłużne otwory modelują obrys pni drzewnych, zaś jego powierzchnia zawiera 

wtopiony dym i sadzę. Z powodu krótkości swego lotu w rozpalonym powietrzu, kamień nie zdążył 

uzyskać aerodynamicznych kształtów. Stąd jego powierzchnia jest pełna ostrych krawędzi i 

załamań. 

(b) Ceramiczny kamień zlokalizowany koło Black Gully Creek (patrz także rysunek C9). W 

sposób typowy dla wielu tych kamieni ciągle pozostających w ich oryginalnej lokacji, otoczony jest 

on niewielkim kraterkiem impaktowym. Asymetryczny kształt owego kraterku świadczy o 

napowietrznym przylocie kamienia z kierunku krateru Tapanui. 

(c) Kamień opadły na pastwisku Gerrard'a Eckhoff'a z Coal Creek koło Roxburgh, ważący 

kilka ton. Został on zabrany na pokład UFO w celu przebadania, po czym porzucony około 2 metry 

pod górę zbocza od miejsca swego oryginalnego zdeponowania. Wehikuł typu K6 jaki dokonał 

oględzin i przemieszczenia tego kamienia pozostawił obiegający wokół niego ciemny pierścień 

wypalonej roślinności widoczny na zdjęciu. Dla oddania wymiarów, stycznie do wypalonego 

pierścienia umieszczono biały okrąg referencyjny o średnicy 1 metra którego strzałka wskazuje 

północ magnetyczną. 

(d) Najbardziej reprezentatywny ze wszystkich kamieni ceramicznych, ustawiony przy 

wejściu do ratusza w Roxburgh. Wmurowana pod nim tablica informuje, że na początku lat 1860tych 

na jego górnej powierzchni znaleziono całą kieszeń złota. Ponieważ nie istnieje obecnie teoria 

naukowa jaka potrafiłaby wytłumaczyć mechanizm naturalnego zdeponowania tego złota właśnie na 

powierzchni kamienia, jego znalezienie na owym kamieniu podpiera prawdziwość hipotezy, że 

"złote runo" z okolic krateru Tapanui najprawdopodobniej opadło na ziemię z powietrza (patrz 

podrozdział C10). Aby przeleciec z Tapanui do Roxburgh, kamień ten musiał podróżować co 

najmniej 60 kilometrów w rozpalonym powietrzu. To wyjaśnia jego doskonałe aerodynamiczne 

kształty, upodobniające go do pięknej rzeźby.

C-108 

Rys. C14. Odłamek namagnesowanego żelaza, znaleziony w pobliżu krateru Tapanui 

(obecnie w zbiorach prywatnych autora). Wziąwszy pod uwagę jego wytopioną 

powierzchnię, aerodynamiczny kształt, sprasowaną strukturę, namagnesowanie oraz 

niezwykły skład, można wnioskować, że najprawdopodobniej reprezentuje on fragment 

UFO. Faktycznie wygląda on jak nadtopiony fragment jakiegoś urządzenia (np. 

sprasowanej i nadtopionej głowicy frezarskiej z czarnymi fragmentami ceramicznymi), 

wyrwany z większej całości przez siłę eksplozji, zaokrąglony na krawędziach przez żar 

wybuchu, nafaszerowany ziarenkami zeszklonego piasku, oraz namagnesowany 

"magnetycznym błyskiem" eksplodujących pędnikow statku. Analiza spektrometryczna 

powyższego odłamka wykazała następujący jego skład: 60% krzem, 30% żelazo, 10% 

aluminium. (Warto podkreślić, że w czystej formie aluminium nie występuje w naturze.) Dla 

odzwierciedlenia wymiarów tego odłamka w jego pobliżu sfotografowano także monetę o 

średnicy 31 mm (stare 50 centów nowozelandzkich). Aczkolwiek wielu ludzi przyznaje się 

do posiadania lub znalezienia tego typu szczątków, jak dotychczas autor osobiście 

przeegzaminował cztery nienaturalnie wyglądające i silnie namagnesowane odłamki 

metaliczne, znalezione w zasięgu opadów z eksplozji w Tapanui. Dwa z nich (wyglądające 

jak rozdarte fragmenty instrumentu medycznego z złocistej w kolorze stali nierdzewnej) 

znajdują się w zbiorach Wydziału Geologii Uniwersytetu Otago (jak dotychczas jednak 

żaden z naukowców tego Wydziału nie zadał sobie trudu ich przebadania). Dwa pozostałe 

(wyglądające jak na powyższym zdjęciu) posiada autor oraz Mr Ken Goldfinch (26 Lothian 

St., Dunedin, New Zealand). Piąty ogromny odłamek o nienaturalnym kształcie, 

wyglądający jak nadtopiony fragment samochodowej skrzynki biegów, zajduje się w 

zbiorach muzeum w Invercargill (został on znaleziony w Waikaka, t.j. jedynie około 20 km 

na północny-zachód od krateru Tapanui). Z uwagi jednakże na jego niedostępność dla 

zwiedzających autor nie zdołał ustalić czy jest on namagnesowany.

C-109 

Rys. C15. Namagnesowany samorodek jakby „izotopu złota” znaleziony na zboczu góry 

Remarkables, koło Queenstown, a więc około 150 kilometrów na północny-północnyzachód 

od krateru Tapanui. Faktycznie odłamek ten znaleziono na głównej linii rozrzutu 

odłamków z eksplozji Tapanui - tak jak pokazuje to „Rys. C7” powyżej. Powyżej pokazany 

jest jeden z dwóch bardzo podobnych do siebie odłamków metalu szlachetnego o 

wyglądzie złota, jakie w czasach mojej pracy na Uniwersytecie Otago znajdowały się w 

zbiorach maleńkiego muzeum z geologicznymi niezwykłościami istniejącego przy Wydziale 

Geologii tego Universitetu. Niestety, ja nie miałem ani możliwości ani funduszy aby 

przebadać ten odłamek. Natomiast żaden inny naukowiec NIE był zainteresowany aby 

sprawdzić z jakiego metalu został on uformowany. (Moneta ma 32 mm średnicy.) 

Złoto jak wiadomo jest metalem szlachetnym którego NIE daje się namagnesować. 

Na przekór tego powyższy „samorodek złota” był silnie namagnesowany - co stanowiło 

powód dla którego wogóle znalazł się on w owym muzeum Wydziału Geologii. Oczywiście, 

fakt jego namagnesowania stanowił tajemnicę wartą naukowego wyjaśnienia. 

W 1909 roku w nowozelandzkiej miejscowości Ross znaleziony został "samorodek 

złota" wielkości ludzkiej pięści. Z czasem stał on się dosyć słynny w całej Nowej Zelandii. 

Nazywano go „samorodek Roddy'ego z Ross” (tj. „Roddy gold nugget from Ross”). Ważył 

on aż 2807 gram (tj. 99 ounces). Jego niezwykłą cechą było, że starzy ludzie opowiadali iż 

także był on "namagnesowany". Jego cechy musiały jednak być identyczne do cech złota. 

Wszakże na przekór iż miał być "namagnesowany", ówcześni złotnicy ciągle zakwalifikowali 

go jako "złoto". Jako też "samorodek złota" jest on wszędzie opisywany. Miejscowość Ross 

leży jakieś 350 km na północny-północny-wschód od krateru Tapanui niemal na tej samej 

linii rozprysku odłamków co Remarkables (gdzie znaleziono powyższy odłamek). Ciągle też 

Ross znajduje się w zasięgu odłamków eksplozji Tapanui. Wszakże spore "kamienie 

ceramiczne" dolatywały z Tapanui nawet aż do miejscowości Hokitika, która leży poza Ross 

w jeszcze dalszej odległości od Tapanui. 

Mnie intryguje pytanie czym właściwie są owe "namagnesowane samorodki złota". 

Znaczy, czy są one jakimś unikalnym izotopem złota o magnetycznej naturze, który został 

zesyntezowany przez ekstremalne warunki eksplozji Tapanui. Albo raczej są one 

złotopodobnym pozaziemskim metalem używanym w wehikule UFO który eksplodował koło 

Tapanui. Eksplozja Tapanui pozłociła Nową Zelandię grubą warstwą samorodów złota w 

całym obszarze zasięgu poeksplozyjnych opadów. Większa część tego "złotego runa" 

została wyzbierana podczas "gorączki złota" z XIX wieku i początka XX wieku. Niemniej 

ciągle do dzisiaj w najróżniejszych zakątkach znajdowane są tam dalsze "samorodki złota". 

Pewnego więc dnia być może ktoś stwierdzi namagnesowanie kolejnego z nich, podda go 

dokładniejszym badaniom naukowym, oraz odkryje coś co zaszokuje cały świat.

Rozdział D. 

D-110 

MATERIAŁ DOWODOWY ŻE EKSPLOZJA UFO KOŁO TAPANUI 

POSIADAŁA GLOBALNE NASTĘPSTWA 

Największym paradoksem eksplozji koło Tapanui jest, że aczkolwiek do dzisiaj jej 

istnienie pozostaje prawie że nieznane, spowodowała ona niezwykle istotny impakt na 

historię prawie każdego kraju naszej planety. W niniejszym rozdziale omówione zostaną w 

skrócie przyczyny, mechanizm, i już rozpoznane przez autora efekty tego impaktu. 

D1. Historyczne zapisy eksplozji koło Tapanui 

Jednym ze źródeł dokładnych informacji o eksplozji koło Tapanui są różnorodne 

historyczne zapiski jakie można interpretować jako sprawozdania naocznych świadków z 

obserwacji niektórych z jej efektów. Jak dotychczas autorowi udało się natrafić na ślady 

dwóch takich zapisków, pierwszy z których wykonany został przez mnicha Gerwazego z 

Anglii, drugi zaś przez Kublai Khana (wnuka wielkiego wodza mongolskiego Genghis 

Khana). Zapis mnicha Gerwazego jest tak dokładny, że ponad 810 lat później umożliwił on 

autorowi dokładne odtworzenie daty, a nawet godziny tej eksplozji. Zacznijmy więc od jego 

omówienia. 

D1.1. Zapis mnicha Gerwazego z Kanterbury (Anglia) 

Najważniejszy z historycznych zapisów dotyczących eksplozji koło Tapanui 

datowany jest 18 czerwca 1178 roku (Julianowskiego kalendarza) i wykonany został przez 

mnicha Gerwazego (Gervase), kronikarza katedry Kanterbury (Canterbury) w Anglii. 

Popularna prezentacja tego zapisu zawarta została w części 4 zatytułowanej "Niebo i 

Piekło" ("Heaven and Hell") serii telewizyjnej Dra Carl'a Sagan'a "Kosmos" (Cosmos). Jest 

ona także publikowana w książce [1D1.1] pióra Simon'a Welfare & John'a Fairley: "Arthur 

C. Clarke's Mysterious World", William Collins Ltd., London 1980, ISBN 0-00-216536-8, 

strona 184. Ów zapis relacjonuje serię około siedmiu niezwykłych rozbłysków na Księżycu 

zaobserwowanych przez grupę mnichów z katedry Kanterbury. Oto treść tego zapisu, 

cytowana z powyżej podanej książki [1D1.1]: 

"Tego roku, w niedzielę poprzedzającą festiwal Świętego Jana Babtysty, tuż po 

zachodzie słońca kiedy Księżyc zaczął być widzialny, niezwykłe zjawisko zostało 

zaobserwowane przez około pięciu mężczyzn, którzy odpoczywali siedząc zwróceni ku 

Księżycowi. W tym czasie był nowy Księżyc świecący bardzo jasno, zaś jego rogi jak 

zwykle w tej fazie zwrócone były ku wschodowi. Nagle górny róg rozpadł się na dwie 

części. Ze środka tego przepołowienia wytrysnął skręcający się płomień, rozprzestrzeniając 

ogień i iskry na znaczną odległość. W międzyczasie ciało Księżyca poniżej zaczęło się 

rzucać i zwijać, jakby w przerażeniu. Wyrażając to własnymi słowami tych którzy 

opowiedzieli mi o zdarzeniu i oglądali je na własne oczy, Księżyc rzucał się jak zraniony 

wąż. Po chwili Księżyc wrócił do właściwego kształtu i wyglądu. Powyższe zjawiska zostały 

następnie powtórzone sześciokrotnie lub nawet więcej razy, za każdym razem zakrzywiając 

rozbłysk ognia w innym, przypadkowym kierunku. Po zakończeniu powyższych 

transformacji Księżyc od rogu do rogu, to jest wzdłuż całej swej długości, zwolna przyjął 

pociemniały wygląd."

D-111 

(W angielskim oryginale: "In this year, on the Sunday before the feast of Saint John 

the Baptist, after sunset when the moon had first become visible, a marvellous 

phenomenon was witnessed by some five or more men who were sitting there facing the 

moon. Now there was a bright new moon, and as usual in that phase, its horns were tilted 

towards the east and suddenly the upper horn split in two. From the midpoint of this division 

a flaming torch sprang up, spewing out, over a considerable distance, fire, hot coals and 

sparks. Meanwhile the body of the moon, which was below, writhed, as it were, in anxiety, 

and, to put it in the words of those who reported it to me and saw it with their own eyes, the 

moon throbbed like a wounded snake. Afterwards it resumed its proper state. This 

phenomenon was repeated a dozen times or more, the flame assuming various twisting 

shapes at random and then returning to normal. Then after these transformations the moon 

from horn to horn, that is along its whole length, took on a blackish appearance.") 

Interpretacja autora dla powyżej zarejestrowanych zjawisk jest następująca. 

Rozbłysk pierwszej eksplozji następującej ponad Tapanui w Nowej Zelandii odbity został od 

Księżyca jak od kulistego zwierciadła docierając aż do obserwatorów w Anglii. Sprawił on 

na nich wrażenie wytrysku ognia i rozdzielenia się rogów Księżyca. Prawie natychmiast po 

tym, magnetyczne fale uderzeniowe eksplozji rozprzestrzeniające się w jonosferze 

spowodowały zafalowanie zjonizowanych mas powietrza wokół Ziemi, i w konsekwencji 

rzucanie się obrazu Księżyca. Wrażenie owego rzucania się zostało spowodowane tym 

samym mechanizmem, jaki wywołuje pozorne ruchy monety zanurzonej pod powierzchnią 

falującej wody. Po pierwszej eksplozji, sześć następnych statków z cygarokształtnego 

kompleksu kolejno eksplodowało, każdy z nich wywołując powtórzenie się zjawisk 

rozbłysku ognia i zafalowania obrazu Księżyca. Kiedy wybuchy zakończyły się, chmura pyłu 

i dymu wyrzucona przez eksplozję zwolna osiągnęła górną atmosferę, powodując 

stopniowe przesłonięcie światła Księżyca. To z kolei spowodowało przyjęcie przez Księżyc 

pociemniałego wyglądu. (Kiedy w 1908 roku podobna eksplozja nastąpiła w regionie 

tunguskim, fale uderzeniowe trzykrotnie okrążyły nasz glob, natomiast pyły wyrzucone do 

górnej atmosfery powodowały niezwykłe zjawiska świetlne obserwowalne przez trzy kolejne 

doby w znacznej części naszej planety). 

Dla ścisłości naukowej w tym miejscu powinno zostać dodane, iż istnieje także inna 

interpretacja omawianego tu zapisu, opracowana przez dra Jack'a B. Hartung z 

Uniwersytetu Stanowego w Stony Brook z Nowego Jorku (t.j. the State University of New 

York at Stony Brook) i opublikowana w jego artykule [2D1.1] z Meteoritics, 30 September 

1976, 11:187-94 (podobnoż powtórzona także w "Journal of Science", luty 1978). Stwierdza 

ona, iż mnisi z Kanterbury zaobserwowali meteoryt uderzający w Księżyc po jego 

niewidocznej stronie. W wyniku tego uderzenia powstać miał krater Giordano Bruno odkryty 

przez misję Apollo. Interpretacja dra Hartung'a posiada wszakże szereg nieścisłości, jakie 

czynią interpretację Tapanui bardziej ważną. Owe nieścisłości istniejące w interpretacji 

Hartung'a są jak następuje. 

(a) Mnisi twierdzili, że Księżyc rzucał się i pulsował w sposób wyraźnie widoczny. 

Oczywiście uderzenie meteorytu nie mogło spowodować tak wielkiego przemieszczenia 

masy Księżyca, aby zauważalne ono było gołym okiem z naszej planety. Jest bardziej 

prawdopodobne, iż owo rzucanie się wywołane zostało zmianami w naszej atmosferze. Ale 

przecież ów meteoryt miał uderzyć Księżyc, nie zaś naszą atmosferę. 

(b) Krater Giordano Bruno położony jest głęboko po niewidocznej stronie Księżyca, 

w jaki więc sposób mnisi mogli zaobserwować ogień z jego uderzenia rozprzestrzeniający 

się po naszej stronie tego satelity. 

(c) Prawdopodobieństwo, iż kolumna około siedmiu meteorytów w przybliżeniu tej 

samej wielkości i wzajemnych odstępów uderzyła Księżyc i pozostawiła tylko jeden krater, 

prawie nie istnieje. Jednocześnie jest niemożliwym, aby pojedynczy meteoryt mógł wywołać 

kilkakrotne powtórzenie się rozbłysku, ognia, i pozornych ruchów Księżyca. (Dla 

porównania, w Tapanui istnieją fizyczne ślady, iż eksplodowała tam sekwencja co najmniej 

siedmiu wehikułów UFO - patrz rysunek C2).

D-112 

Niezależnie od powyższych, przeciwko interpretacji Dra Hartung'a silnie przemawia 

jeszcze jeden argument na który uwagę autora zwróciła dopiero nauczycielka fizyki i chemii 

z Niemiec Zachodnich, Pani Lydia Kohlleppel (Memellandstr. 13, D-5272 Wipperfürth, 

Germany). Argument ten stwierdza, że: 

(d) Na Księżycu brak jest atmosfery a co za tym idzie również i tlenu jaki przecież 

jest niezbędny do wytworzenia ognia i eksplozji. Mnisi z Kanterbury nie mogli więc 

zaobserwować ognia i eksplozji powstałych na samym Księżycu z prostej przyczyny iż 

wytworzenie ich tam jest procesem fizykalnie niemożliwym. Niniejsze przeoczenie Dra 

Hartung'a w uzupełnieniu do innych już przytoczonych argumentów przemawiających 

przeciwko jego interpretacji przypomina więc nieco owo anegdotyczne przemówienie 

burmistrza bodajże miasta Wrocławia do Napoleona. Odpowiadając na niecierpliwe 

zapytanie Cesarza Francji "dlaczego nie bito z armat na moje przywitanie", burmistrz 

wygłosił długawe przemówienie w którym przytoczył aż 12 istotnych powodów ku temu. Po 

szczegółowym omówieniu 11 niezwykle ważnych powodów dla braku salw powitalnych, 

burmistrz przystąpił do podania powodu numer dwanaście który brzmiał, "a także ponieważ 

nie posiadamy armat". 

Oczywiście, na przekór powyższym przeoczeniom i nieścisłościom, ciągle będą 

istniały osoby przekonane o słuszności interpretacji Hartung'a tylko dlatego, iż supernowoczesna 

misja Apollo odkryła na Księżycu relatywnie "nowy" krater Giordano Bruno. 

Takim osobom autor chciałby tu jednak przypomnieć, iż z punktu widzenia materiału 

faktologicznego, istnienie krateru na Księżycu posiada mniejszą wartość dowodową niż 

istnienie krateru Tapanui. Powodem jest, iż nie znane są obecnie dokładne metody 

niezależnego datowania krateru na Księżycu, natomiast datowanie krateru koło Tapanui 

może zostać niezależnie potwierdzone precyzyjną metodą węgla radioaktywnego, której 

dokładność czasami nawet zacieśnia się do kilku lat. Relatywnie "nowy" krater na Księżycu 

może więc oznaczać krater powstały kilkadziesiąt tysięcy lat temu, podczas gdy różne 

datowania krateru Tapanui są zgodne z zapisem Gerwazego z dokładnością dochodzącą 

do owych kilku lat. 

* * * 

Po opublikowaniu powyższej interpretacji autora dla obserwacji mnicha Gerwazego, 

zgodnie z tezą podrozdziału VB4.2 monografii [1/4] o manipulowaniu przez UFO poglądami 

ludzi, wiele osób próbowało podważyć zasadność tego wyjaśnienia. Wśród argumentów 

owych osób dwa są na tyle interesujące iż zasługują one na omówienie w niniejszej 

monografii. Oto one. 

W 1989 roku autor zorganizował na temat eksplozji koło Tapanui seminarium 

naukowe na Wydziale Botaniki Uniwersytetu Otago w Dunedin, Nowa Zelandia. Jeden z 

dyskutantów wyraził wtedy wątpliwość czy jakakolwiek eksplozja zaistaniała na naszej 

planecie wytworzyłaby wystarczająco silny błysk aby jego odbicie od Księżyca dało się 

zaobserwować na Ziemi nieuzbrojonym okiem. Aczkolwiek dosyć trudno byłoby 

zneutralizować powyższy argument za pomocą obliczeń czy też wyników jakichkolwiek 

eksperymentów rozbłyskowych nie bazujących na świetle laserowym, istnieje jedno źródło 

danych porównawczych jakie wskazuje na jego bezzasadność. Źródłem tym jest znane 

powszechnie zjawisko widoczności przy odpowiedniej pogodzie szarej poświaty na 

zwróconej ku Ziemi lecz zaciemnionej części Księżyca. Poświata ta jak wiadomo pochodzi 

od światła odbitego od Ziemi w kierunku Księżyca i następnie odbitego od zaciemnionej 

części Księżyca z powrotem w kierunku Ziemi. Jeśli więc tak niewielka ilość światła jaką 

nasza planeta odbija w kierunku Księżyca jest w stanie odbić się od tego satelity i być 

dostrzeżona na Ziemi nieuzbrojonym okiem, jest prawie oczywiste że również rozbłysk 

ogromnej eksplozji musi też być w stanie odbić się od Księżyca i zostać dostrzeżony przez 

wieczornych obserwatorów z Ziemi. 

Innym argumentem powszechnie wysuwanym przeciwko hipotezie autora jest 

twierdzenie, że wieczorem 18 czerwca 1178 roku (angielskiego czasu) Księżyc jakoby nie 

mógł być równocześnie widoczny z Tapanui w Nowej Zelandii oraz z Kanterbury w Anglii.

D-113 

Prawdopodobnie najlepszym wyrazicielem tego właśnie argumentu jest Kenneth C. 

McCulloch (Box 3440, The Pas, Manitoba, R9A 1S2, CANADA) który 26 października 1992 

roku wysłał autorowi polemizujący list. W liście tym powołał się on na użycie software o 

nazwie "LodgeStar Plus II TM ", opublikowanego przez Zephyr Services (1900 Murray 

Avenue, Pittsburgh, PA 15217, USA). Używając owo software na swym komputerze 

Packard Bell PB286LP wykonał on obliczenia położenia Księżyca o godzinie 20:30 czasu 

uniwersalnego dnia 18 czerwca 1178 roku. Mapy nieba wydrukowane przez ów program 

pokazały co następuje - cytuję dosłownie z jego listu: "Mapa zaznaczona 'Słońce i Księżyc 

widziane przez Gerwazego' pokazuje część nieba widzianą krótko po zachodzie słońca. 

Słońce jest poniżej horyzontu zaś Księżyc jest powyżej horyzontu. Mapa oznaczona 

'Słońce i Księżyc widziane z Tapanui' uwidacznia iż w tym samym czasie jaki pokazuje 

mapa Kanterbury, w Tapanui Księżyc był poniżej horyzontu." Aby wykazać jak wiele błędów 

McCulloch popełnił w swoim działaniu, poniżej przytoczono dosłowne brzmienie (oczywiście 

po przetłumaczeniu na język polski) listu autora jaki wysłany został w odpowiedzi na 

powyższą polemikę. 

"Szanowny Panie McCulloch. Właśnie otrzymałem Pański list datowany 26 

października 1992. Z listu tego wynika że przepuścił Pan kilka nieuzasadnionych danych 

przez nieprzetestowany program o nieznanym marginesie błędu i potem pośpieszył Pan z 

wyciągnięciem konkluzji które aczkolwiek nie posiadają wartości naukowej, przez osoby 

niezaznajomione z metodami i procedurami naukowymi mogłyby jednak zostać błędnie 

przyjęte jako ważne znalezisko (bez wątpienia jako takie zostały one przyjęte przez Pana). 

Byłoby to moim życzeniem aby Pańska argumentacja była poprawna jako iż 

dopomogłaby ona w zamknięciu sprawy kataklizmu Tapanui i pozwoliłaby na odłożenie jej 

w stan spoczynku skoro szokująca prawda że eksplodował tam pozaziemski statek zdaje 

się przeszkadzać tak wielkiej liczbie osób. Na nieszczęście moje staroświeckie szkolenie 

naukowe oraz lata doświadczeń nie pozwalają mi na przeoczenie kilku niedokładności i 

niewłaściwych założeń w Pańskiej linii myślenia, jakie unieważniają wnioski do jakich Pan 

doszedł. Najlepiej więc jeśli przedyskutuję z Panem pięć najistotniejszych błędów jakie 

jestem przekonany że Pan popełnił, każdy z nich sam w sobie całkowicie wystarcza aby 

unieważnić Pańskie konkluzje. Jednocześnie jednak chciałbym zachęcić Pana aby 

przeanalizował moją logikę, i jeśli posiada Pan jakieś dalsze dane których nie ujawnił Pan w 

swoim oryginalnym liście zaś jakie podpierają Pański punkt widzenia, aby nie wahał się Pan 

przedstawić ich w swoim następnym liście. Wszakże najprawdopodobniej oboje staramy się 

być sługami tej samej Prawdy, zaś jedyną różnicą pomiędzy nami jest że patrzymy na to 

samo zagadnienie z dwóch przeciwstawnych punktów widzenia. 

#1. Pierwszym błędem jaki wierzę popełnił Pan w swojej linii myślenia jest że zadał 

Pan swemu komputerowi niewłaściwe pytanie. Zamiast zapytać: "czy istniał jakiś przedział 

czasu wieczorem 18 czerwca 1178 roku gdy Księżyc był widziany równocześnie z 

Kanterbury w Anglii i z Tapanui w Nowej Zelandii", zapytał Pan "jaka była pozycja Księżyca 

o specyficznej godzinie tego dnia, jeśli patrzeć z Kanterbury oraz z Tapanui". Jest to 

całkowicie złe podejście, ponieważ w oryginalnym tekście zapisu Gerwazego nie została 

podana godzina zajścia omawianego wydarzenia. Gdyby jednak zadał Pan właściwe 

pytanie, wtedy - zakładając że model matematyczny w programie komputerowym jakiego 

Pan użył jest poprawny oraz ważny dla tego dokładnie przedziału czasu i dla tych dwóch 

lokacji, powinien Pan otrzymać odpowiedź "TAK". Mogę to Panu łatwo udowodnić, że "tak" 

musi być poprawną odpowiedzią na moje (t.j. poprawne) zapytanie, poprzez użycie prostej 

dedukcji geometrycznej którą poniżej prezentuję Pańskiej uwadze. 

Na załączonym rysunku {patrz rysunek D1} może Pan zobaczyć planetę Ziemię 

symbolizowaną przez duży okrąg "E" oraz Księżyc ponad nią symbolizowany mniejszym 

okręgiem z krescentem. Aby uwypuklić problem jaki staram się tu zilustrować, 

przygotowałem ów rysunek w proporcjach jakie różnią się z tych przyjmowanych przez 

zilustrowane wielkości w rzeczywistości, aczkolwiek związki geometryczne do których one 

prowadzą są ważne dla każdej skali wymiarowej. Pozycje Kanterbury i Tapanui zaznaczone

D-114 

są odpowiednio punktami C i T. Kąt e reprezentuje różnicę pomiędzy 180 i pozycją kątową 

Kanterbury oraz Tapanui. Stąd z niewielkim przybliżeniem kąt ten może zostać opisany 

równaniem: e = 180 minus (długość_geograficzna_Tapanui minus 

długość_geograficzna_Kanterbury). Wystarczy użyć jedynie kilka prostych zasad geometrii 

aby dowieść że kąt m trajektorii m podążanej przez Księżyc kiedy był on jednocześnie 

widoczny z Kanterbury i z Tapanui musi być równy m= e. Kiedy owa wartość kątowa 

trajektorii jest zamieniona na jednostki czasu okazuje się, że wieczorem 18 czerwca 1178 

roku Księżyc był równocześnie widoczny z Kanterbury oraz z Tapanui przez prawie całą 

godzinę od chwili kiedy zaczął on być widoczny z Kanterbury. Jest to więc okres czasu 

doskonale odpowiadający niejednoznacznym wyrażeniom użytym w kronice Gerwazego. 

#2. Drugim istotnym błędem w Pańskiej linii myślenia jest że bez żadnego 

uzasadnienia przyjął Pan godzinę 20:30 jako czas wystąpienia zjawisk opisanych w kronice 

Gerwazego. Jeśli jednak uważnie przeczyta Pan tekst tej kroniki, łatwo dejdzie Pan do 

wniosku, że rzeczywisty czas tego zdarzenia mógł leżeć w obrębie nawet ± czterech godzin 

od czasu jaki Pan przyjął (zależnie od warunków pogodowych, lokalnej topografii, oraz jeśli 

istniał jakiś las po zachodniej stronie owego miejsca wieczornego odpoczynku mnichów). 

#3. Trzecim elementarnym błędem jakiego się Pan dopuścił jest że zastosował Pan 

swój program komputerowy do daty 18 czerwca 1178 roku bez udowodnienia że model 

matematyczny użyty w tym programie jest ważny dla tej daty. Jest rzeczą powszechnie 

znaną że w międzyczasie używany przez nas kalendarz uległ zmianie z Juliańskiego na 

Gregorianski {dla chrześcijańskiej Europy w 1582 roku, dla protestanckiej Anglii i Ameryk w 

1752 roku} oraz że zaistniały też różnorodne korekcje/poprawki w datach i czasie {np. w 

Europie po 4 października 1582 roku od razu następował 15 października 1582 roku}. 

Niekoniecznie wszelkie te zmiany zostały uwzględnione w działaniu Pańskiego programu. 

Minimalną więc rzeczą jaką powinien Pan uczynić to dostarczyć jakichś dowodów że istotne 

i historycznie dobrze udokumentowane zdarzenie astronomiczne z owego czasu (np. 

zaćmienie Słońca), jest potwierdzone przez wyniki otrzymane z Pańskiego programu. Czy 

mógłby mi Pan dostarczyć takiego potwierdzenia, dokumentując w ten sposób że jest Pan 

przygotowany działać nie tylko pospiesznie ale także i dokładnie. Jeśli z jakichś powodów 

nie jest Pan w stanie znaleźć takiego zdarzenia astronomicznego, proszę dać mi znać a ja 

mogę dopomóc Panu w jego wytropieniu. 

#4. Czwartym elementarnym błędem jaki Pan popełnił jest że nie sprawdził Pan 

swego programu dla obu rozpatrywanych obszarów. Z Pańskiego listu wynika że program 

ten wykonany został w USA. Chociaż więc jego wyniki mogą być ważne dla tego kraju, 

niekoniecznie to oznacza iż są one także ważne dla Kanterbury oraz Tapanui, szczególnie 

iż eksplozja Tapanui nastąpiła po zachodniej stronie wierzchołka lokalnie najwyższego 

wzgórza. Czy mógłby dać mi Pan znać jakie posiada Pan dowody, że Pański program był 

przetestowany dla obu tych lokacji i daje dla ich obu poprawne wyniki. 

#5. Piąty elementarny błąd Pańskiego podejścia jest że nie dostarczył Pan żadnych 

danych (czy wyników) wyznaczających margines błędu Pańskiego programu. Patrząc na 

niedbałe i niewyskalowane wydruki jakie Pański program wyprodukował mam wrażenie że 

margines ten może być dosyć znaczący i że może on przewyższyć rząd wyników jakie Pan 

starał się zinterpretować. 

Aby podsumować powyższe dedukcje, argumenty jakie Pan użył w swoim liście być 

może mogą odnieść silne wrażenie na kimś kto nie posiada znajomości metodologii 

naukowych i kto ślepo wierzy w bożyszcze zwane "high-technology", jednakże po 

dokładniejszym przeegzaminowaniu wykazują one całkowity brak zasadności. Stąd z 

przykrością muszę Pana poinformować, że zamiast podważyć możliwość zaistnienia 

eksplozji Tapanui - jak to najprawdopodobniej było Pańską oryginalną intencją, Pańskie 

argumenty jedynie pomagają jeszcze raz potwierdzić że każdy istniejący fakt zdaje się 

dokumentować historyczne wystąpienie tego kataklizmu.

D-115 

Aby lepiej wykorzystać okazję następnego listu, być może w międzyczasie 

powienien Pan jeszcze raz rozważyć swoje podejście do punktów #1 - #5 i dostarczyć mi 

wyników ich ponownego sprawdzenia. 

Dziękuję za Pańskie zainteresowanie w moich badaniach. Wyglądam dalszego 

rozwoju wypadków. Z poważaniem, Dr Jan Pająk." 

W uzupełnieniu powyższego warto tu też dodać co następuje. (1) Do chwili 

ostatniego aktualizowania tego podrozdziału (wrzesień 1999 roku) odpowiedź McCulloch'a 

na powyższy list nie dotarła do autora. Wygląda więc na to że oprócz ślepej wiary w potęgę 

komputerów nie posiadał on żadnych prawdziwych argumentów na poparcie swojego 

stanowiska. (2) Istnieje sporo materiałów źródłowych podających daty starożytnych 

zaćmień słońca. W przypadku okresu poprzedzającego eksplozję Tapanui przystępne 

omówienie tych materiałów dla Chin przytoczone jest na stronie 13 książki [18D3] 

powoływanej w podrozdziale D3. Przykładowo na wskazanej stronie tej książki podano że 

dwa takie zaćmienia, zaobserwowane w Chinach dnia 29 sierpnia 776 roku B.C. oraz dnia 

23 listopada 2 roku A.D., zweryfikowane zostały przez Zachodnich naukowców. Natomiast 

w książce [5C7.3] pióra Rodney Davies "Nadprzyrodzone zniknięcia" (tytuł oryginału 

"Supernatural Disappearances"), Dom Wydawniczy Limbus (85-959 Bygoszcz, skr. poczt. 

21, tel./fax 28-79-74), 1995, ISBN 83-85475-80-X, 255 stron, pb, na stronie 18 podana jest 

historyczna informacja, że 26 maja 714 roku p.n.e. miało miejsce zaćmienie słońca w 

starożytnym Rzymie. 

D1.2. Obserwacja Gengis Khana (Mongolia) 

W Królewskim Muzeum w Toronto w Kanadzie (Royal Ontario Museum in Toronto), 

jedna z sal wystawowych poświęcona jest Chinom. Na lewo od drzwi wejściowych do tej 

sali znajduje się drukowana informacja referująca do Annałów Kublai Khan'a, wnuka 

mongolskiego władcy Gengis Khan'a (w polskiej pisowni: Dżyngis-Hana). W Annałach tych 

podobnoż zostało napisane, iż w czasach gdy Gengis Khan był jeszcze chłopcem, ujrzał on 

"wielki znak na niebie". Znak ten wziął on za boski sygnał nakazujący mu sięgnięcie po 

przywództwo narodu mongolskiego oraz następne zbudowanie imperium sięgającego od 

Chin po Adriatyk w Europie. Wspomniana notatka muzealna nie podaje szczegółów 

omawianego znaku, wziąwszy jednak wiek jego obserwatora, a także umiejscowienie 

samego znaku (niebo) i jego spektakularny charakter prawdopodobnie związany z ogniem i 

eksplozją (w domyśle tylko bowiem znak o owym charakterze wzięty zostałby do serca 

przez chłopca aż tak poważnie) autor wnioskuje, że najprawdopodobniej Gengis Khan na 

własne oczy zaobserwował różnorodne efekty eksplozji koło Tapanui. 

Dokładny rok urodzenia Genghis Khan'a nie jest jeszcze znany (być może właśnie 

ustalenia zaprezentowane w niniejszym podrozdziale kiedyś dostarczą danych 

rozstrzygających jakie umożliwią jego ostateczne sprecyzowanie). Prestiżowa [1D1.2] "The 

New Encyclopedia Britannica" (15 edition, 1986, Volume 19 - Macropedia) na stronie 747 

pod hasłem dotyczącym tego władcy podaje co następuje, cytuję: "mógł on się urodzić w 

1155 roku, w 1162 roku (data obecnie najbardziej preferowana w Mongolii), lub w 1167 

roku" (w oryginale angielskojęzycznym: "He may have been born in 1155, in 1162 (the date 

favoured today in Mongolia), or in 1167."). Jeśli więc przyjąć jego urodziny albo na 1167 

albo na 1162 rok, w chwili eksplozji Tapanui miałby on albo 11 lat, albo też 16 lat. W 

pierwszym przypadku napewno, z drugim zaś być może, kwalifikowałby się on do 

mongolskiego określenia "chłopiec" użytego w Annałach swego wnuka Kublai Khan'a. 

Na podstawie naszej obecnej znajomości czasu i przebiegu eksplozji Tapanui można 

próbować wyspekulować jak prawdopodobnie wyglądało widzenie tej eksplozji przez 

chłopca później nazwanego Genghis Khan (t.j. Dżyngis-Han). W momencie jej nastąpienia 

w Mongolii było właśnie około czwartej w nocy, prawie wszyscy Mongołowie pogrążeni więc 

byli w głębokim śnie. Gengis w jakimś tam celu zapewne musiał opuścić swoją jurtę, być

D-116 

może po prostu "za potrzebą". Stał więc pod gołym niebiem zwrócony twarzą ku 

południowo-wschodowi przyglądając się milionom gwiazd połyskujących tej nocy na 

bezchmurnym niebie. Nagle powietrze przeszyte zostało serią jakby rytmicznych chrzęstów 

przypominających mu dźwięki wydawane przez kroczącego rycerza w pełnej zbroi (dzisiaj 

odgłos ten raczej przyrównywalibyśmy do kilku rytmicznych zaiskrzeń łuku spawarki 

elektrycznej). Równocześnie gdzieś poza horyzontem z pojedynczego punktu zaczęły się 

rozbiegać po niebie pulsujące promienie jakiegoś silnego światła, podobne do dzisiejszych 

wiązek laserowych czy smug z reflektorów przechwytujących samoloty. Kształt i 

zachowanie tych smug obserwującemu je chłopcu zapewne przypominało nieco pióropusz 

jakiejś ogromnej istoty ze światła rytmicznie maszerującej w jego kierunku poza 

horyzontem. Po pewnej chwili z punktu z którego rozchodziły się promienie tego światła 

zaczął się zwolna wyłaniać i rosnąć jakiś ogromny gorejący kształt. Żywa wyobraźnia 

patrzącego w zaokrąglonych, poskręcanych zarysach tego kształtu i zwolna 

rozprzestrzeniających się jego wypustkach bocznych dopatrzyła się wyłaniającej spoza 

horyzontu ogromnej postaci z ognia. Stopniowe zmiany i transformacje tego kształtu przez 

urzeczonego widza zostały więc szybko odczytane jako majestatyczny gest 

wszechpotężnej istoty dającej mu coś ważnego do zrozumienia. Po jakimś okresie owa 

zwolna gestykulująca ku niemu postać pomału rozpłynęła się z widoku. Jednakże część 

nieba którą ona poprzednio zajmowała przez długi jeszcze czas zdawała się wydzielać 

jakieś nieziemskie światło, pogłębiając w samotnym obserwatorze poczucie ważności 

otrzymanego właśnie przekazu. Przez resztę więc swego życia Genghis Khan zapewne 

starał się potem interpretować i wykonywać to co w jego własnej wyobraźni owa postać mu 

nakazywała. 

Jak wiadomo Tatarzy Dżyngis-Hana zmienili bieg historii także i dla naszego kraju. 

W ten sposób być może rozbłyski eksplozji Tapanui oglądane z dalekiej Mongolii oczami 

samotnego chłopca, kilkanaście lat później rozpaliły łunami niebo nad Polską. 

Obserwacja Genghis Khan'a znajduje zdumiewające potwierdzenie w dzisiejszym 

micie jaki autor usłyszał w najbardziej niespodziewanym miejscu, t.j. w samej Nowej 

Zelandii. Aż kilku nawzajem nie znających się Nowozelandczyków opowiadało autorowi 

przy różnych okazjach o poteżnej eksplozji jaka miała przytrafić się w ich kraju już w 

czasach historycznych, a jakiej błyski zaoabserwowane zostały w Chinach. Ponieważ 

prawie żaden z tych opowiadających nie był świadom istnienia eksplozji Tapanui, gdy więc 

autor zapytał jakaż to eksplozja wytworzyła aż tak potężne błyski aby były widziane aż w 

Chinach, zwykle usłyszał odpowiedź że była nią eksplozja wulkanu Taupo. Istnieje jednak 

kilka niewyjaśnionych aspektów owych twierdzeń, najważniejszym z których jest że żaden z 

opowiadających nie potrafił wskazać oryginalnego źródła z jakiego jego informacja by się 

wywodziła - każdy z nich jedynie "słyszał" ją od kogoś innego. Owa ludowa wiedza 

Nowozelandczyków o błyskach ich eksplozji widzianych aż w Chinach, najprawdopodobniej 

jest więc rodzajem współczesnego mitu mówionego, którego pochodzenie - aczkolwiek 

zgodne z badaniami autora opisanymi w tej monografii, dla samych Nowozelandczyków 

zdaje się pozostawać nieznane. Zadziwiającą sprzecznością ujawniającą się w tym micie 

jest, że aczkolwiek Nowozelandczycy Europejskiego pochodzenia negują istnienie eksplozji 

Tapanui, zaś czasowo nieodległe zaistnienie żadnej innej równie potężnej eksplozji w tym 

kraju naukowo nie zostało dotychczas wykazane, równocześnie z jakichś 

niezdefiniowanych powodów wierzą oni że błyski eksplozji zaistniałej stosunkowo niedawno 

na terenie ich kraju, widziane były aż w Chinach. Powyższą sprzeczność posiada jednakże 

doskonałe wyjaśnienie na bazie głównej tezy niniejszej monografii. Ów mit nowozelandzki 

najprawdopodobniej bowiem narodził się kiedy pod koniec 19 wieku liczni chińscy 

poszukiwacze złota przybyli do tego kraju przyciągani panującą tam właśnie gorączką złota 

(spowodowaną zresztą następstwami eksplozji Tapanui - patrz podrozdział C10). Niektórzy 

z nich zapewne znali stare chińskie opowiadania mówiące o błyskach potężnej eksplozji 

jakie już w czasach historycznych pojawiły się od strony Nowej Zelandii. Powtórzyli więc 

Nowozelandczykom owe stare mity chińskie, zaś Nowozelandczycy nie wiedząc o istnieniu

D-117 

eksplozji Tapanui zinterpretowali ich pochodzenie od eksplozji która uformowała jezioro 

Taupo. Potem zaś powtarzali ten zmodyfikowany przez siebie mit z pokolenia na pokolenie, 

w ten sposób zachowując do dnia dzisiejszego pamięć jakiejś innej chińskiej legendy która 

potwierdza obserwacje Genghis Khan'a. 

Ostatnia eksplozja wulkanu Taupo stosunkowo dokładnie opisana jest w artykule 

[2D1.2] Peter'a Hufgard, "Living on the fault line" jaki ukazał się w czasopiśmie "The Peak" 

(bimonthly by Cheney Communications Pte, Ltd., #02-00 Cheney Building, 67 Beach Road, 

Singapore 0718) Volume 1, No 2, 1990, pp. 58-62. Artykuł ten na stronie 62 podaje, cytuję: 

"Cykl wybuchów olbrzyma Taupo wynosi około 2000 lat. Podczas ostatniego wybuchu w 70 

BC jego okolice były ciągle niezamieszkałe, jednak starożytni Rzymianie komentowali o 

niezwykłym zachodzie słońca oraz o zmianach klimatu w owym czasie, ..." (w oryginale 

angielskojęzycznym: "The eruption cycle of the Taupo giant is about 2,000 years. During 

the last outbreak in 70 BC there were no inhabitants in the region, but the ancient Romans 

commented on the strange sunset and climate changes at the time, ..."). Jeśli więc błyski 

eksplozji wulkanu Taupo z 70 BC faktycznie były widoczne w starożytnych Chinach, aby w 

19 wieku Chińczycy mogli poinformować Nowozelandczyków o ich zaistnieniu musieliby oni 

pamiętać je przez prawie 2000 lat czyli niemal 3 razy tak długo jak błyski eksplozji Tapanui 

która zaistniała dopiero w 1178 AD, t.j. niecałe 700 lat przed przybyciem Chińczyków do 

Nowej Zelandii. 

roku 

D2. Dowody na globalne zmiany klimatyczne (tzw. Małą Epokę Lodową) po 1178 

Następstwa eksplozji w Tapanui dają się poznać nie tylko w Nowej Zelandii, ale na 

całej naszej planecie. Badaczem którego wyniki skierowały uwagę autora na globalny 

wpływ tej eksplozji jest nowozelandzki botanik o nazwisku John T. Holloway. W swojej 

monografii [1D2] "Forests and Climate in the South Island of New Zealand" (Technical 

Paper No. 3, Forest Research Institute, New Zealand Forest Service, September 1954) 

dokonał on dogłębnej analizy klimatycznej dochodząc do wniosku że około czasów 

zaistnienia w Nowej Zelandii słynnych "Ogni Tamaatea" nastąpiła raptowna, głęboka i 

trwała zmiana klimatu która nie ograniczała się tylko do tego kraju. Dla udokumentowania 

swoich stwierdzeń Holloway przytacza dowody, że przed 12-tym wiekiem cała Wyspa 

Południowa Nowej Zelandii pokryta była gęsto lasami "totary" (t.j. szlachetnego drzewa 

uwielbiającego gorący klimat), a także że "kumara" były tam kultywowane ("kumara" to 

nowo-zelandzkie "słodkie ziemniaki" też rosnące jedynie w gorącym klimacie ponieważ ich 

uprawa wymaga aby przez 5 miesięcy temperatura gleby przekraczała 17 C). Teraz obie te 

rośliny rosną głównie w północnej części Wyspy Północnej, gdzie ciągle klimat jest dla nich 

wystarczająco ciepły. Nagłe i głębokie oziębienie się klimatu Nowej Zelandii następujące 

około roku 1200 Holloway wiąże z globalnymi zmianami klimatycznymi, jako że istnienie 

eksplozji koło Tapanui nie było mu znane (aczkolwiek w swojej monografii aż kilkakrotnie 

referuje on do legendarnych "Ogni Tamaatea"). Oto co pisze on na stronie 373 monografii 

[1D2] o nagłym oziębieniu się tego kraju: "Jeśli datę zmiany klimatycznej ustalić na około 

1200 rok, wtedy zgadza się ona, jak to dowiedzione przez Reaside, z ogólnie uznawanym 

datowaniem ostatniej istotnej zmiany klimatycznej w Europie Zachodniej oraz w regionie 

Północnego Atlantyku; większość autorytetów zdaje się zgadzać że spadek temperatury, 

wywołujący wtórne zmiany w opadach, wystąpiły wtedy równocześnie na obu półkulach" (w 

oryginale angielskojęzycznym: "If the date for the climate change be set at about 1200 A.D., 

then this agrees, as pointed out by Raeside, with the agreed dating of the last major climate 

change in Western Europe and in the North Atlantic region generally; and most authorities 

appear to agree that temperature changes, rainfall changes being secondary and 

consequential, occur synchronously in both hemispheres"). W powyższym cytacie Holloway

D-118 

referuje do historycznie udokumentowanych wzmianek o tragicznych losach osadników 

norweskich (Wikingów) na Grenlandii. 

Po zapoznaniu się z wynikami badań Holloway'a autor rozpoczął poszukiwania 

historyczne początkowo zamierzone jedynie jako próba ogarnięcia wielkości i zasięgu 

zmian klimatycznych wywołanych eksplozją Tapanui. W pierwszej fazie swych badań autor 

uważał bowiem iż eksplozja ta wywołała skutki zbliżone do tzw. "zimy po wojnie nuklearnej" 

jakiej pojawienie się na Ziemi po gwałtownym spaleniu większości naszych miast 

postulowane jest przez wielu naukowców. W efekcie tych poszukiwań autor odnalazł dane 

zaprezentowane w niniejszym podrozdziale. Z kolei analiza tych danych wyłoniła 

charakterystyczny wzór zmian klimatycznych jaki dostarczył podstaw faktologicznych do 

sformułowania teorii zaprezentowanej w podrozdziale D3. W ten sposób skromne badania 

Holloway'a wytyczyły kierunek którego podążanie przez autora umożliwiło mu odkrycie 

prawdopodobnie najważniejszego wywołanego celowo przez okupujących Ziemię 

UFOnautów kataklizmu geologicznego w najnowszej historii naszej planety. 

Największym paradoksem eksplozji koło Tapanui było że jej głównymi ofiarami stali 

się Wikingowie mieszkający na odwrotnej stronie globu niż Nowa Zelandia. Przed 

nastąpieniem eksplozji koło Tapanui, okres ciepłego klimatu panującego w północnej 

Europie połączony z niezwykle wygodnym położeniem geograficznym Skandynawii, 

dostarczył Wikingom idealnych warunków rozwojowych. Począwszy od około roku 793 AD 

flotylle tych wojowników i poszukiwaczy zaczęły ekspansję na zewnątrz ze Skandynawii. Z 

wielkim sukcesem najeżdżali oni Anglię, Polskę, i Rosję (nawiasem mówiąc różne źródła 

literaturowe wskazują iż nazwa Rosji wywodzi się właśnie od starożytnej nazwy "Rus" dla 

Wikingów). W roku 1178 strefa ich wpływów i ekspansji rozciągała się od obecnej Kanady 

(New Foundland), poprzez wszystkie wyspy Północnego Atlantyku, aż do całej Europy, 

włączając Bizancjum i Bliski Wschód. Niestety, eksplozja koło Tapanui przyniosła 

katastroficzne zmiany klimatyczne jakie podcięły korzenie egzystencji Wikingów. Wkrótce 

po jej nastąpieniu Skandynawia przekształciła się w krainę zimna i lodu, kładąc klimatyczną 

zaporę dla rozkwitu i rozwoju Wikingów. Prawie wszystkie szlaki morskie którymi 

Wikingowie zwykli podróżować zostały pokryte lodem i stały się niedostępne dla ich 

statków. Stąd konsekwencje klimatyczne eksplozji koło Tapanui odwróciły ekspansję 

Wikingów i spowodowały stopniowy zanik znaczenia tego ludu lubującego się w podróżach, 

podbojach, i przygodach. 

Los kolonii Norweskiej na Grenlandii dostarcza skondensowanej alegorii jaka 

illustuje dzieje wszystkich Wikingów. Kolonia ta została założona przez Eirik'a Czerwonego 

(Eirik Red) w 982 AD, kiedy to Grenlandia była ciągle zielona, gotująca się życiem, i 

całkowicie niezamieszkała. W jego czasach Grenlandia przypominała dzisiejszą Nową 

Zelandię, t.j. pokryta była zielonymi pastwiskami doskonale nadającymi się do wypasania 

bydła. Z początkowej liczby 450 dusz w 982 roku, kolonia ta urosła do około 3000 

Norwegów około roku 1178. Zadeklarowała ona swoją niepodległość jako państwo, 

zbudowała własną katedrę, a także zasiedliła małe pod-kolonie na terenach obecnie 

należących do Kanady, USA, i Meksyku. Jednakże eksplozja koło Tapanui zapoczątkowała 

światowe zmiany klimatyczne, które stopniowo przemieniły Grenlandię w pustynię lodową. 

Zmiany te potwierdzone zostały przez badania i są dobrze zaprezentowane w literaturze. 

Poniżej przytoczone zostały dwa cytowania jakie dają pojęcie o postępie i następstwach 

tych zmian klimatycznych. Pierwsze z tych cytowań, zaczerpnięte z książki [2D2] pióra 

Gwyn Jones "A history of the Vikings" (Oxford University Press, London, 1968, strona 307), 

podaje: "Wielkie wyprawy Eirik'a Czerwonego, Leif'a, oraz Karlsefni miały miejsce gdy 

północne morza i lądy cieszyły się stosunkowo sprzyjającym klimatem. Jednakże po 1200 

roku zaczęło tam być zimno, zaś od połowy piętnastego stulecia było już lodowato". (W 

oryginale: "The great voyages of Eirik the Red, Leif, and Karlsefni all took place at a time 

when the northern lands and seas were enjoying a comparatively favourable climate. But 

after 1200 it began to grow colder, and by the middle of the fifteenth century it was very 

cold indeed".) Drugie cytowanie, zaczerpnięte z książki [3D2] pióra Jacqueline Simpson

D-119 

"Everyday life in the Viking age" (B.T. Batsford Ltd., London 1967, page 42), podaje: 

"Powinno tu zostać dodane że wielu klimatologów wierzy iż do około 1100 roku climat w 

tych reginach {Grenlandii} był cieplejszy niż dzisiaj; morza były wolne od lodu zaś warunki 

były sprzyjające dla wypasu bydła". (W oryginale: "It must be added that many 

climatologists believe that up to about 1100 the climate was warmer in those regions than it 

is today; the seas must have been freer of ice, and the conditions more favourable for 

cattle-raising".) Powyższe stwierdzenia poparte są też najnowszymi badaniami tzw. 

Projektu GROP-ESF (Greenland Ice-Core Project of the Geophysical Institute 

Copenhagen). W ramach owego projektu pobierane są próbki z masy lodowej formowanej 

w obszarach gdzie Wikingowie posiadali swoje kolonie. W tym celu wiercenia odbywają się 

na głębokość około 300 metrów. Następnie próbki te sprawdza się na udział izotopów 

"deuteru" (t.j. ciężkiego wodoru formującego tzw. "ciężką wodę"), jako że udział ten zmienia 

się w atmosferze proporcjonalnie do jej temperatury. Im więcej deuteru zawartych jest w 

danym lodzie, tym cieplejszy był klimat w momencie kiedy deuter ten został uwięziony w 

lodzie. Wyniki owych badań GROP-ESF wykazują, że klimat Grenlandii w latach kiedy 

założona tam była kolonia Wikingów był znacznie cieplejszy niż obecnie. Jednak gdzieś 

pomiędzy latami 1000 AD a 1380 AD, klimat ten zaczął się gwałtownie oziębiać, w 

najintensywniejszej fazie zmniejszając swoją średnią temparaturę roczną z szybkością 

pomiędzy 0.5 do 1 stopnia Celsjusza, co jak na zmiany klimatyczne jest ogromnie 

gwałtownym oziębianiem. Pogarszanie się klimatu Grenlandii posiadało trzy niekorzystne 

następstwa dla Wikingów tam osiedlonych: (1) uniemożliwiało im ono produkowanie 

własnej żywności, (2) odcięło ich ono od łatwego połączenia morskiego z Norwegią, oraz 

(3) wytworzyło ono połączenie po lodzie z Kanadą, które zezwoliło wrogo nastawionym 

Eskimosom najechanie Grenlandii i stopniowe anihilowanie mieszkających tam Wikingów. 

W roku 1410 tylko kilku Wikingów ciągle było żywych na Grenlandii, podczas gdy okręt jaki 

dotarł tam około roku 1540 zastał jedynie ciało pojedynczego mężczyzny leżące w pyle 

twarzą w dół (patrz książka [4D2] pióra Ole Klindt-Jensen, "The World of the Vikings", Allen 

& Unwin, London 1970, strona 81). 

Podczas gdy eksplozja Tapanui odwróciła ekspansję Wikingów, w drugiej części 

świata przyczyniła się ona do wzrostu imperium Mongołów. Niektórzy historycy postulowali 

że nagłe susze jakie wkrótce po eksplozji koło Tapanui zapanowały na stepach Mongolii 

były bezpośrednią przyczyną dla której najsłynniejszy wojownik-władca średniowiecza, 

Genghis Khan (zmarły w 1227 AD), wzrósł do władzy i rozciągnął swoje imperium od Chin 

aż do Morza Adriatyckiego w Europie. Encyklopedia [5D2] "The New Encyclopedia 

Britannica" (Macropaedia, Volume 19, piętnaste wydanie (fifteenth edition), 1986 rok) stara 

się nawet polemizować z opinią tych historyków. Oto co podaje ona na stronie 746 pod 

hasłem "Genghis Khan" (t.j. Dżyngis Han): "Ani nie jest też prawdą, jak niektórzy postulują, 

że kampanie te zostały wywołane przez postępujące wysuszanie się Środkowej Azji jakie 

zmusiło koczowników do rozglądnięcia się za nowymi pastwiskami". (W oryginale: "Nor is it 

true, as some have supposed, that these campaigns were somehow brought about by a 

progressive desiccation of Inner Asia that compelled the nomads to look for new pastures.") 

Aczkolwiek w opinii autorów Macropaedii, wspomniane powyżej susze w Azji nie były 

odpowiedzialne za ekspansję Mongołów, powyższe cytowanie potwierdza iż niektórzy 

historycy łączą zapisy kronikalne owych susz z powstaniem imperium Genghis Khan'a. 

Oczywiście nie jest intencją niniejszej monografii osądzanie czy istnieje jakiś związek 

pomiędzy obu tymi zdarzeniami; powyższe cytowanie służy jedynie ukazaniu iż eksplozja 

koło Tapanui wyzwoliła cały szereg zmian klimatycznych mających światowy zasięg i 

konsekwencje, jedną z których było osuszanie się stepów Mongolii. 

Dalsze potwierdzenie nagłej zmiany klimatu Ziemi tuż po eksplozji koło Tapanui 

dostarcza relatywnie niedawna migracja ludzi i zwierząt przez Cieśninę Beringa. Migracja ta 

sugeruje, że przed XII wiekiem musiało istnieć suche przejście (po lodzie) pomiędzy 

Syberią i Alaską. Przejście to stopniało zaraz po roku 1178. Jedna z licznych sugestii 

istnienia tego przejścia zawarta jest w następującym cytowaniu zaczerpniętym z książki

D-120 

[6D2] pióra H. H. Lamb "Climate: present, past and future", Volume 2: Climatic history and 

the future (Methen & Co., Ltd., London 1977, ISBN 0-416-11540-3, strona 248): "Pierwsza 

wielka wędrówka Eskimosów przez głęboko północne regiony zdaje się pokrywać z ciepłą 

epoką wczesnego średniowiecza. Ląd Ellesmere został po raz pierwszy zasiedlony około 

900 AD, i około tego samego okresu kultura Eskimosów rozpościerała się od Morza 

Beringa na zachód do Arktyki Syberyjskiej oraz na zewnątrz do Wysp Nowosyberyjskich. 

Podczas jedenastego wieku kultura Thule rozpostarła się wzdłuż wybrzeży Alaski aż do 

północnej Grenlandii". (W oryginale angielskojęzycznym: "The first great spread of Eskimo 

activity over all the far northern regions seems to have coincided with the early medieval 

warm epoch. Ellesmere Land was first occupied about A.D. 900, and about the same period 

Eskimo culture was spreading from the Bering Sea westwards in the Siberian Arctic and out 

to the New Siberian Islands. During the eleventh century the Thule culture spread along the 

coastal areas from Alaska to north Greenland.") Chociaż powyższe cytowanie nie stwierdza 

tego bezpośrednio, w okrężny sposób informuje ono że Eskimosi w owym czasie z 

łatwością przekraczali Cieśninę Beringa (nie potrafią jednak uczynić tego dzisiaj). Przy ich 

braku zdolności żeglugowych jedynym sposobem w jaki było to możliwe jest przejście po 

lodzie. Warto tu też zaznaczyć że "ciepła epoka" o jakiej Lamb wspomina została 

zarejestrowana w Europie i - z powodu braku danych historycznych - założono że także 

musiała ona wystąpić w Cieśninie Beringa. Tymczasem w rzeczywistości w owym czasie 

Cieśnina Beringa przechodziła "zimną epokę" (jakże inaczej mogłaby ona cała być pokryta 

lodem stwarzając lodowy pomost pomiędzy Syberią i Alaską). 

Eksplozja Tapanui posiadała też ogromny wpływ na obie Ameryki. Wkrótce po jej 

wystąpieniu w tajemniczy sposób wiele starych cywilizacji środkowo-amerykańskich nagle 

albo upadło, załamało się, albo też drastycznie zmieniło swoje dzieje. Dla przykładu 

Aztekowie przed eksplozją Tapanui zamieszkiwali tereny położone bardziej na północ od 

obecnego Meksyku. Jednakże wywołane w konsekwencji tej eksplozji susze i nieurodzaje 

zmusiły ich do porzucenia oryginalnych siedlisk i podjęcia wielkiej wędrówki jaka 

zakończyła się ich przeniesieniem na tereny obecnego Meksyku. Inny przykład wpływu 

eksplozji Tapanui na cywilizacje staro-amerykańskie ujawnia artykuł [7D2] Bj rn'a L d en'a 

"Mesa Verde Zagadka Pustyni" opublikowany w polskim czasopiśmie "Nie z Tej Ziemi", nr 

4, grudzień 1990 roku, strony 2 do 3. Artykuł ten podaje, że - zgodnie z badaniami 

archeologicznymi - skalne miasteczka Mesa Verde w Arizonie, USA, opuszczone zostały 

przez ich mieszkańców, "Anasazjów", około 1200 roku. Przyczyną najprawdopodobniej była 

trwała susza jaka w tym okresie zapanowała na poprzednio urodzajnym płaskowyżu Mesa 

Verde, pozbawiając Anasazjów ich źródła żywności. 

Globalna zmiana klimatyczna może też wyjaśnić kilka dalszych zagadkowych 

znalezisk archeologicznych z terenu Środkowej i Południowej Ameryki, jakich datowanie 

pokrywa się z eksplozją Tapanui. Jednym z najlepszych ich przykładów są losy imperium 

Tiwanaku zajmującego wysokogórskie płaskowyże leżące na terenie dzisiejszej Boliwii. 

Zagadkowe znaleziska archeologiczne z tego terenu ujawniły, że mimo surowych 

warunków środowiskowych oraz wyjątkowo jałowej gleby, w latach poprzedzających 

eksplozję Tapanui z 1178 A.D. imperium to rozwinęło imponującą kulturę i wysoki standard 

życia. Zbudowało ono wspaniałe kamienne piramidy, świątynie, miasta, oraz system 

kanałów oplatających ich niezwykle pola uprawne jakie nawet w dzisiejszych czasach 

zadziwiają swoim technicznym kunsztem i głębią naukowej wiedzy. Podstawą jego istnienia 

i świetności było niezwykle wydajne rolnictwo oparte na irygacyjnym podlewaniu roślin 

wyłącznie wodą przepływającą przez punkty ogniskowe budowanych przez nich 

kamiennych piramid. Woda ta następnie rozprowadzana była po polach za pomocą sieci 

kanałów które zawsze zaczynały się na piramidzie. Owe kanały irygacyjne tego imperium 

pokopane były tak gęsto że uprawiane w ich zasięgu rośliny zasilane były wyłącznie wodą 

przepływającą przez piramidy. Niestety wkrótce po eksplozji Tapanui w 1178 roku imperium 

Tiwanaku całkowicie upadło, do dzisiejszych czasów pozostawiając ślady długotrwałej 

suszy jaka niespodziewanie zapanowała na ich poprzednio urodzajnym płaskowyżu. Susza

D-121 

ta wypaliła ich uprawy, spopieliła pola, popchnęła pozostałych przy życiu do składania ofiar 

ludzkich w celu przebłagania nieprzychylnych bogów, itp. Z dostępnego obecnie obrazu 

sytuacji autor wywnioskował, że bezpośrednią przyczyną upadku tego imperium było nagłe 

zaprzestanie przez nich podlewania uprawianych przez siebie roślin wodą przepływającą 

przez punkty ogniskowe ich kamiennych piramid, spowodowane eksplozją Tapanui - a 

ściślej spowodowane wprowadzonymi przez tą eksplozję zmianami w źródłach i kierunkach 

przepływu strumieni przecinających ich płaskowyż. Wniosek ten był zresztą bardzo istotnym 

odkryciem naukowym. Dostarczył on bowiem autorowi brakującej wskazówki do 

rozpracowania zasady telekinetycznego rolnictwa opisywanego w podrozdziale G2.1.1.2. 

Innym przykładem są losy imperium Inków zamieszkujących Andy. Jak wynika z 

najnowszych badań, bezpośrednią przyczyną upadku tego imperium był nie najazd 

Hiszpanów Francisca Pizarra jak powszechnie się uważa, a zmiany klimatyczne 

zapoczątkowane około 1200 AD (a więc tuż po eksplozji Tapanui) które sprowadziły na 

Andy klęskę chronicznego nieurodzaju jaka pozbawiła Inków stałego dopływu żywności. 

Wyniki owych najnowszych badań ujawniających klimatyczne przyczyny upadku imperium 

Inków opublikowane były w czasopiśmie "Observer", oraz powtórzone w artykule [8D2] 

"Why Inca civilisation collapsed" wydanym w dzienniku The Sun (Fikiran Abadi Sdn Bhd, 

Lot 8, Lorong 51A/227B, Section 51A, 46100 Petaling Jaya, Malaysia), Sunday, 3 

December 1995, strona 18. 

Najistotniejszy jednak wpływ omawianej tu eksplozji na losy obu Ameryk wywołany 

był upadkiem kolonii Wikingów z Grenlandii. Kolonia ta bowiem w okresie swojej najwyższej 

świetności (t.j. tuż przed 1178 rokiem) zakładała mniejsze podkolonie na wschodnich 

wybrzeżach terenów jakie obecnie należą do Kanady, USA, oraz Meksyku. Gdyby więc 

niespodziewane zlodowacenie północnych mórz nie odcięło na stałe Grenlandii od 

połączenia z Norwegią, historia obu Ameryk potoczyłaby się zupełnie inaczej, zaś 

urzędowym językiem Amerykanów (i prawdopodobnie też całej reszty świata) byłby teraz 

norweski. 

Po roku 1178 drastycznej zmianie uległ również klimat Antarktydy. W archiwum 

tureckiego admirała Peri Reisa znalezione zostały starożytne mapy świata, które podobno 

wywodzą się jeszcze z słynnej biblioteki w Aleksandrii (obecny Egipt), spalonej przez 

fanatyków religijnych już w czasach nowożytnych. Na mapach tych pokazana jest 

Antarktyda w czasach poprzedzających eksplozję Tapanui. Niezwykłą cechą tego lądu było 

iż składał się on wówczas z kilku oddzielnych wysp wcale nie połączonych razem 

ogromnym czepcem jednego lodowca jak w dniu dzisiejszym. To zaś oznacza, że przed 

eksplozją Tapanui Antarktyda musiała znajdować się w znacznie cieplejszej strefie 

klimatycznej niż obecnie. Ponieważ zmiany temperatur na tyle drastyczne aby spowodować 

nadejście lodowca nie następują bez jakiejś fizycznej przyczyny, mapy Peri Reisa stanowią 

jeden z bardziej niepodważalnych dowodów na wyzwolenie przez eksplozję Tapanui 

globalnych zmian klimatycznych które swym zasięgiem objęły całą naszą planetę. Kolorowe 

reprodukcje oraz szczegółowe opisy starożytnych map Peri Reisa publikowane są w kilku 

książkach Erich'a von Däniken'a, m.in. w [2H2.1] oraz [3H2.1]. 

Niezależnie od spowodowania zmian klimatycznych, eksplozja Tapanui wywarła 

także ogromnie negatywny wpływ na zdrowie i zachowanie się ludzi żyjących w owym 

czasie (hipotezę autora o telepatycznym mechaniźmie tego wpływu omówiono w 

podrozdziałach D4 i C8.3). Spowodowała ona wystąpienie epidemii różnorodnych chorób, 

cofnięcie się życia społecznego i intelektualnego, upadek kultury, histerie religijne włączając 

w to słynną średniowieczną inkwizycję oraz wyprawy krzyżowe, i wiele innych klęsk. Nie 

jest więc przypadkiem że stulecie bezpośrednio następujące po eksplozji koło Tapanui 

zostało opisane przez niektórych badaczy, cytuję: "Było to okropne stulecie, z czarną 

zarazą dziesiątkującą wiele obszarów Europy oraz zdesperowanymi chłopami 

powstającymi w Francji i Anglii". (W oryginale: "It was a terrible century, with the Black 

Death halving the population of many districts of Europe and desperate peasants in revolt in 

France and England.") Zaczerpnięte z książki [9D2] pióra Felix'a G. Sulman, "Short and

D-122 

Long Term Changes in Climate", Volume II, strona 112, CRC Press, Inc., Boca Raton, 

Florida, 1982. 

D3. Teoria autora że eksplozja Tapanui pochyliła skorupę Ziemi 

Wszystkie fakty zaprezentowane w poprzednim podrozdziale, plus wiele innych, 

wskazują że globalne zmiany klimatyczne spowodowane eksplozją koło Tapanui 

cechowane były przez dwa atrybuty: (1) nosiły trwały charakter, oraz (2) gdy odłożone do 

odpowiednich obszarów naszego globu układały się one w bardzo wymowny obraz/wzór. 

To zaś nasuwa oczywisty wniosek iż czynnik bezpośrednio odpowiedzialny za te zmiany 

także musiał być trwały i związany mechanizmem przyczynowo-skutkowym z owym 

globalnym obrazem/wzorem. Uświadomienie sobie powyższego zainspirowało autora do 

zaproponowania roboczej teorii która stwierdza co następuje: "Eksplozja koło Tapanui 

spowodowała trwałe obrócenie (poślizg) skorupy Ziemi o około 7-stopni względem 

położenia w odniesieniu do osi obrotu naszej planety jakie skorupa ta zajmowała przed 

1178 rokiem." Zgodnie z tą teorią, do 1178 roku punkt na naszej planecie o dzisiejszych 

współrzędnych około 169 E, 83 N znajdował się wtedy na biegunie północnym Ziemi, 

natomiast wzgórze z kraterem Tapanui znajdowało się około 7 bliżej równika niż obecnie. 

Jednakże omawiana tu eksplozja spowodowała obrót/poślizg skorupy naszej planety 

względem jej ciekłego jądra (nie zmieniając przy tym położenia jej osi obrotu w stosunku do 

innych planet i Słońca) wzdłuż południka magnetycznego przechodzącego przez centrum 

eksplozji - t.j. Tapanui, oraz przez oba ówczesne bieguny magnetyczne Ziemi. W jej efekcie 

krater przybliżył się o około 7 ku południowemu biegunowi Ziemi, zaś punkt skorupy naszej 

planety który dzisiaj staniowi biegun północny dopiero wtedy nasunął się na swoje obecne 

położenie, przesuwając jednocześnie ku południu ówczesny punkt biegunowy do 

dzisiejszych jego współrzędnych około 169 E, 83 N. To z kolei spowodowało nagłe 

oziębienie się całej Nowej Zelandii, odmrożenie Cieśniny Beringa, zamrożenie Grenlandii 

leżącej po drugiej stronie Ziemi, wystąpienie w Europie tzw "Małej Epoki Lodowej" (t.j. "The 

Little Ice Age"), istotne zmiany klimatyczne w obu Amerykach i Zachodniej Afryce, oraz cały 

szereg dalszych zmian. 

Wyjaśnienie autora dla mechanizmu wyzwolonego przez eksplozję koło Tapanui jaki 

w efekcie końcowym spowodował pochylenie/obrócenie skorupy Ziemi jest jak następuje. 

Energia magnetyczna pędników eksplodującego UFO gwałtownie uwolniona podczas tej 

eksplozji, jaka wynosiła około odpowiednika 70 megaton TNT, wywarła potężny impakt na 

pole magnetyczne Ziemi. Efektem tego impaktu było, że bieguny stacjonarnego pola 

magnetycznego związanego z twardą skorupą Ziemi zostały przesunięte do nowych 

położeń, w ten sposób zmieniając "skorupową polarność" Ziemi. Dla przykładu jeden z tych 

biegunów magnetycznych został tymczasowo przesunięty do krateru Tapanui (nawet 

obecnie miejscowi rybacy ostrzegają o kilku małych obszarach morskich leżących 

niedaleko od krateru Tapanui gdzie, prawdopodobnie z powodu namagnesowania 

podziemnych pokładów rudy, kompasy magnetyczne ciągle zachowują się jakby zostały 

one ustawione na biegunie magnetycznym Ziemi). Jednocześnie, dynamiczna "geożyroskopowa" 

biegunowość Ziemi, jaka wynika z obrotów naszej planety oraz z 

różnorodnych zjawisk elektro-hydro-dynamicznych wyzwalanych przez ową rotację, 

pozostała niezmieniona. Stąd, efektem eksplozji Tapanui było, że nasza planeta nagle 

uzyskała dwie odrębne i wzajemnie przeciwstawne konfiguracje pola magnetycznego, t.j. 

"skorupową" i "geo-żyroskopową". Pierwsza z tych konfiguracji zaczepiona była do skorupy 

ziemskiej, podczas gdy druga zaczepiona była do osi obrotu i momentu 

bezwładnościowego Ziemi (stąd praktycznie do jądra ziemskiego). Takie gwałtowne 

rozszczepienie magnetycznej biegunowości Ziemi zakłóciło równowagę naszej planety. 

Pojawiły się potężne siły magnetyczne jakie starały się złączyć z powrotem i zunifikować 

obie pary biegunów, t.j. nowo-przemieszczony "skorupowy" oraz istniejący trwale "geo-

D-123 

żyroskopowy". Działanie tych sił może być porównane do ogromnej spężyny zegarowej 

jaka została wstawiona pomiędzy skorupę i jądro Ziemi i "nakręcona" przez eksplozję koło 

Tapanui. W efekcie końcowym siły te stopniowo przemieściły więc skorupę Ziemi i 

doprowadzily do zniesienia różnic pomiędzy obu wymienionymi biegunowościami. 

Jednakże wyrównanie to nie nastąpiło gwałtownie w jednym potężnym skoku skorupy 

naszej planety, a prawdopodobnie zajęło ono wiele dziesięcioleci do swego zakończenia. 

Występowało ono też zapewnie jedynie periodycznie, jako że w jego wyzwalaniu ogromne 

znaczenie prawdopodobnie posiadało słoneczne pole magnetyczne oraz pole grawitacyjne 

sąsiednich ciał niebieskich. W określonych pozycjach pola te wzmacniały więc działanie 

omawianej "sprężyny" dopomagając wyrównywaniu się obu biegunowości, w innych 

pozycjach Ziemi owe zewnętrzne pola działały w opozycji. Aby więc podsumować 

powyższe wyjaśnienie, eksplozja koło Tapanui nie spowodowała bezpośredniego 

pochylenia Ziemi, a jedynie "nakręciła" magnetyczną "sprężynę" której "odkręcanie się" w 

jakiś czas później spowodowało skokowe obracanie się skorupy ziemskiej w kilku małych 

"poślizgach". 

Charakterystyczne atrybuty ruchów Ziemi wynikających z powyższego wyjaśnienia 

autora byłyby więc jak następuje: (1) przemieszczanie się skorupy ziemskiej niekoniecznie 

wystąpiło natychmiast po eksplozji, aczkolwiek najprawdopodobniej zaczęło się ono w 

obrębie pierwszego roku upływającego po tej eksplozji; (2) przemieszczanie to było 

relatywnie wolne i stąd indukowane przez nie nieprzyjemne efekty uboczne (np. tajfuny i 

fale inercyjnego tsunami) nie bardzo różniły się od podobnych efektów wywoływanych 

ekstremalnymi zmianami pogody; (3) przemieszczanie to mogło zostać dokonane w kilku 

stadiach poprzez wiele kolejnych "poślizgów", każde z tych stadiów występujące w chwili 

gdy sąsiednie ciała niebieskie uformowały wymaganą konfigurację wytwarzającą 

dodatkowe siły sprzyjające tym "poślizgom"; (4) przemieszczanie to nie spowodowało 

żadnej zmiany w astronomicznej pozycji naszej planety w stosunku do innych ciał 

niebieskich, lecz jedynie pochyliło skorupę ziemską w stosunku do osi obrotu naszej 

planety. 

Jeśli powyższe wyjaśnienie jest poprawne, wtedy poeksplozyjne przemieszczenie 

biegunów magnetycznych Ziemi powinno wprowadzić różnorodne długoterminowe 

konsekwencje, poważniejsze z których powinny być weryfikowalne nawet do dzisiaj. Trzy 

takie efekty zostaną opisane poniżej. (1) Trajektoria biegunów magnetycznych Ziemi w ich 

ruchu wokół bieguna geograficznego powinna przypominać zachowanie się 

"niewyrównoważonego wirującego bąka". Ponieważ eksplozja koło Tapanui spowodowała 

największy impakt na biegun południowy, długoterminowe zachowanie tego bieguna ciągle 

powinno być porównywalne do takiej właśnie zabawki dziecięcej "wirującego bąka" 

wychylonej z położenia równowagi. (2) Różnica pomiędzy biegunowością geograficzną i 

biegunowością magnetyczną powinna być największa właśnie przy biegunie południowym. 

Przyczyną tego byłoby iż południowa lokacja Tapanui spowodowała największe odchylenie 

"skorupowego" pola magnetycznego Ziemi w pobliżu południowego bieguna naszej planety. 

(Tak też jest i w rzeczywistości, jako że w chwili obecnej bieguny magnetyczne Ziemi 

oddalone są: jedynie o 13 stopni od północnego bieguna geograficznego, ale aż całe 23 

stopnie od południowego bieguna geograficznego Ziemi.) (3) Końcowe dopasowanie się 

obu konfiguracji ziemskiego pola magnetycznego nie powinno być jeszcze ukończone. 

Teoretycznie rzecz biorąc tarcie jakie towarzyszy ruchowi skorupy ziemskiej nie powinno 

pozwolić konfiguracji pola związanej ze skorupą pokryć się całkowicie z konfiguracją tego 

pola przyporządkowaną do jądra naszej planety. Powyższe oznacza, że nawet dzisiaj 

ciągle powinna istnieć mała różnica pomiędzy tymi dwoma konfiguracjami, szczególnie na 

półkuli południowej. Różnica ta powinna manifestować się poprzez obecność 

drugorzędnych biegunów magnetycznych, t.j. drugiego zestawu słabszych biegunów 

magnetycznych Ziemi, których położenie powinno być odmienne od położenia biegunów 

pierwszorzędnych.

D-124 

Istnieje wiele różnorodnych botanicznych, klimatycznych, archeologicznych i 

historycznych znalezisk już nagromadzonych, jakie doskonale pasują do powyższej teorii, a 

jakie równocześnie nie posiadają żadnego innego wyjaśnienia. Część z nich omówiona już 

została w podrozdziale D2. Jednakowoż, niezależnie od wszelkich faktów już ustalonych 

poprzednio, końcowa weryfikacja teorii autora może także zostać dokonana. Weryfikacja ta 

wymaga przeglądnięcia różnorodnych historycznych zapisów dotyczących stulecia 

bezpośrednio następującego po eksplozji koło Tapanui. Zapisy takie powinny bowiem 

zawierać sprawozdania z kilku charakterystycznych, aczkolwiek bardzo "nieprzyjemnych", 

następstw wynikających z samego mechanizmu poślizgów skorupy ziemskiej. Najbardziej 

wyróżniającymi się z nich byłyby ogromne fale inercyjnych "tsunami" jakie w tej samej chwili 

powinny zalać wszystkie wybrzeża morskie zwrócone w kierunku poślizgu skorupy 

ziemskiej (t.j. północne wybrzeża Europy i Afryki, oraz południowe wybrzeża Nowej 

Zelandii, Flipin, Chin, Japonii i Korei). Inercja atmosfery ziemskiej wyzwolona poślizgiem 

skorupy spowodowałyby też że równocześnie z owymi falami tsunami pojawiłyby się 

potężne wichry typu "tajfun" omiatające powierzchnię naszej planety ze siłą 

prawdopodobnie zdolną zdzierać drzewa wraz z górną warstwą gleby. Tajfuny te wiałyby 

przeciwstawnie do poślizgu, czyli dokładnie w tym samym kierunku co napływ wody 

morskiej (np. z północy ku południu w Europie oraz z południa ku północy w Nowej Zelandii, 

Filipinach, Chinach, Japonii i Korei). Po ustaniu danego poślizgu skorupy, t.j. w jego 

zanikającej fazie, nagle wystąpiłoby też trzecie niezwykłe zjawisko, t.j. turbulentne 

zawirowania atmosfery. Aczkolwiek teoretyczne wydedukowanie jaką formę zawirowania te 

powinny przyjąć wymagałoby opracowania skomplikowanych modeli matematycznych oraz 

długotrwałych symulacji komputerowych, z opisów zawartych w różnych legendach autor 

wnioskuje że owe zawirowania atmosfery pojawiające się w chwili zaniku poślizgu 

najprawdopodobniej przyjęłyby formę tysięcy małych trąb powietrznych pojawiających się 

równocześnie i wirujących jedna przy drugiej. 

Z wyjaśnień przytoczonych powyżej widoczne zaczynają być główne zjawiska oraz 

ich atrybuty jakie powinny zostać zaobserwowane jeśli ruch skorupy Ziemi nastąpił zgodnie 

z teorią autora. Stąd ich obecność w zapisach historycznych dostarczyłaby dodatkowego 

potwierdzenia dla przedstawionych tu rozważań. Zjawiska te (oraz ich atrybuty) to: 

1. Potopy morskie. Ich atrybuty obejmowałyby: 

(1a) byłyby one typu "inercyjnego tsunami" (t.j. spowodowane zalewem wody 

morskiej nie zaś opadami deszczu), 

(1b) z uwagi na poślizgi skorupy następujące w kilku krótkich skokach, potopy 

te pojawiłyby się w całej serii (t.j. byłoby kilka potopów zaistniałych w relatywnie krótkich 

odstępach czasu jeden od drugiego), 

(1c) zalałyby jedynie wybrzeża skierowane w kierunku poślizgu (np. północne 

wybrzeża Europy, południowe wybrzeża Japonii i Chin). 

2. Tajfuny. Ich atrybuty obejmowałyby: 

(2a) pojawiłyby się dokładnie w chwili rozpoczęcia się ruchów skorupy Ziemi 

stąd wystąpiłyby one równocześnie ze spiętrzaniem się wody morskiej, 

(2b) w początkowej fazie mogłyby one zacząć wiać przy całkowicie 

bezchmurnym niebie, 

(2c) ich kierunek byłby przeciwstawny do kierunku poślizgu skorupy Ziemi 

oraz dokładnie zgodny z kierunkiem nadejścia fal tsunami. 

3. Trzęsienia ziemi (ruchy skorupy). Ich atrybuty obejmowałyby: 

(3a) pojawiłyby się dokładnie w momencie spiętrzania się wody morskiej, nie 

zaś w jakiś czas przed nadejściem potopu jak to zwykle ma miejsce podczas typowych 

tsunami, 

(3b) rzucałyby ludźmi i przedmiotami przeciwnie do kierunku poślizgu 

skorupy, 

(3c) wytworzyłyby siły inercyjne jakie powaliłyby wszystkie obiekty w tym 

samym kierunku (t.j. przeciwstawnie do poślizgu). Stąd rumowiska formowane przez

D-125 

poślizgi skorupy wykazywałyby zdumiewający porządek drastycznie odbijający od chaosu 

rumowisk ze zwykłych trzęsień ziemi. 

4. Trąby powietrzne. Ich atrybuty obejmowałyby: 

(4a) pojawiłyby się dopiero w ostatniej fazie poślizgu, t.j. w chwili gdy poślizg 

skorupy zaniknąłby, 

(4b) byłoby ich tysiące - wirujących równolegle do siebie, ponieważ 

obejmowałyby one całą objętość atmosfery. Trąby te powstałyby przez nałożenie się ruchu 

bezwładnościowego powietrza w kierunku poślizgu skorupy z ruchem powietrza w kierunku 

rotacji naszej planety. 

Warto tu dodać że z uwagi na wzajemne powiązanie przyczynowo-skutkowe z 

mechanizmem poślizgu skorupy ziemskiej, powyższe następstwa tego poślizgu wystąpiłyby 

wszystkie razem tylko w omawianym przypadku, natomiast pojawiałyby się w osamotnieniu 

gdyby wywołane one zostały jakimikolwiek innymi przyczynami. Przykładowo fale tsunami 

wywoływane trzęsieniem ziemi czy wybuchem wulkanu zwykle nadchodzą bez wyraźnej 

zmiany w istniejącym wietrze oraz dopiero w jakiś czas po wyczuwalnych ruchach ziemi, 

tajfuny mogą wiać z wielu kierunków nie zaś dokładnie z północy w Europie czy dokładnie z 

południa w Japonii zaś ich nadejście poprzedzone jest gęstymi chmurami, natomiast 

potężne wiatry wirowe zwykle pojawiają się pojedynczo jako odosobnione trąby powietrzne, 

nie zaś w wielotysięcznych stadach. Stąd też ewentualne historyczne zapisy sygnalizujące 

wystąpienie kilku tych zjawisk w tym samym katakliźmie stanowiłyby jednocześnie 

precyzyjną cechę rozpoznawczą iż mieliśmy tam do czynienia właśnie z poślizgiem skorupy 

Ziemi. 

Zaraz po sformułowaniu teorii zaprezentowanej w niniejszym podrozdziale autor 

rozpoczął usilne poszukiwania literaturowe mające na celu dokonanie owego sprawdzenia. 

Wkrótce po ich rozpoczęciu odkrył on, że istnieją różnorodne historyczne zapisy iż takie fale 

"tsunami" faktycznie miały miejsce. Dla przykładu w książce [1D3] pióra Hermann'a Flohn i 

Roberto Fantechin'a (Commission of the European Communities), "The Climate of Europe: 

past, present and future" (D. Reidel Publishing Company, Holland, 1984, ISBN 90-277- 

1745-1, strona 38) zawarte jest następujące stwierdzenie, cytuję "W Europie pierwsze znaki 

poważnych zakłóceń klimatycznych nadeszły w trzynastym wieku z serią potężnych 

sztormów wietrznych oraz powodzi morskich na niżej położonych wybrzeżach, dla 

przykładu koło Morza Północnego. Zarejestrowane utonięcie od 100 000 do 400 000 ludzi w 

tych incydentach zaszeregowywuje je do największych dotychczas zanotowanych klęsk 

pogodowych." (W oryginale angielskojęzycznym: "In Europe, the first signs of serious 

climatic disturbances came with a number of great wind-storms and sea floods over the 

low-lying coasts, for instance around the North Sea, in the thirteenth century. The reported 

drowning of 100,000 to 400,000 people in some of these incidents places them among the 

worst ever recorded weather disasters.") Powyższy cytat nawiązuje do historycznych 

zapisów dotyczących Diecezji Schleswig (obecnie wybrzeże Danii i Niemiec na Morzu 

Północnym). Rzucającym się w nim jest fakt że dokładnie kopiuje on zarówno kierunek 

(wybrzeża skierowane ku Północy), jak i umiejscowienie (Morze Północne) linii 

najsilniejszego poślizgu przewidzianej przez teorię autora. Warto też dodać, że we 

wspomnianym rejonie kilka istniejących tam kiedyś miasteczek pozostaje zalanych morzem 

nawet i dzisiaj, stanowiąc źródło licznych lokalnych opowieści i legend. Przykładowo 

ogromnie legendarne jest zalanie morzem niezwykle ważnego wówczas ośrodka 

handlowego o nazwie "Vineta". Dokładne zlokalizowanie owego ośrodka obecnie nie jest 

już znane, niektórzy uważają że znajdowało się ono na bałtyckiej Wyspie Usedom, 

zlokalizowanej niedaleko Rügen koło granicy z Polską. Niemniej, gdziekolwiek by ono nie 

było, w 12-tym wieku nagle zapadło się w morze nie pozostawiając po sobie żadnego 

śladu. Autor usiłował ustalić dokładne daty owych powodzi morskich w Schlezwigu i innych 

rejonach północnego Atlantyku, niestety nie odniósł w tym zakresie większego sukcesu. 

Znajomy z Niemiec o zacięciu historycznym twierdził wprawdzie iż najprawdopodobniej 

nastąpiły one w 1202 i 1216 roku, nie był jednak pewien tych dat.

D-126 

Ze studiowanych przez autora źródeł wynika że prawdopodobnie równocześnie z 

Północną Europą potężne tajfuny i towarzyszące im fale tsunami wystąpiły także na 

odwrotnej stronie globu. Zostało to historycznie udokumentowane (np. w opisach Marco 

Polo), iż wkrótce po eksplozji koło Tapanui cały szereg niezwykłych tajfunów wystąpił na 

Morzu Japońskim. Ich dosyć dokładne omówienie znajduje się w książce [2D3] pióra Morris 

Rossabi, "Khubilai Khan, His Life and Times", University of California Press, Berkeley 1988, 

ISBN 0-520-05913-1. Na stronie 102 tej książki podana jest informacja iż w nocy dnia 19 

listopada 1274 roku, jeden ze szczególnie silnych takich tajfunów całkowicie zmiótł z 

powierzchni morza flotyllę i armię mongolską wysłaną przez Khubilai Khan'a, wnuka 

Dżyngis Hana, starającego się zawładnąć Japonią. Na stronie 211 tej samej książki podana 

jest informacja że i następna wyprawa armii mongolskiej wysłanej przez tego samego 

władcę na podbicie Japonii została również zmieciona z powierzchni morza przez podobny 

tajfun i towarzyszące mu fale morskie jakie pojawiły się 15 i 16 sierpnia 1280 roku. Dla 

upamiętnienia nadprzyrodzonej pomocy jaką Japończycy wówczas otrzymali, właśnie owe 

tajfuny spowodowały narodziny słynnego terminu "Kamikaze" (dosłownie znaczącego 

"Boski Wiatr"). Ciekawe że niezależnie od potężnych fal tsunami i tajfunów, na Morzu 

Japońskim zaobserwowano wówczas także i inne zjawiska jakie możnaby interpretować 

jako dowody wielkoskalowych ruchów skorupy ziemskiej. Przykładowo na stronie 209 tej 

samej książki [2D3] podana jest informacja iż woda morska w owym czasie emanowała 

silny zapach siarki. Oczywiście ówcześni zabobonni ludzie zamiast interpretować ten 

zapach jako sygnał ruchów i pęknięć następujących w skorupie ziemskiej, potraktowali go 

raczej jako zły omen sygnalizujący nadejście klęsk militarnych i śmierci licznych 

wojowników. Oto oryginalne brzmienie (w języku angielskim) wspomnianej informacji: "The 

omens included the sighting of a serpent at sea and the smell of sulphur that emanated 

from the sea water." (patrz książka Tsunoda Ryusaku and Goodrich L.C., "Japan in the 

Chinese Dynastic Histories", South Pasadena: P.D. & Ione Perkins, 1951, p. 88). 

Także w Nowej Zelandii autor natrafił na ślady obecności materialnych pozostałości 

ogromnego tsunami wywołanego interesującymi nas ruchami skorupy ziemskiej. Niedaleko 

miejscowości Bluff na południowym czubku Wyspy Południowej Nowej Zelandii pierwsi biali 

osadnicy znaleźli gnijące kłody drzewa których uporządkowane ukierunkowanie "do lądu" i 

ku północy sugeruje iż ich zniszczenie nastąpiło właśnie przez takie morskie powodzie 

"tsunami". Resztki tych gnijących kłód można znależć na równinach otaczających Bluff 

nawet do dzisiaj. Podobnie zorientowane ku północy, tym razem jednak dobrze 

zakonserwowane kłody znajdowane są też w trzęsawisku na południowym krańcu Wyspy 

Północnej Nowej Zelandii, na prywatnej posiadłości niejakiego Karl'a Walker (Kumenga 

Station, Wairarapa, New Zealand). Ponieważ stanowią one głównie drewno szlachetnych 

totara, ów przedsiębiorczy farmer otworzył nawet wytwórnię pamiątek wyłącznie bazującą 

na czerwonym drewnie tych historycznych okazów wydobywanych stopniowo z zaleganego 

przez nie trzęsawiska. 

W północno-wschodniej części Cypru, około 10 kilometrów na północ od 

dzisiejszego miasta portowego Famagusta, mieściło się kiedyś legendarne miasto Salamis. 

Przez dwa tysiące lat cieszyło się ono dostatkiem i zamożnością. Będąc jednym z 

najważniejszych dostawców brązu dla starożytnego świata, nieustannie rosło ono w 

bogactwo i znaczenie. Jego mieszkańcy szeroko znani byli ze swojej ostentacyjnej 

zamożności i ekscentrycznego stylu życia. Do historii przeszło ono dzięki wynalezieniu 

kiełbasy bazującej na miejscowym czosnku rosnącym dziko na Cyprze (do dzisiaj w 

niektórych językach, np. angielskim, nazwa kiełbasy wymawia się "salamis" jak nazwa 

owego miasta). Jego wspaniałe ruiny zajmujące obszar kilku kilometrów kwadratowych 

stanowią obecnie jedną z największych atrakcji turystycznych północnej części tej wyspy. 

Gdy w latach 1992 i 1993 autor odbywał na Cyprze jednoroczny kontrakt Associate 

Professora, ze zdumieniem usłyszał on miejscową legendę, że Salamis zmyte zostało z 

powierzchni ziemi przez ogromną falę morską "tsunami" zaistniałą w czasach 

przypadających wkrótce po eksplozji Tapanui. Oto luźno spisana treść tej legendy:

D-127 

"Owego tragicznego dnia pogoda w Salamis była niezwykle piękna. Nikt z mieszczan 

nie wiedział iż godziny miasta są już policzone. Zwolna zbliżające się ku zachodowi słońce 

złagodziło swoje promieniowanie, zachęcając mieszkańców do wyjścia na ulice. Większość 

ludzi przebywała na zewnątrz budynków, delektując się wspaniałym popołudniem, 

spacerując wzdłuż bazarów, lub kąpiąc się w morzu. Niespodziewanie Ziemia się 

poruszyła. Potężna siła rzuciła ludzi w kierunku południowym. Równocześnie podniósł się 

ogłuszający ryk jakby nasza planeta zawyła z bólu. Budynki i mury zaczęły się załamywać 

ku południu i walić w dół z łoskotem. Znikąd pojawił się potężny tajfun wiejący od północy, 

którego siła zaczęła zdzierać powierzchnię gleby. Przerażeni ludzie dostrzegli jak wody 

morza zaczynają wznosić się wysoko w powietrze aby potem z furią uderzyć na 

rozpadające się miasto. Ci którzy ciągle byli żywi starali się pływać, jednakże wiry i prądy 

wzburzonej wody zapełnionej belkami i pływającymi odłamkami szybko ich obezwładniły. 

Wkrótce potem, miejsce gdzie zaledwie przed godzinami wznosiło się tętniące życiem 

miasto, wyglądało jak potężny wir wodny, w którym fale i wiatr rzucały odłamkami drewna, 

ciałami ludzkimi i potopionymi zwierzętami. Potem noc zapadła. Ci ciągle pozostali przy 

życiu pływając uczepieni do kawałków drewna, przeżyli straszny czas gdy prądy i wiatry 

rzucały nimi w absolutnej czerni. W końcu woda wycofała się z powrotem do morza. 

Następnego ranka nieliczni ocalali nie mogli poznać swego miasta. Salamis było kompletnie 

pokryte piaskiem, mułem i odpadkami. ¯aden dom nie ostał się zniszczeniu. Jedyną więc 

logiczną decyzją dla pozostałych przy życiu było przenieść się do pobliskiego Famagusta 

gdzie zniszczenie było mniej dotkliwe. W następnych latach dwa dalsze podobne potopy 

zmywały wszelkie ślady po już wtedy wyludnionym mieście. W każdym z tych trzech 

kolejnych potopów woda morska wznosiła się do takiej wysokości iż fale przelewały się 

nawet przez dominujące okolicę szczyty górskie zwane 'Trzy Palce'. Gdy w końcu nadszedł 

kres dla tych kataklizmów, Cypryjczycy zauważyli że ich wyspa dostrzegalnie odsunęła się 

od obecnej Turcji w kierunku południowym. Przed potopami brzegi Turcji były bowiem łatwo 

widoczne z północnych plaży Cypru, natomiast po potopach można je było jedynie 

zobaczyć po wspięciu się na któryś z wierzchołków grzbietu górskiego 'Trzy Palce' 

rozciągającego się wzdłuż północnego wybrzeża Cypru." 

Po raz pierwszy autor usłyszał tą legendę od Mustafa Ergil (adres domowy: Mehmet 

Akif Caddesi, Kral Apt. Daire 10, Lefkosa, North Cyprus, Mersin 10, Turkey; tel: 00-90-520- 

72546). Później jednak została ona powtórzona przez wielu innych Cypryjczyków, 

sugerując w ten sposób iż jest ona powszechnie znana na tej wyspie. Stąd też brzmienie tej 

legendy przytoczone powyżej powstało przez złożenie razem kilku jej wersji usłyszanych 

przez autora z odmiennych źródeł. Warto tu też dodać iż w różnych jej wersjach podawane 

są odmienne szczegóły. Przykładowo w niektórych mowa jest o trzech falach wody jakie 

kompletnie pokrywały Cypr, zalewając nawet wierzchołki najwyższych lokalnych gór 

(niestety nie jest podane jakie były wzajemne odstępy czasowe pomiędzy tymi falami), w 

innych tylko jedna taka fala jest odnotowana. Istotnym szczegółem zawartym w jednej 

wersji legendy cypryjskiej, na jaki autor zwrócił uwagę dopiero kiedy ten sam szczegół 

ujawnił się w legendach filipińskich jest, że po zalaniu Salamis nagle pojawiły się mało 

znane w tym rejonie wiatry wirowe podobne do licznych trąb powietrznych jakie omiatały 

powierzchnię wody dodając swój wkład do ogólnego chaosu i zniszczenia. Legendy 

wspominają też o fakcie "dryfowania" Cypru w efekcie tych powodzi powodującym jego 

zauważalne oddalenie się od wybrzeży dzisiejszej Turcji. Ciekawe że fakt tego 

"dryfowania", oraz związanych z nim zmian we wzajemnej orientacji lądów z tego regionu, 

zdaje się być też potwierdzany przez różne wzmianki stwierdzające że przed czasem 

eksplozji Tapanui istniało bezpośrednie połączenie wodne pomiędzy Morzem Śródziemnym 

i Morzem Czerwonym - chociaż nie istniał wtedy jeszcze Kanał Suezki. Floty faraonów 

podobno często korzystały z tego połączenia. Zniknęło ono jednak właśnie w okresie tuż po 

eksplozji Tapanui. Jednym z następstw ruchów Cypru miało być też jakoby źródło gorącej 

wody (podwodny gejzer) jakie po owych potopach buchnęło spod dna morza przy 

miejscowości Kaplica na północym wybrzeżu Cypru. ródło to jednak całkowicie zaniknęło

D-128 

w latach 1980-tych, tak że wizytując jego miejsce w 1993 roku autor nie miał już możności 

porównania jego charakteru z gejzerami z Nowej Zelandii. 

Oczywiście nie trzeba tu dodawać, że natychmiast po usłyszeniu tej legendy autor 

rozpoczął intensywne przeszukiwania historii Cypru w celu odnalezienia dokładnej daty 

owego legendarnego potopu (lokalni ludzie umiejscawiają go gdzieś około połowy 13 

wieku) oraz porównania tej daty z datami wystąpienia podobnych fal tsunami w Japonii i w 

niemieckim Schlezwigu. Gdyby bowiem daty te dokładnie się zgadzały, stanowiłoby to 

ostateczny i niepodważalny dowód iż powodem wszystkich tych morskich potopów było 

poruszenie się skorupy całej naszej planety, nie zaś lokalne trzęsienia ziemi czy kaprysy 

pogody (patrz podrozdział D3.1). Ogromnej pomocy w tych przeszukiwaniach historii Cypru 

udzieliła autorowi Profesor Netice Yildiz, Dziekan ("Head") Wydziału Nauk 

Humanistycznych na Cypryjskim Eastern Mediterranean University, która sama pasjonuje 

się losami Salamis, oraz w przekonaniu której hipoteza autora o zalaniu tego miasta w 

omawiany tutaj sposób najbardziej pasuje do faktów istniejących na miejscu. Profesor Yildiz 

dopomogła też autorowi w opublikowaniu w jednym z najpopularniejszych magazynów 

cypryjskich artykułu [3D3] "Salamis'in y k m Yeni Zelanda'dan m ?" - t.j. "Salamis - czy 

zniszczenie przyszło z Nowej Zelandii" (Kibris - Dr. Faz l Küçük Bulvar , Yeni Sanayi 

Bölgesi, Veteriner Dairesi Yan , Lefkoºa, North Cyprus, Mersin 10, Turkey, nr 1404 z 

29/06/1993, str. 18; oraz nr 1405 z 30/06/1993, str. 18) prezentującego jego hipotezę na 

temat przyczyn zagłady Salamis. 

Jeden z lepiej udokumentowanych opisów historii Cypru (w tym również Salamis) 

zawarty został w książce [4D3] pióra A.C. Brown and H.W. Catling "Ancient Cyprus" (The 

Ashmolean Museum Oxford, Wielka Brytania, 1975 rok, ISBN 0-9000-9018-9). Na stronie 

37 tej książki znajduje się wzmianka sugerująca, że Salamis zbudowane było około roku 

1050 BC. Oto treść tej wzmianki "Aczkolwiek prawie wszystkie osiedla, duże i małe, z 

późnej Epoki Brązu zostały opuszczone przed połową jedenastego stulecia BC, wiele 

odnalezionych osiedli Cypro-Geometrycznych znajduje się w pobliżu swych ważniejszych 

poprzedników z Epoki Brązu. Salamis zostało założone w pobliżu Enkomi;..." (w oryginale 

angielskojęzycznym: "Although nearly all the settlements, large and small, of the Late 

Bronze Age had been abandoned before the middle of the eleventh century BC, many of 

the known Cypro-Geometric I sites are in the vicinity of important Bronze Age 

predecessors. Salamis was established close to Enkomi;..."). Zgodnie z lokalną legendą 

miasto Salamis na Cyprze zbudowane zostało przez Teucer'a, syna króla Telamon'a z 

greckich wysp Salamis, wygnanego z rodzinnej wyspy przez swego ojca z powodu 

niezapobiegnięcia samobójstwu swego brata Ajax'a. Teucer przybył na Cypr wraz z grupą 

jeńców z Wojny Trojańskiej (tej Homera), zbudował tu miasto i zapoczątkował dynastię jego 

królów. Z uwagi na doskonałe usytuowanie geograficzne, Salamis rosło w potęgę i 

bogactwo, jednocześnie przechodząc z rąk do rąk. W roku 342 AD nastąpiło niszczycielskie 

trzęsienie ziemi. Dzięki osobistemu poparciu Heleny, żony rzymskiego cesarza 

Constantius'a II-go, zostało ono jednak częściowo odbudowane, zaś jego nazwę zmieniono 

na "Constantia". Przez następne kilka stuleci, aż do eksplozji w Tapanui w 1178 roku, 

przypadał szczyt wielkości i bogactwa Salamis/Constantii. Zostało ono stolicą Cypru oraz 

siedzibą głowy jego kościoła. Było też głównym miastem portowym Cypru oraz siedzibą 

najbogatszych rodzin kupieckich. W chwili zaistnienia eksplozji koło Tapanui, wraz z resztą 

Cypru Salamis znajdowało się w rękach Bizantyjskich. W latach 1184 do 1191 Cyprem 

rządził tyran o nazwisku Isaac Commeneus, bratanek Manuel'a I władcy Bizancjum. Jego 

tyrania spowodowała, iż na prośbę miejscowej ludności w 1191 roku Cypr podbity został 

przez króla Anglii, Ryszarda I Lwie-Serce w jego drodze na Trzecią Wyprawę Krzyżową. 

Ten najpierw sprzedał go Rycerzom Krzyżowym, gdy jednak w 1192 roku Ci zwrócili go z 

powrotem, Ryszard odstąpił Cypr swojemu przyjacielowi Guy de Lusignan, królowi 

francuskiej Jorozolimy. Po śmierci Guy'a w bitwie o Jerozolimę, jego brat i spadkobierca, 

Aimery Lusignan przejął Cypr i w 1196 roku koronował się jego królem. Założył on dynastię 

francuskich królów Lusignanów która panowała na Cyprze aż do roku 1489, kiedy to Cypr

D-129 

przeszedł w ręce Wenecjan (od których z kolei w 1571 roku odebrali go siłą Turcy 

Ottomańscy). Gdzieś w połowie 13 wieku (autor uważa iż najprawdopodobniej dnia 19 

listopada 1274 roku), a więc za panowania Lusignanów, przyszedł ów niespodziewany 

potop który spowodował upadek Salamis. Po przejściu fali tego potężnego tsunami miasto 

nie nadawało się już do odbudowania, stąd nieliczni pozostali przy życiu mieszkańcy 

przenieśli się do pobliskiej Famagusty. 

Ustalenie dokładnej daty zmycia Salamis z powierzchni Ziemi okazało się dla autora 

zadaniem prawie niemożliwym. Widać jego mieszkańcy zbyt zajęci byli ratowaniem swego 

życia aby dokonywać zapisów w kronikach o dokładnej dacie i czasie zagłady swego 

miasta. Jednakże na podstwawie dotychczas odszukanych danych historycznych wnioskuje 

on że zmycie to nastąpiło już w 13 wieku, ale przed 1291 rokiem, czyli właśnie w okresie 

najsilniejszych poślizgów skorupy Ziemi spowodowanych eksplozją Tapanui. Następujący 

cytat z książki [4D3] strona 74, stwierdza że w 1291 roku Salamis było już całkowicie 

niezamieszkałe: "Wyspa ta zyskała na szczególnym znaczeniu z uwagi na jej bliskość do 

Ziemi Świętej, najpierw jako baza wypadowa dla kontynuacji Wypraw Krzyżowych aż do 

upadku Acre w 1291 roku, później zaś jako baza dla handlu z obszarami w rękach 

muzułmańskich. Dla mieszkańców Cypru ów okres nie był najszczęśliwszym, jako że 

prawie nie istniało mieszanie się pomiędzy nimi oraz ich panami feudalnymi i Zachodnimi 

kupcami którzy osiedlili się głównie w kluczowym mieście portowym Famagusta, kilka mil 

na południe od wtedy już opuszczonego Salamis/Constantia." (W oryginale 

angielskojęzycznym: "The island derived a particular importance from its proximity to the 

Holy Land, first as a base for continuing crusade activity until the fall of Acre in 1291, later 

as a base for trade with the lands in Moslem hands. For the Cypriots themselves the period 

was not a happy one, and there was relatively little intermixing between them and their 

feudal lords and the Western merchants who established themselves particularly at the key 

port town of Famagusta, a few miles south of the now abandoned site of 

Salamis/Constantia.") Jednocześnie książka [5D3] pióra Vassos Karageorgis, "Salamis in 

Cyprus" (Thames and Hudson, Great Britain, 1969, 500-39006-I) na stronie 198 zawiera 

wzmiankę jaka dokumentuje zniszczenie Salamis w 13 wieku, już po koronowaniu się 

pierszych Lusignanów. Oto treść tej wzmianki: "W owym wykopalisku, znanym jako 

Cambanopetra, znaleziono dowody na ciągłe zamieszkiwanie Salamis-Constantii w 

średniowiecznym okresie, w czasie gdy Famagusta położona bardziej na południe była już 

prosperującym miastem. Monety z okresu Lusignanów, znalezione tu a także w obrębie 

Bazyliki Św. Epiphanius'a rozszerzają historię Salamis aż do trzynastego wieku AD, dając w 

ten sposób miastu życie dwudziestu-trzech stuleci, licząc od czasu jego założenia w 

jedynastym stuleciu BC aż do jego końcowego opuszczenia." (W oryginale 

angielskojęzycznym: "At this site, known as Cambanopetra, there is evidence of the 

continued occupation of Salamis-Constantia during the Medieval period, at a time when 

Famagusta to the south was already a prosperous city. Coins of the Lusignan period, found 

both here and in the area of the Basilica of St. Epiphanius bring the history of Salamis down 

to the thirteenth century AD thus giving the city site a life of twenty-three centuries, from the 

time of its foundation in the eleventh century BC down to its final abandonment.") 

Na zakończenie niniejszych dociekań o zagładzie Salamis warto tu dodać, że istnieją 

różnorodne dowody materialne potwierdzające jego zniszczenie przez raptowny ruch 

skorupy ziemi z południa ku północy oraz przez wywołaną tym ruchem potężną powódź 

morską nadchodzącą od północy. Przykładowo kolumny i mury starych budynków tego 

miasta zostały tak powalone iż leżą one na linii północ-południe, zaś ich najwyższa część 

skierowana jest ku południowi, co dokumentuje inercję uderzenia (oraz falę tsunami) 

działającą z północy na południe. Większość kolumn i murów złamana jest też na około 

połowie swej wysokości, sugerując w ten sposób odgórne działanie siły niszczącej takiej jak 

silny strumień wody lub huragan. Kilka z najlepszych zdjęć dokumentujących powyższe 

fakty zawartych zostało w książce [6D3] pióra Vassos Karageorghis, "Cyprus" (Nagel 

Publishers, Geneva, Switzerland, 1968). Na stronach 26 do 27 (fotografie 4 i 5) zawiera ona

D-130 

przedwykopaliskowe (a więc z czasów zanim ludzie pozmieniali położenia gruzów) zdjęcie 

kolumnady z ruin Gimnazjum w Salamis, na którym prawie wszystkie kolumny obalone są 

ku południu, znaczna zaś część z nich złamana została w połowie swej wysokości. W 

Rzymskim Gimnazjum ze Salamis odkopany też został basen kąpielowy oryginalnie 

otoczony szeregiem rzeźb ustawionych wzdłuż ścian naokoło ocieniającego go 

pomieszczenia. W czasie wykopalisk archeolodzy byli zdumieni iż wszystkie te rzeźby 

leżały zgrupowane w centrum basenu jakby ktoś celowo je tam powrzucał i potem 

przykopał zwałami piasku (np. patrz [6D3] strona 31 - fotografia 4). Oczywiście znajomość 

hydromechaniki ujawnia iż takie położenie ruchomych obiektów dokumentuje wodę nagle 

wdzierającą się do pomieszczenia przez dach i zmywającą (rzucającą) rzeźby od ścian ku 

centrum. Sam kształt kup piasku zakrywającego byłe budynki Salamis także sugeruje iż 

piasek ten naniesiony został przez wodę a nie przez wiatr. Finalnie, w mieście brak jest 

śladu zaistniałych pożarów które musiałyby wystąpić w przypadku innych możliwych 

przyczyn jego zniszczenia, np. trzęsienie ziemi czy najazdu wroga. (Przykładowo, gdy 13 

lipca 1993 roku telewizje światowe pokazywały filmy z Japońskiej wyspy Okushiri 

zniszczonej w tym dniu silnym trzęsieniem ziemi mierzącym 7.8 na skali Richter'a, wyraźnie 

widać było że płonęły tam prawie wszystkie budynki.) Fakty wskazują więc na to że 

legendarne miasto Salamis na Cyprze stanowiło kolejną ofiarę ogromnych fal tsunami jakie 

pojawiły się po eksplozji Tapanui. 

Legenda o zagładzie Salamis ujawniona podczas profesury autora na Cyprze 

zachęciła go do rozpoczęcia podobnych poszukiwań w mitologii innych narodów. 

Korzystając więc z podjęcia w 1993 roku kontraktu profesorskiego w Malezji, również i tam 

autor rozpoczął poszukiwania legend o potopach. Niestety w czasach eksplozji Tapanui 

prawdopodobnie nie istniało jeszcze w Malezji osadnictwo zdolne do wypracowania 

własnego dorobku mitologicznego, a ponadto wybrzeża tego kraju we większej swej części 

skierowane są niemal równolegle do linii poślizgu. Z tego też powodu jak dotychczas autor 

nie znalazł żadnej legendy malezyjskiej na ten temat. Jednakże w krajach sąsiednich 

niespodziewanie udało mu się ujawnić cały ich szereg. Pierwsza z odnalezionych przez 

autora tego typu legend pochodziła z południowo-wschodnich wybrzeży Chin, gdzie 

wkrótce po eksplozji Tapanui wystąpiły ogromne powodzie morskie jakie w mitologii z 

tamtego regionu znane są pod nazwą "wielkiego potopu" (po angielsku "The Great Flood" 

lub "The Deluge"). Jedna z legend chińskich referujących do tego potopu, mającego 

miejsce pod wieczór którejś niezdefiniowanej jesieni, opublikowana jest jako legenda numer 

67 pod tytułem "The Great Flood", na stronach 161 do 173 książki [7D3] pióra Wolfram'a 

Eberhard, "Folktales of China", Routledge & Kegan Paul, Ltd., London, 1965, Library of 

Congress Catalog Card Number: 65-25440. Oto jej streszczenie: 

"Dziewiętnastoletni drwal o nazwisku Chou Ch'eng mieszkał ze swoją matką w 

samotnym domku położonym wysoko na zboczu góry przy skraju wsi. Każdego dnia 

wieszał on swoją stalową siekierę na kołku do noszenia i szedł w góry do lasu aby narąbać 

drzewa. Drzewo to następnie zanosił do pobliskiego miasteczka, gdzie po sprzedaniu go 

kupował ryżu jaki wystarczał na jeden dzień wyżywienia dla niego i jego matki. Pewnego 

jesiennego dnia gdy jak zwykle był w lesie, do jego domku przyszedł wędrowny mnich 

buddyjski i poprosił o daninę z ryżu. Matka w obawie że jej syn po powrocie z lasu nie 

będzie miał co jeść początkowo odmówiła, później jednakże widząc głód mnicha odlała mu 

z metalowego garnka połowę porcji trzymanej dla syna. Po zjedzeniu mnich powiedział do 

matki co następuje. 'Mam ci coś ważnego do powiedzenia. Gdy twój syn Chou Ch'eng 

powróci do domu, każ mu iść do miasta i kupić arkusze papieru (pergaminu) oraz mąkę, 

przygotować klej, potem zaś z warstew włókien roślinnych i papieru skleić łódź o zakrytym 

dachu. Kiedy białe oczy w rzeźbach dwóch lwów przed wejściem do dużej świątyni we wsi 

zmienią kolor na czerwony, musicie oboje wsiąść do tej łodzi, ponieważ cały ląd tutaj 

zniknie na zawsze pod wodą.' Po powrocie syna matka powtórzyła zalecenia mnicha. 

Aczkolwiek Chou Ch'eng był sceptycznie nastawiony do całej opowieści, wykazał dużą 

dyscyplinę i wykonał łódź z wodo-szczelnym dachem zgodnie z instrukcjami. Następnie, co

D-131 

jakiś czas zbiegał w dół do wsi aby sprawdzić czy oczy owych dwóch lwów przed świątynią 

zmieniły już swój kolor na czerwony. Grupa miejscowych obiboków, którzy z nudów 

zabawiali się przed świątynią, zainteresowała się dlaczego tak często zbiega on w dół do 

wsi i zagląda w oczy owym lwom. Zapytali więc o to Chou. 'Ja sprawdzam czy oczy lwów 

zmieniły już swój kolor na czerwony' – odpowiedział prostodusznie Chou. Obibocy 

postanowili więc sprawdzić co on uczyni kiedy oczy te zmienią kolor. Aby spłatać mu figla 

pomalowali więc owe oczy lwów czerwoną farbą. Kiedy więc pod wieczór następnego dnia 

Chou Ch'eng zbiegł ponownie do wsi aby sprawdzić kolor oczu tych lwów przy świątyni, 

odnotował że właśnie zmieniły one kolor na czerwony. Pospiesznie pobiegł więc do domu i 

szybko oboje z matką zamknęli się szczelnie w swej łodzi. Wkrótce po tym usłyszeli 

ogłuszający łoskot. Kiedy ośmielili się wyglądnąć na zewnątrz, naokoło nie było widać nic 

innego tylko wodę morską rozciągającą się od horyzontu po horyzont. Woda ta odebrała 

życie ogromnej liczbie ludzi i zwierząt. Chou uratował kilka pływających wokoło jego łodzi 

stworzeń, oraz jednego człowieka, o nazwisku Wu Yi. Wu Yi twierdził, że jest jedynym 

pozostałym przy życiu z pięcio-osobowej rodziny ponieważ tylko on umiał pływać. 

Aczkolwiek nie było wiatru, przez całą noc ich łódź płynęła po morzu {prawdopodobnie 

unoszona falami tsunami}. Gdy się zbudzili następnego ranka słońce było już wysoko, zaś 

ich łódź leżała na brzegu morskim jakiejś górzystej wyspy. Po wyjściu na ląd Chou 

zbudował nową chatkę i wrócił do zarobkowania drwalstwem." 

Aczkolwiek w tym punkcie zdaje się być naturalny koniec legendy o wielkim potopie 

chińskim, omawiana tu jej wersja nie kończy się tak szybko. Przyczyną wydłużenia tego 

mitu o drugi wątek najprawdopodobniej jest przypadkowe złożenie w jedno opowiadanie 

dwóch odmiennych legend o dwóch różnych drwalach. Przebieg bowiem dalszych przygód 

Chou Ch'eng jest niemal identyczny do losów kolejnego drwala opisanych w całkowicie 

innej legendzie chińskiej, jedna z licznych wersji której opublikowana jest pod tytułem 

"Wang Erh and the Golden Hairpin" (t.j. "Król Erh i złota spinka do włosów") w książce [8D3] 

pióra Joanne O'Brien, "Chinese Myths and Legends", 1st edition, Arrow Books Limited (20 

Vauxhall Bridge Road, London SW1V 2SA) 1990, ISBN 0-09-962060-X, strony 75-82. W tej 

drugiej legendzie, która przytoczona została jako druga część omawianego tu mitu o 

wielkim potopie chińskim, bohaterski drwal dokonuje kilku dalszych czynów które przez 

przypadek wiążą się nieco z treścią podrozdziału G niniejszej monografii. Najważniejszym z 

nich było przyjście z pomocą córce miejscowego władcy, Excellency Wang (w 

mandaryn'skiej chińszczyźnie słowo "wang" znaczy "król"). Uprowadzona ona została do 

niezwykłej pieczary (bazy?) podziemnej pełnej różnych cudowności i oświetlonej światłem 

powodującym wzrost roślin a przypominającym jarzenie pochłaniania omówione w 

podrozdziale H6.1 monografii [1/4]. Wszechpotężna istota latająca, w legendzie nazywana 

"ogre" (UFOnauta?), która porwała piękną panienkę, wytwarzała wirującą czarną chmurę 

podczas lotu, zaś do swej podziemnej bazy wlatywała przez szklisty tunel zaczynający się 

na zboczu góry i we wyglądzie zbliżony do tuneli UFO opisanych w rozdziale G. Do 

siedziby owego "ogre" Chou opuścił się na żelaznym łańcuchu i uratował piękną panienkę. 

Potem miał też interesujące przejścia z Wu Yi, który oczywiście nie oparł się pokusie 

przywłaszczenia sobie nagrody we wysokości 10 000 "ounces of gold" oferowanej za 

uratowanie córki Excellency Wang'a, blokując przedtem Chou w owej podziemnej 

pieczarze. Na szczęście w pieczarze znajdował się też metalicznie lśniący dragon (wehikuł 

UFO?). Gdy Chou dosiadł tego dragona i pociągnął za jeden z jego rogów (dźwignię 

startową?) został on w niewytłumaczalny sposób wyniesiony na powierzchnię. Przejścia te 

dostarczyły legendzie wymownego morału końcowego stwierdzającego 'nie ufaj ślepo 

komuś tylko dlatego że kiedyś uratowałeś mu życie'. 

W omawianej tu legendzie chińskiej nie podano żadnej daty jaka umożliwiałaby 

historyczne umiejscowienie opisywanego nią wielkiego potopu. Występuje w niej jednak 

sporo informacji kluczowych które umożliwiają zgrubne oszacowanie tej daty. Do informacji 

tych zaliczyć można m.in.: siekierę żelazną i łańcuch żelazny używane przez głównego 

bohatera, metalowy garnek w jakim jego matka gotowała ryż, wędrownego mnicha-żebraka

D-132 

buddyjskiego, szczególny typ wodoszczelnego papieru (pergaminu) umożliwiającego 

budowanie łodzi, nagrodę wypłacaną w "ounces of gold", władcę zwanego "Excellency 

Wang". Przykładowo taki właśnie wodoszczelny papier używany do budowy łodzi 

wynaleziono w Chinach dopiero około roku 700 A.D. (patrz [9D3] "The Encyclopedia 

Americana - International Edition", Grolier Inc., 1991, ISBN 0-7172-0122-8, tom 21, str. 

376), natomiast wędrowni mnisi-żebracy buddyjscy pojawili się w Chinach dopiero od około 

1100 roku A.D. Po przedyskutowaniu więc zawartych w legendzie informacji ze studentami 

autora z Uniwersytetu w Malezji którzy wywodzili się właśnie z południowo-wschodniego 

wybrzeża Chin, na bazie ich znajomości tamtejszej historii i kultury udało się ustalić że 

omawiany tu wielki potop morski w Chinach miał najprawdopodobniej miejsce właśnie około 

połowy XIII wieku. 

Przytoczony powyżej mit nie jest jedyną legendą z Chin opisującą ten sam wielki 

potop morski. Zupełnie odmienną legendę opowiedziała Mrs. Lee Kong Fah (279 Lorong 

Setia Tujuh, Air Keroh Heights, 75450 Melaka, West Malaysia), matka chrzestna jednego 

ze studentów autora w Malezji, oraz potwierdziła jego matka, Mrs. Tan Siew Lan (294 Jalan 

Tan Sri Manickavasagam, 70200 Seremban, Negeri Sembilan, West Malaysia). Streśćmy 

więc teraz pokrótce legendę Mrs Lee o wielkim potopie morskim w Chinach. 

"Rybak o nazwisku Yeang Xiang-Ji oddał cały swój połów w celu przekupienia i 

uspokojenia bandy huliganów którzy rzucali kamieniami w cudownego żółwia którego 

pancerz błyskał na obrzeżu pięcioma kolorami: czerwonym, błękitnym, zimno-zielonym, 

żółtym i brązowym. {Ciekawe że opis tego żółwia dokładnie odpowiada spodziewanemu 

wyglądowi wehikułu UFO - patrz podrozdział G.} Jako wyraz wdzięczności za jego 

szlachetny czyn, ze żółwia wyszła niezwykle piękna panienka która przedstawiła się jako 

córka władcy mórz i zaprosiła go do pałacu swego ojca. {W opisie z tej legendy chińskiej, 

władca mórz nieco przypominał nasze opowiadania o Neptunie.} Rybak ujęty niezwykłą 

urodą tej panienki oczywiście się zgodził. Po wsiądnięciu do żółwia zanurkowali pod wodę i 

po jakimś czasie dotarli do pięknego pałacu. {Interesujące, że sam pałac króla mórz, jak i 

dotarcie do niego, w opisie z omawianej legendy znowu blisko przypominało współczesne 

raporty z uprowadzeń do wnętrza podwodnych UFO.} Władca mórz po bliższym poznaniu 

rybaka zaproponował mu pozostanie na zawsze i ożenienie się ze swoją piękną córką. 

Rybak oczywiście się zgodził. Zastrzeżeniem jednak małżeństwa i pobytu w pałacu było że 

rybak nigdy nie otworzy magicznej skrzynki sześciennej zawartej w środku pałacu. Ze 

skrzynki tej jakoby miały wywodzić się wszystkie magiczne moce władcy mórz. {Ciekawe że 

zarówno wyglądem jak i miejscem umieszczenia w centrum pałacu skrzynka ta 

przypominała komorę oscylacyjną zawartą w pędniku głównym magnokraftów i UFO (np. 

patrz opisy w oddzielnych monografiach [2] i [3] oraz w rozdziale G1 z tej monografii).} 

Oczywiście nierozważny rybak nie oparł się pokusie otwarcia tej skrzynki, w efekcie 

sprowadzając na Ziemię wielki potop morski który uśmiercił ogromną liczbę ludzi, włączając 

w to i samego Yeang Xiang-Ji." 

Gdyby więc treść legendy Mrs. Lee przetłumaczyć na współczesny język, wielki 

potop morski na Ziemi spowodowany został przypadkowym i wysoce nierozważnym 

uwolnieniem zawartości (np. energii) zgromadzonej w komorze oscylacyjnej UFO. Przy 

takiej interpretacji przyczyna omawianego potopu byłaby więc dokładnie tą samą co 

przyczyna opisana teorią autora z niniejszej monografii. 

Kolejny obraz potopu chińskiego przedstawiony został w legendzie "The Quellers of 

the Flood", zawartej w książce [10D3] pióra Cyril'a Birch, "Chinese Myths and Fantasies", 

Oxford University Press, London 1961 (reprinted 1971), ISBN 0-19-2741128, strony 20-33. 

Oto krótkie podsumowanie tej legendy. "Istota zwana 'Yellow Emperor' która żyła w niebie 

sprowadziła potop na Ziemię. Jej wnuk 'Kun' przyszedł jednak ludziom z pomocą i w kilku 

kolejnych działaniach stopniowo osuszył lądy. Wtedy 'Yellow Emperor' wysłał na ziemię 

'Chu-jung' zionącego ogniem i ten zabił Kun'a. Po jego śmierci potop został więc 

powtórzony i ponownie zalał lądy. Kun jednak się odrodził w formie swojego syna, smoka z 

rogami (horned dragon), który finalnie osuszył kontynenty. Ludzie mogli więc powrócić na

D-133 

pola i znowu posiać zboża." Interesujących w tej legendzie jest kilka motywów. Pierwszy z 

nich to że odpowiedzialność za potop ponosiły mityczne istoty żyjące w niebie, jednak nie 

bóg. Drugi motyw to że faktycznie był to nie jeden potop, a cała seria kilku zalewów i 

wysuszeń lądu następujących jeden po drugim. Trzeci motyw to że potopy te trwały raczej 

krótko bowiem przetrwały go nasiona które ludzie mogli siać po wycofaniu się wody. 

Ostatnim istotnym elementem, to że legenda ta pod żadnym względem nie przypomina 

chrześcijańskiej opowieści o Arce Noego. 

Podobny wielki potop (czy raczej seria potopów) odnotowany też został w Korei i 

opisywany jest tamtejszą mitologią. Jedna z legend na jego temat opublikowana została 

jako legenda numer 8 zatytułowana "The Great Flood" (t.j. "Wielki Potop") w książce [11D3] 

pióra Zong In-Sob, "Folk Tales from Korea", Greenwood Press, New York 1969, SBN 8371- 

1930-8, strony 16-18. Oto jej streszczenie: 

"Gdy nastąpił Wielki Potop, mały chłopiec uratował się dzięki wdrapaniu na pień 

drzewa. Kiedy tak na nim płynął, w jego pobliżu pojawiło się kilka różnych stworzeń jakie 

także uratował przenosząc je na swój pień. Potem w pobliżu zobaczył innego chłopca 

którego też chciał uratować. Jednakże jego pień, widocznie wiedząc o złym charakterze 

tego drugiego chłopca, zdecydowanie się sprzeciwiał. Mimo wszystko, na przekór oporów 

swego pnia, uratował on także tego innego chłopca. Kiedy woda wyrzuciła ich na brzeg, 

obaj chłopcy najęli się do pracy u bogatej wieśniaczki z piękną córką. Bohater i córka 

zakochali się w sobie. Jednakże uratowany przez niego chłopiec uknuł złą intrygę 

nakierowaną na zdobycie pięknej panienki dla siebie. Z pomocą innych uratowanych przez 

siebie stworzeń, oryginalny bohater pokonuje wszakże złego rywala który tak pośpiesznie 

zapomniał iż zawdzięcza mu swe życie." 

Aczkolwiek w owej koreańskiej legendzie nie występują żadne klucze jakie 

umożliwiłyby datowanie opisywanych nią zdarzeń, autor jednakże uważa iż podobieństwo 

niektórych jej szczegółów i wątków (np. uratowanie innych stworzeń i drugiego chłopca, 

późniejsza niewdzięczność osoby która zawdzięczała głównemu bohaterowi swe życie) do 

treści legendy chińskiej z [7D3] świadczy o tej samej dacie obu potopów. Zasadą z jakiej 

autor wywodzi to stwierdzenie jest obserwacja iż jeśli dwa różne opowiadania odnoszą się 

do tego samego historycznego wydarzenia (w tym przypadku do tego samego potopu), 

wtedy z biegiem czasu ludzie powtarzający te opowiadania mieszają ich szczegóły, 

wprowadzając do każdego z nich elementy zaczerpnięte z drugiego. Z uwagi na 

historyczne sąsiedztwo Korei i Chin oraz ich związki kulturowe, takie wymieszanie opisów 

tego samego potopu występującego równocześnie w obu tych krajach jest niemal 

nieuchronne. 

Japonia, Korea i Chiny położone są w pobliżu linii największego poślizgu skorupy 

ziemskiej spowodowanego eksplozją Tapanui. Jeśli zapoznać się z legendami innych 

narodów mieszkających wzdłuż tej linii, prawie każdy z nich posiada też jakieś opowieści 

referujące do ogromnego potopu morskiego. Najwięcej takich legend posiadają Filipiny. 

Wynika to najprawdopodobniej z faktu iż położone są one właśnie przy linii największego 

poślizgu skorupy, że na ich obszar składa się wiele oddzielnych wysp których mieszkańcy 

niezależnie od siebie wypracowali różne legendy wyjaśniające tą samą serię potopów, a co 

najważniejsze iż Filipiny leżą niedaleko Nowej Zelandii będącej przecież źródłem 

omawianego tu kataklizmu. Każdy z licznych narodów filipińskich w swoje legendy o 

wielkim potopie zakodował odmienne wątki i morały. Uderzające iż jednak prawie żaden z 

nich nie powtórzył wątków istniejących w chrześcijańskiej mitologii o Arce Noego, 

zaprzeczając w ten sposób utartym poglądom wielu naukowców iż wszystkie legendy o 

wielkich potopach wywodzą swe pochodzenie ze źródeł chrześcijańskich. Dla przykładu w 

książce [12D3] pióra Dean S. Fansler, "Filipino Popular Tales", Folklore Associates Inc., 

Hatboro, Pennsylvania, 1965, strona 421, zawarta jest jedna z legend filipińskich pod 

tytułem "How the crow become black" (t.j. "Jak kruki stały się czarne"). Zgodnie z nią, gdy 

władca mórz (o nazwisku "Dumagat") rozgniewał się na ludzi iż łowią oni jego ryby, otwarł 

on ogromną rurę jaka łączy ze sobą poszczególne morza i zalał wodą lądy topiąc prawie

D-134 

wszystkich ludzi. Na ciałach potopionych zaczęły wtedy żerować kruki, za co sympatyczny 

ludziom władca lądów (o nazwisku "Bathala") zamienił kolor ich piór na czarny. Warto tu 

dodać że powyższa legenda filipińska o wielkim potopie morskim posiada szczegóły 

umożliwiające jej przybliżone datowanie właśnie na okres eksplozji Tapanui. Przykładowo 

występujący w niej władcy morza i lądów reprezentuje mitologię filipińską sprzed okresu 

nadejścia tam religii napływowych takich jak muzułmanizm, buddyzm, czy chrześcijanizm. 

Inną ciekawostką tej legendy jest, że być może faktycznie relacjonuje ona zaobserwowany 

empirycznie fakt niedawnej zmiany koloru upierzenia kruków. Wszakże zgodnie z tym co 

wyjaśniono w podrozdziale C7.1, eksplozjom wehikułów UFO drugiej i trzeciej generacji, a 

także raptownym zmianom położenia biegunów magnetycznych Ziemi, towarzyszyć może 

pojawianie się wielu nowych mutacji organizmów jakie mieszkają na intensywnie 

natelekinetyzowanym obszarze. Mogło się więc zdarzyć, że przez eksplozją Tapanui kruki 

zamieszkujące obszar Pacyfiku miały białe pióra, zaś dopiero natelekinetyzowanie tego 

obszaru spowodowało pojawienie się ich czarnopiórej mutacji. Z powodu lepszego 

dostosowania do wymogów przetrwania, ta czarna mutacja kruków mogła stopniowo 

wyprzeć i całkowicie zastąpić poprzednie białe kruki. Tak nawiasem mówiąc to w Nowej 

Zelandii do dzisiaj żyje ptak jaki jest niemal identyczny do kruka, jednak jakiego upierzenie 

ma czarno-białe łaty. Z uwagi na podobieństwo jego upierzenia do europejskiej sroki, ptak 

ten lokalnie nazywany jest "magpie" (co oznacza sroka), aczkolwiek w budowie ciała, 

wyglądzie, i w trybie życia jest on bliższy krukowi niż sroce. 

Zupełnie inna przyczyna dla filipińskich potopów morskich jest przedstawiona w 

legendzie "The flood story (Bukidnon people)" spisanej w książce [13D3] pióra Mabel Cook 

Cole, "Philippine Folk Tales", A.C. McClurg & Co, Chicago 1916, strony 125-126. Zgodnie z 

nią ogromny krab wszedł do oceanu powodując wystąpienie mórz z brzegów, zalew lądów, 

potopienie ludzi, itp. Znowóż przyczyna, przebieg i główne wątki tej legendy całkowicie 

różnią się od opowieści o Arce Noego. 

W książce [14D3] pióra F. Landa Jocano, "Myths and Legends of the Early Filipinos", 

Phoenix Press, Inc., 315 Quezon Boulevard Extension, Quezon City, Philippines, 1971, 

Library of Congress Catalog Card No.: 72-156406, zawarty jest cały rozdział zatytułowany 

"The Great Floods" (t.j. "Wielkie Potopy") przytaczający 5 legend z różnych wysp filipińskich 

omawiających nawiedzające je potopy. Niezwykle ciekawa jest legenda opisana tam pod 

tytułem "A story of the Flood in Ibelon", która wyjaśnia iż przyczyną potopu o światowym 

zasięgu była śmierć mitycznego stworzenia zwanego Rabut. Stworzenie to przedstawiane 

było jako ogromny rumak lub pegaz z ludzką twarzą. Jego podstawowym atrybutem była 

więc zdolność do działania jako inteligentny środek transportowy (przykładowo jak UFO czy 

magnokraft z niniejszej monografii). Oto co legenda ta stwierdza na stronie 32: "Kopnięcia 

umierającego Rabut'a wstrząsnęły całym światem. Wstrząsy te były tak potężne, że 

wulkany wybuchły zaś morza wytoczyły się na lądy, pokrywając wodą całą Ziemię". (W 

oryginale angielskojęzycznym: "The dying kicks of Rabut shook the whole world. The 

shaking was so violent that volcanoes erupted and the sea rolled inland, covering the entire 

Earth".) Interesujące że powyższa legenda podkreśla fakt wystąpienia całego szeregu 

potopów wywołanych tą samą przyczyną, nie zaś tylko pojedynczej powodzi. Jeśli zaś 

zinterpretować jej stwierdzenia z użyciem współczesnej terminologii, za pomocą pojęć 

zrozumiałych kilkaset lat temu objaśnia ona przyczynę światowych potopów przez "śmierć 

ogromnego środka transportowego którego wielokrotne uderzenia siłowe skierowane w 

naszą planetę spowodowały kilka kolejnych poślizgów skorupy Ziemi". W ten sposób treść 

owej legendy filipińskiej dokładnie powtarza zawartość legend maoryskich jakie 

zapoczątkowały badania autora przedstawione w tej monografii, a także pokrywa się z 

teorią zaproponowaną w niniejszym podrozdziale. 

Jednym z elementów zwracających uwagę w powyższej legendzie jest mityczne 

stworzenie zwane Rabut. Również w mitologii chińskiej występuje para podobnych 

stworzeń: męski "dragon" - czyli smok, oraz żeński "feniks" - czyli ognisty ptak. (W mitologii 

chińskiej dragon i feniks tworzą parę stworzeń tego samego gatunku a jedynie odmiennej

D-135 

płci, t.j. cygarowaty „dragon” był samcem zaś okrągła „feniks” z ognistym ogonem była jego 

samiczką; od czasu do czasu tych dwoje sprzęgało się razem jak czynią to magnokrafty 

pokazane na rysunkach F1b i F14 z monografii [1/4].) Z kolei w mitologii indonezyjskiej z 

wyspy Bali znane jest ogromne stworzenie latające zwane ptakiem Garuda. Bardzo 

podobny do Garudy jest mityczny ptak "Petalawati" znany w Malezji z obrządków 

obrzezywania synów tamtejszych władców (ptaka Petalawati miał oblatywać sam bóg Siva). 

Rabut, pegaz, Garuda, Petalawati, smok (dragon), czy feniks stanowią przykłady stworów 

odznaczających się atrybutami które w zdumiewający sposób pokrywają się z atrybutami 

magnokraftów i UFO. Przykłady takich atrybutów wspólnych dla smoków (dragonów) i UFO 

są jak następuje: (1) potrafiły latać, (2) stanowiły środek transportowy, (3) mogły być 

ujeżdżane tylko przez istoty o zdolnościach nadprzyrodzonych podobnych do zdolności 

dzisiejszych UFOnautów (np. w chińskiej legendzie buddyjskiej o tzw. "osiemnastu 

nieśmiertelnych" jeden z owych nieśmiertelnych nazywający się "Nantimitolo" lub "Taming 

Dragon Lohan" co znaczy "ujeżdżacz smoków" słynął właśnie ze swej umiejętności latania 

na smokach; również sam Budda słynął ze swej umiejętności ujeżdżania smoków), (4) 

zionęły ogniem, (5) pokryte były gorejącą łuskowatą "wężową skórą" w wyglądzie 

identyczną do podświetlanego od spodu popękanego węgla warstwowego gromadzącego 

się przy wylotach pędników UFO - patrz opisy tego węgla zawarte w podrozdziale H2.3, (6) 

niekiedy zamieszkiwały podziemne szkliste tunele, podobne do tuneli opisanych w 

podrozdziale H2.1, (7) w dawnych legendach smoki zawsze kojarzone były ze złotem, 

podobnie jak w podrozdziałach C10 i F1 oraz punktach #4 i #5 rozdziału H eksplozje UFO 

obciążane są odpowiedzialnością za rozsiew złotego runa (np. w/g starych opowieści smoki 

lubowały się w złotym kruszcu który nagromadzały one w swoich jamach po czym 

wylegiwały się na jego stosach). Z uwagi na powyższe można więc przypuszczać iż smok 

(dragon), feniks, Garuda, Petalawati, Rabut, pegaz, itp., najprawdopodobniej po prostu 

stanowią interpretacje wehikułów UFO przesz starożytnych ludzi którzy nie znali przecież 

jeszcze maszyn - szczególnie zaś maszyn jakie latają. Wszakże nawet w obecnych 

czasach mieszkańcy niektórych odosobnionych wysp Pacyfiku ciągle wierzą że samoloty 

odrzutowe to jakieś mityczne ptaki przylatujące z nieba. 

Legendy filipińskie z [14D3] przytaczają też dosyć dokładne opisy samego przebiegu 

owej serii nienaturalnych potopów morskich. Opisy te kładą nacisk na fakt równoczesnego 

wystąpienia tajfunów i powodzi morskich, jakie dodatkowo uzupełnianie są niezwykłymi 

wiatrami wirowymi omiatającymi powierzchnię wezbranych mórz. Oto przykład cytatu 

zaczerpniętego z legendy "Bisayan version of the flood story", zawartego na stronie 30 

książki [14D3]: "Dzień wyznaczony na wielki potop nadszedł. Makliumsasilgan, władca 

morza, otwarł wrota swojego królewstwa. Saragan-sabagiw, władca sztormów, spuścił z 

uwięzi trąby powietrzne, gęste chmury, oraz burze z piorunami. Wyglądało to jakby 

nadszedł koniec świata." (W oryginale angielskojęzycznym: "The day set for the great flood 

come. Makliumsasilgan, Lord of the Sea, opened the gates of his dominions. Saragansabagiw, 

Lord of the Storms, let loose whirlwinds, dense clouds, and thunderstorms. The 

world seemed about to end.") 

Jeśli przeanalizować opisy potopów z różnych legend filipińskich, wykazują one kilka 

cech wspólnych. Cechy te to: (1) potopy owe polegały na wystąpieniu morza z brzegów 

jakie wdzierało się na lądy (były więc to potopy morskie nie zaś potopy spowodowane 

ulewnymi deszczami), (2) wystąpił cały szereg potopów zaistniałych w relatywnie 

niewielkich odstępach czasu od siebie, nie zaś tylko jeden potop, (3) w chwili 

zapoczątkowania tych potopów wystąpiły też ruchy skorupy ziemi, (4) równocześnie z 

potopami pojawiły się jednokierunkowe tajfuny jakie zdzierały drzewa z powierzchni ziemi, 

(5) wezbrana woda omiatana była następnie ogromną liczbą wiatrów wirowych (trąb 

powietrznych). Niezwykłe jest że wszystkie te cechy dokładnie pokrywają się z cechami 

przewidywanymi teoretycznie dla potopu morskiego spowodowanego rotacją skorupy Ziemi 

(wymienionymi w początkowej części tego podrozdziału), jednocześnie zaś odbiegają one 

od cech potopów jakie wywołane byłyby jakimikolwiek innymi przycznami (np.

D-136 

długotrwałymi opadami, falami tsunami pochodzącymi od zwykłego trzęsienia ziemi, itp.) 

oraz od potopu opisanego tradycją chrześcijańską o Arce Noego. 

Interesującym aspektem większości przytoczonych tu legend, jest że niezależnie od 

wzajemnej zgodności ze sobą w zakresie objawów i przebiegu wielkiego potopu, wykazują 

one też niezwykłą zgodność w zakresie jego przyczyn. Prawie wszystkie narody 

odpowiedzialnością za potop obciążają bowiem nadprzyrodzone istoty zamieszkujące inne 

światy, które jednak w legendach wyraźnie odróżniane są od boga (t.j. przeciwnie do 

chrześcijańskiej tradycji o Arce Noego, omawiany tu potop nie został wywołany 

bezpośrednią interwencją boga). W niektórych przypadkach przyczyny potopu są 

zdefiniowane nawet bardziej szczegółowo, jako zniszczenie, rozpad czy uszkodzenie 

środka transportowego tych nadprzyrodzonych istot. Ponieważ te same przyczyny 

podawane są w legendach aż kilku narodów nie utrzymujących ze sobą prawie żadnych 

kontaktów (np. Nowej Zelandii, Filipin i Chin), jednocześnie wszystkie te narody w czasach 

bezpośrednio następujących po pojawieniu się owej serii wielkich potopów wyraźnie 

utrzymywały kontakty z owymi nadprzyrodzonymi istotami, nasuwa się więc tu dosyć 

logiczny wniosek, że przyczyny wielkiego potopu najprawdopodobniej były im wyjaśnione 

właśnie przez owe istoty. 

Fakt wszechobecności legend o wielkim potopie w folklorze różnych narodów zwrócił 

już uprzednio uwagę kilku co bardziej racjonalnych badaczy którzy wielokrotnie sugerowali 

iż legendy te najprawdopodobniej muszą bazować na faktycznie zaistniałym wydarzeniu. 

Jednakże stanowisko zajmowane w tej sprawie przez większość naukowców ciągle 

pozostaje negujące mimo gromadzenia się rosnącej ilości obserwacji empirycznych. To 

negatywne stanowisko większości naukowców w uproszczeniu możnaby streścić jak 

następuje. "Wszechobecność legend o potopach nie świadczy o niczym ponieważ 

powodzie i potopy są zjawiskiem tak częstym i naturalnym że w jakimś okresie czasu 

występowały one praktycznie na każdym obszarze, natomiast fakt wzajemnej zbieżności 

niektórych wątków z tych licznych legend wcale nie wynika z opisywania przez nie tego 

samego wydarzenia, a raczej wywodzi się z oparcia ich wszystkich na bibilijnym opisie 

wielkiego potopu i Arki Noego jaki został upowszechniony po świecie wraz z religią 

chrześcijańską." Jedna z najszerszych prezentacji takiego właśnie niekonstruktywnego 

stanowiska z którą autor dotychczas się zetknął, zawarta jest w rozdziale 7 zatytułowanym 

"The Deluge" (t.j. potop), książki [15D3] pióra Dorothy B. Vitaliano, "Legends of the Earth", 

Indiana University Press, Bloomington, USA, 1973, ISBN 0-253-14750-6, strony 142 do 

178. 

Aby polemizować z takim negującym stanowiskiem innych naukowców autor 

chciałby tu jednak zwrócić uwagę na kilka przeaczanych przez nich faktów. Oto one. (1) 

Faktycznie to w ciągu ostatnich 12 tysięcy lat zaistniało na Ziemi nie jeden a kilka wielkich 

potopów (patrz podrozdziały C7.1, C7.2 i rozdział L). Dwie ich największe serie wynikały z 

poślizgów skorupy Ziemi zachodzących około 12 do 13.5 tysięcy lat temu oraz wkrótce po 

eksplozji Tapanui z roku 1178 A.D.). Stąd przed wyciągnięciem wniosków na ich temat 

najpierw należy je zgrubnie datować aby zaklasyfikować dany potop do właściwego 

kataklizmu. (2) Wszystkie legendarne potopy opisane w niniejszym podrozdziale zdarzyły 

się w stosunkowo krótkim przedziale czasu (t.j. w 13 wieku wkrótce po eksplozji Tapanui) i 

najprawdopodobniej następowały równocześnie w różnych częściach świata. (3) Większość 

odnalezionych przez autora legend o wielkim potopie z 13 wieku (przytoczonych w tym 

podrozdziale) nie opisuje jakiejś tam "normalnej" i "przeciętnej" powodzi wywołanej 

większymi niż zwykle opadami, a serię ogromnych potopów spowodowanych zalaniem 

lądów przez morza podnoszące swój poziom. Z kolei jeśli się dobrze zastanowić to 

wystąpienia mórz z brzegów są zjawiskiem aż tak nienaturalnym i niezwykłym że trudno 

sobie wyobrazić ich wprowadzenie do legend gdyby nie przytrafiły się naprawdę. (4) 

Legendy z 13 wieku zwykle opisują nie jeden, a całą serię potopów morskich następujących 

w relatywnie krótkich odstępach czasu od siebie. (5) Obszary nawiedzone tymi potopami 

układają się w logiczny wzór odzwierciedlający serię poślizgów skorupy ziemskiej

D-137 

następujących wzdłuż południka magnetycznego przechodzącego przez Tapanui. (6) 

Opisane w legendach różnorodne zjawiska towarzyszące tym potopom wykazują liczne 

związki przyczynowo-skutkowe z poślizgiem skorupy ziemskiej. (7) W większości tych 

legend trudno dopatrzeć się jakichkolwiek wątków zbieżnych z chrześcijańską tradycją 

Wielkiego Potopu i Arki Noego. Komentując więc uwypuklony poprzednio wniosek innych 

naukowców o legendarnych potopach autor nie może się powstrzymać od refleksji że ich 

metody badawcze przypominają mu nieco próby określenia kierunku przepływu gazu w 

rurze za pomocą mikroskopu. Zamiast bowiem przyjąć perspektywiczne spojrzenie i łatwo 

zdecydować w którym właściwie kierunku dany gaz płynie, naukowcy ci patrzą uważnie 

przez mikroskop na indywidualne cząsteczki dochodząc do czysto akademickiego wniosku 

iż nie istnieje żaden wzajemny związek w ich chaotycznych ruchach. Przyjęcie więc zbyt 

wielkiej skali powiększenia powoduje iż zauważają oni nieistotne dla danego problemu 

ruchy Browna indywidulanych cząsteczek, niemniej z ich pola widzenia umyka wynikowy 

kierunek przepływu całego gazu przez rurę o którego określenie w tym przypadku przecież 

właśnie chodzi. 

Wygląda na to że potopy morskie spowodowane eksplozją Tapanui wystąpiły 

również i w Polsce. Autor pamięta Panią Hass, swoją ulubioną nauczycielkę z I Liceum 

Ogólnokształcącego w Miliczu, która wzbudziła w nim żywe zainteresowanie historią 

rozciągające się na resztę życia, wzmiankującą podobne powodzie zaistniałe na naszych 

wybrzeżach Bałtyku właśnie w omawianym okresie czasu. Niestety jego obecny pobyt poza 

granicami kraju uniemożliwia odnalezienie teraz odnośnych danych w historycznych 

źródłach pisanych. (Być może więc ktoś z czytelników tej monografii posiada informację 

gdzie znaleźć daty/opisy owych powodzi.) Nawet jednak i bez szczegółowych analiz 

odnośnych źródeł pisanych z naszej historii, daje się też zauważyć że dla Polski eksplozja 

Tapanui okazała się w skutkach prawie tak samo tragiczna jak dla Wikingów. Przykładowo 

krótkoterminowym i bezpośrednim jej następstwem był podział dzielnicowy naszego kraju 

oraz zapanowywujące w tym czasie wyludnienie i załamanie się gospodarcze. 

Najprawdopodobniejszy mechanizm i przyczyny tego następstwa omówione zostaną w 

podrozdziale D4. Do długoterminowych następstw najprawdopodobniej zaliczyć można 

upadek Dynastii Piastów, których system genetyczny i kultura przystosowane do 

łagodniejszego klimatu nie potrafiły się adaptować do szybko wówczas pogarszającej się 

pogody, oraz wywołane podobnymi przyczynami stopniowe wymarcie oryginalnych rodów 

rycerskich które przed rokiem 1178 uformowały Polskę i zabezpieczały jej początkową siłę i 

ekspansję. Również trudne do wyjaśnienia znaleziska antropologiczne wskazujące na 

następujące w tym okresie prawie całkowite wymarcie "płaskogłowych" Słowian oryginalnie 

zamieszkujących tereny naszego kraju i stopniowe zastąpienie ich przez obecnie żyjących 

"okrągłogłowych" przybyszy spoza tych terenów, daje się tłumaczyć jako genetyczne i 

kulturowe niedostosowanie oryginalnych mieszkańców Polski do zapanowywującego 

ostrzejszego klimatu powodujące ich stopniowe wymieranie i eliminację. 

Wszechogarniające zmiany środowiskowe następujące w owym okresie i powodujące to 

wymieranie są obecnie trudne nawet do wyobrażenia. Przykładowo przed eksplozją 

Tapanui Morze Bałtyckie na naszym wybrzeżu posiadało temperaturę i stan wody zbliżone 

do tego z dzisiejszego Morza Czarnego, natomiast pogoda panująca w Polsce w owym 

czasie była zbliżona do pogody w dzisiejszej Bułgarii czy Włoszech. Stąd też rosły wtedy u 

nas głównie lasy liściaste, zaś rośliny użytkowe występowały w zupełnie innych odmianach 

niż obecnie. Gwałtowna zmiana pogody po 1178 roku nie tylko więc spowodowała 

negatywne reakcje w organizmach ludzi nieprzystosowanych do zapanowywującego 

wówczas zimna, ale także wymusiła zmiany adaptacyjne w architekturze, ubiorze, 

rolnictwie, nawykach żywieniowych, stylu życia, a nawet zwyczajach rozrodczych (np. w 

zimniejszym klimacie istnieje większa współzależność pomiędzy porą roku w chwili urodzin 

a szansą przeżycia). Te więc jednostki i grupy, których kultura i system genetyczny 

uniemożliwiały adaptację konieczną dla przetrwania, po prostu musiały wymrzeć.

D-138 

Oczywiście ewentualny poślizg skorupy Ziemi w 13 wieku musiał wyzwolić siły 

inercyjne nie tylko w wodzie morskiej i powietrzu, ale także w wieżach i budynkach 

istniejących w owym czasie. Niestety niewiele z tych starych budowli przetrwało do naszych 

czasów, zaś jeśli nawet, zaistniałe zniszczenia zostały w międzyczasie naprawione lub 

byłyby teraz trudne do odróżnienia od naturalnych deformacji spowodowanych upływem 

czasu. Ciągle jednak istnieje w Europie jedna stara konstrukcja jaka od czasu owych 

poślizgów aż do dziś pozostaje pochylona w wysoce wymowny sposób. Jest to słynna 

"pochyła wieża z Pisa" we Włoszech. Budowa tej wieży została rozpoczęta w 1174 roku, 

zaś zakończono ją w 1350 roku. Aczkolwiek co dokładnie zainicjowało pochylanie się tej 

wieży nie jest udokumentowane w źródłach historycznych zaś obecnie może to zostać 

opisane jedynie w kategorii skutków nie zaś przyczyn, wiadomo jednak że pochylanie to 

definitywnie zostało rozpoczęte już podczas jej budowy, t.j. dokładnie w okresie kiedy 

nastąpiłyby najsilniejsze ruchy skorupy Ziemi wywołane eksplozją Tapanui. Ponadto wieża 

ta pochylona jest ku południu, t.j. dokładnie w kierunku działania sił inercyjnych jakich 

powstanie spodziewane byłoby w wyniku omawianych tu poślizgów skorupy Ziemi. 

Jednym z ciekawszych zjawisk jakich wystąpienia należy się też spodziewać w 

przypadku poślizgu skorupy Ziemi, jest że zmianie ulegnie też położenie ciał niebieskich w 

stosunku do danych obszarów naszej planety. To z kolei powinno się wiązać z 

następującymi skutkami: 

(a) Na długościach geograficznych (południkach) leżących w połowie odległości 

pomiędzy liniami największego poślizgu wystąpić musiały nagłe zmiany w normalnej 

długości dnia i nocy. W przypadku eksplozji Tapanui owe południki geograficzne wzdłuż 

których ruch skorupy Ziemi następował w kierunkach zachód-wschód i stąd musiał 

powodować zmiany w podziale doby, pokrywały się z Indiami i Meksykiem. Niestety w 

owym czasie jedynie mieszkańcy Indii posiadali już działające urządzenia do rejestracji 

upływającego czasu. Prawdopodobnie tylko oni byli więc w stanie zmierzyć i zauważyć 

niespodziewane zmiany w długości dnia i nocy. Autor przestudiował uważnie mitologię 

indyjską i ku swemu zdumieniu odkrył legendę jaka potwierdza właśnie takie zmiany. Nosi 

ona tytuł "The Day the Sun Did Not Rize" (t.j. "Dzień kiedy słońce nie wzeszło"), zaś 

opisana została w książce [16D3] pióra Roy C. Amore, Larry D. Shinn, "Lustful Maidens 

and Ascetic Kings", Oxford University Press, New York 1981, ISBN 0-19-502838-4, strony 

68-70. Aczkolwiek nie zawiera ona szczegółów umożliwiających dokładne datowanie, na jej 

historycznie stosunkowo niedawne pochodzenie sugerują opisane w niej zwyczaje 

buddyjskie. 

Ciekawostką na jaką należy tutaj zwrócić uwagę, że również w Nowej Zelandii 

istnieje legenda jaka utrwala obserwacje zmiany długości dnia i nocy. Jednak ta 

nowozelandzka legenda referuje do eksplozji UFO sprzed 13.5 tysiąca lat, zamiast jak 

powyższa legenda z terenu Indii referować do czasów eksplozji Tapanui. Ową 

nowozelandzką legendę omówiono w podrozdziale J2 - patrz tam powołanie na 

encyklopedię [4J2]. 

(b) W pobliżu linii największego poślizgu (np. w starożytnych Chinach) zauważalne 

musiały być wyraźne zmiany w orientacji nieboskłonu. I faktycznie zmiany takie 

zarejestrowane są w niektórych legendach. Przykładowo w książce [17D3] pióra Li Nianpei, 

"Old tales of China" (t.j. "Stare legendy Chińskie"), Graham Brash, Singapore, 1989, ISBN 

9971-947-34-X, strona 21, zawarta jest legenda o wielkim potopie zatytuowana "Yu the 

great subdues the flood" (t.j. "Yu wielki opanowuje potop"). W legendzie tej podana jest 

następująca informacja: "W rezultacie, niebo pochyliło się ku północno-zachodowi, zaś 

słońce, księżyc i gwiazdy zostały przemieszczone, podczas gdy Ziemia zatopiła się na 

południowym-wschodzie powodując wielki potop. Ponownie, wielkie nieszczęścia spadły na 

ludzi." (W oryginale angielskojęzycznym: "As a result, heaven tilted to the northwest and the 

sun, the moon and the stars were set in motion, while the Earth sank in the southwest, 

causing a great flood. Once more, great misery befell the people".)

D-139 

(c) W pobliżu linii największego poślizgu (np. w starożytnych Chinach i Europie) 

zauważalne musiały być wyraźne zmiany w kalendarzu. Przykładowo daty 

zapanowania/nadejścia określonych pór roku (np. zimy, wiosny, lata i jesieni) powinny ulec 

przesunięciu, to z kolei spowodowałoby spadek ważności tego kalendarza w odniesieniu do 

działalności rolników (np. wymagane daty sadzenia określonych upraw uległyby zmianie), 

astronomów (ich metody dokładnego przewidywania czasu nadchodzących zaćmień słońca 

zostałyby unieważnione), itp. I faktycznie zmiany takie zarejestrowane zostały w 

starożytnych Chinach. Jak wiadomo państwo to szczyci się posiadaniem bardzo 

precyzyjnego kalendarza począwszy od około 2697 roku B.C. (t.j. już przez ponad 4 tysiące 

lat, oraz od ponad 3 tysięcy lat przed eksplozją Tapanui). Ich kalendarz był tak precyzyjny, 

że gdy w 1198 roku B.C. (t.j. ponad dwa tysiące lat przed eksplozją Tapanui) Chińscy 

astronomowie pomylili się o kilka godzin w wyliczeniu dokładnego czasu nadejścia 

przewidywanego wówczas zaćmienia słońca, pomyłka ta aż musiała zostać odnotowana w 

historycznych kronikach (patrz [18D3] strona 13). Jednakże nagle po eksplozji Tapanui cała 

ich ogromna wiedza astronomiczna nagromadzona przez tysiące lat przestała być ważna. 

Oto co pisze na ten temat książka [18D3] autorstwa C.S. Wong, "A Cycle of Chinese 

Festivities", Malaysia Publishing House Ltd., Singapore 1967, strona 15: 

'W okresie panowania dynastii Sung (lata 960 do 1278 A.D.) dwa nowe kalendarze 

musiały zostać opracowane, jeden w 1191 roku, zaś drugi w 1274 roku, jednakże ich 

przewidywania zaćmień oraz innych zjawisk na nieboskłonie okazały się niedokładne, stąd - 

w próbie obrony astronomów, przyjaciel obarczanego odpowiedzialnością Chu Hsi sławny 

uczony o nazwisku Ts'ai Yuan-Ting, napisał następujące naiwne stwierdzenie: "Niebo jest 

transformowalne i niestałe, obraca się naokoło i rozciąga jak tylko zechce. Astronomia służy 

dokumentowaniu tych ruchów, jednakże nie powinna się starać ich przewidywać. Dokładny 

kalendarz nigdy więc nie będzie sporządzony przed czasem. Dobry kalendarz to ten który 

jest spisany dopiero gdy dany rok ulegnie zakończeniu."' (W oryginale angielskojęzycznym: 

'During the Sung dynasty (960-1278 A.D.), two new calendars were produced, one in 1191, 

and the other in 1274, but their predictions of the eclipses and other celestial phenomena 

proved to be inaccurate, and, in an endeavour to defend the astronomers, Ts'ai Yuan-Ting 

a noted scholar and friend of the celebrated Chu Hsi, made this naive remark: "Heaven is 

animated and free, turns around and stretches itself out as it pleases. Astronomy ought to 

ascertain these movements, but ought not to want to predict them. An exact calendar will 

never be made in advance. The good calendar is that which is made when the year is 

ended."') W tym miejscu powinniśmy zdać sobie sprawę, że powyższe sformułowanie, a 

także sformułowanie z legendy opisanej poprzednio w punkcie (b), wprost stwierdzają, że w 

okresie po eksplozji Tapanui nieboskłon nad Chinami ulegał zauważalnemu 

przemieszczaniu. Wprawdzie w oczach niektórych dzisiejszych astronomów treść tych 

sfomułowań uważana jest za "naiwną", jednakże czyż nie jest też naiwnością ze strony tych 

naukowców zakładanie że skorupa naszej planety nie ma prawa się przemieścić. Jeśli więc 

wziąść przedstawione powyżej fakty za to czym one naprawdę są, t.j. raportami naocznych 

świadków z zaobserwowania efektów obrotu skorupy naszej planety, wtedy z naukowego 

punktu widzenia trudno nawet wyobrazić sobie historyczny materiał dowodowy który 

podpierałby przedstawioną tu teorię w jeszcze bardziej bezpośredni sposób. 

Niezależnie od bezpośrednich dowodów mitologicznych i astronomicznych 

omówionych powyżej, na zaistnienie poślizgu skorupy Ziemi w efekcie eksplozji Tapanui 

wskazują również różnorodne dowody pośrednie. Aby podać tutaj jakiś ich przykład to za 

jeden z nich zapewne można uznać istnienie ogromnych mutantów organizmów żywych, 

mechanizm pojawiania się których wyjaśniono w podrozdziale C7.1 przy okazji omawiania 

hipotezy autora o powstaniu super-ptaka Moa. Otóż zgodnie z tym mechanizmem, w 

punktach skorupy Ziemi w których w chwili eksplozji Tapanui znajdowały się magnetyczne 

bieguny Ziemi, środowisko musiało doznać silnego natelekinetyzowania. Z kolei efektem 

tego natelekinetyzowania środowiska powinno być pojawienie się w tych obszarach 

ogromnych mutantów zamieszkujących tam organizmów żywych. Faktycznie też w

D-140 

okolicach bieguna południowego Ziemi zdają się występować organizmy mogące 

reprezentować takie zogromnione mutanty które pojawiły się na Ziemi po eksplozji Tapanui. 

Ich najbardziej powszechnie znany przykład obejmuje Pingwina Cesarskiego ciągle 

zamieszkującego Antarktydę. Innym bardziej iluzorycznym ich przykładem jest ogromna 

mątwa (po angielsku "squid") kilka przypadków zaobserwowania której w pobliżu 

Antarktydy i Nowej Zelandii udokumentowane zostało w źródłach pisanych. Jak to zostało 

też już nadmienione w podrozdziale C7.1 - patrz cytowany tam fragment z książki [2C7.1], 

mutacje roślin o ponad-normalnie ogromnych rozmiarach występują również na Alasce. 

Teoria autora "o rotacji skorupy Ziemi po eksplozji Tapanui" przedstawiona w 

niniejszym podrozdziale posiada trzy następujące cechy jakie decydują o jej naukowej 

wartości: 

1. Wykazuje ona uderzającą spójność przyczynowo-skutkową. Teoria ta łączy 

bowiem sobą w jeden mechanizm przyczynowo-skutkowy cały szereg faktów, takich jak 

legendy, nazewnictwo, zapisy historyczne, zmiany środowiskowe, po-eksplozyjne 

pozostałości materialne, światowe zmiany klimatyczne, oraz wiele innych. Poprzednio 

wszystkie te fakty były rozważane odrębnie, chociaż nasza planeta reprezentuje 

pojedynczy złożony system w którym wszystkie wydarzenia są nawzajem powiązane. Stąd, 

sformułowanie podanej tu teorii jaka łączy wszystkie te wydarzenia jest ogromnym krokiem 

naprzód w kierunku zrozumienia jak działa nasz złożony system planetarny. 

2. Wykazuje ona spójność czasową. Znaczna proporcja faktów potwierdzających 

podaną tu teorię pozwala na niezależne datowanie, rezultaty którego zawsze wskazują na 

ten sam rok zapoczątkowania, t.j. 1178 AD. 

3. Identyfikuje ona powtarzalne zjawisko historyczne. Przykładowo istnieją 

wielopoziomowe podobieństwa pomiędzy eksplozją UFO koło Tapanui i eksplozją UFO nad 

tajgą Tunguską (która zostanie udokumentowana w podrozdziale I1). Podobieństwa te 

wystarczają do sformułowania konkluzji, że potężna eksplozja z Tapanui została, na nieco 

mniejszą skalę, powtórzona 730 lat później w tajdze Tunguskiej. Zarysowywują się też 

podobieństwa pomiędzy eksplozją Tapanui oraz: bliżej jeszcze nie zidentyfikowaną 

eksplozją jaka nastąpiła jakieś 12 do 13.5 tysięcy lat temu najprawdopodobniej gdzieś w 

bliskości dorzecza Renu (patrz podrozdział K1); a także dwoma innymi eksplozjami, które 

miały miejsce na terenie Kolchidy około 1050 BC oraz prawdopodobnie w Libii około 342 

AD (patrz rozdział L). 

Powyższe trzy cechy stanowią najbardziej istotne wstępne wskaźniki poprawności 

każdej teorii naukowej. Faktycznie też to niewiele powszechnie już zaakceptowanych teorii 

wykazuje równoczesne posiadanie wszystkich trzech z nich. Stąd ich obecność w teorii 

autora dyskutowanej powyżej dostarcza silnego argumentu na jej poprawność. 

Jeśli teoria opisana w niniejszym podrozdziale znajdzie powszechną akceptację jako 

wyjaśnienie dla tajemniczych wydarzeń które wystąpiły na naszej planecie po 19 czerwca 

1178 roku, wtedy eksplozja koło Tapanui zostałaby potwierdzona jako najbardziej istotne 

wydarzenie kataklizmiczne w relatywnie nieodległej historii naszej planety. Jej implikacje 

dotknęłyby nie tylko dyscyplin bezpośrednio zależnych, takich jak historia czy geografia, ale 

także dyscyplin zdawałoby się niezwiązanych, takich jak polityka, ruch na rzecz pokoju, 

eksperymenty nuklearne, sterowanie nastrojami społecznymi, itp. Przykładowo eksplozja 

koło Tapanui ujawniła wartość tzw. "krytycznego ładunku wybuchowego" zdolnego do 

obrócenia skorupy Ziemi. Wygląda na to że dla eksplozji magnetycznych ładunek ten 

wynosi "zaledwie" około 70 megaton TNT, t.j. reprezentuje on energię wybuchową jaka bez 

trudności może zostać wyzwolona nawet w tzw. lokalnym konflikcie nuklearnym. Stąd obraz 

Tapanui ostrzega mieszkańców Ziemi o możliwym światowym katakliźmie jaki taka 

"lokalna" wojna nuklearna mogłaby za sobą pociągnąć.

D-141 

D3.1. Jak obiektywnie potwierdzić pochylenie skorupy Ziemi po eksplozji Tapanui 

Przedstawiona w tym rozdziale teoria autora "o mającym miejsce po eksplozji 

Tapanui magnetycznym obróceniu skorupy ziemskiej" zawiera w sobie elementy jakie 

umożliwiają jej obiektywne potwierdzenie, z użyciem naukowej metodologii zwanej "metodą 

rozstrzygającego dowodu" (po angielsku "Conclusive Evidence Method"). 

Metoda rozstrzygającego dowodu jest równie starą i niezawodną metodą 

dowodzenia prawdy określonej tezy jak metoda "porównywania atrybutów" opisana w 

podrozdziale H1. Jest ona szeroko używana w sądach (np. dla dowiedzenia winy 

oskarżonego) oraz przez naukowców (dla dowiedzenia poprawności nowych teorii 

naukowych). Generalnie rzecz biorąc sprowadza się ona do zrealizowania dwóch działań 

dowodzących, które niekoniecznie muszą być dokonywane w podanej tu kolejności. 

Pierwszym z nich jest teoretyczne wydedukowanie rodzaju tzw. "rozstrzygającego dowodu" 

jaki zadecydowałby o poprawności danej tezy. Owym "rozstrzygającym dowodem" musi być 

jakiś fakt który nie wystąpiłby w przypadku gdyby dana teza była nieprawdziwa i który 

jednocześnie nie mógłby zostać spowodowany przez żaden inny czynnik niż prawdziwość 

tej tezy. Przykładowo, w przypadku dowodzenia winy oskarżonego, takim "rozstrzygającym 

dowodem" mógłby być film uwieczniający przebieg przestępstwa dokonywanego przez 

danego oskarżonego. Drugim działaniem dowodzącym w tej metodzie jest empiryczne 

wykazanie iż "rozstrzygający dowód" faktycznie istnieje dla rozważanej tezy. Przykładowo 

gdyby udowadniana była naukowa teza że "antymateria istnieje" rozstrzygającym dowodem 

m.in. mogłoby być zaprezentowanie kawałka tej substancji. 

Aby udowodnić z użyciem metody rozstrzygającego dowodu poprawność teorii 

opisanej w niniejszym rozdziale, wystarczyłoby znaleźć takie fakty jakie wystąpiłyby jedynie 

w przypadku gdy rotacja skorupy ziemskiej miała miejsce po eksplozji Tapanui, oraz potem 

wykazać że faktycznie one zaistniały. W chwili przygotowywania niniejszej wersji tej 

monografii autor był świadom możliwości istnienia trzech takich faktów. Są one jak 

następuje: 

1. Równoczesne pojawienie się fal tsunami w przeciwstawnych częściach naszego 

globu. 

2. Zaobserwowanie przed 1178 rokiem zaćmień słońca w punktach naszego globu 

gdzie zaćmienia te byłyby widoczne jedynie jeśli rotacja skorupy ziemskiej faktycznie 

nastąpiła. 

3. Znalezienie wyolbrzymionych mutacji organizmów żywych w obszarach jakie w 

chwili eksplozji Tapanui zajmowane były przez oba bieguny magnetyczne Ziemi. 

Wyjaśnijmy teraz bardziej szczegółowo najważniejsze aspekty każdego z nich. 

Ad. 1. Jeśli seria ogromnych powodzi morskich zaistniałych wkrótce po eksplozji 

Tapanui i obserwowanych praktycznie na wszystkich kontynentach faktycznie wynikała z 

rotowania skorupy ziemskiej, wtedy powodzie te pojawiłyby się wszędzie nie tylko tego 

samego dnia, ale nawet tej samej godziny. Teoretycznie więc rzecz biorąc, aby udowodnić 

prawdę przedstawionej tu teorii wystarczy wykazać, że jakieś dwie takie fale powodziowe 

zaobserwowane na przeciwstawnych stronach Ziemi pojawiły się równocześnie. 

Przykładowo, wymaganym dowodem byłoby wykazanie, że fala tsunami jednocześnie 

zmiotła wybrzeża Japonii i wybrzeża prowincji Schlezwig-Holsztajn. Praktycznie istnieją 

jednak poważne trudności w takim wykazaniu, ponieważ w owym czasie przeciwstawne 

punkty Ziemi używały odmiennych kalendarzy, jakich wskazania dosyć trudno dzisiaj jest 

zsynchronizować i porównywać, a także ponieważ ludzie dotknięci tymi powodziami w 

pierwszym rzędzie starali się uratować swoje życie, dopiero potem mogli myśleć o 

spisywaniu faktów w kronikach historycznych. Istniejące zapiski na ten temat są więc raczej 

rzadkie i niedokładne. 

Ad. 2. Zasada potwierdzenia poprawności omawianej tu teorii w oparciu o zapisy 

historyczne zaćmień słońca przed 1178 rokiem, oparta jest na znanym fakcie że wraz ze 

szerokością geograficzną długość dnia w określonych fazach roku także się zmienia (z

D-142 

uwagi na rotowanie Słońca pomiędzy zwrotnikami Raka i Koziorożca). Powyższe oznacza, 

że istnieją takie gęsto wówczas zaludnione obszary Ziemi (np. Chiny), które przed i po 

eksplozji Tapanui powinny posiadać inne długości dnia w tych samych datach każdego 

roku. Oczywiście historyczne sprawdzenie długości dnia dla określonych miejscowości nie 

jest możliwe z prostej przyczyny że przed 1178 rokiem nie istniały dokładne urządzenia 

pomiaru czasu (np. Chińczycy używali wtedy zegary wodne, stąd w ich kronikach sprzed 

1178 roku czas jest podawany w przybliżeniu z dokładnością do obecnych dwóch godzin). 

Jednakże precyzyjnym wskaźnikiem długości dnia mogą być zaćmienia słońca na danym 

terenie, które z uwagi na swój symbolizm zwykle odnotowywane były przez starożytnych. 

Jeśli więc przeliczyć dokładne daty i czasy kolejnych zaćmień słońca następujących przed 

rokiem 1178, wtedy dla niektórych z tych zaćmień istniał będzie taki obszar na powierzchni 

globu (szczególnie w Europie) gdzie powinny one być widzialne jeśli rotowanie skorupy 

ziemskiej miało miejsce, zaś nie powinny być widoczne jeśli Ziemia nie dokonała obrotu 

swej skorupy po 1178 roku. Po sprawdzeniu historycznych zapisów dla owego regionu, 

istnieje oczywiście jakaś szansa że zawierały one będą wzmiankę o zaobserwowaniu 

danego zaćmienia. Znalezienie takiej wzmianki dla regionu gdzie zaćmienie to nie powinno 

być widoczne bez obrotu skorupy Ziemi po 1178 roku, byłoby poszukiwanym 

"rozstrzygającym dowodem" (patrz temat #3 w załączniku Z2). Oczywiście istnieją 

obiektywne trudności również i z realizacją tego dowodzenia. Pierwszą z nich jest 

konieczność polegania na przypadkowym odkryciu poszukiwanej wzmianki. Inna trudność 

polega na zsynchronizowaniu dat wynikających z komputerowych obliczeń przewidywanych 

zaćmień sprzed 1178 roku, z datami uznawanymi wtedy lokalnie na danych terenach (różne 

kalendarze). W końcu rozstrzygające zaćmienia słońca z definicji muszą zaistnieć jedynie 

na krótko przed jego zachodem lub wkrótce po jego wschodzie. To z kolei powoduje że w 

owych porach dnia mają one duże prawdopodobieństwo nie zostania dostrzeżonymi 

(starożytni zwykli dostrzegać jedynie zaćmienia przypadające w okolicach środka dnia). 

Mimo powyższych trudności, zgodnie z informacjami zawartymi na stronie 14 książki 

[18D3], podobne badania już zostały przeprowadzone dla starożytnych Chin gdzie 

historyczna rejestracja kolejnych zaćmień słońca dokonywana była ze szczególną 

starannością. Zachodni naukowiec o nazwisku Homer H. Dubs, dla celów statystycznych 

starał się sprawdzić dokładność z jaką następowała rejestracja zaćmień słońca w 

starożytnych Chinach, zaś swe wyniki opublikował on w załączniku V (strony 546-559) vol. 

iii tłumaczonej przez siebie książki [1D3.1] pióra Pan Ku, "The History of the former Han 

Dynasty", Baltimore, Waverly Press, 1955. Zgodnie z tymi badaniami, tylko podczas 

panowania w Chinach dynastii Han (206 B.C. do 24 A.D.) nastąpiło aż 559 zaćmień słońca, 

z czego 98 (t.j. 17.5%) widzialnych powinno być w niektórych częściach Chin {oczywiście 

przy założeniu że skorupa Ziemi w owym czasie zajmowała jej dzisiejsze położenie}. 

Piętnaście z nich nie powinno być widoczne w ówczesnej stolicy Chin (gdzie rezydowali 

przydworni astronomowie tamtejszych władców). Z pozostałych 83 zaćmień słońca, 

astronomowie Chińscy zarejestrowali w kronikach historycznych aż 55. Istnieje spore 

prawdopodobieństwo, że porzynajmniej niektóre z owych niezarejestrowanych przez nich 

28 zaćmień stanowią właśnie te które powinny być widoczne przy dziesiejszym położeniu 

skorupy naszej planety, jednakże które pozostawały niewidoczne w Chinach przy 

poprzednim położeniu tej skorupy sprzed 1178 roku. 

Ad.3. Jeśli, zgodnie z teoriami zaprezentowanymi w niniejszej monografii, eksplozja 

Tapanui spowodowała gwałtowne przemieszczenie się biegunów magnetycznych Ziemi, 

wtedy obszary zajmowane przez te bieguny w roku 1178 powinny nasycone zostać silnym 

polem telekinetycznym. Długotrwałe działanie tego pola, zgodnie z rozważaniami 

zaprezentowanymi w podrozdziałach C7.1 i C7.2, powinno z kolei spowodować pojawienie 

się w tych obszarach kilku wyolbrzymionych mutantów miejscowej fauny i flory. Organizmy 

te nie istniałyby tam przed datą eksplozji Tapanui w ich obecnej mutacji (t.j. istniałyby wtedy 

tam jedynie ich normalnego wzrostu odpowiedniki), lub nie posiadałyby aż kilku wzajemnie 

różniących się mutacji. Po swoim pojawieniu się, organizmy te powinny jednak

D-143 

zamieszkiwać dany obszar aż do dzisiaj. Stąd zapewne możliwe byłoby ich odnalezienie i 

przebadanie. 

Aczkolwiek znalezienie powyższych rozstrzygających dowodów może z pozoru 

zdawać się niezbyt trudnym, w praktyce wymaga ono kosztownych, czasochłonnych, 

długotrwałych i żmudnych badań na jakie z różnych przyczyn w chwili obecnej autor nie 

może sobie pozwolić. Jednocześnie nawet gdyby autor przeprowadził ten dowód, przy 

obecnym niesprzyjającym klimacie intelektualnym i przy powszechnej aakceptowalności 

poglądów wmanipulowywanych nam przez okupujących Ziemię UFOnautów, i tak zapewne 

zostałby on zignorowany przez filozoficznie nieprzygotowane na jego przyjęcie osoby. 

(Wszakże formalny dowód autora na istnienie UFO omówiony w podrozdziale H1 

opublikowany był już w 1981 roku - patrz publikacja [1G] oraz wstęp do monografii [3], 

jednakże do dzisiaj nie doczekał się on prawie żadnego widocznego uznania na przekór 

faktu iż nikt nie jest w stanie obalić jego zasadności stąd w sensie naukowym przez cały ten 

czas utrzymuje on swoją ważność.) Z tych też względów autor wskazuje tutaj jedynie 

sposób obiektywnego udowodnienia poprawności zaprezentowanej teorii, samo jednak 

udowodnienie pozostawia on następnym generacjom. 

Na zakończenie niniejszego podrozdziału warto tutaj też dodać, że pochylenie 

skorupy Ziemi w efekcie eksplozji Tapanui daje się też obiektywnie potwierdzić na kilka 

dalszych sposobów i z użyciem kilku dalszych metod. Nie gwarantują one jednak aż tak 

jednoznacznych i pewnych wyników jak metoda rozstrzygającego dowodu opisana 

powyżej. Aby podać tutaj jakiś ich przykład, takiego empirycznego potwierdzenia m.in. 

dostarczyłoby też objaśnione na początku niniejszego podrozdziału (D3) pomiarowe 

odtworzenie i następne przeanalizowanie dla okresu ostatnich 1000 lat trajektorii biegunów 

magnetycznych Ziemi w ich drodze wokół biegunów geograficznych naszej planety. W 

przypadku poślizgu Ziemi trajektoria ta bowiem uległaby wyraźnemu zakłóceniu. 

D4. Hipoteza autora że okres średniowiecza wywołany został zakłóceniem 

ziemskiego pola magnetycznego (tzw. ”hałasem telepatycznym”) z eksplozji Tapanui 

Powszechnie znanym jest fakt cofania się, upadku i wypaczeń naszej cywilizacji jaki 

wystąpił na Ziemi w okresie następującym wkrótce po eksplozji Tapanui. Historyczna 

nazwa tego okresu, "Średniowiecze", nie oddaje sobą rozmiaru abnormalności które w 

owych czasach zapanowały praktycznie na całej naszej planecie. Abnormalności te 

manifestowały się bowiem eskalowaniem terroru społecznego, okrucieństwa, religijnej 

histerii i fanatyzmu, ucisku, ciemnoty, upadku kultury, wypaczeń smaku artystycznego, 

załamania zdrowotnego (słynnych epidemii), wyludnienia, tendencji anarchistycznych i 

decentralizacyjnych (rozpadu imperiów na księstwa i państewka), itd., itp. Ponieważ miały 

one globalny zasięg, włączając w to nawet wyspy całkowicie wówczas odizolowane od 

reszty świata takie jak Nowa Zelandia (gdzie właśnie w średniowieczu rozwinęło się 

ludożerstwo), musiał istnieć jakiś pojedynczy czynnik który wszystkie je spowodował. 

Patrząc jednak z naukowego punktu widzenia, praktycznie nie istnieje dotychczas żadna 

teoria wskazująca na taki pojedenczy czynnik który spowodował iż po okresie rozkwitu 

kulturalnego, społecznego i intelektualnego obserwowanego w starożytności, nagle 

nadszedł ów okres niezrozumiałego upadku i wypaczeń. Zrzucanie odpowiedzialności na 

religię czy warunki społeczno-ekonomiczne nie wyjaśnia zagadki, bowiem wiadomo że są 

to czynniki wtórne (uzależnione od środowiska) jakie stanowią efekt - nie zaś przyczynę 

zaistniałych zmian, a ponadto z uwagi na różnice kulturalne poszczególnych narodów oraz 

ich separację geograficzną nie powinny one rozciągać się na obszar całego naszego globu. 

Badając w Nowej Zelandii różne następstwa eksplozji Tapanui autor zauważył, że 

jednym z czynników posiadających największy wpływ na samopoczucie, zdrowie, 

zachowanie się i sposób myślenia ludzi, jest niepozorne, słabe i przez nikogo niedoceniane 

ziemskie pole magnetyczne, a bardziej ściśle - fale wibracji pola magnetycznego opisywane

D-144 

w tej monografii pod nazwą "fale telepatyczne". (Już po napisaniu tej monografii [5/4], tj. w 

1994 roku, odkryłem że owe wibracje pola magnetycznego, a ściślej substancji zwanej 

”przeciw-materia” która reprezentuje nośnik pola magnetycznego, konstytułują sobą 

zjawisko które popularnie nazywane jest ”hałasem telepatycznym” – po szczegóły patrz 

punkt #60 w podrozdziale A4 oraz cały podrozdział H7.1 z tomów odpowiednio 1 i 4 

monografii [1/4].) Powyższe odkrycie zostało jeszcze dodatkowo wzmocnione przez 

obserwacje dokonane podczas profesury autora na Cyprze w latach 1992/93, kiedy to 

naocznie się przekonał jak ogromny upadek kultury i życia społecznego zaistniał na naszej 

planecie po eksplozji Tapanui, a także kiedy jego badania historyczne już omówione w 

podrozdziale D3 wykazały że niespodziewane nadejście na Ziemię tej średniowiecznej 

epoki wtórnego barbarzyństwa zbiegało się w czasie z datą eksplozji Tapanui. 

Po uświadomieniu sobie tego faktu, oraz znając omówione już w poprzednim 

podrozdziale magnetyczne konsekwencje eksplozji Tapanui, autor zaproponował hipotezę 

roboczą, stwierdzającą, że "Nadejście okresu średniowiecza spowodowane zostało 

silnymi i długotrwałymi zakłóceniami wibracyjnymi pola magnetycznego Ziemi 

wywołanymi eksplozją Tapanui". (Innymi słowy, owa hipoteza stwierdza że 

”średniowiecze było następstwem długoterminowego działania wysoce irytującego 

podświadomość ludzi ‘hałasu telepatycznego’.) Aby w obrazowy sposób objaśnić 

stwierdzenia tej hipotezy, eksplozja Tapanui wprowadziła silne zakłócenia wibrujące 

(drgania telepatyczne) do konfiguracji ziemskiego pola magnetycznego. Zakłócenia te 

można wyobrazić sobie jako "fale chaosu magnetycznego" (a ściślej: fale "hałasu 

telepatycznego") nakładające się na uporządkowane pole ziemskie i wprowadzające je w 

stan długoterminowego "rezonowania" - podobnego do wibrowań dzwonu spowodowanych 

uderzeniem w niego. Z kolei owe fale odebrane zostały przez organizmy ludzi żyjących w 

owym czasie na naszej planecie jako zakłócenia dezorganizujące uporządkowaną strukturę 

magnetyczną ich organizmów. Stąd ich działanie uzewnętrzniło się w długoterminowych 

zmianach w sposobie myślenia tych ludzi, ich poczuciu piękna, podatności na różne 

choroby, itp. To z kolei sprowadziło na Ziemię okres średniowiecza, z jego ciemnotą, 

artystycznym zwyrodnieniem, okrucieństwem, fanatyzmem i histerią religijną, zabobonami, 

epidemiami, oraz innymi klęskami. 

Niektórzy z czytelników w tym miejscu mogą argumentować, że dzisiejszej oficjalnej 

nauce ziemskiej ciągle nie jest przecież znane zjawisko "rezonowania" statycznych pól 

magnetycznych - tj. zjawisko owego ”hałasu telepatycznego”. Odpowiedzią na tą 

wątpliwość jest uświadomienie sobie, że pierwsi naukowcy eksperymentujący z polami 

elektrostatycznymi także nie mieli pojęcia iż kiedyś odkryty zostanie elektryczny obwód 

drgający jaki wprowadzi te pola w stan wibrowania stwarzając w ten sposób fundamenty dla 

dzisiejszej radiokumunikacji, elektroniki, i cybernetyki. W podobny więc sposób nasza 

obecna wiedza stałych pól magnetycznych jest jedynie na początku swej drogi do poznania 

i spory czas zapewne jeszcze upłynie zanim zbudowany zostanie pierwszy działający 

"rezonator magnetyczny", który dopiero w przyszłości otworzy dla ludzi wykorzystanie 

wibracji pola magnetycznego dla różnorodnych celów technicznych. Pierwsza idea takiego 

rezonatora, jaka dla wibracji magnetycznych już obecnie wprowadziła ten sam przełom 

poznawczy co obwod oscylacyjny Henry'ego uczynił dla drgań elektrycznych, opracowana 

została i upowszechniona w 1984 roku. Jest nim urządzenie zwane "komora oscylacyjna", 

szczegółowo opisane w rozdziale C oddzielnych monografii autora oznaczanych [1/4] i 

[1/5], na spisie publikacji z rozdziału S. Po rozpracowaniu ”komory oscylacyjnej” oraz 

pełnym poznaniu jej zasady działania, budowy, i najważniejszych atrybutów, dalsze 

rezonatory magnetyczne też zostały już zaproponowane. Innym z nich jest urządzenie 

zwane "bateria telekinetyczna" wspomniana w podrozdziale szczegółowo opisana w 

podrozdziale K2.4 monografii [1/4], oraz tzw. ”TRI” opisany w rozdziale N monografii [1/4]. 

Teoretycznie rzecz biorąc "rezonatory magnetyczne" w sensie zasady swego 

działania stanowią lustrzane odbicie lub symetryczne odwrócenie tzw. "elektrycznych 

obwodów drgających" używanych już od dawna do wytwarzania wibracji elektrycznych w

D-145 

urządzeniach elektronicznych oraz do formowania fal elektromagnetycznych w 

urządzeniach telekomunikacyjnych. Podobnie jak elektryczne obwody drgające muszą 

składać się co najmniej z dwóch podstawowych komponentów, t.j. pojemności elektrycznej 

"C", oraz inercji magnetycznej "L" (zwanej też induktancją), rezonatory magnetyczne aby 

zadziałały muszą zawierać co najmniej dwie składowe, t.j. pojemność magnetyczną "P" 

oraz inercję elektryczną "J". Oczywiście na dodatek do tych dwóch "lustrzanych" 

składowych, obie grupy urządzeń, tj. zarówno rezonatory magnetyczne jak i elektryczne 

obwody drgające zawierały będą również oporność elektryczną "R". Różne dedukcje 

przeprowadzone przez autora (np. patrz podrozdział K2.4 w monografii [1/4]) ujawniają, że 

wymaganej inercji elektrycznej "J" dostarczają rezonatorom magnetycznym świecące się 

(wzbudzone) jony, np. z mieszaniny rtęci i soli. Natomiast wymaganej pojemności 

magnetycznej "P" dostarcza im specjalnie ukształtowana przestrzeń odbijająca wibracje 

magnetyczne, jaką autor nazywa "magnetyczną komorą rezonacyjną" (przykładem 

najprostszej takiej komory jest wnętrze/objętość powszechnie znanej piramidy). 

Dopóki pierwszy działający rezonator magnetyczny pozostaje niezrealizowany, 

nasza nauka i technologia nie posiadają jeszcze istrumentu aby zmierzyć czy choćby nawet 

zaobserwować istnienie rezonacji (wibracji) pola magnetycznego, które w podrozdziale 

H7.1 monografii [1/4] są nazwane "falami telepatycznymi". Niemniej rozpracowanie przez 

autora zasady działania tych urządzeń umożliwia już obecne zrozumienie naturalnych 

mechanizmów skupiania, akumulowania i rezonacji tych fal jakie odbijają się na zdrowiu i 

samopoczuciu ludzi, zwierząt, i roślin. Dzięki wyjaśnionej powyżej lustrzanej analogii do już 

istniejących obwodów oscylacyjnych wprowadzających pola elektrostatyczne w stan 

wibrowania, już obecnie autor zdołał ustalić, że w rezonatorach magnetycznych wymaganej 

inercji dostarczają cząsteczki lub jony naładowane elektrycznie, podobnie jak w 

rezonatorach elektrycznych źródłem inercji są elementy z indukcją magnetyczną. Ponieważ 

właśnie takie naładowane cząsteczki stanowią znaczną część jonosfery oraz jądra naszej 

planety, prawdopodobnie jonosfera ziemska oraz jądro naszej planety pełnią funkcję 

składowej inercyjnej naturalnego rezonatora magnetycznego. Z kolei powierzchnia Ziemi 

oraz górna powierzchnia naszej atmosfery pełnią funkcję dwóch płaszczyzn odbicia w 

kulistej "komorze rezonacyjnej" która wzmacnia oscylacje pola magnetycznego 

spowodowane wybuchami na Słońcu, chwilowym oddziaływaniem pól innych planet 

wynikającym z ich aktualnej konfiguracji, czy eksperymentalnymi eksplozjami nuklearnymi 

(w podobny sposób jak "pudło rezonujące" w zwykłych skrzypcach wzmacnia i transformuje 

wibracje akustyczne). Połączenie razem ze sobą obu tych elementów (t.j. naładowanych 

cząsteczek i płaszczyzn odbicia) przekształca więc Ziemię w naturalny rezonator 

magnetyczny jaki przechwytuje, akumuluje, i rezonuje wszelkie wibracje telepatyczne jakie 

pojawią się w jego obrębie. Wibracje te z kolei odbierane są przez wszelkie organizmy 

żywe jako fale telepatycznego hałasu, wywierając wpływ na ich zachowanie, życie 

społeczne, podatność na choroby, itp. 

W dniu 11 listopada 1994 roku autor dokonał jego zdaniem niezwykle istotnego 

odkrycia jakie dokładnie wyjaśnia mechanizm powodujący że wibracje magnetyczne w tak 

znaczący sposób oddziaływują na psychikę ludzi. Było to odkrycie natury i zasad telepatii. 

(Jego historyczne podłoże wyjaśnione jest w punkcie #60 z podrozdziału A4 w monografii 

[1/4], oraz w podrozdziale B1 niniejszej monografii.) Zgodnie z nim, to co nazywamy 

"telepatią", po prostu są to fale wibracji substancji panującej w przeciw-świecie jaka przez 

Koncept Dipolarnej Grawitacji nazywana jest ”przeciw-materią”. W sensie fizykalnym fale te 

są więc bardzo podobne do fal dźwiękowych rozprzestrzeniających się w naszym świecie. 

Najistotniejszym aspektem fal telepatycznych jest, że zapoczątkowywane są one 

wibracjami pola magnetycznego. Stąd wszelkie wibracje magnetyczne o chaotycznym 

charakterze (np. te pochodzące od eksplozji wehikułów magnetycznych, lub od eksplozji 

nuklearnych) indukowały będą fale "telepatycznego hałasu" jakie muszą wpływać 

niekorzystnie na wszelkie organizmy żywe znajdujące się w zasięgu ich działania - po 

więcej szczegółów patrz totaliztyczna strona internetowa o nazwie ”tapanui_pl.htm”.

D-146 

Wyjaśnijmy krótko z użyciem mechanizmu telepatii wpływ chaotycznych wibracji 

magnetycznych na psychikę ludzką. Wibracje te w przeciw-świecie wzbudzają fale 

telepatyczne noszące charakter "hałasu". Fale te są poświadomie przechwytywane przez 

organizmy ludzkie jakie odbierają je jako silnie irytujący hałas telepatyczny. Gdy nasilenie 

tego hałasu oraz okres jego działania przekraczają poziom tolerancji, poddane mu 

organizmy ludzkie zaczynają doznawać trwałych zmian i uszkodzeń. W efekcie pojawiają 

się różnorodne niepożądane zmiany, takie jak np.: wzrost irytowalności, zagłuszanie 

rozsądku emocjami, złość, upadek smaku, degeneracja psychiczna, itp. Ponieważ 

rezonujący efekt potężnych eksplozji magnetycznych może rozciągać swe działanie nawet 

przez kilkaset lat, zaś jego moc bez wątpienia przekracza poziom do którego ludzkość 

dostosowana została w wyniku naturalnej ewolucji, efekty końcowe takich eksplozji mogą 

być nieobliczalne. 

W takcie pisania tej monografii [5/4] w latach 1993 do około 1995, hipoteza autora 

zaproponowana w niniejszym podrozdziale dopracowana została jedynie na początkowym 

poziomie jej formułowania. W owym czasie outor nie dysponował jeszcze faktami i 

zjawiskami które ujawniły się dopiero po 1995 roku (tj. gdy na Ziemi coraz intensywniej 

zaczęło się manifestować tzw. ”neo-średniowiecze”). Dlatego opisany poniżej materiał 

dowodowy który sugeruje jej poprawność, jest owym oryginalnym materiałem dowodowym 

zgromadzonym przez autora do 1995 roku. Oto co bardziej wymowne przykłady tego 

materiału: 

#1. Działanie plam na Słońcu. Jest powszechnie uznanym faktem, bogato 

reprezentowanym w odnośnej literaturze, że w okresach największej aktywności 

magnetycznej Słońca na naszej planecie następuje nasilenie różnorodnych wydarzeń 

społecznych, politycznych, gospodarczych, itp. Wygląda więc na to, że za pomocą zakłóceń 

magnetycznych nasze Słońce stymuluje mieszkańców Ziemi do podejmowania działań 

jakich nie podjęliby się oni w okresach stabilności pola magnetycznego. Dalsze szczegóły 

na temat wpływu pola z okresów podwyższonej aktywności słonecznej podane zostały w 

podrozdziale H4. W tym miejscu warto jedynie dodać, że przykładowo powojenne okresy 

nasilonych wydarzeń polityczno-społecznych w Polsce, np. związanych z powstaniem 

Solidarności, pokrywają się w czasie z latami nasilonej aktywności magnetycznej Słońca. 

Również prawie wszystkie wojny i rewolucje wybuchały właśnie w takich okresach. (Tak na 

marginesie, to następny po czasie pisania tej monografii okres takiej podwyższonej 

aktywności słonecznej spodziewany był gdzieś koło roku 2000 - prawdopodobnie wtedy 

należy się też spodziewać kolejnej fali zmian społecznych w naszym kraju i na świecie). 

#2. Fale podobnych ruchów, idei i trendów społecznych pojawiających się 

równocześnie na wszystkich kontynentach i we wszystkich kulturach. Przykładowo jeśli 

nadchodzi czas na rewolucje, następują one prawie na każdym kontynencie; faszyzm 

ogarnął nagle kilka krajów i kontynentów; ruchy anty-kolonialne, wolnościowe, 

feministyczne, homoseksualne, czy artystyczne pojawiają się w większej liczbie krajów 

naraz. Taka "synchronizacja" zjawisk społecznych wskazuje iż istnieje pojedynczy czynnik 

fizyczny o globalnym działaniu odpowiedzialny za ich wywoływanie. Różnorodne badania 

sugerują, że źródłem tego czynnika jest ziemskie pole magnetyczne (np. patrz książka 

[1D4] pióra Layall'a Watson, "Supernature: the natural history of the supernatural", Hodder 

and Stoughton, London 1973, ISBN 0340173688), a ściślej ”fale telepatyczne” których jest 

ono nośnikiem. 

#3. Horoskopy astrologiczne. Astrolodzy przewidują nadejście ważnych wydarzeń 

dotyczących zarówno pojedynczych osób jak całych organizacji i społeczeństw, na 

podstawie aktualnej konfiguracji ciał niebieskich których pole magnetyczne oddziaływuje na 

pole ziemskie. Aczkolwiek nie znają oni mechanizmu w jaki pole magnetyczne tych ciał 

oddziaływuje na zaistnienie określonych wydarzeń na Ziemi (wyjaśnienie tego mechanizmu 

stało się dopiero możliwe po dokryciu w 1994 roku działania telepatii - patrz #60 z 

podrozdziału A4 w [1/4]), wielowiekowa akumulacja praktycznych informacji ujawniła im 

konfiguracje ciał niebieskich których odziaływanie na pole ziemskie powoduje wystąpienie

D-147 

określonych skutków. Z kolei znajomość tych konfiguracji wystarcza już dla układania 

relatywnie trafnych horoskopów. 

#4. Eksplozja magnetyczna w tunguskiej na Syberii z 1908 roku (patrz rozdział J). 

Jak wiadomo wkrótce po tej eksplozji nasza planeta wstrząśnięta została krwawą wojną 

światową, bratobójczą rewolucją, kryzysem lat trzydziestych, zwyrodnieniami faszyzmu, 

oraz różnorodnymi innymi klęskami. 

#5. Wpływ linii wysokiego napięcia na osoby żyjące w ich bliskości. Wiadomo że linie 

takie m.in. powodują wibracje/pulsacje pola elektrycznego i magnetycznego otoczenia. Z 

kolei pulsacje te oddziaływują na samopoczucie i zdrowie osób mieszkających w ich 

pobliżu. Aczkolwiek więc oficjalnie twierdzi się iż linie wysokiego napięcia nie posiadają 

żadnego wpływu na samopoczucie mieszkających pod nimi ludzi, nieoficjalnie coraz więcej 

osób gromadzi obserwacje sugerujące destrukcyjny wpływ tych linii szczególnie w sferze 

psychicznej (np. zwiększenie tendencji samobójczych, problemy psychiatryczne, trudności 

z pożyciem małżeńskim, trudności wychowawcze u dzieci, itp.). 

#6. Wpływ pola magnetycznego Ziemi na samopoczucie osób. Jedną z najlepszych 

ilustracji tego wpływu są zakłócenia snu spowodowane zmianą pozycji śpiącej osoby 

względem przebiegu linii sił ziemskiego pola magnetycznego. Stąd też nie tylko po zmianie 

łóżka czy pomieszczenia, ale nawet po odwróceniu na przeciwny kierunku spania w tym 

samym łóżku, mamy zawsze kilku-nocne trudności z nawrotem dobrego spania 

spowodowane koniecznością adaptacji naszego ciała do nowego kierunku przebiegu linii sił 

lokalnego pola magnetycznego. Inne przykłady dyskutowanego tu wpływu zawarte są w 

książce [1D4]. 

Omawiając zaproponowaną tu hipotezę warto jest też wspomnieć, że zakłócenia 

wprowadzane do ziemskiego pola magnetycznego reprezentują jedną z form energii, stąd 

podlegają one prawu bilansu energetycznego. (Dla porównania, promieniowanie jest też 

formą energii. Stąd jego niekorzystne skutki dla organizmów żywych również podlegają 

prawom sumowania-akumulacji.) Bilansowanie to powoduje więc, że z zakłóceniowego 

punktu widzenia cały szereg małych eksplozji magnetycznych o sumarycznym wydatku 70 

megaton będzie posiadał prawie taki sam destrukcyjny wpływ na konfigurację i stan 

naszego pola, jak wystąpienie pojedynczej eksplozji Tapanui o tymże wydatku 70 megaton. 

Wpływ ten załagodzony będzie jedynie czasem upływającym pomiędzy poszczególnymi 

eksplozjami składowymi, jaki natura wykorzysta dla zaleczenia części ich skutków. 

Jednym z weryfikatorów użyteczności dowolnej hipotezy/teorii jest jej zdolność do 

prognozowania przyszłości lub wskazywania dotychczas jeszcze niezidentyfikowanych 

trendów lub zjawisk. Omówiona tu hipoteza dostarcza takiej właśnie możliwości, stawiając 

raczej złowróżebną prognozę dotyczącą najbliższej przyszłości naszej cywilizacji. Prognoza 

ta wynika z akumulowania się prawie nieustannie od 1945 roku chaotycznych zakłóceń 

wibracyjnych ziemskiego pola magnetycznego spowodowanych głównie 

eksperymentalnymi eksplozjami bomb jądrowych oraz pogłębianych szerokim 

upowszechnianiem się użytkowania urządzeń wytwarzajcych wibracje magnetyczne. Z 

dotychczasowych badań wynika, że każda eksplozja jądrowa wyzwala określony procent 

energii magnetycznej jaka wprowadza dalsze zakłócenia do konfiguracji ziemskiego pola 

magnetycznego, niemalże identyczne do zakłóceń powodowanych eksplozją statku 

magnetycznego. Z kolei zgodnie z prawem bilansowania energetycznego omówionym 

powyżej, zakłócenia od poszczególnych takich eksplozji nawzajem się sumują, zwiększając 

swój destrukcyjny wpływ na organizmy ludzi i zwierząt żyjących na naszej planecie. Od 

chwili rozpoczęcia eksperymentów z bronią jądrową nasza cywilizacja pracowicie stara się 

osiągnąć sumarycznym wydatkiem magnetycznym wszystkich eksplodowanych dotychczas 

bomb energię rzędu tej wyzwolonej podczas eksplozji Tapanui. Przykładowo dotychczas 

największa na naszej planecie bomba wodorowa zdetonowana w 1961 roku przez Związek 

Radziecki posiadała całkowity wydatek energetyczny wynoszący 58 megaton TNT - 

aczkolwiek obecnie nie jest jeszcze wiadomo ile procent z tego całkowitego wydatku 

uwolnione zostało w postaci zakłócającej nasze pole energii magnetycznej, ile zaś w

D-148 

postaci mniej szkodliwych dla naszej cywilizacji form takich jak energia cieplna, 

promieniowanie, itp. Jest więc nie tylko wysoce prawdopodobne, ale wręcz pewne, że 

eksperymenty z bronią jądrową, niestety, już zapoczątkowały na naszej planecie 

nadejście długotrwałego okresu "neo-średniowiecza". Z tego zaś powodu samo tylko 

eksperymentowanie z bronią jądrową okaże się kiedyś równie tragiczne w skutkach dla 

naszej cywilizacji jak użycie tej broni przeciwko ludzkości w bezsensownej wojnie 

nuklearnej. Na wypadek więc że podana tu hipoteza z czasem okaże się poprawną, wysoce 

wskazanym byłoby natychmiastowe zaprzestanie wszelkich dalszych eksperymentów z 

bronią jądrową. Zwłaszcza, że ewentualne pogłębianie się "neo-średniowiecza" stanowi 

tylko jedno z wielu możliwych niebezpieczeństw ich kontynuacji (innym może być kolejny 

"poślizg" skorupy ziemskiej, jakiego dewastacyjne skutki dla naszej cywilizacji łatwo sobie 

wydedukować z opisów zawartych w niniejszej monografii). 

Podsumujmy więc teraz w skróconej formie prognozę na przyszłość jaka zgodnie z 

rozważaniami autora wyłania się z obecnego entuzjazmu w nieograniczanej emisji 

niszczycielskich wibracji magnetycznego chaosu. Oto ona. "Chaotyczne wibracje pola 

magnetycznego w sposób niekontrolowany generowane przez eksplozje broni 

jądrowej oraz dzisiejsze urządzenia techniczne akumulują się za pośrednictwem 

mechanizmu telepatii w organizmach ludzi i zwierząt powodując pogłębiającą się z 

czasem trwałą degenerację ich zdrowia, zachowań, myślenia, nastawień, filozofii, itp. 

To z kolei sprowadza na Ziemię stopniowe nadejście okresu ”neo-średniowiecza” ze 

wszystkimi jego złowieszczymi następstwami doskonale nam znanymi z historii, a 

być może wiedzie do nawet groźniejszych następstw ." 

Autor aż z dwóch powodów użył tutaj nazwy "neo-średniowiecze" dla opisania 

okresu jaki w latach od 1945 do około 1970 roku nasza cywilizacja rozpoczęła ściągać na 

siebie poprzez bezmyślne eksperymenty z bronią jądrową wprowadzające wibracyjne 

zakłócenia do konfiguracji ziemskiego pola magnetycznego (a także jaki nieprzerwanie 

pogłębia niekontrolowaną emisją chaotycznych wibracji magnetycznych z urządzeń 

technicznych). Po pierwsze nazwa ta sugeruje, że nadchodzący okres będzie podobny do 

oryginalnego ”średniowiecza” pod względem generalnych trendów demonstrowanych przez 

poszczególne społeczeństwa. Możemy więc się spodziewać stopniowego nadejścia fali 

degeneracji zdrowotnej, okrucieństwa, niesprawiedliwości społecznej, histerii, religijnego 

fanatyzmu, upadku intelektualnego, naukowego i moralnego, wojen, terroryzmy, piractwa, 

itp. Drugim powodem jest, że aczkolwiek generalne trendy będą podobne jak te w 

oryginalnym średniowieczu, ich aktualna realizacja będzie nieco inna ponieważ poziom 

naszej cywilizacji w międzyczasie się zmienił. (Podobnie jak styl architektoniczny "neogotyk" 

starał się kopiować generalne linie oryginalnego "gotyku" jednakże zarówno użyte 

tworzywa budowlane, jak i wygląd i wyposażenie pomieszczeń były już bardziej 

nowoczesne.) 

Niestety, nadejście neo-średniowiecza nie jest jeszcze najgorszym następstwem 

stopniowego akumulowania się hałasu telepatycznego w ciałach ludzkich. Jeszcze gorszym 

od niego może bowiem okazać się hipotetyczne zjawisko jakie autor nazywa "śmiercią 

telepatyczną ludzkości". Śmierć taka objawiałaby się nagłym, masowym, oraz niemal 

równoczesnym umieraniem niemal wszystkich ludzi na naszej planecie, następującym z 

medycznie niezrozumiałych powodów. Jej mechanizm byłby następujący. Wibracje hałasu 

telepatycznego rezonujące wokół naszej planety posiadają niemal taki sam poziom 

średniego natężenia we wszystkich miejscach na Ziemi. Stąd organizm każdego 

mieszkańca naszej planety wchłania je i akumuluje w sobie na bardzo podobny sposób i 

tempo. Nie wiedząc wcale o tym ludzie więc zwolna ładowaliby swoje ciała śmiercionośną 

energią hałasu telepatycznego podobnie jak pracownicy reaktora atomowego pozbawieni 

urządzeń moniturujących ładowaliby się stopniowo radiaktywnością. Po upływie 

określonego czasu u wszystkich ludzi równocześnie poziom naładowania tą energią 

przekroczyłby wartość krytyczną. W okresie kiedy to nastąpiłoby ludzie nagle, bez

D-149 

medycznie oczywistych powodów, zaczęliby masowo wymierać. Katastrofy tej 

najprawdopodobniej nie przeżyłby nikt z ludzi, ponieważ z uwagi na rezonacyjne zdolności 

naszej planety, hałas telepatyczny zanika w otoczeniu bardzo wolno i występował będzie 

bardzo długo już po wyeliminowaniu źródeł go generujących. Gdyby zaś ją ktoś przetrwał, 

byłaby to zapewne niewielka garstka osób których organizmy z jakichś tam powodów 

okazały się nieco bardziej odporne od innych. 

Jedno z najtrudniejszych zadań naukowca weryfikującego wypełnianie się 

złowróżebnej prognozy podobnej do tej przytoczonej powyżej o nadchodzeniu epoki neośredniowiecza 

na Ziemię, jest wychwycenie i zidentyfikowanie generalnych trendów 

zarysowujących się w czasach w których on żyje. Łatwo jest bowiem opisywać takie trendy 

gdy posiada się kilkaset lat perspektywy historycznej w spojrzeniu na daną epokę, jednakże 

przestają one być widoczne czy wykrywalne kiedy ktoś osobiście bierze udział w ich 

kształtowaniu. Chociaż więc obecna generacja mieszkańców Ziemi zapewne uczestniczy 

właśnie w staczaniu się naszej cywilizacji do początkowego okresu opisanego tu neośredniowiecza, 

jednak nie będzie zdawała sobie wcale z tego sprawy. Istnieje bowiem 

szereg zjawisk które zależnie od punktu widzenia mogą zostać zinterpretowane albo jako 

przejawy generalnych trendów neo-średniowiecza, albo też jako kolejne fazy ewolucji i 

chwilowych cykli przez jakie przechodzi nasza cywilizacja. Wymieńmy dla przykładu kilka z 

nich. 

1. Epidemie strasznych chorób jakie ostatnio zaczęły nękać naszą cywilizację. 

Ich wybuchy następują w czasach gdy zdawałoby się nasza medycyna odniosła już 

całkowity sukces nad naturą. Na dodatek ostatnio zarówno ich liczba jak i ich szkodliwość 

wyraźnie się nasiliły. Przeglądnijmy tu pokrótce najstraszliwsze z nich, jakich działanie 

ujawniło się w okresie pisania niniejszej monografii (po opisy innych - patrz treść 

totaliztycznej strony ”plague_pl.htm”): 

- AIDS. Epidemia "aids" jest obecnie najbardziej znana jako że nęka ona naszą 

cywilizację już od najdłuższego czasu. Aczkolwiek intensywne badania nad tą chorobą 

prowadzone są nieustannie od około 1982 roku, jak dotychczas nie posunęliśmy się 

naprzód w jej opanowywaniu. 

- Dżuma. Inna, być może nie tak jeszcze znana, jest epidemia dżumy ("Pneumonic 

Plague") która we wrześniu (September) 1994 roku wybuchła w Indiach, w małym 

miasteczku Surat z prowincji Madras, uśmiercając 60 osób i zarażając dalszych 3000. 

Choroba ta uważana była od dawna za całkowicie wygasłą na naszej planecie. 

- Ebola. W dniach 10 do 13 maja 1995 roku widzowie dzienników telewizyjnych na 

całym świecie zaszokowani zostali obrazami najbardziej (z znanych ludziom) śmiertelnej 

choroby wirusowej zwanej "ebola" jaka wybuchła w miasteczku Kikwit w Zairze. Do 10 maja 

1995 roku umarło tam na nią 59 osób w czasie do 6 dni od chwili zarażenia. Do końca 1995 

roku uśmierciła ona tam ponad 260 ludzi, w tym sporą liczbę lekarzy i pilęgniarek 

opiekujących się chorymi. Zabija ona 90% zarażonych poprzez rozpuszczenie ich ciała i 

wewnętrznych organów. 

- "Necrotising fascitis" albo ciało zjadająca bakteria. Pojawia się ona coraz częściej w 

różnych częściach świata. Jest ona nowym szczepem niewinnej uprzednio bakterii 

"streptococcus group A" jaka kiedyś powodowała anginy i bóle gardła. Obecnie gdy wniknie 

ona w otwartą ranę, zjada ciało ludzkie i mięśnie warstewka po warstewce, zamieniając je 

na formę płynną. Jeśli zaatakowana przez nią część ciała nie zostanie natychmiast 

amputowana, powoduje śmierć w ciągu około 24 godzin. W 1994 roku zabiła ona 22 ludzi w 

Anglii i Walii, podczas gdy liczba jej przypadków w Kanadzie wzrosła 5-cio krotnie. W 1995 

roku przeniosła się też do Hong Kongu. 

- Dengue jest rodzajem wirusowej gorączki przenoszonej przez komary w 

tropikalnych krajach (np. Malezji). Dotychczas była ona relatywnie mało szkodliwa i 

przykładowo w Malezji w najgorszych latach 1982 do 1989 raportowano jedynie 500 do 

2500 przypadków rocznie. Jednakże od 1990 roku choroba ta zaczęła tam się nasilać, w 

1995 roku osiągając raportowane 6543 przypadki (podobno nieraportowane przypadki

D-150 

osiągają tam poziom około 13000) z czego 28 śmiertelnych. Pod koniec 1995 roku odkryto 

tam też, że pojawił się nowy strain tego wirusa, zwany "Dengue 2" jaki jest bardziej 

śmiertelny i agresywny (patrz Sun (Malaysia), 10 May 1996, str. 9). 

- "Haemorragic feaver" podobny do "dengue" jakiego epidemia wybuchła w 

listopadzie 1995 roku w Nikaragui, tylko do dnia 5 listopada 1995 roku zabierając życie 

pomiędzy 18 a 39 osób. Artykuł [2D4] o tej strasznej chorobie pod tytułem "Mysterious and 

deadly disease hit Nicaragua" opublikowany był w "New Sunday Times" (Malaysia), 5 

November 1995, strona 16. 

Powszechnie uważa się, że owe straszne choroby są zupełnie przypadkowym 

pojawieniem się serii nowych mikroorganizmów które okazują się nieco groźniejsze od 

poprzednich. Panuje też opinia, że większa niż poprzednio ich śmiertelność może być 

następstwem odpowiedzi jaką mikroorganizmy udzielają na powszechne użycie różnych 

lekarstw, przykładowo antybiotyków. Tymczasem, jeśli opisywana tutaj prognoza autora jest 

poprawna, wtedy pojawienie się tych chorób wcale nie jest następstwem coraz zjadliwszych 

mikroorganizmów, a raczej następstwem pogłębiającej się degeneracji immunologicznej 

ludzi. Degeneracja ta w pierwszym rzędzie spowodowana jest działaniem na organizmy 

ludzkie nasilającego się ”hałasu telepatycznego”, aczkolwiek inne czynniki, takie 

przykładowo jak wzrastające zatrucie otoczenia, dziura w warstwie ozonowej, itp., także 

dokładają swój udział. (Ciekawe że bardzo podobny pogląd wyrażony był też w artykule 

"AIDS - Profiting On Fear" opublikowanym na stonie 1 w angielskojęzycznym wydaniu 

(publikowanym w USA) niemieckiego czasopisma "Raum & Zeit", Vol. 1, No. 5, 1989/90.) 

Oczywiście hałas telepatyczny degeneruje nie tylko zdrowie ludzi, ale również 

zwierząt i roślin. Zdaniem autora, w zakresie jego oddziaływania na ziemską faunę jego 

pierwsze ofiary obejmują, m.in. żaby które ostatnio szybko znikają z powierzchni naszej 

planety, oraz angielskie krowy, które w drugim kwartale 1996 roku skazane zostały na 

masową zagładę z powodu przenoszonej przez nie na ludzi tzw. "Bovine Spongiform 

Encephalopathy (BSE)" popularnie zwanej "mad cow disease" (szaleństwo krów) - czyli 

choroby wirusowej atakującej mózgi krów i owiec. Po przeniesieniu na ludzi choroba ta 

objawia się w formie tzw. "Creutzfeldt-Jakob Disease (CJD)". W zakresie oddziaływania na 

rośliny, zdaniem autora pierwsze ofiary hałasu telepatycznego obejmują m.in. nieodporne 

na niego drzewa zwane "wiązy" (po angielsku "elm") które od jakiegoś już czasu z 

nieuzasadnionych biologicznie powodów nagminnie usychają i bardzo szybko znikają z 

naszego drzewostanu. 

Jeśli omawiana w tym podrozdziale prognoza autora o ściąganiu na Ziemię neośredniowiecza 

okaże się porawna, wtedy opisywane powyżej groźne epidemie są jedynie 

pierwszą oznaką pogłębiającej się trwałej degeneracji zdrowotnej naszego społeczeństwa i 

początkiem całego szeregu dewastujących chorób jakie w nadchodzącej epoce omiotą 

naszą planetę podobnie jak to czyniły w oryginalnym średniowieczu. Obserwując więc co 

przyszłość nam przeniesie nie zamykajmy swoich umysłów na zaprezentowaną tutaj 

możliwość, wskazuje nam ona wszakże prosty sposób na naprawę sytuacji poprzez zwykłe 

zaprzestanie telepatycznie hałasotwórczych emisji elektromagnetycznych (np. całkowite 

zaniechanie dalszych eksplozji nuklearnych). 

2. Stopniowe zmiany biologiczne u nadchodzących generacji. Zmiany te 

zaobserwowano już w wielu różnych obszarach. Przytoczmy tutaj kilka ich przykładów. 

(2a) Zmiany w działaniu mózgu. Jednym z ich objawów jest przykładowo 

nieustanny, aczkolwiek nieznaczny, spadek średniej wartości współczynnika IQ 

(inteligencji) u młodzieży z rozwiniętych krajów, oraz nieprzerwane obniżanie się ich 

wyników w nauce. Oczywiście ów spadek inteligencji u młodzieży może być spowodowany 

wieloma czynnikami. Aby wskazać tutaj jakieś ich przykłady, może on być: 

- Rezultatem ludowego wierzenia że zwiększony wzrost ciała ludzi powoduje 

przytłumianie ich atrybutów intelektualnych. Ponieważ średnia wysokość wzrostu 

mieszkańców naszej planety nieustannie rośnie, stąd zgodnie z tym wierzeniem ich średni 

poziom intelegencji powinien nieustannie się zmniejszać. Warto tutaj dodać, że powyższe

D-151 

ludowe wierzenie ostatnio znalazło też matematyczne poparcie w postaci tzw. "równań 

inteligencji" i "równań wzrostu" wprowadzonych i wyjaśnionych w podrozdziałach JE9 z 

tomu 9 monografii [1/4]. 

- Rezultatem działania dzisiejszej muzyki (wyniki różnych badań naukowych 

zdają się wykazywać, że melodyjna muzyka złożona z dźwięków harmonicznych stymuluje 

potencjał intelektualny, natomiast chaotyczny hałas akustyczny powoduje obniżanie tego 

potencjału). 

- Rezultatem upowszechniania się telewizji, gier komputerowych i komiksów, 

nie wspominając tu już o nieznanych jeszcze dokładnie rezultatach działania hormonów 

wzrostu, pestycydów i innych chemikalii jakimi nafaszerowana jest dzisiejsza żywność. 

Na przekór jednak istnienia i działania powyższych czynników, nie można 

całkowicie wykluczać, że spadek średniej wartości współczynnika IQ jest odnotowywalnym 

efektem i przejawem charakterystycznego dla neo-średniowiecza narastającego 

przytępienia umysłowego całego społeczeństwa. 

Innym objawem zmian w działaniu mózgu może być też nasilanie się zboczeń 

i wypaczeń omawianych w punkcie 8 poniżej. 

(2b) Leworęczność. Kolejnym objawem omawianych tu zmian społeczeństwa 

jest zaobserwowany ostatnio wzrost proporcji osób leworęcznych do praworęcznych 

(ostatni okres nasilenia się takiej proporcji zaobserwowany był właśnie w średniowieczu). 

(2c) Spadek płodności. W artykule [1D4] pióra Hugo Gurdon'a "The lost 

tadpole - could sperm be made redundant?", opublikowany w Sun Megazine (Lot 6, Lorong 

51/217, 46050 Petaling Jaya, Malaysia), wydanie z Saturday, 29 June 1996, strony 20 i 21 

przedstawiono niektóre rezultaty najnowszych badań spermy ludzkiej. Artykuł ten informuje, 

że w ostatnich latach mężczyźni urodzeni danego roku produkują średnio około 2% spermy 

mniej niż mężczyźni urodzeni poprzedniego roku. Jeśli więc trend ten nie zostanie 

odwrócony, wtedy mężczyźni urodzeni za jakieś 60 lat będą całkowicie bezpłodni! Pytanie 

jakie nasuwa się po poznaniu tej informacji to czy ów systematyczny spadek w liczebności 

ludzkiej spermy jest efektem działania właśnie hałasu telepatycznego (wszakże z danych 

historycznych wiadomo, że w okresie średniowiecza nastąpił globalny spadek zaludnienia, 

być może m.in. powodowany podobnym zanikiem liczebności spermy ówczesnych 

mężczyzn), oznaką iż nasza cywilizacja pomału osiąga datę genetycznie 

zaprogramowanego wymarcia (patrz podrozdział A3 w monografii [1/4]), czy też jedynie 

przejawem jakichś przejściowych problemów - przykładowo obecnym poziomem 

zanieczyszczenia naturalnego środowiska. 

3. Zwiększanie się ludzkiego okrucieństwa. W ostatnich czasach zaobserwować 

można wyraźny: 

(3a) Wzrost okrcieństwa różnych grup (np. Khmer Rouge z Kambodży czy 

Tamil Tigers z Sri Lanka). 

(3b) Wzrost okrucieństwa indywidualnych przywódców politycznych i 

religijnych (np. urodzonego w 1931 roku Pol Pota z Kambodży, urodzonego w 1924 roku Idi 

Amina prezydującego Ugandzie od 1971 do 1979 roku, czy urodzonego w 1955 roku guru 

Shoko Asahara z kultu dnia sądu ostatecznego "Aum Supreme Truth" w Japonii który w 

1995 roku zdobył sobie złowieszczą sławę atakiem śmiercionośnym gazem na 5 pociągów 

w Tokio). 

(3c) Wzrost okrucieństwa indywidualnych osób (np. coraz częstsze ostatnio 

serie morderstw czy zastrzeleń współziomków popełnianych przez te same osoby). 

Czy wszystko to jest pierwszym zwiastunem wtórnego barbarzyństwa powracającego do 

naszej cywilizacji czy też odosobnionymi przykładami zwyrodnienia? 

4. Gwałtowne zawężanie się zainteresowań społeczeństw do osiągnięć chwili 

obecnej. Manifestuje się ono na kilka różnorodnych sposobów, np. poprzez: (4a) 

ograniczanie się zainteresowań znacznej części społeczeństwa wyłącznie do spraw 

dotyczących aktualnej konsumpcji (przykładowo do: wielkości dochodu, zakupu nowych 

dóbr, jedzenia, programu telewizyjnego, ulubionego meczu, zmian w smaku piwa) przy

D-152 

jednoczesnym zaprzestaniu zwracania uwagi na długoterminowe efekty takiego 

zachowania (np. moralność, środowisko, zdrowie, przyszły kierunek kariery zawodowej, 

itp.); (4b) preferowanie programów, filmów oraz książek które aczkolwiek całkowicie 

pozbawione intelektualnej i moralnej wymowy "pełne są akcji"; (4c) kierowanie uwagi 

większości osób wyłącznie na przedsięwzięcia dające natychmiastowe korzyści (np. 

rabunek ekonomiczny zamiast długoterminowego planowania i systematycznego zdążania 

do generalnej poprawy); (4d) zaniku długoterminowych inwestycji i projektów badawczych 

jakie przynosiłyby korzyści dopiero po wielu latach); (4e) przerywanie lub zaniechywanie 

karier zawodowych wymagających wielu lat kształcenia się i doskonalenia zawodowego 

oraz spowodowany tym spadek jakości produktów w każdej dziedzinie (np. dzisiejsze 

samochody nie są tak trwałe i niezawodne jak dawniej, dzisiejsza muzyka nie jest tak 

kunsztowna i dopracowana jak dawniej, dzisiejsi artyści są dalecy od perfekcji dawnych 

sław); itp. Czy zjawisko to jest sygnałem tak znamiennego dla okresu średniowiecza 

generalnego "kurczenia się intelektualnego" całego naszego społeczenstwa, czy też jedynie 

przejawem osiągnięcia dobrobytu i związanego z tym przejścia na konsumpcyjny styl 

życia? 

5. Pogłębiający się kryzys ekonomiczny o zasięgu światowym. Pierwsze jego 

objawy zaczęły się uwidaczniać w 1997 roku tzw. ”Kryzysem Azjatyckim”. Czy jest on 

przejawem usztywnienia, radykalizacji i neo-feudalizmu w ekonomii, czy też jedynie 

przejawem chwilowych oscylacji rynku od koniunktury do zastoju? 

6. Narastanie stosunków społecznych zmuszających dzieci do dziedziczenia 

zawodu ich rodziców. Czy fakt, szczególnie ostro obserwowany obecnie na Zachodzie, iż 

dzieci skazywane są na przejmowanie zawodu rodziców (np. jedynie dzieci lekarzy stać na 

zostanie lekarzami, tylko dzieci artystów mają dostęp do poparcia i stosunków koniecznych 

dla zostania artystami, dzieciom robotników brakuje przykładu i wzorca mobilizującego je 

do zostania czymkolwiek innym niż robotnikami, zaś dzieci rolników wyrastają w warunkach 

implikujących ich zostanie rolnikami), jest jedynie przejawem chwilowych trudności 

ekonomicznych czy też oznaką wtórnej feudalizacji naszego społeczeństwa? 

7. Rozluźnianie się więzi rodzinnych i postęp znieczulicy w stosunkach 

pomiędzy krewnymi. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu trudno było zrozumieć stosunki 

średniowieczne gdy mąż zeznawał w inkwizycji przeciwko własnej żonie, brat zabijał brata 

dla tronu czy dziedzictwa, zaś siostrę darowywało się wrogowi dla zarobienia kilku lat 

pokoju. W miarę jednak rozluźniania się więzi rodzinnych w ostatnich dziesięcioleciach, 

podobne trendy, tyle że w nowocześniejszym kontekście, zaczynają pojawiać się i w 

naszym społeczeństwie. 

8. Pojawianie się najróżnorodniejszych zboczeń i wypaczeń. Ich ekstremalnym 

wyrazem są zboczenia seksualne. Nasza planeta przeżywa w ostatnich latach ogromne 

nasilenie tych zachowań. Z czasem narosły ich aż tak dużo, że niektóre kraje, np. Nowa 

Zelandia, powprowadzały nawet prawa o tzw. ”cywilnych uniach” jakie starają się je 

zalegalizować. Czy ich uzewnętrznianie się jest jedynie przejawem liberalizacji 

światopoglądów, czy też wyrazem narastającego dziwaczenia i wypaczeń podobnych do 

tych jakie wystąpiły w oryginalnym średniowieczu. 

Za przejaw nasilających się wypaczeń innego rodzaju można też uważać niektóre 

dziwactwa współczesnej sztuki, oraz istnienie ciągle rosnącej liczby osób którzy smakują 

się w nich i popierają je jako ich konsumenci. Czy wypaczenia te są wyrazem generalnego 

upadku smaku artystycznego podobnego do tego jaki wystąpił w oryginalnym 

średniowieczu, czy też przejściowym wyrazem nowych poszukiwań twórczych przez które 

przechodzi współczesna sztuka? 

9. Stopniowe zaniżanie się średniego poziomu naszej nauki. Jego 

najważniejszym przejawem jest stopniowy spadek efektywności prac naukowych oraz 

zanik/brak przełomowych osiągnięć naukowo-technicznych. Innym notowalnym przejawem 

jest zanik tradycji "dobrej roboty" naukowej, m.in. objawiający się poprzez wyraźny spadek

D-153 

zrozumiałości, przejrzystości, dostępności, rzetelności, głębi, bezstronności i obiektywności 

obecnych opracowań naukowych, oraz przedkładanie w nich formy nad treścią. 

Przykładowo wystarczy porównać sposób w jaki dzisiejsze podręczniki akademickie 

prezentują jakiś problem, ze sposobem w jaki ten sam problem prezentowany był w 

podręcznikach używanych kilkadziesiąt lat temu, aby natychmiast zauważyć różnicę w 

zrozumiałości, przejrzystości i dostępności ich opisów tekstowych oraz komunikatywności 

ich ilustracji. Z kolei jeśli osoba znająca określony problem porówna dzisiejsze publikacje i 

dysertacje naukowe z podobnymi pracami wydanymi kilkadziesiąt lat temu, zauważy ona że 

poziom naukowy dzisiejszych opracowań uległ wyraźnemu spłyceniu (np. wnioski 

dzisiejszych prac raczej podają co inni chcieliby w nich znaleźć zamiast tego co faktycznie 

wynika z danych badań, forma dzisiejszych prac zaczyna górować nad ich treścią, użycie 

skomplikowanego aparatu matematycznego często ukrywa płyciznę myślenia, itp.). 

Kolejnym przejawem tego upadku jest nagminne opuszczanie uczelni przez 

najzdolniejszych ludzi którzy tak źle się czują w atmosferze wewnętrznych sprzeczności, 

niekonsekwencji, skostnienia i ciasnoty myślenia dominującej dzisiejsze uczelnie iż wolą 

raczej pracować dla przemysłu lub dla prywatnych instytucji niż popierać postęp nauki. Czy 

owo zaniżanie się średniego poziomu dzisiejszej nauki jest wyrazem już zapoczątkowanego 

lawinowego procesu trwałego osłabiania się potencjału intelektualnego naszych 

najwybitniejszych myślicieli, czy też jedynie oznaką przejściowego zaadoptowania przez 

naukowców błędnego poglądu że wszystko co było do odkrycia zostało już odkryte, zaś 

nasza nauka i technika osiągnęła już poziom absolutnej doskonałości (stąd dalszy postęp 

może jedynie polegać na nieznacznym udoskonalaniu tego co już kiedyś zostało 

osiągnięte). 

10. Narastanie fanatyzmu religijnego, upolitycznienia religii, oraz stopniowe 

pojawianie się działań jakie nazwać możnaby początkiem neo-inkwizycji. Ostatnio w 

całym świecie zaobserwować się daje pogłębiający się wzrost radykalnych poglądów 

religijnych które tradycyjnie określane były nazwą "fanatyzm" i które stanowiły jedną z cech 

charakteryzujących okres oryginalnego średniowiecza. W całym świecie pogłębia się też 

upolitycznienie religii powiązane ze sięganiem przywódców religijnych po władzę polityczną 

oraz ich poszerzającym się ingerowaniem w świeckie aspekty życia społeczeństwa - bardzo 

podobne do identycznych trendów obserwowanych w oryginalnym średniowieczu. W wielu 

krajach zarysowywać się też zaczynają tendencje mogące świadczyć o stopniowym 

nawrocie religijnych represji, w średniowieczu objawiających się m.in. powołaniem do życia 

inkwizycji. Ich przykładem może być stopniowe odradzanie się cenzury religijnej 

obserwowane obecnie w wielu krajach, połączone nawet ze spaleniami książek na stosie 

(np. jedno z takich ostentacyjnych spaleń literatury nastąpiło w listopadzie 1996 roku; jego 

organizatorzy tak przekonani byli o swym prawie do narzucania innym własnych poglądów, 

że spalenia dokonali w sposób publiczny oraz zezwolili aby pokazane ono było w dzienniku 

telewizyjnym - w ten sposób dając sporo do myślenia nie tylko w zakresie swego 

poszanowania wolnej woli innych osób, ale także i swego stosunku do zanieczyszczania 

dymem ziemskiej atmosfery). Czy zjawiska te stanowią pierwsze oznaki powrotu 

identycznych trendów represyjnych obserwowanych w oryginalnym średniowieczu, czy też 

tylko dowód reakcyjnych zachowań niektórych przywódców religijnych starających się 

powstrzymać proces unaukowiania się i uświecczania życia dzisiejszych społeczeństw. 

11. Rywalizacja nauki z religią (zastępująca ich możliwą współpracę). Czy jest ona 

rodzajem współczesnych "wypraw krzyżowych" nastawionych na zdobycie monopolu i 

starających się zaprezentować naukę jako tą "lepszą wiarę", czy też jedynie przejawem 

zdrowego ścierania się poglądów? 

12. Pogłębianie się "represyjnego konserwatyzmu". Jest on zjawiskiem 

społecznym jakie autor opisał dokładniej w podrozdziale C8.3 tej monografii. Jednym z jego 

najłatwiej zauważalnych objawów jest nasilająca się podatność społeczeństwa na 

telepatyczne manipulowanie jego poglądami przez okupujących Ziemię UFOnautów. Z kolei 

następstwa tego manipulowania obejmują m.in.: histerię naukowców wymierzona przeciwko

D-154 

zwolennikom badań UFO, która już obecnie przejawia się usuwaniem UFOlogów z urzędów 

i uczelni, odmową publikowania dzieł UFOlogicznych; blokowanie postępu nauki i techniki w 

wielu dziedzinach jakie zagrażają dominacji UFOnautów nad ludźmi (wykaz tych 

blokowanych dziedzin przytoczony jest w podrozdziale VB5.1.1 monografii [1/4]); itp. Czy 

jest to pierwszym zwiastunem "naukowej inkwizycji" jaka w dalszych etapach 

zaawansowania neo-średniowiecza może nawet doprowadzić do palenia na stosie książek 

razem z ich autorami, symptomem telepatycznej manipulacji naszego społeczeństwa przez 

okupującą nas cywilizację pozaziemską (patrz podrozdział O1), czy też jedynie chwilowym 

uwstecznieniem naszej nauki? 

13. Tendencje decentralizacyjne charakteryzowane rozpadem imperiów i 

państw na mniejsze "księstwa", lokalnymi wojnami, itp. Czy jest to powtórzeniem 

średniowiecznej ambicji zakładania księstewek, czy też naturalnym trendem nowoczesnych 

społeczeństw? 

Autor pozostawia czytelnikom udzielenie sobie własnej odpowiedzi na powyższe 

pytania. Być może warto też aby rozpoczęli oni własne studia porównujące generalne 

zjawiska i trendy zarysowujące się w obecnych czasach z podobnymi trendami 

charakterystycznymi dla średniowiecza. 

Na wypadek jednak gdyby przedstawiona tutaj prognoza powrotu neo-średniowiecza 

miała kiedyś okazać się prawdziwa, warto aby czytelnicy po zapoznaniu się z niniejszym 

podrozdziałem rozpatrzyli możliwość zmniejszania emisji telepatycznego/magnetycznego 

hałasu w swoim bezpośrednim otoczeniu (a stąd także zmniejszania poziomu absorpcji 

tego hałasu przez ich ciała). Uzyskanie takiego zmniejszania wymaga m.in. aby eliminować 

ze swego otoczenia wszelkie niepotrzebne źródła wibracji magnetycznych, t.j. aby: 

telewizory i komputery były wyłączane gdy nikt ich nie ogląda lub używa; elektryczne 

światła, wentylatory czy klimatyzatory powietrza były gaszone gdy nie są potrzebne; dopływ 

prądu do wszelkich nieużywanych urządzeń elektrycznych, elektronicznych, kabli, oraz 

przedłużaczy był odcinany; spanie na materacach elektrycznych a także niepotrzebne 

ogrzewanie mieszkania, wody, lub potraw spiralami elektrycznymi było unikane; budowanie, 

kupowanie, oraz zamieszkiwanie domów i mieszkań leżących pod liniami wysokiego 

napięcia, niedaleko kolei elektrycznych lub anten radiowych stacji nadawczych, w pobliżu 

dużych transformatorów, koło elektrowni lub stacji i anten radarowych było wystrzegane; 

posiadanie własnej kuchenki mikrofalowej było zaniechiwane; wsłuchiwanie się w wibracje 

magnetyczne ze słuchawek walkman'ów czy z magnetycznych głośników było ograniczane 

do niezbędnego minimum; wszelkie urządzenia zawierające cewki, wibrujące magnesy, 

silniczki elektryczne i inne źródła wibrującego pola magnetycznego jakie nie są nam w 

danej chwili potrzebne, takie jak telefony, faksy, niektóre ładowaczki akumulatorów, 

prostowniki, itp, były usuwane z pokoju w którym aktualnie przebywamy i wstawiane do 

któregoś z odleglejszych od nas pomieszczeń; itp. Oczywiście na makroskalę drastyczne 

zmniejszenie poziomu absorbowanego przez nasze ciała hałasu 

telepatycznego/magnetyczego uzyskać też można poprzez absolutny zakaz wszelkich 

eksplozji broni jądrowej. 

Na dodatek do powyższego autor rekomenduje czytelnikom zainteresowanie się 

różnymi metodami i dyscyplinami które dopomagają w pomniejszaniu niekorzystnego 

wpływu hałasu telepatycznego na nasze zdrowie i samopoczucie. Ich przykładem jest 

starożytna wiedza na temat chińskiego "Fung Schui" oraz wskazywane przez nią wytyczne 

dla unikania konfiguracji otoczenia które powodowałyby ogniskowanie, rezonowanie i 

wzmacnianie wibracji telepatycznych w kierunku miejsca naszego długotrwałego 

przebywania. Inny przykład obejmuje radiestezję umożliwiającą wykrycie czy dane miejsca 

nie przenikane są przypadkiem nadmierną ilością wibracji telepatycznych emitowanych z 

dowolnych źródeł. 

Nieustannie aczkolwiek zwolna wzrasta już świadomość dzisiejszego społeczeństwa 

na temat szkodliwości hałasu telepatycznego (a ściślej na temat szkodliwości wibrujących 

pól magnetycznych i elektrycznych które hałas ten generują - wszakże dzisiejsza nauka jak

D-155 

dotychczas oficjalnie przecież jeszcze nic nie wie o istnieniu fal telepatycznych). 

Najlepszym wyrazem wzrostu tej świadomości była krótka notatka zatytułowana "WHO 

bada następstwa zdrowotne" (t.j. "WHO studies health effects") jaka ukazała się w 

malezyjskim dzienniku Sun, wydanie z czwartku dnia 6 czerwca 1996 roku, strona 24. Oto 

jej treść. "Genewa, środa: Światowa Organizacja Zdrowotna {WHO} rozpoczęła pięcioletni 

projekt dla zbadania wpływu zdrowotnego pól elektrycznych i magnetycznych. Jednak 

eksperci WHO twierdzą że dotychczasowe badania nie ujawniają zdecydowanie iż zdrowie 

społeczeństwa zagrożone jest popularnymi urządzeniami elektrycznymi takimi jak telefony 

celularne, kuchenki mikrofalowe, suszarki włosów, golarki elektryczne oraz kosiarki do 

trawników. "Efekty zdrowotne takie jak rak, zmiany zachowania, utrata pamięci, choroby 

Parkinson'a i Alzheimer'a, AIDS, nagła śmierć noworodków, oraz samobójstwa, są 

powszechnie sugerowane jako wynik wystawienia na działanie pól elektromagnetycznych", 

oni poinformowali. - Reuter". (W oryginale angielskojęzycznym: "Geneva, Wed: The World 

Health Organisation has launched a five-year project to study the health effects of electric 

and magnetic fields. But WHO experts said existing studies show no clear public health 

threat from popular electronic goods like cellular phones, microwave ovens, hairdryers, 

electric razors and lawnmowers. "Health effects such as cancer, changes in behaviour, 

memory loss, Parkinson's and Alzheimer's diseases, AIDS, sudden infant death syndrome 

and suicides, have been suggested as resulting from exposure to electromagnetic fields", 

they said. - Reuter"). Nawet jeśli pierwsze badania wpływu hałasu telepatycznego (w 

powyższej notatce nawiązywanego poprzez badanie wibracji pól które hałas ten wywołują) 

na zdrowie i samopoczucie organizmów żywych nie przyniosą rozstrzygających rezultatów, 

sam fakt że pod naporem obserwacji empirycznych badania takie zostały podjęte powinien 

już skłaniać do poważnego potraktowania tego zagadnienia. 

Na zakończenie warto tutaj dodać, że biologiczną szkodliwością niektórych wibracji 

elektromagnetycznych daje się wytłumaczyć niezwykłe zainteresowanie UFO w naturalnym 

środowisku, florze, oraz faunie z bliskiego otoczenia wszystkich ziemskich urządzeń 

wytwarzających te wibracje, takich jak linie wysokiego napięcia, stacje transformatorowe, 

elektrownie, itp. UFO bardzo często lądują w pobliżu tych urządzeń, pobierając do badań 

próbki roślin i gleby, systematycznie sprawdzając zdrowie ludzi mieszkających pod liniami 

wysokiego napięcia, itp. Przykładowo w Nowej Zelandii prawie pod każdą co potężniejszą 

linią przesyłową wysokiego napięcia co jakiś czas można znaleźć wyraźne wypalenie trawy 

po byłym lądowisku UFO. 

D4.1. Prognozy o nadchodzeniu ”neo-średniowiecza” się sprawdziły - do dzisiaj owa 

złowróżebna epoka już zapanowała na Ziemi 

Motto: "Najefektywniejszy niszczyciel to ten którego nie daje się usłyszeć ani zobaczyć." 

Kiedy gdzieś w latach 1993 do 1995 pisałem poprzedni podrozdział D4, moja 

hipoteza o nadchodzeniu na Ziemię epoki ”neo-średniowecza” była możliwością, jednak nie 

pewnikiem. Jednak kiedy w 2009 roku zabrałem się za przeformatowanie na PDF i 

zaktualizowanie tej monografii [5/4], wówczas uświadomiłem sobie że owo złowróżebne 

”neo-średniowiecze” faktycznie już zadomowiło się na Ziemi. Dlatego w niniejszym 

podrozdziale, napisanym i dodanym tutaj dopiero w grudniu 2009 roku, wyjaśnię, 

uzasadnię, oraz podeprę materiałem dowodowym, ową szokującą prawdę, że począwszy 

od 1995 roku, na Ziemi zaczęły się objawiać wyraźne manifestacje nadejścia epoki ”neośredniowiecza”. 

Dokonam tego tutaj w kilku krokach (punktach), każdy z nich oznaczając 

poniżej symbolami #I1 do #I7 (tj. tak jak kroki te oznaczyłem także na totaliztycznej stronie 

o nazwie ”tapanui_pl.htm”). Oto owe kroki (punkty): 

#I1: Zacznijmy od zdefiniowania sobie czym oryginalne średniowiecze naprawdę 

było. Jeśli zapytać kogoś uczonego w piśmie czym było tzw. "średniowiecze", wówczas

D-156 

przytoczy nam jakąś mądrze brzmiącą definicję w której podkreślony zostanie okres czasu 

w historii Ziemi podczas którego to okresu owo średniowiecze panowało. Tymczasem jeśli 

dobrze się zastanowić, to esencją średniowiecza wcale nie był czas w jakim ono 

zapanowało, a wręcz przysłowiowe zachowania ludzi którzy w owym okresie żyli na Ziemi. 

Ludzie epoki średniowiecza zachowywali się bowiem zupełnie inaczej niż w innych epokach 

na Ziemi. Słowa jakimi można by trafnie opisać ich zachowanie to: abnormalność, 

okrucieństwo, psychopatia, zboczenia, wypaczenia, zachłanność, itp. Dlatego poprawna 

definicja średniowiecza powinna kłaść nacisk właśnie na owe wypaczone zachowania ludzi. 

Czyli powinna ona stwierdzać, przykładowo, że nazwa "średniowiecze" jest 

przyporządkowana do okresu w dziejach ludzkości podczas którego zachowania 

ludzi charakteryzowane były szeregiem wyjątkowo abnormalnych wypaczeń 

demonstrujących iż ludzie rządzili się uczuciami, emocjami, zachciankami, itp., a nie 

rozumem, wiedzą, logiką, dedukcjami, czy innymi jakościami swoich intelektów - a 

które to wypaczenia zachowań najsilniej rzucały się w oczy w obrzarze ich 

moralności, odnoszenia się do innych, systemu ich wartości, religii, smaku, poczucia 

piękna, sztuki, itp. Innymi słowy, gdyby definicję "średniowiecza" opracowywali dzisiejsi 

psychiatrzy zamiast historyków, wówczas stwierdziliby oni że był to okres w dziejach Ziemi 

kiedy niemal wszyscy ludzie byli "chorzy psychicznie" na którąś z form "psychopatii". 

Gdyby spróbować tutaj podać kilka przykładów średniowiecznych wypaczeń w 

zachowaniach ówczesnych ludzi, to najbardziej reprezentacyjne z nich obejmowałyby: 

nieustanne wojny, terror społeczny, szerzące się okrucieństwa, religijna histeria i fanatyzm, 

chciwość możnych, pomiatanie zwykłymi ludźmi i powszechny upadek godności, ucisk, 

ciemnota, upadek kultury, wypaczenia smaku artystycznego, załamanie zdrowotne (np. 

słynne epidemie), zmniejszenie się płodności ludzi i gwałtowny spadek zaludnienia, 

całkowite wymieranie wielu znanych rodzin i dynastii, tendencje anarchistyczne i 

decentralizacyjne (np. rozpad imperiów na księstwa i na małe państewka). Wypaczenia te 

zapanowały wówczas na praktycznie całej naszej planecie - włączając w to wyspy 

całkowicie wtedy odizolowane od reszty świata, takie jak Nowa Zelandia (gdzie właśnie w 

okresie średniowiecza upowszechniło się ludożerstwo). To zaś oznacza, że powody dla 

owych abnormalnych zachowań ludzi miały globalny charakter. Aby podać tu kilka 

przykładów, to właśnie w okresie średniowiecza mąż zeznawał w inkwizycji przeciwko 

własnej żonie oskarżając ją o czary, brat zabijał brata dla tronu czy dla dziedzictwa, siostrę 

darowywało się wrogowi dla zarobienia kilku lat pokoju, zaś wypaczone poczucie piękna u 

średniowiecznych malarzy powodowało że zapełniali oni swe obrazy zdeformowanymi 

potworami zamiast pięknymi ludźmi. 

#I2: Przeanalizujmy teraz dlaczego jest ogromnie istotne aby w definicji okresu 

"średniowiecza" podkreślać wypaczenia w zachowaniach ludzi, a nie okres czasu. Jeśli 

biernie akceptuje się definicję "średniowiecza" wypracowaną przez dzisiejszych naukowców 

- w której nacisk kładzony jest na okres czasu w historii Ziemi, wówczas przeacza się fakt 

że owo "średniowiecze" zostało czymś spowodowane. Znaczy, taka naukowa definicja 

implikuje "między wierszami" że "średniowiecze" czysto automatycznie nastało i potem 

przeminęło - tak jak to się zawsze dzieje z czasem i z epokami. Jeśli jednak 

"średniowiecze" zdefiniuje się tak jak ja uczyniłem to w poprzednim punkcie #I1 tego 

podrozdziału, znaczy z naciskiem na wypaczenia w zachowaniach ludzi, wówczas 

natychmiast rzuca się w oczy, że musiał zaistnieć na Ziemi jakiś czynnik zdrowotny czy 

biologiczny który wywołał te wypaczenia. Wszakże zachowania ludzi nigdy NIE ulegają 

dewiacjom i wypaczeniu same z siebie, a musi coś je powodować. Moja definicja 

średniowiecza inspiruje więc do poszukiwania owego czynnika który spowodował to 

trwające aż kilka stuleci wypaczenie zachowań całej ludzkości. 

Szukając czynnika który wywołał aż tak długotrwałe wypaczenie zachowań ludzi, 

śmiało można wyeliminować cały szereg wielkości "naturalnych", takich jak skład powietrza, 

wody, parametry ówczesnego światła, itp. Wszakże owe naturalne czynniki działały na

D-157 

ludzkość niezmiennie przez okres większy od długości średniowiecza. Po eliminacji tamtych 

czynników naturalnych, warto zwrócić uwagę na indukowany technicznie tzw. "hałas 

telepatyczny" - znany z badań paranormalnych jako źródło silnych wypaczeń w 

zachowaniach ludzi. (Czym jest owa niesłyszalna świadomie przez ludzi, jednak odbierana 

przez nich podświadomie "telepatia" oraz "hałas telepatyczny", wyjaśnia to skrótowo 

totaliztyczna strona o nazwie ”telepathy_pl.htm”, zaś opisuje bardziej szczegółowo tom 4 

monografii [8/2] i [1/5]. W tym miejscu wystarczy nadmienić, że jego jeszcze inna nazwa 

często używana w radiestezji i w różdżkarstwie to "zieleń ujemna". Hałas telepatyczny 

najczęściej jest wykrywany w niektórych obszarach piramid, ponad podziemnymi żyłami 

wody, oraz w emisjach z różnych totemów i obiektów kultu używanych w "czarnej magii".) 

Wszakże tuż przed pojawieniem się epoki średniowiecza miała na Ziemi miejsce 

gigantyczna eksplozja koło Tapanui w Nowej Zelandii z 1178 roku - opisana w niniejszej 

monografii. Jej zaś charakter wydatnie sprzyjał wygenerowaniu wysokich ilości właśnie 

takiego "hałasu telepatycznego". Eksplozja ta nie tylko więc miała miejsce w roku który był 

początkiem nadejścia epoki średniowiecza, ale na dodatek była ona na tyle potężna że 

zdołała zagłuszyć hałasem telepatycznym cały glob. Wszakże jej fizykalne skutki 

zdewastowały całą kulę ziemską, zaś sporo ze spowodowanych przez nią zniszczeń jest do 

dzisiaj widoczne w Europie. Te i inne przesłanki wskazują więc jednoznacznie, że 

nadejście na całą Ziemię okresu średniowiecza było spowodowane "hałasem 

telepatycznym" które rezonowało w ziemskiej jonosferze aż przez kilka kolejnych 

wieków, a które było wzbudzone gigantyczną eksplozją koło Tapanui w Nowej 

Zelandii z 1178 roku. Obszerne analizy i dedukcje które doprowadziły do ustalenia tego 

faktu (tj. faktu że to właśnie takie ogromnie niszczycielskie dla zdrowia ludzi "rezonowanie 

hałasu telepatycznego" w ziemskiej jonosferze doprowadziło do nastania okresu 

średniowiecza), omówione zostały w poprzednim podrozdziale D4. 

Jeśli przeanalizuje się wpływ rezonowania hałasu telepatycznego na samopoczucie i 

zachowania ludzi, wówczas się okazuje że hałas ten wywołuje u ludzi dokładnie takie skutki 

jakie źródła historyczne opisują że były one dominujące w okresie średniowiecza. 

Przykładowo, na przekór że hałas telepatyczny pozostaje niesłyszalny świadomie, 

faktycznie jest on odbierany przez ludzką podświadomość (to dlatego jest on wykrywalny 

metodami radiestezji i różdżkarstwa). Stąd pod jego wpływem ludzie stają się poirytowani i 

źli, zaś jako tacy łatwo wpadają w gniew, szybko reagują agresją, nie mają hamulców w 

swoich raptownych i brutalnych działaniach, tracą poczucie humoru, wszystko ich irytuje, 

nie wykazują tolerancji wobec niczego, itd., itp. - czyli są dokładnie tracy o jakich wiemy że 

byli oni w okresie średniowiecza. W obszarze zdrowia fizycznego, nadmiar hałasu 

telepatycznego osłabia odporność organizmu na choroby i zwiększa podatność na choroby, 

a ponadto u mężczyzn zmniejsza liczebność spermoidów. W rezultacie więc powoduje 

wszystkie owe skutki które znamy z okresu średniowiecza, takie jak epidemie i plagi, 

całkowite wymieranie wielu całych rodzin i dynastii, wyludnianie się całych krajów, itd., itp. 

Oczywiście, hałas teleptyczny wypacza także poczucie piękna i zdolności do racjonalnego 

myślenia - co tłumaczy średniowieczne "chore" malarstwo, oraz liczne średniowieczne 

powypaczane idee w rodzaju fanatyzmu, separatyzmu, martyrologii, zniszczenia, itp. 

#I3: Jest ogromnie istotnym aby odnotować, że niszczycielskie "rezonowanie hałasu 

telepatycznego" wszczyna też każda eksplozja nuklearna (co więc to znaczy dla ludzkości). 

W latach od 1945 do około 1970, pokolenie ludzi którzy wówczas zarządzali Ziemią (patrz 

punkt #I5 poniżej w tym podrozdziale) dokonywało całego szeregu próbnych eksplozji 

nuklearnych. Jak jednak się okazuje, każda taka próbna eksplozja nuklearna generuje 

określoną ilość owego "hałasu telepatycznego" tak ogromnie niszczycielskiego dla zdrowia 

ludzi. Co gorsze, cechą tego "hałasu telepatycznego" jest że potrafi on się kumulować 

lawinowo - znaczy że hałasowe skutki każdej kolejnej eksplozji nuklearnej dodają się do 

sumy skutków eksplozji poprzednich. Rezultatem więc tamtego szeregu próbnych eksplozji 

nuklearnych dokonanych na Ziemi w latach od 1945 do około 1970, było że całkowita ilość 

ogromnie niszczycielskich dla ludzkiego zdrowia rezonacji hałasu telepatycznego w chwili

D-158 

obecnej jest równa, jeśli nie większa, ilości tych rezonacji hałasu jakie panowały w okresie 

"średniowiecza". Następstwo zaś tego może być tylko jedno, mianowicie owe już 

dokonane próbne eksplozje nuklearne zainicjowały w ludziach wypaczenia zachowań 

które objawiają się obecnym staczaniem się Ziemi w kolejną epokę "neośredniowiecza". 

Oczywiście, podobnie jak mieszkańcy oryginalnego "średniowiecza" nie 

byli wcale świadomi że żyją w średniowieczu, zaś ich chore i powypaczane zachowania 

mogły być jedynie rozpoznane przez mieszkańców innych, zdrowszych epok, również 

dzisiejsi mieszkańcy Ziemi nie mają pojęcia że właśnie coraz głębiej staczają się w epokę 

"neo-średniowiecza". Niemniej jeśli dokona się porównania zachowań pokolenia ludzi 

którzy dzisiaj dominują Ziemię, z zachowaniami ludzi "średniowiecza", wówczas 

podobieństwo samo zaczyna rzucać się w oczy. Dlatego jeśli ktoś dzisiaj uważnie 

rozglądnie się dookoła, wówczas bez trudu odnotuje że owa epoka "neo-średniowiecza" już 

nadeszła na Ziemię i że zaczęła ona coraz silniej trapić ludzkość począwszy od około 1995 

roku (co staram się udokumentować m.in. w punkcie #I6 poniżej). 

#I4: Na tym etapie możemy więc zadać sobie pytanie jakie fakty nam dowodzą, że 

faktycznie już mamy na Ziemi kolejny okres "neo-średniowiecza". Przez nazwę "neośredniowiecze" 

należy rozumieć okres w dziejach ludzkości jaki właśnie nadchodzi na 

Ziemię. Okres ten zaindukowało niszczycielskie działanie na psychikę i zdrowie ludzi 

długoterminowego "hałasu telepatycznego" pobudzonego próbnymi eksplozjami broni 

nuklearnej z lat od 1945 do 1970. Podobnie do oryginalnego "średniowiecza", okres ten 

będzie się charakteryzował abnormalnymi wypaczeniami w zachowaniach ludzi. Istnieje 

cały szereg cech które będą charakteryzowały ten okres, oraz które są dzisiejszym 

odpowiednikiem podobnych cech jakie dominowały ludzkość w okresie oryginalnego 

"średniowiecza". Najważniejsze z nich obejmują m.in. (1) kierowanie się we wszystkim 

uczuciami, zachciankami, lenistwem, awersją do myślenia, zazdrością, modą, przykładem 

idoli, itp., zamiast wiedzą, rozumem, logiką, dowodami, itp., (2) uleganie skłonnościom, 

zachciankom, nałogom, zboczeniom, itp. - czyli praktykowanie na codzień niszczycielskiej 

filozofii zwanej ”pasożytnictwo”, (3) powszechny upadek moralności i zanik posłuchu dla 

podszeptów naszego sumienia, (4) religijny fanatyzm, uwielbienie dla siły, oraz fascynacja 

ciałem, mięśniami, bronią, itp., (5) egoizm i samocentryczność ludzi którzy troszczą się 

wyłącznie o samych siebie, (6) galopująca zachłanność i materializm, (7) niesubordynacja 

społeczna, rozruchy, rozpadanie się państw i mocarstw, terroryzm, piractwo, itp., (8) 

nasilanie się najróżniejszych plag i chorób (np. patrz punkt #B1 na totaliztycznej stronie o 

nazwie ”plague_pl.htm”), spadek liczby spermoidów, wymieranie dynastii, wyludnianie się 

Ziemi, (9) wypaczenia poczucia smaku i widzenia świata - manifestujące się m.in. w 

"chorym psychopatycznie" rodzaju sztuki i muzyki, (10) globalny zanik szczęścia i poczucia 

humoru - powodujący że ludzie niemal wszystko uważają za obrazę, że przestają się 

uśmiechać, że zawsze wyglądają ponuro i są w stanie nieustannej depresji, że coraz 

trudniej znaleźć coś co byłoby w stanie ich rozbawić, że łatwo popełniają samobójstwa, itd., 

itp (odnotuj że zaistnieje więcej podobnie powypaczanych cech i zachowań ludzkich). 

#I5: Dokonajmy więc tutaj przeglądu jakie pokolenia aktywnie przyczyniły się do 

nadejścia na Ziemię okresu "neo-średniowiecza". Co około 25 lat zmienia się pokolenie 

ludzi które zadominowało życie na Ziemi i które zarządza owym życiem. (Odnotuj przy tym 

że pod pojęciem "pokolenie" rozumiemy tutaj wiekowo zbliżoną grupę ludzi którzy 

dorastali w podobnych czasach a stąd doświadczyli tego samego rodzaju warunków 

środowiskowych, tak że ich zachowania i cechy osobowościowe zawierają potem 

trendy wspólne dla niemal ich wszystkich.) Stąd każde takie "pokolenie" w okresie 

swojej dominacji ukształtowuje życie na Ziemi w nieco odmienny sposób - jaki jest unikalny 

i charakterystyczny dla tego właśnie pokolenia. Pokolenie ludzi które jako pierwsze 

wystawione zostało na niszczycielskie działanie rezonacji hałasu telepatycznego z bomb 

atomowych, jest pokoleniem do którego ja należę. Pokolenie to kiedyś nazywane było 

"wyżem demograficznym". Jednak ja preferuję nazwać je żartobliwie pokoleniem

D-159 

"uczuciowców" - ponieważ ów niszczycielski hałas telepatyczny spowodował że zamiast 

kierować się rozumem, logiką, materiałem dowodowym, itp., zaczęło ono kierować się 

uczuciami, poglądami, zachciankami, pożądaniami, itp. Owo pokolenie "uczuciowców" 

dominowało życie na Ziemi przez okres od około 1970 roku, do około 1995 roku. Po nim 

Ziemia została wzięta w zarząd przez pokolenie ich dzieci, którego kontrola nad życiem 

ludzkości przypada na lata od około 1995 do około 2020 - czyli w tym również i na chwilę 

obecną. Dokonajmy więc teraz przeglądu tych cech każdego pokolenia które przyczyniło 

się do nadejścia na Ziemię okresu "neo-średniowiecza", które to cechy posiadają 

zasadniczy wpływ na powstanie i eskalowanie owego "neo-średniowiecza". Proszę też 

odnotować, że każdemu z owych pokoleń przyporządkowałem wysoce żartobliwą nazwę 

która moim zdaniem powinna rozbawiać i stąd być łatwiejsza do kojarzenia, a jednocześnie 

powinna najlepiej charakteryzować esencję zachowań danego pokolenia. 

Oczywiście, aby krótko zcharakteryzować poszczególne pokolenia, konieczne jest 

użycie wysokiego stopnia generalizacji. Jak zaś to z generalizowaniem zawsze bywa, 

wypunktowywuje ono jedynie najbardziej powszechne i najbardziej reprezentacyjne 

tendencje. Jako takie, nie uwzględnia ono ani wyjątków od opisanych tu tendencji - które w 

rzeczywistym życiu zawsze przecież istnieją, ani też jakichkolwiek indywidualnych osób czy 

jakichkolwiek konkretnych rodzin. Stąd, na przekór że esencja tego co tu opisane faktycznie 

odnosi się do całych wskazywanych tu pokoleń, niekoniecznie i nie zawsze odnosi się ona 

do każdej indywidualnej osoby ani do każdej indywidualnej rodziny z danego pokolenia. 

1. Pokolenie "agresywnych panikarzy". Jest to pokolenie ojców mojego pokolenia. 

Ziemia znajdowała się pod ich panowaniem w okresie od około 1945 roku do około 1970 

roku. Pokolenie to przeżyło i na własne oczy widziało wszelkie okropności wojny światowej. 

Panicznie więc bało się następnej wojny światowej. Aby jej zapobiec, zgodnie z dewizą 

starożytnych Rzymian "kiedy chcesz pokoju przygotowuj się do wojny" zbroiło się ono jak 

szalone i potrząsało swoimi broniami przed nosami własnych przeciwników. Aby zaś 

dysponować najpotężniejszymi rodzajami broni, bez przerwy dokonywało prób z bronią 

jądrową. To właśnie owe próby tamtego pokolenia zaowocowały falami wibracji hałasu 

telepatycznego który odtąd rezonuje w ziemskiej jonosferze - tak jak dźwięki rezonują w 

pudle rozonansowym skrzypiec. To owo pokolenie "agresywnych panikarzy" faktycznie jest 

odpowiedzialne za sprowadzenie na ludzkość obecnego okresu "neo-średniowiecza". 

2. Pokolenie "uczuciowców" do którego m.in. ja należę. Panowało ono nad Ziemią 

w okresie od około 1970 roku, aż do około 1995 roku. To właśnie jego podświadomość, po 

raz pierwszy od końca czasów średniowiecza, ponownie zaczęła być stopniowo wypaczana 

rezonowaniem "hałasu telepatycznego". Dlatego jego najważniejszą cechą stało się, że 

zamiast kierować się rozumem, wiedzą, logiką, dedukcją, materiałem dowodowym, 

tradycją, itp., po raz pierwszy od wielu wieków zaczęło ono we wszystkim kierować się 

głównie uczuciami, zachciankami, impulsami, niesprawdzonymi poglądami, modą, 

przykładem swoich idoli, itp. W ten sposób pokolenie to złamało dotychczasową tradycję i 

trend na Ziemi. Jednocześnie to ono spowodowało że następne pokolenie (tj dzieci mojego 

pokolenia) zostało wychowane na "Midasów na odwyrtkę". 

3. Pokolenie "Midasów na odwyrtkę" - tj. pokolenie dzieci mojego pokolenia. 

Przejęło ono władzę nad Ziemię od mojego pokolenia około 1995 roku i będzie panowało 

do około 2020 roku. W chwili obecnej ludzkość i Ziemia znajdują się więc pod ich kontrolą i 

zarządem. 

Wszyscy zapewne znamy mit starożytnej Grecji o królu Midasie z Frygii - tego który 

zamieniał w złoto wszystko czego tylko się dotknął. Dlatego jedno z napoważniejszych w 

skutkach zaniedbań mojego pokolenia "uczuciowców" można by opisać jako wychowanie 

pokolenie naszych dzieci na takich właśnie "Midasów na odwyrtkę" - wszakże "wszystko 

czego one się tylko dotkną natychmiast zamienia się w g...." Pamiętając, że pokolenie 

owych "Midasów na odwyrtkę" przejęło od mojego pokolenia panowanie nad Ziemią około 

roku 1995, podajmy tutaj kilka przykładów ich "dotyku Midasa na odwyrtkę". Ano, już w 

tylko około dwa lata od przejęcia przez nich panowania nad Ziemią, pojawił się tzw. "kryzys

D-160 

Azjatycki" który zniszczył wiele walut i ekonomii świata (także przepołowił on moje 

zagraniczne zarobki). W około 6 lat po przejęciu panowania, ich "dotyk Midasa na 

odwyrtkę" zamanifestował się w formie tzw. "9/11". Potem Midasy owe wszczęły aż dwie 

wojny o których do dzisiaj nie wiedzą jak je zakończyć. W 2008 roku zaczęły one kryzys 

ekonomiczny - który obecnie tylko pogłębiają zamiast eliminować (tj. kryzys spowodowany 

przez zachłanność bankierów owego pokolenia którzy zmarnotrawili na siebie pieniądze 

jakie mieli pożyczać biednym, zaś "eliminowany" przez ich polityków poprzez dawanie 

owym bankierom w "opiekę" nawet większych sum pieniędzy odbieranych biednym 

podatkami). W dniach od 7 do 19 grudnia 2009 roku przywódcy wszystkich krajów świata z 

pokolenia owych "Midasów na odwyrtkę" zorganizowali w Kopenhadze światową 

konferencję klimatyczną "COP15" - o której wcześniej się chwalili że rozwiążą na niej 

wszystkie problemy z klimatem i naturą. Jednak w praktyce nic na niej nie rozwiązali - jak to 

jednak słusznie stwierdził artykuł "Climate deal waits for another day" ze strony A2 gazety 

The New Zealand Herald (wydanie z poniedziałku (Monday), December 21, 2009). Jedyne 

więc czym owa konferencja zaawocowała to dużo zepsutego powietrza. Itd., itp. - przykłady 

"dotyku" owych "Midasów na odwyrtkę" możnaby mnożyć w nieskończoność. 

Moim zdaniem istnieją aż dwa zasadnicze powody dla których pokolenie "Midasów 

na odwyrtkę" ma właśnie taki "odwrotny niż Midas" wpływ na wszystko czego tylko się 

dotknie. Pierwszym powodem jest fakt że owo rezonowanie hałasu telepatycznego 

nieprzerwanie wypacza ich moralność, nastawienia, uczucia, zachcianki, pożądania, umysł, 

myśli, nawyki, itp. Drugim zaś powodem jest, że zostali oni wychowani przez pokolenie 

"uczuciowców" które też zostało już wypaczone owym rezonowaniem hałasu 

telepatycznego, a stąd które odrzuciło i zdewaluowało sprawdzone w tysiącleciach 

stosowań metody wychowywania - tak jak to opisano w punkcie B5.1 totaliztycznej strony o 

nazwie ”will_pl.htm”. Dlatego owo pokolenie "Midasów na odwyrtkę" już obecnie nam 

ilustruje jaki będzie w przyszłości mechanizm lawinowego kumulowania się niszczycielskich 

następstw "neo-średniowiecza" - jeśli ludzie zignorują informacje i zalecenia wskazywane w 

punkcie #I7 poniżej. (To lawinowe kumulowanie się następstw może spowodować, że jeśli 

następstwa "neo-średniowiecza" nie będą rozumiane i stąd wymkną się spod kontroli, 

wówczas Ziemia może już wkrótce się zamienić w prawdziwe piekło.) Ponieważ 

wypaczanie powodowane rezonowaniem hałasu telepatycznego omówiłem już w 

poprzednich punktach #I2 i #I3 tego podrozdziału, poniżej skupię się na omówieniu głównie 

następstw wypaczonego wychowania owego pokolenia "Midasów na odwyrtkę". 

Tak więc tym drugim głównym powodem dla którego pokolenie dzieci mojego 

pokolenia wyrosło na takich "Midasów na odwyrtkę", było że kierując się uczuciami zamiast 

rozumem (wszakże rozum już w moim pokoleniu został zagłuszony hałasem 

telepatycznym), moje pokolenie odrzuciło i zdewaluowało tradycyjne metody wychowania 

dzieci. Dla mojego pokolenia "uczuciowców" przestało bowiem mieć znaczenie, że owe 

tradycyjne metody wychowania udowodniły swoją poprawność w działaniu przez całe 

tysiąclecia ich używania. Jednocześnie niesprawdzone metody wychowania jakie kierując 

się uczuciami zamiast logiką dopiero moje pokolenie "uczuciowców" po raz pierwszy 

wprowadziło do użycia, wiodły do wyrośnięcia zbyt wielkiej proporcji dzieci następnego 

pokolenia na egoistów, snobków, mięczaków, niezdary, niedołęgów, terrorystów, itp. 

Pokolenie "uczuciowców" do którego ja należę miało raczej twarde dzieciństwo i młodość. 

Można więc zrozumieć dlaczego, kiedy w końcu swoimi rękami zdołało ono zbudować 

największy okres dobrobytu i stabilności w dotychczasowych dziejach Ziemi, owocami tego 

dobrobytu zaczęło bezwarunkowo obsypywać swoje dzieci. Na dodatek, powszechne 

kierowanie się uczuciami zamiast rozumem spowodowała że bez przerwy starało się ono 

przypodobać swoim dzieciom i kupić sobie ich miłość, zamiast wpajać w nie zasady, 

tradycję, dyscyplinę, odpowiedzialność, oraz inne cechy wymagane do wpojenia młodemu 

pokoleniu. To właśnie w okresie dominacji pokolenia "uczuciowców" jego dzieci 

otrzymywały samochody, komputery i najnowsze zabawki zupełnie bez kiwnięcia palcem. 

To owo pokolenie wprowadziło do użycia miękką i wygodną bieliznę, jednorazowe pieluchy,

D-161 

zakazy dawania dzieciom klapsa kiedy są niegrzeczne, oraz urabianie nauczycieli aby 

używali psychologii zamiast obowiązków, gonienia do pracy i kar. To owo też pokolenie 

"uczuciowców" pozwalało swym dzieciom wydawać pensje rodziców na najmodniejsze 

ubrania, najbardziej znanych fryzjerów, oraz najlepsze kosmetyki. W rezultacie pokolenie 

jego dzieci nawykło że cały świat obraca się wokoło ich pępka, oraz że w życiu można 

jedynie brać nic w zamian nie dając. W ten sposób, zgodnie z prawami życia opisanymi w 

punkcie #A3 strony o nazwie ”god_proof_pl.htm”, pokolenie "uczuciowców" wychowało 

swych następców na niedołęgi i egoistów, którzy umią zabierać jednak nie potrafią dawać, 

którzy umią obiecywać, jednak nie potrafią dotrzymywać, którzy umieją burzyć, jednak nie 

potrafią budować z sukcesrm, którzy zamiast pokojowej i efektywnej negocjacji używają siły 

i zniszczenia. W swoim podejściu do wychowania następnego pokolenia pokolenie 

"uczuciowców" zignorowało tysiąclecia doświadczeń ludzkości, że aby nabyć wymaganych 

cech charakteru - zgodnie z wyraźnymi zaleceniami Boga wyrażonymi w Biblii młodzież 

trzeba wychowywać "tak jak hartuje się stal" (co wyjaśniono w punkcie #B5.1 totaliztycznej 

strony o nazwie ”will_pl.htm”). W rezultacie, reprezentanci owego pokolenia "Midasów na 

odwyrtkę" którzy obecnie panują nad światem, w swoim niedołęstwie i egoiźmie zapewne 

nie będą nawet zdolni zapewnić swym rodzicom godziwych emerytur. Na stare lata ich 

rodzice będą więc zbierali owoce faktu że jako pokolenie "zawalili" właściwe wychowanie 

następnego pokolenia. Na szczęście, w długoterminowym działaniu "nie ma takiego złego 

co by na dobre nie wyszło". Owo więc niedołęstwo i egoizm pokolenia "Midasów na 

odwyrtkę" powoduje, że pokolenie ich dzieci ponownie będzie zapewne miało "twarde 

życie" które być może zdoła "zahartować je jak stal" - tak jak było hartowane moje 

pokolenie. Stąd, jeśli spełnione zostaną warunki z punktu #I7 poniżej, ciągle istnieje jakaś 

szansa że po upadku i maraźmie okresu panowania "Midasów na odwyrtkę", być może 

ponownie zacznie na Ziemię powracać nieco lepszy okres budowany przez pokolenie 

"decydentów". Obyśmy tylko zdołali owym "decydentom" przekazać, zanim powymieramy, 

jak istotne i brzemienne w następstwa jest surowe i moralne wychowanie ich dzieci oraz ich 

uczulenie na wszystkie te aspekty życia które mają znaczenie dla przerwania obecnej 

eskalacji okresu "neo-średniowiecza". 

4. Pokolenie "decydentów". Jest to pokolenie wnuków generacji do której ja 

należę, czyli są to dzieci "Midasów na odwyrtkę". Przejmie ono ludzkość i Ziemię w swój 

zarząd począwszy od około 2020 roku aż do około 2045 roku. Powodem dla którego ja 

żartobliwie nazywam ich pokoleniem "decydentów", jest że to od nich będzie zależało 

podjęcie i wdrożenie najważniejszej decyzji ich tysiąclecia - od której zależały potem będą 

losy ludzkości przez następne kilkaset lat. Mianowicie, owi "decydenci" swoimi decyzjami i 

działaniami podejmą i wdrożą albo ignoranckie decyzje podobne do decyzji "Midasów na 

odwyrtkę" - które następnie rozciągną i wydłużą okres "neo-średniowiecza" aż na kilka 

dalszych stuleci (zamieniając w ten sposób Ziemię w rodzaj piekła), albo też rozsądnie 

wykorzystają oni wiedzę którą m.in. stara się im przekazać niniejszy podrozdział i działając 

rozumowo oraz moralnie wytłumią oni ów okres "neo-średniowiecza" oraz przywrócą 

ludzkość na drogę moralności, użycia inteligencji, wdrażania pokoju, kultywowania tradycji, 

itp. 

#I6: Znając pokolenia odpowiedzialne za nadejście ”neo-średniowiecza”, teraz 

możemy przeanalizować dlaczego pokolenie "Midasów na odwyrtkę" eskaluje obecnie 

okres "neo-średniowiecza". Po okresie średniowiecza w którym ludzie kierowali się 

wyłącznie uczuciami, kolejne generacje ludzkości ciężko pracowały aby na Ziemię 

przywrócić użycie wiedzy, dowodów, logiki, dedukcji, rozsądku, oraz tym podobnych zalet 

ludzkiego intelektu. Ojcowie mojego pokolenia (tj. "agresywni panikarze") już niemal 

całkowicie wdrożyli codzienne użycie tych jakości. Przykładowo, ich małżeństwa niemal 

wyłącznie były oparte na rozsądku - co zredukowało rozwody do niemal zera. Ich 

odnoszenie do Boga, religii, duchów, czy niewyjaśnionych zjawisk było wyłącznie brane na 

rozum a nie na uczucia (wszakże to właśnie za życia rodziców mojego pokolenia, po raz 

pierwszy i ostatni w dotychczasowych dziejach ludzkości prowadzone były oficjalne badania

D-162 

UFO, ESP, telepatii, itp.) Życie rodzinne miało logikę, strukturę i odpowiedzialność, bo 

istniała głowa rodziny i każdy znał swoje miejsce, bo był klarowny podział ról, bo 

przestrzegano tradycji oraz udowodnionych w praktyce metod działania. Dzieci karano lub 

nagradzano stosownie do ich zachowania i osiągnięć, bo każdy wiedział że jeśli wypaczy 

się ich charaktery brakiem moralnych wzorców, zasad, ograniczeń, obowiązków i 

dyscypliny, wówczas przynależna im porcja bólu i zmagań zostanie im zaserwowana w 

znacznie późniejszym wieku. W czasach naszych przodków gdy ktoś był w biedzie wszyscy 

rozumieli że osobiście muszą mu pomóc. Godność, uczciwość, moralność, honor i działania 

dla dobra swego kraju ciągle były wówczas odnotowywalne u polityków i u decydentów. 

Jeśli ktoś chciał coś zakupić wówczas zarabiał moralnie i oszczędzał dla osiągnięcia swego 

celu. Natomiast czas wolny spędzało się wówczas na pobudzających myślenie i inteligencję 

działaniach, na życiu towarzyskim, na modlitwach, czy na rozmowach ze starszą generacją. 

Kiedy rozum już niemal całkowicie zatriumfował nad uczuciami, oto weszło w życie 

moje pokolenie "uczuciowców". Otumanieni hałasem telepatycznym irytującym naszą 

podświadomość, wybuchaliśmy gniewem i przekorą "do diabła z rozumem i tradycją - 

zacznijmy brać życie wyłącznie na uczucia". Zerwaliśmy więc z konsultowaniem rozumu 

kiedy wybieraliśmy sobie partnerów życiowych, zaś słuchaliśmy wyłącznie podszeptów 

miłości. Miłość zaś szybko przemija. Rezultatem były małżeństwa tylko na okres dobrej 

pogody, rozpad rodzin z chwilą pierwszych kłopotów, oraz lawinowe narastanie rozwodów. 

Zamiast rzeczowo badać niewyjaśnione zjawiska, Boga, UFO, duchy, ESP, itp., oraz 

zamiast zważać na materiał dowodowy w ich sprawie, zaczęliśmy postępować uczuciowo i 

zgodnie z panującą modą, a stąd ignorować te tematy oraz palić na stosie tych co je ciągle 

badali. Zamiast wychowywać dzieci zgodnie z udowodnionymi przez tysiąclecia metodami 

zalecanymi przez Biblię, zaczęliśmy oszczędzać im bólu i wysiłku, pocieszać że 

bezmyślność i głupota też zasługują na nagrody, wychwalać nawet za zjedzenie posiłku, 

obsypywać prezentami za czynienie niczego, dawać im dyplomy i medale tylko za wzięcie 

udziału, oraz wpajać w nich przekonanie że są pępkami całego wszechświata. W swym 

rodzinnym życiu wyelimowaliśmy role, pozycje i tradycje, tak że każdy mógł czynić co tylko 

zechciał, nikt też nie zaznał żadnej struktury, dyscypliny, ograniczeń, ani odpowiedzialności. 

Zamiast słuchać tych co mają coś do powiedzenia zaczęliśmy wysłuchiwać tych co 

najbardziej krzykliwi. Zamiast nazywać wszystko po imieniu, zaczęliśmy wprowadzać nową 

terminologię aby przypadkiem kogoś nie obrazić. Zamiast się modlić, zaczęliśmy się 

wstydzić swego Boga. Zamiast wytykać i zwalczać to co złe i niemoralne, 

powprowadzaliśmy "prawa prywatności" oraz "cywilne unie" które pozwalały nam to ukryć 

lub zalegalizować. Zamiast potępiać i karać zboczonych, zwyrodniałych i pozbawionych 

hamulców, czyniliśmy ich naszymi idolami. To w moim pokoleniu "uczuciowców" zamiast 

pomagać ludziom w potrzebie, powymyślaliśmy instytucje na które mogliśmy przerzucać 

odpowiedzialność za pomoc, podczas gdy my mogliśmy zabawiać się w gapiów. To moje 

pokolenie "uczuciowców" wyeliminowało umysłowo inspirujące wieczorne życie towarzyskie 

i rozmowy ze starszą generacją oraz filozoficznie nastrajające modlitwy, zastępując je 

bezmyślnym oglądaniem telewizji lub podsycaniem brutalności z pomocą gier 

komputerowych. To owo pokolenie "uczuciowców" ponownie zaczęło zatrudniać za to 

"KOGO ktoś znał", a nie za to "CO ktoś potrafił dokonać". 

Najgorsze jednak, że owo następne pokolenie "Midasów na odwyrtkę" i 

niewydarzeńców - które moje pokolenie "uczuciowców" rozpieszczało zamiast 

wychowywać, po przejęciu po nas planety zeskalowało dalej tamte nasze kierowanie się 

uczuciami i zachciankami zamiast rozumem. W rezultacie, owo rozwydrzone pokolenie 

"Midasów na odwyrtkę" przetransformowało nasze kierowanie się głównie uczuciami, w 

obecnie panującą epokę niemoralności, zachłanności, wypaczeń, zboczeń, agresji, zbrodni, 

bezrobocia, upadku i głodu. I tak owi niewydarzeńcy wyeskalowali zachłanność do granic 

absurdu. Stąd ich politycy zamiast pytać "co to uczyni dla naszego narodu lub kraju", 

zaczęli swoje rządy od wypytania "a co (lub ile) jest w tym dla mnie". To owo następne 

pokolenie "Midasów na odwyrtkę" swój nawyk otrzymywania za darmo przekształciło w

D-163 

trwałe "życie na kredyt". To ono zamiast płacić proporcjonalnie do wkładu, wymyśliło 

milionowe zarobki dla dyrekcji zaś głodowe ochłapy dla robotników, premie równoważne 

tysiącom pensji dla zarządu, oraz odsyłanie na bezrobocie dla reszty pracowników. To ono 

przywraca dziesięciogodzinny dzień pracy dla robotników, skraca urlopy i dni odpoczynku, 

redukuje zasiłek dla bezrobotnych, oraz wydłuża wiek uprawnienia do emerytury. To ono 

eliminuje Boga z życia, zaś wprowadza kult pieniądza i szybkiej przyjemności. To ono w 

ludziach widzi jedynie ciało i mięśnie, zaś w naturze potencjał do zarobku. Itd., itp. 

W przeszłości naszej cywilizacji istniał już raz taki okres czasu kiedy ludzie 

zaprzestali słuchania wiedzy, materiału dowodowego, logiki, głosów rozsądku, czy 

podszeptów sumienia, a zaczęli eskalować najróżniejsze wypaczenia kierując się wyłącznie 

uczuciami, emocjami, zachciankami, itp. Okres ten nazywamy "średniowieczem". Poprzez 

trwałe wdrożenie w życie nowego trendu aby ignorować moralność, tradycję, wiedzę, 

logikę, dowody, oraz głosy rozsądku, a wsłuchiwać się wyłącznie w nasze uczucia i 

zachcianki, moje pokolenie "uczuciowców" stworzyło na Ziemi warunki umożliwiające 

naszym następcom przywrócenie tamtej mrocznej epoki. To dlatego w okresie panowania 

mojego pokolenia "uczuciowców" rozpoczął się na Ziemi proces który nasze 

niewydarzone "Midasy na odwyrtkę" ignorancko pogłębiły potem w obecnie 

eskalującą się epokę "neo-średniowiecza". Kiedy zaś owe wypaczenia "neośredniowiecza", 

oraz wszystkie jego niemoralne konsekwencje, raz już całkowicie 

rozpanoszą się po Ziemi, wówczas zapewnie potrzebny będzie wysiłek aż wielu kolejnych 

generacji ludzi aby Ziemia zdołała powrócić do używania moralności, wiedzy i rozumu w 

każdej możliwej sytuacji. 

#I7: Na końcu rozważmy czy można jakoś zatrzymać staczanie się ludzkości w okres 

"neo-średniowiecza" i zaradzić negatywnym skutkom wieloletniego rezonowania hałasu 

telepatycznego. Tak można! Konieczne jest jednak aby ludzie wypełniali następujące 

warunki: (1) byli świadomi iz właśnie przyżywają ów niszczycielski okres, (2) wiedzieli co 

okres ten spowodowało, (3) byli zaznajomieni z manifestacjami i sposobami na jakie on się 

objawia, oraz (4) znali stwierdzenia filozofii zwanej ”totalizm” oraz ustalenia ”Konceptu 

Dipolarnej Grawitacji” które nam wyjaśniają jak prowadzić swoje życie w sposób moralny i 

eliminujący następstwa złego zachowania ludzi. 

Niestety, jest wysoce wątpliwym czy ludzie kiedykolwiek spełnią powyższe warunki, 

a w ten sposób powstrzymają lawinową eskalację "neo-średniowiecza". Powodem jest, że o 

nadchodzeniu owego okresu "neo-średniowiecza" ja ostrzegam ludzi już od bardzo dawna, 

zaś niemal wszyscy zdają się ignorować te moje ostrzeżenia. Swoje publikacje na ten temat 

przygotowałem na długi czas zanim pierwsze objawy nadejścia "neo-średniowiecza" stały 

się już widoczne. Wszakże zaraz po odkryciu w 1987 roku światowych następstw eksplozji 

Tapanui, oraz następnego ustalenia niszczycielskiego działania hałasu telepatycznego 

zaindukowanego tą eksplozją, zacząłem energicznie ostrzegać ludzi o tym co właśnie 

nadchodzi w dwujęzycznej serii [5] swoich monografii (np. w podrozdziale D4 niniejszej 

monografii [5/4]). Niestety, na przekór że monografie z owej serii [5] o eksplozji Tapanui są 

już upowszechniane od niemal ćwierć wieku, narazie nikt nie zwraca najmniejszej uwagi na 

to przed czym one ostrzegają. Dlatego jest ogromnie istotnym aby ludzie w końcu zaczęli 

brać sobie do serca wiedzę i informacje zawarte w niniejszej części tego podrozdziału, oraz 

aby zaczęli w końcu je upowszechniać wśród zainteresowanych osób (tak aby mogło je 

poznać m.in. i pokolenie "decydentów" i było w przyszłości w stanie się nimi kierować w 

swoich działaniach). 

W naszym postępowaniu w sprawie nadejścia "neo-średniowiecza" warto też brać 

pod uwagę mechanizmy działania wszychświata. Mechanizmy te bowiem tak działają, że 

"prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa" - co udokumentowane zostało w rozdziale 

N z niniejszej monografii [5/4]. Im więc bardziej będziemy ukrywali i ignorowali fakt że 

nasza cywilizacja właśnie coraz głębiej ześliguje się w epokę "neo-średniowiecza", oraz im 

mniej będziemy czynili aby owo jej ześlizgiwanie się postrzymać, tym wyraźniej przyszłe 

generacje ludzi będą widziały po owocach naszych czynów, że taka barbarzyńska epoka na

D-164 

Ziemi zaistniała począwszy od obecnych pokoleń. Aczkolwiek więc kiedyś epokę tą mogą 

nazywać inaczej niż "neo-średniowiecze", faktem pozostanie że będą ją uważali za okres 

kiedy ludzkość powinna już reprezentować wysoki poziom ucywilizowania, jednak w niemal 

wszystkich swoich postępowaniach zachowywała się jak patologicznie chorzy psychopaci. 

D5. Apel do czytelników o wskazywanie dalszych materiałów dowodowych 

dotyczących eksplozji Tapanui 

Proces składania razem generalnego obrazu światowych konsekwencji jakie posiada 

eksplozja koło Tapanui dopiero co się rozpoczął. Cały więc ocean dalszych dowodów 

materialnych i informacji oczekuje na identyfikację i rozpatrzenie. Niektórzy z czytelników 

przez przypadek mogą natrafić na takie dowody czy informacje podczas przeglądania 

starych kronik, legend, raportów leśnictwa, źródeł historycznych, artykułów 

klimatologicznych czy geologicznych, różnych encyklopedii, itp. Stąd autor niniejszym 

ogłasza apel do wszystkich czytelników, aby kontaktowali się z nim i informowali o 

jakimkolwiek fakcie który zwrócił ich uwagę i który, w ich opinii, mógłby posiadać jakiś 

związek z eksplozją Tapanui (np. mógłby zostać datowany albo na dzień zaistnienia tej 

eksplozji t.j. około 18/19 czerwca 1178 roku, albo też na jeden z wywołanych przez nią 

poślizgów skorupy Ziemi t.j. gdzieś w okresie pomiędzy końcem XII wieku i początkiem XIV 

wieku) czy też posiadać związek z teoriami/hipotezami zainspirowanymi poprzez analizę tej 

eksplozji. Ogólne zorientowanie co do szerokiej gamy faktów jakie przynależą do tej 

kategorii daje zapoznanie się z treścią niniejszej monografii.

D-165 

Rys. D1. Ilustracja która wykazuje że Księżyc wschodzący nad horyzontem w Canterbury, 

Anglia, przez prawie godzinę był równocześnie widoczny z Tapanui w Nowej Zelandii. Na 

tym rysunku planeta Ziemia symbolizowana jest przez większy okrąg "E", podczas gdy 

Księżyc pokazany został jako mniejszy okrąg "M" z zakropkowanym rogalikiem. Dla 

wypuklenia logiki dedukcji, pokazane wielkości nie są zwymiarowane w proporcjach 

przyjmowanych przez nie w rzeczywistości, aczkolwiek współzależności geometryczne do 

których one prowadzą są ważne dla każdej skali wymiarowej. Pozycje Canterbury i Tapanui 

zaznaczono odpowiednio punktami C i T. Linie L C i LT styczne do obwodu Ziemi 

reprezentują horyzonty teoretycznej widoczności z tych punktów (praktyczna widoczność 

jest szersza). Stąd pozycja X Księżyca ukazuje moment kiedy owo ciało niebieskie zaczęło 

być widoczne z Canterbury, podczas gdy pozycja Y oznacza moment kiedy Księżyc 

przestaje być widoczny z Tapanui. Linie RT i RC przechodzące przez centrum Ziemi O i 

przez punkty C i T wyznaczają kąt zbieżności e jaki reprezentuje różnicę pomiędzy 180 a 

kątowymi lokacjami Canterbury i Tapanui na naszym globie. W przybliżeniu kąt ten może 

zostać opisany przez równanie e = 180 minus (długość_geograficzna_Tapanui minus 

długość_geograficzna_Canterbury). Wystarcza więc użycie jedynie elementarnych zasad 

geometrii aby udowodnić, że kąt m wycinka trajektorii m podążanej przez Księżyc będący 

równocześnie widoczny z Canterbury i z Tapanui musi też spełniać równanie m = e 

(wycinek m tej trajektorii jest uwypuklony na powyższym rysunku poprzez zekreskowanie). 

Kiedy wartość kątowa m tej trajektorii jest przeliczona na czas, obliczenia wskazują że 

wieczorem 18 czerwca 1178 Księżyc musiał być równocześnie widoczny z Canterbury i 

Tapanui przez prawie całą godzinę po tym jak wzeszedł on nad horyzontem Canterbury. 

Ów okres czasu dobrze odpowiada określeniom użytym w kronice Gerwazego dla opisania 

gwałtownej eksplozji (w Tapanui) odbitej od powierzchni Księżyca jak od lustra i 

zaobserwowanej przez grupę mnichów z Canterbury.

Rozdział E: 

E-166 

HIPOTEZY WYJAŚNIAJĄCE POCHODZENIE KRATERU TAPANUI 

Motto tego rozdziału: "Każdy kto występuje przeciwko prawdzie z łatwością może ją 

wypaczyć, ocenzurować, opóźnić, oddalić, zwalczyć, ukryć, zataić, zignorować, zniewolić, 

zakrzyczeć, zagłuszyć, poświęcić, wstydzić się, wieszać psy na niej, itp.; czego jednak 

nigdy nie jest w stanie uczynić, to zmienić prawdy w nieprawdę." 

Jak dotychczas, cztery następujące hipotezy zostały postawione, które starają się 

wyjaśnić pochodzenie krateru Tapanui: (1) oficjalna geologiczna "obsuwiska ziemi", (2) 

meteorytu (lub komety) uderzającego Ziemię, (3) eksplodującego gazu, oraz (4) 

eksplodującego statku (UFO) cywilizacji pozaziemskiej. 

E1. Oficjalna hipoteza "obsuwiska ziemi" 

Upowszechniana obecnie w sposób oficjalny hpoteza geologiczna stwierdza, że 

krater Tapanui powstał w wyniku obsunięcia się ziemi z zbocza wzgórza Pukeruau (t.j. w 

wyniku tzw. "landslip"). Jej treść jest rozpowszechniana w Nowej Zelandii przez wszystkie 

oficjalne źródła (t.j. podręczniki, mapy, itp.). Przykładowo na każdej dzisiejszej mapie 

pokazującej krater Tapanui jest on zaznaczony jako "landslip" - co jest angielskojęzycznym 

terminem na "obsuwisko ziemi". Hipoteza ta stanowi doskonały przykład czysto 

teoretycznego wyjaśnienia, wydedukowanego w ciszy dobrze klimatyzowanego biura, bez 

zapoznania się z materiałem faktologicznym dostępnym w terenie. 

Po postawieniu hipotezy geologicznej około wieku temu, nikt nawet nie pokusił się o 

zweryfikowanie jej poprawności poprzez jakiekolwiek badania dokonane na miejscu. 

Przykładowo kiedyś przy okazji dyskutowania o kraterze Tapanui z ekspertem do spraw 

obsunięć ziemi (mianowicie z ówczesnym Dziekanem Wydziału Geologii na Uniwersytecie 

Otago w Dunedin), autor został zaszokowany odkryciem, iż ekspert ów nigdy nie oglądał 

krateru osobiście, jednakże jest absolutnie pewien, iż krater ten powstał w wyniku 

obsunięcia się ziemi. Tymczasem materiał faktologiczny dostępny na miejscu, nie tylko że 

nie potwierdza hipotezy geologicznej, ale wręcz jawnie jej zaprzecza. Najważniejsze 

rozbieżności pomiędzy hipotezą geologiczna a faktami obserwacyjnymi są następujące: 

1. Hipoteza geologiczna nie dostarcza satysfakcjonującego wyjaśnienia dla 

kratero-podobnego kształtu, szczególnie zaś dla: 

(a) obecności około siedmiu kraterów umieszczonych jeden we wnętrzu 

drugiego - patrz oryginalna topografia krateru pokazana na rysunku C2 (w latch 1994/5 

niestety splanowana buldożerami jego właściciela), 

(b) istnienia wyraźnie zarysowującego się brzegu krateru po stronie, w którą 

ziemia rzekomo miałaby się obsunąć (t.j. 3/4 obwodu krateru ciągle pozostaje 

nienaruszone, mimo iż w efekcie gwałtownych opadów po-eksplozyjnych brzeg krateru 

został przerwany po stronie największego nachylenia zbocza wzgórza Pukeruau - patrz 

rysunki C1 i C2), 

(c) istnienia eliptycznych zaokrągleń na obu końcach krateru (dla 

uformowania tak symetrycznych zaokrągleń grunt musiałby obsuwać się w bardzo 

niezwykły sposób, niekiedy nawet przemieszczając się pod górę). 

2. Grunt jest zbyt stabilny w tym miejscu, aby mógł się obsunąć. Także zbocze na 

którym krater się znajduje jest wyjątkowo płaskie (nachylone jedynie około 7 ) nie

E-167 

dostarczając w ten sposób warunków grawitacyjnych wymaganych dla zaistnienia 

obsuwiska. W pobliżu krateru Tapanui nie istnieje też nawet jedno obsunięcie gruntu, które 

potwierdzałoby tendencję miejscowej gleby do formowania takich obsunięć. Krater Tapanui 

jest formą tak unikalną, iż miejscowi piloci wykorzystują go jako łatwo rozpoznawalny punkt 

orientacyjny. 

3. Bilans objętości nie jest wypełniony w kraterze. Zgodnie z tym bilansem ziemia 

jaka obsunęłaby się z krateru, musiałaby znajdować się poniżej niego. Jednakże w 

przypadku krateru Tapanui ziemia usunięta z jego wnętrza po prostu "zniknęła" (t.j. 

rozrzucona została na znacznym obszarze w postaci ceramicznych kamieni). Zniknięcie tej 

ziemi najlepiej może zostać ocenione poprzez analizę układu warstwic na dokładnych 

mapach - t.j. wokół krateru ów naturalny układ warstwic pozostaje nienaruszony. 

4. Mechanizm "obsuwiska ziemi" jest dobrze znany w Nowej Zelandii, jako że przy 

górzystym charakterze tego kraju obsuwiska takie występują dosyć często. Jednym z 

elementów tego mechanizmu jaki brakuje w kraterze Tapanui jest, że poślizg następuje 

wzdłuż nagłębszej, wodonośnej warstwy gruntu, natomiast powierzchnia gruntu pozostaje 

nienaruszona po jego przemieszczeniu. W wielu przypadkach obserwować można 

obsuwiska w środku których ciągle rosną drzewa jakich korzenie pozostają nienaruszone a 

jedynie przemieszczone nieco niżej wraz z otaczającą je glebą. Powyższe praktycznie 

oznacza, że jeśli krater Tapanui faktycznie powstał w wyniku takiego obsuwiska, gleba na 

jego dnie musiałaby być identyczna lub podobna do gleby na wierzchołku wzgórza 

Pukeruau. W rzeczywistości jednak jest całkowicie odmiennie, jako że dno krateru pokryte 

jest piaskiem i zwęglonymi resztkami drzewnymi nieobecnymi na wierzchołku wzgórza 

Pukeruau, natomiast nie posiada ono zwykłej czarnej gleby obecnej na tym wierzchołku. 

5. Wzgórze Pukeruau posiada charakterystyczne atrybuty "przetrącenia". Jego 

oryginalny kształt został bowiem zdeformowany bocznym uderzeniem potężnej eksplozji - 

patrz punkt #6 w podrozdziale C2. Zaistnienie zwykłego poślizgu gruntu nie mogłoby 

spowodować takiego "przetrącenia". 

6. Wyjaśnienie krateru jako obsuwiska ziemi nie ustosunkowywuje się też do 

różnorodnego materiału faktologicznego obecnego w kraterze, szczególnie zaś do: 

(a) resztek zwęglonych drzew jakie wyścielają dno krateru (pierwsi osadnicy 

nie zanotowali istnienia lasu w obrębie lub w pobliżu krateru), 

(b) pochodzenia około metrowej warstwy piasku wyrzuconego z dna krateru 

na powierzchnię czarnej gleby zalegającej zbocze Pokeruau ponad wschodnią krawędzią 

krateru, 

(c) burzliwego namagnesowania otoczenia (włączając w to namagnesowanie 

ceramicznych kamieni), 

(d) obecności ceramicznych kamieni zawierających miękką masę organiczną 

uwięzioną w środku, 

(e) niezwykłych anomalii atmosferycznych występujących nad kraterem. 

W swych wyjaśnieniach geologiczna hipoteza traktuje każdy fakt i znalezisko 

oddzielnie. Dla przykładu krater jest dla niej obsuwiskiem ziemi (tzw. "landslip"), ceramiczne 

kamienie są interesującym przypadkiem skały rodzimej, "trinitite" stanowi szkło 

wulkaniczne, namagnesowanie otoczenia pochodzi z rzekomych pokładów magnetytu 

ukrytych pod ziemią (chociaż pokłady takie nie zostały dotychczas wykryte), itd. Stosując 

takie podejście nowozelandzcy geolodzy nie dostrzegają iż: 

- w Tapanui istnieje szczególna zgodność dat pojawienia się poszczególnych faktów 

(np. datowanie wypalonych drzew metodą węgla radioaktywnego zgadza się z datowaniem 

legend maoryskich, to zaś zgadza się z położeniem osi krateru odzwierciedlającej południk 

magnetyczny w roku 1178, to zaś zgadza się z zapisem Gerwazego z Kanterbury, itp.); 

- w okolicy krateru występuje cały kompleks zjawisk i faktów, wykazujących ścisłe 

powiązanie przyczynowo-skutkowe. 

W ten sposób geologiczna hipoteza zaprzecza zasadom naukowych badań, które 

stwierdzają iż "kompleksowy materiał faktologiczny wymaga kompleksowego wyjaśnienia".

E-168 

Mimo usilnych poszukiwań autor dotychczas nie natrafił nawet na najmniejszy ślad 

jakichkolwiek badań eksperymentalnych mających na celu zweryfikowanie poprawności 

hipotezy geologicznej. Jak dotychczas nikt nie pokusił się o dokonanie badań stabilności 

gruntu w kraterze, nikt nie dokonał pomiarów sprawdzających spełnienie bilansu objętości 

ziemi obsuniętej z niego, nikt też nie sprawdził ciągłości warstwicowej i składnikowej w 

masach ziemi rzekomo obsuniętych z krateru. Cała hipoteza geologiczna oparta jest więc 

jedynie na subiektywnej opinii jej autorów, którzy po prostu zadecydowali że krater musi być 

obsuwiskiem ziemi ponieważ oprócz obsuwiska nie jest im znane żadne inne zjawisko 

naturalne jakie mogłoby spowodować jego powstanie w tym właśnie miejscu. 

Powyższe przeegzaminowanie wykazuje więc że hipoteza geologiczna nie jest 

najlepszym przykładem naukowego myślenia i badania. Posiada ona bowiem liczne luki i 

niekonsekwencje, nie została poparta żadnymi badaniami, zaś jej treść stoi w jawnej 

sprzeczności z materiałem faktologicznym obecnym na miejscu zdarzenia. Stąd też żaden 

racjonalnie myślący badacz nie powinien uznawać jej za rozstrzygającą. 

E2. Hipoteza meteorytu uderzającego o Ziemię 

Mieszkańcy okolic krateru Tapanui od dawna zdają sobie sprawę z absurdalności 

geologicznego wyjaśnienia. Aby więc jakoś naprawić błąd oficjalnej nauki, starali się oni na 

własny, nienaukowy sposób wyjaśnić niezwykłe fakty związane z tym kraterem. W ten 

sposób powstała hipoteza meteorytu (lub komety) uderzającego o ziemię. Hipoteza ta jest 

szeroko rozpowszechniona wśród ludności zamieszkującej w pobliżu krateru. Z biegiem 

czasu jej rozgłos rozszedł się też poza granicami Nowej Zelandii i znalazł zwolenników 

również i w środowisku akademickim. Jednym z obecnie najzagorzalszych jej wyznawców 

jest australijski badacz dr Duncan Steel (Anglo-Australian Observatory, Private Bag, 

Coonabarabran, NSW 2357, Australia). 

Zanim została adoptowana przez naukowców, hipoteza meteorytu uderzającego o 

ziemię koło Tapanui wyznawana była jedynie przez lokalne osoby nie posiadające 

naukowego doświadczenia. Stąd też dostarczając znacznie racjonalniejszego niż geolodzy 

wyjaśnienia dla jednej grupy faktów (np. kształtu krateru, wyłożenia i popalenia drzew), 

jednocześnie pomijała ona inną grupę faktów. Owe przeoczone fakty, jakie przeczą 

poprawności hipotezy meteorytowej, są jak następuje: 

1. Krater Tapanui nie wykazuje obecności cech charakterystycznych dla kraterów 

impaktowych (porównaj rysunki C3 do C6). Szczególnie krater ten nie posiada: 

(a) Wyróżniającego się kształtu parabolicznej czaszy. 

(b) Nasypowego, podwyższonego kołnierza, który zostałby utworzony z ziemi 

wyrzuconej z krateru. Wszystkie kratery impaktowe zdają się posiadać taki kołnierz. 

Jednakże krater Tapanui reprezentuje jedynie ogromną dziurę zawartą częściowo na 

płaskim gruncie, częściowo zaś na niezakłóconym zboczu Pukeruau. 

(c) Pozostałości w swym wnętrzu odłamków ciała niebieskiego uderzającego 

ziemię. 

(d) Orientacji głównej osi w kierunku wschód/zachód. Ciało niebieskie 

(meteor) powinno bowiem nadlecieć w równoleżnikowej płaszczyźnie pionowej, stąd oś 

uformowanego przez nie krateru i obszar zniszczenia powinny stanowić przedłużenie 

kierunku jego przylotu. Tymczasem krater Tapanui posiada oś zorientowaną południkowo. 

2. Założenie wytworzenia krateru Tapanui przez impakt jakiegoś ciała niebieskiego 

ciągle nie dostarcza wyjaśnienia dla wielu faktów obecnych na miejscu. Dla przykładu nie 

wyjaśnia ono: 

(a) Namagnesowania otoczenia (włączając namagnesowanie kamieni 

ceramicznych). 

(b) Oryginalnego istnienia kilku kraterów zlokalizowanych jeden we wnętrzu 

drugiego.

E-169 

(c) Wytworzenia kamieni ceramicznych z uwięzioną w nich miękką masą 

organiczną. 

(d) Wytworzenia trinitite. 

3. Energia wydzielona w Tapanui jest zbyt duża aby została wytworzona wyłącznie 

poprzez tarcie z atmosferą. Stąd nie mogłaby ona zostać wyzwolona w efekcie 

napowietrznej eksplozji jakiegoś ciała niebieskiego. Wymagałaby więc eksplozji 

przylatującego obiektu następującej już po jego uderzeniu i wbiciu się w ziemię (w takim 

jednak przypadku kształt wynikowego krateru musiałby być inny a także resztki lub odłamki 

obiektu musiałyby być obecne w jego obrębie). 

4. Ciało niebieskie uderzające o ziemię nie mogłoby zostać opisane w legendach 

maoryskich jako statek kosmiczny. Ponadto szczegóły techniczne takiego ciała (np. kształt 

rogu, jarzenie się, transportowanie synów nieba na swym pokładzie, itp.) nie pokrywałyby 

się tak dokładnie z danymi UFO. Również szczegóły zniszczenia istniejące na miejscu nie 

byłyby tak zgodne z eksplodującym wehikułem (np. przylot z zachodu podczas gdy główna 

oś zniszczenia skierowana jest ku północy, obecność wewnętrznych kraterów 

umieszczonych jeden w obrębie drugiego, itp. - patrz rozdział H). 

Podsumowywując powyższe, aczkolwiek hipoteza meteorytowa wykazuje 

nieporównanie więcej zasadności od żenujących twierdzeń geologów, ciągle jest ona 

rozbieżna z materiałem faktologicznym obecnym na miejscu katastrofy. W porównaniu z 

hipotezą eksplodującego UFO jest ona druga w kolejności jeśli chodzi o ilość wyjaśnianych 

przez nią atrybutów eksplozji Tapanui. Jako taka jest więc najbardziej konkurencyjna dla 

hipotezy promowanej w niniejszym opracowaniu. Stąd podczas omawiania co istotniejszych 

materiałów dowodowych autor postara się zwrócić uwagę czytelnika na te fakty które 

zdecydowanie świadczą przeciwko jej ważności. 

E3. Hipoteza eksplodującego gazu 

Mr Ken Little, inżynier komputerowy z IBM (3 Cathedral Square, Christchurch, New 

Zealand) zaproponował czysto spekulatywną hipotezę wyjaśniającą powstanie krateru koło 

Tapanui wskutek eksplozji gazu. Zgodnie z tą hipotezą, pod kraterem znajdują się 

podziemne pokłady naturalnego gazu. W 1178 roku doznały one samozapłonu i 

eksplodowały powodując zniszczenie opisane w legendach maoryskich o "Ogniach 

Tamaatea". 

Istnieje wprawdzie kilka faktów zdających się potwierdzać niektóre aspekty tej 

hipotezy, np. (a) w obrębie krateru Tapanui znajduje się małe jeziorko jakie okoliczna 

legenda określa mianem "bezdennego" (aczkolwiek w 1994/5 było ono opróżnione z wody i 

pomiary wykazały wówczas jego głębokość sięgającą zaledwie około 2 metrów), (b) 

kilkadziesiąt kilometrów od krateru odkryto pokłady węgla, być więc może iż również 

pokłady gazu ziemnego istnieją pod kraterem. Generalnie jednak rzecz biorąc hipoteza ta 

jest czysto spekulacyjna i nie pokrywa się z materiałem dowodowym obecnym na miejscu 

zdarzenia. Przykładowo, istnienie gazu pod kraterem Tapanui nie zostało nigdy stwierdzone 

definitywnie, eksplozja gazu nie jest w stanie wydzielić aż 70 megaton energii, nie jest 

znany mechanizm czy zjawisko fizyczne jakie mogłyby spowodować podziemne 

wymieszanie się gazu z tlenem, eksplodujący gaz nie byłby w stanie namagnesować 

otoczenia, kształt krateru Tapanui nie odpowiada spodziewanemu dla takich eksplozji, oraz 

wiele innych. Stąd też hipotezę eksplodującego gazu daje się bardzo łatwo wyeliminować 

jako niezdolną do wyjaśnienia niemal wszystkich atrybutów krateru Tapanui. 

E4. Hipoteza autora o statku UFO eksplodującym koło Tapanui

E-170 

Ostatnia hipoteza, nazwijmy ją "hipotezą eksplodujacego UFO", w naukowej formie 

po raz pierwszy została zaproponowana przez autora niniejszej monografii. (W formie 

legend maoryskich jest ona jednak powtarzana od stuleci.) Stwierdza ona iż krater Tapanui 

został uformowany w wyniku przyziemnej eksplozji (na wysokości od około 27 do 100 

metrów ponad ziemią) cygaro-kształtnego kompleksu około siedmiu wehikułów UFO typu 

K6. Owo eksplodujące tam cygaro złożone z 7 UFO typu K6 pokazane zostało na rysunku 

F1. 

Dla naukowej ścisłości autor starał się także odnaleźć jakieś fakty, które 

zaprzeczałyby jego własnej hipotezie. Nawet jeden taki fakt nie został odnaleziony. Cały 

materiał faktologiczny obecny w okolicach Tapanui jednoznacznie potwierdza prawdziwość 

stwierdzeń tej hipotezy. Począwszy więc od rozdziału H, materiał faktologiczny 

zgromadzony przez autora na temat eksplozji Tapanui, poddany teraz będzie 

systematycznym interpretacjom. Pierwszym krokiem w tym kierunku będzie potwierdzenie 

konstrukcji, działania, atrybutów, oraz tak usilnie zaprzeczanego przez dzisiejszych 

naukowców samego faktu istnienia wehikułu UFO który eksplozję tą spowodował.

Rozdział F. 

F-171 

ZIEMSKI MAGNOKRAFT JAKO KLUCZ DO 

ZROZUMIENIA POZAZIEMSKICH UFO 

Nazwa "magnokraft" nadana została zupełnie nowemu rodzajowi wehikułów 

latających, napędzanych pulsującym polem magnetycznym. Magnokraft został wynaleziony 

i rozpracowany przez autora niniejszej monografii. Głównym celem, jaki autor starał się 

osiągnąć przez ten wynalazek, jest upowszechnienie takiej konstrukcji i zasady działania 

statku międzygwiezdnego, które umożliwiłyby jego zbudowanie przez niewielkie państwo 

(takie jak Polska lub Nowa Zelandia) lub nawet większą organizację przemysłową. Jak 

blisko jesteśmy osiągnięcia tego celu uzmysławia następujący przegląd właściwości 

magnokraftu: 

Loty magnokraftu odbywają się na zasadzie bardzo podobnej do zasady na której 

dwa magnesy nawzajem odpychają się od siebie. Mianowicie, magnokraft zawiera w swojej 

konstrukcji cały szereg tzw. „pędników” - które są po prostu ogromnie silnymi magnesami 

generującymi pulsujące pole magnetyczne. (Pole w owych pędnikach generowane jest 

przez urządzenia zwane „komorami oscylacyjnymi”.) Jeden z owych „pędników” 

umieszczony jest w centrum magnokraftu. Nazywa się on „pędnikiem głównym”. Pędnik 

główny odpycha magnokraft od Ziemi, Słońca, lub od galaktyki, dzięki siłom 

magnetycznego odpychania się jakie generuje pole magnetyczne wytwarzane przez ten 

pędnik. Owe siły odpychania się pola magnokraftu od pola Ziemi, Słońca, lub galaktyki, 

pozwalają magnokraftom na wzlatywanie w przeseztrzeń. Z kolei pierścień tzw. „pędników 

bocznych” poumieszczanych na obwodzie talerzo-kształtnego magnokraftu wytwarza pole 

magnetyczne które przyciąga się z polem Ziemi, Słońca, lub galaktyki. W ten sposób 

pędniki boczne magnokraftu stabilizują jego zorientowanie w przestrzeni, a ponadto 

pozwalają lądować magnokraftowi. 

Magnokraft na wiele różnorodnych sposobów przyczynił się do odkrycia krateru koło 

Tapanui oraz do napisania niniejszej monografii. Aby wymienić kilka z nich: (1) 

wynalezienie magnokraftu upewniło autora co do poprawności Tablic Cykliczności i 

ważności wniosków prognostycznych z nich wynikających, (2) znajomość działania i 

atrybutów magnokraftu umożliwiła teoretyczne wydedukowanie cech charakteryzujących 

miejsca w których wehikuły owe eksplodowały, (3) chęć odpowiedzenia na krytykę 

magnokraftu zmusiła autora do poszukania i udokumentowania różnorodnych dowodów 

materialnych (takich jak np. krater Tapanui) ujawniających już obecne pojawianie się tego 

typu statków na Ziemi (owe tajemnicze magnokrafty które już obecnie widywane są w 

lotach nad ziemią, popularnie nazywane są „wehikułami UFO”). 

Szczegółowy opis konstrukcji, działania i właściwości magnokraftu stanowi cel 

rozdziału F z tomu 3 najnowszej monografii [1/5] oraz jej poprzedniczki monografii [1/4]. 

Ponadto magnpokraft opisany jest na całym szeregu stron internetowych - przykładowo 

patrz striony o nazwach "magnocraft_pl.htm", "oscillatory_chamber_pl.htm", czy 

"propulsion_pl.htm". Monografie [1/5] i [1/4] zawierają m.in. dokładne rysunki magnokraftów 

wszelkich typów, wyprowadzenia równań opisujących kształt i wymiary magnokraftów, 

wyjaśniają budowę i zasadę działania tzw. „komory oscylacyjnej” oraz tzw. „kapsuły 

dwukomorowej” które są używane do napędu magnokraftu, interpretują ślady wypalane na 

ziemi przez lądujące magnokrafty, itp. Aby nie powtarzać tamtych informacji, w niniejszym 

rozdziale jedynie wzmiankuję te aspekty magnokraftu które mają znaczenie dla zrozumienia 

pochodzenia i właściwości krateru Tapanui. 

Jednym z najbardziej istotnych cech pędników magnokraftu (wykorzystujących 

kapsuły dwukomorowe) jest, że pozwalają one na łatwe i całkowite panowanie nad

F-172 

produkowanym przez siebie wydatkiem oraz nad kierunkiem swych biegunów 

magnetycznych. Stąd, niezależnie od swych funkcji napędowych, mogą one być użyte jako 

magnetyczne urządzenia sprzęgające, które pozwalają na dołączanie jednego wehikułu do 

drugiego bez zaburzenia zdolności napędowych żadnego z nich. Po takim dołączeniu, cały 

kompleks magnokraftów może być pilotowany przez pojedynczą osobę, umożliwiając 

pozostałym pilotom na odpoczynek, czynności socjalne, lub badania naukowe. Z uwagi na 

ów połączeniowy potencjał magnokraftów, jednym razem wehikuły te będą obserwowane 

jako pojedyncze, spodko-kształtne statki, innym zaś razem jako latające kompleksy złożone 

z wielu wehikułów i przyjmujące kształty cygar, kul, choinek, platform, oraz setek innych 

możliwych kształtów - patrz rysunek F1. 

Najprostsze konfiguracje latające otrzymywane są poprzez fizyczne złożenie 

jakiegoś wehikułu z innym (lub innymi) magnokraftami. Z uwagi na atrybuty owego złożenia, 

owe najprostsze konfiguracje magnokraftów nazywane są "fizycznymi kompleksami 

latającymi". Jeden z wielu możliwych ich przykładów pokazano na rysunku F1. Wśród 

wielkiej różnorodności istniejących kompleksów fizycznych, z tematem niniejszej monografii 

bezpośrednio się łączy konfiguracja zwana "latającym cygarem" - patrz rysunek F1. Takie 

latające cygaro otrzymywane jest poprzez nałożenie wklęsłych podstaw jednych 

magnokraftów na wypukłe kopuły innych statków. Otrzymywana w efekcie wynikowa 

konfiguracja przypomina trochę stos talerzy w kuchni poukładanych jeden na wierzchołku 

drugiego - patrz rysunek F1. Jak to zostanie bardziej szczegółowo omówione w rozdziale H, 

taki właśnie cygarokształtny stos najprawdopodobniej siedmiu wehikułów magnokraftopodobnych 

(UFO) eksplodował koło Tapanui. 

Po magnokrafcie pierwszej generacji, latającym na zasadzie magnetycznego 

przyciągania i odpychania, nasza cywilizacja zbuduje bardziej zaawansowaną wersję 

Magnokraftu, zwaną „wehikułem telekinetycznym”, albo „magnokraftem drugiej generacji”. 

Ten bardziej zaawansowany magnokraft latał będzie na zasadzie ruchów telekinetycznych. 

Jego budowa i zasada działania opisana jest w rozdziale M z tomu 11 monografii [1/5]. 

Omawiając tutaj magnokrafty drugiej generacji warto także wspomnieć, że rozwój 

naszych statków magnetycznych nie zakończy się na wehikule telekinetycznym (tj. na 

magnokrafcie drugiej generacji). Tablica Cykliczności opracowana dla napędów ziemskich 

(patrz tablica B1 w monografiach [1/4] i [1/5]) ujawnia bowiem, że w około 200 lat po 

magnokraftach drugiej generacji nasza cywilizacja dorobi się jeszcze bardziej 

zawansowanego statku, który można nazwać „wehikułem czasu” albo też „magnokraftem 

trzeciej generacji”. Tablica B1 ujawnia, że podróżowanie w czasie tych najdoskonalszych z 

magnokraftów oparte będzie na efektach zniekształcenia przestrzeni czasowej 

powodowanych "deformowaniem" pól magnetycznych. Oprócz wprowadzania zmian do 

upływu czasu, magnokrafty trzeciej generacji będą też w stanie dokonywać lotów 

telekinetycznych wykorzystując dokładnie tą samą zasadę działania co omówione 

poprzednio wehikuły telekinetyczne. Dokładne omówienie „wehikułów czasu” zawarte jest w 

rozdziale N z tomu 11 monografii [1/5] - dokad odsyłam czytelnika po szczegóły. Sporo 

informacji na temat budowy i zasady działania „wehikułów czasu” opublikowałem również w 

internecie, gdzie czytelnik znajdzie je m.in. na totaliztycznych stronach o nazwach 

"immortality_pl.htm" czy " timevehicle_pl.htm". 

Razem z magnokraftem pierwszej generacji, nasza cywilizacja zbuduje aż trzy 

identycznie ukształtowane wersje tego statku, w każdej następnej z nich wykorzystując 

coraz bardziej kompleksowe właściwości pól magnetycznych. W magnokrafcie pierwszej 

generacji, pokazanym na rysunku F1, do celów napędowych wykorzystywane będą jedynie 

odpychające i przyciągające oddziaływania pól magnetycznych. Magnokraft drugiej 

generacji w swej zasadzie działania wykorzystywał będzie dodatkowo efekt telekinetyczny 

(inercję magnetyczną) wyzwalany poprzez przyspieszanie i opóźnianie linii sił pola 

magnetycznego otoczenia jakie zamyka w swym obrębie korpus statku. Natomiast 

magnokraft trzeciej generacji wykorzystywał będzie aż trzy właściwości pól magnetycznych, 

t.j. (1) siły wzajemnych odziaływań przyciągających i odpychających, (2) inercję

F-173 

magnetyczną (telekinezę) wyzwalaną poprzez przyspieszanie i opóźnianie pól 

magnetycznych, oraz (3) energię wewnętrzną wyzwalaną poprzez deformację pól, a 

pozwalającą na manipulowanie czasem. 

F1. Atrybuty miejsc eksplozji magnokraftów 

Pole magnetyczne jest znane ze swojej ogromnej zdolności do przechowywania 

energii. Z tego powodu magnokraft nie tylko wykorzystuje to pole jako czynnik napędowy, 

ale także jako nośnik zapasów swojej energii. W magnokrafcie pole magnetyczne spełnia 

więc aż dwie funkcje: (1) napędu i (2) paliwa (t.j. jest ono odpowiednikiem zarówno opon jak 

i benzyny u naszych współczesnych samochodów). Wyprowadzenie równań, które opisują 

matematycznie ten statek, pozwala też na wyliczenie ilości magnetycznej energii zawartej w 

polu pojedynczego magnokraftu. Autor dokonał takiego wyliczenia dla magnokraftów 

pierwszej generacji, zaś jego metodologię i wyniki opublikował on w podrozdziale F5.5 

monografii [1/4] i w podrozdziale G5.5 monografii [1a]. Dla najmniejszego magnokraftu typu 

K3, energia ta przekracza ekwiwalent 1 megatony TNT. Stąd raptowne uwolnienie całej tej 

energii (np. przez zdetonowanie komór oscylacyjnych statku) musi spowodować ogromne 

zniszczenia, jakie nawet w przypadku eksplozji najmniejszego z magnokraftów (t.j. typu K3) 

będą odpowiadały równoczesnemu wybuchowi odpowiednika ponad 80 bomb jądrowych 

wielkości bomby zrzuconej na Hirosimę. 

Miejsca w których eksplodowały wehikuły magnokrafto-podobne muszą 

charakteryzować się kilkoma unikalnymi atrybutami, jakie nie wystąpią w formacjach 

katastroficznych naturalnego pochodzenia. Owe unikalne cechy będą bezpośrednim 

rezultatem niekonwencjonalnej konstrukcji i działania tych statków. Najbardziej 

charakterystyczne z tych atrybutów mogą zostać wykorzystane do identyfikacji miejsc, 

gdzie magnokraft eksplodował i do odróżnienia pozostałości takich eksplozji od wszelkich 

innych formacji gruntu, takich jak kratery meteorytowe, formacje erozyjne, erupcje 

wulkaniczne, itp. 

Atrybuty miejsc eksplozji magnokraftów wszystkich trzech generacj opisane zostały 

dokładniej w podrozdziale F12 wskazywanych już uprzednio tomow 3 monografii [1/4] i 

[1/5]. Tam tez czytelnik powinien szukać szczegółów na ich temat. Ponieważ jednak w 

niniejszej monografii atrybuty te użyte będą do identyfikacji aż dwóch miejsc eksplozji 

wehikułów UFO, w niniejszym podrozdziale powtórzone zostaną najważniejsze z nich. 

Zanim jednak wymienione tu zostaną atrybuty miejsc eksplozji magnokraftów, nieco 

uwagi warto poświęcić ich klasyfikacji. Powodem dla którego klasyfikacja tych atrybutów 

może okazać się wysoce przydatna jest fakt współzależności pomiędzy cechami danego 

miejsca eksplozji, a charakterystyką obiektu który w tym miejscu eksplodował. Zilustrujmy 

tą współzależność za pomocą przykładu. Wyobraźmy sobie dwa w przybliżeniu identycznej 

wielkości kratery wykonane w ziemi za pomocą eksplodowania dwóch odmiennych 

ładunków, t.j. trotylu (TNT) i bomby jądrowej (porównaj część (a) rysunku C5 z częścią (d) 

rysunku C4). Oba kratery powstałyby gdy eksplodujące ładunki raptownie uwolniłyby w 

przybliżeniu tą samą ilość energii w podobnych warunkach (np. będąc zakopane pod 

ziemię na tą samą głębokość). Ponieważ jednak źródła owej energii byłyby odmienne, stąd 

również niektóre specyficzne własności obu kraterów musiałyby się różnić. Dla przykładu 

krater powstały w efekcie eksplozji jądrowej byłby skażony materiałami radioaktywnymi, 

podczas gdy krater po eksplozji trotylu początkowo byłby wypełniony gazami TNTpochodnymi, 

ale za to nie posiadałby on radioaktywnego skażenia. Aby podsumować 

powyższe w formie definicji, "atrybuty nośnika energii danego eksplodującego obiektu 

zawsze zostają odzwierciedlone (superponowane) na miejsce eksplozji tego obiektu". 

Powyższa reguła posiada określone następstwa nie tylko przy tropieniu sprawców 

zamachów bombowych, ale także i w odniesieniu do identyfikacji miejsc eksplozji 

magnokraftów. Pozwala ona bowiem odróżnić eksplozje magnokraftu od eksplozji

F-174 

dowolnych innych nośników energii (np. dużych meteorytów), a także pozwala ona 

dodatkowo określić generację magnokratu który eksplodował w danym miejscu. Jak to 

bowiem zostało już podkreślone w poprzednich podrozdziałach (szczególnie w G4) 

eksplozji mogą ulec aż trzy generacje magnokraftów. Ponieważ w każdej z tych generacji 

siła nośna wytwarzana jest przez odmienne zjawisko (t.j. w pierwszej generacji przez 

przyciąganie i odpychanie magnetyczne, w drugiej generacji przez efekt telekinetyczny, zaś 

w trzeciej generacji przez deformację przestrzeni czasowej) stąd również atrybuty nośnika 

energii muszą być inne. Z kolei atrybuty tego nośnika energii zostaną przeniesione na 

miejsce eksplozji danego magnokraftu. Jeśli więc odpowiednio poklasyfikowć atrybuty 

takich miejsc eksplozji, wtedy fakt obecności określonych klas atrybutów w danym miejscu, 

będzie zarówno wskazywał na sam fakt eksplozji magnokraftu, jak i na generację tego 

statku która tam eksplodowała. 

Nasza klasyfikacja rozpoczęta zostanie od magnokraftów pierwszej generacji. 

Miejsca eksplozji tych statków wykazywały będą obecność aż trzech różnych klas 

atrybutów. Będą to: (A) atrybuty energetyczne, t.j. wszelkie następstwa wynikające z 

raptownego uwolnienia w danym miejscu ogromnych ilości energii, (B) atrybuty 

magnetyczne, t.j. wszelkie następstwa wynikające z faktu, że uwolniona energia posiadała 

formę potężnego pola magnetycznego, oraz (C) atrybuty transportowe, t.j. wszelkie 

następstwa wynikające z faktu, że eksplozji uległ pilotowany wehikuł odpowiednio 

uformowanej konstrukcji i z określoną liczbą inteligentnych istot na pokładzie. Wyjaśnijmy 

teraz istotę atrybutów należących do każdej z powyższych klas i podajmy najbardziej 

reprezentatywne ich przykłady. Do atrybutów energetycznych zaliczane będą wszelkie 

zjawiska rejestrowane również podczas dowolnego innego uwolnienia odpowiednio 

wysokich ilości energii, a więc takie które wystąpią również i w czasie wybuchu ogromnego 

meteorytu, wybuchu termojądrowego o wymaganej sile, czy wybuchu odpowiednich ilości 

zwykłego trotylu (TNT). Ich przykłady obejmować więc będą takie zjawiska jak: tworzenie 

się samej eksplozji wraz z jej wysoką temperaturą i ciśnieniem, tworzenie grzyba poeksplozyjnego, 

tworzenie tzw. "firestorm"; a także wszelkie następstwa owych zjawisk, np. 

formowanie krateru, powalanie drzew i strefy zniszczenia, formowanie ceramicznych 

kamieni, trinitite, itp. Podczas wybuchu magnokraftu na powyższe następstwa 

energetyczne nałożą się jednak atrybuty magnetyczne, podobnie jak w przypadku wybuchu 

bomby atomowej nałożyłyby się na nie zjawiska wynikające z radioaktywności 

eksplodowanego ładunku jądrowego. W eksplozji magnokraftu do owych atrybutów 

magnetycznych zaliczone będą wszelkie następstwa wynikające z pojawienia się 

ogromnego "błysku magnetycznego" czyli burzliwego pola magnetycznego uwolnionego z 

rozpadających się pędników statku. Przykłady owych atrybutów magnetycznych to: 

namagnesowanie gleby i skał, przemieszczenie biegunów magnetycznych Ziemi w nowe 

położenia (występujące tylko przy szczególnie potężnych eksplozjach), zaburzanie pola 

magnetycznego Ziemi i Słońca, itp. W końcu na energetyczne i magnetyczne atrybuty 

miejsc eksplozji magnokraftów nałożą się także atrybuty transportowe. Ich przykładem 

może być tendencja załóg innych podobnych wehikułów do oglądania miejsc eksplozji 

swych kolegów, podobnie jak kierowcy samochodów wykazują tendencję do zwalniania i 

obejrzenia znanych im miejsc katastrof samochodowych. Niniejsza monografia dostarcza 

wielu dalszych przykładów podanych tu trzech klas atrybutów. 

Miejsca eksplozji wehikułów magnokrafto-podobnych (t.j. magnokraftów lub UFO) 

drugiej generacji (w niniejszej monografii zwanych także wehikułami teleportacyjnymi) będą 

się cechowały aż czterema klasami atrybutów. Będą to: (A) atrybuty energetyczne 

wynikające z faktu raptownego uwolnienia ogromnej ilości energii, (B) atrybuty 

magnetyczne wynikające z faktu że uwolniona energia posiadała formę potężnego pola 

magnetycznego, (C) atrybuty transportowe wynikające z faktu że eksplozji uległ pilotowany 

wehikuł z określoną liczbą inteligentnych istot na pokładzie, oraz (D) atrybuty telekinetyczne 

wynikające z faktu że pole magnetyczne statku w chwili eksplozji formowało efekt 

telekinetyczny. Oprócz więc wszystkich trzech atrybutów występujących również podczas

F-175 

eksplozji magnokraftów pierwszej generacji, wehikuły teleportacyjne muszą dodatkowo 

indukować procesy i zjawiska, których powstawanie uzależnione jest od zaistnienia efektu 

telekinetycznego. Przykładem takich dodatkowych procesów i zjawisk może być 

zamrożenie w otoczeniu uzdrawiającego pola telekinetycznego opisanego już w 

podrozdziale C8.2, czy powodowanie różnorodnych transformacji (mutacji) roślin i zwierząt 

na zasadzie podobnej jak pole telekinetyczne uzdrowicieli jest w stanie przetransformować 

chore komórki w zdrowe (podrozdział C7.1). Z uwagi na ową długotrwałą aktywność 

biologiczną efektu telekinetycznego, należy tu ostrzec że następstwa telekinetyczne 

eksplozji magnokraftów drugiej i trzeciej generacji będą posiadały poważny wpływ 

"biologiczny" na wszelkie organizmy żywe przebywające długotrwale w miejscach takich 

eksplozji (np. będą powodowały "mięsisty" wzrost lokalnych ludzi - patrz podrozdziały C7.1 i 

C7.2). 

Najbardziej szeroka gama atrybutów wystąpi jednakże w miejscach eksplozji 

wehikułów magnokrafto-podobnych (np. UFO) trzeciej generacji, zwanych także wehikułami 

czasu. Obejmowały one będą aż pięć następujących klas: (A) atrybuty energetyczne 

wynikające z faktu raptownego uwolnienia ogromnej ilości energii, (B) atrybuty 

magnetyczne wynikające z faktu że uwolniona energia posiadała formę potężnego pola 

magnetycznego, (C) atrybuty transportowe wynikające z faktu że eksplozji uległ pilotowany 

wehikuł z określoną liczbą inteligentnych istot na pokładzie, (D) atrybuty telekinetyczne 

wynikające z faktu że raptownie uwolnione pole magnetyczne formowało efekt 

telekinetyczny, oraz (E) atrybuty czasowe wynikające z zaburzeń przestrzeni czasowej 

wprowadzanych przez rozpadające się pędniki statku. Oprócz więc wszelkich zjawisk 

występujących także podczas eksplozji wehikułów teleportacyjnych, katastrofa wehikułów 

czasu spowoduje dodatkowe wystąpienie potężnego pola zakłóceń czasowych jakie 

ogarnie przestrzeń otaczającą miejsce danej eksplozji. Niektóre następstwa tego pola będą 

podobne do zwielokrotnienia zjawisk już opisanych pod koniec podrozdziału G3 (np. pod 

hasłem "efekt zdublowania czasu"), oraz zjawisk opisanych w podrozdziale C7.3, 

aczkolwiek wiele z nich w chwili obecnej nie jest możliwych nawet do przewidzenia. We 

współczesnej terminologii zjawiska te określane będą mianem "paranormalnych". Dla osób i 

zwierząt przypadkowo znajdujących się w ich zasięgu mogą się one objawić np.: nagłym 

przeniesieniem do czasów i stuleci zupełnie odległych, niespodziewanym pojawieniem się 

na nowo zwierząt i ludzi dawno już wymarłych, chwilowym uczestniczeniem w zjawiskach i 

wydarzeniach jakie zaszły w odległej przeszłości lub zajdą dopiero w przyszłości, 

widzeniami podobnymi do halucynacji tyle iż zachodzącymi przy pełnej władzy umysłowej, 

zachwianiem się działania znanych nam praw przyrody, itp. Na końcu podrozdziału L 

podano przykład jednego z takich niezwykłych zdarzeń, jakie zdaniem autora nastąpiło w 

rezultacie katastrofy wehikułu czasu. Ponieważ niektóre atrybuty czasowe występujące w 

miejscach eksplozji magnokraftów trzeciej generacji będą najwyraźniej odbierane przez 

osoby z wyostrzonym postrzeganiem pozazmysłowym (ESP), miejsca te mogą więc stać 

się ulubionym punktem zgromadzeń, medytacji, lub działalności takich osób. 

Warto tu dodać, że z punktu widzenia zasięgu i siły eksplozji nie stanowi dużej 

różnicy która generacja magnokraftów eksplodowała w danym miejscu. Pierwsze trzy klasy 

atrybutów danej eksplozji będą więc podobne niezależnie czy pędniki danego statku 

wytwarzały ciąg magnetyczny, telekinetyczny czy zmianę w upływie czasu. Klasy te zależą 

bowiem głównie od tego jaki typ (K3, K4, itp.) eksplodował w danym miejscu oraz jak dużo 

niszczycielskiej energii magnetycznej pędniki tego statku zawierały w chwili ich 

uszkodzenia i zniszczenia (według obecnego rozeznania autora, ilość energii zgromadzonej 

w pędnikach magnokraftu danego typu, np. K3, najprawdopodobniej przyjmuje zbliżoną 

wartość u wszystkich trzech generacji tych statków). Wszelkie różnice w atrybutach byłych 

miejsc eksplozji wehikułów magnokrafto-podobnych odmiennych generacji sprowadzają się 

więc jedynie do występowania lub braku w nich następstw telekinetycznych (o istotnym 

wpływie "biologicznym") oraz zjawisk czasowych (t.j. o istotnym wpływie "paranormalnym").

F-176 

Wymieńmy teraz najbardziej charakterystyczne atrybuty byłych miejsc eksplozji 

magnokraftów należące do każdej z wyodrębnionych powyżej klas. 

A. Atrybuty energetyczne. Wynikają one z ogromu energii zakumulowanej w pędnikach 

eksplodującego UFO. 

#A1. Wyzwolenie ogromnych zasobów energii porównywalnych do tych z 

najpotężniejszych bomb termojądrowych. W przypadku eksplozji nawet najmniejszego 

magnokraftu typu K3, wyzwolona energia przekroczy równoważnik 1 megatony TNT (t.j. 

odpowiednik ponad 80 bomb zrzuconych na Hirosimę). Jednocześnie tak ogromnemu 

wydatkowi energetycznemu NIE będzie towarzyszyło radioaktywne skażenie otoczenia (jak 

to stałoby się w przypadku eksplozji nuklearnej). Z drugiej jednak strony, eksplozji tej 

będzie towarzyszyło burzliwe skażenie (zmiany) magnetyczne otoczenia. 

#A2. Zniszczenie, które jest charakterystyczne dla wysokoenergetycznej eksplozji, 

nie zaś dla fizycznego uderzenia (impaktu) jakiegoś obiektu stałego. Jeśli eksplozja 

magnokraftu nastąpi w powietrzu na znacznej wysokości, jej efekty będą podobne do tych z 

napowietrznej eksplozji nuklearnej (t.j. brak krateru, pnie drzew ciągle stojące pod punktem 

zerowym eksplozji, itp.). Jeśli natomiast wehikuł eksploduje w powietrzu, ale tuż przy 

powierzchni gruntu, wytworzony będzie eliptyczny krater eksplozyjnego (nie zaś 

impaktowego) pochodzenia. Należy tu przypomnieć, iż kratery impaktowe mają szereg cech 

charakterystycznych, odróżniających je od kraterów eksplozyjnych, np. obrzeża kraterów 

impaktowych otoczone są wypiętrzonym kołnierzem, wewnątrz nich znajdują się odłamki 

obiektu uderzenie którego krater ten wytworzyło - patrz rysunek C4, itp. 

#A3. Szereg detonacji. Każda kapsuła dwukomorowa zawarta w eksplodującym 

wehikule stanowi oddzielną bombę ciężko wyładowaną energią magnetyczną. Ponieważ 

eksplozja będzie zainicjowana tylko w jednej z tych kapsuł, na kapsuły następne musi się 

ona przenieść z nieznacznym opóźnieniem czasowym. Dla postronnego obserwatora 

eksplodujący magnokraft będzie więc rozbłyskiwał szeregiem wybuchów, odróżnialnych też 

słuchowo jako seria oddzielnych grzmotów. Liczba błysków i grzmotów wytwarzanych przez 

pojedynczy magnokraft powinna odpowiadać ilości jego pędników. W przypadku eksplozji 

cygaro-kształtnego kompleksu magnokraftów (takiego jak ów z rysunku F1), poszczególne 

serie detonacji będą pooddzielane od siebie, ponieważ eksplozje muszą przenieść się ze 

statku na statek. Podczas eksplozji takiego cygara, wrażenia słuchowe przyjmą więc postać 

kilku oddzielnych serii grzmotów (jakby kilku źle zsynchronizowanych salw artyleryjskich). 

Każda z tych serii odpowiadać będzie eksplozji następnego wehikułu. 

#A4. Obecność szklistych i ceramicznych minerałów powstałych przez stopienie lub 

wypalenie rodzimej gleby, piasku i glinek. Minerały owe przyjmą albo formę "trinitite" albo 

"ceramicznych kamieni". 

Szklisty "trinitite" jest pozostałością ziaren piasku i gleby wessanej w powietrze przez 

implozję, stopionej do stanu płynnego i następnie zastygniętej w małe globulinki lub 

kropelki. Nazwa tego minerału pochodzi od kryptonimu "Trinity" dla miejsca testu 

atomowego z 16 lipca 1945 roku w Alamogordo (Nowy Meksyk, USA) gdzie wytworzenie 

owego sztucznego minerału zostało udokumentowane po raz pierwszy. 

"Ceramiczne kamienie" mają formę sporych brył lokalnej gleby, glinek, i niekiedy 

także masy organicznej (np. fragmentów drzew, liści, zwierząt, itp.) wyrzuconych w 

powietrze przez fale uderzeniowe eksplozji, ukształtowanych aerodynamicznie podczas 

lotu, sprasowanych razem przez ogromne ciśnienie, wypalonych jak cegła, pokrytych 

szklistą glazurą na powierzchni, i w końcu porzuconych wzdłuż kierunku akcji fal 

uderzeniowych. Kamienie te przyjmują niezwykle poskręcane kształty, posiadają płynnie 

zaokrąglone krawędzie, ich powierzchnia jest szklista, zaś ich właściwości mechaniczne 

przypominają właściwości bryły porcelany. 

#A5. Odparowanie (eliminacja) z gleby niektórych bardziej wrażliwych na 

promieniowanie pierwiastków (np. selenu, jodu, molibdenu, wapna). Odparowanie to 

następuje wskutek oddziaływania na glebę różnych rodzajów promieniowania wydzielanego

F-177 

w czasie eksplozji. Z kolei brak tych pierwiastków może wpływać na zdrowie organizmów 

żyjących w danym obszarze. 

B. Atrybuty magnetyczne. Wynikają one z silnego pola magnetycznego wytwarzanego 

przez pędniki eksplodującego magnokraftu lub UFO. 

#B1. Burzliwa (turbulentna) magnetyzacja miejsca eksplozji. Gwałtowne wyzwolenie 

ogromnej energii magnetycznej zakumulowanej w pędnikach magnokraftu lub UFO musi 

spowodować turbulentne (burzliwe) namagnesowanie gleby, skał i wszelkich innych 

materiałów obecnych w miejscu eksplozji. Takie turbulentne namagnesowanie otoczenia z 

kolei powinno manifestować się: 

- Anomaliami w kierunkach i natężeniu lokalnego pola magnetycznego. Czuły 

kompas użyty w obszarze eksplozji powinien wskazywać fałszywe kierunki, jego igła 

powinna wirować podczas przenoszenia kompasu z miejsca na miejsce, drastycznie 

zmieniając swoje wskazania, itp. 

- Niezwykłymi problemami w komunikacji radiowej i telewizyjnej (np. fale radiowe 

mogą samoczynnie się wokalizować, powodujac słyszenie audycji radiowych bez użycia 

odbiornika, odbiór może zanikać, itp.). 

- Występowaniem niezwykłych zjawisk atmosferycznych, szczególnie tych których 

mechanizm napędowy posiada charakter elektromagnetyczny (np. kurtynowe wyładowania 

elektryczne, wiatry jonowe, tornada, itp.). 

#B2. (Warunkowo) Raptowne przemieszczenie biegunów magnetycznych Ziemi w 

nowe położenia (jeden z tych biegunów może nawet zostać przeniesiony do centrum 

danego miejsca eksplozji). Przemieszczenie to wystąpi tylko przy szczególnie potężnych 

eksplozjach magnetycznych, jakich wydatek energetyczny przekroczy określoną wartość 

krytyczną (prawdopodobnie niewiele mniejszą niż 70 megaton TNT eksplodujących koło 

Tapanui). Z kolei to przemieszczenie może spowodować: 

- Natelekinetyzowanie obszarów Ziemi które bieguny te zajmowały w chwili danej 

eksplozji, oraz wynikające z tego natelekinetyzowania mutowanie większych wzrostowo i 

wagowo organizmów żywych w tym obszarze (patrz podrozdziały C7.1 i C7.2), 

- Rotację skorupy Ziemi względem jej osi obrotu zachodzącą wzdłuż południka 

przebiegającego przez dane miejsce eksplozji, oraz związane z nią: 

- Trwałe zmiany klimatyczne na Ziemi, i 

- Zmiany dla niektórych obszarów naszej planety w położeniu gwiazd, długościach 

dnia i nocy, oraz w ważności kalendarza. 

#B3. (W chwili eksplozji) Wytworzenie fali zaburzenia magnetycznego, jaka przez 

naocznych świadków będzie odebrana jako fala dźwiękowa przemieszczająca się ze 

szybkością światła. 

C. Atrybuty transportowe. Wynikają one z funkcji środka transportowego wypełnianej przez 

eksplodujący magnokraft lub UFO. 

#C1. Kumulacyjny charakter eksplozji. Współczesna armia wykorzystuje specjalny 

rodzaj ładunków wybuchowych, uformowanych na kształt czaszy reflektora, noszących 

nazwę "ładunków kumulacyjnych". Ładunki te zostały zaprojektowane w celu wytworzenia 

ukierunkowanej siły uderzeniowej, umożliwiającej przebicie opancerzonych obiektów (np. 

czołgów, bunkrów, itp.). Jeśli rozpatrzymy rozłożenie komór oscylacyjnych w obrębie 

konstrukcji magnokraftu, wtedy okaże się że rozłożenie to odpowiada ukształtowaniu 

materiału wybuchowego w ładunkach kumulacyjnych. Z tego też powodu eksplodujący 

magnokraft zachowa się właśnie jak owe ładunki kumulacyjne, tzn. wytworzy on fale 

uderzeniową działającą w kierunku prostopadłym do podstawy statku. Fala ta jak klin 

uderzy w powierzchnię naszej planety wywołując ukierunkowane zniszczenie. 

#C2. Uformowanie trójkątnej strefy zniszczenia. Ponieważ magnokraft porusza się 

ze swą osią centralną nachyloną pod kątem do powierzchni ziemi (aby dopasować się do 

lokalnego przebiegu linii sił pola magnetycznego Ziemi) fale uderzeniowe jego kumulacyjnej

F-178 

eksplozji uderzą powierzchnię gruntu także pod kątem. To z kolei musi spowodować, iż 

strefa zniszczenia przyjmie z grubsza kształt trójkątny, natomiast ewentualny krater 

wytworzony w miejscu uderzenia tych fal podczas eksplozji na- lub przy-ziemnej, będzie 

posiadał kształt z grubsza eliptyczny. Należy tu podkreślić, że zarówno kąt wierzchołkowy 

trójkątnej strefy zniszczenia, jak i wzajemny stosunek długości obu osi eliptycznego krateru, 

będą proporcjonalne do kąta inklinacji magnetycznej pola ziemskiego w miejscu, w którym 

eksplozja nastąpiła (czyli także proporcjonalne do odległości tego miejsca od biegunów 

magnetycznych Ziemi). 

#C3. Zorientowanie strefy zniszczenia w kierunku magnetycznego południka 

(północ/południe). Ponieważ oś centralna lecącego magnokraftu zawsze pokrywa się z 

pionową płaszczyzną przechodzącą przez bieguny magnetyczne Ziemi, kumulacyjna 

eksplozja tego statku musi spowodować, iż oś główna zarówno eliptycznego krateru, jak i 

trójkątnej strefy zniszczenia spowodowanej tą eksplozją, musi pokrywać się z kierunkiem 

magnetycznej północy/południa. Ponieważ bieguny magnetyczne Ziemi w chwili obecnej 

rotują wokół biegunów geograficznych (z okresem obiegu około 1000 lat), położenie osi 

głównej strefy zniszczenia będzie charakterystyczne dla roku, w którym eksplozja nastąpiła. 

To z kolei umożliwia datowanie eksplozji danego statku. 

Należy tu podkreślić, iż zorientowanie osi głównej eksplozji w kierunku równoleżnika 

magnetycznego posiada następujące dodatkowe znaczenie faktologiczne: 

- Jeśli kierunek lotu eksplodującego wehikułu został zaobserwowany przez 

naocznych świadków, kierunek ten może drastycznie przeczyć zorientowaniu osi głównej 

eksplozji. Przykładowo w regionie tunguskim naoczni świadkowie zaobserwowali, iż obiekt 

przelatywał ze wschodu na zachód, natomiast główna oś zniszczenia jest zorientowana z 

północy na południe (gdyby zniszczenie to zostało spowodowane uderzeniem komety lub 

meteorytu, główna oś zniszczenia powinna stanowić przedłużenie trajektorii lotu obiektu, 

czyli także być zorientowana ze wschodu na zachód). 

- Jeśli jakieś ciało niebieskie (np. kometa lub meteoryt) jest posądzane o 

spowodowanie zniszczenia, zorientowanie zniszczenia w kierunku północ/południe przeczy 

generalnej płaszczyźnie przylotu takich obiektów. (Jest wiadomym, iż oś systemu 

słonecznego w przybliżeniu pokrywa się z pionową płaszczyzną wschód/zachód. Stąd 

trajektorie prawie wszelkich obiektów kosmicznych upadających na ziemię leżą w tej 

płaszczyźnie. Z kolei jeśli obiekty takie nadlatują ze wschodu, pionu, lub z zachodu, nie 

mogą one spowodować zniszczeń ukierunkowanych północ/południe.) 

#C4. Obecność odłamków konstrukcji wehikułu (najprawdopodobniej wykonanej z 

materiału nie występującego w stanie naturalnym, np. technologicznie przygotowanego 

metalu, stopu, lub tworzywa). Podczas eksplozji konstrukcja statku będzie rozdarta na 

strzępy i w większej swej części odparowana. Nieodparowane fragmenty tej konstrukcji, a 

także skraplające się jej opary, mogą wymieszać się z oparami rodzimych materiałów 

wyrzuconych i stopionych przez eksplozję, formując w konsekwencji rodzaj 

aerodynamicznych kropel lub brył. Takie kroplowate pozostałości statku powinny być 

rozsiane pod obszarem dryfującego grzyba eksplozji, znajdowane niekiedy w towarzystwie 

większych fragmentów jego konstrukcji. Należy tu też podkreślić, że podczas eksplozji 

wszelkie materiały ferromagnetyczne zostaną namagnesowane, stąd stalowe pozostałości 

wehikułu najczęściej będą występowały w postaci "magnetytu" (t.j. namagnesowanego i 

utlenionego żelaza). 

#C5. Inteligentne manewry obserwowane przez naocznych świadków. Lokalni 

świadkowie eksplozji powinni zaobserwować wehikuł manewrujący lub przelatujący w 

kierunku miejsca eksplozji i następnie eksplodujący. Inteligentne manewry lub lot tego 

wehikułu w wielu przypadkach powinny być łatwe do odróżnienia od bezwładnych lotów 

naturalnych obiektów (np. komet czy meteorytów). Świadkowie powinni także zauważyć 

szereg efektów niemożliwych do wystąpienia w eksplozjach naturalnych, np. słyszeć szereg 

detonacji czy odnotować szereg rozbłysków powodowanych przez wybuchy kolejnych 

komór oscylacyjnych w poszczególnych statkach.

F-179 

#C6. Szczególne zainteresowanie miejscem eksplozji wykazywane przez pilotów 

innych podobnych wehikułów. Owo zainteresowanie rodzi się z trzech następujących 

pobudek: 

- Operacyjnej. Magnetyczne anomalia zastygnięte w miejscu eksplozji muszą 

zakłócać prawidłowe działanie napędu innych magnokrafto-podobnych statków. W efekcie, 

ich komputery pokładowe muszą zareagować odpowiednimi korekcjami, informując pilotów 

o podjętych działaniach. To z kolei zwróci uwagę załóg takich statków na miejsce eksplozji 

(na zasadzie podobnej jak oblodzenie drogi zwraca uwagę współczesnych kierowców 

samochodowych). 

- Psychologicznej. Miejsce gdzie załoga jakiegoś wehikułu odparowała będzie 

fascynowało załogi innych podobnych wehikułów. Ta fascynacja odpowiada fascynacji 

kierowców samochodowych miejscami, w których ich kolegom przytrafił się śmiertelny 

wypadek. Stąd choćby nawet dla czystej ciekawości każdy pilot podobnego wehikułu 

wykorzysta okazję pobliskiego przelotu, aby rzucić okiem na miejsce, gdzie jego koledzy 

zginęli w taki widowiskowy sposób. 

- Naukowej. Z uwagi na kataklizmiczne konsekwencje eksplozji magnokraftów, 

konstruktorzy tych statków będą czynić wszystko co możliwe, aby zapobiec ewentualnej ich 

katastrofie. Stąd też, nie będzie istniało wiele miejsc, w których wehikuły takie 

eksplodowały. Jeśli jednak eksplozja taka nastąpi, jej miejsce będzie przedmiotem 

długotrwałych naukowych badań ze strony budowniczych wehikułu, mających na celu 

ustalenie przyczyn, przebiegu, i następstw tego typu eksplozji. 

Oczywiście, każde bardziej intensywne zainteresowanie w danej lokacji ze strony 

pilotów tak zaawansowanego wehikułu jak magnokraft lub UFO, nie może pozostać 

niezauważonym przez lokalnych mieszkańców. Szczególnie iż pierścieniowate lądowiska 

takich statków niekiedy mogą pozostać widoczne na lokalnej glebie nawet przez 

kilkadziesiąt następnych lat. Stąd też okoliczna ludność będzie informowała o częstych 

obserwacjach magnokraftów lub UFO, zaś meldunki te będą wspierane obecnością 

pierścieni powypalanych w miejscach lądowań tych statków. 

D. Atrybuty telekinetyczne. Wynikają one z efektu telekinetycznego formowanego przez 

pędniki eksplodującego magnokraftu lub UFO. 

#D1. Telekinetyczna stymulacja organizmów żywych. Silne skażenie telekinetyczne 

zastygnięte w miejscach omawianych eksplozji powinny powodować zmianę aktywności 

biologicznej środowiska naturalnego tych miejsc. To z kolei, w połączeniu z długoterminową 

akcją takiej zmienionej aktywności biologicznej, może spowodować nieprzewidzialne skutki, 

dla przykładu: 

- zmiany w szybkości i bujności wzrostu roślin, zwierząt i ludzi. U roślin w 

ekstremalnych przypadkach szybkość ta może zostać zintensyfikowana praktycznie nawet 

12 krotnie; 

- zmiany w samopoczuciu ludzi i zwierząt (np. wzrost lub spadek energii życiowej); 

- pojawianie się niezwykłych anomalii biologicznych (chorób) u ludzi i zwierząt; 

- mutacje niektórych roślin, owadów i zwierząt, itp. 

#D2. Wywoływanie w substancjach procesów i zjawisk towarzyszacych efektowi 

telekinetycznemu. Wyniki dotychczasowych studiów i badań efektu telekinetycznego 

sugerują że zjawisko to jest rodzajem katalizatora wyzwalającego w różnych substancjach 

zmiany jakie zdają się zaprzeczać dotychczasopwej naszej wiedzy o procesach fizykochemicznych. 

Dla przykładu efekt ten najprawdopodobniej jest w stanie dokonać procesu 

tzw. "zimnej syntezy termojądrowej" przemieniając jedne pierwiastki w inne, może on 

zastąpić jedne pierwiastki przez inne w różnorodnych substancjach chemicznych, może 

zmieniać struktury organiczne na struktury krystaliczne, i wiele innych. Stąd też istnieje 

prawdopodobieństwo, że byłe miejsca eksplozji wehikułów teleportacyjnych będą zawierały 

produkty takiego nieznanego jeszcze działania efektu telekinetycznego. Przykładowo ich 

okolice mogą być pokryte "złotym runem" wspomnianym w podrozdziale C10, w pobliskich

F-180 

roślinach węglowe struktury organiczne mogą zostać zamienione na krzemowe struktury 

krystaliczne, itp. 

E. Atrybuty czasowe (paranormalne). Wynikają one z formowania efektów czasowych przez 

pole eksplodującego UFO. 

#E1. Zafalowanie przestrzeni czasowej. Zafalowanie to spowoduje wiele niezwykłych 

zjawisk, obejmujących m.in. ponowne pojawianie się w obszarze byłej eksplozji wehikułu 

czasu roślin, zwierząt, lub ludzi dawno już wymarłych. Pod względem swego mechanizmu 

przypomina ono zasadę formowania się "efektu zdublowania czasu" opisanego w 

podrozdziałach G3 i C7.3. Jego rezultatem może być, że w pobliżu byłego miejsca eksplozji 

wehikułu czasu, pojawiać się potem mogą niektóre organizmy/zwierzęta wcześniej uznane 

za wymarłe. Organizmy/zwierzęta te zjawiać się mogą albo periodycznie (t.j. pojawiać i 

niknąć w takt zafalowań przestrzeni czasowej, jak to następuje w przypadku iluzorycznych 

ptaków Moa ciągle widywanych co jakiś czas w Nowej Zelandii - patrz podrozdział C7.3), 

lub też na stałe (np. jak to ma miejsce ze słynną nowozelandzką "living fossil" czy "żyjącą 

skamienieliną" o formie dużego stwora jaszczurowatego zwanego "Tuatara" wywodzącego 

się z tej samej epoki co węgiel kamienny - patrz podrozdział C7.3 i punkt #E1 rozdziału H). 

#E2. Nasycenie otoczenia polem zaburzeń przestrzeni czasowej. Potężny "błysk" 

zaburzenia przestrzeni czasowej następujący w chwili eksplozji wehikułu czasu 

najprawdopodobniej zostanie utrwalony w objętych nim przedmiotach. Stąd pole takich 

zakłóceń nasyci glebę w danym miejscu eksplozji, a także przedmioty wyrzucone z tego 

miejsca (np. kamienie ceramiczne). Osoby przebywające dłużej w pobliżu miejsca eksplozji 

magnokraftu trzeciej generacji lub w sąsiedztwie przedmiotów wyrzuconych z tego miejsca, 

mogą więc doświadczyć różnorodnych zjawisk paranormalnych. Przykładowo mogą one 

odnotować zakłócenia w "normalnym" upływie czasu, mieć widzenia, przeżyć jakieś 

zdarzenie z przeszłości, uzyskać wgląd do przyszłości, doświadczyć wypełnienia się ich 

życzeń, zaobserwować niezwykłe "szczęście" w przebiegu dotykających ich zdarzeń 

losowych, itp. 

Należy tutaj zauważyć, że powyższe atrybuty #E1 i #E2 umożliwiają też zgrubne 

identyfikowanie miejsc gdzie wehikuły czasu eksplodują dopiero w przyszłości. W pobliżu 

bowiem takich miejsc sporadycznie pojawiać się mogą zwierzęta które żyć będą na Ziemi 

dopiero w dalekiej przyszłości. Ponadto ludzie mieszkający w tych obszarach zbiorowo 

doświadczać niekiedy mogą wizji przyszłości. Takie więc wizje i obserwacje nieznanych z 

wykopalisk zwierząt, wskazują region gdzie w przyszłości nastąpi zapewne eksplozja 

wehikułu czasu. 

* * * 

Jeśli więc odkryta gdzieś zostanie katastroficzna formacja która będzie się 

charakteryzowała obecnością większości atrybutów przynależnych do trzech pierwszych 

klas wymienionych powyżej (t.j. klas A, B i C), będzie to oznaczało że formacja ta pochodzi 

z eksplozji jakiegoś wehikułu magnokrafto-podobnego (UFO) pierwszej generacji. 

Dodatkowa obecność atrybutów z klasy D (telekinetycznej) będzie wskazywała że 

eksplodujący wehikuł najprawdopodobniej był drugiej generacji (t.j. wehikułem 

teleportacyjnym). Natomiast obecność atrybutów należących do klasy E (paranormalnej) 

potwierdzi iż eksplodujący wehikuł najprawdopodobniej był wehikułem czasu. 

Powyższa metoda zakwalifikowania danego miejsca eksplozji do określonej 

generacji posiada jednakże jedną wadę. Jest nią mianowicie niekompetentność dzisiejszej 

nauki ziemskiej w instrumentalnych pomiarach zjawisk typu telekinetycznego i 

paranormalnego. Stąd nasze ewentualne próby potwierdzenia istnienia takich zjawisk w 

danym miejscu eksplozji są nieco podobne do wysiłków naukowców żyjących przykładowo 

w czasach napoleońskich próbujących ustalić istnienie potencjału elektrycznego na 

określonym przedmiocie. Chociaż bowiem co bardziej zdolni i postępowi z nich potrafili 

zauważyć znaki informujące o istnieniu takiego potencjału, jednakże brak w owym czasie 

jakiegokolwiek instrumentu pomiarowego jak przykładowo obecny woltomierz

F-181 

uniemożliwiłby im zmierzenie wartości tego potencjału, natomiast zbyt niska wiedza o 

elektryczności panująca w owych czasach uniemożliwiłaby im zadecydowanie czy wykryty 

przez nich potencjał jest naturalny dla danego przedmiotu czy też został spowodowany jego 

sztucznym naelektryzowaniem. 

Jeśli więc powyższe odnieść do miejsc eksplozji magnokraftów, metodologia 

naukowego działania podpowiada że nasze obecne wykrycie zjawisk telekinetycznych i 

paranormalnych w tych miejscach bez możliwości ich ilościowego zmierzenia i bez 

zakumulowania odpowiedniej wiedzy eksperymentalnej na ich temat niekoniecznie musi 

oznaczać iż naprawdę eksplodowały tam magnokrafty drugiej czy trzeciej generacji. Nawet 

bowiem eksplozja magnokraftów pierwszej generacji prawdopodobnie też indukować 

będzie niewielkie skażenie otoczenia zjawiskami tego typu. Niemniej w obecnej sytuacji 

braku na Ziemi nawet najprostszej aparatury do ilościowego pomiaru zjawisk 

telekinetycznych i paranormalnych, w połączeniu z ludzkim brakiem tradycji i 

spostrzegawczości nakierowanych na odnotowanie takich zjawisk, sam fakt ich wykrycia 

zawsze stanowi jakąś tam przesłankę sugerującą prawdopodobieństwo eksplozji wehikułu 

wyższej generacji. Z kolei zaaprobowanie istnienia takiej przesłanki jest pierwszym krokiem 

do naukowego poznania stojących za nią faktów.

F-182 

Rys. F1. Cygaro-kształtny kompleks latający sprzężony z siedmiu talerzo-kształtnych 

magnokraftów typu K6. Kompleks ten powstaje przez osadzenie wklęsłej podstawy 

każdego magnokraftu na wypukłą kopułę górną magnokraftu poprzedniego. Wynikowa 

konfiguracja przypomina stos talerzy w kuchni osadzonych jeden na drugim. Ponieważ 

zostało już formalnie dowiedzione że "UFO to już działające magnokrafty" (patrz 

podrozdział P2 z tomu 13 monografii [1/4]), istniejący materiał dowodowy ujawnia że 

właśnie taki stos siedmiu statków obserwowali Maorysi gdy eksplodował on dnia 19 

czerwca 1178 roku koło Tapanui w Nowej Zelandii powodując totalne zniszczenia ponad 

połowy Wyspy Południowej oraz pochylenie skorupy Ziemi (patrz też rysunek C7). 

Istniejące dane sugerują że również w Tunguskiej na Syberii eksplodował podobny stos, 

tyle że złożony z trzech wehikułów typu K6. Wymiary gabarytowe magnokraftów typu K6 

wynoszą: D=35.11, H=5.85 [m]. Po wylądowaniu, n=20 pędników bocznych tych wehikułów 

wypala w glebie pierścień o średnicy nominalnej d=24.82 [m]. 

Powyższy rysunek ilustruje wygląd boczny całego kompleksu latającego o kształcie 

„cygara posobnego”. Natomiast jego konstrukcję wewnętrzną oraz wzajemną kooperację 

pędników poszczególnych statków pokazano na rysunku F7b z tomu 3 monografii [1/4] i 

[1/5]. Warto tu podkreślić, że wypełnione po brzegi energią magnetyczną pędniki 

poszczególnych statków takiego cygara rozlokowane są w formie przypominającej 

paraboliczne lustro reflektorowe lub tzw. „kumulacyjny ładunek wybuchowy”. Stąd 

łańcuchowa eksplozja tych pędników wytworzy ukierunkowaną siłę uderzeniową, podobną 

do tej od współczesnych kumulacyjnych pocisków przeciwpancernych. Ponieważ statek taki 

zawsze musi latać zorientowany swą osią centralną równolegle do lokalnego przebiegu linii 

sił pola magnetycznego, jego eksplozja utworzy więc bardzo charakterystyczny 

"motylkowaty" rozkład zniszczenia, występujący w Tapanui i tunguskiej (pokazany na 

rysunku C6).

Rozdział G. 

G-183 

WEHIKUŁY UFO ORAZ ICH NISZCZYCIELSKA ENERGIA 

W podrozdziale P2 z tomu 13 odrębnej monografii [1/4] zaprezentowany został 

formalny dowód naukowy stwierdzający że „Wehikuły UFO to już zbudowane 

magnokrafty”. W połączeniu wiec z naszą pełną znajmością wszelkich cech magnokraftu, 

ów dowód pozwala nam precyzyjnie udkomunetować że w Tapanui eksplodował właśnie 

cygaro-ksztłtny stos 7 wehikułów UFO, podobnych do wehikułów pokazanych na Rys. F1. 

Wyładowane po brzegi energią magnetyczną pędniki wehikułów UFO faktycznie 

stanowią dla nich nie tylko środek napędowy, ale także i niezwykle groźną "latającą 

bombę". W przypadku więc potrzeby, pędniki te mogą zostać zdetonowane, wytwarzając 

eksplozję o niespotykanej niszczycielskiej sile. 

Jeśli zaakceptuje się fakt wyjaśnianej w podrozdziale O1 długoterminowej i 

wielkoskalowej obecności wehikułów UFO na Ziemi, wówczas niemal naturalną 

konsekwencją musi też być zaakceptowanie, że w toku dziejów owe wehikuły UFO albo 

przez przypadek, albo też celowo, zostały eksplodowane na Ziemi. Z kolei taka eksplozja 

wehikułów UFO miałaby następstwa eksplozji "latającej bomby" o ogromnej mocy, 

wowołującej zniszczenie których następstwem byłoby cofnięcie lub zatrzymanie postępu 

technicznego ludzkości. 

Z badań autora niniejszej monografii wynika, że w historii Ziemi miało miejsce aż 

kilka takich niszczycielskich eksplozji spowodowanych albo poprzez przypadkowe, albo też 

przez celowe, zdetonowanie wehikułu UFO. Aby wskazać tutaj jakieś ich przykłady, to 

niektóre z owych eksplozji nastąpiły na naszej planecie w latach: około 12 do 13.5 tysęcy 

lat temu, około roku 1050 BC, około roku 342 AD, w roku 1178 AD, w roku 1908 AD - patrz 

argumentacja z rozdziałów K i L. Co najmniej dwie z tamtych celowych eksplozji UFO, t.j. 

owa sprzed 12 do 13.5 tysięcy lat temu, oraz owa z 1178 roku, były aż tak niszczycielskie, 

że spowodowały one rotowanie skorupy ziemskiej - patrz podrozdziały D3 i D3.1 niniejszej 

monografii. Ponieważ miejsca takich eksplozji UFO muszą charakteryzować się zbiorem 

unikalnych atrybutów (uprzednio omówionych w podrozdziale F1), jakie nie będą 

towarzyszyły żadnej naturalnej katastrofie, ich zidentyfikowanie nie powinno przedstawiać 

większej trudności. Jak to jest już wiadome z poprzednich części niniejszej monografii, 

autor przeprowadził część poszukiwań takich miejsc, zaś w ich rezultacie definitywnie 

zidentyfikował on dwa z nich, których wszelkie cechy dokładnie odpowiadają atrybutom 

miejsc eksplozji UFO. Owe już odnalezione miejsca to: ogromny krater koło Tapanui w 

Nowej Zelandii, omówiony w rozdziałach C i H, oraz trójkątny obszar powalonej tajgi z 

regionu tunguskiego w Centralnej Syberii, omówiony w podrozdziale J1.

Rozdział H. 

H-184 

MATERIAŁ DOWODOWY POTWIERDZAJĄCY HIPOTEZĘ, 

ŻE EKSPLOZJA UFO UFORMOWAŁA KRATER TAPANUI 

Motto tego rozdziału: "To co najgorliwiej zaprzeczane często jest tym co zaszło naprawdę." 

Unikalną cechą miejsc obu ostatnich eksplozji wehikułów UFO (tj. Tapanui i 

tunguska), jest że wszystkie fakty wskazują na to iż eksplodowały w nich tzw. wehikuły 

czasu, nie zaś wehikuły UFO pierwszej generacji napędzane energią czysto magnetyczną. 

Przykładowo właśnie na taką eksplozję wehikułów czasu wskazują fakty zaprezentowane w 

niniejszym rozdziale. W przypadku zaś eksplodowania wehikułów czasu, niezwykle 

istotnym czynnikiem jaki należy brać pod uwagę jest fakt, że załoga tego wehikułu 

doskonale zna przyszłość. Wszakże jej wehikuł jest w stanie przemieszczać się w czasie 

zarówno do przyszłości jak i do przeszłości. Z kolei znając przyszłość, z jej analizy 

członkowie tej załogi doskonale wiedzą jakie to niekorzystne dla nich zdarzenia właśnie się 

zbliżają. Mogą więc tak pokierować swoją teraźniejszością, że zdarzenia jakie nie są im na 

rękę po prostu nie nastąpią. Praktycznie więc wehikuł czasu nie jest w stanie eksplodować 

np. przez przypadek, bowiem jego załoga wiedząc że eksplozja taka właśnie się zbliża jest 

w stanie jej zapobiec. Może on jednak eksplodować jeśli zostanie celowo zdetonowany. 

Oczywiście w sensie następstw taka celowa eksplozja wehikułu czasu nie będzie się różnić 

od eksplozji przypadkowej. Różnica pomiędzy nimi sprowadzać się jedynie będzie do 

poziomu moralnego - np. istnienia wyraźnej motywacji albo powodu jakiemu taka celowa 

eksplozja UFO miała służyć, czy istnienia ludzi którzy w przypadku eksplozji celowej zostali 

ostrzeżeni o jej zbliżaniu się. Ponieważ jednak owe moralne aspekty celowej eksplozji UFO 

są trudne do ustalenia i obronienia, a stąd wymagają odrębnego omówienia, w niniejszym 

rozdziale autor skupi się więc wyłącznie na przedyskutowaniu jej aspektów fizykalnych. 

Stąd przeanazliuje on tutaj jedynie fizykalne dowody istniejące w Nowej Zelandii jakie 

sugerują iż wystąpiła tam właśnie eksplozja wehikułu czasu. Natomiast moralny aspekt tej 

eksplozji, np. powody dla jakich została ona wywołana, omówiony zostanie w innym 

miejscu - patrz rozdział I. 

W punktach jakie teraz nastąpią zestawione zostaną te z dotychczas 

zidentyfikowanych atrybutów eksplozji Tapanui, które umożliwiają rozstrzygnięcie, że 

eksplozja ta wywołana została przez wehikuł UFO trzeciej generacji, t.j. przez wehikuł 

czasu. Z kolei sukces w udokumentowaniu faktycznego zajścia tam eksplozji wehikułu 

czasu potwierdzi prawdziwość drugiej tezy niniejszej monografii zdefiniowanej w 

podrozdziale O2, konstytułując w ten sposób formalny dowód, że "Eksplozja koło Tapanui 

spowodowana została przez łańcuchowe zdetonowanie od góry ku dołowi cygarokształtnego 

kompleksu latającego wehikułów UFO trzeciej generacji zawierającego około 

siedmiu statków." Dla przeprowadzenia tego dowodu ponownie użyta zostanie metodologia 

"porównywania atrybutów" opisana szczegółowo w podrozdziale P1 monografii [1/4]. Dwie 

grupy atrybutów porównywanych do siebie w niniejszym rozdziale to: 

1. Przewidywane teoretycznie cechy miejsc w których eksplodował jakiś 

magnokrafto-podobny wehikuł UFO. Cechy te zestawione zostały w podrozdziale F1. 

2. Zaobserwowane w rzeczywistości cechy eksplozji UFO koło Tapanui 

udokumentowane materiałem faktologicznym zgromadzonym na terenie Nowej Zelandii 

oraz innych krajów i w pełnej rozciągłości zaprezentowanym już w rozdziale C. 

W dalszej części tego rozdziału każda z tych teoretycznie przewidywanych cech (1) 

zostanie porównana do odpowiedniej cechy rzeczywistej (2) udokumentowanej materiałem

H-185 

faktologicznym pochodzącym z okolic krateru Tapanui. Dla łatwiejszego prześledzenia tego 

porównywania zaleca się równoczesne przeglądanie kolejnych punktów z podrozdziału F1. 

Oto owo zestawienie obu grup atrybutów: 




najpotężniejszych bomb termojądrowych. Energia wydzielona podczas eksplozji koło 

Tapanui faktycznie przekroczyła wydatek nawet najbardziej potężnych bomb 

termonuklearnych. Ten ogromny wydatek eksplozji udokumentowany jest rozmiarami i 

konfiguracją krateru Tapanui, zaś jego wyliczenie przytoczono już w podrozdziele C2. 

#A2. Zniszczenie, które jest charakterystyczne dla eksplozji jakiegoś pojemnika z 

enrgią, nie zaś np. dla fizycznego uderzenia (impaktu) jakiegoś obiektu stałego. Charakter 

zniszczenia rejestrowalnego wokół krateru Tapanui faktycznie jest specyficzny dla 

przyziemnej eksplozji napowietrznej (nie zaś dla impaktu). Następujące fakty potwierdzają 

eksplozyjne pochodzenie tego krateru: 

- Rodzimy materiał wyrzucony z krateru jest nieobecny wokół jego obrzeża (materiał 

ten został rozsiany na ogromnym obszarze w formie ceramicznych kamieni i trinitite). Przy 

impaktowym (a także erozyjnym) pochodzeniu krateru, materiał ten powinien znajdować się 

w pobliżu, formując rodzaj ostro wznoszącego się kołnierza obiegającego krater. 

- Nie ocalały większe pozostałości (fragmenty) obiektu formującego ten krater (przy 

impaktowym pochodzeniu krateru pozostałości te ciągle powinny być obecne w jego 

wnętrzu). 

- Ekplozja w Tapanui obserwowana była przez Maorysów, których mówiona tradycja 

dokładnie opisuje co właściwie się wydarzyło. Zgodnie z ich opisami, pozaziemski wehikuł 

UFO obniżył się nad Wyspą Stewart'a, przeleciał nad Mataura i eksplodował nad Tapanui. 

Trajektoria lotu tego obiektu została zaznaczona linią "T" na mapie z rysunku C7. 

#A3. Szereg detonacji. Krater Tapanui faktycznie uformowany został przez 

sekwencję detonacji, nie zaś przez pojedynczą eksplozję. Oryginalna konfiguracja 

wewnętrzna tego krateru dowodzi obecności około siedmiu kraterów umieszczonych jeden 

we wnętrzu drugiego (dokładna ich liczba jest obecnie trudna do precyzyjnego ustalenia). 

Wzajemne położenie poszczególnych kraterów pokazane zostało na rysunku C2. Obecność 

tych kraterów świadczy iż eksplozja w Tapanui posiadała sekwencyjny charakter, w którym 

eksplodowało nie mniej niż 7 kolejnych wehikułów. To z kolei potwierdza, iż nad Tapanui 

eksplodował cygaro-kształtny kompleks wehikułów, podobny do kompleksu pokazanego na 

rysunku F1. Dokładnie do takiego samego wniosku prowadzi też raport naocznych 

świadków tej eksplozji, utrwalony w kronice mnicha Gerwazego (patrz jego omówienie w 

podrozdziale D1.1). Świadkowie ci opisali sześć lub siedem błysków wywodzących się z 

eksplozji Tapanui. Gdyby więc kiedyś udało się jakoś odnaleźć lub odtworzyć przebieg 

efektów akustycznych tej eksplozji, wtedy powinna zostać udokumentowana sekwencja 

około 7 serii głośnych grzmotów. 


wypalenie rodzimej gleby, piasku i glinek. Z krateru Tapanui faktycznie rozchodzi się 

trójkątny rozprysk unikalnego minerału zwanego "kamienie ceramiczne", oraz poeksplozyjny 

opad minerału zwanego "trinitite". Główny opad miałkiego trinitite nastąpił 

wzdłuż zachodniej granicy trójkąta zniszczenia (patrz linia "T" na rysunku C7), t.j. dokładnie 

w obszarze gdzie dryftowanie grzyba eksplozji spowodowane ruchem obrotowym Ziemi 

powinno zdeponować ten minerał. Natomiast rozłożenie kamieni ceramicznych wykazuje 

podwyższoną koncentrację wzdłuż wschodniej granicy trójkąta rozrzutu (patrz linia "C" z 

rysunku C7), aczkolwiek cały trójkątny obszar rozbryzgu materiałów z krateru jest nimi 

gęsto zaścielony. Na wschód od linii "C" sporadyczne kamienie ceramiczne mogą również 

zostać znalezione. Część z nich jest nawet znajdowana w okolicach Christchurch. 

Jednakże na pozostałym obszarze upadki tych kamieni nie cechują się już taką

H-186 

regularnością i gęstością jak wzdłuż granic trójkąta rozrzutu. Ponieważ trinitite i kamienie 

ceramiczne reprezentują materiał faktologiczny dokumentujący szczególnie dobitnie 

zaistniałą eksplozję, ich omówienie nastapiło już w podrozdziale C11. 

#A5. Odparowanie (eliminacja) z gleby niektórych bardziej wrażliwych pierwiastków 

(np. selenu, jodu). Odparowanie to mówiono już w podrozdziale C9. 


przez pędniki eksplodującego UFO. 

#B1. Burzliwa (turbulentna) magnetyzacja miejsca eksplozji. Cały obszar krateru 

Tapanui faktycznie namagnesowany jest w sposób turbulentny. Magnetyzacja ta była już 

dyskutowana w podrozdziale C8.1. 

#B2. Przemieszczenie biegunów magnetycznych Ziemi w nowe położenia. 

Omówione ono zostało w podrozdziałach D2 i D3, a częściowo także C7.1 i C7.2. 


eksplodujące UFO. 

#C1. Kumulacyjny charakter eksplozji. Eksplozja nad Tapanui faktycznie posiadała 

charakter kumulacyjny, który jest nieznany w naturze i który musiał zostać spowodowany 

przez urządzenie techniczne. Ten kumulacyjny charakter jest potwierdzony przez 

wewnętrzną konfigurację krateru (patrz rysunek C2) i przez ukierunkowanie materiałów 

wyrzuconych z niego. Sam krater jest głębszy, zaś jego brzegi bardziej strome, na 

południowym końcu, gdzie fale uderzeniowe wniknęły do ziemi. Także materiały wyrzucone 

z krateru w większej swej części są zdeponowane z jednej jego strony, t.j. po stronie 

magnetycznej północy - patrz mapa z rysunku C7. 

#C2. Uformowanie trójkątnej strefy zniszczenia. Obszar zniszczenia wokół krateru 

Tapanui faktycznie posiada z grubsza kształt trójkątny - patrz rysunek C7. Najgęstrze 

depozyty ceramicznych kamieni wyrzuconych z krateru rozciągają się wzdłuż linii prostej 

przechodzącej koło Roxburgh, Alexandra, Cromwell, Mount Cook i Hokitika. Obecnie 

potwierdzone jest znalezienie tych kamieni na całej linii aż do Mount Cook, oddalonego o 

około 350 kilometrów od krateru. Nie potwierdzone jeszcze znaleziska ceramicznych 

kamieni sygnalizowane są także z Hokitika, odległej ponad 500 kilometrów od Tapanui. Z 

drugiej strony trinitite rozsiany jest do miejscowości Mandeville, t.j. ponad 30 kilometrów na 

zachód od krateru Tapanui. Opady obu tych minerałów formują trójkąt skierowany ku 

magnetycznej północy z roku 1178, którego wierzchołek oparty jest na kraterze. Kąt 

wierzchołkowy tego trójkąta wynosi około 100 stopni i dokładnie odpowiada rozwartości 

trójkątnej części wejściowej do krateru (porównaj mapę z rysunku C7 z zarysem krateru z 

górnej części rysunku C2). To z kolei potwierdza, iż fale uderzeniowe dotarły do ziemi 

dokładnie pod kątem pod jakim nad Tapanui nachylony byłby cygaro-kształtny kompleks 

latający UFO. 


(północ/południe). Oś główna krateru Tapanui i towarzyszącego mu trójkąta zniszczeń 

faktycznie zorientowana jest w kierunku północ/południe magnetyczne z roku 1178. Oś ta 

jest odchylona o kąt -37 (ku zachodowi) od kierunku geograficznej północy. Dokładne 

zorientowanie krateru Tapanui jest zilustrowane zdjęciami lotniczymi z rysunku C1. 

Południkowe zorientowanie krateru potwierdza jego pochodzenie z eksplozji statku 

magnetycznego na dwa następujące sposoby: 

- Ciało niebieskie nie mogłoby nadlecieć z południa, przeczyłoby to bowiem 

generalnej płaszczyźnie upadku takich ciał. 

- Naoczni świadkowie (wojownicy maoryscy) zaobserwowali, iż obiekt nadleciał z 

zachodu. Południkowe działanie fal uderzeniowych musiało więc zostać spowodowane 

pochyleniem osi centralnej tego wehikułu.

H-187 

Powyższe uświadamia, iż krater Tapanui jest zorientowany dokładnie w sposób, w 

jaki powinien być w przypadku eksplozji cygaro-kształtnego kompleksu wehikułów UFO, i w 

sposób całkowicie sprzeczny dla przypadku upadku ciała kosmicznego. 

#C4. Obecność odłamków konstrukcji wehikułu. W pobliżu krateru Tapanui 

faktycznie znajdowane są niezwykłe metaliczne odłamki. Zawierają one namagnesowane 

żelazo i aluminium, zaś ich kształt przypomina kawałki jakiegoś większego urządzenia lub 

aparatury, rozerwanego na strzępy siłą eksplozji. Jeden z takich odłamków posiadany jest 

przez autora - patrz rysunek C14. Dwa inne przeegzaminowane przez autora odłamki 

wygladają jak fragmenty instrumentu wykonanego z złocistej w kolorze stali nierdzewnej. 

Odłamki te opisano już w podrozdziale C12. Jeszcze dalsze takie odłamki zobaczyć można 

w muzeum w Invercargill. 

#C5. Inteligentne manewry obserwowane przez naocznych świadków. Faktycznie 

istnieją opisy eksplozji koło Tapanui dokonane przez naocznych świadków, w których 

potwierdzone zostaje przybycie w to miejsce i następny wybuch cygaro(rogo)-kształtnego 

statku kosmicznego. Opisy te przyjmują albo formę legend zachowanych w maoryskiej 

tradycji mówionej, albo też w formie nazw maoryskich dla lokalnych wzgórz, rzek, osad, itp. 

Treść legend Maorysów omówiona już była w rozdziale A i podrozdziale C1, podczas gdy 

opis kataklizmu utrwalony w nazwach maoryskich, dyskutowany był w podrozdziale C3. 

Na podkreślenie zasługuje tu też fakt, że zapis w Kronice Gerwazego, omówiony w 

podrozdziale D1.1 oraz wspomnienia Gengis Khana z podrozdziału D1.2, także 

reprezentują pisane raporty naocznych świadków, jakie pośrednio również wskazują na 

łańcuchową eksplozję szeregu obiektów podobną do tej spodziewanej przy wybuchu 

cygara złożonego z kilku wehikułów UFO. 


innych podobnych wehikułów UFO. Krater Tapanui oraz cała dolina Tapanui (oprócz 

miasteczka Tapanui obejmująca m.in. miejscowości Kelso, Heriot, Crookston, Waikoikoi, 

Waikaka i kilka innych) faktycznie są centrum podwyższonej aktywności UFO. Spora część 

amatorskiego widea dokumentacyjnego (którego kopie dostępne są u autora) 

poświęconego eksplozji Tapanui, pokazuje różnorodny materiał potwierdzający częstą 

inspekcję krateru przez te pozaziemskie statki. W okolicach tego krateru, szczególnie zaś 

wzdłuż linii opadu kamieni ceramicznych i trinitite (patrz linie "C" i "T" na rysunku C7), 

występuje ogromne skoncentrowanie lądowisk tych pozaziemskich statków (podobnych do 

"Crop Circles" z Anglii). Nowe lądowiska UFO pojawiają się tam praktycznie każdego roku. 

Fotografia jednego z takich lądowisk, którego unikalnego kształtu "czterolistnej koniczynki", 

wymiarów, i własności nie można wyjaśnić przez żadne inne zjawisko oprócz lądowania 

UFO, jest pokazana na rysunku O2 z monografii [1/4]. Ślady wypalane na glebie przez 

lądujące wehikuły, co jakiś czas są dodatkowo uzupełniane licznymi raportami z wizualnych 

obserwacji UFO w okolicach krateru Tapanui - np. patrz opisy z rozdziału H. Obszar doliny 

Tapanui znany jest zresztą od dziesięcioleci jako ulubione miejsce patroli UFO. 

Przykładowo w książce [1H] pióra May Brownlie, "Kismet for Kelso" (sponsorowanej i 

upowszechnianej przez redakcję gazety "Tapanui Curier" publikowanej w miasteczku 

Tapanui) w rozdziale "The famous Kelso airship of 1909" na stronach 270 do 273 opisano 

niezwykły przypadek obserwacji przez szereg dzieci i nauczycieli szkoły w Kelso 

dyskoidalnego, lśniącego srebrzyście w słońcu UFO. W książce tej przytoczono nawet 

rysunki zaobserwowanego obiektu wykonane przez poszczególne dzieci. Obserwacja ta 

stała się tak sławna, że przez wiele lat listy z zapytaniami na jej temat napływały do Kelso z 

całego świata. 

Jedną z niezwykłości przylotów UFO do krateru Tapanui jest, że obiekty te w sposób 

dosyć oczywisty dokonują szeroko-zakrojonych i systematycznych badań środowiskowych. 

W obrębie wielu lądowisk UFO autor natknął się na kwadratowe wycięcia w glebie o 

wymiarach około 0.55 x 0.55 x 0.3 metra, których zawartość całkowicie zniknęła. Sugeruje 

to pobieranie dużych próbek gleby w celu dokonania dogłębniejszych analiz gdzieś w bazie 

tych obiektów. Istnieją też wyraźne ślady wskazujące, że kamienie ceramiczne (patrz

H-188 

rysunek C13c), fragmenty niektórych roślin, oraz miejscowe zwierzęta (szczególnie owce) 

zabierane są także na pokład UFO. Wygląda więc na to, że dysponenci owych statków 

powracają do Tapanui aby monitorować długoterminowe efekty tej eksplozji, a przy okazji 

także aby rzucić okiem na miejsce gdzie ich koledzy zginęli kiedyś w taki spektakularny 

sposób. 

Dalsze dane na temat aktywności UFO w okolicach krateru Tapanui, zawarte zostały 

w rozdziale H. Ich fragment dotyczący lądowisk UFO, z większą ilością szczegółów jest też 

opisany w rozdziale O z tomu 12 monografii [1/4]. 


pędniki eksplodującego UFO. 

#D1. Telekinetyczna stymulacja organizmów żywych. Zarówno bezpośrednio koło 

krateru Tapanui, jak i w obszarze dotkniętym skutkami tej eksplozji, faktycznie występują 

zjawiska sugerujące telekinetyczne skażenie środowiska i spowodowaną nim stymulację 

biologiczną. Aby podać tu kilka przykładów, w Nowej Zelandii (szczególnie zaś w obszarze 

bezpośrednio przylegającym do krateru Tapanui) drzewa rosną wielokrotnie szybciej niż w 

Europie - np. sosny rosną około pięciokrotnie szybciej niż ich odpowiedniki z Europy, zaś 

lokalnie urodzeni i wyrośli ludzie są wyżsi i bardziej atletycznej budowy niż ludzie z innych 

kontynentów (szczególnie widoczne u Maorysów). Owa podwyższona aktywność 

biologiczna Nowej Zelandii jest zresztą eksploatowana na skalę przemysłową przez 

miejscowych leśników. Prywatni plantatorzy lasów sosnowych są bowiem w stanie 

dokonywać zbioru co kilkadziesiąt lat, podczas gdy ich Europejscy odpowiednicy muszą 

czekać ponad sto lat na taki sam przyrost masy drzewnej. Na tą niezwykłość uwagę zwrócił 

kiedyś znajomy autora, Mr. Robert POOL (P.O. Box 1, Waitati - Otago, New Zealand) 

posiadający właśnie prywatną farmę lasu sosnowego. Podkreślił on, że z nieznanego nauce 

powodu w Nowej Zelandii jest on w stanie kilkakrotnie w życiu dokonywać zbioru sosen 

zasadzonych przez siebie samego, natomiast członkowie jego rodziny trudniący się uprawą 

podobnych lasów sosnowych w Holandii mogą tylko zbierać lasy które były zasadzone 

jeszcze przez ich dziadków. Podobnej obserwacji dokonał rówież właściciel szkólki leśnej z 

Tapanui. Opowiadał on, że podczas swej wizyty w Anglii z niedowierzaniem oglądał 

tamtejsze 500-letnie dęby, których średnica jest zaledwie równa średnicy dębów 

posadzonych koło Tapanui jedynie jakieś 100 lat temu (klimaty Anglii i Tapanui są bardzo 

podobne). Oczywiście przed zaprezentowaniem dociekań autora dotyczących eksplozji 

Tapanui nie znana była żadna inna teoria naukowa jaka satysfakcjonująco wyjaśniałaby 

przyczyny dla takiej intensyfikacji wzrostu w Nowej Zelandii. Inne przykłady stymulacji 

biologicznej środowiska koło krateru Tapanui zostały już omówione w podrozdziałach C7.1, 

C7.2 i C8.2. 

#D2. Wywoływanie w substancjach procesów i zjawisk towarzyszących efektowi 

telekinetycznemu. Przykładem takich substancji może być "złote runo" w ubiegłym stuleciu 

znalezione w okolicach krateru Tapanui - patrz podrozdział C10, czy odbielona masa 

organiczna znajdowana we wnętrzu kamieni ceramicznych - patrz podrozdział C11.2. 

Jednym z mniej znanych fizykalnych następstw pola telekinetycznego zaindukowanego w 

Nowej Zelandii eksplozją Tapanui (patrz podrozdział C8.2) jest że woda w tym kraju paruje 

szybciej niż parowałaby ona w dokładnie takich samych warunkach otoczeniowych np. w 

Europie. 



#E1. Ponowne pojawianie się zwierząt już dawno wymarłych. Dwa przykłady tego 

pojawiania się opisano w podrozdziale C7.3. Przykłady te to: spordyczne obserwacje 

wymarłego już ptaka Moa od czasu do czasu dokonywane do dzisiaj w Nowej Zelandii, oraz 

trwałe wystąpienie słynnej nowozelandzkiej "living fossil" czyli "żyjącej skamienieliny" w 

postaci jaszczurowatego stwora zwanego "Tuatara" wywodzącego się z tej samej epoki co

H-189 

węgiel kamienny. Obserwacje ptaka Moa pod względem swego mechanizmu przypominają 

zasadę periodycznego formowania się "efektu zdublowania czasu" opisanego w 

podrozdziale M2 z [1/4]. Najprawdopodobniej są więc one cyklicznymi przejawami 

zafalowania się przestrzeni czasowej w chwili eksplozji wehikułu czasu koło Tapanui. 

Rezultatem tego zafalowania byłoby że niektóre ze żyjących wówczas koło Tapanui ptaków 

Moa co jakiś czas pojawiają się i znikają w innych epokach. Z kolei jaszczur Tuatara pojawił 

się w Nowej Zelandii w sposób trwały. Zgodnie z teoriami zaproponowanymi w niniejszym 

opracowaniu mógł on zostać przeniesiony z odległych epok geologicznych do naszych 

czasów w efekcie zaburzenia przestrzeni czasowej w chwili eksplozji wehikułu czasu (patrz 

też punkt #6 w rozdziale H). Gdyby teorie te były prawdziwe, wtedy oczywiście możnaby je 

udowodnić lub obalić odpowiednimi badaniami - przykładowo poprzez sprawdzenie czy 

istnieją jakieś dobrze udokumentowane i niezawodnie datowane szczątki Tuatara 

pochodzące z czasów poprzedzających eksplozję Tapanui (autor rozgląda się za takimi 

szczątkami i jak dotychczas ku swemu zdumieniu faktycznie nie zadołał natrafić na ślad ich 

istnienia w Nowej Zelandii). 

#E2. Nasycenie otoczenia polem zaburzeń przestrzeni czasowej. Kilka z zjawisk 

obserwowanych w kraterze Tapanui i w jego okolicach może zostać zaliczone do tej 

kategorii. Niektóre z tych zjawisk omówiono już w podrozdziałach C2, C8.1, C8.2, 

szczególnie zaś C8.4. Są to przykładowo: tendencja osób o zwiększonym ESP do 

medytowania w tym kraterze, przechodzenia w nim widzeń, dokonywania przepowiedni, itp. 

* * * 

Jak to wynika z powyższego zestawienia, wszystkie atrybuty przewidywane 

teoretycznie dla miejsc eksplozji wehikułów UFO trzeciej generacji, zwanych także 

wehikułami czasu, charakteryzują również eksplozję i krater Tapanui. To z kolei 

satysfakcjonuje wymogi logiczne i dokumentacyjne nałożone przez użytą tu metodologię 

dla udowodnienia prawdziwości drugiej tezy tej monografii, sformułowanej w podrozdziale 

O2. Niniejszym więc, teza że "Eksplozja koło Tapanui spowodowana została przez 

łańcuchowe zdetonowanie od góry ku dołowi cygaro-kształtnego kompleksu latającego 

wehikułów UFO trzeciej generacji zawierającego około siedmiu statków" powinna być 

uznana za formalnie dowiedzioną. 

Potwierdzenie w niniejszym rozdziale faktu że ponad Tapanui eksplodował wehikuł 

czasu posiada dosyć istotne znaczenie. Jest ono bowiem jednoznaczne z wykazaniem że 

okupujący Ziemię UFOnauci co jakiś czas celowo eksplodują na Ziemi swoje wehikuły po to 

tylko aby cofać nas w rozwoju. Wszakże takie eksplodowanie cygarokształtnego UFO, jak 

to z Tapanui, powoduje obrócenie skorupy Ziemi, co wynika w raptownej zmianie klimatu na 

wszystkich kontynentach, całkowitym załamaniu się naszej cywilizacji, oraz cofnięciu nas w 

rozwoju co najmniej do epoki starożytnego Rzymu - jeśli nie do kamienia łupanego. W ten 

sposób UFOnauci zarabiają kilkaset lat dalszego bezkarnego eksploatowania Ziemian. Z 

badań autora zaprezentowanych w tej monografii niemal jednoznacznie wynika, że takimi 

właśnie dwoma celowymi eksplozjami cygarokształtnych UFO nasi okupanci już co najmniej 

dwukrotnie w dziejach Ziemi spowodowali załamanie się i cofnięcie w rozwoju cywilizacji 

ludzkiej. Niezależnie też od owych dwóch ogromnych eksplozji cofających nas w rozwoju, 

co jakieś 800 lat dokonywali oni też najpradopodobniej niewielkich zamierzonych eksplozji 

korygujących, które w atmosferze ziemskiej wzbudzały rezonacyjne fale hałasu 

telepatycznego jakich następstwem było wszczynanie wyniszczających nas wojen i 

przywracanie barbarzyńskich obyczajów na Ziemi. Najnowsza z owych dwóch ogromnych i 

celowych eksplozji UFO cofających nas w rozwoju miała miejsce właśnie koło Tapanui w 

Nowej Zelandii w 1178 roku. Zablokowała ona okres świetności i technicznego rozwoju w 

jaki nasza cywilizacja weszła w czasach starożytnej Grecji i Rzymu i sprowadziła na Ziemię 

mroki średniowiecza. Autor ocenia że gdyby nie owa eksplozja UFO w Tapanui, dzisiejszy 

poziom rozwoju technicznego nasza cywilizacja osiągnęłaby już około roku 1400. Eksplozja 

ta cofnęła więc nas w rozwoju o co najmniej 500 lat. Z kolei, jak to opisano w rozdziale K, 

pierwsza z takich celowych eksplozji UFO, dowody zaistnienia której autor przedstawił w

H-190 

podrozdziale K2, nastąpiła jakieś 12 do 13.5 tysiąca lat temu, prawdopodobnie na 

Atlantydzie. Istnieją różnorodne przesłanki jakie sugerują że zarówno owa pierwsza 

eksplozja UFO na Atlantydzie, jak i późniejsza eksplozja w Tapanui, najprawdopodobniej 

obie były celowe i starannie zaplanowane, oraz w obu przypadkach zrealizowane przez 

okupujących nas kosmitów. Jedną z najbardziej przekonywujących z tych przesłanek jest, 

że na długo wcześniej przed zaistnieniem samej eksplozji w Atlantydzie "bogowie" wiedzieli 

już że się zbliża i jakie będą jej efekty - wszakże ostrzegli oni Noego o nadchodzącym 

potopie i kazali mu zbudować Arkę (w podrozdziale O2 monografii [1/4] wyjaśniono że pod 

nazwą "bogowie" starożytni rozumieli okupujących nas UFOnautów). Jednak ci sami 

"bogowie" nie zapobiegli katastrofie zwalając później na "niemoralnych" ludzi winę za 

konieczność jej nastąpienia (jak wiadomo, owi "niemoralni" ludzie wtedy już nie żyli, nie 

mogli się więc bronić przed owymi zarzutami "bogów" ani je prostować gdyby okazały się 

mocno przesadzone). Także w odniesieniu do eksplozji Tapanui z 1178 roku wszystko 

wskazuje na to że "bogowie" również wiedzieli o jej bliskim nadejściu. Przykładowo w 

podrozdziale D3 opublikowana jest chińska legenda w której mnich buddyjski ostrzega 

matkę skromnego drwala o zbliżaniu się tej eksplozji i wynikającego z niej potopu (jak zaś 

to wyjaśniono w podpisie pod rysunkiem S7 monografii [1/4] mnisi buddyjscy posiadali 

ścisłe związki z "bogami", wiedzieli więc co "bogowie" ci knują). Drugą przesłanką także 

dosyć zdecydowanie wskazującą że omawiane eksplozje były wywoływane celowo, jest 

właśnie fakt że w Tapanui eksplodowany był statek trzeciej generacji zwany wehikułem 

czasu. Wszakże zestawione i wyjaśnione w tym rozdziale atrybuty Tapanui, dokładnie 

pokrywają się z atrybutami pozostawionymi przez eksplozję wehikułu czasu, jakie 

omawiane były w podrozdziale F1. Z kolei wehikuł czasu posiada zdolność przenoszenia 

się w czasie do przodu i do tyłu. Stąd jego załoga zawsze jest doskonale zaznajomiona z 

tym co ma za chwilę nastąpić, wszakże podróżuje ona w czasie i zna swoją przyszłość. 

Jeśli więc pomimo swej wiedzy iż za chwilę ich statek eksploduje nie zapobiegła ona jego 

wybuchowi, oznaczać to tylko może iż eksplozja tego statku była celowa i zaplanowana. 

Ponadto z analizy paranormalnych atrybutów kamieni ceramicznych znajdowanych w byłym 

korycie rzeki Ren i opisanych w podrozdziale C11.4 wynika, że także eksplozja UFO nad 

Atlantydą która miała miejsce jakieś 12 do 13.5 tysięcy lat temu była również eksplozją 

wehikułu czasu, co dodatkowo potwierdza fakt że musiała ona być wywołana celowo. Na 

bazie powyższych faktów autor chciałby tu więc podkreslić, że zgodnie z dotychczasowym 

rozenaniem eksplozje UFO nad Ziemią są powodowane celowo przez kosmitów 

okupujących Ziemię z intencją zepchnięcia naszej cywilizacji w dół drabiny rozwojowej. 

* * * 

Formalne udowodnienie w tym rozdziale, że rozpadnięcie się koło Tapanui pędników 

wehikułów UFO zakończyło się eksplozją o skutkach opisanych treścią niniejszej 

monografii, w połączeniu z obliczeniami przytoczonymi w podrozdziale F5.5 monografii 

[1/4], a wykazującymi że nawet najmniejszy wehikuł UFO napędzany polem magnetycznym 

musi w swych pędnikach zgromadzić energię odpowiadającą eksplozji co najmniej 1 

[megatony] TNT, posiada wiele istotnych następstw. Jednym z nich, wymagającym 

ustosunkowania się autora ponieważ rzuca on nieco światła na żenującą stronę badań 

UFO, jest problem tzw. "Roswell incident". Jak wiadomo niektórzy amerykanie nabyli 

osławionej już w świecie tendencji do "posiadania" u siebie wszystkiego "naj", co tylko 

dostępne jest na tej planecie, czy nawet w całym wszechświecie. Symbolicznym 

wyrażeniem tej tendencji do przewodzenia są m.in. fabuły ostatnio nakręconych filmów 

amerykańskich. W przeciwieństwie do starszych filmów, gdzie ciągle uznawane było przez 

nich równorzędne partnerstwo innych krajów (np. patrz film "Bliskie spotkania trzeciego 

stopnia" w którym ciągle oddano należyty kredyt zaawansowaniu francuskich badań UFO), 

bardziej nowe filmy amerykańskie zaczynają promować obraz świata w którym jeśli coś 

ważnego się przydaża, koniecznie musi to nastąpić w USA - przykładowo patrz "Indiana 

Jones" - zgodnie z którym nawet bibilijna "Arka Przymierza" znajduje się teraz w USA, czy 

"Stargate" - zgodnie z którym tylko wojskowi w USA posiadają urządzenie teleportacyjne

H-191 

(tzw. "Stargate") zdolne przerzucać ludzi i ładunki do kilku lokacji we wszechświecie. W 

duchu tej tendencji, od jakiegoś już czasu grupa żądnych sensacji osób rozdmuchuje 

pogłoski że w 1947 roku wehikuł UFO miał ulec katastrofie na pustyni koło miejscowości 

Roswell w stanie New Mexico. Zgodnie z nimi, USA ma jakoby być jedynym krajem na 

świecie jaki sekretnie znajduje się w posiadaniu zarówno samego wehikułu UFO, jak i ciał 

UFOnautów. Zawarta w nich idea, jak każdy trend społeczny, również została już 

podchwycona przez twórców filmowych i wyrażona w niedawnym filmie "Independence 

day". Na poparcie tych pogłosek, od czasu do czasu pojawiają się również różnorodne 

"dowody" które po sprawdzeniu ich pochodzenia zawsze prowadzą do jakiegoś 

anonimowego "poinformowanego" sprzedającego je entuzjastom badań UFO za znaczną 

sumę dolarów. 

Analiza zasadności tych pogłosek w świetle dotychczasowych badań eksplozji UFO 

koło Tapanui prowadzi jednak do żenujących wniosków. Zgodnie z nią, gdyby w Roswell 

faktycznie zaistniała katastrofa jakiegoś UFO, wtedy nie ma najmniejszych szans aby 

pozostały tam po niej jakiekolwiek fragmenty wehikułu czy ciała UFOnautów. Uszkodzenie 

bowiem pędników nawet najmniejszego UFO typu K3 musiałoby wyzwolić zawartą w nich 

energię magnetyczną, która z kolei spowodowałaby eksplozję o sile przekraczającej co 

najmniej odpowiednik jednej magatony TNT. W efekcie wehikuł odparowałby w całości, nie 

pozostawiając po sobie nawet najmniejszego śladu, nie wspominając już co stałoby się z 

ciałami UFOnautów. W świetle materiału zestawionego w niniejszej monografii wynika więc 

jednoznacznie, że "Roswell incident" wcale nie był katastrofą UFO. Jeśli zaś faktycznie coś 

tam się rozbiło, zapewne był to jakiś aparat latający zbudowany na Ziemi i stąd nie 

przenoszący w sobie, tak jak wehikuł UFO, zasobów energii jakie po wyzwoleniu byłyby 

zdolne do odparowania jego konstrukcji. Najprawdopodobniej więc w Roswell uległ 

katastrofie jakiś eksperymentalny aparat latający budowany przez Amerykanów dla celów 

militarnych - przykładowo prototyp przejętego od Niemców dyskoplanu V7 "Belonzo" 

jakiego kształt był dosyć zbliżony do kształtu UFO, czy nawet dokładnie to co oficjalnie 

wyjaśnił rząd amerykański, t.j. eksperymentalny balon o charakterze militarnym. Aczkolwiek 

autor zainteresowany jest w popieraniu badań UFO, niniejszym czyni to jasne i 

jednoznaczne, że zgodnie z wskazaniami jego teorii i wynikami dotychczasowych badań, 

cały rumor i dmuchanina otaczające "Roswell incident": (1) są nastawione wyłącznie na 

sensacyjność i stąd nie mają nic wspólnego z rzeczowym dociekaniem prawdy, (2) są zbyt 

ubogie w materiał dowodowy w stosunku do przypadków o których wiadomo że zaistniały 

naprawdę, (3) ich skąpe szczegóły techniczne wykazują brak zbieżności z dotychczasową 

wiedzą na temat UFO (przykładowo wehikuły rysowane przez naocznych "świadków" tego 

incydentu posiadają całkowicie błędne kształty jakie wcale nie zgadzają się z układem 

równań opisujących kształty UFO), (4) nie są spójne w żadnym punkcie z naszą obecną 

wiedzą na temat katastrof UFO (np. w Roswell brak było eksplozji, krateru, oraz 

magnetycznego lub telekinetycznego skażenia środowiska), (5) pozostają w jawnej 

sprzeczności z udowodnioną wielowiekowym i niemal bezbłędnym działaniem na Ziemi, 

wysoką operatywnością, sprawnością organizacyjną, inteligencją i technicznymi 

możliwościami UFO, szczególnie zaś z ich ogromnie zaawansowaną technologią 

umożliwiającą natychmiastowe zlokalizowanie szczątków swoich wehikułów i odzyskanie 

ciał swoich kamratów, (6) pozostają w jawnej sprzeczności z udowodnioną już zdolnością 

UFOnautow do podróży w czasie, i wynikającą z tej zdolności możliwością całkowitego 

zapobiegnięcia przypadkowym katastrofom ich wehikułów, (7) są wyraźnie zbieżne z 

pogłębiającą się ostatnio tendencją niektórych Amerykanów do czysto propagandowego 

ukazywania ich kraju jako przewodzącego światowi na każdym możliwym polu, oraz (8) 

popierają interesy UFOnautów poprzez zasiewanie konfuzji wśród ludzi. Jako takie 

omawiane pogłoski są dalekie od prawdy i urągają rzeczowemu podejściu do badań UFO. 

W świetle powyższych wniosków, autor z wielkim zadowoleniem przeczytał artykuł 

Marii Giedz opublikowany w Dzienniku Bałtyckim, wydanie z dnia 31 grudnia 1996 roku, a 

dotyczącym kolejnej "katastrofy UFO" jaka podobno miała miejsce w Gdyni w środę dnia 21

H-192 

stycznia 1959 roku około godziny 5 rano oraz powołującym się na wcześniejsze doniesienia 

w tym zakresie publikowane w Wieczorze Wybrzeża z dni 23 i 28 stycznia 1959 roku. 

Dowodzi on że "Polacy nie gęsi też swoją katastrofę UFO mają". Jeśli UFO było tak 

grzeczne aby rozbić się w Roswell, mogło także w Gdyni powtórzyć i dla nas tą samą 

atrakcję. Podobnie jak to było w przypadku Roswell, artykuł ten podaje że również w Gdyni 

po katastrofie odzyskane nie tylko zostały fragmenty wehikułu, ale także i ciało 

umierającego UFOnauty ubrane w srebrzysty kombinezon który dał się otworzyć jedynie 

nożycami do metalu. Zarówno wydobyte fragmenty UFO jak i ciało UFOnauty zabrać mieli 

wojskowi poczym wszelki słuch o nich zaginął (podobnie jak w przypadku Roswell, któregoś 

dnia zapewne się dowiemy że przechowywane są one starannie gdzieś w podziemiach 

sekretnej bazy koło Gorzowa). Cały zaś przypadek opisany ma być w tzw. "białej księdze" 

kompletowanej w Dęblinie i udostępnianej wyłącznie do użytku wyższej kadry oficerskiej. 

Autor z zaciekawieniem wyczekuje wyników dalszych badań "incidentu Gdynia", bowiem 

wobec znacznie bardziej rzeczowego i realistycznego klimatu intelektualnego w Polsce, 

wyciągnięte z tego przypadku wnioski będą zapewne nie tylko konstruktywniejsze, ale także 

generalniejsze i stąd wyjaśniające całość zjawiska raportowanych ostatnio co jakiś czas 

"katastrof UFO".

Rozdział I. 

I-193 

Moralna wymowa celowego eksplodowania wehikułu czasu nad Tapanui 

Fakt, że jak to zostało poprzednio ustalone, ponad Tapanui nastąpiła eksplozja UFO 

trzeciej generacji, czyli ”wehikułu czasu”, posiada określoną wymowę moralną. Jak bowiem 

wiadomo UFO trzeciej generacji faktycznie są ”wehikułami czasu” zdolnymi do 

przemieszczania swoich posiadaczy do przyszłości i do przeszłości. Czyli, jak wykazano to 

w podrozdziale V5 monografii [1/4], istoty dysponujące wehikułami czasu doskonale znają 

swoją przyszłość. Wszakże cywilizacje posiadające takie ”wehikuły czasu” urzeczywistniają 

system tzw. ”kurierów czasowych” opisywanych m.in. na totaliztycznej stronie 

”timevehicle_pl.htm”. Owi kurierzy przenoszą z czasu przyszłego do czasu przeszłego 

dokładne informacje co ma zdarzyć się w przyszłości. Z kolei mając wgląd do przyszłości, 

doskonale wiedzą oni o momencie i o okolicznościach ewentualnych katastrof w jakich sami 

wezmą udział. Stąd, jeśli tylko zechcą, są oni w stanie uniknąć nieszczęśliwych wypadków 

w rodzaju przypadkowych eksplozji swoich statków. Dlatego wehikuł czasu jest w stanie 

eksplodować tylko jeśli zdetonowany został celowo. To zaś posiada bardzo znaczącą 

wymowę moralną. Mianowicie, oznacza ono że eksplozja UFO koło Tapanui wcale NIE była 

nieszczęśliwym wypadkiem, a celowo zamierzonym eskalowaniem zniszczenia. Ci co 

spowodowali ową eksplozję mieli jakiś swój cel i interes w dokonaniu zniszczeń o 

światowym zakresie które eksplozja ta wywołała. Podsumowując więc powyższe, z faktu iż 

nad Tapanui nastąpiła eksplozja znającego przyszłość wehikułu czasu prowadzi do 

logicznego wniosku, że eksplozja ta została dokonana w sposób zamierzony i celowy, zaś 

zniszczenia jakie ona spowodowały leżały w czyimś witalnym interesie. 

Innymi słowy, jeśli ktoś celowo zdetonował nad Tapanui aż siedem wehikułów UFO 

typu K6, musiał ku temu posiadać ważne motywacje i powody, jakie wykazywały będą 

określone zabarwienie moralne. Ponadto, fakt owej eksplozji wnosił też będzie określone 

konsekwencje moralne. W niniejszym podrozdziale autor postara się więc przeanalizować 

zarówno te powody jak i najważniejsze ich konsekwencje. 

Jak to wyjaśnione zostało w monografii [1/4], szczegółnie zaś w jej rozdziałach U, V, 

i W, nasza planeta znajduje się aktualnie pod okupacją wysoko-zaawansowanych kosmitów 

(w zrozumieniu tej okupacji wyjaśnionym dokładniej w rozdziale B niniejszej monografii). 

Aby utrzymać przewagę naukową i techniczną nad Ziemianami, a jednocześnie aby móc 

nas niepostrzeżenie eksploatować, kosmici ci co jakiś czas powodują eksplozje UFO ponad 

naszą planetą. Ich relatywnie częste uciekanie się do owych zbrodniczych eksplozji 

wyjaśnione zostało dokładniej w podrozdziale O7 monografii [1/4], w jakim omówiona 

została historia dotychczasowych stosunków ludzi z UFOnautami. W rezultacie owych 

eksplozji UFO, skorupa Ziemi ulega przemieszczeniu, zaś cywilizacja ludzka zostaje 

wydatnie cofnięta w jej rozwoju. Jedną z takich zamierzonych eksplozji UFO, nacelowanych 

na cofnięcie ludzkości w rozwoju, była właśnie eksplozja UFO koło Tapanui. Jak to 

wyjaśniono w podrozdziale D4 niniejszej monografii, owo zamierzone przez tą eksplozję 

cofnięcie ludzkości w rozwoju zostało w pełni osiągnięte, zaś nasza planeta przeszła 

wówczas przez okres "mroków średniowiecza". 

Oczywiście, obciążając kosmitów odpowiedzialnością za celowe spowodowanie w 

Tapanui eksplozji wehikułu czasu, wypada mieć jakieś dowody w tym względzie. Autor 

faktycznie zdołał zidentyfikować fakty jakie dostarczają takich dowodów, zaś ich esencję 

zestawia on poniżej. Dla ich lepszego zrozumienia rekomendowałby jednak, aby jeśli to 

możliwe czytelnik zapoznał się też z treścią rozdziału V z wersji monografii [1/4]. Wiele

I-194 

bowiem faktów które tutaj zostaną jedynie nazwane, w owym rozdziale V podbudowane są 

materiałem dowodowym i licznymi przykładami. 

Podsumujmy więc teraz jakie fakty bezsprzecznie dowodzą, że eksplozja wehikułu 

czasu ponad Tapanui wywołana była celowo przez okupujących Ziemię UFOnautów. Oto 

one: 

1. Zdolność UFOnautów do odczytywania przyszłości. Jak to wielokrotnie UFOnauci 

zademonstrowali w działaniu, posiadają oni zdolność do odczytania zdarzeń jakie dopiero 

mają nastąpić. Stąd doskonale wiedzą o takich zdarzeniach jak np. zbliżająca się katastrofa 

ich własnego wehikułu. Są więc w stanie katastrofie takiej zapobiec. 

2. Zdolność UFOnautów do cofania czasu do tyłu i eliminowania zdarzeń jakie im nie 

odpowiadają. Zdolność taka została udokumentowana przykładami w podrozdziale V5.3 

monografii [1/4]. Jej istnienie powoduje, że nawet gdyby niezamierzona eksplozja wehikułu 

UFO przypadkowo miała miejsce, kosmici ciągle mogą cofnąć czas i uniemożliwić jej 

wystąpienie w nowym przebiegu czasu. Stąd tylko te eksplozje UFO faktycznie nie zostają 

przez nich wyeliminowane z wynikowej przestrzeni czasowej, których zaistnienie wywołali 

oni celowo. 

3. Ostrzeganie innych. Fakt wiedzy UFOnautów o zbliżaniu się różnorodnych 

nieszczęść spowodowane zaplanowaną eksplozją UFO wynika też z wydawania przez nich 

ostrzeżeń dla różnych lubianych przez siebie osób. W przypadku eksplozji Tapanui o 

ostrzeżeniu takm wspomina legenda z podrozdziału D1 jaka zaleciła drwalowi z Chin aby 

zbudował sobie łódź, bowiem zbliża się potop. W przypadku zaś poprzedzającej Tapanuię 

eksplozji sprzed 2 do 13.5 tysiąca lat (opisanej w rozdziale K), wiedzę tą potwierdza znana 

biblijna legenda o Arce Noego. 

Celowa eksplozja wehikułu czasu w Tapanui wprowadza sobą wiele najróżniejszych 

konsekwencji natury moralnej. Opiszmy teraz najważniejsze z nich. 

(A) Jednym z najważniejszych następstw moralnych celowej eksplozji UFO koło 

Tapanui jest, że terytorium Nowej Zelandii ukrywa obecnie wymowne dowody jednej z 

szeregu zbrodni popełnionych przez okupujących Zimię UFOnautów na ludzkości. Jako 

więc każde byłe miejsce popełnienia przez kogoś zbrodni, jej sprawcy nie bardzo są 

zadowoleni jeśli ktoś zbyt mocno zaczyna dłubać w przeszłości tego miejsca. Każda więc 

osoba która interesuje się zbyt mocno historią owego kraju i stara się poznać zbyt wiele 

szczegółów na jego temat, jest uznawana przez kosmitów za "persona non-grata". Stąd, 

podobnie jak to miało miejsce z autorem niniejszej monografii (patrz rozdział B), rękami 

oddanych kosmitom "sprzedawczyków", "wypraszali" oni będą z owego kraju praktycznie 

każdego kto staje się zby dociekliwy na temat jego przeszłości, szczególnie zaś eksplozji 

Tapanui, tajemnic, legend, itp. 

(B) Kolejnym następstwem moralnym celowej eksplozji UFO koło Tapanui jest, 

uświadomienie trudności, przeszkód, i zahamowań jakie okupujący Ziemię UFOnauci 

piętrzą przed każdym kto stara się badać lub popularyzować tą eksplozję. To zaś ujawnia, 

że podobnie potężny aparat represyjny okupujący nas kosmiczni pasożyci rozpętują 

również w odniesieniu do każdego innego posunięcia ludzkiego jakie wybiega przeciwko ich 

okupacynym inetresom. Przykładowo, z góry można więc przewidywać, że podobne 

przeszkody napotka każdy kto zechciałby zająć się rzeczowymi badaniami opisywanej w 

rozdziale K eksplozji UFO sprzed 12 do 13.5 tysięcy lat temu. 

(B) Do najbardziej jednak wymownych następstw moralnych celowego 

eksplodowania UFO ponad Tapanui, tylko po to aby wydłużyć o jakieś 500 lat okres 

bezkarnego eksploatowania ludzkości, należy uświadomienie nam jak zgniła, niemoralna, i 

obrzydliwa jest filozofia okupujących nas pasożytów z kosmosu (patrz też opis ich filozofii 

zawarty w podrozdziale JA monografii [1/4]). Świadomość tej ich bezpardonowości i 

dogłębnej zgnilizny moralnej, powinna nas zmobilizować do jak najszybszego wymiecienia 

tego kosmicznego robactwa z powrotem w bezdenne odchłanie kosmosu z którego 

przybywają na Ziemię aby opasać się naszą krwią.

Rozdział J. 

J-195 

EKSPLOZJA TUNGUSKA 

Motto tego rozdziału: "To co raz zaszło najprawdopodobniej będzie kiedyś powtórzone." 

O 7:17:11 rano, dnia 30 czerwca 1908 roku, cylindryczny obiekt został 

zaobserwowany przez wielu naocznych świadków, jak szybował w kierunku zachodnim, 

poprzez bezchmurne niebo Centralnej Syberii w pobliżu rzeki Tunguska Kamienna. 

Następnie obiekt ten eksplodował z kataklizmiczną siłą, 113 kilometrów na północ od 

niewielkiej stacji handlowej Vanavara, w punkcie o współrzędnych geograficznych 60 55'N, 

101 57'E. Jego eksplozja zdewastowała około 2150 kilometrów kwadratowych rodzimej 

tajgi syberyjskiej, wywracając drzewa niekiedy odległe 75 kilometrów od centrum wybuchu. 

Wszystkie drzewa leżały koncentrycznie, zaś ich pnie zorientowane były zawsze w tym 

samym kierunku, t.j. ku centrum eksplozji. Cały obszar dewastacji formował unikalny zarys 

trójkąta (lub motyla) skierowanego swym wierzchołkiem ku magnetycznej północy. Był więc 

on prawie identyczny z obszarem dewastacji z okolic krateru Tapanui - patrz rysunek C6. 

Prezentacja wydarzeń i materiału faktologicznego z eksplozji tunguskiej zawarta jest 

w licznych książkach całkowicie poświęconych tej katastrofie. Stąd też dla pogłębienia 

wiadomości zawartych w niniejszym rozdziale, autor poleca zapoznanie się z niektórymi z 

tych książek, szczególnie zaś z pozycjami [1J] Jack Stoneley: "Tunguska: Cauldron of 

Hell", A Star Book, London 1977, ISBN 0-352-39619-9; [2J] John Baxter & Thomas Atkins: 

"The Fire Come By", Mac Donald and Jane's, London, 1976, ISBN 0-354-04012-X. 

Podsumowanie danych o eksplozji tunguskiej jest także zawarte w książkach poświęconych 

innym tematom, np. patrz książki: [3J] Ronald D. Story (editor): "The Encyclopedia of 

UFOs", New English Library, London 1980, ISBN 0-450-04118-2, strona 371; oraz [4J] 

Nogel Blundell, Roger Boar: "The World's Greatest UFO Mysteries", Octopus Books 

Limited, London 1983, ISBN 0-7064-1770-4, strona 78. Następujące cytowanie 

zaczerpnięte z książki [4J], strona 78, daje posmak tego, co właściwie przydarzyło się w 

Tunguskiej: 

"Po raz pierwszy jarzący się obiekt został dostrzeżony zaraz po wschodzie słońca. 

Karawany rozciągające się po chińskiej pustyni Gobi zatrzymały swój pochód, aby śledzić 

jego lot wskroś bezchmurnego nieba. Wkrótce po tym mieszkańcy południowej Rosji 

dostrzegli go także: cylindryczna tuba, jarząca się błękitno-białym światłem i 

pozostawiająca wielokolorowy ogon. Przez cały czas obniżał on swój lot. Nagle, o godzinie 

7 minut 17 nastąpiła eksplozja. Dla chłopów z rzadko zamieszkałego obszaru bagien i 

lasów, zdawała się ona nadejściem końca świata." (W oryginale angielskojęzycznym: "It 

was just after dawn when the fireball was first spotted. Caravans winding their way across 

China's Gobi Desert stopped to watch it across the skies. Soon people in southern Russia 

picked it up, a cylindrical tube shape, glowing bluish-white, leaving a multicolored vapour 

trail. It was getting lower all the time. Then at 7:17 AM came the explosion. To the peasants 

of the sparsely-populated area of swamps and forests, it seemed like the end of the world.") 

Początkowo eksplozja tunguska została wyjaśniona jako gigantyczny meteoryt 

uderzający z kosmosu. Niestety, ślady materialne pozostawione na miejscu, ani też 

zeznania naocznych świadków, nie odpowiadały przebiegowi zdarzeń spodziewanych 

podczas upadku takiego meteorytu. Potem więc, liczne inne "naturalne" wyjaśnienia zostały 

przedstawione (np. kometa, zgrupowanie antymaterii, czarna dziura, itp.). Ponownie jednak, 

żadne z tych wyjaśnień nie pasowało do istniejących faktów. Począwszy od 1946 roku, 

radziecki naukowiec dr Aleksander Kazantsev wraz z grupą swoich współpracowników,

J-196 

stopniowo zgromadził i opracował rozstrzygającą grupę dowodów, iż zjawisko poprzednio 

nazywane meteorytem tunguskim, w rzeczywistości było technologiczną eksplozją cygarokształtnego 

statku kosmicznego (patrz [1J] str. 119). 

J1. Podobieństwa pomiędzy eksplozjami w Tapanui i w regionie tunguskim 

Pomiędzy eksplozjami w regionie tunguskim i w Tapanui istnieje uderzające 

podobieństwo. Podobieństwo to dowodzi, że przyczyny obu tych eksplozji były niemal 

identyczne. Poniżej przedstawiony został materiał faktologiczny pochodzący z eksplozji 

tunguskiej, który potwierdza ową zgodność (materiał ten zaprezentowany jest zgodnie z 

porządkiem z podrozdziału F1 i rozdziału H, t.j. porządkiem, w którym zestawione zostały 

atrybuty miejsc eksplozji magnokraftu). 




najpotężniejszych bomb termojądrowych. Ilość energii wydzielonej w eksplozji tunguskiej i 

w Tapanui jest podobna. Energia wydzielona w Tunguskiej jest szacowana na odpowiednik 

około 30 megaton TNT - patrz [3J] strona 371. Dla porównania, bomba atomowa zrzucona 

na Hirosimę wydzieliła "tylko" odpowiednik 12.5 kiloton TNT (patrz książka [1J1] dra C. 

Phillips'a i dra I. Ross'a, "The Nuclear Casebook", ISBN 0-904919-83-8, strona 10). To 

oznacza, iż nad Tunguską eksplodował równocześnie odpowiednik 2400 bomb podobnych 

do tej z Hirosimy. Cała ta ogromna energia została uwolniona zanim obiekt uderzył w 

powierzchnię ziemi. Nie istnieje na tyle duży obiekt materialny, aby potrafił on 

wyprodukować tak ogromną ilość energii wyłącznie wskutek tarcia o atmosferę. Jeśli jednak 

jako powód eksplozji tunguskiej rozpatrywane jest uwolnienie magnetycznej energii 

zawartej w komorach oscylacyjnych wehikułu UFO, wtedy wystarcza zaledwie 3 takich 

wehikułów typu K6 połączonych w cygaro do wyprodukowania 30 megatonowego wybuchu 

- patrz też podrozdział C2. 

#A2. Zniszczenie, które jest charakterystyczne dla eksplozji, nie zaś dla fizycznego 

uderzenia (impaktu) jakiegoś obiektu stałego. Oba miejsca są zniszczone właśnie w ten 

sposób. Gdziekolwiek meteoryt uderzył w ziemię, pozostawił on krater. W Arizonie, wyrwa 

183 metrów głęboka i około 1200 metrów szeroka powstała w wyniku uderzenia 

największego meteorytu dotychczas poznanego - patrz rysunek C4. Także upadek czarnej 

dziury, zgodnie z twierdzeniami ekspertów, musiałby pozostawić krater (niezależnie iż taki 

upadek musiałby wywołać podobną eksplozję następującą prawie równocześnie w punkcie 

wylotowym z Ziemi, t.j. po drugiej stronie naszej planety - w czasie tym jednakże nie 

zarejestrowano żadnej eksplozji na Atlantyku). Inne ciała niebieskie spowodowałyby 

odmienną strefę zniszczenia (eliptyczną zamiast trójkątnej i zorientowaną w kierunku 

zachodnim). Eksplozja tunguska nie wytworzyła jednakże żadnego krateru. Nawet więcej, w 

punkcie centralnym eksplozji drzewa ciągle stały, odarte jedynie ze swoich gałęzi i liści, 

chociaż dziesiątki kilometrów naokoło zostały one powalone lub wyrwane z korzeniami. 

Takie drzewa stojące w centrum strefy zniszczenia, są charakterystyczne także dla 

napowietrznych eksplozji jądrowych. Dla przykładu w Hirosimie, drzewa dokładnie pod 

punktem zerowym wybuchu pozostały stojące, podczas gdy drzewa zlokalizowane pod 

kątem zostały zrównane z ziemią przez fale wybuchu. Powyższe uświadamia, iż eksplozja 

tunguska musiała powstać wskutek wyzwolenia w powietrzu (tj. na wysokości jakichś 6 do 8 

kilometrów nad ziemią) potencjalnej energii ("paliwa") przechowywanej w pędnikach 

wehikułu UFO, nie zaś np. wskutek przemiany w ciepło energii kinetycznej tego obiektu. 

#A3. Szereg detonacji. W obu przypadkach zgromadzono materiał dowodowy, który 

dokumentuje wystąpienie sekwencji detonacji. W eksplozji tunguskiej wielu naocznych 

świadków podkreślało słyszenie aż 3 odrębnych serii detonacji, tak jakby trzy wiązki

J-197 

ładunków wybuchowych eksplodowały kolejno po sobie. Każda z tych serii składała się z 

wielu niezwykle szybko po sobie następujących grzmotów (jakby kanonady artyleryjskiej), 

których całkowita liczba przez doświadczonych w takiej kanonadzie byłych artylerzystów 

była oceniana na około 50 do 60 (patrz [1J] str. 23). W tym miejscu należałoby podkreślić, 

że dokładnie takie efekty dźwiękowe wystąpiłyby, gdyby w rejonie tunguskim eksplodował 

cygaro-kształtny kompleks UFO uformowany z 3 wehikułów typu K6. (Każdy wehikuł typu 

K6 posiada 21 oddzielnych kapsuł dwukomorowych wypełnionych magnetyczną energią.) 

Eksplozja takiego kompleksu spowodowałaby bowiem trzy serie grzmotów 

odpowiadających eksplozjom 3 kolejnych wehikułów, zaś w każdej z tych serii wystąpiłoby 

21 pojedynczych grzmotów odpowiadających wybuchom poszczególnych kapsuł 

dwukomorowych zamontowanych w obrębie tego samego wehikułu (razem 63 grzmoty, t.j. 

liczba bardzo bliska podanej przez naocznych świadków - szczególnie zważywszy że 

eksplozje symetrycznych do siebie pędników bocznych z przeciwstawnych części powłoki 

statku akustycznie mogły zlewać się ze sobą). 

Jedna z niezwykłości efektów dźwiękowych eksplozji tunguskiej (t.j. dźwięk o 

szybkości światła) omówiona jest przy atrybucie #B3 poniżej. 


wypalenie rodzimej gleby, piasku i glinek. W obu miejscach obecne są minerały, które 

potwierdzają technologiczną eksplozję. W przypadku eksplozji tunguskiej najczęściej 

znajdowany jest "trinitite" występujący tam w dwóch odmianach. Jedna z nich zawiera 

wyłącznie silikat, natomiast druga - magnetyt (t.j. namagnesowany tlenek żelaza) zatopiony 

we wnętrzu kropelek silikatowych. Silikatowy trinitite wygląda jak powstały przez stopienie 

ziarenek lokalnej gleby, wessanej w powietrze wskutek działania implozji. Natomiast 

magnetytowy trinitite wygląda jak nadtopione mikrofragmenty porozrywanej na strzępy 

powłoki statku lub jego metalowego ekwipunku, zmieszane z kropelkami lokalnej gleby (lub 

silikatowego komponentu powłoki statku) i poddane działaniu silnego pola magnetycznego 

eksplozji. Ciekawe, że w miejscu eksplozji tunguskiej znaleziono także porowaty głaz z 

brunatną glazurą, którego wygląd przypomina ceramiczne kamienie z Tapanui - patrz opis z 

podrozdziału C11.4. Głaz ten został znaleziony i sfotografowany przez Jankowskiego w 

1930 roku ([2J1] str. 69). 


przez pędniki eksplodującego UFO. 

#B1. Burzliwa (turbulentna) magnetyzacja miejsca eksplozji. Obie eksplozje 

spowodowały turbulentne namagnesowanie otoczenia. W przypadku eksplozji tunguskiej, 

najbardziej znanym dowodem tego namagnesowania są małe globulinki magnetytu - patrz 

też atrybut #A4 powyżej. Ogromna liczba takich globulinek została wykryta w glebie z 

Tunguskiej. Uformowane są one z namagnesowanego tlenku żelaza. Ich namagnesowanie 

wymagało działania na globulinki silnego pola magnetycznego, dokładnie takiego, jakie 

wystąpiłoby wokół eksplodującego wehikułu UFO. 

Istnieją też bardziej bezpośrednie dowody na magnetyczny charakter eksplozji 

tunguskiej. Jeden z nich opublikowany jest w książkach: [1J] strona 20 i [2J] strona 27. 

Stanowi on cytat z obserwacji Profesora Fowler'a z Południowego Kensington (Anglia) 

dokonanej w chwili wystąpienia tej eksplozji. Oto tłumaczenie owego cytatu: "Wtorkowej 

nocy zaobserwowane zostało niewielkie, lecz wyraźnie zaznaczające się zakłócenie pola 

magnetycznego ...". Niezależnie od powyższej obserwacji, efekt geomagnetyczny 

występujący w chwili eksplozji tunguskiej został też zarejestrowany przez obserwatorium w 

Irkucku - patrz [4J1] str. 56-57. Radziecki badacz Zołotow twierdzi, że był on wyraźnie 

zbieżny z zaburzeniami pola magnetycznego Ziemi przy sztucznych wybuchach jądrowych 

na wielkiej wysokości. Ponadto wystąpienia burzy magnetycznej i silnych zakłóceń 

magnetycznych zostały też wykryte podczas badań miejsca eksplozji - patrz [2J1] str. 110 i 

[4J1] str. 24.

J-198 

#B2. Przemieszczenie biegunów magnetycznych Ziemi w nowe położenia nie 

zostało zaobserwowane w tunguskiej. Powodem tego był poniżej-krytyczny wydatek 

energetyczny tej eksplozji. 

#B3. W chwili eksplozji tunguskiej wytworzona została fala zaburzenia 

magnetycznego. Działanie tej fali ujawniło się w następujący sposób: 

(a) Naoczni świadkowie odebrali ją jako falę dźwiękową przemieszczająca się z 

szybkością światła. 

Jedną z niezwykłości eksplozji tunguskiej jest, iż wytworzyła ona dwa efekty 

dźwiękowe, pierwszy z których zdawał się podróżować z szybkością światła, drugi zaś z 

szybkością dźwięku. Niezwykłość ta, aczkolwiek wcale nieuświadamiana przez naocznych 

widzów tej eksplozji ani przez innych jej badaczy, relacjonowana jest pośrednio (np. przez 

sprecyzowanie dokładnego czasu usłyszenia eksplozji) przez wielu naocznych świadków. 

Oddaleni o setki kilometrów od miejsca eksplozji, ciągle usłyszeli oni 3 serie głośnych 

grzmotów dokładnie w momencie jej nastąpienia. Dopiero zaś po upływie kilkudziesięciu 

minut od eksplozji, gdy zdążyła do nich także dotrzeć fala akustyczna eksplozji podróżująca 

z szybkością dźwięku, usłyszeli oni ponowną sekwencję 3-ch serii grzmotów, tym razem 

jednak znacznie cichszych i głuchszych (patrz [2J1] Marek Żbik: "Tropem Tunguskiej 

Katastrofy", I.W. Nasza Księgarnia, Warszawa 1989, ISBN 83-10-09256-3, strona 34). 

Wyjaśnienie dla powyższego zjawiska sprowadza się do uświadomienia obecności w 

eksplozji tunguskiej aż dwóch różnych nośników dźwięku, t.j. normalnej fali dźwiękowej, 

oraz dźwiękonośnego zaburzenia magnetycznego. Podczas gdy działanie normalnej fali 

dźwiękowej nie wymaga dodatkowego omówienia, dźwiękonośnemu zaburzeniu 

magnetycznemu wypada poświęcić kilka słów. Zaburzenie to wywołane zostało eksplozją 

pędników magnetycznych statku. Przemieszczało się ono z szybkością światła, wzdłuż linii 

prostych (t.j. dotarło ono tylko do miejsc do których dotarło także światło rozbłysku 

eksplozji; zaś nie dotarło ono do obszarów ukrytych poniżej linii horyzontu). Zaburzenie to 

odziaływało na wszystkie zjonizowane cząsteczki obecne w objętym przez nie obszarze 

naszej atmosfery, powodując ich równoczesne wstrząsanie jakiemu też musiało 

towarzyszyć wywoływanie efektów akustycznych. Warto tutaj podkreślić, że podobny efekt 

został też zaobserwowany na UFO (których napęd również jest źródłem dźwiękonośnych 

zaburzeń magnetycznych). Istnieją bowiem zweryfikowane obserwacje tych obiektów, w 

których naoczni świadkowie słyszeli dźwięk przemieszczający się z szybkością światła 

(patrz artykuł [3J1] "Skąd się bierze dźwięk o szybkości światła - polski naukowiec na 

tropach UFO", Kurier Polski, 11 czerwca 1980, nr 127, str. 1). 

W tym miejscu warto też rozważyć odbiór dźwiękonośnego zaburzenia 

magnetycznego w świetle zaprezentowanych w podrozdziale O1 informaji na temat 

mechanizmu telepatii. Zgodnie z nimi, takie zaburzenie może być przez ludzi odbierane nie 

uszami, a szyszynką jak fale telepatyczne. Gdyby zaś ewentualne przyszłe eksperymenty 

potwierdziły faktyczny odbiór "dźwięków magnetycznych" za pośrednictwem szyszynki nie 

zaś uszu, wtedy umożliwiłoby to budowę zastępczych urządzeń słuchowych dla osób z 

upośledzonymi uszami. Zamiast bowiem słuchać uszami, osoby takie - po przetworzeniu 

dla nich dźwięków na formę wibracji magnetycznych, mogłyby wysłuchać je swoją 

szyszynką. 

(b) Na obiekty z otoczenia fala ta działała jak silna emisja szkodliwego 

promieniowania następująca w momencie eksplozji. Emisja ta spowodowała: 

- chorobę popromienną wśród miejscowej ludności - patrz [2J] str. 95. Warto tu 

dodać że charakterystycznym dla wspomnianej choroby z regionu tunguskiego był zanik 

odporności immunologicznej, t.j. symptom występujący również przy tajemniczej chorobie 

zwanej grypa Tapanui, której liczne przypadki rejestrowane są wśród lokalnej ludności z 

okolic krateru Tapanui (patrz podrozdział C8.2); 

- ranki na skórze reniferów hodowanych przez Tungusów - patrz [2J] str. 95 i 110; 

oraz

J-199 

- sterylizację powalonych drzew i ich następne skażenie grzybnią - patrz [2J] str. 

110. Istotne znaczenie tego skażenia polega na tym, że występuje ono także w miejscach 

lądowania UFO, w których silne pole magnetyczne tych statków spowodowało sterylizację 

gleby; 

- indukcyjne nadtopienie przedmiotów metalowych obecnych w pobliżu miejsca 

eksplozji (np. samowary, naczynia metalowe, stojadła, metalowe fragmenty uprzęży, a 

nawet metalowe części garderoby) - patrz [2J] str. 105. Nadtopienie to potwierdzało więc 

magnetyczny charakter owej fali. 

Chociaż natura owego promieniowania formalnie nie została ustalona, wszystkie 

dane wskazują iż stanowiło ono ów "magnetyczny błysk", jaki musiał wystąpić w chwili 

dezintegracji pędników wehikułu UFO. 


eksplodujące UFO. 

#C1. Kumulacyjny charakter eksplozji. Oba miejsca dowodzą kumulacyjnego 

(ukierunkowanego) charakteru eksplozji. W przypadku tunguskiej tylko bowiem taka 

eksplozja mogła spowodować trójkątny zarys obszaru powalonych drzew (patrz też [2J] str. 

126). 

#C2. Uformowanie trójkątnej strefy zniszczenia. W obu eksplozjach obszar 

zniszczenia przyjmuje kształt zbliżony do trójkąta lub "motyla" (należy tu podkreślić, iż 

każdy naturalny czynnik ukształtowałby taki obszar w formę koła lub elipsy). Z uwagi na 

niedawne wystąpienie eksplozji tunguskiej, ustalenie dla niej kształtu strefy powalonych 

drzew, mogło odbyć się z znaczną precyzją. Ustalony kształt tej strefy zilustrowany został 

na rysunku C6. 


(północ/południe). W obu lokacjach oś główna obszaru zniszczenia leży na południku 

magnetycznym. W eksplozji tunguskiej oś ta pokrywa się z kierunkiem północ/południe 

magnetyczne z roku 1908 - patrz rysunek C6. Równocześnie liczni naoczni świadkowie 

informowali o zachodnim kursie obiektu tunguskiego tuż przed jego eksplodowaniem - patrz 

[2J] str. 132. Powyższe oznacza, iż oś zniszczenia jest w Tunguskiej położona w sposób 

przeciwstawny do spodziewanego przy upadku ciała niebieskiego. 

Finalnym dowodem weryfikującym pochodzenie ekspolozji Tunguskiej od wehikułu 

UFO byłoby znalezienie raportu naocznego świadka, stwierdzającego iż lecący obiekt 

odchylony był od pionowej orientacji (czyli posiadał zorientowanie adoptujące go do 

lokalnego przebiegu linii sił pola magnetycznego Ziemi). Taki właśnie raport istnieje. W 

1965 roku udzielił go ekspedycji W.E. Pape niejaki Inleszyn N.I. z Niepy twierdząc, że przed 

eksplozją widział on obiekt w kształcie snopa zbożowego lecącego w zorientowaniu 

ukośnym i sypiącego iskrami. Raport ten został dodatkowo wzmocniony badaniami 

modelowymi które wykazały, że eksplodowanie podłużnego pręta z materiału 

wybuchowego, nachylonego skośnie ponad powierzchnią makiety (pod kątem 30 do 

poziomu) oraz ustawionego na odpowiedniku 6-8 km wysokości w płaszczyźnie leżącej 

wzdłuż azymutu 115 , daje najwierniejszą zgodność ułożenia modeli powalonych drzew do 

obrazu istniejącego na miejscu rzeczywistej katastrofy (patrz [2J1] str. 101; oraz [4J1] 

Lucjan Znicz: "Goście z Kosmosu: Katastrofa Tunguska, Trójkąt Bermudzki, Obce ślady", 

K.A.W., Gdańsk 1987, ISBN 83-03-0001-X, strona 25). 

#C4. Obecność odłamków konstrukcji wehikułu. W zasięgu opadów z obu eksplozji 

znajdowane są niezwykłe fragmenty metalowe, które mogą być interpretowane jako 

odłamki statku kosmicznego. W pobliżu miejsca eksplozji tunguskiej, lokalny hodowca 

reniferów (Tungus) informował o znalezieniu małego odłamka wypolerowanej płytki, 

"jaśniejszej od ostrza noża i przypominającej kolor srebrnej monety" - patrz [4J] strona 80. 

Także magnetytowy trinitite, którego globulinki w wielkich ilościach zaścielają glebę z 

Tunguskiej, prawdopodobnie również stanowi pozostałość rozerwanej na maleńkie strzępy 

lub odparowanej konstrukcji statku kosmicznego. Nie można też wykluczać, że fragment

J-200 

cylindra w jakim osadzony był pędnik UFO, znaleziony na brzegu syberyjskiej rzeki Ważka i 

opisany w podrozdziale O5.5. monografii [1/4], również jest jednym z fragmentów wehikułu 

UFO pozostałym po eksplozji Tapanui. 

#C5. Inteligentne manewry obserwowane przez naocznych świadków. W obu 

przypadkach naoczni świadkowie opisywali technologiczny wygląd eksplodującego obiektu. 

W przypadku eksplozji tunguskiej, kształt tego obiektu był opisywany jako przypominający 

cylindryczną tubę lub snop zboża (t.j. cygaro-kształtny kompleks latający UFO - porównaj 

rysunek F1), jarzącą się błękitno-biało, i pozostawiającą wielokolorowy ogon (patrz cytat z 

początka niniejszego rozdziału). Podobne wielokolorowe ogony są notowane podczas 

współczesnych obserwacji UFO. Dla przykładu był on obecny niedaleko Tunguskiej 

podczas słynnej obserwacji UFO nad Petrozavodskiem, ZSRR, mającej miejsce dnia 20 

września 1977 roku. Opis owej obserwacji jest zawarty w książce [5J1] Hilarego Evans'a, 

"The Evidence for UFOs" (The Aquarian Press, Wellingborough, Wielka Brytania, 1983, 

ISBN 0-85030-350-8), strona 134. Natomiast fotografia UFO z Petrozavodska, wyraźnie 

ukazująca ten ogon, jest publikowana w czasopiśmie OMNI, November 1980, Vol. 3, No 2, 

strona 32. 

Profesor Feliks Zigel ustalił także na podstawie raportów naocznych świadków, że w 

ostatniej fazie lotu obiekt Tunguski zwolnił do prędkości pod-dźwiękowej i zmienił kierunek 

lotu, zakreślając łuk o długości 600 kilometrów. To wskazuje iż obiekt ten posiadał 

inteligentne sterowanie, i że prawdopodobnie rozglądał się on za miejscem do lądowania. 


innych podobnych wehikułów. W okolicach obu miejsc eksplozji notowana jest zwiększona 

aktywność UFO. 

Istnieje hipoteza, że okresy szczególnego nasilania się obserwacji UFO pierwszej 

generacji (tzw. okresy "fal" UFO) na naszej planecie pokrywają się z okresami największej 

aktywności słonecznej (t.j. największej ilości plam na Słońcu). Powodem jest 

najprawdopodobniej, że w owym okresie dzieje się najwięcej wydarzeń na Ziemi jakie 

okupujący nas UFOnauci chcą dokładnie obserwować, manipulować i kontrolować. Rok 

1908 przypadał w środku takiej właśnie fali nasilonych obserwacji UFO (patrz strony 77-82 

w książce [6J1] Brinsley'a Le Poer Trench, "Mysterious visitors: the UFO story", Pan Book, 

London 1978, ISBN 0-330-24252-0). Niezwykłe latające maszyny obserwowane wówczas 

interpretowane były jako sterowce, ponieważ ich cygaro-kształtne kadłuby przypominały 

widzom publikowane w gazetach opisy sterowców. W 1908 roku takie błyskawicznie 

poruszające się sterowce obserwowane były w USA, Europie, a nawet Nowej Zelandii 

(Nowa Zelandia w tym czasie nie posiadała jeszcze ani jednego sterowca) - patrz [2J] str. 

26. Rok eksplozji tunguskiej był więc słynny z licznych obserwacji UFO następujących na 

całym świecie, kilka z których udokumentowanych zostało bezpośrednio w regionie 

tunguskim. Jedna z takich obserwacji prezentowana była nawet czytelnikom polskim w 

formie beletrystycznej, t.j. jako komiks [7J1] Jana Chmielewskiego "Ogień nad tajgą" (jak 

się twierdzi, oparty na faktach historycznych), wydany przez KAW Warszawa, 1982, 

Białostockie Zakłady Graficzne. Opisana jest w nim para zesłańców którzy w 1908 roku 

wybrali się na obejrzenie terenu eksplozji tunguskiej. Tam zaobserwowali oni 

cygaro-kształtny wehikuł latający który bombardował glebę wiązkami silnego światła. 

Ciekawe, że to spostrzeżenie zesłańców jest zgodne z podobną obserwacją opublikowaną 

w książce [8J1] J. Randles & P. Whetnall, "Alien Contact" (Neville Spearman, Ltd., Suffolk, 

England, 1981, ISBN 85435-444-1), w której załoga UFO objaśnia swe bombardowanie 

laserowe gruntu jako jedną z najefektywniejszych metod spektrograficznej analizy składu 

naszej gleby. 

Najbardziej znacząca obserwacja UFO w tunguskiej nastąpiła kilka godzin po 

eksplozji. W międzynarodowym TV programie "UFO Cover-up" transmitowanym na żywo 

dnia 15 października 1988 z Waszyngtonu D.C. za pośrednictwem satelity, Sergei 

Bulantsev, moskiewski komentator tego programu stwierdził, cytuję:

J-201 

"Najbardziej niezwykłym faktem na temat eksplozji tunguskiej jest iż, właściwie 

zostały zaobserwowane dwa obiekty, powiedziałbym dwa UFO. Pierwszy z nich widziano 

wcześnie rano. Obiekt ten eksplodował ponad tajgą tunguską. Drugi obiekt zaobserwowano 

po południu. Można by odnieść wrażenie, że ów drugi obiekt przybył w poszukiwaniu tego 

pierwszego." 


pędniki eksplodującego UFO. 

#D1. Telekinetyczna stymulacja organizmów żywych. Obie eksplozje spowodowały 

biologiczną stymulację otoczenia wskazującą na aktywność efektu telekinetycznego. W 

przypadku eksplozji tunguskiej stymulacja ta przejawiała się w następujący sposób: 

(a) Wystąpił tam niezwykle bujny wzrost roślinności, w niektórych przypadkach 

nawet 12-krotnie wyższy od normalnego - patrz: [2J] str. 110-111, [1J] str. 59-60, [2J1] str. 

110, [4J1] str. 24. Podobne efekty zwykle towarzyszą zwiększeniu radioaktywności 

otoczenia jednakże w Tunguskiej nie wykryto obecności izotopów radioaktywnych. Ze 

współczesnych obserwacji UFO drugiej generacji jest jednak już wiadomym, że działanie 

ich potężnego pola telekinetycznego powoduje czasowe zwiększanie intensyfikacji 

przyrostu roślin. Także dezintegracja pędników telekinetycznych UFO musiałaby 

spowodować silny "telekinetyczny błysk", który czasowo podwyższyłby poziom aktywności 

biologicznej naturalnego środowiska. Z drugiej strony wiadomym jest też, iż eksplozja 

jakiegokolwiek radioaktywnego materiału musiałaby trwale skazić teren izotopami 

promieniotwórczymi. Niektóre z tych izotopów, o bardziej długotrwałym okresie 

połowicznego rozpadu (np. bor, stront), powinny pozostawać wykrywalne nawet po wielu 

latach (porównaj Hirosimę, Newadę, Atol Bikini, itd.). Jeśli więc oba powyższe fakty 

odniesione zostaną do eksplozji tunguskiej, oczywistym się staje, że zaistniały tam bujny 

wzrost roślinności wskazuje na eksplozję pędników telekinetycznych jako źródła 

"telekinetycznego błysku" powodującego biologiczną stymulację otoczenia, równocześnie 

zaś nie może on być objaśniony innymi przyczynami (np. eksplozją nuklearną). 

(b) Liczne mutacje (zmiany genetyczne) roślinności wykryte zostały na miejscu 

eksplozji tunguskiej - patrz [1J] str. 60-61, [2J1] str. 110, [4J1] str. 24. Owe mutacje 

świadczą o długotrwałej telekinetycznej stymulacji otoczenia. 

#D2. Wywoływanie w substancjach procesów i zjawisk towarzyszacych efektowi 

telekinetycznemu. Przykładem takich substancji może być napowierzchniowe "złote runo" 

znalezione także na obszarze eksplozji tunguskiej - patrz podrozdział C10. 



#E1. Pojawienie się zwierząt dawno wymarłych. Autor dotychczas nie spotkał się z 

żadną wzmianką literaturową która potwierdziłaby takie ich pojawienie się w samej 

tunguskiej. Niemniej w jakiejś odległości od tunguskiej zafalowania przestrzeni czasowej 

widocznie ciągle mają miejsce - bowiem przykładowo w jeziorze Brosno, niedaleko 

miasteczka Tver, około 400 kilometrów na północny-zachód od Moskwy, począwszy od 19 

wieku aż do czasów obecnych okresowo pojawia się iluzoryczny "serpent" (patrz opis tego 

stwora przytoczony w podrozdziale C7.3). 

#E2. Nasycenie otoczenia polem zaburzeń przestrzeni czasowej. Dotychczasowa 

literatura poświęcona eksplozji tunguskiej w sposób niemal zamierzony omija omówienie 

jakichkolwiek danych potwierdzających wystąpienie takich zakłóceń w miejscu tej eksplozji. 

Niemniej uważne przestudiowanie dostępnych opracowań ujawnia informacje przemycone 

pomiędzy wierszami jakie potwierdzają iż takie zakłócenia faktycznie tam wystąpiły. 

Przykładowo w książkach [1J] oraz [2J] wzmiankowani zostali "zabobonni Tungusi" 

zamieszkujący okolice terenów tej eksplozji, którzy zadeklarowali "tabu" dla objętego nią 

obszaru i uparcie odmawiali wejścia w ten region tajgi z powodu "złych duchów" 

wywołujących widzenia jakie tam ich prześladowały.

J-202 

W niedzielę dnia 4 listopada 2001 roku, o godzinie 19:30 do 20:30, kanał "Prime" 

telewizji nowozelandzkiej wyemitował angielski program dokumentarny [9J1] o eksplozji 

tunguskiej, noszący tytuł "The Day The Earth Got Hit". Pośród szerokiego materiału 

dowodowego jaki w owym programie był dyskutowany i ilustrowany, włączone były też 

informacje i ilustracje na temat boga tunguskich Ewenków zamieszkujących owe tereny. 

Bóg ten nazywany jest przez Ewenków "Andy", zaś jego liczne drewniane rzeźby 

poustawiane zostały w tunguskiej naokoło strefy zniszczenia. W omawianym programie 

pokazywano te rzeźby, zaś ich uderzająca cechą było, że ów bóg Andy wygląda dokładnie 

tak, jak dzisiejsi UFOlodzy ilustrują typowego UFOnautę (tzw. "szaraka"). Dla Ewenków bóg 

Andy jest bogiem ognia. Twierdzą oni, że w tuguskiej bóg ten dostał tak silnego ataku 

złości, że wybuchnał i spalił wszystko co tylko dookoła niego się znajdowało. Gdyby więc 

ktoś przetłumaczył owo wyjaśnienie "zabobonnych" Ewenków na dzisiejszy język, to podaje 

ono dokładnie to samo co niniejszy podrozdział - tj. że w tunguskiej eksplodował wehikuł 

UFO. 

* * * 

Mając więc na uwadze że niemal wszystkie atrybuty telekinetyczne i niektóre 

paranormalne ujawniają swoje działanie także i w miejscu eksplozji tunguskiej (aczkolwiek 

ze znacznie mniejszym natężeniem niż w Tapanui), oraz uwzględniając iż z uwagi na 

podobieństwo skutków eksplozji Tapanui i tunguskiej ich przyczyny mogły też były 

podobne, wolno przypuszczać że w tunguskiej również eksplodowało UFO wyższej 

generacji, t.j. najprawdopodobniej także trzeciej generacji zwanej wehikułem czasu, lub co 

najmniej drugiej generacji zwane wehikułem teleportacyjnym. (Oczywiście z powodów 

omówionych przy końcu podrozdziału F1, nasz ciągle niski poziom wiedzy o 

zaawansowanych zjawiskach magnetycznych narazie uniemożliwia aby całkowicie 

wykluczyć możliwość iż eksplodowało tam zwykłe UFO pierwszej generacji, i że to rozpad 

jego pędników m.in. zaindukował również niektóre zjawiska wyższego rzędu, t.j. zjawiska 

telekinetyczne i paranormalne.)

Rozdział K. 

K-203 

EKSPLOZJA UFO SPRZED 12 DO 13.5 TYSIĘCY LAT 

JAKA ZAISTNIAŁA W OKOLICACH RZEKI REN 

Motto tego rozdziału: "Gdybyśmy mogli zobaczyć Ziemię przed 13.5 tysięcy lat temu, nikt 

dzisiaj by jej nie rozpoznał." 

W podrozdziale C11.4 opisane były kamienie ceramiczne z Köln w Niemczech. 

Kamienie te otwierają zupełnie nowy rozdział badań miejsc eksplozji UFO. Są one bowiem 

fizycznym dowodem, że eksplozji takich nastąpiło w historii naszej planety znacznie więcej 

niż o tym nam obecnie wiadomo. Oprócz bowiem omawianych w tej monografii i 

stosunkowo dobrze już poznanych niedawnych wybuchów w Tapanui z 1178 roku (patrz 

opisy z rozdziałów C i H) i w tunguskiej z 1908 roku (porównaj jej opisy z rozdziału J), 

jeszcze jedna eksplozja UFO miała też miejsce na Ziemi kilkanaście tysięcy lat temu. 

Najprawdopodobniej nastąpiła ona niedaleko rzeki Ren, t.j. w miejscu jakie oddalone jest od 

rzeki Ren w zasięgu lotu kamieni cermicznych i opadów złota. 

Istnieje spory problem z dokładnym datowanem kiedy dokładnie owa eksplozja z 

okolic rzeki Ren miała miejsce. Wiele dzisiejszych publikacji datuje najróżniejsze efekty tej 

eksplozji (np. daty wyginięcia mamutów, daty zmiany klimatu, czy daty zakończenia epoki 

lodowej) na jakieś 10 do 12 tysięcy lat temu. Przy tym data najbardziej drastycznych zmian 

na Ziemi spowodowanych tą eksplozją najczęściej podawana jest jako mająca miejsce 

około 12 tysięcy lat temu. Tymczasem z badań UFO wiadomo, że jakieś 13.5 tysiąca lat 

temu miała miejsce niezwykle niszczycielska wojna pomiędzy dwoma różnymi odłamami 

okupujących Ziemię UFOnautów - niektóre informacje na temat tej wojny i wywołanego 

przez nią zniszczenia zawarte są w traktacie [3B]. W wojnę tą wmieszana też została część 

ludności Ziemi, a ściślej główny ośrodek cywilizacyjny na Ziemi zajmujący wówczas 

Atlantydę. Na podstawie owej informacji o wojnie pomiędzy cywilizacjami, autor więc 

uważa, że omawiana tutaj eksplozja koło Renu była jedną z konsekwencji owej wojny i stąd 

miała miejsce jakieś 13.5 tysiąca lat temu. Natomiast podawana przez naszych naukowców 

liczba 12 000 lat temu, jego zdaniem wynika po prostu z niedokładności dzisiejszych metod 

datowania. Niemniej na obecnym etapie badań nie jest jeszcze istotne dokładne ustalenie 

kiedy eksplozja ta miała miejsce, a jedynie jest istotne aby wstępnie wykazać że faktycznie 

ona nastąpiła, oraz wstępnie oszacować jakie były jej następstwa dla Ziemi i dla ludzkości. 

Stąd dla uproszczenia, w większości powołań na ową eksplozję autor będzie używał 

podwójnego jej datowania, podając że miała ona miejsce gdzieś pomiędzy 12 do 13.5 

tysięcy lat temu (gdzie pierwsza liczba 12 tysięcy lat temu wywodzi się z ziemskich źródeł i 

badań, zaś druga liczba 13.5 tysiąca lat temu pochodzi z badań UFO). 

Warto tutaj też zwrócić uwagę, że zgodnie z ziemskimi danymi historycznymi i 

mitologicznymi, w czasach jakie często oceniane są na mające miejsce jakieś 12 tysięcy lat 

temu, miała nastąpić potężna eksplozja i zniszczenie mitycznej Atlantydy. Nie daje się więc 

wykluczyć, że kamienie ceramiczne z Kolonii są pierwszym konkretnym śladem 

materialnym potężnej eksplozji UFO jaka zniszczyła Atlantydę. Z badań nowozelandzkich 

wynika, że siła eksplozji UFO może wyrzucić te kamienie na ogromne odległości, sięgające 

nawet około tysiąca kilometrów. Stąd jest całkowicie realne, że eksplozja w mitycznej 

Atlantydzie mogła je rozproszyć aż do miejsc ich obecnego zalegania w dolinie Renu. 

Oczywiście aby to nastąpiło sama Atlantyda musiałaby się znajdować stosunkowo 

niedaleko owego regionu. Niestety Platon w swojej "Republice" traktującej m.in. o 

Atlantydzie nie zdefiniował wyraźnie gdzie była ona położona. Stąd znalezisko z Köln, 

razem z wynikami nowozelandzkich badań autora dotyczącymi dystrybucji i wzorców 

rozrzutu kamieni ceramicznych w odniesieniu do krateru Tapanui, dostarczyć mogą 

pierwszych wskazówek materialnych co do tego gdzie dokładnie szukać pozostałości

K-204 

mitycznej Atlantydy (patrz też artykuł "Beware Greeks Bearing Tips" z Newsweek, January 

12, 1998, str. 8, gdzie zawarto relację z ostatnich poszukiwań Atlantydy). 

Zdumiewającym uzupełnieniem dla znalezisk kamieni ceramicznych w dolinie Renu 

jest fakt byłego istnienia depozytów napowierzchniowego złota w korycie tej rzeki. Złoto z 

Renu prawie całkowicie zostało wyeksploatowane już w starożytności, aczkolwiek jego 

próbki zachowane do dzisiaj w kilku muzeach potwierdzają jego niezwykłe podobieństwo do 

złotego runa z Otago w Nowej Zelandii (patrz opis złota z Otago podany w podrozdziale 

C10). Przykładowo drobiny złota znajdowane w korycie rzeki Ren również posiadają kształt 

niewielkich kropelek, w które czasami wtopione są kryształki minerału krzemo-pochodnego. 

Jego doskonały opis wraz z kolorowymi zdjęciami kropelek, zawarty jest w artykule [1F] 

pióra David'a J. Mossman i Denis'a Leypold, "The Lore and Lure of Rhine Gold", Gold 

Bulletin and Gold Patent Digest (World Gold Council, 1, rue de la Rôtisserie, CH-1204 

Geneva, Switzerland), Volume 28, No. 3, 1995, strony 72 do 78. Ciekawe że również 

legendy wyjaśniające pochodzenie złota z Renu są niezwykle podobne do legend o 

"Ogniach Tamaatea" z Nowej Zelandii. Jedna z nich adaptowana została nawet przez 

Ryszarda Wagnera jako fabuła do jego opery "The Ring of the Nibelungs". Zgodnie z nimi 

złoto Renu wywodzi się z katastrofy "Valhalla" - t.j. pałacu (albo wehikułu) w którym 

zamieszkiwał Wotan i inni bogowie ("Valhalla" opisana jest też w książce [2F] pióra Alec'a 

MacLellan, "The Lost World of Agharti, The Mystery of Vril Power", Souvenir Press, London 

1982, ISBN 0-62521-7, gdzie zaprezentowano ją jako bazę dla wehikułów UFO). 

W podrozdziałach D2 i D3 zestawione są wyniki badań autora sugerujących, że 

eksplozja Tapanui z 1178 roku spowodowała nagłą i bardzo znaczącą zmianę klimatu 

naszej planety obejmującą swym zasięgiem wszystkie kontynenty. Zmiana ta 

spowodowała, między innymi, zamrożenie Grenlandii, odmrożenie Cieśniny Beringa, 

drastyczne ochłodzenie Nowej Zelandii, Polski, i Skandynawii, plus wiele innych poważnych 

efektów. W literaturze klimatologicznej, ochłodzenie regionu Północnego Atlantyku jakie 

nastąpiło w okresie tuż po eksplozji Tapanui, t.j. w latach od 1178 roku do około 1410 roku, 

nazywane jest nawet "Małą Epoką Lodową" (po angielsku "The Little Ice Age"). Jedną z 

rzucających się w oczy cech tego okresu jest, że występujące w nim zmiany klimatyczne 

układają się w bardzo wymowny wzór sugerujący przemieszczenie się (poślizg) skorupy 

ziemskiej wzdłuż południka magnetycznego przechodzącego przez Tapanui. Ów 

szczególny wzór zmian klimatycznych skłonił więc autora do wysunięcia teorii 

zaprezentowanej w podrozdziale D3, a stwierdzającej że eksplozja Tapanui pochyliła 

skorupę Ziemi o około 7 . 

Interesującym aspektem znaleziska kamieni ceramicznych koło Köln jest iż właśnie 

jakieś 13.5 do 12 tysięcy lat temu, kiedy kamienie te zdeponowane zostały w korycie Renu, 

na naszej planecie również zaistniała bardzo drastyczna zmiana klimatyczna. Jej zasięg 

także obejmował praktycznie wszystkie kontynenty. Właśnie wtedy, w Afryce, obecna 

Sachara zamieniła się z pulsującego życiem ogrodu w obecną pustynię. W Europie 

zakończyła się wtedy ostatnia długotrwała epoka lodowa na Ziemi (w literaturze nazywana 

"Quaternary Ice Age"), zaś lodowce zalegające ten kontynent aż po linię Londynu i 

Krakowa wycofały się do Skandynawii. Z kolei wycofanie się tych lodowców posiadało kilka 

odnotowalnych następstw, przykładowo przerwało ono pomost lodowy pomiędzy Europą i 

Ameryką Północną, który w owych czasach sprzed 13.5 tysięcy lat temu umożliwił kilku 

wędrownym szczepom białych Europejczyków przejście do Ameryki Północnej i zasiedlenie 

się na tamtym lądzie (a być może nawet powędrowanie dalej ku południowi i potem po 

innym pomoście lodowym dotarcie aż do Nowej Zelandii - patrz opisy jakie nastąpią), 

zmniejszyło ono napór na płytę kontynentu Europy i w rezultacie odblokowało Cieśninę 

Gilbraltarską (w legendach opisywaną jako Słupy Herkulesa) łącząc Morze Śródziemne z 

Atlantykiem, itp. Na Syberii stosunkowo łagodny klimat raptownie zastąpiony wówczas 

został ochłodzeniem, które przyszło tak nagle iż zamroziło ono żyjące tam mamuty razem z 

zawartością ich żołądków (zamrożone ciała tych mamutów od czasu do czasu znajdowane 

są tam i do dzisiaj). Lodowce wywołane tym ochłodzeniem skuły też Cieśninę Beringa i 

połączyły Azję z Ameryką Północną pomostem lodowym. Dzięki temu właśnie wtedy obie 

Ameryki zostały zaludnione Indianami przywędrowującymi do nich z Północnej Azji. 

Australia oddzieliła się wówczas od Nowej Gwinei z którą jeszcze przed jakimiś 13.5, a

K-205 

może 12, tysiącami lat temu połączona była w jeden ogromny masyw lądowy. 

Jednocześnie wnętrze kontynentu australijskiego z pełnej wody i roślinności urodzajnej 

krainy przemieniło się w obecną pustynię. Przykładowo liczne jeziora z pojezierza Willandra 

obejmującego m.in. jezioro Mungo zlokalizowane na głębokim południowo-zachodzie 

australijskiego stanu New South Wales, które grupowały na swoich brzegach jedne z 

najstarszych znanych na Ziemi osiedli ludzkich z licznymi grobowcami zawierającymi 

szczątki datowane sprzed 40 000 lat, wyschły właśnie jakieś 12 000 lat temu. Stare 

cywilizacje kwitnące tam bezustannie przez ponad 30 000 lat nagle wówczas upadły kiedy 

wyschnięcie tych jezior zamieniło życiodajne gleby pojezierza w obecną niemal martwą 

pustynię. Natomiast Nowa Zelandia właśnie jakieś 13.5 do 12 tysięcy lat temu utraciła 

przygniatający ją lodowiec i wyłoniła się spod obecnego poziomu morza jako trzy oddzielne 

wyspy. (Z badań geologicznych bezspornie wynika bowiem, że w czasach jakie oceniane 

są na jakieś 12 000 lat temu, t.j. przy końcu ostatniej epoki lodowej "Otira Glaciation", cała 

Nowa Zelandia pokryta była pojedyńczą czapą lodowcową podobną do tej jaka przykrywa 

dzisiejszą Antarktydę - patrz książka [3F] pióra Maxwell'a Gage, "An outline of N.Z. 

Geology", Whitcoulls Publishers, Christchurch, 1980, ISBN 0-7233-0602-8, strony 52 i 247. 

Z nieznanych nauce powodów, lodowiec ten jednak nagle wówczas stopniał, zaś 

zajmowany przez niego obszar wyłonił się jako trzy oddzielne wyspy, obecnie zwane 

Północną, Południową, oraz Wyspą Stewart'a.) 

Jeśli ktoś przeanalizuje charakter zmian klimatycznych jakie zaszły owe 13.5 do 12 

tysięcy lat temu, znowóż się okazuje że układają się one w uporządkowany wzór 

sugerujący przemieszczenie się skorupy naszej planety następujące wzdłuż ówczesnego 

południka magnetycznego, podobne do tego jakie nastąpiło w efekcie eksplozji Tapanui z 

1178 roku i opisane zostało w rozdziale D3 niniejszej monografii. Jednakże owo 

przemieszczenie skorupy Ziemi sprzed 13.5 do 12 tysięcy lat: 

(a) nastąpiło w kierunku odwrotnym do zaszłego po 1178 roku (t.j. w jego wyniku 

Europa i Afryka przesunęły się ku południu, zaś Syberia, Australia i Nowa Zelandia ku 

północy), 

(b) południk wzdłuż którego ono nastąpiło przebiegał nieco inaczej, bo właśnie przez 

ową mityczną Atlantydę położoną gdzieś w pobliżu wybrzeży Europy, 

(c) charakteryzowało się ono też znacznie większym kątem poślizgu skorupy naszej 

planety (prawdopodobnie aż od około 20 do 40 ) sugerującym co najmniej trzykrotnie 

większą energię tamtejszej eksplozji. 

Jednym z efektów ubocznych owej pradawnej eksplozji musiały być ogromne fale 

tsunami morskich zalewające wybrzeża skierowane ku poślizgowi, t.j. południowe wybrzeża 

Europy, Afryki i Bliskiego Wschodu, zaś północne wybrzeża Syberii, Australii, Nowej 

Zelandii i Oceanii. Ciekawe iż istnieje bogata mitologia dotycząca owych fal. W 

chrześcijańskiej i muzułmańskiej tradycji znana jest ona pod nazwą "Wielkiego Potopu" (np. 

patrz opisy Arki Noego). Ciekawostką mitologii tego potopu jest, że "bogowie" wiedzieli o 

jego bliskim nadejściu i stąd wybranym ludziom mogli kazać się do niego przygotować. To z 

kolei implikuje, że eksplozja na Atlantydzie przed owymi 13.5 do 12 tysiącami lat temu, 

podobnie zresztą jak eksplozja w Tapanui w 1178 roku, zostały zaplanowane i 

zrealizowane celowo przez okupujących Ziemię UFOnautów - po wyjaśnienie powodów 

tego celowego zniszczenia naszej planety patrz monografie [1/3], [1/2], [3/2] i [3]. 

K1. Pomosty lodowe pomiędzy Australią, Nową Zelandią i Patagonią w Ameryce 

Południowej 

Aczkolwiek nasza nauka nie rozważała dotychczas takiej możliwości, z powyższych 

analiz autora na temat generalnego wzoru w jaki układają się zmiany klimatyczne na Ziemi 

13.5 do 12 tysięcy lat temu, wyłania się niezwykle wymowny obraz. Obraz ten najlepiej jest 

wyrazić w postaci tezy roboczej niniejszego rozdziału stwierdzającej co następuje: "Przed 

stopnieniem lodowców w Europie i w Nowej Zelandii spowodowanym poślizgiem skorupy 

Ziemi jakieś 13.5 do 12 tysięcy lat temu, Europa połączona była stałym pomostem lodowym 

z Ameryką Północną, zaś Nowa Zelandia połączona była na stałe pomostem lodowym z

K-206 

Patagonią w Ameryce Południowej oraz okresowo (w czasie surowszych zim południowych) 

topniejącym pomostem lodowym z Australią i/lub Tasmanią". Jeśli teza ta jest zgodna z 

prawdą, oznacza to że ówcześni mieszkańcy wszystkich tych kontynentów i lądów mogli 

przechodzić suchą nogą pomiędzy Europą i Ameryką Północna oraz między Nową Zelandią 

i Ameryką Południową. W przypadkach co bardziej surowej południowej zimy zapewne 

okresowo mogli też przechodzić pomiędzy Nową Zelandią i Australią lub Tasmanią. Stąd 

nie zdziwiłoby autora gdyby kiedyś w Ameryce Południowej bezapelacyjnie potwierdzono 

istnienie szczepu krewniaków Aborygenów australijskich którzy zaludniali ten kontynent 

zajmując go stopniowo od południa, zaś w Ameryce Północnej krewniaków Europejczyków 

którzy zajmowali ten kontynent od Północy. Jeśli zaś ludy te zawędrować mogły aż tak 

daleko, nic nie stoi na przeszkodzie aby przemieścili się nawet dalej, tak że potomkowie 

Europejczyków osiągnęli kiedyś Nową Zelandię, zaś potomkowie Aborygenów 

Australijskich doszli aż do Europy i Afryki. 

Aby więc podsumować postulowaną w niniejszej rozprawie geologiczną sekwencję 

wydarzeń spowodowaną przez dwie omawiane w tej monografii eksplozje, t.j. sprzed 13.5 

do 12 tysięcy lat temu (nazwijmy ją eksplozją na Atlantydzie), oraz w roku 1178 AD 

(nazywaną tu eksplozją koło Tapanui), to sekwencja ta miała się jak następuje: 

- Do jakieś 13.5 a może 12 tysięcy lat temu układ kontynentów był taki, że cztery 

istniejące wówczas ośrodki cywilizacyjne, t.j. ten zajmujący dzisiejsze Indie, ów z 

dzisiejszego Egiptu, ośrodek na nieistniejącej obecnie Atlantydzie, oraz ośrodek cywilizacji 

z Ameryki środkowej i Andów Chilijskich, położone były w umiarkowanych strefach 

klimatycznych Ziemi. Jednocześnie ogromne czapy lodowe zalegające okolice biegunów 

Ziemi łączyły pomostami lodowymi Europe z Ameryką Północną, oraz Amerykę Południową 

(Patagonię) z Nową Zelandią i okresowo również z Tasmanią i Australią. Ponadto z powodu 

niższego niż obecnie poziomu wody w oceanach, Australia połączona też była wówczas 

lądem z Nową Gwineą, ta zaś łączyłą się z Indonezją i Półwyspem Malezyjskim. Natomiast 

cieśnina Beringa dzieliła kontynenty jak to czyni dzisiaj i zalana była szerokim ciepłym 

morzem o tempereturze dzisiejszego Morza Czarnego. 

- Eksplozja na Atlantydzie zaistniała jakieś 13.5 a może 12 tysięcy lat temu 

spowodowała ogromny poślizg skorupy Ziemi wynoszący aż około 20 do 40 . Poślizg ten 

miał miejsce wzdłuż południka przechodzącego w pobliżu wybrzeży Europy. W jego wyniku 

Europa przesunęła się ku południowi. Pozmieniał on też dawne położenia wszystkich 

innych kontynentów oraz pousuwał istniejące wówczas połączenia lodowe. Pomosty 

lodowe pomiędzy Europą i Ameryką Północną a także pomiędzy Patagonią i Nową 

Zelandią stopniały. Lądy te zostały więc poodzielane od siebie szerokimi oceanami. 

Natomiast Cieśnina Beringa cofnięta została ku północy i pokryła się lodem. W ten sposób 

powstał nowy pomost lodowy który połączył Syberię z Alaską. Pomost ten istniał aż do 

ponownych przesunięć kontynentów zaistniałych w efekcie eksplozji Tapanui, t.j. aż do 

krótko po roku 1178 AD. 

- Po eksplozji Tapanui z 1178 roku Cieśnina Beringa przesunięta została ponownie, 

tym razem ku południowi, zaś spinający ją pomost lodowy stopniał. Ostanie suche 

połączenie z kontynentami Ameryki zostało więc wówczas przerwane. Stan ten trwa do 

dzisiaj i zapewne istniał będzie aż do następnej eksplozji UFO nad planetą Ziemia. 

Oczywiście wsród dzisiejszych naukowców, szczególnie zaś geologów szkolonych 

głównie w zasadach i działaniach statyki, powyższa oparta na dynamice teza robocza 

zapewne wywoła wiele opozycji i ataków. Argumentowali oni prawdopodobnie będą że 

opór/tarcie skorupy Ziemi jest zbyt wielki aby jakakolwiek technicznie wywołana eksplozja 

zdołała spowodować jej poślizg/obrót (aczkolwiek jak dotychczas nikt nie zmierzył ani też 

nie obliczył dokładnych parametrów dynamicznego oporu skorupy - patrz temat #1 w 

załączniku Z2 do niniejszej monografii), że morza są zbyt głębokie aby uformować 

połączenie lodowe pomiędzy Europą i obecną Kanadą oraz Patagonią i Australią 

(aczkolwiek głębokość Morza Arktycznego wcale nie przeszkadza aby ciągle i dziś 

formować okresowe pomosty lodowe łączące Syberię z Grenlandią poprzez północny 

biegun Ziemi), że odległości pomiędzy dzisiejszymi lądami są zbyt duże aby podbiegunowe 

czapy lodowe mogły spinać kontynenty (aczkolwiek jeśli uznać możliwość uprzedniego 

rozprostowania dzisiejszych zafałdowań lądów tworzących obecne łańcuchy górskie oraz

K-207 

uznać ówczesne obniżenie poziomu dzisiejszych mórz, odległości te raptownie ulegną 

wymaganemu zmniejszeniu), itp. 

Niestety wielu dzisiejszych naukowców myśli o skorupie Ziemi wyłącznie w 

kategoriach statycznych dokonując na jej temat wielu niewypowiadanych głośno założeń 

upraszczających. Niektóre z tych założeń, gdyby ktoś sformułował je na piśmie, 

stwierdzałyby co następuje: 

(1') do dynamicznych warunków poślizgu skorupy Ziemi odnosi się dziejsza wiedza o 

statycznej skorupie, 

(2') dynamiczne warunki poślizgu skorupy Ziemi nie naruszają jej obecnie znanych 

statycznych atrybutów takich jak kształt poszczególnych kontynentów, grubość płyt 

kontynentalnych, rzeźba terenu, rozłożenie łańcuchów górskich, gęstość, sztywność 

skorupy, głębokość mórz, itp., 

(3') statyczna konfiguracja naszej planety przed poślizgiem i po jego zaistnieniu nie 

uległa zmianie (t.j. morza posiadały te same głębokości co obecnie, zarysy lądów były 

podobne, itp.). 

Tymczasem w warunkach dynamicznego poślizgu Ziemi opisywanego w niniejszej 

monografii, dla którego szybkości liniowe ruchu skorupy naszej planety przekraczały 

zapewne 100 kilometrów na godzinę, wszystko co wie na jej temat nasza dzisiejsza nauka 

całkowicie traci ważność. Przykładowo z innych niż geologia dziedzin nauki i techniki 

wiadomo że: 

(1") wiedza o statycznych zachowaniach obiektu (w tym wypadku skorupy Ziemi) 

traci ważność w odniesieniu do dynamicznych stanów tego samego obiektu - przykładowo 

struktura pancerza nie ustąpi przed statycznym/powolnym naciskiem pocisku, jednak ten 

sam pancerz uderzony szybkim pociskiem dynamicznie zachowuje się jak łatwo przenikalny 

płyn, 

(2") dynamiczny charakter poślizgu skorupy musi zmienić jej ukształtowanie i 

atrybuty (t.j. grubości, przebieg i zafałdowania skorupy przed poślizgiem oraz po nim byłyby 

więc zupełnie inne, jedne góry znikałyby z Ziemi inne zaś pojawiłyby się na niej, 

ukształtowanie dna mórz byłoby inne, prądy morskie i rzeki płynęłyby w innych miejscach i 

kierunkach, itp.), 

(3") wobec umiejscowienia biegunów Ziemi ponad morzami i wynikającego z tego 

uwięzienia znacznej ilości wody w lodowcach, konfiguracja lądów i mórz przed poślizgiem 

byłaby całkowicie inna niż dzisiejsza konfiguracja (t.j. kontynenty posiadałyby zupełnie 

odmienne kształty od dzisiejszych, odległości pomiędzy poszczególnymi lądami byłyby 

znacznie mniejsze, głębokości mórz i oceanów byłyby całkowicie inne, klimat byłby 

odmienny, itp.). 

Konkludując, nasza obecna wiedza o skorupie Ziemi jest jeszcze zbyt 

niekompetentna aby teoretycznie wypowiadać się co do niemożliwości zajścia jej 

dynamicznego poślizgu lub niemożności wystąpienia pomostów lodowych pomiędzy 

kontynentami. Stąd niemal jedyny sposób na zweryfikowanie prawdy tezy roboczej 

niniejszego podrozdziału wiedzie poprzez empiryczne sprawdzenie zgodności materiału 

dowodowego istniejącego na Ziemi z przewidywanymi teoretycznie rezultatami 

ewentualnego zaistnienia w przeszłości poślizgu skorupy i wystąpienia pomostów lodowych 

pomiędzy kontynentami. 

K2. Materiał dowodowy na istnienie pomostów lodowych przed poślizgiem skorupy 

Ziemi 13.5 tysiąca lat temu 

Na przekór istniejących przyzwyczajeń myślowych aby traktować wystąpienie 

poślizgów skorupy Ziemi i pomostów lodowych pomiędzy kontynentami jako zjawisk niemal 

niemożliwych do praktycznego wystąpienia, istnieje spory empiryczny materiał dowodowy 

jaki potwierdza poprawność tezy roboczej sformułowanej w podrozdziale K1. Wyliczmy 

teraz najbardziej reprezentacyjne przykłady tego materiału wywodzące się z Nowej Zelandii 

z jakimi autor zetknął się dotychczas:

K-208 

1. "Fantail". Nową Zelandię zamieszkuje maleńki ptaszek z wyglądu nieco podobny 

do miniaturki europejskiej sroki z ogromnym ogonem rozpościerającym się na kształt 

wachlarza. Lokalnie jest on zwany "fantail" (t.j. wachlarzyk), z uwagi na jego podobieństwo 

do niemal identycznego ptaszka zamieszkującego lasy europejskie. Znany jest tam od 

wieków, zaś legendy potwierdzają jego szerokie występowanie na tej wyspie już na 

początku przybycia tam Maorysów jakieś 1000 lat temu - przykładowo patrz legenda na 

temat "fantail i Hine-nui-o-Te-Po" z podrozdziału C7.2. Niezwykłością tego ptaszka jest, że - 

jak wykazują badania, nie jest on rodzimy dla Nowej Zelandii a już w swej obecnej formie 

(t.j. historycznie stosunkowo niedawno) musiał przybyć do niej z Australii. Jednak odległość 

pomiędzy Australią i Nową Zelandią jest na tyle duża iż fantail po prostu nie mógł jej 

pokonać w locie. To zaś oznacza iż w relatywnie niedalekiej przeszłości musiało istnieć 

jakieś połączenie stałe (przykładowo pomostem lodowym) pomiędzy obu tymi lądami. 

2. "Waitaha". Zgodnie z legendami, w chwili przybycia Maorysów do Nowej Zelandii, 

na wyspach tych zamieszkiwały już różne inne ludy (np. patrz podrozdział C7.2), m.in. rasa 

jasnoskórych i niebieskookich ludzi najczęściej zwanych "Waitaha nation". Legendy na 

temat tego ludu wspominane są w wielu opracowaniach - m.in. w omawianym poniżej 

artykule [1J2]. Jak z nich wynika ludzie Waitaha wyglądali jak potomkowie Europejczyków, 

zaś ich rasa miała żyć w Nowej Zelandii już przez wiele tysięcy lat. Jeśli więc jacyś 

potomkowie Europejczyków zdołali dotrzeć do Nowej Zelandii tysiące lat temu, niemal 

jedynym praktycznie możliwym sposobem ku temu musiało być ich przejście z Patagonii po 

opisywanym poprzednio pomoście lodowym (do Patagonii z kolei dotarliby oni z terenu 

dzisiejszej Kanady po lądzie, wcześniej zaś z Europy po moście lodowym rozciągającym 

się ponad 12 tysięcy lat temu od Europy do Kanady). Owo przybycie do Nowej Zelandii od 

wschodu białoskórego, niebieskookiego praojca ludu Waitaha potwierdzane jest zresztą 

niektórymi legendami. Legendy te wspominają także że czarnoskóra pramatka tego ludu 

przybyła z zachodu, być może po owym okresowym pomoście lodowym łączącym zimami 

Nową Zelandię z Australią lub Tasmanią. Lud Waitaha całkowicie zaniknął wkrótce po 

przybyciu Maorysów do Nowej Zelandii i na długo przed pojawieniem się tam dzisiejszych 

białych osadników. Jeśli wierzyć legendom, nie został on jednak zjedzony jak Moriori 

opisani w podrozdziale C7.2, a raczej genetycznie wtopił się w zalew rozmnażających się i 

krzyżujących z nim Maorysów. Sporo osobistości maoryskich wywodzi od niego swoje 

rodowody. Zgodnie więc z ich twierdzeniami, na długo przed przybyciem do Nowej Zelandii 

Abel'a Tasman'a w 1642 roku oraz Kapitana James'a Cook'a w 1770 roku, zamieszkujący 

te wyspy Maorysi nosili już znaczną domieszkę krwi europejskiej. To z kolei dostarcza 

potencjalnej podstawy do jednego ze sposobów genetycznego zweryfikowania tezy 

roboczej z podrozdziału K1 (patrz wyjaśnienie jakie nastąpi w punkcie 5 poniżej). 

Do powyższego warto też dodać, że nowozelandzcy Maorysi posiadają szereg 

mitów, z których część wywodzi się właśnie od ludu Waitaha, jakie wprost twierdzą iż przed 

czasami Maui (patrz podrozdział C7.2) istniał ogromny kontynent który łączył Nową 

Zelandię z Ameryką Południową. Obecna Nowa Zelandia ma stanowić resztki zachodniego 

wybrzeża owego pradawnego kontynentu. Niektórzy badacze mitologii ludu Waitaha wierzą 

nawet, że ów mitologiczny kontynent jest tym samym jaki w literaturze Zachodniej znany 

jest pod nazwą "Lemuria". Jednym z badaczy wyrażających taki właśnie pogląd jest Dr J. 

(Bob) Valkenburg (P.O. Box 39, TeKuiti, New Zealand). 

3. Nowozelandzka kukurydza. Przed przybyciem do Nowej Zelandii fali 

zamieszkujących ją dzisiaj białych osadników, Maorysi znali już i uprawiali kukurydzę. 

Zgodnie z ich dawnymi opowieściami jej nasiona przywiezione zostały z kontynentu 

obecnie znanego pod nazwą Ameryka Południowa. W jaki jednak sposób, tego maoryskie 

opowieści nie wyjaśniają (być może ponieważ zgodnie z zaprezentowanymi tutaj teoriami 

nasiona kilku Południowo-Amerykańskich roślin uprawnych (m.in. kukurydzę i ziemniaki) 

przywiezione zostały do Nowej Zelandii przez lud Waitaha nie zaś przez Maorysów). 

4. Nowozelandzkie ziemniaki (po maorysku nazywane "Riwai"). Poza Amerykami 

Nowa Zelandia jest najprawdopodobniej jedynym miejscem na Ziemi gdzie od 

niepamiętnych czasów rosły ziemniaki. Nawet najstarsze wykopaliska archeologiczne 

tamtego kraju napotykają na ich resztki, zaś dla pierwszej fali obecnych europejskich 

osadników przybyłych tam przy początku XIX wieku stanowiły one rezerwowe źródło

K-209 

żywności. Rodzime ziemniaki nowozelandzkie wyraźnie różnią się od nowoprzybyłych 

ziemniaków sprowadzonych tam stosunkowo niedawno z Europy. Są małe, wyglądają 

nieapetycznie, oraz zostawiają w ustach bardzo silny posmak szczypiący policzki i język 

(autor miał okazję je spróbować). Kiedyś znane były w sześciu smakowo dobitnie 

znamiennych odmianach o czterech kolorach: białym, żółtym, purpurowym i fioletowym. 

Najpopularniejsza z tych odmian, uprawiana do dzisiaj przez hobbystów, ma fioletowy kolor 

(zarówno ich skórka jak i masa jadalna) jakby gotowane były z ołówkiem atramentowym. 

Urastają jedynie do wielkości orzecha włoskiego, zaś przy jedzeniu w stanie ugotowanym 

posiadają bardzo silny szczypliwy smak jaki w ziemniaku z Europy pojawia się tylko kiedy 

wyrasta on na powierzchni gleby i kiedy jego skóra staje się fioletowa. Pod wieloma 

względami są więc bardzo podobne do odmiany "dzikich" (t.j. od dawna zdziczałych) 

ziemniaków rosnących do dzisiaj w Peru. Nic więc dziwnego, że po przybyciu do Nowej 

Zelandii białych osadników z własną, bardziej apetyczną (bo bezsmakową) i wydajną 

wersją ziemniaka z Europy, rodzime ziemniaki nowozelandzkie zostały wyparte z 

krajobrazu. Obecnie uprawiane są jedynie jako lokalna osobliwość i to tylko przez 

szczególnie oddanych hobbystów ważywników i naturalistów. Trzeba więc wyjątkowo 

wielkiego szczęścia aby je jeszcze napotkać. 

Problem z rodzimymi ziemniakami nowozelandzkimi, nad którym mieszkańcy 

tamtego kraju nie próbują nawet się zastanawiać, czy choćby tylko zdawać sobie z niego 

sprawę, jest że tak naprawdę to nie wiadomo skąd się one tam wzięły. Maorysi nie 

przyznają się do ich przywiezienia ze sobą kiedy zaludniali Nową Zelandię jakieś 1000 lat 

temu. Wszakże na swojej rodzimej wyspie "Hawiki" nie posiadali oni ziemniaków (posiadali 

tam jedynie "kumara" czyli roślinę niesłusznie nazywaną "słodkimi ziemniakami", której 

korzenie mają jednak więcej wspólnego z burakami niż z ziemniakami). Jedynym więc 

wytłumaczeniem dla przybycia ziemniaków do Nowej Zelandii jest że przyniesione one tam 

zostały bezpośrednio z Ameryki Południowej po omawianym tutaj pomoście lodowym. 

Przyniesienia tego zapewne dokonali zapobiegliwi członkowie ludu "Waitaha" kiedy ponad 

12 czy 13.5 tysiąca lat temu wędrowali oni z Europy, poprzez Amerykę Południową, aż do 

obecnej Nowej Zelandii. Trochę więc szkoda, że ziemniaki tak szybko poddają się 

rozkładowi. W przeciwnym wypadku autor gotów byłby się założyć, że gdzieś w Nowej 

Zelandii do dzisiaj mogły przetrwać pozostałości ziemniaków które wyrastały tam ponad 12 

tysięcy lat temu. 

5. Nowozelandzka miniaturowa osa. W lipcu 2001 roku w Nowej Zelandii wybuchła 

sensacja. W lasach Wyspy Północnej tego kraju znaleziono maleńką osę bezżądłową, o 

wymiarach jedynie około 1.5 milimetra. Jest ona nazywana po Maorysku "maaminga". 

Wiadomo o niej, że żyła już na Ziemi miliony lat temu w czasach kiedy dinozaury ciągle 

biegały po naszych kontynentach. Jej krótki opis zawarty jest m.in. w artykule "Ancient NZ 

stingless wasp has entomologists buzzing", opublikowanym na stronie 7 nowozelandzkiej 

gazety "The Dominion", wydanie z soboty, 7 lipca 2001 roku. Interesującym szczegółem 

owej osy jest, że jest ona bardzo podobna do podobnie miniaturowych bezżądłowych 

pszczół jakie do dzisiaj żyją w dżunglach Ameryki Południowej. Wprawdzie, jak narazie, 

krewniacy owej nowozelandzkiej osy nie znalezieni jeszcze zostali w Ameryce, ani 

krewniacy owych miniaturowych pszczółek z Ameryki nie znalezieni zostali w Nowej 

Zelandii, niemniej już sam fakt, że posiadają one owe owe cechy wspólne sugeruje, że 

kiedyś oba owe lądy były połączone w jeden masyw i zamieszkiwane przez owe 

miniaturowy wersje bezżądłowych pszczół i os. 

6. Iguany z Fiji i ich pokrewieństwo z iguanami z Ameryki centralnej. Fiji jest to zbiór 

wysp, które podobnie jak Nowa Zelandia, kiedyś wchodziły w skład ogromnego kontynentu, 

jaki niektórzy nazywają Lemuria. Na wybrzeżu owego kontynentu Lemurii, żyły kiedyś 

rozdzaje jakby jaszczurów, jakie obecnie nazywane są "iguana". Po tym jak Lemuria 

zniknęła pod wodą, iguany przetrwały jedynie w tych miejscach naszej planety, które kiedyś 

należały do byłego kontynentu Lemurii. Jednym z tych miejsc są wyspy Fiji. Innym zaś 

wybrzeża Ameryki centralnej. Iguany z Fiji są też spokrewnione z iguanami z wybrzeży 

Ameryki centralnej. Pomiędzy Fiji i wybrzeżami Ameryki centralnej, zawarte są dziesiatki 

tysiecy kilometrów otwartego ocenanu, jakiego owe iguany nie byłyby w stanie przepłynąć. 

Nie ma tam też żadnego innego lądu, jaki byłby zamieszkiwany przez owe stworzenia.

K-210 

Jedynym więc wytłumaczeniem, dlaczego iguany z Fiji są spokrewnione z iguanami z 

Ameryki centralnej, to że istniał kiedyś kontynent Lemurii, oraz że zaistniała kiedyś 

opisywana tutaj eksplozja. 

7. Kamienne mury z Kaimanawa. W maju 1996 roku w Nowej Zelandii wybuchła 

sensacja. W leśnym parku narodowym nazywanym "Kaimanawa Forest Park" a 

zlokalizowanym na Wyspie Północnej Nowej Zelandii niedaleko od miejscowości Taupo 

znalezione zostały starożytne mury kamienne jakich wiek oszacowano na co najmniej 2000 

lat. Mury składają się z ogromnych prostokątnych bloków kamienia precyzyjnie 

dopasowanych do siebie. Zdjęcia tych murów ujawniają ich niezwykłe podobieństwo do 

tych znajdowanych w Ameryce Centralnej i Południowej a uważanych za zbudowane przez 

Inków i Majów. Opisy i zdjęcie murów z Kaimanawa zawarte są m.in. w artykule [1J2] pióra 

Geoff'a Chapple zatytułowanym "Megalith mystery" a opublikowanym na stronach 28 do 29 

nowozelandzkiego tygodnika Listener, wydanie z dnia 4 maja 1996 roku. Niestety, zgodnie 

z obecną oficjalną wiedzą około 2000 lat temu Nowa Zelandia miała pozostawać 

niezamieszkała przez ludzi. Natomiast przybyli do niej jakieś 1000 lat temu Maorysi nie 

umieli przecież budować kamiennych murów. Bez więc uznania istnienia omawianego tutaj 

stałego połączenia lodowego pomiędzy Nową Zelandią i Patagonią, umożliwiającego 

przejście do Nowej Zelandii wysoko-cywilizowanych budowniczych z Ameryki Południowej 

lub z Europy, zbudowanie tych kamiennych murów nie daje się wytłumaczyć naukowo. Być 

więc może iż ta niemożliwość ich wyjaśnienia na bazie dzisiejszej wiedzy wskazuje 

dlaczego szczegółowe badania murów z Kaimanawa zostały wstrzymane, zaś ich istnienie 

wyjaśniono oficjalnie jako "spowodowane przez naturę". Wszakże publikacje które negują 

technologiczne pochodzenie owych murów i w ten sposób efektywnie ucinają dalsze nimi 

zainteresowanie społeczeństwa nowozelandzkiego (np. patrz artykuł [2J2] "Wall 'natural 

phenomenon'" opublikowany w Otago Daily Times, wydanie z dnia 3 maja 1996 roku, 

strona 3) głównie prezentują listę autorytetów postulujących ich naturalne pochodzenie, 

niemal zupełnie zapominając przytoczyć naukowe podstawy dla końcowego wniosku tych 

luminarzy. Czytając te publikacje nieodparcie nasuwa się pytanie czy owo autorytatywne 

negowanie technologicznego pochodzenia murów z Kaimanawa faktycznie oparte jest na 

dogłębnych i wiarygodnych badaniach, czy też stanowi jedynie kolejny przejaw 

zamanipulowania przez naszych kosmicznych okupantów - jak to opisano w podrozdziale 

O1, następującemu zgodnie z zasadą z rozdziału M, że "gdy zachodzi kolizja pomiędzy 

faktami i wmanipulowanymi nam przez UFOnautów poglądami, bezpieczniej i wygodniej 

pogrzebaniu poddać fakty niż poglądy". 

Do czasu pisania niniejszego paragrafu w połowie 1999 roku autor ciągle nie miał 

okazji aby osobiście zobaczyć mury z Kaimanawa. Ich oglądnięcie wymagałoby bowiem 

zorganizowania prywatnej ekspedycji w głąb dziewiczych lasów nowozelandzkich, co jest 

przedsięwzięciem absorbującym sporą ilość własnego czasu i funduszów na jakich 

wygospodarowanie autor nie mógł sobie pozwolić. Ponadto, jak słyszał, rząd 

nowozelandzki zabronił udawania się do rejonu w jakim mur ten się znajduje, szczególnie 

zaś podobno niechętnbie widzi tam naukowców spoza Nowej Zelandii, jako że mają oni 

tendencję zwracania uwagi opinii publicznej na różne ambarasujące Nowozelandczyków 

sprawy. Stąd o istnieniu i wyglądzie owych murów dotychczas wiedział on jedynie ze zdjęć i 

opisów publikowanych w w/w artykule [1J2], oraz z opowiadań i plotek krążących na ich 

temat w Nowej Zelandii. Jakiś czas temu jednak dokładnie oglądnął je jego przyjaciel, Dr J. 

(Bob) Valkenburg, który poprzednio osobiście dokonywał też badań podobnych murów w 

Ameryce Południowej. Oto jak w swoim liście do autora datowanym 28 maja 1997 roku, 

Bob opisuje mury z Kaimanawa, cytuję: "Wybraliśmy się tam z Krzysztofem, Gretą, i 

Filipem. Starożytna budowla nieco mniejsza od tych które oglądałem w Peru - uformowana 

na kształt niewielkiej, zakrzywionej ściany. Bloki kamienne nie były całkowicie prostokątne, 

jednak zawsze przystający do nich blok posiadał dokładnie odpowiadający im kąt, co 

czyniło je przylegającymi do siebie doskonale. Wschodni koniec posiadał dwie KOLUMNY, 

zaś obok wschodniego końca, na prawo od niego - widniała część POMOSTU wejściowego 

(nadproża), sprawiając wrażenie że skonfrontowani zostaliśmy z odkryciem 

STAROŻYTNEJ ŚWIĄTYNI! Cały obszar porośnięty jest gęstym, głęboko zakorzenionym 

lasem a jedynie (na szczęście) wolna pozostaje wąska leśna droga dojazdowa. Mamy więc

K-211 

tu do czynienia z jeszcze jednym, dla wielu ludzi wysoce ambarasującym problemem kolizji 

datowań. Barry Brailsford odwiedził to miejsce w dzień po nas, ponieważ w czasie naszej 

wizyty był zajęty. W swoim wywiadzie do telewizji i artykule do gazet stwierdzał, że ściana 

ta była nie mniej niż 2000 lat stara. Miał z tego powodu zaciętą sprzeczkę z jakimś 

archeologiem z USA który twierdził że ściana jest znacznie młodsza! Tydzień później 

mieliśmy spotkanie z Barrym w lasach Pureora. Dyskutowałem z nim ten wiek i 

powiedziałem do Barry'ego "jeśli chodzi o moją znajomość przedmiotu i odczucie, to 

mógłbyś łatwo dodać jedno zero do twojego wieku 2000 lat". Barry przyłożył rękę do ust 

przy swojej brodzie i powiedział szepczącym, czystym głosem, "to jest dokładnie co i ja 

myślałem, jednak nie powiedziałem im tego jak narazie". Jeśli znajdę na czas artykuł 

Barry'ego z gazety jeszcze przed wysyłką tego listu, wtedy go załączę, w przeciwnym 

wypadku przyślę go w oddzielnym liście." (W oryginale angielskojęzycznym: "We went 

there with Chris, Greta and Phillip. Megalith slightly smaller than I has seen them in Peru - 

forming a slight, curved Wall. The blocks were not Quite square, but than the adjoining 

block had the exact complement angle, which made a perfect fitting. The eastern end 

showed two PILLARS, and next to the eastern pillar, the right hand closing - part of a 

LINTEL, giving the impression, we have possibly to cope with the discovery of an AGES 

OLD TEMPLE! The whole area is overgrown with thick, heavy rooted bush and only (lucky) 

a narrow rough bush access road. We are dealing here with another, to many people, 

embarrassing time-problem! Barry Brailsford was there the day after we had been, he was 

otherwise engaged. In an article on TV and newspapers he had stated, this Wall was not 

less than 2000 years old. Big argument with some Archaeologist from the USA, who stated, 

the wall was much younger! We had a meeting a week later in Pureora Forest, with Barry. I 

discussed this with him and said to Barry "as far as I see and feel it, you could easily add 

another zero to your figure of 2000". Barry put his hand up in front of his beard, and said in 

a whispering, clear voice, "that is what I thought as well, but I have not told them that yet!". 

If I find Barry's newspaper article in time before the post, I will enclose it, otherwise I will 

send it by separate post."). 

8. Linia genetyczna u niektórych Maorysów. Jak wykazują dotychczasowe badania 

genetyczne różnych ludów południowego Pacyfiku opisane np. w artykule [3J2] Ann'y 

Gibbons, "Genes Point to a New Identity for Pacific Pioneers" (Science, vol. 263, 7 January 

1994, str. 32 i 33), u około 5% Maorysów z Nowej Zelandii struktura ich DNA wykazuje 

obecność linii genetycznej charakterystycznej dla Europejczyków lub Aborygenów z 

Australii. Fakt istnienia u niektórych z nich takiej linii udowadnia ich mieszanie się w 

przeszłości z innymi rasami a więc podpiera możliwość istnienia opisywanego tutaj 

pomostu lodowego pomiędzy Ameryką Południową, Nową Zelandią i Australią. Ciekawe że 

badania DNA pozyskanego archeologicznie (niestety ciągle jeszcze niekompletne i 

przypadkowe) sugerują iż w dawnych czasach - t.j. co najmniej około 1500 lat temu lub 

dawniej, obszar południowego Pacyfiku zamieszkiwany był wyłącznie przez ludzi 

posiadających linię swego DNA charakterystyczną dla Europejczyków lub Aborygenów. 

Ponieważ obie te rasy (t.j. ani Europejczycy, ani Aborygeni z Australii) nie dopracowały się 

wówczas umiejętności żeglowania po ogromnym oceanie, niemal że jedynym sposobem ich 

rozprzestrzenienia się w owym czasie w rejonie południowego Pacyfiku byłby omawiany 

tutaj pomost lodowy. 

9. Starożytny szczur. Miesiąc wcześniej niż nastąpiło ujawnienie istnienia murów z 

Kaimanawa, naukowiec Richard Holdaway z Christchurch w Nowej Zelandii obwieścił że 

odkrył 2000-letni szkielet polinezyjskiego szczura "kiore". Szczur ten nie jest rodzimy dla 

Nowej Zelandii i musiał tam przybyć z jakiegoś innego lądu. Oficjalnie uważa się, że 

przywieziony on został do Nowej Zelandii przez Maorysów, czyli nie dawniej niż jakieś 1000 

lat temu. Istnienie jego szkieletu starszego niż data przybycia Maorysów oznacza więc że 

ktoś przytransportował go do Nowej Zelandii znacznie wcześniej, lub że ląd ten miał suche 

połączenie z innymi lądami. Na temat owego starożytnego szkieletu "kiore" pisze również 

w/w artykuł [1J2]. Oczywiście bez względu na to jak wymowne nie byłyby dowody, jeśli tylko 

wybiegają one przeciwko temu w co powszechnie się wierzy, większość naukowców 

nowozelandzkich z góry będzie to ignorowała. Wszakże adoptowana przez nich filozofia 

"tumiwisizmu" sugeruje, aby "ignorować wszystko co tylko się da, jako że ignorowanie nie

K-212 

naraża ciepłej posadki, wygodnego życia, dobrych zarobków, i pretendowania że się jest 

autorytetem; natomiast dociekanie prawdy zawsze wymaga aby się wypinać, ryzykować, 

tracić popularność, i zaprzepaszczać szansę na życie w spokoju i wygodzie". 

10. Korowai (t.j. maoryski odpowiednik dla "korony") - a ściślej biały nieszczekający 

pies z którego skóry korowai było wykonywane. Maoryscy dostojnicy o godności zbliżonej 

do tej naszych królów i książąt przywdziewali rodzaj peleryny lub płaszcza stanowiącego 

znak ich pozycji i autorytetu, nazywanego w ich języku "korowai" (słowo to wymawia się 

stosunkowo podobnie jak nasze słowo "korona"). Oryginalnie korowai wykonywane było ze 

skóry białego nowozelandzkiego psa który nie potrafił szczekać (wszystkie inne psy z lądów 

i wysp otaczających Nową Zelandię szczekają, włączając w to australijskiego "dingo" który 

potrafi szczekać po udomowieniu). Dopiero później zaczęło ono też być wykonywane z piór 

żyjącego w Nowej Zelandii ptaka Kiwi. Przyczyną dla której korowai jest kolejnym dowodem 

na istnienie omawianych tutaj pomostów lodowych jest pies, skóra którego oryginalnie 

używana była do jego wyrobu. Pochodził on bowiem z Arktyki. Był on pobratymcem białego 

wilka arktycznego który przed 12000 laty, t.j. w czasach ostatniej epoki lodowej, żył na 

zlodowaciałych obszarach dzisiejszej Ameryki Północnej i Europy, włączając w to tereny 

dzisiejszej Polski. Potomkowie tego białego wilka ciągle żyją do dzisiaj w kilku szczególnie 

odludnych zakątkach Arktyki. W Europie wilk ten został udomowiony. To właśnie 

wywodzący się z niego biały, nieszczekający pies był przecież ulubionym tropicielem 

zwierzyny dla naszych Piastów. Jeśli wierzyć ciekawostkom przekazywanym klasie autora 

przez jego ulubioną nauczycielkę historii, Panią Hass z I Liceum Ogólnokształcącego w 

Miliczu, ów biały nieszczekający pies ciągle używany był podczas słynnych polowań 

poprzedzających bitwę pod Grunwaldem z 1410 roku. Potem został stopniowo wyparty z 

użycia przez szczekającego psa przybywającego do Polski z Południa. Powyższe ujawnia, 

że tego charakterystycznego białego psa ktoś musiał przeprowadzić z Północnej Europy 

(np. Polski) aż do Nowej Zelandii. Przeprowadzenia tego zapewne dokonali przedstawiciele 

ludu Waitaha, kiedy ponad 12 000 lat temu po istniejących wówczas pomostach lodowych 

stopniowo wędrowali oni z terenów obecnej Polski aż do terenów Nowej Zelandii. Przy 

okazji omawiania "korowai" warto też odnotować związane z nim polskie akcenty. Pierwszy 

to podobieństwo jego nazwy do polskiego słowa "korona" (bez wdawania się w dysputy kto 

zapożyczył to słowo od kogo - jako że rzeczywistość w tym zakresie może być zupełnie 

odwrotna do wierzeń luminarzy nauki). Otóż w żadnym z języków ludów bezpośrednio 

otaczających Nową Zelandię symbol władzy i autorytetu jaki u nas tradycyjnie wyraża się 

słowem "korona" jest tam również wyrażany podobnie brzmiącym słowem. Przykładowo po 

japońsku wymawia go się "kanmudi", po koreańsku - "Whang-Guan", po chińsku (dialekt 

mandaryński) - "Huan Kwan", w języku malezyjskim - "mahkota", po arabsku obecnie - "iklil" 

poprzednio "taji", w kiswahili (Kenia) - "taji", w kisii (też Kenia) - "egutwa", itp. Wygląda to 

niemal tak, jakby ktoś wywodzący się z Północnej Europy (np. pra-przodek dzisiejszych 

Polaków) przyniósł tradycję tego słowa ze sobą, tyle że potem przeniósł je na dostępny 

lokalnie w Nowej Zelandii symbol władzy. Drugi polski akcent to że "korowai" faktycznie 

używane też było przez Polaków. W Polsce przyjmowało ono formę futra sobolowego jakie 

kiedyś na znak władzy i autorytetu przywdziewali polscy dostojnicy (autor nie pamięta 

staropolskiej nazwy dla owej sobolej peleryny). Jednym z ostatnich takich dostojników 

jakiego autor wyraźnie pamięta ubranego w tą pelerynę, to nasz marszałek i później król, 

Jan III Sobieski. Ciekawe że nasze "korowai" również było białe, jako że sobole mają białe 

futerko przyozdobione jedynie niewielkimi ciemnymi cętkami. Wygląda to niemal tak jakby 

nasza kultura wywodziła się z tych samych źródeł co maoryska. 

11. Najróżniejsze mity nowozelandzkie. Mity te wprost stwierdzają, że tam gdzie 

obecnie istnieje Nowa Zelandia, kiedyś istniało jedynie oblodzone morze oraz wystające w 

lodów wierzchołki gór. Dopiero w czasach kiedy żył mityczny Maui, Nowa Zelandia zaczęła 

wyłaniać się z owego morza - patrz opis legendy o Maui który złowił Wyspę Północną na 

haczyk z kości szczękowej - przytoczony w podrozdziale C7.2. Istnieje jeszcze jedna 

legenda na temat Maui, jaka wskazuje że w czasach olbrzyma Maui miał miejsce wyraźny 

poślizg skorupy Ziemi jakiego konsekwencją było m.in. stopienie pomostu lodowego 

pomiędzy Nową Zelandią i Patagonią oraz wyłonienie się samej Nowej Zelandii z 

przygniatającego ją lodowca. Legenda ta opisana jest w encyklopedii [4J2] o danych:

K-213 

Gordon McLauchlan, editor, "Bateman New Zealand Encyclopedia", David Bateman, 

Auckland, 1995, ISBN 1-90861-021-1, 663 pages, HC. Na stronie 380 tej encyklopedii, pod 

hasłem "Maui" zawarta jest następująca legenda, cytuję jej fragment. "W czasach kiedy 

słońce zwykło przemykać się po niebie w króciutkich okresach światła dziennego, Maui, 

wspomożony przez swoich braci, podszedł je jednego ranka kiedy zbliżało się do 

horyzontu, i za pomocą swojej magicznej kości szczękowej, uderzył je tak mocno że 

obecnie może ono jedynie kuśtykać wolno po nieboskłonie." (W oryginale 

angielskojęzycznym: "In times when the sun used to scud across the sky in brief periods of 

daylight, Maui, helped by his brothers, snared it one morning as it came over the horizon 

and, with his magic jawbone, hit it so hard it can now only limp slowly across the sky.") Jeśli 

zinterpretować tą legendą za pomocą dzisiejszego języka, to stwierdza ona że kiedyś 

istniały czasy gdy Nowa Zelandia położona była tak blisko bieguna Ziemi że miało na niej 

miejsce zjawisko "nocy polarnej" - t.j. okresu czasu kiedy słońce przez pół roku nie 

pojawiało się wogóle nad tym lądem, potem zaś zaczynało się pojawiać na bardzo krótkie 

okresy czasu. W czasie trawania jednej z takich długich nocy polarnych, coś spowodowało, 

że nagle słońce nie tylko iż wychyliło się spoza horyzontu w sposób nietypowo wysoki, ale 

wręcz pozostało na nieboskłonie przez nietypowo długi okres czasu. Oczywiście, nie 

znający praw natury lokalni Moriori, sądzili że jakiś wszechwładny bohater słońce to zmusił 

do tak nietypowego zachowania. Faktycznie jednak owi Miriori zaobserwowali efekty 

nagłego poślizgu skorupy Ziemi, co spowodowało niespodziewane wyłonienie się Nowej 

Zelandii z panującej na niej wówczas nocy polarnej, oraz trwałe jej pozostanie w 

umiarkowanej strefie klimatycznej w której słońce świeci codziennie przez długie okresy 

czasu. Obserwacja ta, oraz utrwalająca ją legenda, jest więc bardzo podobna do opisanej w 

podrozdziale D3 obserwacji z terenu Indii - patrz książka [16D3], gdzie poślizg skorupy 

Ziemi mający miejsce po eksplozji Tapanui odnotowano tam jako noc o długości znacznie 

dłuższej niż normalnie. 

Niezależnie od powyższego wykazu materiału wywodzącego się z samej Nowej 

Zelandii, którego pojawienie się było możliwe tylko jeśli jakieś 12 do 13.5 tysięcy lat temu 

faktycznie istniały pomosty lodowe pomiędzy Europą i Ameryką Północną, oraz pomiędzy 

Patagonią w Ameryce Południowej a Nową Zelandią (okresowo również Tasmanią i/lub 

Australią), autor zetknął się też z różnorodnym dodatkowym materiałem dowodowym 

wywodzącym się z innych regionów świata jaki bezapelacyjnie potwierdza tą samą prawdę. 

Przeglądnijmy teraz kilka jego przykładów. 

- Dmuchawka. Jednym z takich materiałów dowodowych jest dmuchawka (po 

angielsku "blow pipe") czyli długa rura drewniana jaka przez niektóre równikowe szczepy 

tubylcze używana jest do polowań w charakterze wiatrówki wyrzucającej zatrute strzały. 

Dmuchawka taka od niepamiętnych już czasów używana jest zarówno przez rodzimych 

Indian z Ameryki równikowej (t.j. Centralnej i Południowej), jak i przez tubylcze szczepy 

zamieszkujące w okolicy równika na północ od Australii (szczególnie Wyspę Borneo oraz 

południową część Malezji). Najdziwniejsze na temat tego narzędzia myśliwskiego jest, że 

zarówno oryginalna/dawna technologia jego wykonywania, jak i parametry techniczne, 

sposób użycia, a nawet charakterystyka trucizny w której maczane były strzały (w Malezji 

sporządzana z soku drzewa lokalnie nazywanego "ipoh", natmiast w Ameryce z soku 

"kurara"), są niemal identyczne u obu jego użytkowników obecnie oddzielonych od siebie 

ogromnym oceanem. Tak wielopoziomowe podobieństwa narzędzia myśliwskiego byłyby 

niemożliwe gdyby nie zaistniało kiedyś fizyczne kontaktowanie się pomiędzy jego 

użytkownikami - to zaś podpiera tezę robocząą z podrozdziału K1 o istnieniu w 

zamierzchłych czasach omawianych tutaj pomostów lodowych jak również suchego 

przejścia lądowego pomiędzy Australią i Nową Gwineą, oraz zapewne Nową Gwineą i 

obecnymi wyspami Indonezji (m.in. Wyspą Borneo) a dalej także i stałym lądem kontynentu 

Azji. 

- Nagłe wymarcie w Północnej Ameryce około 33 gatunków dużych zwierząt. W 

naukowym czasopiśmie angielskojęzycznym New Scientist, numer 2077, wydanie z dnia 12 

kwietnia (April) 1997, na stronie 41 zawarty jest wymowny artykuł zatytuowany "Guilty as 

charged". W artykule tym zawarte są następujące zdania, cytuję "Pierwsi Północni 

Amerykanie - lub przynajmniej pierwsi którzy byli dobrzy w polowaniu na duże zwierzęta,

K-214 

dotarli tam z Azji około 12 000 lat temu. Przybyli oni poprzez Beringię, czyli pomost lądowy 

jaki rozciągał się pomiędzy Syberią i Alaską jako że poziom morza opadł podczas ostatniej 

epoki lodowej. Archeolodzy nazywają ich ludźmi Clovis z uwagi na miasteczko w Nowym 

Meksyku gdzie ich pierwsze szczątki znaleziono. ... Surowa statystyka w sposób oczywisty 

wykazuje że zdarzyło się coś gwałtownego. W Północnej Ameryce, nie mniej niż 33 

gatunków dużych ssaków zniknęło pomiędzy 12 000 i 10 000 lat temu, w przeciwstawieniu 

do jedynie 20 gatunków znikłych w poprzedzających 3 milionach lat. ... Ciągle inni 

argumentują że odpowiedzialna za to była zmiana klimatu. Jednak, stwierdza Ward, 

najwięcej winą obciąża ludzi Clovis." (W oryginale angielskojęzycznym: "The first North 

Americans - or at least the first who were any good at big game hunting, arrived from Asia 

around 12 000 years ago. They came via Beringia, the land bridge that sprang up between 

Siberia and Alaska as the sea level fell during the last ice age. Archaeologists call them the 

Clovis people after the New Mexican town where their remains first turned up. ... The raw 

statistics certainly show that something violent happened. In North America, no fewer than 

33 genera of large mammals disappeared between 12 000 and 10 000 years ago, as 

opposed to only 20 in the preceding 3 million years. ... Still others argue that climate change 

was responsible. Yet, Ward relates, most blame the Clovis people."). Powyższa notatka 

wskazuje na jeden z najlepszych dowodów na to że poślizg kontynentów, połączony z 

raptowną zmianą klimatu, faktycznie nastąpił jakieś 12 000 lat temu. Zmiana klimatu 

spodowała wszakże raptowne wymarcie w Północnej Ameryce aż 33 gatunków dużych 

ssaków. Oczywiście zamiast zaakceptować istnienie tego poślizgu, znacznie wygodniej po 

prostu obciążyć winą myśliwych Clovis że powybijali do wymarcia i pozjadali 33 gatunków 

zwierząt. Obciążanie starożytnych myśliwych winą za bezwład myślowy dzisiejszych 

naukowców jest wszakże wygodną alternatywą którą wypróbowano już w działaniu w 

odniesieniu do Maorysów obciążanych za zjedzenie ptaków Moa - patrz podrozdziały C7 i 

C7.3. 

- Szczątki około 9.5 tysiącletniego Europejczyka. Kolejny materiał dowodowy 

podpierający tą samą prawdę wywodzi się z Ameryki Północnej. Ten północno-amerykański 

materiał jest na tyle bezdyskusyjny, iż faktycznie to reprezentuje on tzw. "rozstrzygający 

dowód" zgodny z metodologią zwaną "medoda rozstrzygającego dowodu" jaka wyjaśniona 

została w podrozdziale D3.1. Są nim około 9300 do 9400 lat stare szczątki mężczyzny 

pochodzenia Europejskiego. Szczątki te znalezione zostały około końca lipca 1996 roku w 

północno-zachodniej części USA, w ujściu rzeki Oregon przy miejscowości Kennewick, na 

graniach stanów Oregon i Washington. Niezwykła historia ich znalezienia oraz wyników i 

przebiegu ich dotychczasowych badań opisana została w artykule [5J2] pióra John'a Carlin 

zatytułowanym "Who are the true native Amerians?, opublikowanym najpierw w periodyku 

"Independent on Sunday" zaś przedrukowanym potem w dodatku niedzielnym "Sunday 

Plus" z malezyjskiego dziennika Star (Star Publications Bhd., No 13, Jalan 13/6, 46200 

Petaling Jaya, Selangor, Malaysia), wydanie z niedzieli, dnia 3 listopada 1996 roku, strony 

26 i 27. Jak to zostało ustalone ponad wszelką wątpliwość (np. poprzez datowanie 

dokładną metodą węgla radioaktywnego oraz poprzez szczegółowe analizy 

antropologiczne), szczątki te definitywnie są pozostałością Europejczyka który w jakiś 

sposób dotarł do Ameryki już ponad 9300 lat temu. Wspomniany artykuł sugeruje iż badane 

one były przez następujących naukowców: Dr Chatters (local anthropologist from 

Kennewick), Dr Catherine MacMillan (professor emeritus of forensic anthropology at Central 

Washington University), Steve Hackenberg (the chair of anthropology at Central 

Washington University), Rob Bonnichsen (Centre for the Study of the First Americans at 

Oregon State University), oraz innych. Opinia owych naukowców co do sposobu przejścia 

Europejczyków do Ameryki jest zresztą zgodna z opisywanymi tutaj teoriami autora - 

uważają oni bowiem iż Europejczycy przechodzili tam po pomoście lodowym. Jedyne co 

naukowcy ci interpretują odmiennie od autora, to umiejscowienie tego pomostu - według 

nich miał on wówczas przebiegać w poprzek Cieśniny Beringa, oraz jego pochodzenie - 

według nich pomost ten wywołany był czynnikami naturalnymi nie zaś jak w przypadku 

teorii autora techniczną eksplozją wehikułów UFO. Wspomniany artykuł [5J2] jest również 

interesujący z powodu niechcącego wyjaśnienia co właściwie może się dziać z 

niewygodnym materiałem dowodowym który zaprzecza oficjalnie zaakceptowanym

K-215 

poglądom. Zgodnie bowiem z opisami tego artykułu, kiedy amerykańscy Indianie 

dowiedzieli się że istnieją szczątki ponad dziewięcio-tysięczno-letniego Europejczyka 

znalezionego w Ameryce, natychmiast wykorzystując przyznane im kiedyś prawo do 

ochrony ich starożytnych cmentarzysk, wydarli te szczątki naukowcom i w okresie pisania 

omawianego artykułu zamierzali je rytualnie pogrzebać. W ten sposób dowód rzeczowy iż 

faktycznie to Indianie wcale nie byli pierwszymi mieszkańcami Ameryki został już 

powstrzymany przed dalszym zbadaniem przez naukowców i wkrótce zapewne będzie 

dosłownie pochowany w ziemi. Na podstawie więc owego reprezentacyjnego losu 

starożytnego Europejczyka z USA autor zgaduje, że być może podobny los spotyka też 

niewygodny materiał dowodowy z Nowej Zelandii. Jeśli przykładowo zaprzecza on 

poglądom panującym w tamtym kraju wtedy zapewne w podobny sposób zostaje 

pogrzebany bez szansy zostania poddanym szczegółowym badaniom i bez możności 

dostania się do wglądu społeczeństwa. 

Jak niedawno autor zupełnie przypadkowo to odkrył, wcale nie jest on jedynym 

naukowcem który sugeruje, że poślizg skorupy Ziemi oraz zmiana położenia jej biegunów 

nastąpiły zaledwie około 12 000 lat temu (aczkolwiek najprawdopodobniej jest jedynym 

który sugeruje, że najnowszy taki poślizg miał też miejsce po eksplozji Tapanui z 1178 

roku). Czytając bowiem niedawno czasopismo Nexus (Nexus New Zealand Edition, 23 York 

St., Russell, Bay of Islands, New Zealand), Vol. 4, No 6, October-November 1997, na 

stonach 35 do 39 odkrył tam artykuł [6J2] pióra Richard'a W. Noone, noszący tytuł "Pole 

Shift 2000, The Final Climate Crisis?". W artykule tym poinformowano, że (Św.P.) Charles 

H. Hapgood, amerykański profesor archeologii, już około 1958 roku zaproponował swoją 

własną teorię rotacji skorupy Ziemi. Teoria ta dostarczała wyjaśnienie dla masowych 

grobów zwierząt i ludzi w Ameryce i na Syberii jakie profesor ten badał. Została ona nawet 

opublikowana w książce [7J2] o danych: Charles H. Hapgood, "Earth's Shifting Crust" 

(1958). Książka ta wyjaśnia stwierdzenia owej teorii, a także przytacza podpierające ją 

liczne dowody wykopaliskowe. Treść tej książki była żywo dyskutowana m.in. z Albertem 

Einsteinem, który zresztą należał podobno do gorących zwolenników teorii profesora 

Hapgood. Ciekawe więc dlaczego nie została ona zaakceptowana przez dzisiejszą naukę i 

praktycznie żaden z podręczników czy publikacji jakie autor poprzednio czytał na ten temat 

nie zawiera nawet najmniejszej o niej wzmianki (czyżby wyciszanie tej teorii ujawniającej 

prawdę na temat naszej przeszłości też było wynikiem manipulacji okupujących Ziemię 

kosmitów, podobnie jak to ma miejsce z dziesiątkami innych kierunków badawczych 

wylistowanych w podrozdziale VB5.1.1 monografii [1/4]). 

Jako przyczyny poślizgu skorupy Ziemi profesor Charles H. Hapgood wskazywał 

jednak wytrącenie Ziemi z balansu poprzez wirującą pokrywę lodową z Antarktydy, nie zaś 

przez eksplozję UFO na Atlantydzie. Niemniej w jego czasach istnienie UFO pozostawało 

niemal nieznane, nie mógł więc uzasadnić tego poślizgu wybuchem tego pozaziemskiego 

wehikułu. Swoje rozważania podparł on wielką liczbą materiału wykopaliskowego jaki 

niepodważalnie dowodzi zaistnienia tego poślizgu. Aby dać tutaj pojęcie o rodzaju tego 

materiału, a także aby wykazać że równie skutecznie materiał ten dokumentuje poprawność 

teorii zaprezentowanej w niniejszym rozdziale, poniżej autor zacytuje jego fragmenty 

zaczerpnięte z w/w artykułu [6J2]. Oto one: Str. 38 - cytat referujący do znalezisk z 

Nebraski, USA. "Dowody kataklizmu są oczywiste. Ogromne mamuty i bizony były 

podobnie porozdzierane, powykręcane i porozrzucane na ziemi jak kawałki słomy i sznurka, 

wyglądając jakby po powszechnej zagładzie z kosmicznej ręki. W jednym miejscu 

znaleziono przednią nogę i łopatkę mamuta, z kawałkami mięsa, paznokciami i włosami 

ciągle przywartymi do zczerniałych kości. W pobliżu znajduje się szyja i czaszka bizona, 

którego głowa została wyrwana, podczas gdy kości ciągle złączone są razem przez błony i 

ścięgna, zaś rogi ciągle pokryte nienaruszoną chitynową wykładziną. Tuż przy nim leży 

żałośnie zmiażdżona rączka małego dziecka. Nie ma też śladów użycia jakiegokolwiek 

noża czy narzędzia tnącego; kawałki są po prostu porozrywane." (W oryginale 

angielskojęzycznym: "The evidence of violence is obvious. Huge mammoths and bison 

alike were torn and twisted and scattered over landscape like so much straw and string, as 

though by a cosmic hand in universal rage. In one place we find the foreleg and shoulder of 

a mammoth, with portions of flesh and toenails and hair still clinging to blackened bones.

K-216 

Close by is the neck and skull of a bison, its head pulled off, with vertebrae clinging together 

with tendons and ligaments, and chitinous covering of the horns still intact. Beside it is the 

pitifully crushed hand of a little child. There is no mark of a knife or cutting instrument; 

fragments were simply torn apart.") Str. 39 - cytat referujący do znalezisk z Syberii. 

"Ponadto Na Wyspach Nowosyberyjskich dalej ku północy, eksplorer arktyczny Baron Toll 

znalazł szablozębnego tygrysa oraz drzewo owocowe jakie wznosiłoby się na 90 stóp {t.j. 

około 30 metrów} gdyby stało. Drzewo to było dobrze zakonserwowane w wiecznej 

zamarzlinie i Toll raportował że zielone liście oraz dojrzałe owoce ciągle przywierały do jego 

gałęzi. Jednak w obecnych czasach, jedynym porostem drzewnym w tym obszarze jest 

wierzba jaka wyrasta do wysokości jednego cala. Jest więc oczywistym, że około 10 000 lat 

temu wspaniały las rósł na owych niegościnnych wyspach." (W oryginale 

angielskojęzycznym: "And in the New Siberian Islands farther north, the Arctic explorer 

Baron Toll found remains of a sabre-toothed tiger and a fruit tree that had been 90 feet tall 

when it was standing. The tree was well-preserved in the permafrost, and Toll reported that 

green leaves and ripe fruit still clung to its branches. Yet, at the present time, the only tree 

vegetation in this area is a willow that grows one inch high. It is obvious that around 10,000 

years ago a luxuriant forest grew on these now-inhospitable islands."). 

Oczywiście, w uzupełnieniu do powyższego już zidentyfikowanego i dobrze 

opisanego empirycznego materiału dowodowego świadczącego o istnieniu jakieś 13.5 

tysięcy lat temu połączenia lodowego pomiędzy niemal wszystkimi kontynentami, który 

jednak zniknął w efekcie poślizgu kontynentów, teza robocza postawiona poprzednio w 

podrozdziale K1 dostarcza też teoretycznych przesłanek pozwalających na wydedukowanie 

obszaru poszukiwań dalszych takich dowodów. Najatrakcyjniejszym chyba z 

wskazywanych przez nią dowodów, jaki jednocześnie reprezentowałby jeszcze jeden tzw. 

"dowód rozstrzygający" byłaby śladowa obecność wody morskiej (lub kieszeni solanki) na 

dnie wklęsłości gruntu we wiecznej zamarzlinie na Syberii (szczególnie w obszarach 

znajdowania zamrożonych mamutów). Jeśli bowiem opisywany tutaj poślizg skorupy Ziemi 

faktycznie miał miejsce 12 tysięcy lat temu, wtedy fale tsunami morskich najpierw zalały 

Syberię (której północne wybrzeża wolne wówczas były od lodów), następnie zaś zostały 

tam zamrożone szybko oziębiającym się klimatem. (Warto tutaj podkreślić, że ewentualnej 

obecności wody morskiej we wiecznej zamarzlinie nie dałoby się dowodowo wytłumaczyć 

żadnym innym powodem czy mechanizmem działania poza opisanym tutaj poślizgiem 

skorupy Ziemi.) Kolejny taki dowód teoretyczny wywodzi się z "Waitaha nation" opisanej 

poprzednio. Jeśli bowiem lud ten spokrewniony był z jakimś plemieniem Europejczyków 

(np. z pradawnymi przodkami Polaków - jak to wyjaśniono poniżej), wtedy jego genetyczne 

ślady powinny być wykrywalne w szczątkach Maorysów żyjących w czasach 

poprzedzających przybycie do Nowej Zelandii obecnych białych osadników. 

K3. Niektóre implikacje istniejących jeszcze 13.5 tysiąca lat temu pomostów 

lodowych pomiędzy kontynentami 

Prawda tezy roboczej zaproponowanej w podrozdziale K1 na temat pomostów 

lodowych łączących Nową Zelandię z Australią i Patagonią, wprowadza ogromną liczbę 

najróżnorodniejszych implikacji naukowych, społecznych, kulturalnych, politycznych 

ekonomicznych, itp. Przeglądnijmy tutaj w skrócie najbardziej interesujące z nich. 

- Europejczycy prawdopodobnie przybyli do Nowej Zelandii na długo przed 

Maorysami (a poprzednio do Ameryk na długo przed Indianami). Pomosty lodowe 

formujące suche połączenie pomiędzy Europą i Nową Zelandią, w powiązaniu z istnieniem 

w Nowej Zelandii europejsko wyglądającego ludu Waitaha, sugerują że obecna fala białych 

osadników jest już drugą falą wywodzącą się z Europy. Pierwsza fala europejskich 

osadników przybyłaby bowiem do Nowej Zelandii znacznie wcześniej niż 12 tysięcy lat 

temu i żyła w owym kraju aż do przybycia tam Maorysów jakieś 1000 lat temu. 

- Maorysi być może są krewniakami Polaków. Stąd osoba właśnie zapoznająca się z 

tym opracowaniem wcale o tym nie wiedząc być może posiada wojowniczych krewniaków i 

egzotyczne krewniaczki żyjących w odludnej Nowej Zelandii, zaś ubolewający nad swoją

K-217 

niewielką liczebnością Maorysi posiadają w środkowej Europie ponad 36 milionów 

entuzjastycznych pobratymców. Czytelnicy zapewne zwrócili już uwagę na podobieństwo 

brzmienia nazwy ludu "Waitaha" do polskiego słowa "wataha", czy podobieństwo brzmienia 

słowa "korowai" do naszego słowa "korona". Nie jest to jednak jedyny przykład 

wielopoziomowej zbieżności i podobieństw dających się odnaleźć pomiędzy Maorysami i 

Polakami. Kiedy w 1982 roku autor przybył do Nowej Zelandii, zaszokowany wprost został 

jak wiele oryginalnych słów maoryskich wykazuje zdumiewającą zbieżność ze słowami 

staropolskimi. Podobieństwa kulturowe obu narodów rozciągają się też zresztą i na wiele 

innych obszarów. Przykładowo sporo obyczajów i wierzeń ludowych jakie autor poznał w 

Polsce w czasie swego dzieciństwa posiada dokładne odpowiedniki w oryginalnych 

wierzeniach i obyczajach maoryskich. Jako przykłady można tutaj wskazać ludowe 

wierzenie z Polski, że przyjacielskie dotykanie, poklepywanie, lub obejmowanie drzew 

przenosi na obejmującego ich siłę i zdrowie; wierzenie że zanim zetnie się jakieś drzewo 

lub zabierze i spożytkuje jakiś naturalnie leżący kamień należy przedtem przeprosić jego 

ducha, wytłumaczyć mu cel jakiemu ma służyć, oraz prosić o jego poparcie i kooperację; 

wierzenie że działania i moralność ludzi związanych z nami duchowo posiadają 

bezpośredni związek z naszym zdrowiem i losami fizycznymi; oraz wiele innych. Podczas 

wizyty w Nowej Zelandii zaskoczenie może też wzbudzić zgodność rysów wielu Maorysów 

do klasycznych rysów Polaków, co sugerowałoby znaczne podobieństwo systemu 

genetycznego u obu narodów. Ponieważ fizyczne oddalenie Polski i Nowej Zelandii 

uniemożliwia zwykłe kopiowanie czy nakładanie się owych aspektów, narzuca się wniosek 

że ich podobieństwo być może wynika z wywodzenia się ze wspólnego źródła. Tym 

źródłem mogłoby być ewentualne spokrewnienie ludu Waitaha ze starożytnymi przodkami 

Polaków. Niestety, naukowe zweryfikowanie takiej możliwości najprawdopodobniej byłoby 

bardzo trudne bowiem wymagałoby aby wszystkie niezbędne badania dokonane były 

(niemal w konspiracji) przez naszych językoznawców, etnografów, antropologów, 

genetyków i innych specjalistów, jako że według rozeznania autora atmosfera intelektualna 

w samej Nowej Zelandii raczej nie byłaby sympatyczna próbie "identyfikowania dowodów 

na pokrewieństwo Polaków i Maorysów". Niemniej ewentualny pozytywny wynik takiej 

weryfikacji wzbogaciłby wszystkie zainteresowane narody jako że wprowadzałby on 

niezwykle ważkie następstwa w obszarze naukowym (np. potwierdzenie istnienia 

omawianych tutaj pomostów lodowych), politycznym (np. otwarcie drogi do politycznej lub 

ekonomicznej unii Polski i Nowej Zelandii), społecznym (np. uświadomienie pokrewieństwa 

tak geograficznie odległych od siebie ludów jak Maorysi i Polacy), światopoglądowym 

(pogłębienie braterstwa i więzi między wszystkimi ludźmi - jeśli bowiem Polacy i Maorysi 

okażą się spokrewnieni, wtedy praktycznie każdy naród może być spokrewniony z każdym 

innym, czyli wszyscy ludzie są swoimi krewniakami - co zresztą logika i religie twierdzą już 

od początku czasów), itp. 

- Przeszłość nie dostarcza podstawy do jakichkolwiek roszczeń. Takie koncepty jak 

własność, prawo do, przynależność, naród, rasa, obywatelstwo, granice państwowe, itp., są 

relatywne i mogą być zdefiniowane jedynie w danym (bieżącym) momencie czasowym. 

Kiedy jednak do rozważań włączy się przeszłość, wtedy po wystarczająco skrupulatnych 

badaniach okazuje się że każdy jest spokrewniony z każdym, że niemal każdy jest 

współwłaścicielem niemal wszystkiego, że każdy posiada podstawy historyczne do 

ubiegania się o wszystko, że każdy jest uzasadniony w roszczeniach do obywatelstwa 

dowolnego kraju, itp. Wobec takiej relatywności faktów z naszej przeszłości, formułowanie 

decyzji legalnych i uzasadnień działania na podstawie przesłanek historycznych lub 

chronologicznych jest więc ogromnie subiektywne i zawsze dla kogoś okazuje się 

niesprawiedliwe - stąd powinno być zaniechane na rzecz "prawa wolnej woli" odniesionego 

do chwili obecnej oraz jego legalnych urzeczywistnień lub ograniczeń (np. przywileju 

wolności osobistej, praw człowieczych, lub też zobowiązań transakcyjnych, porozumienia, 

ubiegania się, stanu obecnego, przedawnienia, itp.). 

Na zakończenie tego rozdziału podsumowane zostaną już obecnie zidentyfikowane 

zbieżności owej eksplozji UFO sprzed 12 do 13.5 tysięcy lat z eksplozją Tapanui: (1) 

spowodowała ona zmiany klimatyczne jakie układały się we wzór powielający w kierunku 

odwrotnym wzór zmian wywołanych przez eksplozję Tapanui, (2) spowodowała ona

K-218 

wystąpienie ogromnych fal tsunami jakie w naszej części świata zalewały wybrzeża 

skierowane ku południu, (3) wyprodukowała ona kamienie ceramiczne znajdowane obecnie 

na terenie Niemiec (kamienie z okolic Köln jeszcze kilkaset lat temu znane były ze swych 

zdolności do wywoływania zjawisk paranormalnych - patrz też punkt #E2 w rozdziale L), (4) 

wyprodukowała ona "złote runo" które zdeponowane zostało w dorzeczu rzeki Ren 

(depozyty złota owego runa przyjmowały charakter rozsianych na znacznym obszarze 

niewielkich kropelek niekiedy zawierających wtopione w nie kryształki minerałów kwarcopochodnych, 

stąd wykazują one ogromne podobieństwo do kropelek złota z 

nowozelandzkiego złotego runa - porównaj z opisami z podrozdziału C10), (5) 

spowodowała ona masowe wymarcie mamutów, (6) utrwalona ona została w licznych 

legendach. Istnienie aż tak wielu podobieństw pozwala na wnioskowanie że 

najprawdopodobniej przyczyny obu tych eksplozji były również takie same (patrz też 

rozdział L). Po serii dalszych badań być może więc kiedyś się okaże, że praktycznie 

wszystkie raptowne zmiany klimatyczne na Ziemi oraz towarzyszące im masowe wymarcia 

zwierząt (Dinozaury, Mamuty, Moa) zostały wywołane w sposób technologiczny w efekcie 

eksplozji wehikułów UFO innych cywilizacji nachodzących naszą planetę. 

Do powyższego należy dodać jeszcze kilka informacji, jakie są istotne dla 

zrozumienia rozważań z innych podrozdziałów niniejszej monografii, jakie są zgodne z 

postawioną w podrozdziale K1 tezą roboczą, jakie jednak nie byłyby poprawne gdyby 

omawiana tutaj eksplozja UFO i wywołany przez nią dynamiczny poślizg skorupy Ziemi 

nigdy nie miały miejsca. Oto one. (1) Ponad 12 tysięcy lat temu Nowa Zelandia znajdowała 

się tak blisko bieguna południowego Ziemi, że południowy biegun magnetyczny w swej 

cyrkulacji niekiedy przemieszczał się wówczas przez jej obszar (patrz też podrozdział 

C7.1). (2) Aczkolwiek przy dzisiejszym ustawieniu skorupy Ziemi Syberia i Północna Alaska 

pokryte są wieczną zamarzliną, przy ustawieniu tej skorupy sprzed omawianego tutaj 

poślizgu północne wybrzeża Wschodniej Syberii i Alaski były całkowicie wolne od lodu i 

reprezentowały brzegi relatywnie ciepłego morza. (3) Z uwagi na odmienne niż obecnie 

rozmieszczenie mas lądów i ich proporcji do powierzchni oceanów, inne proporcje odbijania 

światła słonecznego przez lody planety, oraz odmienne średnie ciśnienie atmosferyczne na 

poziomie morza, generalna charakterystyka klimatu na Ziemi ponad 12 tysięcy lat temu była 

odmienna niż dzisiaj. Przykładowo autor uważa że dni były wówczas bardziej bezchmurne, 

słoneczne i ciepłe niż obecnie, noce jednak bardziej zimne, że deszcz padał bardziej 

regularnie i powtarzalnie (np. o tej samej porze każdego wieczora), oraz że wiatry były 

łagodniejsze oraz wiały z większą systematycznością.

Rozdział L. 

L-219 

JESZCZE INNE EKSPLOZJE UFO 

(t.j. poza eksplozją Tapanui, tunguską, oraz znad Renu) 

Motto tego rozdziału: "Znając ogólny wzór zawsze możesz odnaleźć brakujący fragment." 

Wystąpienie eksplozji tunguskiej stworzyło precedens który nie był znany poprzednio 

na Ziemi. Kiedy autor odkrył ślady podobnej eksplozji także i w Tapanui, powtarzalny wzór 

zaczął się zarysowywać. Analiza owego wzoru prowadzi do ustaleń, które mogą wzbogacić 

kilka dziedzin naszej wiedzy. Poniżej podsumowane zostały niektóre z owych ustaleń. 

#1. Brzydki nawyk celowego eksplodowania UFO na Ziemi. Jak to podkreślono w 

podrozdziale O1, dysponenci wehikułów UFO wprawdzie są wysoko zaawansowani pod 

względem technicznym, jednak niestety zachowują się tak jakby byli ogromnie podupadli 

moralnie. Przykładowo analizy przytoczone w rozdziałach U do W monografii [1/4] 

wykazują, że moralność UFOnautów jest znacznie niższa niż moralność dzisiejszych ludzi 

(jak zaś nisko już upadła obecna moralność ludzka łatwo można odkryć czytając jedynie 

nagłówki dzisiejszych gazet). Właśnie zapewne z powodu tak niskiego poziomu swej 

moralności, UFOnauci eksplodują nad Ziemią swoje wehikuły kiedy tylko uznają że 

wskazane powstrzymanie nas nieco w rozwoju. Dobrze jest o tym fakcie wiedzieć, bowiem 

nigdy nie wiadomo kiedy następnym razem zdecydują się oni eksplodować swoje wehikuły 

nad naszymi głowami. 

Tak nawiasem mówiąc, to dwie już dobrze zbadane eksplozje wehikułów UFO, t.j. 

Tapanui i Tunguska, miały miejsce we wzajemnym odstępie 730 lat ziemskich lat. W 

zgrubnych oszacowaniach można więc założyć, iż również pozostałe eksplozje UFO 

dokonywane bywały na Ziemi w co najmniej takim samym wzajemnym odstępem czasu. Od 

daty więc osadzenia ludzkości na naszej planecie jakieś 40 000 lat temu, na Ziemi mogło 

mieć miejsce nawet do około 54 celowych eksplozji UFO. To z kolei oznacza, że wiele 

dalszych miejsc zniszczenia, podobnych do Tapanui i tunguskiej, ciągle czeka na Ziemi na 

swego odkrywcę. 

#2. Okoliczności i sposób celowego eksplodowania UFO. Wygląda na to, iż oba 

wehikuły UFO jakie eksplodowane zostały na Ziemi w ostatnich czasach, t.j. zarówno ten z 

tajgi tunguskiej, jak i ten z Tapanui, eksplodowane zostały w bardzo podobny sposób i w 

bardzo podobnych okolicznościach. Dla ich eksplodowania wykorzystano bowiem ten sam 

niebezpieczny manewr, który w obu przypadkach (t.j. tunguskiej i Tapanui) zakończył się 

eksplozją. Manewr ten to oddzielanie się górnego wehikułu od cygaro-kształtnej konfiguracji 

tych statków poruszającej się w kierunku równoleżnikowym z trybem pracy napędu zwanym 

"trybem wiru magnetycznego". Analiza obu znanych obecnie eksplozji (tunguskiej i 

Tapanui) dokonana przez autora sugeruje, że jeśli UFOnauci dokonują celowej eksplozji 

jednego ze swoich wehikułów poprzez zwykłe zasabotażowanie oprogramowania 

(software) komputera sterującego wehikułami UFO trzeciej generacji typu K6, wówczas 

najprawdopodobniej czynią to poprzez wprowadzenie zawsze tej samej fatalnej dla niego 

zmiany. Zmiana ta powoduje, że przy określonym typie manewru oddzielania się górnego 

wehikułu od cygara uformowanego przez wehikuły typu K6, dochodzi do zderzania się 

dwóch UFO, i w efekcie końcowym do ich eksplozji. Ponieważ istnieje wysoka możliwość, 

że ten sam rodzaj sabotażu użyty zostanie i dla następnej eksplozji wehikułu UFO nad 

Ziemią, a jednocześnie ponieważ spora liczba cygar sprzęgniętych z UFO typu K6 jest 

obserwowana w locie ponad naszą planetą (patrz rysunek P10 w monogafii [1/4]), w każdej 

chwili można spodziewać się następnej z takich eksplozji, która tym razem może zostać

L-220 

zrealizowana nawet ponad gęsto zaludnionym obszarem. Zresztą sami UFOnauci od 

dłuższego już czasu ostrzegają nas przed "kataklizmami" jakie wkrótce mają na nas 

"spaść" oraz jakie najbardziej mają zniszczyć właśnie gęsto zaludnione obszary Ameryki 

Północnej i Europy. 

Jest też wysoce prawdopodobnym, że i pozostałe, dotychczas jeszcze nieodkryte, 

miejsca eksplozji UFO również spowodowane zostały tym samym rodzajem sabotażu w 

programie sterującym wehikułów typu K6 trzeciej generacji. To z kolei zawęża możliwe 

różnice w cechach charakterystycznych miejsc takich eksplozji, powodując że wszystkie te 

miejsca powinny cechować się zbiorem atrybutów opisanych w niniejszej monografii. 

#3. Zagrożenie bezpieczeństwa Ziemi celowymi eksplozjami UFO. Możliwość 

dokonania na Ziemi następnej celowej eksplozji UFO, w połączeniu z formalnym 

odrzucaniem przez naukowców przyznania faktu istnienia tych wehikułów, wprowadza 

niezwykle poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa naszej planety. Gdyby bowiem 

następna taka eksplozja zdarzyła się ponad stolicą lub gęsto zaludnionym obszarem 

któregoś z dzisiejszych mocarstw nuklearnych, mogłaby ona przypadkowo zainicjować 

światową wojnę termojądrową. W rezultacie takiej niespodziewanej dla ludzi eksplozji UFO, 

nasza planeta wraz z nami wszystkimi mogłaby więc zostać spalona w ogniu nuklearnej 

wojny, zanim obie strony miałyby czas aby sobie nawzajem wytłumaczyć że powodem 

eksplozji wcale nie był atak jądrowy strony przeciwnej. Wytłumaczenie zresztą takiej 

niespodziewanej eksplozji celowym zdetonowaniem UFO byłoby obecnie niemożliwe 

wobec faktu że dla ziemskiej nauki UFO ciągle nie istnieje. (To uświadamia jak niezwykle 

istotne dla bezpieczeństwa każdego z nas jest formalne uznanie istnienia UFO i formalne 

uznanie gorzkiego faktu że Ziemia okupowana jest przez UFO - patrz podrozdział O1.) 

Jeden z kilku możliwych mechanizmów, z użyciem którego takie ewentualne 

samozniszczenie naszej planety mogłoby zostać osiągnięte, ujawniony jest w niewielkim 

artykule opublikowanym w malezyjskim dzienniku Sun, wydanie z piątku, 19 kwietnia 1996 

roku, strona 23. Zgodnie z nim któreś z dzisiejszych mocarstw aktualnie buduje system 

uderzenia jądrowego po angielsku zwany "Dead Hand" (co daje się tłumaczyć jako "pięść 

spoza grobu"). System ten ma zadziałać w przypadku gdyby rząd i/lub sztab generalny 

danego kraju zostali zniszczeni z jakichś tam powodów (np. w efekcie przypadkowej 

eksplozji UFO). W takim wypadku system ten ma dokonać odwetowego uderzenia 

nuklearnego skierowanego na stronę przeciwną. Oczywiście strona przeciwna zapewne też 

odpowiedziałaby odpaleniem swojego arsenału nuklearnego. W kilka więc minut po takim 

wybuchu UFO, z naszej Ziemi nic już zapewne nie pozostałoby do pozbierania. 

Paradoksem w/w systemu jest, że w chwili obecnej tzw. fachowcy nie znają sposobu aby 

odróżnić skutki przypadkowej eksplozji UFO od celowego zbombardowania bronią 

termojądrową. Aby uświadomić jak bardzo podobne są efekty obu tych eksplozji wystarczy 

przeczytać wyniki najnowszych badań tunguskiej przeprowadzonych przez ekspertów broni 

nuklearnej. Eksperci ci są całkowicie przekonani że nad tunguską eksplodował albo reaktor 

jądrowy albo też zasoby paliwa nuklearnego. W przypadku więc gdy systemy typu opisanej 

powyżej "pięści spoza grobu" zostaną poinstalowane przez jakieś mocarstwa, przypadkowa 

zagłada całej naszej planety może już być tylko "wypadkiem który czeka aby się 

przydarzyć". 

Możliwość następnej celowej eksplozji UFO panad stolicą lub gęsto zaludnionym 

obszarem któregoś z mocarstw nuklearnych napomina, iż w żywotnym interesie naszego 

bezpieczeństwa leży aby każdy czytelnik popierał wszystkimi swymi siłami jak najszybsze 

formalne uznanie dowodu na istnienie UFO wspominanego w podrozdziale F1. Formalne 

uznanie tego dowodu byłoby bowiem równoznaczne z formalnym uznaniem wszelkich 

innych konsekwencji istnienia UFO, przykładowo faktu że aktualnie okupują one i 

eksploatują Ziemię, oraz że mogą eksplodować następny ze swoich wehikułów ponad 

którymś z krajów posiadających broń jądrową. W takim zaś przypadku ewentualny wybuch 

UFO nie groziłby już zainicjowaniem jądrowego samozniszczenia naszej planety w tym

L-221 

samym stopniu jak grozi nim obecnie kiedy istnienie UFO formalnie nie zostało jeszcze 

uznane. 

#4. Atrybuty miejsc eksplozji UFO. Eksplozje UFO w tunguskiej i Tapanui ujawniły 

powtarzalny wzór, w który układają się cechy rozpoznawcze byłych miejsc wybuchu tych 

statków. Wzór ten czyni odszukanie następnych miejsc takich eksplozji UFO zadaniem 

znacznie łatwiejszym. Poniżej zestawione zostały najistotniejsze ślady, których 

odnalezienie powinno zaprowadzić przyszłego odkrywcę do celu jego poszukiwań: 

a. Lokalne legendy roztaczające obraz pożarów i zniszczeń zainicjowanych 

przez "ognistego ptaka". 

b. Stare (oryginalne) nazwy kilku okolicznych miejscowości, noszące w sobie 

informacje o ogniu, pożarach, zniszczeniu i zagładzie zaistniałych tam bez widocznego 

udziału naturalnych przyczyn (np. pobliskiego wulkanu). 

c. Wystąpienie warstewki ziarenek złota rozsianych na powierzchni gleby i 

formujących rodzaj charakterystycznego "złotego runa" pokrywającego ziemię i trwałe 

przedmioty na niej leżące (np. kamienie). Przykładowo nasza "Złotoryja" nie 

kwalifikowałaby się jako indykator takiego wybuchu, ponieważ jej nazwa sugeruje 

podziemne pokłady złota, natomiast starożytna Kolchida i jej legendy o "złotym runie" są 

doskonałym wskaźnikiem takiej właśnie eksplozji. 

d. Rozrzut minerałów typowych dla eksplozji magnetycznej, t.j. trinitite 

(opadającego w bliskim sąsiedztwie miejsca eksplozji) oraz ceramicznych kamieni 

(rozbryzgniętych na znaczniejsze odległości od tego miejsca). 

e. Istnienie stepów w miejscach gdzie warunki klimatyczne sprzyjają 

porostowi lasów. Przy "młodszych" eksplozjach, stepy te mogą dodatkowo być zaścielone 

fragmentami powypalanych pni drzewnych. 

f. Występowanie nietypowych dla danego obszaru zjawisk atmosferycznych, 

powiązane z istnieniem lokalnych anomalii magnetycznych. 

g. (Tylko w niektórych przypadkach:) Istnienie krateru zorientowanego 

południkowo, którego topografia sugeruje wystąpienie szeregu eksplozji (t.j. posiadającego 

kilka dalszych mniejszych kraterków, umieszczonych jeden wewnątrz drugiego). 

h. Pobliskie ujawnianie się zjawisk jakie zakwalifikować można do efektów 

falowania przestrzeni czasowej - patrz opisy tego falowania zawarte w podrozdziale C7.3. 

#5. Rejestr najpradopodobniejszych miejsc eksplozji UFO. Cechy zestawione w 

punkcie #4 powyżej wystarczają do sporządzenia listy kilku miejsc "podejrzanych" o 

wystąpienie na nich eksplozji omawianego tu typu. Na takiej liście zestawionej przez autora, 

niezależnie od, i w uzupełnieniu do, opisanych w tej monografii obszarach tunguskiej i 

Tapanui, znajdują się następujące miejsca (w porządku alfabetycznym): 

- Australia. Aborygeni (Aborigines) z Wilcannia na głębokim zachodzie 

australijskiego stanu New South Wales opowiadają legendy o eksplozji statku 

kosmicznego, podobne do maoryskich mitów z Tapanui (New Scientist, No 1789, 5/10/91, 

strona 19). W pobliżu miejsca tej eksplozji podobno do dzisiaj znaleźć można stopniałe 

kamienie zbliżone do ceramicznych kamieni z Tapanui. 

- Australia. Kolejna wysoce intrygująca eksplozja w historii Ziemi (prawdopodobnie 

też wehikułu UFO) opisana została w artykule "Aborigines may be earliest astronomers" (tj. 

"Aborygenowie być może są najwcześniejszymi astronomami"), ze strony A16 gazety The 

New Zealand Herald wydanie z czwartku (Thursday), December 31, 2009. Artykuł ten 

opisuje legendy australijskich Aborygenów na temat gwiazdy która spadła z nieba do 

lokalnego źródła pustynnej wody, poczym eksplodowała w ogromnym huku i błyskawicach. 

W legendzie owej zawarta jest informacja która silnie sugeruje że owa "gwiazda" faktycznie 

była wehikułem UFO. Mianowicie, owa "gwiazda" wylądowała do rodzaju zatopionego wodą 

tunelu UFO który w Australii nazywany jest "waterhole", a którego wygląd pokazują zdjęcia 

z "Rys. O6 (b) z [1/4]" pokazane na totaliztycznej stronie o nazwie ”magnocraft_pl.htm” i w 

tomie 12 monografii [1/4], zaś opisują podrozdziały F10.1.1 i O5.3 z tomów odpowiednio 3 i 

12 monografii [1/4] (a także praktycznie niemal cały polskojęzyczny traktat [4b]). Otóż z

L-222 

dzisiejszych badań UFO wynika, że wehikuły te typowo parkowane są właśnie w takich 

podziemnych tunelach - tak aby pozostawały tam ukryte przed wzrokiem ludzi. Australijski 

naukowiec który natknął się na tamtą legendę przeglądnął dokładnie zdjęcia powierzchni 

naszej planety dostępne w "Google Earth" i odkrył we wskazanym miejscu duży krater 

czaszowy. Krater ten zlokalizowany jest w australijskiej Palm Valley na zachód od Alice 

Springs. Co jednak w nim intryguje, to że badania na miejscu ujawniają iż krater ten 

powstał aż kilka milionów lat temu. Tymczasem najstarsze ślady istnienia Aborygenów w 

Australii sugerują, że nie zaludnili oni Australii wcześniej niż około 50,000 lat temu. Czyli 

sądząc po konwencjonalnym datowaniu obu tych klas materiału dowodowego, istniejący 

jedynie przez około 50 000 lat Aborygeni nie mogli widzieć momentu powstania krateru 

który zgodnie z tym samym datowaniem został uformowany kilka milionów lat temu. 

Pozostaje więc wysoce intrygującą tajemnicą na jakiej podstawie Aborygenowie opisali 

tamto powstanie krateru z Palm Valley w swoich legendach. Ciekawe, że ta niezgodność 

obu dat intrygująco potwierdzają tezę udokumentowaną na totaliztycznej stronie 

internetowej ”evolution_pl.htm”. Zgodnie bowiem z ową tezą, cały świat fizyczny został 

stworzony przez Boga jedynie około 6000 lat temu. Jednak aby pobudzić ludzkie 

poszukiwania prawdy, a także dla kilku innych powodów, ów przezorny Bóg celowo 

postwarzał i powprowadzał do tworzonego przez siebie świata cały szereg "dowodów" że 

jakoby wszechświat istnieje już od około 14 miliardów lat. 

- Ekwador. W centrum Ekwadoru znajduje się obszar stepowy ze wszystkich stron 

otoczony puszczą, którego wystąpienia w tym miejscu botanicy nie są w stanie wyjaśnić. 

Obszar ten pozaścielany jest resztkami powypalanych pni drzewnych. 

- Izrael, obszar bibilijnych miast Sodoma i Gomora, położonych na równinach rzeki 

Jordan w starożytnej Palestynie. Na podstawie opisów sposobu i efektów zniszczenia tych 

bibilijnych miast można wnioskować, że ich zniszczenie najprawdopodobniej też nastąpiło 

poprzez eksplodowanie pędników z UFO trzeciej generacji. Aby podać przykłady efektów 

jakie zdają się być charakterystyczne dla tego typu eksplozji, jednym z nich jest opisana w 

Biblii zamiana żony Lot'a w słup soli (patrz Genesis XIX, 26). Jako że starożytnym 

doskonale znane było zjawisko spopielania się palonych przedmiotów, powyższe wskazuje 

iż w organiźmie tej osoby faktycznie zajść musiały jakieś przemiany jednych pierwiastków w 

inne, inaczej bowiem po prostu stwierdzonoby że osoba ta uległa spaleniu lub spopieleniu. 

To z kolei sugeruje, że w organiźmie żony Lota nastąpiły przemiany przypominające 

telekinetyczną zamianę jednych pierwiastków w inne. Interesującym jest też fakt istnienia 

niezwykłych czarnych "ceramicznych kamieni" zdeponowanych pomiędzy miastami Mekka i 

Medina, a więc w zasięgu lotu ze Sodomy i Gomory i w usytuowaniu względem tych 

bibilijnych miast symetrycznym (podobnym) do usytuowania "china stones" względem 

krateru Tapanui (porównaj mapę z rysunku C7 z mapą Półwyspu Arabskiego). Być może 

owe czarne kamienie zawierają klucz do naszego poznania i zrozumienia eksplozji zaszłej 

w czasach bibilijnych. Warto tu też wspomnieć, że wzmianka o podobnych kamieniach 

ceramicznych (być może dokładnie tych spomiędzy Mekka i Medina) zawarta jest też w 

świętej księdze muzułmanów zwanej Koran (patrz Sura CV (Słoń), werset 4). 

- Kolchida. Powszechnie znane są legendy o "złotym runie" z Kolchidy, czyli ziemi 

położonej na wybrzeżu Morza Czarnego (na terenie obecnej Gruzji). Runo to mogło zostać 

uformowane w wyniku eksplozji omawianego tu typu. Analizując dzieje ludów tamtego 

regionu daje się nawet ustalić, że owa eksplozja w Kolchidzie najprawdopodobniej nastąpiła 

przed rokiem 1050 BC (t.j. jakieś 3100 lat temu) bowiem właśnie w owym okresie zaistniał 

jakiś niezrozumiały upadek i załamanie się wszystkich okolicznych cywilizacji. O załamaniu 

tym wspomina m.in. cytowana już poprzednio książka [4D3] pióra A.C. Brown and H.W. 

Catling "Ancient Cyprus" (The Ashmolean Museum Oxford, Wielka Brytania, 1975 rok, 

ISBN 0-9000-9018-9). Oto odpowiedni cytat ze strony 37 tej książki: "Koniec Epoki Brązu, 

około roku 1050 BC, zbiegał się w czasie z zniknięciem prawie wszystkich od dawna 

zamieszkałych osiedli na Cyprze i z wynikającej z tego ogromnej redukcji ludności wyspy, a 

także w praktycznym zamarciu kontaktów zamorskich. ... Były to 'Czarne Czasy', zaś ich

L-223 

zniszczenia mogą być tylko porównane do podobnego zjawiska zaistniałego w owym 

okresie we większości sąsiednich regionów, w tym także Grecji." (w oryginale 

angielskojêzycznym: "The end of the Bronze Age, c. 1050 B.C. had coincided with the 

disappearance of nearly all the old-established settlements in Cyprus, and a consequent 

great reduction in the island's population, and in the virtual extinction of overseas contacts. 

... This is the 'Dark Age', and its obscurity may be compared with a similar phenomenon in 

most neighbouring regions at this period, not least in Greece."). 

Jest powszechnie znanym faktem, że około roku 1870 niemiecki archeolog-amator, 

Heinrich Schliemann, podążając jedynie za wskazówkami zawartymi w homerowskiej 

Iliadzie i Odysei odkrył położenie Troi. Istnieje więc całkiem realna szansa, że podążając za 

wskazówkami z legend o złotym runie, ptaku ognistym, i ogniach Kolchidy, miejsce 

eksplozji UFO w Kolchidzie też może zostać dokładnie umiejscowione. 

- Libia. W książce [1K] Robin'a Collyns'a, "Did Spacemen Colonise the Earth?" 

(Mayflower Books Ltd., St. Albans, England, 1975, str. 117) opisany jest starożytny krater 

położony na pustyni libijskiej w punkcie o współrzędnych: 22 18'N i 25 30'E. Zgodnie z 

informacjami zawartymi w owej książce, ten niezwykły krater nosi wszelkie cechy 

powstałego w wyniku sztucznej eksplozji. Wokół krateru znaleziono minerały lokalnie 

nazywane "tektites", zawierające około 75% krzemu z domieszką aluminium i żelaza (czyli 

o składzie bardzo podobnym do metalicznych fragmentów znalezionych w okolicach krateru 

Tapanui - patrz rysunek C14). Analiza tych minerałów wykazała ich identyczny skład 

chemiczny do składu piasku z okolicznej pustyni libijskiej. Ciekawe, że w roku 342 AD kraje 

położone wokół Libii doświadczyły silnych trzęsień ziemi po jakich nastąpił niezwykle długi 

okres zaburzeń pogodowych. Dla przykładu na Cyprze potężne trzęsienie ziemi z owego 

roku zniszczyło niemal wszystkie miasta (włączając Salamis opisane w podrozdziale D3), 

zaś okres następujących po nim susz i nieurodzajów rozciągał się przez prawie 40 

następnych lat (patrz książka [4D3]). Być może więc, że eksplozja w Libii nastąpiła właśnie 

w 342 AD. 

Ciekawa legenda zdająca się podpierać możliwść tego typu eksplozji w okolicach 

Bliskiego Wschodu opisana jest na stronach 218 i 129 wspomnianej już poprzednio książki 

[1H2.1.2]. Podaje ona że król Izraelicki David spowodował niechcąco potop kiedy rozkazał 

usunąć głaz węgielny świata. Z kolei wielki wódz Jozue miał rzekomo unieruchomić słońce 

nad Gibeonem (porównaj te dwie informacje, t.j. potop i zatrzymanie się ruchu słońca, z 

opisami z podrozdziału D3). 

- Mityczna Atlantyda. Relacje ze zniszczenia Atlantydy jakieś 12 tysięcy lat temu 

przypominają przebieg wydarzeń następujących podczas eksplozji tunguskiej i Tapanui. 

Stąd też Atlantyda być może stanowi wyspę zniszczoną przez łańcuchową eksplozję całej 

flotylli statków UFO. Interesującym jest, że wiele faktów sugeruje iż czas zniszczenia 

Antlantydy pokrywa się z czasem eksplozji w okolicach rzeki Ren. Całkiem więc możliwe że 

obie te eksplozje w rzeczywistości stanowią historycznie jedno i to samo zdarzenie opisane 

dwoma różnymi rodzajami materiału dowodowego - porównaj też opisy z podrozdziału K2. 

- Okolice rzeki Ren. Dorzecze Renu w starożytności znane było z bogatych 

depozytów napowierzchniowego złota o charakterze "złotego runa" opisanego w 

podrozdziale C10. Ponadto badacz amator z Niemiec Zachodnich, Ferdinand Heller 

(Steinmetzstr. 9, D-5000 Köln 91, Germany) od lat kolekcjonuje szkliste kamienie bardzo 

podobne do kamieni ceramicznych z okolic Tapanui krateru, tyle tylko że nieco ciemniejsze 

w kolorze (niektóre z nich są prawie czarne). Więcej danych o owych europejskich "china 

stones" (które mogą też być interpretowane jako pozostałości eksplozji w mitycznej 

Atlantydzie - patrz poprzednia lokacja), podanych zostało w podrozdziale C11.4. Te dwie 

przesłanki, plus kilka innych danych zestawionych w końcowej części podrozdziałów K2, 

C7.1 i C7.2 sugerują, że około 12 tysięcy lat temu gdzieś w okolicach rzeki Ren nastąpiła 

potężna eksplozja która najprawdopodobniej spowodowała około od 20 do 40 obrót 

skorupy Ziemi. Zachodzi jednakże też i możliwość że owa eksplozja z dorzecza Renu jest 

tożsama z eksplozją w mitycznej Atlantydzie.

L-224 

- Ukraina. Istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że słynne stepy ukraińskie, w 

dawnych czasach otoczone puszczami prawie ze wszystkich stron, powstały w wyniku 

przedhistorycznej eksplozji dyskutowanego typu. Na możliwość taką wskazują też legendy 

okolicznych narodów dotyczące "ognistego ptaka" (np. starorosyjskie legendy o ptaku 

ognistym, legendy z tego regionu o feniksie, bałkański bóg ognia) i mitycznych ogni (np. 

greckie legendy o Prometeuszu). 

Po opublikowaniu pierwszego, polskojęzycznego wydania niniejszej monografii, jej 

autor otrzymał list od A. V. Arkhipov'a z Instytutu Radio-Astronomy w Kharkov'ie (Acad. of 

Scien. of the Ukr. SSR; 4, Krasnoznamennaya Str.; 310002, Kharkov, ZSSR). List ten 

informował, że na Ukrainie faktycznie istnieje krater, jakiego niektóre cechy odpowiadają 

cechom krateru z Tapanui. Ów krater na Ukrainie nazywany jest "Kon'ksko-Jalynski krater". 

Jest on zlokalizowany blisko centrum trójkąta opisanego przez miasteczka: Donieck, 

Zhdanow i Pologi, zaś jego współrzędne geograficzne wynoszą: 47 20'N, 37 00'E. Badania 

dokonane w tym kraterze ujawniły, że występują w nim minerały, jakie znaleziono także na 

obszarze eksplozji tunguskiej oraz w okolicach krateru Tapanui. Najważniejsze wyniki 

badań tych minerałów opublikowane zostały w artykule G. K. Eremenko, i inni, a 

zatytułowanym "Kocmogennye mineraly v poltavskih otlozenijah Kon'ksko-Jalynskoj 

vpadiny", Mineralogija ocadocnyh obrazovanij, Vol 1, Kijev, 1974, str. 66-76. Ciekawostką 

Kon'ksko-Jalynskiego krateru jest, że interpretacja dawnych nazw z jego pobliża także 

posiada zakodowane w sobie znaczenia mające związek z eksplozją, pożarem, ptakiem 

ognistym, itp. Dla przykładu nazwę najbliższej miejscowości "Staroignat'yevka" można 

interpretować jako "Miejsce-podpalone-w-przeszłości", pobliską nazwę "Krasnaja Polana" 

można interpretować jako "Ognista-polana", "Zhdanów" oznacza "Pogorzelisko", zaś nazwę 

miasteczka "Pologi" można interpretować jako "Miejsce-wypalone-doszczętnie". Warto tu 

podkreślić że podobnie wymowne nazwy są znamienne dla okolic krateru Tapanui - patrz 

podrozdział C3. 

Oczywiście zweryfikowanie powyższej listy wymaga podjęcia bardzo pracochłonnych 

badań, których skompletowanie może zostać dokonane jedynie przez naukowców żyjących 

w danym kraju. Stąd też ewentualna kontynuacja poszukiwań dalszych miejsc eksplozji 

UFO sugeruje zainicjowanie międzynarodowego programu badawczego. 

#6. Eksplozyjne zafalowania przestrzeni czasowej. Przed zakończeniem 

niniejszego rozdziału rozważmy hipotetyczną sytuację że UFO trzeciej generacji (t.j. 

wehikuł czasu) zostało celowo eksplodowane w którejś z wymienionych powyżej lokacji. 

Zgodnie z klasyfikacją atrybutów miejsc eksplozji UFO podaną w podrozdziałe F1, 

eksplozja wehikułów czasu - oprócz wielu zilustrowanych już w tej monografii procesów i 

zjawisk, dodatkowo musiałaby spowodować wystąpienie potężnych zakłóceń w przestrzeni 

czasowej (patrz atrybut #E1). Z kolei działanie fali takich zakłóceń czasowych mogłoby 

przenieść (na stałe lub czasowo) przypadkowego obserwatora w zupełnie odmienna epokę. 

I takie właśnie zdarzenie opisane jest przez legendę otaczającą kamień ceramiczny 

znajdujący się jaskini zwanej "Eshabi keyf", koło Tarsus, w prowincji Mersin z południowej 

Turcji. Kamień ten, o wielkości i wyglądzie typowego kamienia ceramicznego z Nowej 

Zelandii, posiada płynne garby na powierzchni, jakie nadają mu kształty zbliżone do 

wielbłąda. Miejscowa legenda datowana około roku 342 AD, podaje iż jakaś rodzina z 

towarzyszącym im wielbłądem i psem próbowała uciec przed represjami ich króla. Na noc 

zatrzymali się właśnie w owej jaskini. Kiedy zbudzili się ze snu, ich pies zniknął, podczas 

gdy w miejscu gdzie pozostawili swego wielbląda znajdował się ów ogromny pogarbowany 

kamień. Ich zdumienie jeszcze bardziej wzrosło gdy opuścili ową jaskinię. Na zewnątrz 

wszystko wyglądało już zupełnie inaczej, ludzie z pobliskiego miasteczka byli dalekimi 

potomkami znanych im osób. Analiza monet posiadanych przez omawianą rodzinę 

wykazała iż jest 300 lat później niż rok w którym rozpoczęli oni swoją ucieczkę. Wnioskiem 

więc rodziny i okolicznej ludności było, iż przespali oni w jaskini aż całe 300 lat, zaś ich 

wielbłąd przemieniony został w kamień. Jaskinia wraz z znajdującym się w niej 

pogarbowanym ceramicznym kamieniem obecnie jest ciekawostką i główną atrakcją

L-225 

turystyczną omawianej miejscowości. Natomiast zaszłe w niej wydarzenia posiadały tak 

silny wpływ na okoliczne narody, iż nawiązanie do nich zawarte jest nawet w świętej 

księdze muzułmanów (patrz Koran, Sura 18 "The Cave" - t.j. "Jaskinia", wersety 18:12 i 

18:25). 

Zinterpretujmy teraz powyższą legendę w świetle ustaleń zaprezentowanych w 

niniejszej monografii. Gdzieś w pobliżu południowej Turcji (np. w Libii) nastąpiła potężna 

eksplozja wehikułu czasu. Bąble zaburzeń w przestrzeni czasowej porwane zostały wraz z 

masą kamieni ceramicznych uformowanych przez tą eksplozję i rozrzucone na otaczające 

obszary. Jeden z takich bąbli otaczał ogromny kamień ceramiczny którego trajektoria lotu 

prowadziła na miejsce gdzie właśnie leżał wielbłąd i pies omawianej rodziny. W chwili 

upadku bąbel ten spowodował zafalowanie się czasu. Najpierw więc czas cofnął się do tyłu 

(np. o kilka milionów lat) aż do okresu gdy jaskinia jeszcze nie istniała zaś jej podłoga była 

po prostu powierzchnią gruntu, potem zaś przyspieszył się on do przodu, osiągając chwilę o 

300 lat późniejszą niż data upadku kamienia. W efekcie końcowym wielbłąd i pies nagle 

przeniesione zostały do czasów prehistorycznych, gdzie zapewne po raptownym 

przebudzeniu i ucieczce z miejsca swego spoczynku szybko zginęły od ówczesnych 

drapieżników, podczas gdy omawiana rodzina zbudziła się o 300 lat później niż data 

ułożenia do snu. Natomiast kamień ceramiczny który przyniósł ze sobą zaburzenia w 

przestrzeni czasowej wzięty został za skamieniałe resztki wielbłąda istniejącego wcześniej 

na tym samym miejscu. 

(Zauważ że na bardzo podobej do opisanej powyżej zasadzie zafalowań przestrzeni 

czasowej, w Nowej Zelandii jaszczur Tuatara mógł zostać przeniesiony z epoki formowania 

się węgla kamiennego do czasów po eksplozji Tapanui - patrz punkt #E1 w rozdziale H. 

Również ptak Moa okresowo przenoszony może być z przeszłości do czasów dzisiejszych, 

potem zaś z powrotem do przeszłości - patrz podrozdział C7.3.) 

Warto w tym miejscu też dodać, że autor spotkał się z opisami kilku dalszych 

przypadków podobnego przemieszczenia się w czasie ludzi i zwierząt. Nie towarzyszyły im 

jednak trwałe dowody materialne na pobliską eksplozję UFO (takie jak np. kamień 

ceramiczny z tureckiej legendy omówionej powyżej). Kilka z nich przytoczone zostało w 

podrozdziale C7.3. Również i on sam niekiedy obserwuje w swoim otoczeniu najróżniejsze 

zjawiska jakie świadczą o wystąpieniu niewielkiego lokalnego zaburzenia przestrzeni 

czasowej. Takie zaobserwowane przez siebie samego zjawiska m.in. opisał on w 

podrozdziale VB4.1.2 monografii [1/4]. 

#7. Eksplozje UFO z obecnych czasów. Najbardziej ostatnia eksplozja wehikułu 

UFO prawdopodobnie miała miejsce w Chinach w poniedziałek dnia 12 maja 2008 roku. 

Została ona opisana dokładniej w punkcie #E3 totaliztycznej strony internetowej 

”katrina_pl.htm” (tj. strony o huraganach formowanych technicznie przez UFOnautów). 

Natomiast poprzednia niedawna eksplozja wehikułu UFO niemal z całą pewnością miała 

miejsce w dniu 26-go grudnia 2004 roku koło wyspy Sumatra. Eksplozja ta zabiła około 300 

000 ludzi. Jej dokładny opis zawarty jest na oddzielnej totaliztycznej stronie o nazwie 

”day26_pl.htm”. Gorąco rekomenduję przeglądnięcie owej strony. Szczególnie że zawiera 

ona m.in. prognozy dat w których powinniśmy spodziewać się następnych morderczych 

eksplozji UFO (jednak po opublikowaniu owej strony ”day26_pl.htm”, eksplodowania UFO w 

owych datach dysponenci UFO najwyrażniej teraz już unikają). 

#8. Eksplozje UFO z naszej przyszłości. Niezależnie od byłych miejsc 

eksplodowania UFO trzeciej generacji, atrybut zafalowania przestrzeni czasowej (patrz #E1 

w podrozdziale F1) umożliwia też przewidywanie najprawdopodobniejszych miejsc gdzie 

tego typu wehikuły zostaną eksplodowane w przyszłości. W miejscach tych bowiem od 

czasu do czasu już obecnie ponawiać się będą przypadki zbiorowych wizji przyszłego życia 

na naszej planecie. Ponadto okresowo widywane tam będą zwierzęta i owady jakie nie były 

znane w przeszłości, stąd o jakich wnioskować można że pojawią się one dopiero w 

przyszłości. Autor wstępnie zidentyfikował już aż dwa takie miejsca (oba zlokalizowane w 

gęsto zaludnionych obszarach naszego globu). Aby jednak nie budzić niepotrzebnych

L-226 

kontrowersji, z ich opublikowaniem odczeka on aż do czasu zgromadzenia większej 

podbudowy faktologicznej na ich temat. 

Warto tutaj zwrócić uwagę, że na naszym dzisiejszym poziomie wiedzy potrafimy 

jedynie zaobserwować skutki zafalowania przestrzeni czasowej (takie np. jak pojawienie się 

zwierząt dawno już wymarłych, lub zbiorowe wizje życia miasta z naszej przyszłości). W 

miarę jednak jak nasza wiedza osiągnie poziom wehikułów czasu, zapewne zbudujemy też 

i instrumenty jakie staną się zdolne do wykrywania zafalowań tej przestrzeni. Oczywiście z 

natury swej rzeczy, zafalowania takie są nośnikiem informacji o zdarzeniach jakie je 

spowodowały, podobnie jak przykładowo czyjś krzyk informuje dokładnie kto, gdzie, i z 

jakiego powodu go wydał, oraz podobnie jak np. wibracje trzęsień ziemi przenoszą w sobie 

m.in. dokładne informacje o swoim pochodzeniu (niestety dzisiejsza nauka nie potrafi 

jeszcze tych informacji prawidłowo odczytywać). Stąd na podstawie analizy atrybutów 

wykrytych przez takie instrumenty zafalowań przestrzeni czasowej, kiedyś zapewne 

otworzy się możliwość dekodowania jakie to wydarzenia następujące w przyszłości 

spowodowały te zafalowania.

Rozdział M. 

M-227 

FILOZOFICZNE NASTĘPSTWA BADAŃ TAPANUI 

Motto tego rozdziału: "Ignorowanie prawdy lub jej zaprzeczanie wcale nie eliminuje jej 

istnienia" 

Dokładnie o 7:17:11 rano dnia 30 czerwca 1908 roku, nieliczni mieszkańcy regionu 

tunguskiego w Centralnej Syberii zostali zaszokowani widokiem napowietrznej eksplozji 

silnie świecącego cylindrycznego obiektu latającego, który później został zidentyfikowany 

jako statek kosmiczny pozaziemskiej cywilizacji. Eksplozja ta zrównała z ziemią około 2150 

kilometrów kwadratowych tunguskiej tajgi, wstrząsając nie tylko naszą planetą, ale także i 

umysłami niektórych naukowców, którzy do dzisiaj nie mogą wybaczyć tej "rzeczy", iż 

eksplodowała ona w sposób przeczący poziomowi ich wiedzy i wykraczający poza ich 

horyzonty filozoficzne. Setki książek i artykułów poświęcono opisowi eksplozji tunguskiej. 

Była ona także tematem wielu filmów. Stąd też większość czytelników prawdopodobnie zna 

doskonale to wydarzenie. Ponieważ obiekt tunguski eksplodował około 5 kilometrów nad 

powierzchnią Ziemi, nie pozostawił on prawie żadnego śladu materialnego świadczącego o 

jego pochodzeniu. Jedyne pozostałości tej potężnej napowietrznej eksplozji to: pnie 

powalonych drzew, maleńkie globuliny minerału zwanego "trinitite", tajemnicza choroba 

występująca wśród lokalnej populacji, i raporty szeregu naocznych świadków. Brak innych 

pozostałości materialnych utrudniał i powstrzymywał wyjaśnienie co właściwie się zdarzyło 

w tym odludnym miejscu. 

Do czasu odnalezienia krateru Tapanui eksplozja tunguska uważana była za jedyną 

tego rodzaju istniejącą na naszej planecie. Odkrycie z Tapanui wskazało jednak na 

zaistniałą już przedtem inną prawie identyczną eksplozję, tyle tylko że posiadającą ponad 

dwukrotnie większą siłę oraz następującą w znacznie mniejszej odległości od powierzchni 

ziemi i to w centrum zaludnionej wyspy, takiej jak Nowa Zelandia. Z kolei analiza 

powtarzalnego wzoru wynikającego z porównania podobieństw katastrof w tunguskiej i 

Tapanui ujawniła, że na Ziemi musiał mieć miejsce cały szereg tego typu eksplozji, być 

może nawet aż 54, część z których posiadała następstwa brzemienne w skutkach dla całej 

naszej planety. 

Eksplozja w Tapanui wykazała obecność wszystkich tych śladów materialnych jakie 

występowały także i w tunguskiej, t.j.: krater Tapanui jest również otoczony przez strefę 

powalonych drzew, których pnie są wycelowane w kierunku do punktu zerowego, zaś 

korzenie znajdują się po stronie bliższej kraterowi; eksplozja koło Tapanui również 

wytworzyła globuliny "trinitite"; pośrednio eksplozja ta może być odpowiedzialna za lokalne 

przypadki tajemniczej choroby, znanej pod nazwą "Tapanui Flu" (której symptomy 

odpowiadają chorobie popromiennej); podobnie jak w tunguskiej sama eksplozja Tapanui 

była obserwowana przez tubylców (Maorysów) którzy zachowali jej opis w licznych 

legendach. Jednakże niezależnie od tych podobnych śladów, eksplozja w Tapanui 

wytworzyła różnorodne dodatkowe pozostałości materialne, niewykryte w regionie 

tunguskim. Niektóre z tych dodatkowych pozostałości to: (1) ogromny eliptyczny krater, (2) 

namagnesowanie otoczenia tego krateru, czy (3) metaliczne odłamki, które mogą być 

interpretowane jako szczątki statku kosmicznego. 

Podjęcie badań miejsca eksplozji Tapanui naprowadziło autora na wiele 

różnorodnych ustaleń, sporo z których posiada nie tylko badawcze, ale także i filozoficzne 

oraz światopoglądowe, implikacje. Dla naukowej ścisłości autor zdecydował się obiektywnie 

i bezstronnie raportować tutaj o nich wszystkich, jeśli tylko posiadają one związek z 

przedmiotem, tematem, i tezą tej monografii. Naukowe implikacje eksplozji Tapanui

M-228 

zaprezentowane były już w poprzednich rozdziałach. Czas więc teraz na zaprezentowanie 

niektórych implikacji filozoficznych i światopoglądowych. Jako że eksplozja Tapanui 

zdarzyła się na terenie Nowej Zelandii, większość z nich musi zostać omówiona na 

przykładzie tego kraju i jego mieszkańców. Niemniej autor wierzy, że posiadają one bardziej 

ogólny charakter i najprawdopodobniej mogą rónież zostać odniesione do dalszych krajów i 

narodów. Przy ich redagowaniu autor starał się uwypuklić sedno określonych idei nawet 

jeśli wymagało to napisania o sprawach bolesnych czy drażliwych. Otwarte ich nazwanie po 

imieniu i zaprezentowanie wcale jednak nie zmienia głębokiego respektu i poważania jaki 

autor żywi do tych którzy zainspirowali opisywane tutaj ustalenia, nie pomniejsza jego 

satysfakcji z osobistego przejścia przez doświadczenia które umożliwiły dokonanie 

zaprezentowanych tutaj obserwacji, oraz nie unieważnia niezliczonych dalszych 

pozytywnych doświadczeń które balansują dyskutowane tutaj przykłady. 

M1. Filozoficzne implikacje nieprzychylnego przyjęcia badań Tapanui 

Miejsce eksplozji Tapanui może być symbolem stosunku niektórych europejskich 

osiedleńców do lokalnego folkloru. Od wieków było ono znane dla tubylców (Maorysów), 

których tradycja mówiona podaje, iż krater Tapanui powstał w wyniku eksplozji statku UFO 

jakiejś cywilizacji pozaziemskiej. Kiedy jednak w połowie XIX wieku biali osadnicy przybyli 

do Nowej Zelandii, potraktowali oni te legendy jako produkty wybujałej wyobraźni. Aby 

odciąć się od tych opowiadań i "zabobonów", oficjalne wyjaśnienie pochodzenia krateru 

zostało ogłoszone jako "osuwisko ziemi" (po angielsku "landslip"). Tak też został on 

oznaczony na nowozelandzkich mapach. Autor niniejszej monografii jest więc pierwszym 

naukowcem pochodzenia europejskiego, którego badania potwierdziły obecność ziarna 

prawdy w legendach Maorysów i którego wyjaśnienie dla pochodzenia krateru dokładnie 

odpowiada twierdzeniom tubylców. 

W krajach o anglosaskiej kulturze do których należy Nowa Zelandia, tradycja 

posiada niezwykle istotne znaczenie. Stąd ogłoszenie hipotezy autora o eksplozyjnym 

pochodzeniu krateru Tapanui stworzyło sytuację jaka sama w sobie mogłaby być 

przedmiotem interesujących badań. Z jednej bowiem strony istnieje oficjalne wyjaśnienie 

dla krateru Tapanui jako obsuwiska ziemi, które utrwalone już zostało ponad stuletnią 

intelektualną tradycją i na dodatek posiada prestiż oficjalnej nauki za sobą. Z drugiej zaś 

strony do świadomości ludzkiej próbuje się dostać całkowicie nowe wyjaśnienie dla tego 

samego krateru, które poza logiką dedukcji oraz zbiorem istniejących dowodów 

materialnych nie posiada żadnego prestiżowego czynnika za sobą. 

W rezultacie więc teorie autora, aczkolwiek akceptowane z entuzjazmem przez 

niektórych zwyczajnych Nowozelandczyków, przez wpływowych luminarzy tamtejszej nauki 

przyjęte zostały ze silną opozycją. Jego próby podejmowania konstruktywnej dyskusji na 

temat zgromadzonych dowodów ucinane były argumentami w rodzaju: 

1. Żadna eksplozja nie mogła się zdarzyć w Tapanui ponieważ w kraterze brak jest 

jakichkolwiek widocznych śladów zaszłej katastrofy, takich jak przykładowo części statku 

kosmicznego wystających z dna krateru czy rozkładających się ciał kosmonautów. 

(Ciekawe, że osoby używające powyższego argumentu nie dysputowały braku takich 

pozostałości w miejscach byłych wypadków samochodowych, niedoceniając lub 

pomniejszając w ten sposób zdolność natury do samozaleczania zaistniałych ran i do 

zacierania śladów.) 

2. Osoby obecnie mieszkające koło Tapanui spytane o tą eksplozję nigdy o niej nie 

słyszały. Skoro więc miejscowi nie są świadomi jej istnienia nie mogła ona się tam 

przytrafić. 

3. Nowa Zelandia jest małym prowincjonalnym kraikiem leżącym na poboczu świata i 

tak mało istotnym, że nic posiadającego znaczenie dla historii całego naszego globu nie 

mogło przecież tutaj mieć miejsca.

M-229 

4. Żaden pozaziemski statek nie mógł eksplodować tutaj, bowiem nasza doskonała 

nauka wspierana zaawansowaną techniką radiową od lat nasłuchuje w kosmosie 

wiadomości od istot inteligentnych i jak dotąd nie zdołała odebrać nawet jednej 

adresowanej do nas transmisji. Z kolei komunikowanie się cywilizacji kosmicznych poprzez 

inny nośnik niż fale elektromagnetryczne nie jest możliwy, bowiem napewno byłby on już od 

dawna znany niemal wszechwiedzącym naukowcom z przodujących krajów. Brak wyników 

w kosztownych nasłuchach radiowych wyraźnie więc wykazuje iż nie istnieje cywilizacja w 

kosmosie która byłaby w stanie wysłać statek na Ziemię. 

Oczywiście autor był przygotowany przyjąć, zrozumieć i akademicko skonfrontować 

kontruktywną i bazującą na faktach lub badaniach krytykę swoich teorii, czy też zwykły brak 

wiary w to co on głosi. Wszakże krytyka, sceptycyzm i brak wiary w stwierdzenia innych 

towarzyszą każdej nowej idei od zarania ludzkości. Żadna też z głoszonych przez autora 

teorii nie była przez nie oszczędzona. Jednak tłumienie badań bez podjęcia jakiejkolwiek 

dyskusji niestety nie daje się pojąć i zaakceptować. 

Autor nie będzie tutaj ukrywał że jest ogromnie dumny z wielu uczuciowych walorów 

mieszkańców kraju (Nowej Zelandii) który wybrał on za swoją drugą ojczyznę, oraz z 

wynikających z tych walorów osiągnięć w zakresie ochrony naturalnego środowiska, 

ruchów antynuklearnych, eliminowania okrucieństwa wobec zwierząt, harmonii współżycia, 

itp. Jednakże równocześnie zmuszony jest on ubolewać, że w zakresie intelektualnego 

otwarcia dla promowanych przez niego nowych idei Nowa Zelandia okazuje się tak 

hermetyczna, że siły konserwatyzmu są w niej tak dominujące, aktywne i bezkarne. 

Pomimo więc ogromnego potencjału inspiracyjnego tego niezwykłego lądu, którego 

zaledwie niewielka cząstka ujawniona została w treści niniejszej monografii, siły te niekiedy 

spychają Nowozelandczyków do roli pasywnych naśladowców innych krajów w dziedzinach 

w których mogliby wieść światowy prymat. Wielu intelektualistów w Nowej Zelandii w 

prywatnych rozmowach z autorem przyznawało zresztą otwarcie że w ich kraju działa - jak 

ją tam nazywają, "clubbing machine", która wbija w dół głowę każdego kto tylko spróbuje 

się wychylić od zaakceptowanej linii. 

W świetle powyższego nikogo zapewne nie zdziwi że teorie autora nie znalazły 

poparcia także i ze strony nowozelandzkich publikatorów. Mimo usilnych starań i wysyłania 

licznych publikacji do prawie każdego periodyka wydawanego w Nowej Zelandii (np. 

"Listener", "North & South", "NZ Women's Weekly", "NZ Geographic"), jak dotychczas 

autorowi nie udało się opublikować w tym kraju nawet jednego napisanego przez siebie 

artykułu o eksplozji Tapanui. Oczywiście autor jest świadom, iż powodem tego 

systematycznego odrzucania jego publikacji jest zwykła przezorność redaktorów i ich chęć 

uniknięcia ewentualnych kłopotów. Wszakże publikacje te podpierają dowodami 

materialnymi tak atakowany temat jak eksplodowanie na Ziemi wehikułu (UFO) cywilizacji 

kosmicznej znacznie bardziej zaawansowanej od naszej. Jego niepopularność wprowadza 

więc ryzyko wystawienia każdego czasopisma które by się "wychyliło" na bezpośrednie 

ataki represyjnych konserwatystów opisanych w podrozdziale C8.3. 

Oczywiście wytłumianie badań i promocji Tapanui przez osoby praktykujące 

represyjny konserwatyzm, lub choćby nim tylko zastraszone, posiada cały szereg 

niepożądanych następstw. Wiele z nich musi się kiedyś niekorzystnie odbić i na samej 

Nowej Zelandii. Wszakże właśnie w rezultacie tego wytłumiania autor zmuszony był 

przerwać terenowe badania efektów eksplozji Tapanui oraz ich popularyzowanie w Nowej 

Zelandii. Wiele następnych znalezisk, ustaleń i odkryć, jakie najprawdopodobniej zostałyby 

dokonane w wyniku tych badań, jest już zapewne bezpowrotnie stracone. Wymieńmy więc 

teraz główne tematy, osiągnięcia i kierunki badań, w których niemal napewno nastąpiłby 

dalszy postęp oraz uzyskane bardziej szczegółowe wyniki, które jednak zostały 

zaprzepaszczone w rezultacie wytłumienia badań Tapanui. 

A. Terenowa identyfikacja następnych efektów eksplozji Tapanui. Cały szereg 

dalszych istotnych, inspirujących i nauczających efektów/aspektów tej eksplozji niewątpliwie 

nadal czeka na swego odkrywcę i być może nawet nigdy nie zostanie wydobyte na światło

M-230 

dzienne w celu wykorzystany dla dobra całej naszej nauki oraz ku wiedzy i pożytkowi 

samych Nowozelandczyków. 

B. Badania folkloru i legend nowozelandzkich Maorysów nastawione na naukowe 

interpretowanie i przekazywanie do wiadomości publicznej bezcennej wiedzy historycznej, 

fizykalnej, geograficznej i kosmologicznej w folklorze tym ukrytej, a także na ratowanie tej 

wiedzy przed wymarciem wraz z ostatnimi osobami ciągle pamiętającymi stare legendy 

(przykładami takiego folkloru jest opisany legendami przebieg eksplozji Tapanui ukazany w 

rozdziale A, wiedza o nowozelandzkich gigantach opisana w podrozdziale C7.2, czy też 

informacja o istnieniu w Nowej Zelandii ciągle nieodkrytej przez Europejczyków kolosalnej 

rzeźby "Sleeping Giant" opisanej w podrozdziale V3 z tomu 16 monografii [1/4]). Bez 

czyjegoś żywotnego zainteresowania w ich przebadaniu, z czasem zapewne spotka je ten 

sam los co wspomniane w podrozdziale C7.2 szkielety gigantów podobno znalezione w 

jednej z jaskiń Nowej Zelandii. Z kolei ich "rutynowe" przebadanie, ale przez osoby ani nie 

posiadające wymaganej ekspertyzy technicznej, dociekliwości, oraz zdolności do kojarzenia 

faktów, ani też nie mające odwagi zarejestrować drastyczne sformułowania czy postawić 

niepopularne hipotezy, da zapewne te same rezultaty co poprzedzające ujawnienie Tapanui 

około stuletnie badania samych Nowozelandczyków w tym zakresie. 

C. Publikowanie po angielsku i upowszechniania w Nowej Zelandii wyników badań 

Tapanui. Ta niezwykle brzemienna w skutki eksplozja wszakże ciągle pozostaje niemal 

całkowicie nieznana w kraju w którym się przydarzyła. 

D. Inspirowanie innych naukowców nowozelandzkich wynikami badań Tapanui. 

Inspirowanie to mogłoby zapoczątkować bardziej raptowne wyjaśnienie wielu zagadek tego 

kraju związanych z omawianą eksplozją (np. pojawienia się i wymarcia ptaka Moa - patrz 

podrozdział C7.1, istnienia gigantów w ich kraju - patrz C7.2, itp.). 

E. Gromadzenie doświadczeń na temat podejścia i metodyki wielodyscyplinarnych 

badań prowadzonych przez pracownika nowozelandzkiego uniwersytetu. Jak wiadomo 

ogromna większość tematów badań prowadzonych dotychczas na uniwersytetach obejmuje 

sobą tylko jedną dyscyplinę lub pogranicze pomiędzy dwoma dyscyplinami. Takie bowiem 

jednospecjalizacyjne tematy są najłatwiejsze do zrealizowania, jako że nie nakładają na 

swych prowadzących obowiązku nieustannego pogłębiania wiedzy i poszukiwania 

rozwiązań których nie nauczono podczas studiów. Tymczasem poziom zaawansowania 

dzisiejszej nauki i techniki nakłada wymóg, że tematy badawcze wprowadzające liczący się 

postęp muszą rozciągać się na kilka różnych dyscyplin. Niestety, obecny system 

edukacyjny, posiadana przez naukowców jednokierunkowa ekspertyza, oraz 

dotychczasowe metody badań, uniemożliwiają podejmowanie takich wielodyscyplinarnych 

tematów na uczelniach. Ich realizacja coraz częściej monopolizowana jest więc przez różne 

przemysłowo-nastawione instytucje badań i rozwoju, przejmujące na siebie ciężar rozwoju 

nauki na Ziemi i stopniowo usuwające w cień naukowe znaczenie uczelni. Aby więc 

ratować znaczenie naukowe uczelni i powstrzymać zarysowywujący się coraz mocniej 

proces ich przekształcania w instytucje wyłącznie dydaktyczne (t.j. nie prowadzące żadnych 

badań), niektóre uniwersytety w USA wprowadzają w życie ideę wielodyscyplinarności, w 

której naukowcy i studenci z jednego kierunku starają się pokryć obszarem swej ekspertyzy 

wiele różnych dyscyplin równocześnie. Jak to zapewne stało się oczywiste z treści 

niniejszej monografii, badania Tapanui posiadają właśnie taki wielodyscyplinarny charakter. 

Faktycznie to obejmują one zasięgiem swej tematyki niemal wszystkie podstawowe 

dyscypliny naukowe. Ogromna rozpiętość najróżnorodniejszych dyscyplin i kierunków, 

ekspertyza z obrębu których konieczna jest do skompletowania badań Tapanui, przekracza 

niekiedy zakres specjalizacji badawczych reprezentowanych nawet przez niektóre całe 

uczelnie Nowej Zelandii. W przypadku więc realizowania tych badań na jednym z 

tamtejszych uniwersytetów zgromadzone zostałyby cenne doświadczenia i sprawdzone w 

działaniu metodologie, które w przyszłości umożliwiłyby też podejmowanie na tej uczelni 

innych wielodyscyplinarnych tematów badań.

M-231 

F. Ujawnienie, rozpracowanie i rozpoczęcie zapobiegania negatywnym efektom jakie 

eksplozja Tapanui może posiadać na zachowanie, zdrowie i życie mieszkańców Nowej 

Zelandii, a także na zachowanie, zdrowie i życie ludzi zjadających produkty rolne 

wytwarzane w tym kraju. Aby wskazać tutaj kilka przykładów takich możliwych efektów, to 

należą do nich: (1) uparcie krążące w Nowej Zelandii pogłoski o jakoby zwiększonej 

zachorowalności na tzw. "Tapanui flu" oraz na raka u osób mieszkających w pobliżu krateru 

Tapanui - patrz podrozdział C8.2, (2) szansa że konserwatyzm niektórych 

Nowozelandczyków może być powodowany ich zamieszkiwaniem na obszarze objętym 

polem szczególnej kombinacji wibracji telepatycznych do których ich umysły i ciała się 

wstrajają - patrz podrozdział C8.3, (3) hipotetyczna możliwość że niektóra żywność 

wyrastająca w bliskości krateru Tapanui jest natelekinetyzowana (biologicznie aktywna), 

stąd np. może być w stanie powodować u spożywającej ją młodzieży przyspieszony rozwój 

fizyczny kosztem rozwoju ich potencjału intelektualnego - patrz opisy wad telekinetycznego 

rolnictwa przytoczone m.in. w podrozdziale NB2 monografii [1/4] (ewentualna 

telekinetyczna aktywność owej żywności mogłaby kiedyś okazać się np. powodem dla 

którego młodzież z krajów importujących znaczne ilości mięsa i produktów mlecznych z 

Nowej Zelandii wyrasta do rozmiarów młodzieży nowozelandzkiej), (4) hipotetyczna szansa 

że żywność z resztkowym polem telekinetycznym może powodować odwracanie zachowań 

obu płci, t.j. kobiety zaczynałyby zachowywać się jak mężczyźni, zaś mężczyźni jak kobiety 

- patrz podrozdział NB3 monografii [1/4], itp. Warto tu dodać, że zapobiegające badania 

żywności (np. patrz punkty (3) i (4) powyżej) są szczególnie istotne i ich prowadzenie na 

odpowiednio zaawansowanym poziomie może czasami uchronić od rodzaju kłopotów w 

jakich przykładowo znalazła się Anglia w drugim kwartale 1996 roku, kiedy to odkrycie w ich 

krowach choroby wirusowej zwanej "Bovine Spongiform Encephalopathy" (znanej też pod 

popularną nazwą "mad cow disease", t.j. szaleństwo krów - patrz podrozdział D4) 

spowodowało niemal całkowite załamanie się eksportu produktów rolnych z tego kraju. 

G. Umożliwienie społeczeństwu nowozelandzkiemu korzystanie z pożytecznych 

rezultatów i efektów jakie badania Tapanui mogą przynieść, oraz efektów jakie przyniosą 

badania problematyki zainspirowanej przez tą eksplozję. Przykładami takich efektów może 

być "telekinetyczne rolnictwo" opisane w podrozdziale NB2 z [1/4], które bezpośrednio 

wynika z badań Tapanui; czy rozpracowanie nośnej fali telepatycznej (patrz podrozdział 

H7.1 zs [1/4]), telepatycznych stacji nadawczych i TRI (patrz podrozdział N3 z [1/4]) które 

zainspirowane zostało badaniami Tapanui. 

H. Wydobycie na światło, rozpropagowanie i ekonomiczne wykorzystanie jednej z 

najbardziej interesujących atrakcji turystycznych Nowej Zelandii (t.j. krateru Tapanui oraz 

zachowanego do dzisiaj materiału faktologicznego obecnego w jego pobliżu). Wyłącznie dla 

oglądnięcia tej atrakcji ogromna liczba turystów zagranicznych zapewne zdecydowałaby się 

odwiedzić ten kraj. 

I. Podjęcie wysiłków nad zidentyfikowaniem, nazwaniem po imieniu, 

wyeksponowaniem, i przeciwdziałaniem niektórym z niekorzystnych skutków bezkarnego 

jak dotychczas panoszenia się na uczelniach nowozelandzkich zjawiska które w 

podrozdziale C8.3 nazywane jest represyjnym konserwatyzmem. W przypadku gdyby 

możliwym było kontynuowanie badań Tapanui, być może udałoby się zaradzić 

następującym objawom tej niezykle agresyjnej formy akademickiego wstecznictwa które 

dotychczas dotknęły autora: (a) naruszania praw naukowców do swobody wyboru tematyki 

swych badań, wolności wygłaszania własnych poglądów, oraz respektowania przez innych 

kierunku ich poszukiwań twórczych (naruszenie takie definitywnie miało miesce w 

przypadku podjętych przez autora badań Tapanui); (b) odmawiania uznania dorobku 

(autora) na temat Tapanui jako równorzędnego z dorobkiem innych naukowców tylko 

ponieważ dorobek ten dotyczy kierunku badań który w chwili obecnej nie posiada jeszcze 

oficjalnie uznawanej dyscypliny; (c) uzurpowania sobie przez kierownictwo administracyjne 

niektórych nowozelandzkich uczelni prawa do korygowania Boga poprzez decydowanie 

które manifestacje natury są dozwolone i stąd powinny być badane, których zaś naturze nie

M-232 

wolno przejawiać (jeśli zaś natura okazuje się niezdyscyplinowana, wtedy ich zdaniem musi 

zostać ukarana zakazem badania i wymogiem ignorowania tych manifestacji przez 

podległych owym administratorom naukowców); (d) karania naukowca za poszukiwanie 

prawdy czyli za czynienie dokładnie tego do czego jego zawód został ustanowiony i za co 

społeczeństwo obdarza go kredytem zaufania. 

Obserwując dotychczasową opozycję przed przyjęciem do wiadomości wyników 

raportowanych tutaj badań, autor jest świadom że doskonałym pretekstem do ich zbycia 

byłoby znalezienie kiedyś jakiejś niedoskonałości w jego logice i argumentacji. Opisy i cały 

materiał faktologiczny zaprezentowane w niniejszej monografii stanowią przecież dorobek 

pojedynczego naukowca i to ograniczanego koniecznością działania w konspiracji oraz 

finansowania swych badań z własnych funduszy. Jako że autor jest tylko człowiekiem, 

oczywiście jego wiedza posiada granice. Stąd też jest rzeczą naturalną że inni eksperci, 

jeśli tylko zdecydują się kiedyś dokładnie przeanalizować jego ustalenia, zapewne będą w 

stanie wykryć jakieś niedoskonałości, których istnienia autor nie jest obecnie świadom. 

Żadna teoria nie może być bowiem doskonała od samego początku i jest rzeczą naturalną 

znaleźć jakieś pomyłki w pracy każdego naukowca (np. patrz słynna pomyłka Albert'a 

Einstein'a w jego publicznym oświadczeniu z 1932 roku, iż energia atomowa nigdy nie 

będzie mogła zostać wyzwolona - cytowana w podrozdziale JB7.3 z [1/4]). Przeglądnięcie 

niefortunnych losów niektórych badaczy w przeszłości uzmysławia, iż jeśli w danym czasie 

jakaś teoria jest "niewygodna" dla istniejących instytucji, znalezienie w niej kilku nic nie 

znaczących pomyłek może stanowić wymówkę dla ogłoszenia całej teorii za błędną. Z kolei 

w obecnej sytuacji sekretnej okupacji Ziemi przez UFO (w zrozumieniu tej okupacji 

wyjaśnionym w rozdziale B) oraz zaduszania przez samych UFOnautów wszelkich badań 

jakie mogą prowadzić do zdemaskowania tej okupacji, każde odkrycie postulujące 

ingerowanie przez cywilizacje UFO w sprawy Ziemi, za podszeptem UFOnautów jest 

krótkowzrocznie interpretowane jako atak na prestiż nauki. Stąd też, gdy jakieś 

marginesowe zastrzeżenia wysunięte zostaną przeciwko którejś z hipotez 

zaprezentowanych w niniejszej monografii warto pamiętać że: nawet i z kilkoma pomyłkami 

w prezentacji autora, przeważająca większość przedstawionych w tej monografii faktów i 

dociekań pozostaje poprawna. Ta poprawna część prezentacji wystarcza dla utrzymania 

ważności zaprezentowanych tu hipotez i teorii. 

Wiadomo że nikt nie przyjmie intelektualnego dobra dla posiadania jakiego dana 

osoba czy też naród nie wyrobiły sobie jeszcze motywacji i filozoficznej dojrzałości. Jeśli 

nawet dobro to da się za darmo, ktoś obdarowany wbrew swoim życzeniom pozbędzie się 

go przy najbliższej okazji. Dopóki więc Nowozelandczycy nie dojrzeją do posiadania swej 

eksplozji Tapanui, owo historycznie brzemienne wydarzenie nie będzie dla nich istnieć. Z 

kolei nie istniejąc dla Nowozelandczyków na których terenie się ono przydażyło, nie będzie 

również i dostępne dla innych narodów. Z historycznego przykładu eksplozji tunguskiej 

doskonale bowiem wiadomo, że dla zewnętrznego świata eksplozja ta zaczęła istnieć 

dopiero kiedy miejscowi naukowcy zaakceptowali jej istnienie i zajęli się jej szczegółowymi 

badaniami. Gdyby więc rosyjscy naukowcy nie rozpoczęli badań eksplozji tunguskiej, jej 

istnienie pozostawałoby nieznane również dla reszty świata w podobny sposób jak obecne 

ignorowanie eksplozji koło Tapanui przez Nowozelandczyków powoduje jej niedostępność 

dla wszystkich pozostałych narodów. (Zauważ że powyższa prawda ujawnia jedno z 

istotnych postulatów filozofii zwanej totalizm omówionej w rozdziale JA monografii [1/4]. 

Skrótowo postulat ten możnaby wyrazić słowami "posiadanie zobowiązuje"; zaś w pełnym 

brzmieniu słowami: "w naszym traktowaniu dobra które jest nam dane moralnie 

odpowiadamy też i za tych którzy dobra tego zostali pozbawieni".) Z kolei gdyby badania 

eksplozji tunguskiej nie zostały zapoczątkowane we właściwym czasie, w chwili obecnej 

byłoby już za poźno na ich podjęcie ponieważ większość materiału dowodowego niemal 

całkowicie tam zniknęła. Jak zaś wykazuje ostatnia lustracja autora koło krateru Tapanui 

dokonana w sierpniu 1997 roku, również i tam materiał dowodowy znika z okresem 

połowicznego zaniku wynoszącym około 9 lat. Jeśli więc oficjalne badania tej eksplozji nie

M-233 

zostaną podjęte relatywnie szybko, wkrótce nie ocaleje niemal nic do naukowego 

przebadania.

Rozdział N. 

N-234 

DWANAŚCIE PRAWD O PRAWDZIE 

Jedną z fundamentalych zasad naszego wszechświata jest "Zasada 

Dwubiegunowości" opisana w podrozdziale I4.1.1 monografii [1/4]. Zgodnie z nią wszystko 

w naszym wszechświecie generowane jest zawsze w sposób dwubiegunowy, t.j. 

obejmujący zarówno jego pozytywny jak i negatywny component. Jednym z istotnych praw 

moralnych wynikających z owej zasady jest ”prawo obusieczności następstw” 

wspominane też w podrozdziale O3 tej monografii. Esencję tego prawa możnaby wyrazić 

stwierdzeniem, że "bilans pozytywnych i negatywnych następstw każdego rozwoju 

wypadków (zdarzenia) musi się zerować" - patrz podrozdział I4.1.1 monografii [1/4]. Innymi 

słowami: "pozytywane i negatywne następstwa każdego zdarzenia muszą nawzajem się 

neutralizować", lub jak wyraża to nasze przysłowie "nie ma takiego złego co by na dobre 

nie wyszło". Jeśli więc krótkoterminowe następstwa jakiegoś zdarzenia (np. dementowania i 

ignorowania istnienia eksplozji Tapanui) są negatywne, w długotrwałym okresie działania 

zdarzenie to musi uzyskać równą ilość pozytywnych efektów. Jednym z kilku pozytywnych 

następstw nieprzychylnego przyjęcia teorii autora i upartego odrzucania jego ustaleń jest, iż 

zmusiło go to do podjęcia filozoficznych analiz nad przyczynami i konsekwencjami takiego 

stanu rzeczy. Analizy te doprowadziły m.in. do ujawnienia łańcucha "dwunastu prawd o 

prawdzie" - czyli reguł jakie zdają się rządzić mechanizmem prowadzącym w efekcie 

końcowym do powszechnego zakceptowania tzw. "nagiej prawdy" (t.j. jakie powodują iż 

"prawda zawsze w końcu zwycięża"). 

Uświadomienie sobie istnienia owego mechanizmu powodującego że ”prawda 

zawsze w końcu zwycięża” naprowadziło później autora do wielu istotnych spostrzeżeń 

filozoficznych. Jednym z najważniejszych z nich było zapewne odkrycie faktu istnienia i 

działania tzw. "cykli filozoficznych" opisanych w podrozdziale JD1.2 monografii [1/4]. 

Ponieważ owe reguły rządzące losami prawdy posiadają naturę filozoficzną i odnoszą się 

do większości istniejących sytuacji życiowych, włączając w to sytuację przedmiotu niniejszej 

monografii, autor zdecydował się podzielić nimi z czytelnikiem, streszczając je poniżej. 

Liczy on przy tym, że jego obserwacje pozwolą zakończyć tą monografię odrobiną 

optymizmu, skłonią do refleksji, a także być może zainspirują własne przemyślenia na ten 

temat jakie kiedyś zaowocują dalszym udoskonaleniem lub poszerzeniem poniższego 

łańcucha "prawd o prawdzie". Streszczenie to przytacza jedynie końcowe ustalenia, bez 

podania przykładów z jakich one wynikają czy procesu logicznego jaki doprowadził do ich 

sformułowania (dla omówienia tych przykładów i logiki konieczne byłoby bowiem napisanie 

całej oddzielnej monografii). Warto podkreślić że przytoczone tu ustalenia, aczkolwiek z 

definicji posiadające subiektywną naturę, w wielu aspektach zdają się pokrywać z 

doświadczeniami innych ludzi. Jednym z dowodów na to jest iż wiele z poniższych 

sformułowań autora posiada swoje odzwierciedlenie w istniejących przysłowiach (poniżej 

przytoczono nawet przykłady kilku takich polskich i angielskich przysłów). Ów wynikowy 

zbiór "prawd o prawdzie" ujawniających mechanizm jaki powoduje iż "prawda w końcu 

zwycięża" jest jak następuje: 

#1. "Prawda nigdy nie jest oczywista". Jednym z ciekawszych praw czy regularności 

tego świata, z istnienia którego autor zdał sobie sprawę dopiero po wielu latach błądzenia i 

gorzkich doświadczeń, jest że jądro prawdy zawsze zdaje się być dobrze ukryte, 

zamaskowane pozorami i strzeżone sforą utartych poglądów. Z tego też powodu dotarcie 

do danej prawdy następuje zwykle na samym końcu, zaś przedtem wiele co-mniej

N-235 

dociekliwych umysłów zostaje zwiedzionych pozorami i ląduje w ślepej uliczce, zwodząc 

przy okazji innych ludzi swoimi błędnymi stwierdzeniami. Odkrycie to stoi w jawnej 

sprzeczności z popularną opinią jaką wyrabiają w nas podręczniki szkolne, a jaka zdaje się 

sugerować że "prawda zawsze jest oczywista i sama rzuca się w oczy". Jest ono jednak 

zgodne z już ustalonymi zasadami postępowania Boga opisanymi w tomie 6 monografii 

[8p/2]. Oto przykład polskiego i angielskiego przysłowia które wyraża iż prawda zawsze jest 

starannie ukryta: "prawda na dnie studziennym się kryje", "truth lies at the bottom of a well" 

(przypisywane Heraklitowi z Efezu). Fakt starannego ukrywania się prawdy posiada kilka 

ważkich konsekwencji dla ludzkiego postępowania. Najistotniejszymi z nich jest 

uświadomienie sobie iż: (1) dotarcie do prawdy nigdy nie jest łatwe i zawsze kosztuje dużo 

wysiłku (albo też odwrotnie: wszystko to co daje się szybko dociec napewno nie jest prawdą 

i bez wątpienia kiedyś ukaże że ukrywało jakiś zwodniczy element), (2) tylko osoby o 

wielkich umysłach i nieprzeciętnych cechach charakteru (np. cierpliwości, sumienności, 

wnikliwości) są w stanie zgłębić nieznane wcześniej prawdy (albo: zdolność do zgłębienia 

nieznanych przedtem prawd jest miarą wielkości ludzkich umysłów), (3) prawda zawsze 

poznawana jest na samym końcu gdy wyczerpią się już wszystkie wersje nieprawdy którym 

ludzie skłonni byliby dawać posłuch (albo: ludzie zwykle akceptują radykalną prawdę tylko 

jeśli absolutnie nie posiadają oni już innego wyjścia), (4) prawda dość często jest 

dokładnym przeciwieństwem do tego w co się powszechnie wierzy (albo: osoby chcące 

poznać prawdę muszą zdystansować się od ugruntowanych stereotypów). 

#2. "Prawda zawsze jest niewygodna". Jaka bowiem by ona nie była zawsze znajdą 

się ludzie którym z tych czy innych względów będzie ona przeszkadzała, którzy więc będą 

ją aktywnie zwalczać. Doskonale wyrażają to przysłowia "prawda w oczy kole", "the greater 

the truth, the greater the libel". Dla przykładu odkrycie, iż krater Tapanui powstał w wyniku 

eksplozji UFO, natychmiast staje się niewygodne dla wszystkich osób i instytucji którzy nie 

chcą ujawnienia, iż Ziemia aktualnie znajduje się pod sekretną okupacją cywilizacji 

kosmicznej bardziej zaawansowanej od naszej (w zrozumieniu tej okupacji wyjaśnionym w 

rozdziale B), czy obawiają się wyjścia na jaw że wiedza naszych naukowców jest ciągle 

jeszcze niezwykle prymitywna i zupełnie niewystarczająca do zgodnego z prawdą 

wyjaśnienia znacznej większości otaczających nas zjawisk. Niewygoda prawdy posiada 

określone następstwa, takie jak przykładowo: (1) że "mówienie prawdy i tylko prawdy 

przychodzi każdemu tak trudno", (2) że tak "niewielu ludzi konsekwentnie upiera się przy 

mówieniu prawdy", czy (3) że "w życiu prywatnym najbardziej ceni się innych po tym jak 

konsekwentnie obstają oni przy prawdzie" (nie mylić tu cenienia w życiu prywatnym z 

nagradzaniem w życiu publicznym w którym ciągle "nagradza się tych którzy mówią rzeczy 

jakie pragniemy usłyszeć" aczkolwiek jednocześnie ludzi takich wcale się nie ceni). Fakt że 

"prawda jest zawsze niewygodna" stanowi wersję generalniejszego prawa naszego świata 

podającego że "budowanie jest zawsze trudniejsze od burzenia". Tak jak w przypadku 

budowy która im jest większa tym więcej trudności napotyka jej realizacja, podobnie z 

prawdą - im swym znaczeniem dotyczy ona więcej osób, tym większy opór musi ona 

powodować. Z kolei tym więcej osób zostaje dotknięte daną prawda im jest ona ważniejsza 

- patrz też #5 poniżej. 

#3. "Prawda jest tylko jedna, podczas gdy odcienie nieprawdy nie znają granic". 

Najlepiej wyraża to angielskie przysłowie "Craft must have clothes, but truth loves to go 

naked" - co powinno się interpretować, że "Kłamstwo można dowolnie przybrać jednak 

prawda ma zwyczaj ukazywać się nago". Przykładowo odnosząc to do tematu niniejszej 

monografii, istnieje tylko jedna prawdziwa przyczyna powstania krateru Tapanui, nie istnieją 

jednak granice dla mnożenia "wygodnych wyjaśnień" dla tego powstania. Istniejąc w tylko 

jednym wydaniu, z natury rzeczy prawda jest niepodatna na manipulowanie, natomiast 

nieprawdę można ukształtować w każdą formę jaką tylko ktoś zechce. Powyższe musi więc 

prowadzić do sytuacji iż zawsze daje się znaleźć takie sformułowanie nieprawdy jakie 

satysfakcjonowałoby prawie każdego, natomiast jednobrzmienie prawdy powoduje iż nigdy

N-236 

wszystkim ona nie dogodzi. To z kolei prowadzi do regularności numer #2 podanej 

poprzednio. 

#4. "Do zaakceptowania danej prawdy ludzie muszą dorosnąć" (prawdy nie można 

więc komuś dać w prezencie ani wmusić). Doskonale wyraża to angielskie przysłowie ”you 

can bring a horse to the water, but you cannot make it drink” (tj. “możesz przyprowadzić 

osła do wody, jednak nie będziesz w stanie zmusić go aby się napił”). Okazuje się że 

zaakceptowanie nowej i radykalnej prawdy jest złożonym procesem o charakterze bardziej 

emocjonalnym (uczuciowym) niż intelektualnym (racjonalnym, logicznym). W 

zaakceptowaniu tym naistotniejszym elementem jest dojrzałość filozoficzna danego 

akceptującego. Obrazowo możnaby je przyrównać do wspinania się po drabinie - aby 

wspiąć się na określony szczebel, koniecznym jest już uprzednie osiągnięcie szczebla 

poprzedniego. Niestety, nasz obecny system edukacyjny nie zdaje się sprzyjać uzyskiwaniu 

wysokiej dojrzałości filozoficznej (patrz rozdział JB w monografii [1/4]). Z dotychczasowych 

obserwacji autora wynika bowiem iż im wyższe wykształcenie formalne ktoś zdobył, tym 

statystycznie mniejsze prawdopodobieństwo posiadania przez tą osobę zdolności do 

zaakceptowania radykalnej prawdy. W przypadku zaś braku tej dojrzałości, bez względu na 

to jak logiczne czy niepodważalne są przedstawiane argumenty czy dowody, dana prawda i 

tak zostanie odrzucona. Wyrażając to w sposób uproszczony, osoby filozoficznie 

niedojrzałe nie zmieniają swoich poglądów. Z doświadczeń więc autora wynika, że nie 

warto nawet tracić czasu na przekonywanie do danej prawdy osób, jakie do jej 

zaakceptowania jeszcze nie dorosły. Znacznie lepiej spożytkować ten czas na utwierdzenie 

pewności i przekonania u tych osób które gotowe są już do jej przyjęcia. Ponieważ upływ 

czasu i wzrost doświadczenia życiowego są jedynymi czynnikami jakie mogą spowodować 

osiągnięcie owej wymaganej dojrzałości filozoficznej, niektóre bardziej radykalne prawdy 

muszą więc odczekiwać całe stulecia zanim ludzie dorosną do ich zaakceptowania. 

#5. "Opór przed zaakceptowaniem danej prawdy jest proporcjonalny do jej wielkości" 

lub innymi słowami "im istotniejsza jest dana prawda, tym większy opór w jej 

upowszechnianiu". Nie sprawdza się więc popularne wierzenie iż wystarczy tylko ujawnić 

czy dowieźć prawdę, aby każdy przyjął ją bez zastrzeżeń. Faktycznie jedynie nieprawda 

przyjmowana jest bez oporu, ponieważ z reguły jej sformułowanie zostaje tak dobrane aby 

usatysfakcjonowało ono większość ludzi. Natomiast dla upowszechnienia prawdy 

koniecznym jest staczanie wielu batalii, których żołnierzami są wszyscy ci którzy o daną 

prawdę aktywnie walczą. Praktycznie możliwe jest więc nawet ocenianie wielkości wpływu 

jaki na nasze społeczeństwa wywrze przyjęcie danej prawdy, poprzez zwykłą analizę oporu 

istniejącego przed jej upowszechnianiem. Dla przykładu, ogromny opór z którym obecnie 

przyjmowana jest prawda o sekretnej okupacji Ziemi przez UFO (w zrozumieniu tej okupacji 

wyjaśnionym w rozdziale B), zapowiada iż jej końcowe zaakceptowanie będzie posiadało 

niewypowiedzianie znamienny wpływ na naszą cywilizację. Istnienie oporu przed 

upowszechnieniem prawdy oznacza, że upowszechnienie to nie może się odbyć jako 

proces "pokojowy" a musi polegać na przełamaniu oporu tych osób, instytucji czy państw 

którym dana prawda przeszkadza. Krzewiciele prawdy, czyli ci którzy aktywnie uczestniczą 

w przełamaniu tego oporu, w przypadku zwycięstwa prawdy zostają sowicie wynagrodzeni, 

bowiem: 

#6. "Prawda rodzi owoce tym którzy o nią aktywnie walczą". Aczkolwiek na pierwszy 

rzut oka wygląda na to że tylko obstawanie za nieprawdą daje określone korzyści, każda 

prawda rodzi więcej owoców niż odpowiadająca jej nieprawda. Niestety, nadchodzą one po 

bardzo długim czasie od chwili zasiania prawdy. Ponadto, owoce te z reguły nie ograniczają 

się jedynie do przedmiotu danej prawdy i rodzą się także w dziedzinach pozornie z prawdą 

tą wcale nie związanych. Przykładowo spora ich część dotyczy osiągania przez osoby 

walczące o daną prawdę stanu wewnętrznego szczęścia i zadowolenia, wzrostu 

filozoficznego, samourzeczywistnienia, poczucia sensu życia, siły moralnej, itp. Stąd owoce 

te stają się zauważalne i doceniane tylko przez zwolenników danej prawdy, zaś korzystanie 

z nich jest możliwe jedynie w przypadku gdy ktoś aktywnie walczy o jej upowszechnienie.

N-237 

Aby podać tu przykład owoców prawdy odnoszących się do tematyki niniejszej monografii, 

z rozdziału G wynika bardzo jednoznacznie iż instytucja lub państwo jakie uzna prawdę o 

UFO już wkrótce po tym będzie też w stanie zbudować magnokraft dający mu niezwykłą 

przewagę militarną, techniczną i ekonomiczną nad innymi instytucjami lub państwami. 

Potencjalne korzyści płynące z zbudowania magnokraftu mogą jednak być docenione 

jedynie przez tych którzy akceptują istnienie UFO lub fakt okupacji Ziemi przez UFO 

opisywany w rozdziale B. Rezulatem więc zwycięstwa prawdy o UFO będzie, iż dana 

osoba, grupa społeczna, czy państwo wyprzedzi i podporządkuje sobie (militarnie, 

ekonomicznie, lub intelektualnie) tych którzy z jakiegoś powodu, np. z uwagi na istniejący u 

nich dobrobyt, nie zdobyli się na akceptowanie tej prawdy. Owoce jakie prawda jest w 

stanie urodzić dają jej ogromną siłę i powodują iż szeregi jej krzewicieli z czasem rosną. 

Dzięki temu wzrostowi liczby zwolenników, prawda zawsze zdaje się przetrwać niezależnie 

od ofiar ze strony swych wyznawców, t.j.: 

#7. "Prawda nigdy nie umiera", chociaż giną osoby które o nią walczyły. Podając to 

innymi słowami, "poprawna idea żyje nawet jeśli jej pierwsi wyznawcy wymrą". W ten 

sposób walka o prawdę gdy raz zostanie zaczęta będzie trwała aż do zwycięstwa - bez 

względu na to kiedy zwycięstwo to nadejdzie. Oczywiście prawda nie wygrywa tej walki tak 

długo, aż po jej stronie nie stanie wystarczająca ilość wyznawców. Niestety, w krajach o 

wysokim dobrobycie istnieje zasadnicza trudność z werbowaniem owych wyznawców, 

ponieważ: 

#8. "Im więcej ktoś ma do stracenia, tym większe są jego opory przed obstawaniem 

po stronie prawdy". To samo można wyrazić też innymi słowami "ludzie mający dużo do 

stracenia rzadko obstają przy prawdzie" (szczególnie ostro widoczne to u polityków). 

Zaprzecza to więc popularnej opinii iż "ludzie autorytetu mówią i promują prawdę" 

(faktycznie ludzie autorytetu mają wiecej do stracenia od innych osób, stąd w ich interesie 

bardziej leży promowanie łatwo akceptowalnej nieprawdy zamiast niepopularnej prawdy). 

Powyższe jest niejako logicznym następstwem regularności numer #2 stwierdzającej że 

"prawda jest zawsze niewygodna". Zdając sobie bowiem doskonale sprawę z 

niewygodności "nagiej prawdy" osoby znajdujące się w pozycji w której zależy im na 

nienarażaniu się na ataki innych osób będą raczej skłonne stawać po stronie innej niż 

prawda. W obecnym bowiem klimacie społecznym i moralnym "w życiu publicznym ludzie 

nagradzają innych nie za mówienie prawdy a za mówienie tego co chcieliby sami usłyszeć". 

Ponieważ w społeczeństwie osiągającym wyższy poziom dobrobytu istnieje statystycznie 

więcej osób jakie posiadają coś do stracenia poprzez stawanie po stronie nagiej prawdy, 

powyższe oznacza iż "im większy dobrobyt danego społeczeństwa, tym mniej w nim osób 

skłonnych stawać po stronie prawdy". To z kolei prowadzi do paradoksalnej sytuacji, że: 

#9. "Radykalna prawda ma szansę zwyciężenia (wyjścia na jaw) jedynie dzięki 

osobom, grupom społecznym, czy państwom o niskiej pozycji społecznej lub niskim stanie 

dobrobytu". (Niniejsze być może leży u podstaw znaczenia jakie prawie każda religia 

przykłada do ubóstwa i ludzi ubogich; zapewne to jest też powodem dla którego w 

dzisiejszych czasach prawda o UFO promowana jest niemal wyłącznie przez osoby inne niż 

dobrze płatni i wysoko myślący o sobie naukowcy.) Jak to już wykazano w punkcie #6, 

poznanie prawdy powiązane jest z kolei z poznaniem różnych dodatkowych tajników 

dających danej osobie, grupie społecznej, czy państwu przewagę nad innymi. Ponadto 

różne pozamaterialne następstwa obstawania za prawdą dają jej zwolennikom dodatkową 

przewagę moralną. Poprzez popieranie więc prawdy grupy, rodziny, lub osoby o niższym 

dobrobycie czy niższej pozycji stopniowo wyprzedzają materialnie i duchowo grupy, 

rodziny, czy osoby o większym dobrobycie. To z kolei prowadzi do sytuacji z punktu #11. 

Aby nie zostać zmuszonym do występowania przeciwko prawdzie, w wielu przypadkach: 

#10. "Osoby szczególnie dojrzałe filozoficznie niekiedy nawet rezygnują z kariery 

aby nie stawać przeciwko prawdzie". Jest to szczególnie zauważalne wśród wysoko 

uzdolnionych osób jakie na wcześniejszym etapie życia osiągnęły wysokie pozycje. Wielu z 

nich, pomimo iż dalsza kariera ciągle pozostaje dla nich otwarta, niekiedy nagle z niej

N-238 

rezygnuje aby poprowadzić ciche, aczkolwiek bardziej szczęśliwe, spełnione, oraz 

pozbawione stresów życie, aby całkowicie oddać się swoim osobistym zainteresowaniom, 

rodzinie, itp. W przypadku bliższego zbadania przyczyn dla których wycofali się ze swojej 

poprzedniej kariery, prawie zawsze okazuje się że ich zdaniem w dzisiejszych czasach 

osiąganie wysokich pozycji koliduje z obstawaniem przy prawdzie. Dlatego też zgodnie z 

ich standardami moralnymi lepiej było zaprzestać wspinania się do szczytu niż pozbawiać 

się wewnętrznego wzrostu i szczęścia. W filozofii życiowej wielu kultur, np. kulturze 

chińskiej, nieustanne poszukiwanie prawdy i obstawanie za prawdą, jest bowiem jednym z 

trzech fundamentalnych wymogów spełnienie których zezwala na osiągnięcie stanu 

wewnętrznego szczęścia i usatysfakcjonowania (innymi wymogami są: właściwy stosunek 

duchowy, oraz harminijne współżycie z innymi ludźmi). Ową zdolność do zrezygnowania z 

kariery w imię prawdy można też wyrazić innymi słowami, że "osoby wewnętrznie wielkie 

nie muszą wspinać się ku górze aby to udowodnić" (powyższe działa też i w kierunku 

odwrotnym, t.j. "niektórzy wspinają się wysoko aby zamaskować własną małostkowość"). 

Niestety, niewielu odkrywa tą regularność, stąd szczęście i spełnienie życiowe zwykle 

utożsamiane jest ze wspinaniem się na szczyt do dobrobytu, chociaż: 

#11. "Poprzez ignorowanie prawdy dobrobyt zawiera w sobie zaczątki upadku". 

Osoby, rodziny, grupy, organizacje (np. partie polityczne), instytucje, czy państwa jakie z 

uwagi na osiągnięty przez siebie dobrobyt czy dotarcie do szczytowej pozycji przestały 

przykładać wagę do promowania prawdy, po pewnym czasie tak czy inaczej zostaną 

prześcignięte i w konsekwencji podporządkowane, przewyższone lub przeżyte przez tych 

którzy dociekli prawdy i przy okazji poznali związane z nią tajniki. Anglicy wyrażają to 

przysłowiem: "What went up, must come down", t.j. "Co się wspięło do góry, musi spaść na 

dół". W niektórych kulturach omawiana tu prawda iż "dobrobyt zawiera zaczątki upadku" 

jest powszechnie uznawana i uwzględniana nawet w działaniach wychowawczych. 

Przykładowo w tradycyjnej kulturze angielskiej dzieci z bogatych domów celowo oddawane 

bywały do tzw. "boarding schools" (t.j. szkół z internatami) aczkolwiek ich rodziców 

bezapelacyjnie stać było na zatrudnienie prywatnych nauczycieli dla wyedukowania swego 

potomstwa. W szkołach tych żelazna dyscyplina oraz celowo utrzymywane prymitywne i 

graniczące z ubóstwem warunki życiowe uczyły te dzieci poznawania i promowania prawdy. 

W kulturze wielu narodów utrwalone zostało też przekonanie, że dobrobyt pojedynczej 

rodziny - jeśli nie jest on utrwalany celowo poprzez podejmowanie nadzwyczajnych 

środków (takich jak np. edukowanie dzieci w owych surowych "boarding schools"), 

zazwyczaj może być utrzymany nie dłużej niż przez trzy generacje. Trzecia z nich tak 

bowiem bardzo oddala się od poczucia prawdy mającego swe korzenie w ubóstwie, że 

szybko marnotrawi cały majątek rodzinny. Przekonanie to wyrażają liczne przysłowia, np. 

angielskie "The father buys, the son builds, the grandson sells, and his son begs" co znaczy 

"Ojcie kupuje, syn buduje, wnuk sprzedaje, zaś jego syn żebrze", chińskie (a ściślej 

kantoniskie) "Ji saj czoł" co znaczy "Bogactwo pozostanie tylko przez trzy generacje", czy 

japońskie "If a man makes money his son will spend it and his grandson will be poor again" 

co znaczy "Jeśli ktoś zdobędzie fortunę, wtedy jego syn ją zmarnotrawi, zaś wnuk 

ponownie będzie klepał biedę" - po więcej przykładów oraz ich źródła pisane patrz 

monografia [9]. Ta sama idea przewija się też i w kulturze polskiej w postaci znanego 

powiedzenia o "synu marnotrawnym". 

Warto tutaj dodać, że w naszej (polskiej) kulturze pochodzenie z ubogiej rodziny 

błędnie uważa się za coś czego powinniśmy się wstydzić lub z powodu czego powinniśmy 

czuć się co najmniej zażenowani. Tymczasem w wielu innych kulturach, np. tradycyjnej 

kulturze chińskiej (przykładowo wśród Chińczyków mieszkających w Malezji), jest 

całkowicie odwrotnie - ludzie są dumni jeśli pochodzą z ubogiej rodziny i przy każdej okazji 

nie omieszkają tego podkreślić, natomiast z zażenowaniem ukrywają swój status i 

pochodzenie jeśli wywodzą się z bogatej rodziny. Istnieją bowiem różnorodne pożądane 

cechy charakteru, doświadczenia i doznania, wartości osobiste, poglądy filozoficzne, oraz 

atrybuty duchowe, jakich nabycie staje się możliwe jedynie jeśli ktoś pochodzi z ubogiej

N-239 

rodziny i jeśli życie nie szczędziło mu trudności i przeciwieństw losu, a stąd jakich osoby 

urodzone w bogatych rodzinach prawie zawsze są pozbawione. (To dlatego Bóg 

wychowuje ludzi za pomocą bólu i nieszczęść - tj. metodą opisaną w rozdziale B.) Jedną z 

nich jest właśnie upieranie się przy promowaniu prawdy. Czas więc aby i w naszej kulturze 

fakt pochodzenia z ubogiej rodziny stawał się powodem do osobistej dumy, a także abyśmy 

osądzali inne osoby nie po tym w jakiej rodzinie się urodziły, a po tym jaki postęp uczyniły 

one w stosunku do punktu startowego od którego zaczynały swoje życie. 

Powyższe dokładnie odnosi się też do kraju czyjegoś urodzenia. Urodzenie się i 

wychowanie w kraju (takim jak np. Polska) który jest wystarczająco biedny aby dostarczyć 

swym młodym obywatelom określonych doświadczeń i poglądów dostępnych jedynie w 

warunkach narodowego niedostatku, a jednocześnie wystarczająco zaawansowany 

technicznie, edukacyjnie, i kulturalnie, aby zabezpieczyć swej młodzieży nowoczesne i 

wszechstronne fundamenty edukacyjne, filozoficzne, i moralne, jest ogromnym 

błogosławieństwem które jego posiadacze zaczynają dopiero doceniać kiedy po wyjeździe 

za granicę uzyskują oni możność skonfrontowania swoich poglądów, wartości, i standartów 

z poglądami, wartościami, i standardami osób urodzonych i wychowanych w bogatych 

krajach. 

Upadanie osób, rodzin, instytucji i narodów które z powodu wzrostu swego 

dobrobytu oddaliły się od prawdy oznacza z kolei iż: 

#12. "Prawda zawsze w końcu zwycięża poprzez proste przeżycie tych którzy byli jej 

przeciwni". Aczkolwiek więc popieranie nieprawdy wiąże się z różnorodnymi 

natychmiastowymi (krótkoterminowymi) korzyściami, na długą metę owoce prawdy okazują 

się bardziej korzystne i dostarczają swym krzewicielom liczącej się przewagi nad 

zwolennikami nieprawdy. W końcowym więc efekcie zwolennicy nieprawdy albo 

podupadają i stają się zależni od zwolenników prawdy, albo też po prostu wymierają 

zostając zastąpieni rosnącą liczbą zwolenników prawdy. Po określonym więc czasie jedynie 

ostali przy życiu i aktywności są zwolennicy prawdy. Stąd niniejsze ustalenie ujawnia dosyć 

zadziwiający efekt końcowy mechanizmu jaki stoi za popularnym powiedzeniem "prawda 

zawsze zwycięża". Okazuje się bowiem, że prawda zwycięża "poprzez długowieczność". 

Jej zwycięstwo, aczkolwiek nieuchronnie, nie przychodzi więc w sposób łatwy, szybki, czy 

bezbolesny. Jest ono długotrwałym procesem pochłaniającym wiele ofiar po obu stronach, 

zaś w końcowym efekcie uzależnionym od wymarcia, upadku, podporządkowania, czy 

zniszczenia osób, instytucji, lub państw z których rekrutowali się przeciwnicy danej prawdy. 

Warto tu zaznaczyć że niezależnie od autora, do dokładnie tego samego wniosku o 

wymieraniu starych idei wraz z ich nosicielami dochodzą też inni badacze. Przykładowo 

patrz książka [1N] pióra Thomas'a Kuhn, "The structure of scientific revolutions", University 

of Chicago press, 1970. Główna teza tej książki również stwierdza, że nowe teorie wcale 

nie pokonują starych poprzez bezpośrednie przemówienie do logiki i wiedzy 

poszczególnych osób oraz następne przekonanie tych osób do swojej ważności, a raczej 

rosnąca liczba młodych osób wchodzących do świata naukowego wnosi ze sobą 

akceptację dla tych nowych teorii, podczas gdy wyznawcy starych poglądów po prostu 

muszą wymrzeć. 

Autor od dawna próbował dociec jaki mechanizm kryje się za faktem, że nowoodkryta 

prawda przemawia niemal wyłącznie do osób młodych, często dopiero 

wchodzących w życie, podczas gdy ludzie starsi wiekiem zwykle są całkowicie odporni na 

jej wymowę i raczej wolą wymierać niż zmieniać swoje poglądy. Mechanizm ten stał się dla 

niego zrozumiały dopiero po poznaniu funkcji ludzkiego "sumienia". Sumienie jest to bardzo 

kompleksowy organ intelektualny umiejscowiony w naszym przeciw-ciele (t.j. zawarty w 

przeciw-świecie), nieco podobny do mózgu z naszego świata. Faktycznie to organ ten 

reprezentuje w nas wiedzę i wolę wszechświatowego intelektu (Boga). Chociaż więc 

umiejscowiony jest on w naszym własnym przeciw-ciele, jednak faktycznie to pilnuje czy 

wola i prawa owego wszechświatowego intelektu są przez nas skrupulatnie wypełnianie. 

Jego zasadnicza funkcja m.in. sprowadza się do porównywania myśli swego nosiciela do

N-240 

zbioru uniwersalnych prawd i praw wszechświata, oraz następnym informowaniu tego 

nosiciela o moralnej wymowie jego lub jej myśli i zamierzeń (t.j. informowaniu czy myśli te 

lub zamierzenia są prawdą czy kłamstwem, czy są moralnie poprawne, czy łamią jakieś 

prawa moralne, itp.). Dokładniejszy opis sumienia zawarty jest w podrozdziale I4.1.2 

monografii [1/4]. Badania autora wykazały przy tym, że podszeptów sumienia słuchają, i je 

posłusznie wykonują, jedynie ludzie młodzi. Natomiast ludzie starzy uczą się sposobów ich 

ignorowania lub zagłuszania. Oczywiście sumienie działa bezblędnie nie tylko w odniesieniu 

do prawd jakie od dawna już znamy, ale również i w odniesieniu do prawd nowo-odkrytych, 

lub nawet wogóle jeszcze ludziom nieznanych (wszakże reprezentując wszechświatowy 

intelekt (Boga) w naszym własnym ciele, wiedza tego sumienia jest równa wiedzy 

wszechświatowego intelektu). Zawsze więc podpowiada ono swojemu nosicielowi które 

prawa lub działania są poprawne i zgodne z wolą wszechświatowego intelektu, i za czym 

nosiciel ten powinien w swoim życiu obstawać. Ludzie młodzi, którzy nie nauczyli się 

jeszcze jak ignorować wskazówek swego sumienia, postępują więc zgodnie z jego 

nakazami i akceptują nowe prawdy. Natomiast spora część ludzi starszych wiekiem 

(szczególnie tych żyjących według "filozofii pasożytnictwa - która zawsze podąża po linii 

najmniejszego oporu" - patrz rozdział JD monografii [1/4] traktujący właśnie o ”filozofii 

pasożytnictwa”) doskonale opanowała już sztukę zagłuszania swego sumienia, stąd 

również i w odniesieniu do nowo-odkrytych prawd ignorują oni jego wskazówki, obstając 

przy swych starych, aczkolwiek błędnych, poglądach. 

Poznanie opisanego w tym rozdziale mechanizmu stojącego za powiedzeniem że 

"prawda zawsze zwycięża" umożliwia opracowanie końcowego wniosku dla powyższej listy 

"dwunastu prawd o prawdzie". Wniosek ten wskazuje prostą recepture na ciągły wzrost z 

uniknięciem cyklicznego upadku. Jest on jak następuje: 

"Wzrost uzależniony jest od aktywnego popierania prawdy". Ujmując powyższe 

innymi słowami, jeśli osoba, rodzina, grupa, organizacja (np. partia polityczna), instytucja, 

czy państwo, pragnie nieustannie wzrastać, musi ona aktywnie popierać prawdę na 

wszelkie możliwe sposoby. Wyrażają to też przysłowia: "prawdą najdalej zajdziesz", "truth 

pays best". Popieranie nieprawdy, jakkolwiek by nam ona nie odpowiadała, w końcowym 

efekcie zawsze prowadzi bowiem do moralnego kurczenia się i w konsekwencji do upadku. 

Bez względu więc na początkowe następstwa, dana osoba, instytucja, czy państwo musi 

zarówno sama mówić czy podawać prawdę (i tylko prawdę), musi stawać po stronie i 

aktywnie popierać innych którzy mówią czy podają prawdę, a także musi przyczyniać się do 

stwarzania klimatu w którym jedynie prawda jest ceniona. Z kolei, "tam gdzie panuje 

prawda panuje również szczęśliwość" (t.j. ludzie którzy promują prawdę niezależnie od 

zajmowanej przez siebie pozycji czy osiągniętego dobrobytu są wyraźnie szczęśliwsi od 

tych którzy dopuszczają nieprawdę w imię kariery lub ułatwienia sobie życia, państwa gdzie 

panuje prawda mają szczęśliwszych obywateli, itp.). Powyższe wyjaśnia dlaczego autor, 

mimo tylu przeciwieństw i przeciwników z uporem obstaje przy popularyzacji zarówno 

prawd dociekniętych przez siebie (np. tych ujawnionych w niniejszej monografii) jak i 

niedocenianych prawd odkrytych przez innych ludzi z jakimi w swym życiu się on zetknął. 

Dla czytelników być może jest to dodatkowym utwierdzeniem poprawności wyboru ich 

własnej drogi do filozoficznego wzrostu i rozwoju. 

Autor zdaje sobie sprawę, że osoby które zdecydowały się na przeczytanie wyników 

jego dociekań już uprzednio musiały posiąść wysoką dojrzałość filozoficzną i intelektualną, 

jako że przeciętny czciciel telewizora nie splamiłby się nawet wzięciem do ręki opracowania 

o tak niepraktycznej tematyce. Stąd zaprezentowane tu rozważania będą zapewne jedynie 

przypomnieniem, podsumowaniem i ugruntowaniem wiadomości intuicyjnie lub świadomie 

znanych tym osobom już od dawna. Jeśli jednak w efekcie przeczytania tej monografii 

znajdzie się choćby jeden czytelnik któremu podane w niej fakty i dociekania dopomogły w 

uporządkowaniu własnych myśli i w utwierdzeniu poprawności wyboru własnej drogi do 

wzrostu, autor będzie uważał że jej napisanie przyniosło zamierzony efekt - nawet jeśli musi

N-241 

jeszcze upłynąć sporo czasu zanim zaprezentowane tu prawdy i poprawne idee przeżyją 

swoich przeciwników i doczekają się powszechnego uznania.

Rozdział O. 

O-242 

ASPEKTY AKADEMICKIE TEJ MONOGRAFII 

Motto tego rozdziału: "Największą przeszkodą w postępie ludzkości jest mentalność 

niektórych naukowców." 

Wielu z nas przeszło prawdopodobnie przez przykre doświadczenie poważnego 

wypadku drogowego. Ci zaś którzy nigdy takiego wypadku nie oglądali łatwo mogą sobie go 

wyobrazić na podstawie programów telewizyjnych i filmów. Pomyślmy więc przez chwilkę o 

takim wypadku. Prosta jak strzelił droga, brak widoczych powodów dla zaszłej tragedii. 

Niemniej na środku tej drogi stoją dwa zmasakrowane wraki samochodowe straszące 

oczodołami ich wybitych szyb i nieistniejących reflektorów. Wyciekający olej, woda, i 

benzyna mieszają się z kałużami krwi zalewającej jezdnię. Pomiędzy odłamkami szkła, 

plastyku oraz kawałkami porozrywanych metali poniewierają się zakrwawione fragmenty 

garderoby, czyjeś odcięte palce i jakiś niezidentyfikowany kawałek ciała z ciągle 

sterczącymi włosami. 

Następnego dnia tą samą drogą idzie dwóch ludzi. Jeden uczuciowo zaangażowany 

w zaszłym tu wypadku bowiem utracił on w nim kogoś bliskiego, drugi zaś zupełnie 

przypadkowy przechodzień o tzw. sceptycznym usposobieniu. Osoba zaangażowana 

rozgląda się z zdumieniem dookoła bowiem nie ma już najmniejszego śladu z zaszłego 

wypadku. Wraki usunięte, jezdnia czysto wymyta i zamieciona ze szkła. Zdumiony mówi on 

do swego towarzysza, "wczoraj był tu poważny wypadek". "Gdzie tutaj?", odpowiada 

sceptyczny przechodzień, "niemożliwe - jezdnia jest zbyt prosta i nie ma żadnego śladu 

jakiejkolwiek tragedii". Zaangażowany przechodzień przez chwilę sam ma wątpliwości. 

Rozgląda się uważnie dookoła i nagle widzi maleńki kawałek szkła ciągle pozostały na 

jezdni, oraz lekko zryte pobocze. "Popatrz" powiada on do sceptycznego przechodnia, 

"tutaj jest jeszcze szkło z reflektora, zaś na poboczu istnieją ślady zrycia". "Bzdury", 

odpowiada sceptycznie nastawiony przechodzień, "jakieś szkło i ślady zrycia są także 

obecne na moim ogródku, a nie miałem tam nigdy żadnego wypadku samochodowego". 

Powyższa hipotetyczna sytuacja z wypadkiem drogowym jest rodzajem alegorii do 

sytuacji powstałej w Nowej Zelandii. Natura jak wiadomo bardzo szybko leczy wszelkie 

zadane jej rany, szczególnie zaś na wyspie o tak witalnej roślinności i obfitych opadach. 

Przykładowo w Nowej Zelandii w miejscu gdzie kiedyś istniał dom, już po kilku latach trudno 

dopatrzyć się jakiegokolwiek śladu. Nic więc dziwnego, że obecny wygląd krateru Tapanui 

nie bardzo przypomina miejsce dawnej katastrofy statku kosmicznego. Trawa i chaszcze 

dokładnie pozarastały obszary kiedyś zryte rozbryzgiem wybuchu i omiecione ogniem 

eksplozji. Ciała ofiar i resztki powywracanych lasów rozłożone zostały przez 

mikroorganizmy i zjedzone przez owady, lub posprzątane i wyrównane przez pierwszych 

osadników. Niezwykłe fragmenty metaliczne zostały pozbierane przez zaciekawionych 

miejscowych i obecnie bądź to zalegają zakurzone szafy okolicznych muzeów bądź też leżą 

zapomniane na dnie szuflad lokalnych zbieraczy niezwykłości. Wiatr, ulewne deszcze, 

zmiany temperatury i buldożery lokalnych farmerów zwolna rozmyły wymowne kształty i 

ostre nasypiska gruntu. Nic więc dziwnego, że osoby przybywające na miejsce dawnej 

eksplozji i spodziewające się zobaczyć ciągle dymiący grunt zaścielony ciałami ofiar i 

upstrzony porozrywanymi fragmentami statków kosmicznych, odchodzą zawiedzione. 

Podobnie zresztą zawiedzeni odeszliby oni z miejsca eksplozji tunguskiej gdzie młoda 

tundra do dnia dzisiejszego dokumentnie poukrywała ślady minionej katastrofy, nie

O-243 

pozostawiając już prawie nic rzucającego się w oczy chociaż minęło przecież "zaledwie" 

około 90 lat od owego kataklizmu. 

Dwóch dyskutantów z alegorycznej sytuacji opisanej powyżej reprezentuje dwa 

nowozelandzkie narody: uczuciowo zaangażowanych Maorysów którzy stracili wiele 

podczas eksplozji Tapanui stąd jej istnienie zapisało się żywo w ich pamięci i kulturze, oraz 

sceptycznych białych osadników którzy z przymrużeniem oka traktują opowiadania 

tubylców, oraz starają się "uracjonalnić" je poprzez ciągłe zaprzeczanie, że jakakolwiek 

eksplozja faktycznie miała tam miejsce. 

Przedstawiona tutaj sytuacja w przybliżeniu oddaje stan rzeczy jaki autor zastał w 

chwili zajęcia się badaniami krateru Tapanui. Najpierw musiał on dokonać iście 

detektywistycznych badań w celu wykrycia dokładnie zatartych przez czas śladów minionej 

eksplozji, a dopiero potem odtworzyć z wyników tej detektywistycznej pracy rzeczywiste 

rozmiary i zasięg owego kataklizmu. Kiedy zaś rozmiary te zostały już dokładnie 

oszacowane, zaś ujawniony materiał dowodowy dokładnie opisany i opublikowany, okazało 

się że nawet ci najbardziej zainteresowani, t.j. mieszkańcy samej Nowej Zelandii, nie chcą 

nic wiedzieć na temat owej katastrofy. Niniejszy rozdział stara się wyjaśnić jakie są 

prawdziwe powody tego upartego nieprzyjmowania faktów do wiadomości, jaka była 

dotychczasowa historia badań Tapanui i co z niej wyniknęło, oraz co daje się osiągnąć 

poprzez pedantyczne przebadanie śladów obecnych w tym niezwykłym miejscu eksplozji 

statku UFO. 

O1. Historia niniejszej monografii oraz jej wpływ na kształtowanie się poglądów 

autora 

Dotychczasowe badania autora, ujawniające kolejne sekrety eksplozji Tapanui, 

rozwijały się stopniowo będąc prowadzone systematycznie przez wiele kolejnych lat. 

Przykładowo opublikowanie niniejszej monografii nastąpiło w celu zaprezentowania 

wyników uzyskanych przez ponad 12 lat nieustannego kontynuowania badań samego 

krateru Tapanui, oraz po około ćwierć wieku badań wprowadzających jakie w końcowym 

efekcie prowadziły do odkrycia krateru Tapanui i do napisania niniejszej monografii. 

Monografia ta nie pojawiła się więc nagle z próżni, cała w jej gotowym sformułowaniu, 

zainspirowana jakąś nadprzyrodzoną interwencją czy dana nam przez kogoś w prezencie. 

Jej doprowadzenie do dzisiejszej postaci wymagało włożenia ogromnej ilości trudu i 

nakładów, nieustannych przemyśleń, badań terenowych, godzin nieustannego pisania, oraz 

zwalczania najróżniejszych przeciwności losu jakie autorowi bez przerwy stawały na 

drodze. Dlatego też wszystko co autor dotychczas wypracował i opisał w tej monografii 

układa się w rodzaj logicznego łancucha, w którym jedne odkrycia prowadzą do innych, zaś 

kolejne teorie budowane są na fundamentach teorii poprzednich. Aby uświadomić 

czytelnikowi jak logiczny jest ów łańcuch wzajemnego wynikania, oraz jak określone 

okoliczności nieodwołalnie prowadzą do wypracowania wynikających z nich ustaleń, we 

wszystkich swoich publikacjach autor stara się teraz przytaczać historie ich powstania. W 

ten sposób przykładowo czytając podrozdział A4 monografii jaka na wykazie publikacji z 

rozdziału R nosi numer kolejny [1/4], czytelnik ma okazję poznać skąd się wzięło odkrycie 

że nasza planeta okupowana jest przez UFO. Z kolei analizując podrozdział C2 owej 

monografii [1/4] czytelnik poznaje jaka była historia rozwoju komory oscylacyjnej, zaś 

zapoznając się z rozdziałem HB tamtej monografii [1/4] ma on/ona okazję dowiedzieć się 

jaka była historia rozwoju Konceptu Dipolarnej Grawitacji i filozofii totalizmu (sama filozofia 

totalizmu omówiona jest w rozdziałach JA do JF z tomów 6 do 9 owej monografii [1/4]). 

Pisząc więc niniejszą monografię poświęconą najbardziej przełomowym dla światopoglądu 

autora badaniom eksplozji Tapanui, również postanowił on włączyć w nią niniejszy 

podrozdział jaki utrwala historię owych niezwykłych badań.

O-244 

W badaniach autora dotyczących eksplozji UFO koło Tapanui wyróżnić się daje cały 

szereg punktów zwrotnych, stadiów, albo tzw. "kamieni milowych". Kamienie te to działania, 

odkrycia, idee, ustalenia, przełomy w myśleniu, oraz wynalazki autora, które posiadały 

przełomowe znaczenie, t.j. które otwierały zupełnie nową linię myślenia, lub które inicjowały 

rozpoczęcie przez niego szczegółowych badań w jakimś zupełnie nowym kierunku. 

„Kamienie milowe” dotyczące wszystkich tematów badań auora zaprezentowane zostały w 

podrozdziale A4 monografii [1/4], w podrozdziale A4 monografii [1/5], oraz w podrozdziale 

L4 monografii [8/2]. (Dane bibliograficzne owych monografii zestawione są w rozdziale R. 

Egzemplarze każdej z owych trzech monografii udostępniane są nieodpłatnie za 

pośrednictwem internetu.) W niniejszym podrozdziale zaprezentowane zostaną tylko te z 

owych „kamieni milowych”, które bezpośrednio dotyczą eksplozji UFO koło Tapanui (a więc 

również dotyczą kształtowania się treści niniejszej monografii). Oto najważniejsze z nich, 

zestawione w kolejności wzajemnego wynikania (t.j. niechronologicznie) ukazującej jak 

jedno z odkryć czy przełomów wiodło do drugiego. Warto przy tym zauważyć, że wszystkie 

wymienione poniżej idee, po raz pierwszy zrodziły się w głowie autora, stąd poniższy wykaz 

stanowi też zestawienie niektórego z jego najważniejszego dorobku twórczego. 

#1. Tablica Cykliczności (1972 rok). Jest ona prapoczątkiem wszystkiego, i 

wszelkie najważniejsze badania autora zaczęły się właśnie od niej. Stanowi ona jakby 

Tablicę Mendelejewa, tyle że zamiast dedukowania nieodkrytych jeszcze pierwiastków 

chemicznych pozwala ona na teoretyczne przewidywanie jakie rodzaje nowych napędów 

ciągle czekają swego wynalezienia na Ziemi. Jej przykład pokazano w tablicy B1 z 

monografii [1/4]. Opracowanie pierwszej takiej tablicy nastąpiło w 1972 roku, czyli ponad 

ćwierć wieku temu, w rezultacie zawodowych zainteresowań autora. Natomiast pierwsze jej 

opublikowanie miało miejsce w artykule [1O1] Pająk J., "Teoria rozwoju napędów", jaki 

ukazał się w polskim czasopiśmie Astronautyka, numer 5/1976, str. 16-21. Następstwem 

opracowania tablicy cykliczności było rozpoczęcie całego ciągu badań i dociekań które w 

efekcie końcowym zaowocowały wynalezieniem magnokraftu, zaś docelowo również i 

napisaniem niniejszej monografii. 

Ponieważ odkrycie regularności w rozwoju napędów ziemskich, jaka to regularność 

wyrażona jest właśnie za pośrednictwem "Tablicy Cykliczności", posiada inicjujące 

znaczenie dla wszystkich badań autora, odkrycie to zostanie tutaj krótko opisane. Wszystko 

zaczęło się od zwykłej grypy ponad ćwierć wieku temu. Autor zachorował na nią jednego z 

owych zaganianych tygodni 1972 roku i został unieruchomiony przez kilka dni w łóżku. 

Natychmiast jednak po powrocie ze zwolnienia lekarskiego miał wykład dla studentów 

Politechniki Wrocławskiej na temat "wybranych zagadnień systemów napędowych", którego 

treść zamierzał dopiero przygotować. Z braku w domu podręczników akademickich z 

których mógłby opracować treść tego wykładu, zastanawiał się leżąc w łóżku co 

zaprezentować studentom aby było ciekawe, na temat, oraz dało się opracować z pamięci, 

w domu i to bez pomocy jakiegokolwiek podręcznika. Postanowił więc, iż powinna to być 

klasyfikacja systemów napędowych. Najlepiej zaś aby spróbować ją uszeregować na 

kształt Tablicy Mendelejewa. W ten sposób grypa ta spowodowała narodzenie się "Tablicy 

Cykliczności". Dowiodła ona też po raz któryś tam z rzędu iż "nie ma takiego złego co by na 

dobre nie wyszło". Po zaprezentowaniu owego wykładu studentom (jego treść odpowiadała 

mniej więcej treści początkowej części rozdziału B monografii [1/4]), wzbudził on ich 

entuzjazm i głośne owacje. Po jego zakończeniu ktoś na sali wyraził głośno następującą 

opinię ku niewypowiedzianemu ubawieniu autora i pozostałych studentów: "gdyby każda 

Pańska grypa wynikła w opracowaniu teorii podobnych do tej jaką Pan nam właśnie 

zaprezentował, wtedy powinniśmy serdecznie życzyć Panu aby bez przerwy miał Pan 

grypę". Opinia ta faktycznie też sprawdziła się w życiu, bowiem podczas niamal każdej 

grypy jaką autor zmuszony jest spędzać w łóżku, rozpracowywany zostaje jakiś następny 

fragment którejś z co bardziej istotnych teorii autora. 

#2. Strumień startu. Daje się on zdefiniować następująco: "Strumieniem startu 

nazwana jest taka wartość progowa pola magnetycznego wytwarzanego przez niezwykle

O-245 

potężne jego źródło, jaka po odpychającym zorientowaniu tego źródła względem pola 

magnetycznego otoczenia byłaby w stanie wytworzyć siły magnetycznego odpychania 

zdolne wznieść to źródło w przestrzeń kosmiczną". Strumień startu jest więc 

magnetycznym odpowiednikiem dla pierwszej prędkości kosmicznej. Każdy bowiem 

'magnes' jaki wytworzy ten strumień, będzie w stanie wznieść się w powietrze jeśli tylko 

ktoś zorientuje go odpychająco względem ziemskiego pola magnetycznego. (Takie 

odpychające zorientowanie względem pola otoczenia polega na ustawieniu tego 'magnesu' 

w pozycji dokładnie odwrotnej do pozycji jaką on sam byłby skłonny przyjmować gdyby 

udzielić mu swobody obrotu podobnej do tej posiadanej przez igły kompasów 

magnetycznych.) Pierwsze precyzyjne wyliczenie wartości tego strumienia nastąpiło w 

ramach Teorii Magnokraftu, zaś jego pierwsze opublikowanie miało miejsce w 

wymienionym powyżej artykule [1O1]. Wyprowadzenie tego strumienia i jego wyliczenie 

zawarte jest też w podrozdziale F5.1 monografii [1/4]. Jego wartość wyznaczona dla 

obszaru Polski wynosi Fs = 3.45 [Wb/kg]. 

Znaczenie "strumienia startu" dla badań autora i dla niniejszej monografii jest 

przeogromne. Wszakże definiuje on progowe natężenie pola magnetycznego jakie pozwala 

na odróżnianie zwykłych magnesów (choćby najpotężniejszego rodzaju) od pędników 

magnetycznych zdolnych do napędzania wehikułów kosmicznych. Umożliwia on też 

oszacowanie mocy pola magnetycznego wytwarzanego przez wehikuły UFO. Ponadto 

wskazuje on cel naszych wysiłków twórczych zmierzających do zbudowania ziemskiego 

magnokraftu. Wyliczenie tego strumienia ujawniło, że aby zbudować pierwszy pędnik 

magnetyczny napędzający nasze magnokrafty opracowany musi zostać jakiś rodzaj 

sterowalnego magnesu (nazwany potem przez autora "komorą oscylacyjną"), który byłby 

zdolny do wytworzenia wydatku magnetycznego przewyższającego właśnie ową graniczną 

wartość "strumienia startu". 

#3. Magnokraft (1980 rok). Jednym z następstw pierwszej Tablicy Cykliczności było 

iż postulowała ona niedalekie zbudowanie na Ziemi nowego statku latającego o napędzie 

czysto magnetycznym. Począwszy więc od 1972 roku autor zaczął rozpracowywać ten 

statek. Po raz pierwszy jego budowa i działanie opublikowanie zostały w 1980 roku w 

artykule [2O1] Pająk J., "Budowa i działanie statków kosmicznych z napędem 

magnetycznym", jaki ukazał się w Przeglądzie Technicznym Innowacje (nr 16/1980, str. 

21-23). Wkrótce potem statek ten autor nazwał "magnokraftem". Historia niniejszej 

monografii w dużej części jest właśnie historią magnokraftu (ta zaś w większej liczbie 

szczegółów opisana została w podrozdziale A4 monografii [1/4]). 

Należy tutaj podkreślić, że autor był pierwszym naukowcem na Ziemi który wynalazł 

statek o zasadzie działania magnokraftu. Przed opublikowaniem jego wynalazku idea 

użycia napędu czysto magnetycznego była całkowicie odrzucana z powodu popularnego 

wówczas (aczkolwiek błędnego) poglądu, iż napęd taki nie byłby w stanie zadziałać. 

Przykładowo kiedyś wierzono (a niektóre osoby wierzą nawet i do dzisiaj), że napęd czysto 

magnetyczny spowodowałby tzw. efekt dźwigu magnetycznego (t.j. że przelatujący statek z 

takim napędem jakoby miałby unosić w powietrze wszelkie przedmioty ferromagnetyczne), 

a także że ludzie nie potrafią zbudować pędnika magnetycznego zdolnego pokonać tzw. 

jednorodność ziemskiego pola magnetycznego. Dopiero autor wykazał teoretycznie, że 

efekt dźwigu magnetycznego niwelowany będzie składową pulsującą pola statku (patrz 

rysunek C12 w monografii [1/4]), natomiast bariera jednorodności pola ziemskiego 

pokonana będzie w rezultacie ogromnej długości efektywnej pola magnetycznego 

wytwarzanego przez komory oscylacyjne (po wyjaśnienia znaczenia owej długości 

efektywnej patrz podrozdział F5.3 monografii [1/4]). W rezultacie owych panujących 

uprzednio błędnych poglądów, przed opracowaniem magnokraftu, z dwóch możliwych do 

wydedukowania napędów polowych postulowany był jedynie napęd antygrawitacyjny (patrz 

jego opisy w rozdziale HB monografii [1/5]), zaś jeśli ktoś już postulował jakieś użycie pola 

magnetycznego do napędzania statków, zakładał on tylko jego pośrednie wykorzystywanie 

dla formowania jakiegoś drugorzędnego efektu napędowego lub dla generowania pola

O-246 

antygrawitacyjnego. W ten sposób przykładowo w latach 1970-tych niejaki J. Pierre Petit z 

Francji wyjaśniał napęd UFO zjawiskiem magneto-hydro-dynamicznym wzbudzanym przez 

pole magnetyczne tych wehikułów, zaś kilka innych osób (m.in. słynny Adamski) 

postulowało poprzednio iż napęd UFO zawiera jakieś urządzenia które zamieniają pole 

magnetyczne na zjawisko antygrawitacji. Stąd, zgodnie z tymi osobami, napęd UFO 

faktycznie był napędem antygrawitacyjnym, zaś użycie pola magnetycznego sprowadzało 

się w nim tylko do roli pośredniego dostawcy energii. Dopiero teorie i badania autora 

ujawniły niezbicie, że napęd czysto magnetyczny będzie działał, zaś jego zbudowanie na 

Ziemi jest realne i już obecnie technicznie możliwe. 

#4. Formalny dowód że "UFO to już zbudowany przez kogoś magnokrafty" 

(1981 rok). Po opublikowaniu pierwszych opisów magnokraftu, wielu czytelników zwróciło 

uwagę autora iż wehikuł ten przypomina im obserwowany przez nich statek kosmiczny 

popularnie nazywany UFO. Podążając za wskazówkami tych czytelników autor zaczął 

sprawdzać zasadność owych twierdzeń. W rezultacie zgromadził obszerny materiał 

dokumentujący, że faktycznie "UFO to już zbudowane i użytkowane przez kogoś 

magnokrafty". Następnie materiał ten usystematyzował i zestawił w formalny dowód, jaki 

zgodnie z naukową metodologią "porównywania atrybutów" logicznie udowodnił że "UFO to 

magnokrafty", tyle że wynalezione i budowane przez jakąś bardziej od ziemskiej 

zaawansowaną cywilizację kosmiczną. Pierwsze opublikowanie tego formalnego dowodu 

miało miejsce w artykule [3O1] o danych: Pająk J., "Konstrukcja prosto z nieba", jaki ukazał 

się w polskim czasopiśmie "Przegląd Techniczny Innowacje" nr 13/1981, str. 21-23. Jego 

struktura logiczna i materiał dokumentujący były bardzo podobne do dowodu 

zaprezentowanego w podrozdziale P1 monografii [1/4]. Niestety, w owej pierwszej 

prezentacji omawianego dowodu, z powodów wyjaśnionych w podrozdziale VB5.1.1 

monografii [1/4], redakcja Przeglądu Technicznego pominęła opublikowanie dołączonych 

do niego zdjęć i rysunków (bardzo podobnych do zdjęć i rysunków ilustrujących podrozdział 

P2 w monografii [1/4]). Stąd ów artykuł w Przeglądzie Technicznym Innowacje nie 

spowodował przełomu świadomościowego wśród swoich czytelników, aczkowliek w 

przypadku gdyby faktycznie został udokumentowany dołączonymi do niego zdjęciami (tak 

jak to autor zamierzał), z uwagi na poczytność tamtego czasopisma nosił on wyraźny 

potencjał do spowodowania takiego przełomu świadomościowego. Dzisiejsze 

sformułowanie pełnej wersji owego dowodu opublikowano w podrozdziale P2 monografii 

[1/4]. Formalne udowodnienie że "UFO to magnokrafty, tyle że już zbudowane przez jakieś 

technicznie bardziej od nas zaawansowane cywilizacje kosmiczne" z kolei doprowadziło do 

sformułowania tzw. "postulatu zamienności UFO i magnokraftów" - po szczegóły patrz 

podrozdział P2.15 monografii [1/4]. Generalnie rzecz biorąc postulat ten podaje iż 

"wszystkie stwierdzenia Teorii Magnokraftu odnoszą się też do UFO, natomiast wszystkie 

fakty zaobserwowane na UFO muszą odnosić się również do Teorii Magnokraftu". Stąd 

rozwijając naszą wiedzę o magnokrafcie, poznajemy również coraz dokładniej wehikuły 

UFO, natomiast badając wehikuły UFO zwiększamy naszą wiedzę na temat magnokraftu. 

#5. Emigracja do Nowej Zelandii, pierwsza monografia, oraz tzw. ”energia 

napełnienia”. W 1982 roku zmuszony zostałem do wyemigrowania z Polski. Wylądowałem 

w Nowej Zelandii. Jednym z pierwszych moich przedsięwzięć w nowym kraju było 

napisanie monografii o Magnokrafcie. W monografii tej zaś po raz pierwszy wyliczyłem tzw. 

”energię napełnienia” magnokraftu - po szczegóły patrz podrozdział F5.5 w monografii [1/4]. 

Ową ”energię napełnienia” daje się zdefiniować następująco: "Energia napełnienia 

jest to taka porcja energii magnetycznej jaka zakumulowana musi zostać w polu 

magnetycznym otaczającym wehikuł typu magnokraft, jeśli wehikuł ten zacznie 

wytwarzać pole magnetyczne przekraczające wartość strumienia startu i stąd 

zaczyna być zdolny do uniesienia się w przestrzeń". Wyjaśniając to innymi słowami, 

energia napełnienia jest to najmniejsza ilość energii jaką zakumulować należy w polu 

magnetycznym wehikułu typu magnokraft tylko po to aby wehikuł ten nabył zdolności do

O-247 

samodzielnego wzlecenia w powietrze. Energia napełnienia jest więc magnetycznym 

odpowiednikiem dla energii koniecznej przykładowo aby wypełnić gazem nośnym powłokę 

jakiegoś balonu. Każdy bowiem magnokraft jaki zgromadzi w swym polu magnetycznym tą 

ilość energii będzie w stanie wznieść się w powietrze. Precyzyjne wyliczenie wartości 

energii napełnienia nastąpiło w 1982 roku, podczas jednorocznego pobytu autora na 

University Canterbury w Christchurch w Nowej Zelandii, zaś jej najwcześniejsze 

opublikowanie miało miejsce w pierwszej monografii naukowej autora [4O1] poświęconej 

opisowi magnokraftu, posiadającej następujące dane bibliograficzne: Pająk Jan, "Theory of 

the Magnocraft", Invercargill, New Zealand, styczeń 1984 roku, ISBN 0-9597698-0-3 

(monografia ta posiadała też polskojęzyczną wersję [5O1] (wyszczególnioną też jako 

monografia [1]) o następujących danych bibliograficznych: Pająk Jan, "Teoria Magnokraftu", 

Invercargill, Nowa Zelandia, marzec 1986, ISBN 0-9597698-5-4; 136 stron, 58 rysunków). 

Wyprowadzenie wzoru na energię napełnienia, i wyliczenie wartości tej energii, zawarte jest 

też w podrozdziale F5.5 monografii [1/4]. Jej wartość wyznaczona dla najniższego 

możliwego strumienia startu równego Fs = 2.5 [Wb/kg] oraz dla najmniejszego ze 

wszystkich magnokraftów załogowych, t.j. dla magnokraftu typu K3, daje szacunkowy wynik 

E = 1.5 [Tera·Watt·hours]. Aby dać jakieś pojęcie jak wiele to jest, można stwierdzić, że 

reprezentuje to odpowiednik dla około dwóch miesięcy konsumpcji wszystkich rodzajów 

energii przez całe państwo wielkości Nowej Zelandii. 

Wyliczenie "energii napełnienia" miało przełomowe znaczenie dla badań autora i dla 

powstania niniejszej monografii. Wszakże uświadomiło ono że zgromadzenie takich 

ogromnych zasobów energii w pędnikach magnokraftu przekształca ten statek w latającą 

bombę o ogromnej mocy zniszczeniowej. Aby wyjaśnić jak ogromny jest potencjał 

zniszczeniowy w przypadku gdyby magnokraft niechcąco kiedyś eksplodował, wyznaczmy 

teraz siłę ładunku nuklearnego którego eksplozja dokonałaby takich samych zniszczeń jak 

eksplodowanie magnokraftu K3 załadowanego tylko ową najniższą możliwą "energią 

napełnienia". Wiadomo, że jedna tona chemicznego materiału wybuchowego zwanego TNT 

wyzwala E TNT = 4.18·109 [Joules] (lub ETNT = 1.61 [MWh]) energii - patrz książka [6O1] 

"McGraw-Hill Dictionary of Scientific and Technical Terms", Third Edition, 1984, ISBN 

0-07-045269-5, strona 1656 (hasło: "ton"). To zaś oznacza, że eksplozja najmniejszego z 

magnokraftów załogowych, oznaczanego w tej monografii jako typ K3, którego komory 

oscylacyjne zapełnione byłyby E = 1.5 [TWh] energii magnetycznej, byłaby odpowiednikiem 

dla wybuchu około jednej megatony TNT. Jak wiadomo odpowiadałoby to wybuchowi 

potężnej bomby termonuklearnej o sile jednej megatony, lub równoczesnemu 

eksplodowaniu prawie 80 bomb atomowych wielkości bomby zrzuconej na Hiroshimę. 

Także wszystkie podstawowe następstwa takiej detonacji magnokraftu byłyby podobne do 

efektów zrzucenia potężnej bomby wodorowej. Tyle tylko, że obszar zniszczony w ich 

rezultacie nie byłby zanieczyszczony przez izotopy radioaktywne, stąd mógłby zostać 

ponownie zaludniony niemal natychmiast po wybuchu. Oczywiście musimy pamiętać, że 

wskazana powyżej wartość energii napełnienia równa E = 1.5 [TWh], wyliczona została 

przy założeniu że posiadający ją magnokraft typu K3 wytwarza jedynie strumien startu 

Fs=2.59 [Wb/kg] jaki unosi go na biegunie północnym Ziemi (czyli że jest najsłabszy ze 

wszystkich możliwych strumieni startu pozwalających na uniesienie w górę najmniejszego 

ze wszystkich możliwych magnokraftów). Oczywiście rzeczywisty strumień magnetyczny 

wymagany dla pewnego lotu i manewrowania tego statku może być nawet o rząd 104 razy 

większy. Ponadto rzeczywisty magnokraft morze być rzędu nawet do 106 większy od 

magnokraftu typu K3. Stąd jest całkiem realne, że ilość energii magnetycznej zawartej w 

polu przypadkowo eksplodującego magnokraftu może być nawet o rząd 1010 razy większa 

od wartości wyliczonej powyżej. 

#6. ”Komora oscylacyjna” jako bomba wyładowana energią (1984 rok). Po 

rozpracowaniu magnokraftu, jednym z zarzutów często wysuwanych w dyskusjach 

przeciwko faktycznej możliwości zbudowania tego statku, było twierdzenie, że nie jest 

możliwe opracowanie urządzenia technicznego które byłoby w stanie wytworzyć pole

O-248 

magnetyczne o wartości przekraczającej ów strumień startu. Jednak w rezultacie 

wieloletnich upartych poszukiwań autor wynalazł takie urządzenie nad rankiem 3 stycznia 

1984 roku. Z uwagi na jego konstrukcję i działanie nazwał je "komorą oscylacyjną". 

Okoliczności i najważniejsze następstwa wynalezienia tej komory opisane są szczegółowo 

w podrozdziale C2 monografii [1/4]. Pierwsze opublikowanie pełnej budowy i działania 

komory oscylacyjnej miało miejsce w monografii autora [7O1] o następującym tytule i 

danych bibliograficznych: Pająk Jan, "The Oscillatory Chamber - a breakthrough in the 

principles of magnetic field production", pierwsze wydanie nowozelandzkie, Invercargill, 

New Zealand, grudzień 1984 roku, ISBN 0-9597698-2-X. Niemniej niewielka wzmianka o tej 

komorze (jeden krótki rozdział) publikowana już była w monografii [4O1] wspominanej 

powyżej. Dla niniejszej monografii wynalezienie komory oscylacyjnej ponownie posiadało 

przełomowe znaczenie, bowiem udowadniało że istnieje urządzenie techniczne jakie jest w 

stanie wytworzyć "strumień startu" i wznieść w przestrzeń dłączony do niego statek 

kosmiczny, a stąd jakie poprzez zgromadzenie w sobie "energii napełnienia" wraz z 

wykorzystującym je wehikułem przekształca się w rodzaj ogromnej latającej bomby tylko 

czekającej na przypadkowe zniszczenie aby spowodować nieopisany kataklizm. 

#7. Zasłyszenie legendy maoryskiej o Raki-ura jaka zainicjowała poszukiwania 

krateru Tapanui. Legenda ta powtórzona jest w rozdziale A. Jak to tam też wyjaśniono, 

zasłyszenie tej legendy miało miejsce w niedługi czas po tym jak w marcu 1983 roku autor 

zaczął swoją pracę na Politechnice w Invercargill. Autor zaproszony był wówczas na obiad, 

w którym to obiedzie brała również udział para maoryska z jaką gospodyni domu się 

przyjaźniła. Przy stole para ta po raz pierwszy opowiedziała autorowi ową romantyczną 

legendę o Raki-ura (t.j. o dzisiejszym "Stewart Island"). Zapewniła też autora z głębokim 

przekonaniem, że wszystko to zdarzyło się naprawdę, i że gdzieś w głąb lądu od 

Invercargill nawet do dzisiaj znajduje się krater powstały w wyniku owej legendarnej 

eksplozji - nie potrafiła jednak nawet w przybliżeniu wskazać w którym dokładnie jest on 

miejscu. Aczkolwiek autor ponownie nigdy już nie spotkał tej pary, ani też nie utrzymywał z 

nią dalszych kontaktów, niemniej opowiedzianą mu przez nią legendą bardzo się 

zainteresował. Wszakże jak ulał legenda ta pasowała do jego teorii o niszczycielskich 

możliwościach "energii napełnienia" zgromadzonej w pędnikach statku kosmicznego typu 

magnokraft (t.j. w pędnikach UFO). W krótkim po tym czasie sprawdził więc w źródłach 

literaturowych faktyczność istnienia owej legendy oraz faktyczność opisywanego przez nią 

zniszczenia Nowej Zelandii. Kiedy zaś się przekonał, że wiele źródeł pisanych rzeczywiście 

potwierdza istnienie tej maoryskiej legendy, oraz że dalsze podobne legendy o mitycznych 

"Ogniach Tamaatea", potwierdzają faktyczne zaistnienie w przeszłości totalnego 

zniszczenia Nowej Zelandii, w ramach naukowego hobby autor zaochotniczył do wszczęcia 

poszukiwań centrum owej legendarnej eksplozji. W taki oto sposób zainicjowane zostały 

poszukiwania jakie w końcowym efekcie doprowadziły do napisania niniejszej monografii. 

#8. Znalezienie miejsca eksplozji koło Tapanui w Nowej Zelandii (1987 rok). 

Aczkolwiek zasłyszana legenda o Raki-ura nie wskazywała gdzie dokładnie owa 

legendarna eksplozja statku kosmicznego miała miejsce, po niemal cztero-letnich 

wytężonych poszukiwaniach, w 1987 roku autor faktycznie zdołał odkryć ogromny krater 

położony koło małego miasteczka Tapanui na Wyspie Południowej Nowej Zelandii. Od 

miejscowego farmera o nazwisku Mr Allan CHITTOCK (Waikoikoi, 5 R.D. Gore, New 

Zealand), adoptowanego w dzieciństwie przez Maorysów i wychowującego się w ich kręgu 

kulturowym, autor uzyskał też niezależne potwierdzenie, że krater ten faktycznie jest owym 

miejscem eksplozji statku kosmicznego referowanym w legendach o Raki-ura. Mr Chittock 

m.in. opowiedział mu też legendę z Mataura na temat powstania tego krateru, przytoczoną 

na początku rozdziału A. Po dokładniejszym zbadaniu okazało się, że wokół krateru 

Tapanui do dzisiaj znaleźć można zatrzęsienie materiału dowodowego, że faktycznie w 

kraterze tym miała miejsce jakaś potężna eksplozja o technologicznym pochodzeniu. Mr 

Chittock, którego posiadłość ziemska znajduje się niedaleko od owego krateru, twierdzi też 

że podczas prac ziemnych na swojej farmie znalazł znaczną liczbę dowodów materialnych,

O-249 

w rodzaju kamiennych narzędzi, resztek strzał i dzid do polowania, oraz pozostałości 

częstych polowań na Moa, aby wnioskować, że na wierzchołku wzgórza na którym obecnie 

znajduje się krater Tapanui, przed eksplozją z 1178 roku znajdowała się spora osada 

maoryska o jakiej wspominają legendy. 

#9. Badania krateru Tapanui i zgromadzenie dowodów na technologiczną 

eksplozję UFO z 1178 roku. Po odkryciu krateru, autor zabrał się z kopyta do jego badań 

terenowych. W przeciągu zaledwie kilku miesięcy zdołał odnaleźć i udokumentować 

ogromny materiał jaki dowodził potężnej eksplozji zaistniałej koło Tapanui. Materiał ten 

bazapelacyjnie dowodził, że krater Tapanui reprezentuje miejsce w którym w 1178 roku 

nastąpiła potężna eksplozja cygaro-kształtnego kompleksu około siedmiu wehikułów UFO 

typu K6. Krater Tapanui, razem z miejscem eksplozji tunguskiej z 1908 roku, reprezentują 

więc jedyne dwa już zidentyfikowane i przebadane miejsca na Ziemi, gdzie wehikuły UFO 

uległy eksplozji. Wieloletnie badania terenowe tego krateru, trwające niemal nieustannie od 

czasu jego odkrycia aż do chwili opuszczenia Nowej Zelandii w 1992 roku, stały się dla 

autora źródłem wielopoziomowej inspiracji, zaś szereg idei zaprezentowanych we 

wszystkich jego monografiach stanowi ich bezpośredni rezultat. 

#10. Opublikowanie pierwszych opracowań o eksplozji UFO koło Tapanui 

(1988 rok). Już w krótki czas po odkryciu krateru Tapanui i po zgromadzeniu materiału 

dowodowego na temat zaistniałej w tym kraterze eksplozji, autor zainteresował 

kataklizmem z Tapanui dziennikarza jednej z nowozelandzkich gazet noszącej nazwę "N.Z. 

Truth". Już 14 czerwca 1988 roku dziennikarz ten opublikował następujący artykuł [8O1]: 

John Wilson, "Space Ship Crash - explosion caused the Tapanui Crater says university 

lecturer" N.Z. Truth (Weekly magazine by: News Media Ownership Ltd., P.O. Box 1074, 

Auckland, New Zealand), Tuesday, 14 June 1988, cover + page 3 (artykuł ten pokazywał 

m.in. mapę zniszczeń spowodowanych eksplozją Tapanui). Jednak najbardziej chyba 

przełomowym kamieniem milowym w badaniach eksplozji Tapanui było opublikowanie w 

1989 roku monografii naukowej prezentującej zgromadzony przez autora w trakcie 

wstępnych eksploracji krateru Tapanui materiał dowodowy jaki dokumentował, że krater ten 

powstał w wyniku technologicznej eksplozji cygarokształtnego wehikułu UFO. Monografia ta 

posiadała dwie wersje, t.j. angielskojęzyczną [9O1] (referowaną tutaj też jako monografia 

[5a]) o następujących danych bibliograficznych: Pająk Jan, "Tapanui Cataclysm - an 

explanation for the mysterious explosion in Otago, New Zealand, 1178 A.D." (Dunedin, New 

Zealand, 1989, ISBN 0-9597698-7-0, a private edition by the author, 39 pages and 27 

illustrations); oraz polskojęzyczną [10O1] (referowaną tutaj też jako monografia [5]), o tytule 

i danych: Pająk J., "Kataklizm koło Tapanui 1178 A.D. - nowozelandzki odpowiednik 

eksplozji tunguskiej" (Dunedin, Nowa Zelandia, październik 1989, ISBN 9597698-8-9, 44 

stron i 30 ilustracji). 

#11. Wrogie przyjęcie pierwszej monografii o eksplozji UFO koło Tapanui, oraz 

początek otwartych prześladowań autora. Autor od dawna doskonale zdaje sobie 

sprawę, że wszelkie nowe teorie naukowe spotykają się z krytycyzmem i opozycją innych 

naukowców. Był więc przygotowany na stawienie czoła akademickiej dyskusji i 

konstruktywnemu przeegzaminowaniu faktów jakie jego znaleziska na temat Tapanui 

powinny wywołać. Nie był jednak przygotowany że zamiast dyskusji doświadczy zamykania 

mu ust, oraz że zamiast intelektualngo poszukiwania prawdy jego teorie atakowane będą 

niemal wyłącznie na polu pozanaukowym, i to dla przyczyn nie mających nic wspólnego z 

pogłębianiem ludzkiej wiedzy. 

Ktoś bardzo mądry kiedyś powiedział, że "w wyniki dedukcji teoretycznych nikt nie 

wierzy - za wyjątkiem ich autora, natomiast w wyniki badań eksperymentalnych wierzy 

każdy - oprócz ich autora". Mimo więc bardzo nieprzychylnego przyjęcia z jakim w Nowej 

Zelandii spotkała się pierwsza monografia [9O1] prezentująca teorię o eksplozji wehikułu 

UFO koło Tapanui, autor niezachwianie wierzył w poprawność swoich dedukcji oraz 

wynikających z nich wniosków. Ponadto odczuwał on intuicyjnie, że w swoich badaniach

O-250 

jest odpowiedzialny wobec wszystkich ludzi z planety Ziemia i że ma obowiązek 

poszukiwać prawdy bez względu na to jak niepopularna by ona nie była, oraz bez względu 

na to jak przykre konsekwencje jej ujawnienie miałoby mu przynieść. Kontynuował więc 

swe badania Tapanui i popularyzowanie ich wyników, chociaż ich przyjmowanie przez 

naukowców nowozelandzkich stawało się coraz bardziej wrogie, i powodowało wszczynanie 

coraz bardziej jawnych prześladowań autora. 

#12. Programy telewizyjne o eksplozji Tapanui i histeria naukowców jaką one 

zaindukowały (1988 rok). Po opublikowaniu pierwszych informacji na temat eksplozji UFO 

koło Tapanui, telewizja Nowej Zelandii zaczęła wyczuwać sensacyjność owego tematu i 

wykazała dosyć spore zainteresowanie ową eksplozją. Rezultatem tego zainteresowania 

było, że w Nowej Zelandii wyemitowane zostały trzy wywiady telewizyjne z autorem, jakie 

prezentowały wyniki badań nad eksplozją Tapanui. Wywiady te to: 

- "Mark Price reports on the Tapanui Crater", dziennik wieczorny TVNZ 1 

(evening news), 25 czerwca (June) 1988 roku, 6:30 pm (długość wywiadu: około 2 minut). 

Tamta migawka wiadomości dziennika telewizyjnego zdołała pokazać krater Tapanui, 

przeglądnęła najróżniejszy materiał dowodowy o technologicznej eksplozji mającej miejsce 

w tym kraterze np. powalone drzewa, namagnesowane odłamki statku kosmicznego, 

fotografie tornada, lądowiska UFO koło tego krateru, itp.), oraz zacytowała opinię 

naukowców na temat hipotezy autora o "ekslozji statku kosmicznego" w owym miejscu. 

- "Jim Mora presents the Tapanui Crater", TVNZ 1 "Holmes" programme, 3 

maja 1989 roku, godzina 18:30 (długość około 7 minut). Był to już dłuższy reportaż stacji 

telewizyjnej w Dunedin jaki zaprezentował materiał dowodowy o eksplozji wehikułu UFO 

koło Tapanui. 

- Program "DSIR explanation for china stones", TVNZ "southland tonight", 

1988 (około 2 minuty). 

Niemniej zainteresowanie eksplozją Tapanui jakie te programy wywołały okazało się 

bardzo krótkotrwałe, i opadło relatywnie szybko. Przykładowo w 10 lat później niemal nikt 

już w Nowej Zelandii nie pamiętał o istnieniu owej eksplozji. Pomimo jednak ich krótkości, 

owo sensacyjne zainteresowanie okazało się dosyć fatalne dla kariery naukowej autora. 

Zainicjowało ono rodzaj wybuchu histerii prześladowczej wśród kadry administracyjnej 

Uniwersytetu Otago w jakim autor wówczas pracował. Rezultatem tej histerii było, że 

prześladowania autora przekształciły się w otwarte już pogróżki, że zaczęły się pomruki o 

potrzebie jego wydalenia z uczelni, oraz że zainicjowane zostały najróżniejsze działania 

jakie miały na celu wypracowanie wymówek aby wydalenie to dokonane mogło zostać w 

sposób zupełnie legalny i pod pretekstem całkowicie innym niż za prowadzenie badań 

Tapanui. 

#13. Utrata pracy i uświadomienie sobie konieczności zejścia w badaniach do 

całkowitej konspiracji (1990 rok). Od samego początku zajęcia się problematyką objętą 

treścią niniejszej monografii autor odnotowywał negatywne i wysoce nieracjonalne reakcje 

na swe badania przejawiane przez niektórych kolegów uczelnianych, przez niemal 

wszystkich swoich przełożonych, oraz przez sporą część społeczeństwa. Pomimo tego, 

początkowo próbował pozostawać bardzo otwarty w sprawie tematu i wyników swoich 

dociekań, tyle tylko że nakładał na nie ograniczenia wynikające z owych negatywnych 

reakcji. Wierzył bowiem, że "cokolwiek naukowiec bada, wcale nie czyni tego prywatnie dla 

siebie samego, a dla dobra całego społeczeństwa i ludzkości", oraz że "fakty są jak ludzie - 

żaden z nich nie powinien podlegać dyskryminowaniu". Stąd pierwszy okres jego pracy 

badawczej nad zaprezentowaną tutaj tematyką możnaby nazwać okresem 

"semikonspiracji" lub "półjawności". Charakterystyczne atrybuty tego okresu obejmowały: 

(1) właściwe badania autor prowadził w "semikonspiracji" - t.j. w sposób prywatny, na 

własny koszt, i wyłącznie w czasie pozasłużbowym (próby dokonywania tych badań 

oficjalnie i w czasie biurowym zawsze kończyły się bowiem kłopotami z kolegami i 

przełożonymi), (2) autor nieustannie ponawiał kończące się zawsze fiaskiem próby 

publikowania wyników swoich badań w literaturze naukowej (na przekór ciągłych prób w

O-251 

przeciągu ćwierćwiecza w tzw. "referowanych" czasopismach naukowych nie zdołał się 

jednak ukazać na ten temat nawet jeden jego artykuł; pomimo powtarzalnych starań nie 

udało mu się też wygłosić nawet jednego referatu na jakiejkolwiek konferencji naukowej), 

(3) otwarcie mówił o badanej przez siebie tematyce i przyznawał się do jej podejmowania 

każdemu kto zapytał, (4) otwarcie dzielił się wynikami swoich badań i informował o tych 

wynikach każdego zainteresowanego włączając w to przełożonych i kolegów w miejscu 

pracy. 

Prawdziwy jednak szok przyszedł po potwierdzeniu i po opublikowaniu jego odkrycia, 

że krater Tapanui jest miejscem eksplozji UFO. "Nagrodą" bowiem jaką autor otrzymał za to 

odkrycie oraz za bezinteresowne wykonanie na własny koszt wszystkich badań 

zaprezentowanych w niniejszej monografii oraz w wszystkich innych monografiach z serii 

[5] było, że pod koniec 1990 roku jego uczelnia zmusiła go do złożenia rezygnacji z pozycji 

Senior Lecturer na Uniwersytecie Otago w Nowej Zelandii - co dokładniej opisano już w 

rozdziale A. Etykieta zaś badacza UFO jaką mu wówczas przyszyto, aż do 25 stycznia 

1999 roku uniemożliwiała mu znalezienie w tamtym kraju pracy odpowiedniej do jego 

zawodu i kwalifikacji, na przekór że w Nowej Zelandii oficjalnie narzeka się na brak wysokokwalifikowanych 

nauczycieli. Po dwóch więc kolejnych latach, t.j. 1991 i 1992, spędzonych 

na bezskutecznym poszukiwaniu jakiejkolwiek pracy w Nowej Zelandii, zdesperowany autor 

zdecydował się opuścić Nową Zelandię aby szukać chleba w jakimś innym kraju. Gorzka 

nauczka jaką dostarczyło mu tamto "wylanie" z pracy tylko za dokonanie "zakazanego 

odkrycia" zmusiła go do zweryfikowania otwartości swoich zainteresowań i do przeniesienia 

dalszych badań w sferę całkowitej konspiracji. Począwszy więc od owej utraty pracy na 

Uniwersytecie Otago, jego działalność badawcza zaczęła nosić cechy "pełnej konspiracji" 

charakteryzowanej następującymi atrybutami: (1) wszystkie badania wykonywane są 

całkowicie w prywatnym czasie i na własny koszt, (2) publikowanie wyników badań z 

konieczności następuje z całkowitym pominięciem oficjalnego nurtu wydawnictw 

naukowych, (3) autor utajnia przed kolegami i przełożonymi w miejscu pracy tematykę 

której badaniem w czasie wolnym się zajmuje, nie dyskutując tej tematyki z nikim kto ma 

jakikolwiek związek z jego miejscem zatrudnienia, (4) autor utajnia cały dorobek jaki 

dotychczas wypracował w tej tematyce i nie ujawnia tego dorobku w żadnym z celów 

zatrudnieniowych. Oczywiście zmuszenie go do pracowania w pełnej konspiracji jest 

ogromnym marnotrawstwem jego potencjału twórczego, bowiem gdyby autor miał takie 

same możliwości otwartego prowadzenia badań jak inni naukowcy pracujący nad obecnie 

niedyskryminowanymi tematami, wtedy jego wydajność twórcza zapewne zwiększyłaby się 

aż kilkukrotnie - nie wspominając już o tym że mógłby on wtedy podjąć budowę i 

eksperymenty praktyczne nad niektórymi z urządzeń których idea skrystalizowała się już w 

jego umyśle. 

Przejście do badań w całkowitej konspiracji tylko z pozoru wygląda jako działanie 

wyłącznie zachowawcze mające na celu przeżycie i uchronienie się przed kłopotami. 

Faktycznie to było ono też rodzajem przełomowego odkrycia naukowego, ponieważ 

stanowiło punkt zwrotny w myśleniu autora. Autor wszakże zdawał sobie sprawę, że 

"wszędzie tam gdzie zachodzi konieczność konspiracji, istnieć też musi okupant". W 

momencie więc podjęcia świadomej decyzji przejścia do badań w pełnej konspiracji 

zapoczątkował on próby równoczesnego ustalenia, kto właściwie jest owym niewidzialnym 

okupantem prześladującym rzeczowych badaczy UFO. Przełomowym krokiem ku 

znalezieniu rozwiązania było podjęcie dociekań jakie mogą być przyczyny, że nasza 

cywilizacja prześladuje niektórych naukowców, chociaż racjonalnie rzecz biorąc powinna 

popierać ich działania, a także dlaczego tematyka kosmiczna oraz badanie innych istot 

inteligentnych od początku naszych dziejów były dyskryminowane i zawsze prowadziły do 

czyichś prześladowań. W trakcie tych dociekań autor odnotował też że naukowcy, którzy są 

przecież specjalnie trenowani w racjonalnym myśleniu i rzeczowym podejściu do badań 

rzeczywistości, w odniesieniu do tematyki kosmicznej oraz badań innych inteligencji 

wykazują rzucający się w oczy brak konsystencji, t.j. ich zachowania są nieliniowe,

O-252 

iracjonalne, pozbawione logiki, oraz posiadają wyraźny dryft ze sfery intelektualnej w sferę 

uczuciową. Dążenie do konsystencji działań jest jedną z naturalnych cech intelektów. Jeśli 

więc naukowcy w odniesieniu do jednej tematyki zachowują się racjonalnie, zaś w 

odniesieniu do badań UFO i cywilizacji pozaziemskich wykazują oni reakcje graniczące z 

histerią, musi to oznaczać że zbiorowo poddawani są jakimś zewnętrznym naciskom i 

wymuszeniom które w sposób przez nich samych nieuświadamiany manipulują 

zajmowanym przez nich stanowiskiem. Rezultatem więc omawianych dociekań autora nad 

powodami niezbędności zejścia do badań w całkowitej konspiracji było dojście do 

wstrząsającego wniosku, że "poglądy mieszkańców Ziemi muszą być manipulowane przez 

samych UFOnautów z użyciem metod i urządzeń dotychczas jeszcze nie poznanych na 

Ziemi, zaś owym niewidzialnym okupantem zmuszającym badaczy UFO do działania w 

konspiracji muszą być sami UFOnauci" - patrz następne punkty. Osiągnięcie tego wniosku 

było więc owym najtrudniejszym do pokonania przełomem blokady w naszych poglądach i 

myśleniu jaką nałożyli nam UFOnauci. O trudności pokonania tej blokady świadczy fakt, że 

na przekór iż sekretna okupacja Ziemi przez szatańskich UFOnautów (w zrozumieniu tej 

okupacji wyjaśnionym w rozdziale B) trwa od zarania naszych dziejów, czyli od około 40 

000 lat, autor był dopiero pierwszym człowiekiem który na ów przełom świadomościowy 

potrafił się zdobyć. Po osiągnięciu tego rewolucyjnego wniosku jedyne więc co jeszcze 

autorowi pozostało do uczynienia, to zgromadzenie faktów jakie dokumentowałyby że 

wniosek ten jest poprawny. 

#14. Pierwsze dowody na fakt, że poglądy mieszkańców Ziemi faktycznie 

manipulowane są przez UFO. Najbardziej więc przełomowym odkryciem autora z całej 

serii szokujących ustaleń na temat okupacji Ziemi przez UFO było owo uświadomienie 

sobie, że poglądy ludzi muszą być manipulowane przez samych UFOnautów, że 

manipulowanie to musi następować w kierunku powstrzymania na Ziemi badań w całym 

szeregu strategicznych dziedzin zagrażających dominacji technicznej UFOnautów nad 

ludźmi, oraz że jednym z najważniejszych jego przedmiotów jest właśnie wyciszanie 

wszelkich naukowych badań UFO. Rewolucyjność opisanego więc w poprzednim punkcie 

wniosku do jakiego autor doszedł polegała na tym, że ujawniał on iż to sami UFOnauci 

powodują aby większość ludzi na Ziemi była jednomyślna w prześladowaniu i 

dyskryminowaniu osób prowadzących badania UFO. Oczywiście zaraz po osiągnięciu tego 

wniosku autorowi brakowało dowodów empirycznych które podtwierdzałyby jego 

poprawność, a stąd które zezwalałyby na jego publiczne zaprezentowanie. Zgromadzenie 

tych dowodów stało się możliwe dopiero kiedy autor rozpracował swoją metodę niezwykle 

szybkiego i łatwego identyfikowania osób uprowadzanych systematycznie na pokłady UFO. 

Metoda ta opisana jest w podrozdziale U3.1 monografii [1/4]. Jej esencja sprowadza się do 

znajdowania niewielkiej blizny na nodze danego uprowadzanego, która to blizna powstaje 

kiedy UFOnauci trwale oznakowują miniaturowymi nadajnikami telepatycznymi 

uprowadzane przez siebie osoby. Metoda ta pozwoliła więc autorowi na zdanie sobie 

sprawy z kosmicznej wprost liczby ludzi uprowadzanych na pokłady UFO - wszakże 

uprowadzany do UFO jest co trzeci mieszkaniec Ziemi, oraz pozwoliła też na ustalenie że 

ludzkość stanowi rodzaj "dojnej krowy", czy "kolonii", eksploatowanej przez zaawansowane 

technicznie ale podupadłe moralnie cywilizacje kosmiczne - patrz podrozdział A3 i rozdział 

VB monografii [1/4], oraz następny punkt poniżej. Od tego był już tylko jeden mały krok do 

ustalenia, że aby zadbać o swoje interesy eksploatatora UFOnauci muszą manipulować 

świadomością ludzi w celu powstrzymywania badań na Ziemi we wszystkich strategicznych 

kierunkach jakie zagrażałyby ich dominacji technicznej, a stąd jakie potencjalnie 

prowadziłyby do zakończenia ich eksploatacji Ziemi (patrz wykaz tych blokowanych przez 

UFO strategicznych kierunków badań przytoczony w podrozdziale VB5.1.1 monografii 

[1/4]). Kolejnym ustaleniem autora jakie potwierdzało owo manipulowanie naszą 

świadomością, było wstrząsające odkrycie że niemal wszyscy zainteresowani ludzie są 

zgodni co do dobrych intencji UFOnautów, na przekór że w co bardziej istotnych 

przypadkach, dla powstrzymania naszych strategicznych badań, UFOnauci nie wahają się

O-253 

użyć nawet gwałtu, przemocy, nacisku, i zamachu na czyjeś życie, tyle że ich realizację 

przeprowadzają oni w szczególnie zmyślny sposób poprzez ich powierzenie do wykonania 

specjalnie zaprogramowanym w tym celu ludziom, przez autora nazywanym 

"sprzedawczykami" - opisy tych "sprzedawczyków" zawarte są w podrozdziałach W3 i U4.4 

monografii [1/4]. Aby więc na przekór zatrzęsienia faktów które stwierdzają inaczej 

utrzymać ową dobrą opinię o sobie, UFOnauci muszą w jakiś sposób manipulować 

poglądami ludzi. Największym jednak dowodem na masową wprost skalę manipulowania 

ludzkimi poglądami było odkrycie łatwości z jaką UFOnauci we wszystkich brudnych 

zadaniach wysługują się ziemskimi sprzedawczykami. Spowodowanie bowiem 

wykonywania tak niemoralnych zadań jakie UFOnauci powierzają niektórym 

sprzedawczykom, nie byłoby możliwe bez użycia bardzo skutecznych metod manpulowania 

ludzkimi poglądami. 

Aczkolwiek autor był pierwszym człowiekiem na Ziemi który odkrył że to sami 

UFOnauci manipulują naszą świadomością, wcale nie był on pierwszym człowiekiem który 

doszedł do wniosku, iż ktoś wyraźnie stara się przeszkodzić w dotarciu do świadomości 

naszego społeczeństwa faktu nieustannej, aczkolwiek starannie ukrywanej, obecności UFO 

na Ziemi. Inni badacze również spostrzegli te zabiegi przeszkadzające, zaś na Zachodzie 

przyjęła się nawet nazwa "cosmic conspiracy" (t.j. "kosmiczny spisek") dla wyjaśnienia 

nieustannie powtarzających się przejawów zatajania, ukrywania, i niszczenia wszelkich 

dowodów jakie mogłyby ujawnić prawdę o UFO. Jest jednak różnica pomiędzy wnioskiem 

autora a wnioskami innych badaczy. Inni badacze wierzą bowiem w propagandowe 

zapewnienia UFOnautów, iż przybyli na Ziemię aby nam pomóc, aby przekazać nam 

wiedzę, podbudować moralnie, itp. Stąd odpowiedzialnością za "kosmiczny spisek" 

obciążają oni zmowę najróżniejszych grup ogromnie wpływowych Ziemian. Przykładowo na 

Zachodzie najczęściej wskazywana z tych grup zwykle nazywana jest "majestic twelve" 

("dwunastu najznakomitszych"). Często też tam się sugeruje, że odpowiedzialne mogą być 

przemysłowe kartele chcące utrzymać monopol na energię i na środki transportowe (np. 

producenci samochodów, samolotów, rakiet, itp.). Natomiast w Polsce odpowiedzialnością 

za konspirowanie w sprawach UFO i za systematyczne niszczenie dowodów obecności 

UFO na Ziemi zwykle obciąża się albo międzynarodowy spisek grupy uczonych, zwykle 

referowanych pod nazwą "twardołbowców" czy "pustaków", albo najróżniejsze sekretne 

towarzystwa (typu "Masoneria"), albo też reakcyjne organizacje religijne, lub kościelne. 

Tymczasem autor odkrył, że istnieje wyraźna rozbieżność pomiędzy deklaracjami 

UFOnautów a ich działaniami. Przykładowo kosmici słownie deklarują, że przybyli aby 

pomagać ludziom oraz że nie mają przed nami nic do ukrycia, jednak w działaniach 

eksploatują, gwałcą, nie pytają o zgodę i nigdy nie ujawniają ani swojej nieustannej 

obecności na Ziemi ani też ogromu swych sił zaangażowanych na naszej planecie. 

Stopniowo doszedł on więc do ustalenia że za "spiskiem kosmicznym" faktycznie kryje się 

aparat okupacyjny samych UFOnautów, tyle że całą "brudną robotę" niszczenia dowodów 

działalności UFO na Ziemi i zamykania ust świadkom, wykonuje on rękami Ziemian których 

poglądy i uczucia zostały odpowiednio zaprogramowane przez UFOnautów, a także że w 

sposób niezwykle wyrafinowany i cwany winę za swoje własne działania aparat ten 

umiejętnie zwala na owe ziemskie grupy i organizacje. Poza faktem więc, że niektóre osoby 

dają się UFOnautom umiejętnie manipulować, bez swej wiedzy wykonując dla UFOnautów 

zadania nieświadomych kolaborantów - jak to opisano w podrozdziale U4.4 monografii 

[1/4], zgodnie z odkryciami autora w sposób świadomy żadne ludzkie grupy nie konspirują 

aby ukryć przed społeczeństwem faktu i rozmiarów zaagażowania UFO na Ziemi. Czynią to 

więc sami UFOnauci, tyle że ludzkimi rękami. 

#15. Udowodnienie, że Ziemia znajduje się pod niewidzialną okupacją 

pasożytniczych UFOnautów którzy znajdują się na wysokim poziomie 

zaawansowania technicznego jednak są podupadli pod względem moralnym. Było 

ono dokonywane stopniowo, po zajęciu się przez autora badaniami osób uprowadzanych 

na pokład UFO. Szczególnie istotne znaczenie dla udowodnienia niewidzialnej okupacji

O-254 

Ziemi przez UFO miało rozpracowanie w latach 1990 i 1991 wysoko-efektywnej metody 

identyfikowania osób uprowadzanych na pokład UFO, opisanej w podrozdziale U3.1 

monografii [1/4]. W swojej pełnej formie po raz pierwszy metoda ta była publikowana w 

1994 roku w angielskojęzycznej monografii [11O1] (wyszczególnionej też jako monografia 

[2a]): Pająk J., "The Oscillatory Chamber, arkway to the stars", Dunedin, New Zealand, 

1994, ISBN 0-9583380-0-0, 365 pages of text plus 104 illustrations and 7 tables. Zezwalała 

ona na wstępne rozpoznanie uprowadzanych osób po niewielkiej bliźnie jaką noszą oni na 

boku swej nogi (mężczyźni noszą ją na prawym boku swej prawej nogi, zaś kobiety na 

lewym boku swej lewej nogi - patrz opisy tej blizny z podrozdziału U3.1 w monografii [1/4]), 

około 27.5 cm od podłogi. W rezultacie użycia tej metody autor miał możność rozeznania 

kosmicznych wprost rozmiarów jakie uprowadzenia ludzi na pokłady UFO przyjmują, oraz 

upewnił się że uprowadzenia te głównie dokonywane są w celu eksploatacji zabieranych na 

UFO osób. Jak wówczas się okazało, kosmici traktują Ziemian jak "dojną krowę" i 

eksploatują ich na wiele najróżniejszych sposobów. Wyniki jego dociekań w tym zakresie 

zaprezentowane zostały aż kilku kolejnych monografiach autora, np. w monografii [1/4]. 

Najlepsza i najaktualniejsza obecna ich prezentacja zawarta jest w podrozdziałach V3, 

U4.4, i T5 monografii [1/4]. W niniejszej monografii odkrycie to zostało jedynie 

podsumowane w raczej niewielkim poświęconym mu rozdziale G. Niemniej jednym z 

istotnych powodów dla jakich monografia ta została przeredagowana w stosunku do swojej 

poprzedniczki monografii [5/3], było naświetlenie wszystkich odnośnych jej opisów właśnie 

z punktu widzenia okupacji i eksploatacji Ziemi przez pasożytniczą konfederację moralnie 

podupadłych UFOnautów. 

Omawiane tutaj odkrycie faktu okupacji i eksploatacji Ziemi przez UFO wprowadziło 

ogromną liczbę praktycznych konsekwencji. Przykładowo: (a) zezwoliło ono na 

opracowanie "okupacyjnego modelu ludzkich kontaktów z UFO" jaki poprzez użycie 

analogii pomiędzy okupacją hitlerowską i okupacją Ziemi przez UFO wyjaśnia wiele 

dotychczas nierozumianych zjawisk i sytuacji wiążących się z pobytem UFO na Ziemi, (b) 

wyjaśniło dlaczego autor tak zacięcie jest prześladowany przez nieświadomych 

kolaborantów UFO i dlaczego wyrzucony nawet został z pracy za odkrycie eksplozji 

Tapanui, (c) uświadomiło dlaczego wyniki badań autora nie mogą znaleźć oficjalnego 

uznania czy zostać wydane w formie książkowej, itp. (Wszakże całkowitą odpowiedzią na 

wszystkie owe pytania "dlaczego" jest uświadomienie sobie, że w oczach okupujących 

Ziemię UFOnautów autor, podobnie jak inni rzetelni badacze UFO, jest niebezpiecznym 

przedstawicielem właśnie rodzącego się "ziemskiego ruchu oporu".) Praktyczne użycie tego 

modelu okupacyjnego pozwoliło też udowodnić formalnie, że Ziemia faktycznie znajduje się 

pod okupacją UFO - ów formalny dowód przytoczony został w podrozdziale P4 monografii 

[1/4]. Z kolei formalne udowodnienie tej okupacji ujawniło, że wcale o tym nie wiedząc 

rzetelni badacze UFO znajdują się w stanie "wojny partyzanckiej" z okupującymi Ziemię 

siłami kosmitów - nic dziwnego że jak dotychczas nieustannie ją przegrywali. Natomiast 

opracowania, jak niniejsze, które demaskują tą okupację stanowią "literaturę podziemną" 

jaką kosmiczni okupanci prześladują bezpardonowo wraz z jej autorami (nic dziwnego, że 

przez szereg lat dziwne "zbiegi okoliczności" systematycznie spychają autora w rosnąco 

odizolowane obszary na Ziemi gdzie coraz trudniej prowadzić jego badania naukowe i skąd 

coraz trudniej komunikować się z odbiorcami wyników tych badań). 

#16. Potwierdzenie "kosmicznej skali" okupacji Ziemi, przy której 

systematycznie uprowadzany do UFO jest co trzeci mieszkaniec naszej planety. 

Wykrycie faktu, że osoby systematycznie uprowadzane do UFO posiadają na swej nodze 

charakterystyczną bliznę umożliwiającą ich szybkie rozpoznanie, pozwoliło autorowi aby 

statystycznie oszacował on rozmiary problemu uprowadzeń do UFO. W tym celu w 

pierwszej części 1997 roku metodami konspiracyjnymi autor dokonał pierwszego 

wyznaczenia statystycznej gęstości w naszym społeczeństwie osób uprowadzanych do 

UFO. Otrzymana liczba była szokująca, bowiem wskazywała, że statystycznie co trzeci 

mieszkaniec naszej planety uprowadzany jest systematycznie do UFO. Aby więc się

O-255 

upewnić co do tej niepokojącej liczby, autor wystosował osobisty i imienny apel do znanych 

mu w Polsce osób które posiadały warunki sprzyjające dokonaniu tego typu sprawdzeń. 

Wyniki apelu okazały się równie druzgoczące. Dokonane przez te osoby sprawdzenia na 

sumarycznej próbce ponad około 1000 osób, jakie wówczas wróciły do autora, wykazały że 

36% Polek oraz 30% Polaków przynależy do kategorii osób systematycznie zabieranych na 

pokład UFO (czyli systematycznie do UFO zabierany jest faktycznie co trzeci mieszkaniec 

naszego kraju). To zaś wskazuje, że nasza planeta eksploatowana jest przez kosmitów 

ogromnie brutalnie i na całkowicie przemysłową skalę. Ponadto, aby technicznie 

dokonywać tak wielu uprowadzeń, kosmici muszą utrzymywać na Ziemi ogromny aparat 

okupacyjnego wyzysku i administracji - przykładowo z wyliczeń zaprezentowanych na 

początku rozdziału U monografii [1/4] wynika, że w każdym z 50 byłych województw w 

Polsce wszystkich kolejnych nocy uprowadzeń ludzi musi dokonywać nie mniej niż 60 

niewidzialnych wehikułów UFO (t.j. co najmniej 3000 niewidzialnych wehikułów UFO 

operuje każdej nocy ponad całą Polską). Kolejną druzgoczącą wskazówką okazała się też 

wysoka regularność i systematyczność z jaką poszczególne osoby kwalifikowane są do 

kategorii uprowadzanych. Wskazuje to bowiem, że praktycznie każdy mieszkaniec Ziemi co 

najmniej raz w życiu zabierany zostaje do UFO gdzie poddawany jest badaniom czy nadaje 

się do dalszych uprowadzeń i eksploatacji, czy też stanowi tylko "odrzut" którego jakość jest 

zbyt niska aby być przydatnym do pasożytowania przez kosmitów. 

Do powyższego powinno być dodane, że niezależnie od owych osobistych apeli 

autora o sprawdzenie statystycznej gęstości w naszym społeczenstwie osób 

uprowadzanych do UFO, jakie skierowane zostały imiennie do kilku wybranych badaczy, w 

jego monografiach zawarty jest też podobny apel ogólny skierowany do wszystkich 

czytelników. Publikowany jest on zresztą także i obecnie. Niestety na ów ogólny apel 

praktycznie nikt nie odpowiedział. Brak odpowiedzi na ów apel, przy jednoczesnej 

dostępności dosłownie dla każdego możliwości potwierdzenia owych ustaleń, jest jeszcze 

jednym dowodem jak silne i efektywne jest manipulowanie ludzkiej świadomości przez 

UFO. Wszakże owym manipulowaniem UFOnauci potrafili spowodować, że w nawet tak 

niezwykle istotnej i dotykającej każdego czytelnika sprawie, paraliż i bierność postępowania 

ludzkiego jest szokująca i dotychczas okazywała się nie do przełamania... Istnieje znane 

powiedzenie stwierdzające że "każdego spotyka to na co sobie zasługuje." Z dotychczas 

ustalonego obrazu barbarzyńskiej okupacji Ziemi przez UFO i niemiłosiernego 

eksploatowania ludzi przez kosmicznych pasożytów, zaczyna wyłaniać się faktyczne 

potwierdzenie dla tego stwierdzenia: obraz ten ujawnia bowiem, że powodem dla którego 

ludzie są tak długo i tak brutalnie eksploatowani przez UFOnautów, jest że na owo 

eksploatowanie po prostu sobie zasługują! 

Odkrycie kosmicznej wprost skali okupacji i eksploatacji Ziemi przez UFO 

wprowadzało ogromny przełom w światopoglądzie autora. Wykazywało ono bowiem, że na 

Ziemi zaangażowane są ogromne siły okupacyjne, jakie stać na dokonywanie 

najróżniejszych niecnych akcji i zahamowań, włączając w to wyhamowywanie 

prowadzonych przez autora badań Tapanui, prześladowania niemal wszystkich 

postępowych badaczy UFO na Ziemi, wszczynanie kampanii prześladowych 

nakierowanych na zniszczenie zdolności autora do prowadzenia badań UFO, blokowanie 

wszystkich osób jakie usiłują zbudować któreś z urządzeń obronnych przed kosmicznym 

okupantem, itp. Więcej danych na temat ogromu owych sił okupacyjnych i niecnych metod 

ich działania, w sposob ogólny zaprezentowanych zostało w rozdziale V monografii [1/4], 

natomiast w odniesieniu do określonego rodzaju badań zaprezentowanych zostało w 

odnośnych traktatach (np. w odniesieniu do poszukiwań tunelu UFO pod Babią Górą 

opisano w traktacie [4B], w odniesieniu do manipulowania poglądami ludzi - w traktacie 

[3B], w odniesieniu do budowy urządzenia ujawniającego - w traktacie [7B]). 

#17. Odkrycie globalnego charakteru eksplozji koło Tapanui. Bardzo istotnym 

kamieniem milowym w badaniach eksplozji Tapanui było ustalenie na początku 1991 roku 

że następstwa tej eksplozji dają się poznać nie tylko w Nowej Zelandii, ale na całej naszej

O-256 

planecie. Badaczem którego wyniki bezpośrednio zwróciły uwagę autora na globalny wpływ 

tej eksplozji jest nowozelandzki botanik o nazwisku John T. Holloway. W swojej monografii 

"Forests and Climate in the South Island of New Zealand" (Technical Paper No. 3, Forest 

Research Institute, New Zealand Forest Service, September 1954) dokonał on dogłębnej 

analizy klimatycznej dochodząc do wniosku że przed 1200 rokiem nastąpiła raptowna, 

głęboka i trwała zmiana klimatu całej Nowej Zelandii. Nie będąc świadom istnienia eksplozji 

koło Tapanui (aczkolwiek w swojej monografii aż kilkakrotnie nawiązuje on do maoryskich 

legend o "Ogniach Tamaatea"), zmianę tą łączy on z podobnym oziębieniem 

zarejestrowanym także w owym czasie w Zachodniej Europie. Podążając za kierunkiem 

wskazanym przez Holloway'a, autor przeprowadził własne badania historyczne zmian 

klimatycznych na Ziemi w okresie następującym wkrótce po eksplozji koło Tapanui, zaś w 

ich efekcie dokonał on szokujących odkryć. Generalnie rzecz biorąc po odłożeniu na globus 

zmiany te układają się bowiem w dosyć wymowny wzór/obraz sugerujący, że jednym z 

następstw eksplozji Tapanui było trwałe przemieszczenie się skorupy Ziemi następujące 

wzdłuż południka magnetycznego przebiegającego przez krater Tapanui (co zresztą 

sugerowały od początku legendy maoryskie, np. patrz nazwa "Pukeruau", t.j. "wzgórze 

które wstrząsnęło/pochyliło Ziemię", przyporządkowana wzgórzu na którym eksplozja ta 

miała miejsce). Formalizując więc swe odkrycie, powyższy postulat z legend maoryskich 

autor wyraził w formie roboczej teorii naukowej stwierdzającej że eksplozja koło Tapanui 

wywołała poślizg (rotowanie) skorupy ziemskiej następujący wzdłuż południka 

przechodzącego przez Tapanui oraz przez oba bieguny magnetyczne Ziemi. Następujące 

po tym intensywne badania dostarczyły dowodów potwierdzających jej poprawność. (W 

niniejszej monografii wyniki owych badań klimatycznych autora przedstawione są w 

podrozdziale D2.) Zarówno sformułowanie owej teorii, jak i materiał dowodowy 

dokumentujący jej prawdziwość po raz pierwszy przedstawione zostały w drugim wydaniu 

monografii autora poświęconej eksplozji Tapanui, opisanym poniżej jako [12O1]. 

#18. Druga monografia angielskojęzyczna o eksplozji Tapanui, oraz odkrycie 

całkowitej utraty zainteresowań tą eksplozją ze strony angielskojęzycznych czytelników. 

Pomimo niefortunnych dla swej kariery następstw opublikowania pierwszej monografii [9O1] 

o eksplozji UFO koło Tapanui, autor nie poddawał się przeciwnościom losu i kontynuował 

swe badania. Po odkryciu zaś opisanych powyżej globalnych następstw eksplozji Tapanui, 

oraz po sformułowaniu swojej roboczej teorii naukowej o poślizgu skorupy Ziemi 

spowodowanym następstwami tej eksplozji, zdecydował się opublikować drugie wydanie 

swojej monografii jakie popularyzowałoby owe przełomowe odkrycia. Wydanie to 

przygotował w 1992 roku, publikując je pod następującymi danymi bibliograficznymi [12O1] 

(referowanymi też przy monografii [5/2a]): Pająk Jan, "UFO explosion in New Zealand 1178 

A.D. which tilted the Earth" (t.j. "Nowozelandzka eksplozja UFO Anno Domini 1178, która 

pochyliła Ziemię"), Dunedin, New Zealand, 1992, ISBN 0-9597946-7-0, 78 stron, (włączając 

w to 31 ilustracji). Owo drugie wydanie monografii o eksplozji Tapanui posiadało jedynie 

wersję angielskojęzyczną. Pomimo opublikowania w języku angielskim, monografia [12O1] 

spotkała się z niemal całkowitym brakiem zainteresowania zarówno w samej Nowej 

Zelandii, jak i w innych krajach angielskojęzycznych. Na przekór szerokiej reklamy tej 

drugiej monografii, w samej Nowej Zelandii autor zdołał upowszechnić zaledwie kilka jej 

egzemplarzy. Gro jej czytelników wywodziło się z Europy - głównie z Niemiec Zachodnich. 

Kilku z jej niemieckich czytelników odbyło nawet podróż do Nowej Zelandii wyłącznie w celu 

oglądnięcia i osobistego przeegzaminowania krateru Tapanui. Wkrótce po wydaniu [12O1] 

sfilmowane też zostało przez autora i upowszechnione wideo dokumentarne (w systemie 

VHS-PAL z komentarzem w języku angielskim) prezentujące główne informacje o kraterze 

Tapanui, oraz o dostępnym w jego pobliżu materiale dowodowym na temat eksplozji 

wehikułu UFO. Wideo to nosiło tytuł [13O1] "The Tapanui Crater formed by exploding 

UFOs" (t.j. "Krater Tapanui uformowany przez eksplodujące UFO"). Przygotowanie tego 

wideo nastąpiło z aktywną pomocą przyjaciela autora, hobbysty pasjonującego się 

wykonywaniem dokumentarnych filmów wideo, a nazwisku Anthony James Huddy (85 Hall

O-257 

Road, Sawyers Bay near Dunedin, New Zealand). Jego produkcja ukończona została dnia 

6 czerwca 1992 roku. Kilka jego kopii znajduje się w Polsce (patrz zestawienie z wykazu 

członków Honorowego Klubu Promotorów Magnokraftu). 

#19. Prefesura autora na Cyprze i znalezienie miasta Salamis zniszczonego 

eksplozją Tapanui. Kolejnym kamieniem milowym w badaniach Tapanui okazał się wyjazd 

autora na Cypr w sierpniu 1992 roku w celu podjęcia tam pierwszej w jego życiu profesury 

na Eastern Mediterranean University. Wyjazd ten był wymuszony. Wynikał bowiem z owej 

atmosfery napiętnowania i odrzucenia jaką intelektualiści z Nowej Zeandii otoczyli autora za 

podjęcie przez niego badań eksplozji UFO w Tapanui, oraz z wynikającego z tej atmosfery 

faktu niemożności znalezienia pracy w Nowej Zelandii. Na Cyprze okno i balkon jego 

mieszkania wychodziło na ruiny starożytnego miasta nazywanego Salamis. Autor często 

błądził wśród tych ruin, przyglądając się starożytnym rzeźbom zapierającym dech swym 

pięknem, oraz dziwnie regularnemu ułożeniu ruin, w którym wszystkie wysokie obiekty 

leżały powalone i swymi wierzchołkami wskazujące w kierunku południowym. Jednym z 

pytań jakie wówczas sobie często zadawał to "co spowodowało że po okresie wspaniałości 

i piękna świata starożytnego nagle przyszedł na Ziemię okres średniowiecznego upadku i 

brzydoty". Jak potem się okazało zadanie sobie tego pytania i następne znalezienie na nie 

odpowiedzi stanowiło intelektualny pomost do odkrycia mechanizmu telepatii oraz 

następstw fal telepatycznych na zdrowie i samopoczucie ludzi - patrz podrozdziały D4 i 

C8.3. (To zaś po raz któryś tam z rzędu potwierdza że kluczem do sukcesu naukowego jest 

umiejętność zadawania sobie właściwych pytań.) Pod koniec swego pobytu na Cyprze 

przez przypadek autor poznał miejscową legendę która zniszczenie Salamis 

przyporządkowuje serii ogromnych fal morskiego tsunami jakie nadchodziły z północy 

dokładnie w okresie spodziewanych poślizgów skorupy ziemskiej spowodowanych 

eksplozją Tapanui. Treść tej legendy przytoczono w podrozdziale D3. Rozpoczęte 

natychmiast po jej usłyszeniu szczegółowe badania ruin oraz przeszukiwania literatury 

historycznej na temat Cypru zdawały się potwierdzać treść tej legendy, oraz sugerować że 

zniszczenie Salamis faktycznie było bezpośrednim następstwem eksplozji Tapanui. 

Najważniejsze wyniki tych badań także zestawiono w podrozdziale D3. Cypryjskie badania 

posiadały kilka istotnych następstw. Przykładowo wskazały one autorowi, że 

najwartościowszych informacji o eksplozji Tapanui należy szukać w mitologiach różnych 

narodów, że następstwa eksplozji Tapanui były znacznie większe niż tylko globalne zmiany 

klimatyczne i obejmowały np. nadejście na Ziemię okropności średniowiecza, itp. Jednym z 

dodatkowych kierunków badań zainspirowanych właśnie na Cyprze było też uświadomienie 

autorowi, iż w Tapanui najprawdopodobniej nie nastąpiła czysto magnetyczna eksplozja 

UFO pierwszej generacji, a eksplozja tzw. "wehikułu czasu". Inspiracji tej dostarczyły 

legendy opowiadane na Cyprze o kamieniu ceramicznym znajdującym się w jaskini zwanej 

"Eshabi keyf", koło Tarsus, w prowincji Mersin z południowej Turcji (patrz jego opis w 

punkcie #6 z rozdziału L), a także porównanie różnych zjawisk paranormalnych z tamtego 

regionu świata z podobnymi zjawiskami obserwowanymi w okolicach Tapanui. Wyniki 

swych badań cypryjskich autor opublikował w kolejnej - tym razem już tylko polskojęzycznej 

monografii [14O1] (wyszczególnionej też jako monografia [5/2]) o danych: Pająk Jan, 

"Eksplozja UFO w Nowej Zelandii 1178 A.D. która pochyliła Ziemię" (Monografia, Dunedin, 

Nowa Zelandia, 1993, ISBN 0-9597946-8-9, 148 stron - w tym 37 ilustracji). Monografia ta 

była więc drugim [5/2] polskojęzycznym wydaniem głównego opracowania autora z serii [5] 

o eksplozji Tapanui. W niniejszym opracowaniu gro tych wyników badań omówione zostało 

w podrozdziałach D3 i D4. 

#20. Profesura w Malezji i oddźwięki Tapanui w mitologii Wschodu. Znalezienie 

następnego kamienia milowego badań Tapanui nastąpiło gdy na początku września 1993 

roku autor podjął swą drugą w życiu profesurę, tym razem w Malezji. Zgodnie z teorią 

autora, opisywany w tej monografii poślizg skorupy ziemskiej spowodowany eksplozją 

Tapanui nastąpił właśnie wzdłuż południka przechodzącego niedaleko tego kraju. Stąd 

wyspy sąsiadujące z Malezją ucierpiały najsilniej od następstw tej eksplozji. Wiedząc, dzięki

O-258 

swym poprzednim doświadczeniom z Cypru, o znaczeniu mitologii dla badań Tapanui, 

zaraz po przyjeździe do Malezji autor zapoznał się więc z mitologią narodów otaczających 

ten kraj. Ku swemu zdumieniu odkrył, że prawie wszystkie te narody posiadają legendy o 

wielkich potopach morskich (typu "tsunami") jakich datowanie wykazuje iż nastąpiły one 

wkrótce po eksplozji Tapanui. Wyrażone w terminologii mitologicznej przyczyny tych 

potopów w wielu legendach dają się nawet bezpośrednio interpretować jako uwolnienie 

energii z pędników wehikułu UFO. Autor starannie zebrał te mity (w niniejszej monografii 

przedstawione w drugiej połowie podrozdziału D3), zaś ich wyniki opublikował w 

następnym, trzecim już ([5/3]) wydaniu polskojęzycznym swojej monografii z serii [5]. Dane 

bibliograficzne owej monografii przytoczone są dalej pod numerem [15O1]. 

#21. Odkrycie telepatii i zrozumienie wpływu hałasu telepatycznego na nadejście 

epoki średniowiecza. Kolejny kamień milowy dotyczący eksplozji Tapanui znaleziony został 

w piątek dnia 11 listopada 1994 roku. Podczas przerwy na lunch autor zdecydował się 

uciec wtedy przed piętrzącymi się problemami i stresem zaczynającego się wkrótce 

drugiego semestru poprzez zjedzenie miejscowego posiłku. Jednak nabyte w pobliskiej 

stołówce danie niestety tego dnia okazało się bardziej niejadalne niż zazwyczaj. Dla 

odwrócenia więc uwagi od utykającego w gardle posmaku zajął on swój umysł ulubionymi 

przez niego problemami mechanizmów działania wszechświata. Gdy więc tak 

bezentuzjastycznie starał się dobrnąć do końca posiłku, niespodziewanie w jego głowie 

poskładało się w jedną całość rozwiązanie dla zasad i mechanizmu telepatii. Los czasami 

wykazuje poczucie humoru i w tym przypadku znajomość telepatii zawdzięczać będziemy 

beznadziejnemu gotowaniu jakiejś anonimowej kucharki. Podobnie jak to kiedyś stało się w 

odniesieniu do magnokraftu i komory oscylacyjnej (patrz podrozdział C2 w monografii [1/4]), 

tym razem dla telepatii autor również od dłuższego już czasu przemyśliwał nad jej 

mechanizmem i stąd posiadał już uprzednio zgromadzone w swej głowie wszystkie 

elementy wymaganej układanki (np. już w czasie swego pobytu na Cyprze ustalił on że 

sygnały telepatyczne muszą propagować się poprzez przeciw-materię, że ich wzbudzanie 

musi następować przez wibracje magnetyczne, że przenoszą one sygnał modulowany 

podobny do ludzkiej mowy, itp.). Znalezione wówczas rozwiązanie dla mechanizmu 

rozprzestrzeniania się fal telepatycznych opisano w podrozdziale H7.1 monografii [1/4]. Po 

jego rozpracowaniu autor uświadomił sobie, że zaprezentowany w podrozdziale D4 związek 

pomiędzy eksplozją Tapanui i zapanowaniem na Ziemi okresu średniowiecza jest 

następstwem "hałasu telepatycznego" wzbudzonego tą eksplozją. To z kolei dostarczyło 

ostatniej cegiełki brakującej nam do zrozumienia fizykalnych przyczyn nadejścia 

średniowiecza na naszą planetę. Począwszy więc od 11 listopada 1994 roku egzemplarze 

monografii autora z serii [5] o eksplozji Tapanui zawierały wyjaśnienie mechanizmu w jaki 

"hałas telepatyczny" wyzwalany jest przez eksplozje magnetyczne oraz opis szkodliwych 

oddziaływań jakie wywiera on na zdrowie i samopoczucie ludzi. 

#22. Falowanie przestrzeni czasowej i problem okresowych pojawień się w Nowej 

Zelandii ptaka Moa. Jeden z ciekawszych kamieni milowych badań eksplozji Tapanui 

ułożony został podczas prac badawczych autora nad problemem zafalowania przestrzeni 

czasowej i jego fizykalnych manifestacji. Prace te realizowane były w drugiej połowie 1995 

roku, w trakcie wykańczania monografii [3]. Monografia [3] kładzie bowiem znaczny nacisk 

na zdolność UFO trzeciej generacji do podróżowania w czasie, na zasady realizowania 

takiej podróży, na indukowane podczas niej zjawiska, oraz na obowiązujące dla niej 

ograniczenia. W trakcie ich prowadzenia autor uświadomił sobie wiele następstw 

zafalowania przestrzeni czasowej oraz ich fizykalnych manifestacji w naszym świecie. W 

niniejszej monografii następstwa te i wyjaśniające je teorie opisane zostały w 

podrozdziałach C7.3 i F1, oraz w punktach #6 i #7 rozdziału H, zaś ich wprowadzenie do 

treści aktualnie upowszechnianej monografii z serii [5] nastąpiło począwszy od około marca 

1996 roku. 

#23. Idea telekinetycznego rolnictwa, a pięciokrotne szybszy niż w Europie wzrost 

lasów w Nowej Zelandii. Dalszy kamień milowy w badaniach eksplozji Tapanui znaleziony

O-259 

został kiedy to autor rozpracował ideę telekinetycznego rolnictwa opisaną w podrozdziale 

NB2 monografii [1/4]. Właściwie to idea ta rodziła się w jego głowie stopniowo od długiego 

już czasu. Pierwsze uświadomienie możliwości tego rolnictwa sięga 1989 roku kiedy to 

autor tropił w Nowej Zelandii, pomiędzy miejscowością Ohoka i Weka Pass, ślady ogromnej 

flotylli UFO drugiej generacji (patrz [4]) jaka przeprowadzała tam systematyczną ewidencję 

środowiska. Na licznych lądowiskach tej flotylli rośliny wykazywały wzrost aż do około 12 

razy większy od swego wzrostu w otaczającej lądowiska glebie. Kolejnym krokiem w jego 

krystalizowaniu się było kiedy to Nowozelandczyk o nazwisku Robert Pool uświadomił 

autorowi, że z nieznanych nauce powodów sosny w Nowej Zelandii rosną około 

pięciokrotnie szybciej niż sosny w Europie - patrz opisy z punktu D1 rozdziału H. Jednak 

punktem przełomowym w rozwoju idei tego rolnictwa stało się oglądnięcie w 1995 roku 

amerykańskiego filmu dokumentarnego o imperium Tiwanaku zajmującego kiedyś 

wysokogórski płaskowyż leżący na terenie dzisiejszej Boliwii w Ameryce Południowej. 

Twórcy tamtego filmu zachodzili w głowę dlaczegoż to wszystkie kanały nawadniające tego 

imperium zaczynały się na piramidach przez które najpierw przepływała rozprowadzana 

później po polach woda. Aczkolwiek twórcy filmu, oraz występujący w nim naukowcy, nie 

znaleźli wyjaśnienia dla owej zagadki piramid amerykańskich, autor na bazie swoich 

uprzednich badań Tapanui i lądowisk UFO drugiej generacji od razu zrozumiał dlaczego: 

aby telekinetycznie stymulować wzrost i zdrowie sadzonych przez to imperium roślin. 

Jedyne czego w chwili oglądania filmu dokładnie jeszcze nie wiedział, to jaki jest 

mechanizm wywoływania owej stymulacji. Przykładowo nie był jeszcze pewien czy dla jej 

indukowania piramidy te nie kryły przypadkiem w sobie kiedyś komór oscylacyjnych drugiej 

generacji, podobnych do komór używanych w pędnikach UFO które stymulowały 12-krotnie 

szybszy i większy wzrost roślin w lądowiskach badanych przez autora. Tą ostatnią część 

teorii dla najprostszej wersji telekinetycznego rolnictwa wydedukował on dopiero w 

pierwszych miesiącach 1996 roku, kiedy to wypracował zasady koncentrowania się wibracji 

telepatycznych w piramidach, oraz kiedy ustalił związki pomiędzy wibracjami 

telepatycznymi a efektem telekinetycznym. W ten sposób została skrystalizowana pełna 

idea najprostszej realizacji telekinetycznego rolnictwa poprzez telekinetyzowanie w 

piramidach wody używanej do podlewania roślin - patrz podrozdział NB2 z monografii [1/4]. 

Po jej sformułowaniu i analizach teoretycznych autor wydedukował też jej niedoskonałości i 

wady. Chęć ich wyeliminowania prowadziła do równoległego zaproponowania jego bardziej 

doskonałych wersji, najprostsza z których bazuje już nie na wodzie i piramidach a na 

stymulowaniu całego środowiska za pośrednictwem stałego pola telekinetycznego (np. 

generowanego obecnie przez wirujące magnesy zaś w przyszłości przez komorę 

oscylacyjną). Do treści monografii autora z serii [5] o eksplozji Tapanui opisy 

telekinetycznego rolnictwa włączone zostały począwszy od kwietnia 1996 roku. Z uwagi na 

jego ogromne znaczenie poznawcze i gospodarcze autor zdecydował się je równolegle 

zaprezentować w podrozdziale C2.2.2 monografii [3] i [3/2], potem zaś w podrozdziale 

J2.2.2.2 monografii [1/2] i [1/3]. Obecnie są one upowszechniane w podrozdziale NB2 

monografii [1/4]. 

#24. Telekinetyczne mutowanie jako wyjaśnienie dla mechanizmu pojawienia się 

ptaka Moa i innych olbrzymów Nowej Zelandii. Następny kamień milowy w badaniach 

eksplozji Tapanui znaleziony został wkrótce po rozpracowaniu idei "telekinetycznego 

rolnictwa". Analizując mechanizmy stymulacji wzrostu, autor uświadomił sobie wówczas, że 

czynnik wywołujący ową stymulację, t.j. pole telekinetyczne, wyjaśnia też ogromną liczbę 

tajemnic przeszłości Nowej Zelandii, przykładowo mechanizm pojawienia się tam ptaków 

Moa, pojawienie się tam olbrzymów takich jak słynny Maui opisany przy początku rozdziału 

A oraz w podrozdziale C7.2, przewędrowanie tych olbrzymów do Patagonii, Ameryki 

Środkowej i Północnej, a następnie do Europy i Azji, oraz wiele innych. Najważniejsze 

rezultaty rozpracowania tego aspektu badań eksplozji Tapanui, począwszy od maja 1996 

roku włączone zostały do treści podrozdziału C7, oraz do specjalnie wyodrębionego

O-260 

nowego podrozdziału, w monografii [5/3] oznaczanego jako podrozdział C7.1, zaś w 

niniejszej monografii [5/4] oznaczanego jako C7.2. 

#25. Mechanizm telekinetyzowania i jego wykorzystywanie. Kolejny kamień milowy 

stanowiło rozpracowanie mechanizmu telekinetyzowania materii. Klucza który umożliwiłby 

jego zrozumienie i skrystalizowanie autor poszukiwał przez znaczny przedział czasu. 

Poszukiwania te głównie polegały na systematycznych analizach i porównywaniach efektów 

całego szeregu możliwych mechanizmów za pośrednictwem których zupełnie odmienne 

zjawiska takie jak przykładowo efekt telekinetyczny czy fale telepatyczne w końcowym 

wyniku prowadzą do tego samego rezultatu - nadania materii trwałego natelekinetyzowania. 

Znalezienie właściwego rozwiązania znowóż nastąpiło za pośrednictwem skojarzenia. Autor 

przypadkowo obserwował kiedyś jak robotnik rozbijał płyty betonowe wibrującym młotem. 

Gdy na chwilę oparł go na pochyłym kamieniu, młot ten sam zaczął wspinać się pod górę - 

w kierunku przeciwnym do linii najmniejszego oporu (czyli dokładnie tak jak to czynią atomy 

natelekinetyzowanych substancji). Natelekinetyzowane atomy materii muszą więc być jak 

ten wibrujący młot - błysnęło w głowie autora. Po uświadomieniu sobie tego faktu 

skrystalizowanie mechanizmu telekinetyzowania było już proste. Z kolei rozpracowanie tego 

mechanizmu otworzyło drogę do wydedukowania atrybutów i zasad formowania oraz 

wykorzystania owego zjawiska. Mechanizm ten i jego implikacje wyjaśniono w podrozdziale 

NB1 monografii [1/4]. Do treści aktualnie upowszechnianych publikacji autora jego opis 

wprowadzony został na stałe począwszy od czerwca 1996 roku. 

#26. Opublikowanie trzeciej monografii o eksplozji Tapanui (w języku polskim). 

Treść mitów odnalezionych w Malezji dostarczyła podstawy do rozpoczęcia stopniowego 

przygotowania trzeciego wydania [5/3] głównej monografii autora z serii [5] opisującej 

wyniki badań Tapanui. Wydanie to zostało gruntownie poszerzone w stosunku do 

poprzedniego, drugiego wydania [5/2], obejmując sobą wszystkie omówione powyżej 

odkrycia autora. Jego treść została też przerobiona i uaktualizowana, tak aby w sposób 

bardziej systematyczny zaprezentować nowe spojrzenie na zjawiska wiążące się z 

eksplozją UFO koło Tapanui. Dane bibliograficzne [15O1] tej monografii, wyszczególnionej 

tutaj też jako monografia [5/3], były jak następuje: Pająk Jan, "Eksplozja UFO w Nowej 

Zelandii 1178 A.D. która obróciła Ziemię" (Monografia, Dunedin, Nowa Zelandia, 1996, 

ISBN 0-9583380-8-6, około 300 stron - w tym 38 ilustracji). Monografia [5/3], opublikowana 

została wyłącznie w języku polskim. Ostatnie egzemplarze monografii [15O1] rozesłane 

zostały do czytelników w marcu 1997 roku. 

#27. Podjęcie prac nad opublikowaniem czwartego polskojęzycznego wydania 

monografii o eksplozji Tapanui. Około początka 1997 roku autor wszedł w posiadanie 

całego szeregu dosyć szczegółowych danych o jeszcze wcześniejszej niż Tapanui eksplozji 

UFO, jaka nastąpiła około 13.5 tysiąca lat temu (najróżniejsze fakty wiążące się z tamtą 

eksplozją, nasze źródła naukowe zwykle datują jako mające miejsce jakieś 12 000 lat 

temu), i jaka również spowodowała znaczny poślizg skorupy Ziemi. Dane te opisane zostały 

w rozdziale K niniejszej monografii. Na najróżniejsze ślady owej pradawnej eksplozji UFO 

autor natykał się wielokrotnie, zaś część z nich nawet omawiał już wcześniej w 

podrozdziałach C8 i C7 monografii [5/3]. Jednak materiał dowodowy jaki dostał się w jego 

posiadanie na początku 1997 roku wymagał zaprezentowania w oddzielnym rozdziale jaki 

poświęcony byłby wyłącznie jego omówieniu. Dlatego też autor zdecydował się na 

przeznaczenie rozdziału K na omówienie owego materiału, akceptując w ten sposób że 

monografia [5/3] musi zostać gruntownie zreorganizowana. W ten sposób narodziła się 

myśl przygotowania niniejszego, czwartego już wydania monografii z serii [5] o eksplozji 

UFO koło Tapanui. Autor postanowił, że wydanie to otrzyma następujący tytuł i dane 

bibliograficzne [16O1] (referowane tutaj też jako monografia [5/4]): Pająk Jan, "Eksplozja 

UFO w Tapanui 1178 A.D. która przemieściła kontynenty" (Monografia, Dunedin, Nowa 

Zelandia, 2000, ISBN 0-9583380-6-X, około 400 stron - w tym 38 ilustracji). Oprócz 

problematyki owej eksplozji sprzed 13.5 tysiąca lat (lub, według innych źródeł, sprzed 12 

tysięcy lat), monografia [5/4] poszerzona miała także zostać o cały szereg dodatkowych

O-261 

tematów jakich potrzeba zaadresowania wyłoniła się w międzyczasie, przykładowo o 

opisaną w niniejszym podrozdziale historię badań eksplozji Tapanui, o opisaną w 

podrozdziale O5.3.1 z [1/4] jego osobistą eksplorację przez autora tunelu wytopionego w 

skale przez UFO, o rozproszone po całej tej monografii nowe naświetlenie eksplozji 

Tapanui z punktu widzenie okupacji Ziemi przez UFO, itp. Wobec niemal zupełnego braku 

zainteresowania badaniami eksplozji Tapanui w samej Nowej Zelandii, zarówno monografia 

[5/3] jak i najnowsza, niniejsza monografia [5/4], zaplanowane zostały do wydania tylko w 

polskojęzycznej wersji językowej. Pierwsze próbne egzemplarze (t.j. "proof copy") 

niniejszego, czwartego wydania monografii [5/4] o eksplozji UFO koło Tapanui 

upowszechniane zaczęły być począwszy od kwietnia 1997 roku. Oczywiście, równolegle z 

upowszechnianiem tych egzemplarzy, autor kontynuuje ich udoskonalanie, poszerzanie, i 

przeredagowywanie. 

#28. Próby zastraszania - np. odkrycie że ktoś symuluje sytuację jakby autor 

nieustannie był pilnowany przez jakiś specjalny oddział sabotażystów, jacy starają się 

przeszkodzić we wszystkim co on czyni. W 1998 roku autor przygotowywał wydanie traktatu 

na spisach jego publikacji oznaczanego jako [7B]. Traktat ten opisywał niezwykle istotne 

urządzenie ujawniające jakiego przeznaczeniem jest ukazywanie ludziom pobliskiej 

obecności niewidzialnych wehikułów UFO lub niewidzialnych UFOnautów, operujących w 

tzw. stanie "migotania telekinetycznego" (patrz opis tego stanu zaprezentowany w 

podrozdziale L2 monografii [1/4]). Niezwykłością owego urządzenia jest, że jego opisy 

podarowane zostały ludzkości przez sprzyjającą nam konfederację totalistycznie 

nastawionych kosmitów którzy przeciwstawiają się okupacji i eksploatacji Ziemi przez UFO 

(owi sprzyjający ludziom kosmici opisani są w podrozdziale W7 monografii [1/4]). Podczas 

pisania owego niezwykle ważnego traktatu [7B], bez przerwy prześladowały autora całe 

epidemie niezwykłych wydarzeń jakie ogromnie utrudniały pisanie. Wydarzenia te opisane 

są m.in. w owym traktacie [7B], oraz w podrozdziale VB3.2 monografii [1/4]. Ich niezwykłą 

cechą było, że aby je dokonywać znający przyszłość UFOnauci bez przerwy musieli w 

sposób ukryty obserwować autora. Możliwość takiej nieustannej obserwacji autora 

wyłaniała się zresztą już od dłuższego czasu, bowiem już wcześniej zdołał on zgromadzić 

sporo materiału obserwacyjnego jaki zdawał się ją sugerować. Autor postawił więc sobie 

tezę roboczą, iż bez przerwy jest obserwowany przez specjalną grupę sabotażową 

UFOnautów, i zaczął gromadzić materiał obserwacyjny jaki by zweryfikował jej prawdę. Ku 

swemu zdumieniu, w krótkim czasie zgromadził ogromną liczbę faktów obserwacyjnych 

jakie potwierdzały prawdę tej tezy. Część z tych faktów opisał w podrozdziale VB3.2 

monografii [1/4]. Począwszy więc od około połowy 1998 roku, autor miał już 

udokumentowaną materiałem faktologicznym pewność, że bez przerwy pilnowany jest 

przez specjalny oddział sabotażowy UFOautów. 

Definitywne potwierdzenie obszernym materiałem obserwacyjnym, że autor 

nieustannie obserwowany jest przez specjalną grupę sabotażową UFOnautów jacy starają 

się przeszkodzić we wszystkim co autor zamierza, posiada ogromne znaczenie dla 

niniejszej monorafii. Wyjaśnia ono bowiem powody wielu zdarzeń jakie poprzednio 

prześladowały autora, przykładowo: (1) powody jego usunięcia z Uniwersytetu Otago, (2) 

powody że praktycznie w każdym miejscu jego pracy pojawiają się nieracjonalnie 

postępujący sprzedawczycy jacy usilują spowodować usunęcie autora z pracy, (3) powody 

że w każdym z dotychczasowych miejsc zamieszkania autora zawsze pojawiają się ludzie 

jacy przechwytują, niszczą, i utrudniają korespondencję autora z resztą świata, czy (4) 

powody że pomimo nieustannie ponawianych wysiłków jak dotychczas autor nie zdołał 

wydać w Polsce nawet jednego wydania książkowego swoich opracowań. Ponadto 

wskazuje ono że to co niniejsza monografia ujawnia jest niezwykle istotne dla ludzi, 

ponieważ nasi okupanci uznali to za na tyle niebezpieczne dla swoich interesów że 

postawili aż cały oddział kosmicznych sabotażystów jaki stara się zapobiec aby to zostało 

napisane i dostępne było do wglądu innych ludzi.

O-262 

#29. Odkrycie że znajomość przyszłości jest podstawowym źródłem siły 

UFOnautów. Umożliwia im ona selektywne powstrzymywanie wybranych przedsięwzięć 

indywidualnych ludzi. Po definitywnym ustaleniu, że bez przerwy obserwowany jest i 

sabotażowany przez niewidzialny oddział UFOnautów, autor zwolna nauczył się też 

rozpoznawać bardzo subtelne objawy ich ingerencji w jego życie i sabotażowania jego 

poczynań. Z kolei po wypracowaniu sposobu rozpoznawania przypadków owego 

kosmicznego sabotażu, ku swemu zdumieniu zaczął ingerencję tą i sabotaż dostrzegać też 

i w działaniach wielu innych ludzi. Okazało się wówczas, że niemal wszystkie działania 

ludzi, jakie potencjalnie przyczyniają się do zmniejszenia przewagi technicznej, 

światpoglądowej, lub moralnej UFOnautów nad ludźmi, stają się przedmiotem sabotażu ze 

strony okupujących nas UFOnautów. Przykładowo rezultatem owego niewidzialnego 

sabotażu UFOnautów jest nie tylko ukrzyżowanie Jezusa, średniowieczna Inkwizycja, 

nieustanne "wypadki" jakie przytrafiają się członkom rodziny Kennedych, czy niedawny 

upadek komunizmu, ale także niezwykłe kłopoty jakie wielu z nas doświadcza we 

wdrażaniu nowych idei i wynalazków, szerząca się wokół nas niemoralność, drakońskie 

poczynania niektórych rządów, upadki walut, itp. Wszystko to przytrafia się tylko dlatego, że 

znający przyszłość UFOnauci za ich pośrednictwem zapobiegają temu co miało nastąpić w 

oryginalnym przebiegu czasu na Ziemi gdyby zdarzenia te nie miały jeszcze miejsca. Po 

owym szokującym uświadomieniu sobie, że UFOnauci, na wzór religijnych diabłów, 

faktycznie kryją się za wszystkim co złego dzieje się na Ziemi, autor zaczął się 

zastanawiać, w jaki sposób są oni w stanie uzyskać tak przytłaczające efekty nieustającego 

zaduszania naszej cywilizacji. Odpowiedź na to pytanie wyłoniła się z innego odkrycia jakie 

autor dokonał w międzyczasie, mianowicie z odkrycia że UFOnauci znają przyszłość, 

ponieważ bez przerwy przemieszczają się w czasie do przodu i do tyłu. Okazało się 

wówczas, że UFOnautów stać na powstrzymywanie indywidulanych ludzi i na zaduszanie 

indywidualnych idei, ponieważ z analizy przyszłości doskonale oni wiedzą jakie to idee i 

jacy to ludzie najbardziej zaszkodzą ich interesom. Aby więc uniemożliwić owo 

zaszkodzenie ich okupacyjnym interesom, cofają się oni w czasie do tyłu, i zwyczajnie 

uniemożliwiają te działania indywidualnych ludzi co do których ze znajomości przyszłości 

już wiedzą, że kiedyś im zaszkodzą. Zdolność do podróżowania w czasie okazała się więc 

głównym źródłem absolutnej przewagi UFOnautów nad ludźmi, oraz wiedzą jaka 

umożliwiała im wybiorcze powstrzymywanie poczynań indywidualnych ludzi. Ów bazujący 

na znajomości przyszłości mechanizm za pomocą którego UFOnauci powstrzymują 

szkodzące ich interesom działania na Ziemi, autor dokładnie poznał około połowy 1998 

roku. Starał się więc go opisać w przygotowywanej wówczas do opublikowania monografii 

[1/3], aczkolwiek początkowo nie wyraził go w sposób wystarczająco klarowny. Jego 

znacznie lepsze ujęcie zaprezentowane zostało dopiero w upowszechnianej począwszy od 

25 lipca 1999 roku zreorganizowanej wersji monografii [1/4], a ściślej w podrozdziale V2 

owej wersji. Wszystkie powołania z niniejszej monografii odnoszą się wyłącznie do owej 

zreorganizowanej wersji [1/3]. 

Warto tutaj dodać, że monografia [1/4] zawiera nie tylko informację o owej bazującej 

na znajomości przyszłości metodzie działania UFOnautów, ale zawiera też zręby pierwszej 

metody naszego przeciwdziałania tym szkodliwym dla nas poczynaniom UFOnautów. Owa 

metoda naszej samoobrony nazywana jest tam "metodą ślepego samuraja", zaś jej opis 

zaprezentowano w podrozdziałach V2 i W4 monografii [1/3]. Jej esencja sprowadza się do 

doprowadzania za wszelką cenę do końca wszystkich tych naszych przedsięwzięć, co do 

których odnotujemy że UFOnauci starają się nam w nich usilnie przeszkadzać (jednym z 

takich usilnie przeszkadzanych przez UFOnautów poczynań jest opublikowanie niniejszej 

monografii). 

#30. Powrót z Malezji do Nowej Zelandii w styczniu 1999 roku i podjęcie prac 

nad opublikowaniem niniejszej monografii. Dnia 24 stycznia 1999 roku autor powrócił do 

Nowej Zelandii po siedmiu latach nieobecności i po odbyciu trzech kolejnych profesur, t.j. 

na Cyprze, w Malezji, i na Borneo. Osiadł w maleńkim miasteczku zwanym Timaru

O-263 

(oddalonym o około 500 kilometrów od Tapanui) i zabrał się za pisanie niniejszej wersji tej 

monografii. Pisanie to ma nadzieję zakończyć około połowy 2000 roku aby formalnie wydać 

ową długo oczekiwaną w Polsce monografię. Niestety, jego zakończenie okazało się 

niezwykle ciężkie i trudne, bowiem Nowa Zelandia w międzyczasie ogromnie się zmieniła, i 

z wolnego kraju o relatywnie dużym zasobie wolnej woli i swobodzie działania przekształciła 

się w opresyjny, ponury, dyktatorski kraj o zasobie wolnej woli opadłym do pogranicza 

bariery marazmu (patrz informacje z podrozdziału II3.1 monografii [1/3]). Ponadto owa 

nieustannie prześladująca autora specjalna jednostka UFOnautów w międzyczasie zdołała 

udoskonalić skuteczność swoich metod sabotażowania i powstrzymywania tego co autor 

dokonuje. W rezultacie zarówno prowadzone przez samych UFOnautów sabotaże 

powstrzymujące pisanie tej monografii, jak i przeszkadzające działania coraz liczniejszych 

sprzedawczyków hipnotycznie zaprogramowanych na niszczenie autora, czyniły zadanie 

pisania tej monografii coraz trudniejszym. Miejmy jednak nadzieję, że jak zawsze 

dotychczas, autor zdoła pokonać pietrzące się coraz wyżej przeszkody i doprowadzi do 

końca sprawę przygotowania i opublikowania tej niezwykłej monografii [5/4]. 

#31. Utrata pracy w Wellington Institute of Technology oraz przejście na 

bezzasiłkowe bezrobocie. W 2005 roku w Nowej Zelandii pojawiło się szokujące zjawisko 

drastycznego spadku liczby studentów. W Wellington Institute of Technology, w którym 

wówczas pracowałem, sale wykładowe niemal zupełnie opustoszały. Zaczęła się redukacja 

kadry wykładowej. Z grona wykładowców informatyki zwolnionych zostało 6 osób, w tej 

liczbie ja i nawet mój przełożony. Tak oto począwszy od 23 września 2005 roku stałem się 

bezrobotnym. Na dodatek się okazało, że zgodnie z nowozelandzkim prawem wcale nie 

należy mi się zasiłek dla bezrobotnych. Zmuszony więc zostałem aby żyć ze swoich 

oszczędności. Za wyjątkiem też krótkiej profesury w Korei w 2007 roku, bezrobotnym 

pozostawałam nadal w chwili ostatniego aktualizowania tej monografii w 2009 roku. 

Oczywiście, nadal wówczas nie otrzymywałem żadnego zasiłku dla bezrobotnych ani nie 

widziałem perspektyw aby znaleźć jakąś następną pracę. (Wszakże w wyniku światowego 

kryzysu z lat 2008 i 2009 emigrant nie ma najmniejszej szansy na znalezienie pracy w 

obcym kraju który na dodatek wyznaje antyemigranckie sentymenty.) 

#32. Jednoroczna pełna profesura w Korei (2007 rok). Po utracie pracy i staniu 

się bezrobotnym zacząłem intensywnie poszukiwać pracy. Po niemal dwóch latach 

poszukiwań pracy zostałem zaproszony przez Uniwersytet Ajou w Korei Południowej na 

pełna profesurę z Informatyki, w okresie od 1 marca 2007 roku do 31 grudnia 2007 roku. 

(Uniwersytet Ajou należy do grupy 10 najlepszych uniwersytetów Korei Południowej.) 

Profesura ta okazała się dosyć przełomowym okresem mojego życia. Pozwoliła mi ona 

bowiem nie tylko podreperować moje szybko upadające poczucie własnej wartości, ale 

także dała mi odmienne spojrzenie na swoje badania. Ponadto zaowocowała ona kilkoma 

istotnymi odkryciami, oraz kilkoma publikacjami naukowymi (w tym opublikowaniem 

pierwszego sformułowania monografii [1/5]). 

#33. Odkrycie że UFOnauci i wehikuły UFO są tymczasowymi symulacjami 

Boga. W Korei Południowej około połowy 2007 roku dokonałem ogromnie istotnego 

odkrycia które całkowicie przewartościowało moje poglądy i zaowocowało m.in. powstaniem 

monografii [1/5]. Było to odkrycie, że UFOnauci wcale NIE są istotami posiadającymi „wolną 

wolę” i istniejącymi ”trwale” - tak jak istnieją np. ludzie. Odnotowałem bowiem wówczas 

pierwsze dowody na fakt że UFOnauci są tymczasowymi ”symulacjami” Boga. Mianowicie, 

sa oni istotami które Bóg stwarza tylko na krótkie okresy czasu, oraz pod których umysły 

Bóg podpina swój własny umysł i swoją własną świadomość. Dlatego UFOnauci, na 

przekór że nam ludziom ukazują iście szatańską naturę, zachowanie i działania, faktycznie 

są ludzko-podobnymi reprezentacjami Boga. Tyle tylko, że Bóg symuluje charakter, 

zachowania i działania UFOnautów z tak ogromną precyzją, że dla nas ludzi wygladają oni 

tak jakby żeczywiście istnieli i rzeczywiście przylatywali na Ziemię z jakiejś szatańskiej 

planety. Z podobną dokładnością są też symulowane przez Boga wehikuły UFO - czyli 

gwiazdoloty w których UFOnauci jakoby przylatują na Ziemię. Wszystko we wehikułach

O-264 

UFO jest symulowane tak precyzyjnie, że gdybyśmy mieli dostęp do dokumentacji jak 

zbudować te wehikuły, wówczas po naszym ich zbudowania one też by zadziałały dla ludzi. 

#34. Przeformatowanie niniejszej monografii [5p/4] na format PDF. W maju 2009 

roku autor zdecydował się przeformatować niniejszą monografię na powszechnie używany 

format PDF, oraz włączyć do jej treści ilustracje które uprzednio były udostępniane 

odrębnie. W ten sposób powstała obecna forma niniejszej monografii. 

* * * 

W taki oto sposób autor doszedł do momentu kiedy niniejsza, poszerzona, 

przeredagowana, i uzupełniona o najnowsze wyniki badań monografia [5/4] nabrała swego 

obecnego kształtu. 

Do powyższego warto jeszcze dodać, że niniejsza monografia w zakresie swego 

sposobu napisania przypomina nieco cebulę - t.j. każdy powyższy kamień milowy badań 

autora powodował jakby dopisanie do poprzenio już istniejącego jej trzonu jeszcze jednej 

wartewki tematycznej. Zapewne też czytając tą monografię czytelnik odnotuje owe 

nachodzące kolejno na siebie warstewki tematyczne. Kiedy więc z nimi się spotka, 

świadomość powyższej, obecnie już ponad dekadę długiej historii ninieszej monografii, 

ujawni mu dlaczego sformułowana ona została właśnie w taki a nie inny sposób. 

O2. Przedmiot, cel, i tezy tej monografii 

Jak każde opracowanie naukowe, również niniejsza manografia stara się wypełnić 

kilka nakładanych na nią funkcji akademickich. Stąd proponuje ona tezę której prawdę 

ustalić będzie można na podstawie rozważań zawartych w jej treści, definiuje cel i zadanie 

jakich osiągnięcie podniesie poziom naszej wiedzy i techniki, a także wyjaśnia przedmiot 

analiz tu przytoczonych. Wszystko to reprezentuje więc naukowe aspekty niniejszej 

monografii. Dla uzyskania bardziej konsystentnej prezentacji, a także dla usprawnienia 

organizacji tej monografii, wszystkie te aspekty zgrupowane zostały razem, oddzielone od 

reszty opracowania i zaprezentowane w niniejszym podrozdziale O2. 

Niniejszy podrozdział prezentujący aspekty akademickie tej monografii nie jest wcale 

zamierzony jako podrozdział ujawniający jakieś nowe fakty. Wszystko do czego się on 

sprowadza to dostarczenie wskazówek jakie umożliwiłyby czytelnikowi dokładniejsze 

zrozumienie i lepsze zinterpretowanie faktów, rozważań, stylów, i toków postępowania 

zawartych w pozostałych jej rozdziałach. Z tego powodu, jeśli podczas pierwszego czytania 

tej monografii ktoś znajdzie rozważania zaprezentowane w niniejszym podrozdziale za zbyt 

uciążliwe, lub trudne do zrozumienia na obecnym poziomie zaznajomienia się z jego 

przedmiotem, być może czytelnik ten powienien przeskoczyć przez ten podrozdział O2 i od 

razu przystąpić do czytania któregoś z dalszych rozdziałów tej monografii (np. rozdziału C). 

Dopiero zaś po ukończeniu jej pozostałych części powrócić ponownie do zapoznania się z 

niniejszym podrozdziałem O2 w celu przeanalizowania przedstawionych w nim naukowych 

aspektów tego opracowania. 

Jak zapewne czytelnik wywnioskował to już z poprzednich opisów, przedmiotem i 

tematem tej monografii jest miejsce legendarnej i niezwykle potężnej eksplozji która 

zaistniała w Nowej Zelandii rankiem dnia 19 czerwca 1178 roku. Miejsce to nazywane jest 

"kraterem Tapanui" zaś zaistniała w nim eksplozja nazywana jest "eksplozją Tapanui". 

Istnienie tego przedmiotu umożliwia zaproponowanie głównego celu naukowego 

niniejszej monografii. Cel ten bezpośrednio wynika ze zgromadzonych do dzisiaj informacji 

na temat owej eksplozji Tapanui, a także z różnych teorii opracowanych przez autora i 

zaprezentowanych w kolejnych rozdziałach tej monografii (np. z teorii nazywanej "Teorią 

Magnokraftu" - patrz rozdział F niniejszej monografii, czy ze zbioru konceptów związanych 

z magnokraftem, takich jak Koncept Dipolarnej Grawitacji, Efekt Telekinetyczny, Fale 

Telepatyczne, itp. - patrz tematyka rozdziału H monografii [1/4]). Ten główny cel niniejszej 

monografii możnaby sformułować jak następuje:

O-265 

"W możliwie najwierniejszy sposób przedstawić wszystkie aspekty badań miejsca 

eksplozji Tapanui, koncentrując się wszakże na prezentacji wyników tych badań oraz 

wniosków do wyciągnięcia których one prowadzą." 

Aby monografia ta wypełniła nałożony na nią cel, koniecznym jest aby 

zaprezentowane w niej kluczowy materiał dowodowy znalazł wyjaśnienie w faktycznie 

możliwym do wystąpienia zdarzeniu jakie miało miejsce w rzeczywistości. Stąd główna teza 

niniejszej monografii mogłaby zostać sformułowana jak następuje: 

"Miejsce eksplozji Tapanui zawiera materiał dowodowy jaki bezspornie dokumentuje 

że eksplozja ta posiadała pochodzenie technologiczne i spowodowana została 

zdetonowaniem wehikułu kosmicznego." 

Głównym problemem badań eksplozji koło Tapanui jest to, że zgodnie z tym co 

wyjaśniono w podrozdziale O1, zamanipulowani przez UFOnautów nowozelandzcy 

naukowcy, na przekór wszelkim istniejącym dowodom, uparcie zaprzeczają jej istnienie a 

także starają się zapobiegać prowadzeniu tych badań oraz jakiejkolwiek popularyzacji ich 

wyników. To uparte zaprzeczanie wytworzyło paradoksalną sytuację, tak jednak typową dla 

wewnętrznej sprzeczności i niekonsekwencji wpółczesnej nauki. Z jednej bowiem strony 

zidentyfikowany i opisany został ogromny materiał dowodowy wskazujący na istnienie owej 

eksplozji (jakiego jedynie odnaleziona przez autora i stąd zapewne tylko fragmentaryczna 

część wystarczyła na wypełnienie całego wolumu niniejszej monografii). Z drugiej zaś 

strony istnieje grupa wpływowych administratorów nauki którzy z uporem maniaków 

autorytatywnie zaprzeczają istnieniu tej eksplozji, w ten sposób efektywnie torpedując 

wszelkie ewentualne próby ujawnienia prawdy o tej legendarnej katastrofie. Aby więc 

ujawnić paradoksalność takiej sytuacji, autor sformułował także uboczny cel niniejszej 

monografii, który brzmi jak następuje: 

"Zidentyfikować i unaocznić paradoksy, niekonsekwencje, uprzedzenia oraz inne 

czynniki które powodują wytłumianie badań i popularyzacji brzemiennej w skutki eksplozji 

Tapanui, stwarzając w ten sposób warunki do uświadomienia zainteresowanym stronom 

faktu istnienia i konsekwencji tych zahamowań." 

Aby w jakiś sposób zneutralizować paradoksalność opisywanej tutaj sytuacji, a także 

aby umożliwić udowodnienie poprawności tezy głównej w kilku kolejnych stopniach, autor 

zdecydował się sformułować pierwszą tezę niniejszej monografii jak następuje: 

"Dostępny materiał dokumentacyjny oraz aparat logicznej dedukcji bezspornie 

wykazują, że w 1178 roku jakaś potężna eksplozja faktycznie miała miejsce koło Tapanui w 

Nowej Zelandii." 

Prawdziwość tej tezy dowiedziona zostanie już w następnym rozdziale niniejszej 

monografii. Tak się jednak składa, że na podstawie dokonanych przez siebie badań autor 

poznał nie tylko sam fakt zaistnienia eksplozji koło Tapanui, ale także odkrył jej przyczyny i 

mechanizm. Z potrzeby zaprezentowania tych odkryć wynika więc druga teza niniejszej 

monografii, brzmiąca jak następuje: 

"Eksplozja koło Tapanui spowodowana została przez łańcuchowe zdetonowanie od 

góry ku dołowi cygaro-kształtnego kompleksu latającego wehikułów magnokraftopodobnych 

(UFO) zawierającego około siedmiu statków." 

Dowiedzenie prawdziwości tej drugiej tezy dokonane zostanie stopniowo w dalszych 

rozdziałach niniejszej monografii, z podsumowaniem podanym w rozdziale P. Z kolei po 

dowiedzeniu jej poprawności, oraz po dowiedzeniu porawności tezy pierwszej, teza główna 

tej monografii też automatycznie staje się dowiedziona. 

W trakcie dowodzenia prawdziwości powyższej drugiej tezy, autor dokonał 

niespodziewanego odkrycia że eksplozja Tapanui posiadała światowe konsekwencje o 

daleko idących następstwach dla całej naszej cywilizacji. Z chęci zaprezentowania tego 

odkrycia i podpierającego go materiału dowodowego wynika więc trzecia teza niniejszej 

monografii której brzmienie wyrazić można jak następuje:

O-266 

"Eksplozja koło Tapanui spowodowała poślizg skorupy Ziemi względem osi obrotu jej 

jądra o około 7 , wywołując w konsekwencji trwałe zmiany klimatyczne obejmujące swym 

zasięgiem całą naszą planetę". 

Dowiedzenie poprawności tej trzeciej tezy nastąpiło w rozdziale D. Z kolei jej 

dowiedzenie podnosi rangę eksplozji Tapanui z wydarzenia o charakterze lokalnym, do 

kataklizmu o charakterze ogólnoświatowym. Z kolei jako źródło ogólnoświatowego 

kataklizmu, eksplozja ta staje się własnością wszystkich narodów naszej planety i powinna 

być starannie badana zamiast, jak do dzisiaj, wstydliwie ukrywana przed światem. 

Zamiar dowiedzenia prawdziwości powyższych tez oraz spełnienia celu niniejszej 

monografii jest bardzo ambitny, zważywszy wrogie stanowisko naukowców 

nowozelandzkich wobec badań krateru Tapanui, zważywszy konieczność dokonywania w 

konspiracji wszystkich działań związanych z ujawnianiem, opisem i popularyzacją materiału 

dowodowego dotyczącego eksplozji Tapanui, oraz zważywszy konieczność finansowania 

całości tych badań z prywatnych środków autora. Niemniej, jak czytelnicy będą mieli okazję 

to ocenić z dalszych części niniejszej monografii, zostały one osiągnięte z sukcesem. 

Oczywiście podejmując tak ambitny cel i stawiając tak awangardowe tezy, autor 

zmuszony był do przedstawienia w treści niniejszej monografii wielu nierozpatrywanych lub 

wygodnie przemilczanych dotychczas faktów, hipotez, teorii, przypuszczeń, dociekań, oraz 

naukowych spekulacji, które starają się wyjaśnić, podeprzeć, lub potwierdzić główne punkty 

jego rozważań. Jak to zaś zwykle bywa z nowymi faktami, hipotezami, teoriami, 

przypuszczeniami, dociekaniami, oraz naukowymi spekulacjami, niektóre z nich mogą 

szokować co bardziej nienawykłych do niekonwencjonalnego myślenia czytelników, inne 

zaś mogą urażać czyjeś uczucia (wszakże prawda zawsze dla kogoś okazuje się 

niewygodna - patrz rozdział N. Na pocieszenie więc tych zaszokowanych lub urażonych 

autor chciałby tutaj zaznaczyć, że wszystko co pisze czyni wyłącznie jako naukowiec 

poszukujący prawdy i wypracowywujący postęp naszej wiedzy, oraz że abyśmy mogli 

zweryfikować bolesną czy niewygodną prawdę i przeciwdziałać jej niekorzystnym 

następstwom, ktoś kiedyś musi mieć odwagę aby po raz pierwszy wypowiedzieć na głos 

swe przypuszczenie o jej istnieniu. Oczywiście, umieszczenie jakiegoś stwierdzenia w treści 

tej monografii, wcale nie oznacza iż autor jest absolutnie pewny jego prawdziwości, lecz 

raczej że pragnie on poddać pod rozwagę innym badaczom i społeczeństwu możliwość 

jego poprawności. Wszystko więc co monografia ta zawiera, podobnie jak wszystko co 

twierdzili, twierdzą i będą kiedyś twierdzić inni naukowcy, może się okazać obiektywną 

prawdą albo też nie; aby się autorytatywnie wypowiedzieć na ten temat konieczne są 

szczegółowe, długotrwałe, choćby odrobinę finansowane, oraz odbywające się w właściwej 

atmosferze intelektualnej i wymaganych warunkach technicznych badania na których 

przeprowadzenie niestety autorowi nie dana była szansa. 

Jednym z następstw zaprezentowanych tutaj nowatorskich i przełamujących utarte 

poglądy teorii jest, iż niniejsza monografia przywraca romantyzm badaniom naukowym. Z 

romantyzmu tego odarła je wszakże przyjmowana przez dzisiejszych naukowców postawa 

że jakoby wszystko już poznaliśmy i wszystko daje się przewidzieć. Monografia ta ujawnia 

jednak, że wszechświat posiada nieograniczone możliwości i jest w stanie zamanifestować 

zjawiska jakich nie da się przewidzieć i jakie przerastają ludzką wyobraźnię, że ogromna 

liczba tajemnic natury ciągle pozostaje niezbadana, oraz że jeśli ktoś otworzy się do 

nieznanego, wtedy szokujące niespodzianki czekają dosłownie na każdym kroku. Ponownie 

więc się potwierdza stare wierzenie, że rzeczywistość potrafi przerosnąć nawet najśmielsze 

oczekiwania. 

Aby wypełnić nałożone na nią cele, treść niniejszej monografii zaprezentowana 

została w formie logicznego łańcucha nastawionego na udowodnienie prawdziwości 

podanych powyżej tez oraz na osiągnięcie głównego celu tej monografii. Łańcuch ten 

rozpoczęty zostanie w następnym rozdziale C zaprezentowaniem dowodów 

dokumentujących że eksplozja koło Tapanui faktycznie miała miejsce. Wykazanie jej 

istnienia umożliwi omówienie w rozdziale D globalnych konsekwencji tego kataklizmu.

O-267 

Kolejny rozdział E poświęcony zostanie przedstawieniu istniejących hipotez starających się 

wyjaśnić pochodzenie krateru Tapanui oraz omówieniu różnych nieścisłości i błędów 

zawartych w niektórych z nich. Natępnie rozdział K omawia jeszcze jedną podobną 

eksplozję, zaistniałą jakieś 13.5 do 12 tysięcy lat temu, jaka również spowodowała obrót 

skorupy Ziemi. Ponieważ zgodnie z hipotezą autora krater ten powstał poprzez 

eksplodowanie cygaro-kształtnego stosu statków magnokrafto-podobnych, kolejny rozdział 

F poświęcony zostanie omówieniu budowy i działania magnokraftu ze szczególnym 

zwróceniem uwagi na te atrybuty owego statku jakie posiadają znaczenie dla unikalności 

śladów pozostawianych w miejscach jego ewentualnych eksplozji. Dalszy rozdział G zajmie 

się formalnym udowodnieniem że "UFO to już działające magnokrafty" oraz wykazaniem, 

że Nowa Zelandia już od najdawniejszych czasów była szczególnie często nachodzona 

przez te pozaziemskie statki. To z kolei dostarczy przesłanek do wnioskowania w rozdziale 

H, że także w okresie średniowiecza wehikuły UFO przylatywały do Tapanui, zaś jeden z 

nich nawet tam eksplodował. Ponieważ istnieje ścisłe podobieństwo pomiędzy eksplozjami 

UFO koło Tapanui i eksplozją UFO w tunguskiej na Syberii, kolejny rozdział J zajmie się 

omówieniem tych podobieństw. Rozdział L wskaże jeszcze inne eksplozje UFO jakie 

najprawdopodobniej miały już miejsce na Ziemi. Rozdział M niniejszej monografii zajmujie 

się omówieniem różnorodnych implikacji filozoficznych zaistnienia i badań obu omówionych 

tutaj eksplozji UFO. 

Jedną z unikalnych cech niniejszej monografii, z której czytelnik zapewne zacznie 

zdawać sobie sprawę po jej przeczytaniu, to iż jakby posiada ona dwa różne wymiary (t.j. 

treść i zastosowanie) czy też jakby uformowana została z dwóch odmiennych składników 

(t.j. tworzywa i idei). Podczas gdy na jej tworzywo (treść) składa się eksplozja koło Tapanui, 

jej ideą (zastosowaniem) jest wehikuł zwany magnokraftem oraz pochodne od niego 

koncepty techniczne. Aczkolwiek więc monografia ta głównie koncentruje się na omówieniu 

już rozpracowanych szczegółów dotyczących eksplozji Tapanui, jeśli uważnie 

przestudiować jej znaczenie to równolegle prezentuje ona również najistotniejsze aspekty 

magnokraftu jakie bez użycia przykładu owej eksplozji nigdy nie mogłyby zostać ujawnione. 

Dzięki tej cesze aktualność niniejszej monografii przestaje być zależna od przedmiotu jej 

rozważań. Nawet więc w przypadku utrzymania się w mocy najbardziej niesprzyjających 

okoliczności, t.j. gdyby siła zgromadzonych tu dowodów oraz logika argumentacji nie 

zdołała przełamać istniejących uprzedzeń powodując iż eksplozja Tapanui nigdy nie 

doczekałaby się należnego jej uznania, wtedy monografia ta ciągle pozostawałaby aktualna 

choćby tylko jako ilustracja najistotniejszych atrybutów magnokraftu. 

Czytelnicy zapoznający się z tą monografią zapewne zwrócą uwagę na nieco 

odmienne od tradycyjnego oznaczanie jej elementów składowych. Poszczególne rozdziały 

tej monografii oznaczone bowiem zostały kolejnymi literami alfabetu. Tak więc pierwszy 

rozdział oznaczony jest jako "A", drugi (niniejszy) jako "B", następny jako "C", itp. aż do 

podsumowania w rozdziale "O" i literatury uzupełniającej w rozdziałach "P" i "R". Wszystko 

co dotyczy danego rozdziału, zaczyna się od litery tego rozdziału, po której następuje 

numer kolejny. I tak przykładowo trzeci wzór z rozdziału "D" nosi numer (D3), pierwszy 

rysunek z rozdziału "C" nosi numer "rysunek C1", zaś drugi podrozdział w rozdziale "C" jest 

oznaczany jako "podrozdział C2". Podobnie oznaczane są też powołania na literaturę 

źródłową przytaczane zawsze w miejscach gdzie z literatury tej się korzysta po raz 

pierwszy lub najbardziej istotny. Dla przykładu wszystkie takie powołania zawarte w 

podrozdziale C7.3 będą oznaczone symbolem [_C7.3]. Ponieważ jednak w podrozdziale 

tym występuje więcej niż jedno powołanie na literaturę źródłową, numer kolejny danego 

powołania w tym podrozdziale poprzedza numer podrozdziału. I tak symbol [1C7.3] 

oznacza pierwszą pozycję literaturową powołaną w podrozdziale C7.3, zaś symbol [2C7.3] 

oznacza drugą pozycję literaturową z tego podrozdziału. Opisany tu system oznaczeń 

użytych w niniejszej monografii posiada jedną istotną zaletę w stosunku do tradycyjnych 

systemów, jaka zadecydowała o jego wprowadzeniu przez autora. Umożliwia on 

mianowicie szybkie odnalezienie tego fragmentu takstu jaki odnosi się do danego elementu.

O-268 

Przykładowo jeśli zechcemy znaleźć opis rysunku C14, wystarczy abyśmy przeszli do 

rozdziału C i poszukiwali przy jego końcu. 

Uwagę zwróci też zapewne polszczyzna tego opracowania która 

najprawdopodobniej jest nieco inna niż ta do jakiej czytelnicy przywykli na codzień. Wynika 

ona z faktu iż w chwili przygotowywania niniejszej monografii autor przebywał już poza 

granicami kraju przez ponad 17 lat. Poza raczej sporadycznym korespondowaniem z 

rodakami nie miał on tam okazji do używania języka ojczystego. Jego sposób myślenia 

musiał więc zostać zmodyfikowany naleciałościami z używanego przez niego na codzień 

języka angielskiego, co bez wątpienia bezwiednie odzwierciedlane jest we wszystkich 

tekstach jakie on pisze. Ponadto na obczyźnie nie ma on dostępu do niemal wszystkiego co 

byłoby rzeczą zupełnie naturalną w kraju. Przykładowo nie ma dostępu do wymaganych 

pomocy jak słowniki i poradniki językowe, odcięty jest całkowicie od możliwości 

najzwyklejszych zapytań, porad, czy konsultacji z kimkolwiek znającym ten sam język, 

natomiast wysłane do skonsultowania teksty nie dotrą do Polski przed upływem około 

trzech miesięcy podczas gdy odpowiedź nie wróci wcześniej niż przed połową roku (po 

upływie zaś około roku opisy zawarte w danym opracowaniu autora stają się już 

nieaktualne z powodu szybkiego postępu jego badań i stąd wymagają ponownego 

przeredagowania). Zdaje on więc sobie sprawę z niedoskonałości swych opracowań, 

bardzo nad tą niedoskonałością ubolewa i prosi o wyrozumiałość. Jednakże w obecnej 

sytuacji dokonanie językowej edycji jego monografii przed ich opublikowaniem z wielu 

różnych powodów nie jest możliwe. Stąd mając jedynie do wyboru albo udostępnianie 

swych opracowań w ich niedoskonałym stanie albo też nie udostępnianie ich wcale, autor 

zdecydował się uczynić to pierwsze. Szczególnie, że czytanie językowo niedoskonałego 

opracowania napisanego przez profesora uniwersytetu, jak wszystko w świecie 

materialnym, oprócz niedogodności posiada też i sporo zalet. Przykładowo trenuje u 

czytającego umiejętność spostrzegania, wyrabia zmysł konstruktywnego krytycyzmu, uczy 

wyrozumiałości i dyplomacji, ilustruje czytelnikowi jak doskonała jest jego własna 

znajomość języka, poprawia jego samopoczucie i opinię o samym sobie, przypomina 

celowo czasami ignorowane prawdy odnoszące się do naszego życia takie jak prawda że 

"tylko bezczynni nie popełniają żadnych błędów" czy że "profesorowie wyższych uczelni, 

podobnie jak wszyscy inni ludzie, też otrzymali swój udział niedoskonałości, tyle że w 

normalnych warunkach skutecznie ukrywają go za barierą niedostępności i za 

umiejętnościami swoich pomocników", itp. Oczywiście z największą wdzięcznością autor 

przyjmie każde konstruktywne uwagi lub sugestie czytelników, zarówno te jakie mogłyby 

prowadzić do udoskonalenia strony językowej jego monografii (np. ortografii, gramatyki, 

terminologii, stylu, narracji) czy strony komunikatywnej (np. formy, rozplanowania, druku, 

ilustracji), jak i te które umożliwiłyby udoskonalenie jej strony merytorycznej (np. treści, 

tematyki, materiału dowodowego, aparatu logicznego, przejrzystości i kompletności 

wyjaśnień, itp.). 

Innym aspektem wymagającym zwrócenia uwagi, to sprawa intelektualnej własności 

nowatorskich idei zawartych w tym i pokrewnych opracowaniach, oraz wiążące się z tym 

dosyć żenujące przypadki łamania "praw autorskich". Już kilkakrotnie uwaga autora została 

zwrócona na fakt, że niektórzy rodacy entuzjastycznie aczkolwiek nieodpowiedzialnie 

kopiują jego idee, "zapominając" podać w swoich opracowaniach skąd je zaczerpnęli. Takie 

zachowanie jest plagiatorstwem, zaś osoba je uprawiająca powinna być świadoma, że 

powtarzanie idei stanowiących własność intelektualną innych osób bez oddania kredytu ich 

autorom jest nie tylko że sprzeczne z prawami moralnymi i kodem etycznym, ale także i 

nielegalne (t.j. stanowi ono łamanie praw copyright i w drastycznych przypadkach może być 

powodem do podjęcia postępowania sądowego). Zgodnie bowiem z etycznym kodem 

publikowania oddanie kredytu autorowi danej idei wymaga co najmniej aby przy każdym jej 

omówieniu w publikacji/ach napisanej przez inną osobę przytoczone lub wskazane zostały 

dane bibliograficzne źródłowej publikacji z której idea ta została zaczerpnięta. (W 

przypadku nawiązywania do idei przedstawionej w niniejszej monografii, dane

O-269 

bibliograficzne opracowania źródłowego obejmują: autora i tytuł tej monografii, miejsce i rok 

jej wydania, ISBN numer, oraz tytuły lub numery podrozdziałów czy numery rysunków 

zawierających prezentację danej idei.) W przypadku więc gdy ktoś zechce przedyskutować 

którąś z idei zaprezentowanych w niniejszym opracowaniu, nawet jeśli uczyni to własnymi 

słowami ciągle jest zobowiązany do powołania się przy niej na w/w dane bibliograficzne 

publikacji z której ją zaczerpnął (t.j. na dane przytoczone pod [5/4], kończąc swoją 

wypowiedź np. w następujący sposób: powyższe wyjaśnienie zjawiska pojawiania się 

iluzyjnych zwierząt na Ziemi opisane zostało w podrozdziale C7.3 następującej monografii 

naukowej [5/4]: Jan Pająk, "Eksplozja UFO w Tapanui 1178 A.D. która przemieściła 

kontynenty" (Monografia, Dunedin, Nowa Zelandia, 2009, ISBN 0-9583380-6-X, około 400 

stron - w tym 38 ilustracji). Oczywiście jeśli nawiązywanie do zaprezentowanych w tej 

monografii idei odbywa się zgodnie z powyższymi regułami, i stąd jeśli każdemu ich 

omówieniu faktycznie towarzyszy oddanie kredytu autorowi połączone ze wskazaniem 

publikacji źródłowej w której nastąpiło jej oryginalne wyjaśnienie, wtedy popularyzowanie, 

upowszechnianie oraz dyskutowanie przez inne osoby zaprezentowanych tu poglądów i 

pomysłów jest jak najbardziej wskazane i rekomendowane. W końcu właśnie dla 

zapewnienia takiego upowszechniania autor nieustannie podejmuje się trudu pisania coraz 

to dalszych publikacji. 

Autor zdaje sobie doskonale sprawę, że nowe idee, zjawiska i zasady działania 

wskazywane przez jego teorie zostaną kiedyś zrealizowane w postaci urządzeń 

technicznych (np. patrz rozdział F) i wydajniejszych procesów produkcyjnych. Z kolei 

urządzenia te i procesy generować będą w przyszłości ogromne zyski dla osób i instytucji 

które podejmą się ich realizacji, produkcji lub sprzedaży. Niestety prawdopodobnie autor 

sam nie doczeka się czasu kiedy osobiście mógłby spożytkować część z tych dochodów na 

popieranie podobnych do zaprezentowanych w tej monografii badań wyprzedzających 

postęp oficjalnej nauki i dokonywanych wbrew życzeniom sporej liczby administratorów 

naukowych. Dlatego też niniejszym autor zdecydował się wysunąć następujące 

zastrzeżenie na temat strony finansowej przyszłej realizacji którejkolwiek z omawianych w 

tej monografii idei: "Autor rezerwuje i moralnie zobowiązuje wszystkie osoby, instytucje i 

państwa jakie w przyszłości ciągnęły będą jakiekolwiek zyski finansowe z urządzeń, 

przedsięwzięć, lub procesów bazujących na odkrytych lub wypracowanych przez autora 

nowych ideach technicznych, teoriach, zjawiskach, lub zasadach działania, aby 

przekazywały one dzisięć procent osiąganego przez siebie czystego zysku na rzecz tzw. 

'Funduszu Prof. Pająka'". Powyższe moralne zobowiązane dokonywania wpłaty na rzecz 

tego funduszu pozostaje przy tym w mocy bez względu na formę w jakiej owe zyski będą 

ciągnione, np. bez względu czy to będzie ewentualna przyszła produkcja, sprzedaż, 

licencjonowanie, wypożyczanie, czy też jakakolwiek inna forma odnoszenia zysków z 

opisanych tutaj idei, a także bez względu na jakiekolwiek inne okoliczności towarzyszące 

wykorzystywaniu opisywanych w tej monografii idei. Wszakże przykładowo może się 

zdarzyć, iż ciągnący dane zyski wcale otwarcie nie zechce przyznać że bazuje na 

opisywanych tutaj ideach, a wręcz będzie twierdził lub uważał iż wypracował te idee 

samemu - wszakże nawet urzeczywistnianie idei kopiowanych od kogoś innego ciągle 

wymaga jakiegoś własnego wkładu intelektualnego, niemniej danie od siebie tego wkładu 

nie anuluje faktu wykorzystywania cudzej idei. (W takich spornych lub wątpliwych 

przypadkach, jako kryterium które decyduje o faktycznym wykorzystaniu opisywanych tutaj 

idei powinno się przyjmować istnienie co najmniej 50% zgodności omawianych w tej 

monografii głównych atrybutów danej nowej idei, z odpowiadającymi im atrybutami 

spornego konceptu przynoszącego zyski.) "Fundusz Prof. Pająka" powinien następnie być 

wykorzystany dla finansowego wspomagania badań eksperymentalnych i teoretycznych 

jakie wykraczały będą poza zasięg uznawanej wówczas wiedzy. Podjęcie w przyszłości 

przez kogoś produkcji lub dystrybucji któregoś z opisywanych przez autora urządzeń, lub 

urządzeń, przedsięwzięć, czy procesów w całości bazujących na jego teoriach (np. 

Koncepcie Dipolarnej Grawitacji), zasadach działania (np. baterii telekinetycznej, komory

O-270 

oscylacyjnej, magnokraftu, napędu osobistego, wehikułu czteropędnikowego, TRI, itp.), lub 

odkrytych i opisanych przez niego zjawiskach (np. efekcie telekinetycznym, telepatii, 

DMLT), bez względu na to jaką nazwę użytkową urządzenia te czy procesy otrzymają w 

przyszłości, oraz bez względu na sposób i zasady na jakich ktoś wszedł w posiadanie 

konstrukcji tych urządzeń czy technologii tych procesów (t.j. własne badania rozwojowe, 

licencja, kopiowanie od innych wytwórców, itp.), jest jednoznaczne z zaakceptowaniem 

powyższego moralnego zobowiązania dokonywania wpłat na ów fundusz. Należy też 

wyraźnie tu podkreślić, że powyższe moralne zobowiązanie do wpłat na rzecz omawianego 

funduszu rozwojowego i badawczego rozciąga swą ważność nie tylko na pierwszych 

producentów i dystrybutorów urzeczywistniających idee z niniejszej monografii, ale także na 

wtórnych (np. licencjobiorców, kopiujących, itp.), trzeciorzędnych, itp. Wszyscy więc którzy 

podejmą jakąkolwiek działalność zyskotwórczą jaka bazować będzie na ideach z tej 

monografii ma moralny obowiązek wpłacania na ten fundusz. Stąd w przypadku 

przykładowo przekazywania licencji, nawiązywania kooperacji, odstępowania produktu, 

delegowania produkcji, czy choćby umożliwiania komuś skopiowania swego produktu, 

obowiązek ten należy wyraźnie zadeklarować jako fragment umowy. 

Formułując powyższe zobowiązanie autor jednocześnie napomina iż jego życzeniem 

jest aby przekazywanie w/w 10% czystego zysku na rzecz "Funduszu Prof. Pająka" 

następowało wyłącznie na całkowicie ochotniczych i dobrowolnych zasadach moralnego 

zadośćuczyniania życzeniu autora, i stąd przypadkiem nie było przez nikogo wymuszne 

jakimikolwiek naciskami administracyjnymi, zleceniami prawnymi, nakazami, represjami, 

czy publicznym piętnowaniem. Dzięki owej dobrowolności autor ma nadzieję otoczyć ten 

fundusz pozytywną atmosferą życzliwości, dobrej woli, oraz bezinteresowanego poparcia 

dla spraw nakierowanych ku dobru wszystkich ludzi. W odniesieniu do tych osób i instytucji 

które czerpać będą kiedyś zyski z zaprezentowanych tutaj idei jednak zdecydują się uchylić 

od wypełnienia swego obowiązku względem innych ludzi poprzez dobrowolne przekazanie 

zastrzeżonej części ich zysku na w/w fundusz, wyrównanie rachunku ich życiowych zysków 

i strat autor pozostawia działaniu odkrytych przez siebie praw moralnych opisanych w 

podrozdziale I4.1.1 monografii [1/4], szczególnie zaś Prawa Bumerangu. 

Na zakończenie powinno tu zostać podkreślone, że niniejsza monografia nie jest 

jeszcze jednym wyciągiem i ponownym zestawieniem lub przepisaniem informacji które 

były już publikowane w opracowaniach innych autorów. Jest ona pracą całkowicie nową, 

pierwszą swego rodzaju, jaka wyrosła na oryginalnych badaniach i teoriach jej autora. 

Poglądy w niej przedstawiane są nowymi, a także materiał dowodowy przytoczony na ich 

poparcie został odnaleziony, skojarzony ze sobą i zaprezentowany tutaj dopiero niedawno 

(t.j. jeśli podobne poglądy znajdą się kiedyś w opracowaniach innych autorów, oznaczało to 

będzie że to one zostały skopiowane). Jako taka monografia ta wprowadza więc zupełnie 

nowe spojrzenie na niektóre aspekty historii naszej planety oraz ich nieustającego wpływu 

na życie w dzisiejszych i przyszłych czasach. 

O3. Osiągnięcia akademickie wynikające z badań eksplozji Tapanui 

W treści niniejszej monografii zawarty został cały szereg istotnych odkryć i ustaleń 

jakie składają się na osiągnięcia naukowe wynikające z badań miejsca eksplozji UFO koło 

Tapanui. Osiągnięcia te daje się podzielić na kilka odrębnych kategorii. Niniejszy 

podrozdział poświęcony zostanie wymienieniu i krótkiemu omówieniu najważniejszych z 

owych osiągnięć. 

1. Udoskonalenie szczegółów technicznych magnokraftu, komory oscylacyjnej, i 

innych urządzeń wynalezionych przez autora. Pierwszą kategorią osiągnięć jaka 

bezpośrednio wynika z badań Tapanui, są niewątpliwie osiągnięcia techniczne w jakich 

wypracowaniu sformułowanie niniejszej monografi posiadało znaczną moc inspirującą. Aby 

przytoczyć tutaj jakieś przykłady owych osiągnięć technicznych, to należą do nich:

O-271 

udoskonalenie dalszych szczegółów budowy i działania magnokraftu, doszlifowanie 

dalszych danych o komorze oscylacyjnej, oraz zainicjowanie lub dopracowanie całego 

szeregu innych wynalazków autora, opisanych zbiorem kamieni milowych 

wyszczególnionych w podrozdziale O1. 

2. Otwarcie całego szeregu nowych kierunków poszukiwań naukowych autora. Aby 

podać tutaj jakieś przykłady owych kierunków, to należy do nich m.in. odkrycie autora 

opisane w podrozdziale C7.3, że w Nowej Zelandii przestrzeń czasowa ciągle faluje nawet i 

dzisiaj, np. przenosząc okresowo do naszych czasów ptaki Moa jakie dawno już wyginęły. 

Podobnie koncepty telekinetyzowania i telekinetycznego rolnictwa wynikają z odkryć 

następstw badania efektów eksplozji Tapanui. 

3. Zainicjowanie niektórych kierunków filozoficznych i moralnych dociekań autora. 

Niezależnie od osiągnięć natury technicznej, badania eksplozji Tapanui zainspirowały 

również dokonanie szeregu ważnych odkryć z zakresu filozofii i moralności. Owe 

filozoficzne i moralne następstwa badań Tapanui zapoczątkowane zostały opisanym w 

podrozdziale O1 bolesnym potraktowaniem autora po opublikowaniu monografii [9O1] 

(referowanej tutaj także jako monografia [5a]). Przykrości i prześladowania jakim autor 

całkiem niespodziewanie został wówczas poddany tylko za to iż podjął ów zakazany temat 

wzbudziły w nim uczucie doznania krzywdy. Wiedziony wewnętrzną potrzebą zrozumienia 

trudnej sytuacji w jakiej wcale tego nie zamierzając nagle się znalazł, zaczął on zadawać 

sobie szereg pytań na które potem próbował poszukać odpowiedzi. Aby uświadomić rodzaj 

nasuwających się wówczas wątpliwości, to autor zachodził przykładowo w głowę: (1) jak to 

się dzieje że kraj, jako całość, wydaje sporą część swoich podatków na nagrody, stypendia, 

fundusze badawcze, itp., tylko po to aby zachęcić do podjęcia badań osoby które wcale nie 

chcą ich prowadzić, jednocześnie jednak jego indywidualni administratorzy nauki różnymi 

zakazami i represjami wytłumiają badania podjęte przez naukowca (autora) który prowadzi 

je ochotniczo, bezinteresownie i na własny koszt, (2) jak to możliwe że osoby, których 

dorobek naukowy niekiedy sprowadza się do przeredagowywania dobrze znanych 

stwierdzeń i przepisywania ich z podręczników do swoich własnych "publikacji", czują się 

na tyle wszechwiedzące iż dyktują Bogu i innym naukowcom jakie to manifestacje nie mają 

prawa zaistnieć i stąd jakich nie wolno jest badać, (3) jak to się dzieje że władze instytucji 

specjalnie powołanej do prowadzenia badań uznają za działalność wysoce niepożądaną 

takie inicjatywy jak dokonywanie awangardowych badań, tropienie prawdy i coroczne 

publikowanie kilkuset-stronnicowych raportów naukowych, jednocześnie zaś te same 

władze nagradzają promocjami i podwyżkami tych "naukowców" którzy swoje działania 

ograniczają wyłącznie do administrowania uczelnianymi funduszami zaś większość czasu 

roboczego spędzają w klubie na piciu herbaty i pozanaukowych dyskusjach np. o golfie, 

rugby, plotkach, czy polityce, (4) dlaczego w czasach gdy nie można zbudować już nawet 

najniepozorniejszej maszyny wyłącznie w oparciu o wiedzę z tylko jednej dyscypliny zaś 

każde działanie ludzkie wymaga ekspertyzy z całego szeregu specjalności, administratorzy 

uczelni domagają się aby ich podwładni prowadzili badania tylko w jednej specjalności która 

na dodatek musi się pokrywać ze specjalizacją danej komórki administracyjnej, (5) 

dlaczego na uczelniach niemal nie dokonuje się badań wielodyscyplinarnych zaś ich 

podejmowanie uważa się za niepożądane, natomiast w przemyśle niemal wszystkie podjęte 

badania posiadają charakter wielodyscyplinarny lub co najmniej wielospecjalnościowy, (6) 

dlaczego określone tematy są dyskryminowane zaś inne tematy są faworyzowane, (7) kto 

lub co powoduje iż spora liczba ludzi zaczyna zachowywać się zupełnie nieracjonalnie gdy 

ktoś poruszy w ich obecności temat UFO (patrz podrozdział A3 monografii [1/4]), (8) 

dlaczego czyjś dorobek naukowy osądza się po poziomie aktualnej popularności (modzie) 

tematu którego on dotyczy, nie zaś po głębi dociekań, doskonałości warsztatu, oraz 

użyteczności wyników. Szukanie odpowiedzi na powyższe i inne im podobne pytania 

doprowadziło autora do zgromadzenia szeregu ciekawych obserwacji empirycznych które w 

początkowej fazie zaowocowały opracowaniem zbioru tzw. "dwunastu prawd o prawdzie" 

(po raz pierwszy opublikowanego w monografii [14O1], zaś w niniejszej pracy

O-272 

zaprezentowanego w rozdziale N). W dalszych etapach dociekań nad moralną i filozoficzną 

stroną badań Tapanui, owe poszukiwania odpowiedzi przyczyniły się: do skrystalizowania 

konceptu tzw. "represyjnego konserwatyzmu" (patrz podrozdział C8.3), do wysunięcia i 

późniejszego potwierdzenia hipotezy iż nasze społeczeństwo jest celowo manipulowane w 

kierunku odrzucania i atakowania wiedzy o UFO (patrz podrozdział A3 monografii [1/4]), 

oraz do znalezienia kilku nieznanych wcześniej autorowi tzw. "praw moralnych" opisanych 

w podrozdziale I4.1.1 monografii [1/4]. W końcowym zaś efekcie szukanie odpowiedzi na 

pytania powyższego typu zaowocowało sformułowaniem zrębów filozofii zwanej "totalizm" 

oraz jej narzędzia obliczeniowego zwanego "mechaniką totalistyczną" (zaprezentowanych 

w rozdziale JE monografii [1/4]) jakie to filozofie starają się uchwycić i wyrazić zasady życie 

w świecie rządzonym prawami moralnymi. 

Przykładem praw moralnych jest "prawo obusieczności" wspominane też w rozdziale 

N niniejszej monografii. Prawo to stwierdza, że niestety, nasz świat fizyczny jest tak jakoś 

zorganizowany że wszystko co w określonych warunkach jest pożądane i stanowiące 

zaletę, jednocześnie w innych warunkach jest niekorzystne i stanowi wadę. Najlepszym 

uświadomieniem tego prawa jest starożytna legenda o królu Midasie który zamieniał w złoto 

wszystko czego tylko się dotknął, nawet żywność którą próbował sam spożywać. Zgodnie z 

tym prawem we wszechświecie nie istnieje nic co miałoby tylko pozytywne lub tylko 

negatywne działanie, zaś całokształt pozytywnych i negatywnych następstw każdego 

zdarzenia czy zjawiska nawzajem się zeruje. 

Jednym z bardziej szokujących stwierdzeń do jakich autor doszedł w wyniku swoich 

filozoficznych poszukiwań było odkrycie że "tempo postępu wiedzy na Ziemi wcale nie jest 

wyznaczane szybkością z jaką pojawiają się przełomowe odkrycia z badań naukowych, a 

szybkością z jaką nadąża za nimi filozoficzna dojrzałość ludzi do zaakceptowania wyników 

tych badań." W odniesieniu do Tapanui stwierdzenie to oznacza, że bez względu na to jak 

przekonywujące dowody tej eksplozji nie zostałyby przedstawione, jej uznanie nie nastąpi 

tak długo aż dojrzałość filozoficzna konfrontujących je osób nie podniesie się do 

wymaganego poziomu. Oczywiście podnoszenie tej dojrzałości nakłada wymóg aby 

zainteresowane osoby nieustannie stawiane były w obliczu dylematów tematycznie i 

naukowo związanych z badaniami Tapanui. Niemniej na obecnym etapie wysiłki 

wzbudzenia uznania dla tej eksplozji skazane są na porażkę z przyczyn filozoficznych a nie 

naukowych. 

4. Odkrycie że Ziemia okupowana jest przez UFO. Najbardziej jednak zdaniem 

autora istotnym osiągnięciem badań miejsca eksplozji UFO koło Tapanui, jest przełom 

świadomościowy jaki eksplozja ta wniosła do poglądów autora, zaś potem za 

pośrednictwem publikacji autora jaki stopniowo został przeniesiony na coraz większą liczbę 

innych ludzi. Przełom ten to uświadomienie sobie faktu okupacji Ziemi przez UFO. Gdyby 

bowiem nie badania miejsca eksplozji UFO koło Tapanui, oraz gdyby nie wzniecone przez 

okupujących Ziemię UFOnautów prześladowania jakim autor poddany został za 

prowadzenie owych badań, nasza cywilizacja najprawdopodobniej przez następne 40 000 

lat nie zdołałaby się zorientować, że jest okupowana przez kosmicznych pasożytów 

popularnie nazywanych UFOnautami. Stąd najcenniejszym zdaniem autora osiągnięciem 

badań Tapanui było szokujące odkrycie, że aktualnie ludzkość jest okupowana i 

eksploatowana przez konfederację pasożytniczych cywilizacji UFO (w zrozumieniu tej 

okupacji wyjaśnionym w rozdziale B). Cywilizacje owe wprawdzie znajdują się na wysokim 

poziomie rozwoju technicznego, jednak są one całkowicie podupadłe pod względem 

moralnym. Omówieniu tego niezwykle istotnego odkrycia poświęconych zostało aż kilka 

odrębnych tomów monografii [1/4] (np. patrz tam tom VB). Z tego też powodu w niniejszej 

monografii omówieniu okupacji i eksploatacji Ziemi przez UFO poświęcone jest raczej 

marginalne miejsce - np. patrz rozdziały B i G. Niemniej monografia ta została naświetlona 

pod kątem tego odkrycia, zaś jej przeredagowanie właśnie dla uwypuklenia faktu owej 

okupacji Ziemi przez UFO było jednym z najważniejszych powodów jej opublikowania jako

O-273 

odrębnego wydania które wyraźnie różni się od monografii [5/3] z której niniejsza [5/4] 

wyrosła.

Rozdział P: 

P-274 

PODSUMOWANIE 

Motto tego rozdziału: "Jeśli chcesz coś zmienić, musisz iść tam gdzie inni się nie odważyli i 

być gotowy na porażkę." 

Eksplozja UFO koło Tapanui opisywana w niniejszej monografii okazała się 

brzemienna w następstwa. Przykładowo, dla całego świata i dla Nowej Zelandii wniosła ona 

wszystkie te katastroficzne następstwa omawiane w rozdziale A z początka tej monografii. 

Z kolei dla autora, fakt odkrycia krateru Tapanui i eksplozji UFO koło Tapanui oraz trwające 

po nim wieloletnie badania następstw zaszłej tam eksplozji ”wehikułu czasu”, wniosły 

niewypowiedzianie znaczący wpływ na jego światopogłąd i na późniejszy dorobek, a także 

na przebieg jego dalszego życia. Wpływ ten nie tylko dotyczył sfery naukowej, ale także 

sfery inżynierskiej, wdrożeniowej, obronnościowej, filozoficznej, oraz moralnej. 

Następstwa eksplozji UFO koło Tapanui dla autora tej monografii były już 

prezentowane w poprzednich częściach tej monografii. W tym miejscu podsumujmy więc 

jedynie kilka najważniejszych przykładów tego wpływu. Oto one: 

A. Zainspirowane badaniami Tapanui osiągnięcia w sferze naukowej: 

- Odkrycie poślizgu skorupy Ziemi zaszłego w wyniku eksplozji UFO z roku 

1178, wyjaśnione w podrozdziale D3. 

- Odkrycie poślizgu skorupy Ziemi zaszłego w wyniku eksplozji UFO sprzed 

około 12 do 13.5 tysięcy lat temu, wyjaśnione w rozdziale K. 

- Odkrycie efektu telekinetyczngo opisanego w podrozdziale H6.1 z [1/4]. 

- Znalezienie mechanizmu dla pojawiania się na Ziemi olbrzymich zwierząt i 

ludzi wyjaśnione w podrozdziale C7.1 i potwierdzone w rozdziale H. 

- Wyjaśnienie możliwego mechanizmu pojawiania się na Ziemi zwierząt 

dawno już wymarłych wyjaśnione w podrozdziale C7.3. 

B. Zainspirowane badaniami Tapanui osiągnięcia w sferze wdrożeniowej i 

inżynierskiej: 

- Wynalezienie siłowni telekinetycznych, szczególnie zaś telekinetycznej 

baterii opisanej w podrozdziale K2.4 monografii [1/4]. 

- Rozpracowanie „telekinetycznego rolnictwa” - patrz podrozdział NB2 w [1/4]. 

- Rozpoczęcie dociekań które doprowadziły do odkrycia zjawiska wibracji 

telepatycznych oraz do wynalezienia telepatycznych stacji nadawczo-odbiorczych, 

telepatycznych telekopów, i telepatycznych rzutników - patrz opisy tych urządzeń podane w 

rozdziale N monografii [1/4]. 

C. Zainspirowane badaniami Tapanui osiągnięcia w zakresie odkrycia faktu „okupacji 

Ziemi przez UFO” - w jej zrozumieniu zaprezentowanym w rozdziale B tej monografii, 

rozeznania tragizmu sytuacji w jakiej ludzkość się znajduje, oraz podjęcia naszej obrony 

przed okupującymi i eksploatującymi Ziemię moralnie podupadłymi UFOnautami: 

- Odkrycie "znaku identyfikacyjnego osób powtarzalnie uprowadzanych na 

pokład UFO", czyli niewielkiej blizny znajdującej się na boku ich podudzia około 27.5 cm od 

podłogi (u mężczyzn położonej na prawym boku prawej nogi, u kobiet na lewym boku lewej 

nogi), oraz potwierdzenie na próbce ponad 1000 Polaków i Polek, że znak taki faktycznie 

posiada co trzeci mieszkaniec Ziemi nie zdając sobie przy tym sprawy że jest 

eksploatowany przez UFO - patrz dokładny opis tego znaku i jego następstw zawarty w 

podrozdziale U3.1 monografii [1/4]. 

- Odkrycie, że ludzie wywodzą się z planety co najmniej 4 razy większej od 

Ziemi (t.j. że ich wzrost, inteligencja, i długowieczność dowodzą na pochodzenie z takiej

P-275 

planety), oraz że na Ziemię zostali oni sztucznie osadzeni tylko po to aby tutaj poddani 

mogli zostać intensywnemu eksploatowaniu - patrz podrozdział JE9.3 monografii [1/4]. 

- Odkrycie, że od momentu osadzenia na Ziemi jakieś 40 000 lat temu 

ludzkość znajduje się pod nieustanną okupacją niewidzinych UFOnautów (w zrozumieniu 

tej okupacji wyjaśnionym w rozdziale B). UFOnauci ci eksploatują ludzkość i Ziemię 

zarówno brutalnie jak i bezpardonowo - patrz rozdział VB monografii [1/4]. 

- Wynalezienie urządzeń samoobrony przed kosmicznym najeźdźcom, np. 

urządzeń ujawniających, urządzeń zagłuszających łaczność kosmitów, itp. - patrz ich opisy 

w rozdziale W monografii [1/4]. 

- Wypracowanie strategii samoobrony przed kosmicznym najeźdźcą - patrz 

rozdział W monografii [1/4]. 

D. Zainspirowane badaniami Tapanui osiągnięcia w sferze filozoficznej. Wynikają 

one głównie z opisanego w podrozdziale C8.3 utracenia pracy na Uniwersytecie w Otago, 

czyli szczególnego rodzaju "nagrody" za odkrycie eksplozji Tapanui. Owo utracenie pracy 

nie tylko zmusiło autora do przejścia do badań w konspiracji, ale także zapoczątkowało 

próby ustalenia jego powodów. To z kolei zinspirowało: 

- Podjęcie dociekania dlaczego ludzie tak zdecydowanie prześladują badaczy 

UFO, oraz w konsekwencji odkrycie że "poglądy ziemian są masowo manipulowane przez 

okupujących naszą planetę UFO". Stąd obecna treść monografii [1/3], [1/2], [3] i [3/2] 

stanowi następstwo tych zdarzeń. 

- Poszukiwanie, zgodne ze stwierdzeniem "gdziekolwiek istnieje konieczność 

uciekania się do konspiracji tam musi również istnieć jakiś okupant", kto jest właściwie 

owym okupantem zmuszającym ludzi do prowadzenia badań UFO w konspiracji. W efekcie 

autor dokonał odkrycia że "Ziemia aktualnie znajduje się pod niewidzialną okupacją UFO" 

(w zrozumieniu tej okupacji wyjaśnionym w rozdziale B). Szczegółowemu wyjaśnieniu 

powodów i konsekwencji tej okupacji poświęcone są jego monografie [1/2] i [3/2]. 

E. Zainspirowane badaniami Tapanui osiągnięcia w sferze moralnej. Wynikają one 

głównie z opisanej w rozdziale JA monografii [1/4] postępowej filozofii nazywanej "totalizm", 

jakiej niektóre dosyć istotne znaleziska są następstwem odkrycia eksplozji Tapanui oraz 

końcowym wynikiem najróżniejszych prześladowań jakie autor doświadczył w Nowej 

Zelandii w "nagrodę" za owo odkrycie. Do takich wywodzących się z Tapanui osiągnięć 

moralnych należą m.in.: 

- Niektóre z wymienionych w rozdziale JD monografii [1/4] doktryn 

"pasozytnictwa" oraz posłań totalizmu, 

- Ustalenie istnienia filozofii obchodzenia praw moralnych naokoło, w 

rozdziale JD monografii [1/4] nazywanej "pasożytnictwem" (albo "parasitismem"), 

zdefiniowanie postawy "pseudomoralności" jaką przyjmują wyznawcy owej filozofii, odkrycie 

że wyznawcy "pseudomoralności" są mniej moralni i gotowi na popełnianie większych 

okropności niż ludzie "niemoralni", oraz odkrycie że okupujący Ziemię UFOnauci postępują 

właśnie według zasad "pseudomoralności". 

- Pośrednio również i idea tzw. "zasobu wolnej woli" (energii moralnej „zwow”) 

- patrz rozdział JA monografii [1/4]. 

- W sposób pośredni z badań Tapanui wywodzi się także i odkrycie 

niezwykłego zjawiska "totalistycznej nirwany", opisanego w rozdziale JF monografii [1/4], 

oraz odkrycie praw jakie rządzą pojawianiem się i wypracowywaniem tej nirwany. 

Gdyby więc nie eksplozja Tapanui i nie jej badania, być może wiele z otaczających 

nas tajemnic nigdy nie wydostałoby się na światło dzienne.

Rozdział R: 

R-276 

NA ZAKOŃCZENIE MONOGRAFII ”FREELANCE NAUKOWCA” 

Motto tego rozdziału: "Bo niektórym to zawsze wychodzi pod górę, zaś wiatr nieustannie 

wieje im prosto w oczy." 

Nietypową cechą tej monografii naukowej jest, że zaprezentowane w niej badania 

skompletowane zostały przez ”freelance naukowca”. Znaczy, NIE przez ”polskiego 

naukowca”, ani też NIE przez ”nowozelandzkiego naukowca”, a właśnie przez ”freelance 

naukowca”. Tak modne w dzisiejszych czasach słowo ”freelance” wywodzi się z języka 

angielskiego i oznacza ”osoba pozbawiona mocodawcy która działa z własnej inicjatywny, 

na własną odpowiedzialność, na własny koszt, oraz często przeciwstawnie do intencji 

oficjalnych instytucji” (tj. jakby ”naukowy wolny strzelec”, albo też ”naukowy partyzant”). 

Istnieją istotne powody dla których z naciskiem podkreślam tutaj, że niniejsza 

monografia reprezentuje owoce pracy ”freelance naukowca”. (Takimi produktami ”freelance 

naukowca” są również praktycznie wszystkie inne opracowania z wynikami badań które ja 

propaguję.) Mianowicie, ów fakt wpływa na praktycznie każdy aspekt niniejszej monografii 

oraz innych opracowań które ja publikuję. Wszakże w normalnym przypadku naukowcy 

prowadzą badania na zamówienie społeczeństwa (podatników) które finansuje i opłaca ich 

działalność. Otrzymują więc poparcie owego społeczeństwa, dostęp do laboratoriów 

badawczych, wynagrodzenie za nakład pracy, zaszczyty, tytuły, itp. Tymczasem ”freelance 

naukowiec” nie otrzymuje niczego. Musi pracować samotnie, na własny koszt, na własne 

ryzyko i na własną odpowiedzialność, we własnym czasie przeznaczonym na odpoczynek - 

wszakże czas pracy musi spożytkowywać aby jakoś zarobić na chleb i na życie, nie ma 

dostępu do laboratoriów badawczych ani do prototypowni, nie otrzymuje pomocy ani 

pomocników, zaś wyniki jego badań z reguły są opluwane i wyśmiewane przez innych 

naukowców - a stąd także przez społeczeństwo urabiane opiniami owych naukowców. Nie 

można więc przyrównywać wyników badań takiego ”freelance naukowca” z wynikami badań 

opłacanych naukowców działających na zamówienie swoich krajów i na koszt podatników. 

W kulturze ludzkiej tak się jakoś utarło, że mówiąc o jakimś naukowcu zawsze 

podaje się kraj do którego naukowiec ten przynależy. Dlatego typowo pisze się ”znany 

naukowiec angielski Ernst Rutherford”, albo ”znana francuska odkrywczyni radu, Maria 

Skłodowska-Curie”. Niestety, moralność nakazuje że tej zasady NIE wolno poszerzyć na 

”freelance naukowców” - w tym wypadku na mnie (czyli na autora niniejszej monografii). 

Wszakże ”freelance naukowcem” zostaje się NIE z własnego wyboru, a ponieważ wszystkie 

kraje i wszystkie społeczeństwa które prosiło się o pomoc, oraz o zaakceptowanie i o 

wsparcie naszych badań, faktycznie nas się wyrzekły i odrzuciły owoce naszej pracy. Jeśli 

więc jakiś naukowiec rozumie że coś ogromnie istotnego dla innych ludzi wymaga 

zbadania, jednak żaden z krajów NIE chce popierać badań tego tematu, wówczas nie ma 

on innego wyjścia i zmuszony jest badać to właśnie jako ”freelance naukowiec”. Dlatego 

zostanie takim ”freelance naukowcem” następuje NIE ponieważ tak się chce, a ponieważ 

odpowiada się na poczucie obowiązku wobec innych ludzi w sytuacji kiedy wszyscy inni 

odwracają się do nas tyłem, wyrzekają się nas, oraz odrzucają wyniki naszych badań. 

W moim własnym przypadku badania które prowadzę zostały odrzucone przez oba 

kraje z którymi jestem jakoś związany, tj. zarówno przez Polskę i Polaków, jak i przez Nową 

Zelandię i przez Nowozelandczyków. W Polsce, w której się urodziłem, kiedyś niemal do 

mnie strzelali. Musiałem więc z niej uciekać na drugi koniec świata. Potym zaś kiedy już 

znalazłem się w Nowej Zelandii a usiłowałem publikować w Polsce wyniki swoich badań, 

liczni Polacy publicznie opluwali zarówno mnie jak i mój dorobek naukowy. Niemal nie ma 

też przekleństwa którym jakiś Polak by mnie nie obrzucił, ani nie ma oskarżenia które jakiś

R-277 

Polak by nie wygłosił pod moim adresem - a wszystko tylko za to że ośmieliłem się twórczo 

badać i postulować to co nikt inny uprzednio nie badał ani nie postulował. Moralność i 

sprawiedliwość więc podszeptuje, że w żadnym przypadku NIE mogę być kwalifikowany 

jako ”polski naukowiec”. Wszakże Polacy się mnie wyrzekli. Z kolei po przybyciu do Nowej 

Zelandii stałem się tam ”emigrantem”. Jak zaś zapewne każdy jest świadom, emigrantów 

nie traktuje się tak samo jak swoich. Znaczy, emigrantów typowo zatrudnia się ostatnich - 

kiedy nie ma się już nikogo miejscowego gotowego wykonywać daną pracę, pozwala im się 

pracować tylko na najniższych i na najmniej płatnych pozycjach, zaś bezprdonowo zwalnia 

się ich potem pod każdym możliwym pozorem. Stąd w Nowej Zelandii znajdowałem 

zatrudnienie tylko wówczas kiedy nikt z miejscowych NIE chciał lub nie był w stanie 

wykonywać danej pracy. Pozbawiano zaś mnie tam pracy pod najmniejszym pozorem - np. 

natychmiast po tym jak albo mój pracodawca odkrywał jakie tematy badam i przypominał 

sobie co o owych tematach twierdzi oficjalna nauka. Albo natychmiast po tym jak chwilowe 

kłopoty ekonomiczne powodowały że moi pracodawcy zmuszeni byli redukować liczbę 

zatrudnionych. Albo też natychmiast po tym jak znalazł się jakiś miejscowy który chciał 

pracować na pozycji którą ja zajmowałem. Z kolei po utracie pracy zawsze też tam 

znajdowało się jakieś prawo zgodnie z którym NIE zasługiwałem nawet na zasiłek dla 

bezrobotnych. W rezultacie, po moim przybyciu do Nowej Zelandii NIE było tam dla mnie 

pracy (ani zarobku na chleb) przez niemal tyle samo czasu jak czas kiedy udawało mi się 

tam znaleźć jakąś pracę. Na dodatek, w czasach kiedy tam pracowałem, byłem tam 

nieustannie szykanowany za tematykę swoich badań. W rezultacie niemal wszystkie moje 

najważniejsze badania i odkrycia zmuszony byłem dokonywać poza granicami Nowej 

Zelandii. Te zaś nieliczne badania i publikacje które kompletowałem w samej Nowej 

Zelandii, zmuszony byłem prowadzić samotnie, na własny koszyt, w swoim wolnym czasie 

przeznaczonym na odpoczynek, oraz w absolutnej tajemnicy przed swoimi kolegami i 

przełożonymi. Nie wolno mi ich też było oficjalnie publikować w literaturze naukowej, ani 

oficjalnie dyskutować w miejscach pracy. Gdyby więc NIE internet który pozwolił mi na 

”partyzanckie” prezentowanie wyników swoich badań, wówczas o tym co badałem oraz do 

jakich wyników doszedłem praktycznie niemal nikt nigdy by się nie dowiedział. W tej 

sytuacji moralność i sprawiedliwość nakazują że nie wolno mnie też nazywać ”naukowcem 

nowozelandzkim”. Faktycznie więc jedyna nazwa która pasuje do mojej sytuacji, to 

”freelance naukowiec” bez własnego kraju. Zaiste, doskonale pasuje do mnie ów werset 

z bibilijnej ”Ewangelii św. Jana” 1:6-14, cytuję: "Pojawił się człowiek posłany przez Boga - 

Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by 

wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o 

światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat 

przychodzi. Na świecie było [Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. 

Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je 

przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego - którzy ani 

z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem 

...". 

Los moich badań prowadzonych na zasadzie ”freelance naukowca” podkreślam tutaj 

dla ważnego powodu. Chodzi bowiem o to, że badania ”freelance naukowca” napotykają na 

ogromną liczbę ograniczeń których nie doświadczają badania typowych naukowców - tj. 

tych opłacanych przez podatników. To zaś wpływa niszczycielsko na praktycznie każdy 

aspekt owych badań. Wymieńmy teraz chociaż kilka najbardziej negatywnych takich 

następstw dla badań które realizowane były przez ”freelance naukowca”: 

(1) Ograniczenia zakresu badań. Przykładowo, wielu przeciwników tego co ja 

badam obrzydza innym wyniki moich badań i doświadczeń poprzez marudzenie że coś tam 

NIE zostało laboratoryjnie przebadane, że coś tam innego nie było pomierzone, itp. 

Tymczasem, jeśli się dobrze zastanowić, to usiłują oni przymierzać do moich badań te 

same standardy i kryteria które nawykliśmy stosować do wyników badań naukowców 

opłacanych przez podatników. Zapominają przy tym, że zawodowi naukowcy mają ogromne

R-278 

fundusze na badania i wcale nie badają na własny koszt, że wcale NIE muszą oni badać 

wyłącznie w swoim czasie wolnym a są opłacani za dokonywanie badań w ramach pracy 

zarobkowej, że do publikowania i do dyskutowania swoich ustaleń są oni zachęcani i 

dodatkowo opłacani, oraz że nikt ich NIE usuwa z pracy kiedy przełożony się przypadkowo 

dowie jakie tematy badają. Jakże więc porównywać mnie, czyli ”freelance naukowca” bez 

własnego kraju i często bez pracy, z ich warunkami i standardami badań? 

(2) Trudności opublikowania wyników i prześladowania po ich opublikowaniu. 

Wyników badań prowadzonych przez ”freelance naukowca” nie daje się oficjalnie 

opublikować. Jeśli zaś taki naukowiec znajdzie sposób aby jakoś opublikować je prywatnie, 

wówczas jest poddawany najróżniejszym szykanom i prześladowaniom (np. usuwany z 

pracy) za odwagę i za ”czelność” publikowania tego co wypracował, a czego wszyscy inni 

się wyrzekają i na co plują jak tylko mogą. 

(3) Utrata energii moralnej. W tomie 1 monografii [8/2] ”Totalizm”, a także w tomie 

6 monografii [1/4], opisany został ogromnie istotny dla życia ludzi rodzaj energi zwanej 

”energią moralną”. Energia owa stanowi rodzaj ”tlenu dla duszy”. Nie daje się normalnie żyć 

jeśli jej ilość nie jest w nas utrzymywana na wymaganym poziomie. Problem z ową energią 

moralną polega jednak na tym, że - jak wyjaśnia to podrozdział E9 z [8/2] oraz podrozdział 

JF9 z [1/4], jej poziom szybko spada jeśli w swoim życiu czyni się cokolwiek co spotyka się 

z dezaprobatą otaczających nas ludzi. To dlatego np. nauczyciele wykazują chronicznie 

niski poziom tej energii - wszakże ich działania typowo spotykają się z dezaprobatą sporej 

proporcji ich uczni. Stąd prowadzenie badań w warunkach ”freelance naukowca” również 

typowo powoduje odbieranie owej energii. To zaś wystawia ”freelance naukowca” na różne 

niebezpieczeńśtwa, przykładowo indukuje spore trudności życiowe i zdrowotne, 

niebezpieczeństwo wpadnięcia w depresję, itp. Jest też ogromnie trudno i przykro być 

świadomym i wiedzieć że coś raptownie odbiera nam energię moralną, jednak nadal czynić 

to z poczucia obowiązku i w imię dobra innych ludzi (którzy jednak typowo na to plują). 

(4) Niemożność wdrożenia wyników badań. Przykładowo, w moim osobistym 

wypadku większość wyników badań nadaje się albo do przemysłowego wdrożenia (np. 

wszystkie urządzenia które wynalazłem i rozpracowałem), albo też do wdrożenia w 

codziennym życiu (np. rozważ ”filozofię totalizmu”, tzw. ”telekinetyczne rolnictwo”, itp.). 

Niestety, ponieważ jestem ”freelance naukowcem” za którym nie stoi ani żaden kraj ani 

żadna istytucja, moich wyników nikt NIE pozwala mi wdrożyć. Mnie osobiście najbardziej 

boli, że nigdy NIE dane mi było podjęcie praktycznej realizacji mojego najważniejszego 

wynalazku, tj. ”wehikułu czasu”. Jest to ogromna strata dla całej ludzkości, bowiem ”wehikuł 

czasu” umożliwiłby ludziom pokonanie śmierci i ”niekończące się życie” poprzez cofanie się 

w czasie do lat młodości po każdym dożyciu do wieku starczego. Wszakże jestem 

absolutnie pewien - co wyjaśniłem szczegółowo na swojej stronie internetowej o nazwie 

”immortality_pl.htm”, że gdybym otrzymał wymaganą pomoc już w 1985 roku - kiedy to 

odkryłem zasadę działania wehikułów czasu, wówczas mój wehikuł czasu z całą pewnością 

byłby już zbudowany jeszcze przed rokiem 2009 - w którym pisałem niniejszy rozdział (czyli 

po upływie mniej niż ćwierć wieku). Wiadomo wszakże iż urzeczywistnienie mojego ”wehikułu 

czasu” byłoby jakby miniaturową wersją kiedyś już podejmowanych programów budowy typu 

"Apollo" czy "Manhattan". Przykładowo, w czasach podejmowania tamtych programów "Apollo" 

czy "Manhattan", ich cele końcowe wydawały się być równie odległe i równie niemożliwe do 

osiągnięcia jak w chwili obecnej wydaje się być cel końcowy podjęcia budowy wehikułów czasu. 

Także poziom wiedzy szczegółowej na temat swoich celów u ludzi którzy realizowali tamte 

programy budowy był zbliżony do mojego poziomu wiedzy na temat działania czasu oraz na 

temat budowy wehikułów czasu - po szczegóły patrz tom 11 mojej monografii [1/5]. Jak jednak 

pamiętamy, tamte programy "Apollo" oraz "Manhattan" dały konkretne wyniki i pozwoliły osiągnąć 

ich cele już po 8 oraz 4 latach. Nawet więc gdyby na budowę wehikułów czasu przeznaczyć tylko 

małą cząstkę środków które zjadły tamte programy budowy, ciągle sukces byłby do osiągnięcia. 

Może nie po 4 czy po 8 latach, ale z całą pewnością szybciej niż po upływie ćwierć wieku jakie 

upłynęły do dzisiaj od 1985 roku kiedy to ja odkryłem działanie czasu i rozpocząłem teoretyczne

R-279 

rozpracowywanie budowy wehikułów czasu. Moją absolutną pewność zbudowania wehikułu 

czasu dodatkowo wzmacnia też potwierdzenie zawarte w Biblii, że zasada działania wehikułu 

czasu którą ja wypracowałem jest poprawna. (Owo bibilijne potwierdzenie mojej zasady działania 

wehikułów czasu zawarte jest w ”Drugiej Księdze Królewskiej” 20:1-11. Po wyjaśnienie i naukową 

interpretację tego potwierdzenia patrz punkty #D5 do #D5.3 na totaliztycznej stronie internetowej o 

nazwie ”immortality_pl.htm”.) 

Prowadzenie badań na zasadzie ”freelance naukowca” jest bardzo smutną i rozpaczliwą 

ostatecznością. W moim własnym przypadku żadne słowa nie potrafią wyrazić żalu, goryczy, ani 

rozczarowania jakimi mnie napawa konieczność zostania ”freelance naukowcem” aby móc 

dokonywać tak potrzebnych ludzkości badań jak te które ja prowadzę. Wszakże ciągle ma się 

wówczas pełną świadomość że to co się bada jest ogromnie istotne dla całej naszej cywilizacji. 

Jednocześnie jednak wie się że cała owa cywilizacja oficjalnie nas się wyrzekła, że odwraca się 

do nas tyłem, że nie chce mieć nic z nami do czynienia, oraz że odrzuca ona, a wielu ludzi wręcz 

opluwa, wyniki naszych badań. Chociaż więc poczucie obowiązku i odpowiedzialności nakazuje 

nam aby kontynuować owe niechciane badania, w duchu się życzy aby kiedyś nastały na Ziemi 

czasy w których żaden następny naukowiec NIE będzie zmuszany do prowadzenia badań w 

charakterze ”freelance naukowca”. Zanim jednak owe lepsze czasy kiedykolwiek nastaną, ci co 

sobie życzą aby poznać wiedzę jakiej oficjalnie cała ludzkość się wyrzeka, będą musieli poznawać 

wyniki badań takich jak niniejsze, tj. o których moralność i sprawiedliwość NIE pozwala aby 

twierdzić o nich że wypracowane one zostały przez ”polskiego naukowca” czy przez 

”nowozelandzkiego naukowca”, a o których ma się obowiązek podkreślania prawdy - mianowicie 

że są one produktem samotnego wysiłku ”freelance naukowca” którego wyrzekli się niemal 

wszyscy rzekomo ”swoi”.

R-280 

(a) (b) 

Rys. R1: Zdjęcia gigantycznego lądowiska wehikułu UFO typu K8, magnetycznie 

wypalonego w twardych krzakach porastających zachodnie zbocze góry zwanej 

Coromandel Peak in Glendhu Bay, Wanaka, Nowa Zelandia. Lewe zdjęcie (a) wykonane 

zostało w dniu 30 maja 1987 roku, tj. około czasu kiedy ja właśnie odkryłem krater Tapanui. 

Począwszy od owej daty, przez następnych ponad pięć lat systematycznie obserwowałem i 

dokumentowałem to lądowisko UFO aby sprawdzić czy się ono zmienia z upływem czasu 

oraz jaki jest jego aktualny stan. Prawe zdjęcie (b) wykonane zostało pięć lat później, tj. w 

1992 roku. Przez owe pięć lat NIE odnotowane zostały żadne zmiany ani w wymiarach, ani 

też w stanie i wyglądzie tego lądowiska UFO typu K8. 

Właścicielem góry na której znajduje się owo lądowisko w był wtedy Mr Don McRae. 

Lądowisko to UFO składa się z wypaleń dwóch pierścieni, wewnętrznego i zewnętrznego, 

podobnych do pierścieni które dla UFO typu K3 pokazane są na rysunkach O1(a) w tomie 

12 dwóch monografii [1/4] i [1/5]. Zewnętrzna i wewnętrzna średnica obu tych wypalonych 

pierścieni wynosiła do=77.5 [m] i di=22 [m] (stąd, zgodnie z równaniem korekcyjnym (F36) 

z tomu 3 monografii [1/4], nominalna średnica "d" wehikułu UFO który wypalił powyższe 

lądowisko wynosiła około d=99.3 metrów). Zewnętrzna średnica wehikułu UFO który wypalił 

powyższe lądowisko wynosiła D=140.44 metrów (patrz Tabela F1 w monografiach [1/4] i 

[1/5]). Powysza fotografia uzupełnia ilustrację z rysunku A3(a) w monografii [5e/3] która 

wyjaśnia zasadę korekcyjnego wyznaczania średnic UFO z wymiarów lądowiska tych 

wehikułów. Poszczególni miejscowi farmerzy twierdzą, że powyższe wypalone lądowisko 

pojawiło się kiedyś pomiędzy rokiem 1900 (ten rok był podany przez Mr. A.S. Scaife, tj. 

wcześniejszego, emerytowanego właściciela tamtej góry) a 1955 (ten rok był podany przez 

obecnego właściciela góry). Stąd kiedy lądowisko to fotografowałem liczyło ono już co 

najmniej 30 lat. Zgodnie z moimi badaniami, powyższe lądowisko UFO typu K8 stanowi 

dotychczas największe lądowisko UFO jakie zostało udokumentowane, pomierzone i 

pofotografowane w Nowej Zelandii. (Wprawdzie ja widziałem na różnych przypadkowych 

fotografiach krajobrazowych jeszcze większe lądowiska UFO typu K9 i K10, jednak nikt ich 

nie pomierzył, nie przebadał, ani nie udokumentował ich dokładnego umiejscowienia.) 

(a) Pierwsze zdjęcie która ja (tj. dr inż. Jan Pająk) wykonałem sobie na tle tego 

lądowiska w dniu 30 maja 1987 roku, czyli zaraz po tym jak odkryłem tam jego istnienie. 

(b) Niemal moje ostatnie zdjęcie tego samego lądowiska wykonane w 1992 roku - 

tuż przed moim odlotem z Nowej Zelandii za chlebem (zdjęcie to publikuję jako ”Fot. #E2” 

na totaliztycznej stronie ”newzealand_pl.htm”). Maleńkie sylwetki samochodów widoczne na 

szosie u podnóża zbocza góry na którym lądowisko to zostało wypalone ujawnia jak 

gigantyczne są rozmiary wehikułu UFO typu K8.

Rozdział S: 

S-281 

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA I POSZERZAJĄCA 

TREŚĆ NINIEJSZEJ MONOGRAFII 

Aby utrzymać objętość niniejszej monografii na przyzwoitym poziomie (wszakże jej 

kopie wysyłane były do Polski aż z drugiego końca świata) autor z konieczności zmuszony 

był do dokonywania nieustannego wyboru co włączyć do jej treści, co zaś z niej 

wyeliminować. Stąd przedstawiony tu materiał ogranicza się tylko do rozważań 

bezpośrednio podpierających jej cel i główną tezę. Tym więc z czytelników których 

zainteresowały wyniki badań autora rekomendowane jest dodatkowe zapoznanie się ze 

wskazanymi tutaj innymi moimi (polskojęzycznymi) publikacjami. Ilustrowane egzemplarze 

aż całego szeregu moich opracowań (przykładowo oznakowanych poniżej symbolami [1/4], 

[1/5], [3B], [4B], [4C], [5/3e], [5/4], [7/2], [8], [8/2]) są już udostępniane nieodpłatnie w 

internecie w bezpiecznym i poręcznym formacie PDF w stanie gotowym do wydrukowania 

lub do czytania. 

Oznaczenia przyjęte na poniższym wykazie: * = publikacje które w chwili kończenia 

niniejszej autobiografii ciągle były dopiero w trakcie opracowywania; e, w = monografie 

napisane w języku angielskim i włoskim; B, C = tematyczna odmiana B lub C danej 

publikacji, /2 = drugie wydanie, /3 = trzecie wydanie, /4 = czwarte wydanie, /5 = piąte 

wydanie. Dane bibliograficzne poszczególnych moich opracowań są następujące: 

[1] Pająk J.: "Teoria Magnokraftu - monografia o dyskoidalnym statku kosmicznym 

napędzanym pulsującym polem magnetycznym". Wydanie I, polskojęzyczne. Marzec 1986, 

Invercargill, Nowa Zelandia, ISBN 0-9597698-5-4; 136 stron, 58 rysunków. Była to pierwsza 

polskojęzyczna monografia opisująca magnokraft (obecnie już przestarzała). Prezentuje 

ona jedną z trzech części następującej monografii [1e]: 

[1e] Pająk J.: "Advanced magnetic propulsion systems" (Dunedin, New Zealand, 

1990, ISBN 0-9597698-9-7, objętość 460 stron, w tym 163 rysunków i 7 tabel). Jest to 

najważniejsza angielskojęzyczna monografia autora (angielskojęzyczny pierwowzór dla 

[1/2]). 

[1/2] Pająk J.: "Zaawansowane napędy magnetyczne", Dunedin, New Zealand, 1998, 

ISBN 0-9583380-2-7, ok.1000 stron, w tym około 120 rysunków i 7 tablic; w 7 tomach. 

[1/3] Pająk J.: "Zaawansowane urządzenia magnetyczne", Monografia, Dunedin, 

New Zealand, 1998, ISBN 0-9583727-5-6, około 1400 stron tekstu w tym około 120 

ilustracji i 7 tablic (w 8 tomach). Jest to poszerzona i uaktualizowana wersja monografii 

[1/2]; czyli obecnie najważniejsza i najaktualniejsza polskojęzyczna monografia autora 

zawierająca najpełniejszą prezentację wszystkich jego teorii, odkryć i wynalazków. 

[1/4] Pająk J.: "Zaawansowane urządzenia magnetyczne", czwarte wydanie, 

Monografia, Dunedin, Nowa Zelandia, 2004*, ISBN 0-9583727-5-6, około 1800 stron - w 

tym około 120 ilustracji i 7 tablic, w 18 tomach. 

[1/4e] Pajak J.: "Advanced Magnetic Devices", 4th edition, Monograph, Wellington 

New Zealand, 2003, ISBN 0-9583727-5-6, around 1800 pages, in this around 120 

illustrations and 7 tables, in 18 volumes. (Jest to angielskojęzyczna wersja monografii 

[1/4].) 

[1/5] Pająk J.: "Zaawansowane urządzenia magnetyczne", piate wydanie, 

Monografia, Wellington, Nowa Zelandia, 2007, ISBN 978-1-877458-01-9, około 2000 stron - 

w tym około 130 ilustracji i 7 tablic, w 18 tomach. 

[1/5e] Pajak J.: "Advanced Magnetic Devices", 5th edition, Monograph, Wellington 

New Zealand, 2007, ISBN 978-1-877458-81-1, around 2000 pages, in this around 130 

illustrations and 7 tables, in 18 volumes (the English language version of monograph [1/5]).

S-282 

[2] Pająk J.: "Komora oscylacyjna czyli magnes jaki wzniesie nas do gwiazd"; 

Dunedin, Nowa Zelandia, styczeń 1994 roku, ISBN 0-9597946-2-X, 178 stron (w tym 4 

tabele i 38 rysunków). 

[2e] Pająk J.: "The Oscillatory Chamber, arkway to the stars". Monograph, Dunedin, 

New Zealand, September 1994, ISBN 0-9583380-0-0, (objętość 365 stron tekstu plus 104 

ilustracji i 7 tablic). 

[3] Pająk J.: "Badania osób z nieuświadamianymi przeżyciami (UFO abductees)". 

Monografia, Dunedin, Nowa Zelandia, styczeń 1996, ISBN 0-9583380-9-4, 410 stron (w tym 

56 rysunków i 5 tablic). 

[3/2] Pająk J.: "Badania osób z nieuświadamianymi przeżyciami (UFO abductees)". 

Wydanie drugie - uaktualnione i poszerzone. Monografia, Dunedin, Nowa Zelandia, 1998, 

ISBN 0-9583380-1-9, około 600 stron (w tym 57 rys. i 5 tablic). 

[3B] Domała A., Pająk J.: "Kosmiczna układanka", Traktat, Dunedin, Nowa Zelandia, 

1998 rok, ISBN 0-9583727-6-4, około 100 stron; konsultacje w sprawie nabycia: Andrzej 

Domała, ul. Kolejowa 3 m. 29, 05-120 Legionowo. 

[4] Pająk J.: "Kręgi zbożowe i inne lądowiska UFO z Nowej Zelandii", Monografia, 

Dunedin, Nowa Zelandia, 2014*, około 160 stron i 50 ilustracji. 

[4B] Jan Pająk i Kazimierz Pańszczyk: "Tunele NOL spod Babiej Góry", Traktat, 

Dunedin, Nowa Zelandia, 1998 rok, ISBN 0-9583380-7-8, około 150 stron i 12 ilustracji. 

[4C] Pajak J., Wrobel A.: "Interpretacje zdjec UFO w swietle Teorii Magnokraftu", 

Treatise, 2014*, around 150 pages and 200 photographs of UFOs (a prototype of this treatise 

is already presented in Internet) 

[5] Pająk J.: "Kataklizm koło Tapanui 1178 A.D. - nowozelandzki odpowiednik 

eksplozji tunguskiej", Dunedin, Nowa Zelandia, 1989; 76 stron (w tym 30 rysunków). Było to 

pierwsze polskojęzyczne wydanie niniejszej monografii. 

[5e] Pająk J.: "Tapanui Cataclysm - an explanation for the mysterious explosion in 

Otago, New Zealand, 1178 A.D.", ISBN 0-9597698-7-0, 1989, 38 stron i 26 rysunków. Było 

to pierwsze angielskojęzyczne wydanie niniejszej monografii. 

[5/2] Pająk J.: "Eksplozja UFO w Nowej Zelandii 1178 A.D. która pochyliła Ziemię", 

Dunedin 1993, ISBN 0-9597946-8-9, 148 stron ( w tym 37 rysunków). Była ona drugim, 

uaktualnionym wydaniem polskojęzycznym angielskojęzycznej monografii [5/2e]. 

[5/2e] Pająk J.: "UFO explosion in New Zealand 1178 A.D. which tilted the Earth" (t.j. 

"Nowozelandzka eksplozja UFO Anno Domini 1178, która pochyliła Ziemię"), Dunedin, New 

Zealand, 1992, ISBN 0-9597946-7-0, 78 stron, (włączając w to 31 ilustracji). 

[5/3] Pająk J.: "Eksplozja UFO w Nowej Zelandii 1178 A.D. która obróciła Ziemię". 

Monografia, Dunedin, Nowa Zelandia, 2 lipca 1996, ISBN 0-9583380-8-6, około 300 stron - 

w tym 38 ilustracji. (Udoskonalone, trzecie wydanie monografii [5/2].) 

[5/3e] Pajak J.: “The New Zealand explosion of 1178 AD which tilted the Earth”, third 

edition, Dunedin 1992, ISBN 0-9597946-7-0, 150 pages, (in this 32 illustrations). 

[5/4] Pająk J.: "Eksplozja UFO w Tapanui 1178 A.D. która przemieściła kontynenty", 

wydanie 4, Dunedin, 1999*, ISBN 0-9583380-6-X (Poszerzone i przeredagowane czwarte 

wydanie monografii [5/3].) 

[6e] Pająk J.: "The magnetic extraction of energy from the environment" (ISBN 0- 

9597946-1-1, Dunedin, New Zealand 1990, 20 stron plus 2 tabele i 14 rysunków). 

[6/2] Pająk J.: "Telekinetyczne pozyskiwanie energii otoczenia", Monografia, 

Dunedin, New Zealand, maj 1992, ISBN 0-9597946-3-8, 68 stron (włączając w to 2 tablice i 

22 rysunki). 

[7] Giordano D. i Pająk J.: "Losy jednej piramidy", Traktat, Dunedin, Nowa Zelandia, 

1995, ISBN 0-9583380-3-5, 52 strony - w tym 2 ilustracje. 

[7e] Giordano D. i Pająk J.: "Story of one pyramid". Treatise, Dunedin, New Zealand, 

1995, ISBN 0-9597946-5-4, 50 str. 

[7B] Pająk J., Szewczyk W.: "Urządzenie do ujawniania niewidzialnych obiektów 

ukrytych w stanie migotania telekinetycznego" (opublikowano tylko tom 1), Traktat,

S-283 

Dunedin, Nowa Zelandia, 1998 rok, ISBN 0-9583727-8-0, tom 1 około 70 stron (w tym 4 

ilustracje). 

[8] Pająk J.: "Totalizm", Monografia, Wellington, Nowa Zelandia, 2001, ISBN 0- 

9583727-3-X, w 8 tomach, około 1000 stron i 10 ilustracji. 

[8e] Pająk J.: "Totalizm", Monograph, Wellington, New Zealand, 2001, ISBN 0- 

9583727-2-1, w 8 tomach, około 1000 stron i 10 ilustracji. 

[8/2] Pająk J.: "Totalizm", drugie wydanie, Monografia, Wellington, Nowa Zelandia, 

2009, ISBN 978-1-877458-00-2, w 8 tomach, około 600 stron i 10 ilustracji. (Jest to drugie 

wydanie monografii [8].) 

[8e/2] Pająk J.: "Totalizm", second edition, Monograph, Wellington, New Zealand, 

2009, ISBN 978-1-877458-80-4, in 8 volumes, around 600 pages and 10 illustrations. (Jest 

to angielskojęzyczna wersja drugiego wydania monografii [8e].) 

[9] Pająk J.: "Autobiografia", Nowa Zelandia, 2046* rok, ISBN 978-1-877458-46-0, 

220 stron. (Jest to moja autobiografia przeznaczona do opublikowania po 2046 roku) 

[9B] Pająk Cz. i Pająk J.: "Przysłowia wschodu oraz z innych stron świata – proverbs 

of the orient and from other corners of the world", wydawnictwo poznańskie (ul. Fredry 8, 

61-701 Poznań, Polska), 2003 rok, ISBN 83-7177-273-4, 551 stron, zawiera ponad 2700 

przysłów.

Rozdział T: 

T-284 

WYKAZ PUBLIKACJI O KRATERZE TAPANUI 

PARAFRAZUJĄCYCH NINIEJSZĄ MONOGRAFIĘ 

Do chwili ukończenia niniejszej monografii, eksplozja Tapanui została opisana w 

szeregu różnych opracowań, chronologiczną listę których przytoczono poniżej. Publikacje 

te były albo napisane osobiście przez autora, albo też opracowane z jego ko-operacją i 

bazujące na materiałach dostarczonych przez niego. Stąd prezentują one wersję idei, 

hipotez, oraz materiału dowodowego, które zostały także przedstawione w treści niniejszej 

monografii. Oczywiście jest możliwym, że dalsze artykuły zostały napisane przez inne 

osoby bez konsultacji z autorem. (Aby uniknąć niepotrzebnych powtórzeń, we wszystkich 

publikacjach napisanych osobiście przez prof. dra inż. Jana Pająka ominięto podanie ich 

autora.) 

(e) W języku angielskim: 

[1Te] "Tapanui Cataclysm - an explanation for the mysterious explosion in Otago, 

New Zealand, 1178 A.D." (Treatise, Dunedin, New Zealand, 1989, ISBN 0-9597698-7-0, a 

private edition by the author, 66 pages - including 27 illustrations). Ta monografia była 

pierwszą publikacją autora prezentującą całą teorię o eksplozji UFO nad Tapanui. 

Zawierała ona prezentację początkowego materiału dowodowego omawianego później 

także w innych publikacjach. 

[2Te] John Wilson: "Space Ship Crash", N.Z. TRUTH (New Zealand weekly 

magazine), June 14, 1988, pages 1 and 3. 

[3Te] John Pinkney: "The Bemusing Triangle", People (Tygodnik ilustrowany, 54 

Park Street, Sydney, NSW 2001, Australia), 29 November 1988, strony 18-20. 

[4Te] "New Zealand's Tapanui Explosion", Ancient Skies (1921 St. Johns Ave., 

Highland Park, Illinois 60035-3105, USA), Vol. 17, No. 4, September-October 1990, strony 

1-4. 

[5Te] "UFO explosion in New Zealand 1178 A.D. which tilted the Earth" (Treatise, 

Dunedin, New Zealand, 1992, ISBN 0-9597946-7-0, a private edition by the author, 78 stron 

- włączając w to 31 ilustracji). Jest to drugie (poszerzone) wydanie monografii [1Te]. 

(g) W języku niemieckim: 

[1Tg] "Das Rätsel von Tapanui" (t.j. Zagadka Tapanui) Karmakurier (Postfach 

410242, W-1000 Berlin 41, Germany), Februar 1992, Nr 1/92, strony 1-7. 

[2Tg] "Flutwellen der Tapanui-Explosion" (t.j. Fale powodziowe z eksplozji Tapanui), 

SETI (Interessengemeinschaft, Prae-Astronautik Essen e.V, Wintgenstra e 26, D-45239 

Essen, Germany), Nr 1, styczeń-marzec 1994, strony 17-20. 

(i) W języku włoskim: 

[1Ti] "La Collina Che Colpi' La Terra" (t.j. Wzgórze które wstrząsnęło światem), UFO 

Express (Via Antonio Veneziano, 120; I-90138 Palermo, Italy), Anno VI - Settembre 1990 - 

Mensile, N. 67, strony 7-8. 

[2Ti] "Il Magnocraft ed i Sistemi Avanzati di Propulsione" (t.j. Magnocraft i 

zaawansowane napędy magnetyczne), Monografia (aktualnie w trakcie tłumaczenia na 

włoski), Antonio Giannone Publishing House (Via S. Sonnino 13, I-90124 Palermo, Italy), 

około 300 stron i 120 rysunków. 

(p) W języku polskim:

T-285 

[1Tp] "Kataklizm koło Tapanui 1178 A.D. - nowozelandzki odpowiednik eksplozji 

tunguskiej", Monografia, Dunedin, Nowa Zelandia, 1989 rok, ISBN 0-9597698-8-9, 76 stron 

(włączając w to 30 ilustracji). Była to polskojęzyczna wersja monografii [1Te]. 

[2Tp] Marek Donat: "Magnokrafty krążyły nad Ziemią", Kurier Szczeciński (pl. Hołdu 

Pruskiego 8, 70-550 Szczecin), nr 60/1989, 24-27 marzec 1989, strona 6. 

[3Tp] Jan Wawrzyniak: "Księżyc pulsował jak zraniony wąż, gdy magnokrafty 

eksplodowały nad Nową Zelandią", Wieczór Wrocławia (Podwale 62, 50-010 Wrocław), nr 

165, 25-27 sierpień 1989, strony 4 i 14. 

[4Tp] Marek Szymborski: "Wzgórze które wstrząsnęło światem", Morze i Ziemia (pl. 

Hołdu Pruskiego 8, 70-550 Szczecin), 11-17 kwiecień 1990, nr. 15 (384), strona 6. 

[5Tp] "Noc Strzelających Płomieni", Nieznany Świat (ul. Soczi 6, 02-760 Warszawa), 

nr 7:5/1991, strony 4-6. 

[6Tp] "Eksplozja UFO koło Tapanui w Nowej Zelandii, Anno Domini 1178 która 

pochyliła Ziemię", Nie z tej Ziemi - miesięcznik ilustrowany (ul. Wronia 23, 00-840 

Warszawa), nr 3, marzec 1992, strony 12-14 i 27-29. 

[7Tp] "Eksplozja UFO w Nowej Zelandii 1178 A.D. która pochyliła Ziemię", 

Monografia, Dunedin, Nowa Zelandia, 1993 rok, ISBN 0-9597946-8-9, 148 stron tekstu (w 

tym 37 ilustracji). Monografia [7Tp] stanowi drugie wydanie monografii [1Tp] oraz 

uaktualizowaną wersję monografii [4Te]. Była ona polskojęzyczną poprzedniczką niniejszej 

pracy. 

[8Tp] Marek Rudnicki: "Tapanui, eksplozja która wstrząsnęła światem", Morze i 

Ziemia (pl. Hołdu Pruskiego 8, 70-550 Szczecin), nr 39 z 29 września 1993, str. 11, nr 40 z 

6 października 1993, str. 13, nr 41 z 13 października 1993, str. 11. 

(t) W języku tureckim: 

[1Tt] "Salamis'in y k m Yeni Zelanda'dan m ?", Kibris (Dr. Faz l Küçük Bulvar , Yeni 

Sanayi Bölgesi, Veteriner Dairesi Yan , Lefkoşa, North Cyprus, Mersin 10, Turkey), nr 1404 

z 29/06/1993, str. 18; oraz nr 1405 z 30/06/1993, str. 18.

O autorze: 

U-286 

Prof. dr inż. Jan Pająk urodził się 25 maja 1946 roku we 

Wszewilkach koło Milicza, Polska. Pierwszych 36 lat swego życia 

spędził on w Polsce gdzie zdobył wykształcenie i naukowe 

doświadczenie. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki 

Wrocławskiej, gdzie w 1970 roku otrzymał dyplom "Magistra 

Inżyniera Mechanika". Po ukończeniu studiów Politechnika 

zaoferowała mu stanowisko wykładowcy (zwyczaj wówczas 

stosowany w stosunku do najlepszych studentów). W 1974 roku 

obronił on swoją pracę doktorską na tej samej Politechnice, 

otrzymując tytuł "Doktora Nauk Technicznych". Równocześnie został on awansowany z 

pozycji Starszego Asystenta na pozycję Adiunkta. W 1982 roku opuścił on Polskę i przybył 

do Nowej Zelandii. Obywatelstwo nowozelandzkie otrzymał 28 sierpnia 1985 roku. 

W Nowej Zelandii początkowo znajdował się on na jednorocznym stypenium podoktorkim 

na Uniwersytecie Canterbury w Christchurch. Po zakończeniu tego stypendium w 

1983 roku, zatrudniony on został jako "tutor level T3" (t.j. odpowiednik starszego 

wykładowcy) w oprogramowaniu komputerów na Southland Polytechnic w Invercargill (w 

owym czasie nazywanym "Community College"). W 1988 roku zwolnił pozycję na tej 

Politechnice aby zająć pozycję Senior Lecturer w Studiach Informatycznych i 

Komputerowych (Quantitative and Computer Studies) na Uniwersytecie Otago w Dunedin. 

Do złożenia rezygnacji z pozycji w Otago zmuszony został 9 października 1990 roku, z jej 

wejściem w życie od 1 lutego 1992 roku. W latach 1992/93 zatrudniony był jako Associate 

Professor (t.j. odpowiednik profesora nadzwyczajnego w Polsce) w Studiach 

Komputerowych na Eastern Mediterranean University (Famagusta, North Cyprus, Mersin 

10, Turkey). Następnie podjął on swoją drugą w życiu profesurę pracując jako Associate 

Professor na Wydziale Mechanicznym Uniwersytetu Malezja (Universiti Malaya, 59100 

Kuala Lumpur, Selangor Darul Ehsan, Malaysia). W chwili przygotowywania niniejszego 

wydania tej monografii zajmował on trzecią w swym życiu profesurę będąc zatrudniony jako 

Associate Professor w Inżynierii Mechanicznej na Uniwersytecie Malezja Sarawak w 

Kuching, Borneo. W 2007 roku został on też zaproszony na stanowisko pełnego profesora 

przez University of Ajou, z Suwon, Korea Południowa, na okres 10 miesięcy począwszy od 

1 marca 2007 roku. 

Życiowym osiągnięciem prof. dra inż. Jana Pająka jest wynalezienie i rozpracowanie 

talerzo-podobnego wehikułu kosmicznego napędzanego pulsującym polem magnetycznym 

jaki on nazywa "magnokraftem". Aczkolwiek badania nad magnokraftem zostały 

zainicjowane dzięki zawodowemu zaangażowaniu prof. Pająka w wykłady nad systemami 

napędowymi i nie posiadają żadnego związku (ani inspiracji) z UFO; kształt, konstrukcja i 

niezwykłe atrybuty jego statku zachęciły go do przebadania podobieństw istniejących 

pomiędzy magnokraftem i UFO. Rezultatem tych badań było opracowanie formalnego 

dowodu że "UFO to już zbudowane przez jakąś zaawansowaną cywilizację i działające 

magnokrafty", którego pierwsze opublikowanie nastąpiło w 1981 roku. Dowód ten stworzył 

fundamenty naukowe do zidenyfikowania i opisania w niniejszej monografii miejsca 

eksplozji wehikułów UFO koło Tapanui w Nowej Zelandii. 

Naukowa wartość dowodów materialnych wskazanych przez badania prof. Pająka 

znajduje coraz szersze uznanie zarówno w kraju jak i na arenie międzynarodowej. 

Przedmowa od wydawcy poprzedzająca artykuł prof. Pająka na temat nowozelandzkiej 

eksplozji koło Tapanui, jaki opublikowany został w Polskim magazynie Nieznany Świat (nr 

7:5/1991, strony 4-6), podaje - cytuję: "Autor poniższego tekstu, dr inż. Jan Pająk, po 

śmierci Allena Hyneka uznawany jest przez fachowców za 'numer jeden' w branży 

'ufologicznej'". Jest to niezwykle dobitny wyraz uznania, zważywszy powściągliwą tradycję 

wyróżniania w Polsce.

Załącznik Z: 

Z-287 

Instrukcja dojazdu do krateru Tapanui 

gdzie w 1178 roku okupujący Ziemię UFOnauci celowo eksplodowali wehikuł czasu 

Dla tych z czytelników, którzy zechcą zweryfikować na miejscu materiał faktologiczny 

omówiony w monografiach autora poświęconych eksplozji Tapanui (do których to 

monografii, oprócz niniejszej publikacji, należy też m.in. najszerzej upowszechniona w 

Polsce monografia [5/3] zdefiniowana następującymi danymi bibliograficznymi: Jan Pająk, 

"Eksplozja UFO w Nowej Zelandii 1178 A.D. która obróciła Ziemię", trzecie wydanie, 

Dunedin, Nowa Zelandia, 2 lipca 1996, ISBN 0-9583380-8-6, około 300 stron - w tym 38 

ilustracji), poniżej wyszczególniona została dokładna instrukcja jak odnaleźć krater Tapanui. 

Instrukcja ta zakłada, że osoby wizytujące będą podróżowały samochodem lub autobusem, 

oraz że ich podróż rozpoczęta zostanie w centrum (Octagon) miasta Dunedin na Wyspie 

Południowej Nowej Zelandii (aczkolwiek najbliższe kraterowi międzynarodowe lotnisko 

znajduje się w mieście Christchurch które jest odległe o 360 kilometrów na północ od 

Dunedin). 

#0. Pamiętaj aby na swoją wyprawę zabrać ze sobą kompas, aparat fotograficzny, 

oraz egzemplarz tej monografii. 

#1. Skieruj się na drogę państwową (state highway) nr 1 z Dunedin do Invercargill. 

Podążaj z Dunedin w kierunku południowym ku Gore i Invercargill. Przejedź przez 

miasteczka Milton, Balclutha, Clinton, i Waipahi. Około 137 kilometrów od Octagon'u w 

Dunedin, lub 7 kilometrów za miasteczkiem Waipahi, wyglądaj po lewej stronie drogi 

dużego znaku "Russell France, Toy Maker", któremu towarzyszy niewielki (niebieski) znak 

drogowy "Landslip Road" (t.j. "Droga Obsuwiska Ziemi" - oficjalnie krater Tapanui to 

"Obsuwisko Ziemi"). Zwróć uwagę, iż znak ten wystąpi około 17 kilometrów przed 

miasteczkiem Gore. 

#2. Skręć w prawo do "Lanslip Road" i podążaj tą drogą (bez skręcania w boczne 

drogi) przez następne 6 kilometrów, aż dotrzesz do skrzyżowania w kształcie litery T 

(nadjeżdżając od dolnej linii tej litery). Nieco w lewo (t.j. na północ) od głównego kursu tej 

nieco krętej drogi powinien widoczny już być cel Twojej podróży, t.j. zalesione sosnami 

wzgórze Pukeruau (najwyższe w okolicy) z ogromną sosną o charakterystyczym kształcie 

rosnącą na jego szczycie. Podczas jazdy rozglądaj się dookoła, ponieważ znajdujesz się 

zaledwie kilka kilometrów od "punktu zerowego" niezwykle potężnej eksplozji magnetycznej 

jaka nastąpiła tu jedynie niecałe 820 lat temu. Efekty tej eksplozji są ciągle widoczne do 

dzisiaj (niektóre osoby przytłaczane są na tej drodze odczuciem niewyjaśnionej "grozy" 

zastygniętej w otoczeniu). Zwróć uwagę, iż ktokolwiek podążałby tą drogą około 820 lat 

temu w chwili gdy eksplozja ta miała miejsce, błysk już pierwszego wybuchu spowodowałby 

spopielenie i wyparowanie takiego nieszczęśnika. 

#3. Skręć w lewo na skrzyżowaniu w kształcie litery T. Podążaj drogą z napisem "No 

Exit" przez następne 300 metrów, aż do minięcia po prawej stronie bramy do majątku 

ziemskiego "View Heights". 

#4. (Jeśli uznasz za stosowne) Skręć w prawo tuż za tą bramą do żużlowej drogi 

leśnej wiodącej do odległego zaledwie o jakieś 50 metrów "przetrąconego" podnóża 

Pukeruau, i podążaj nią dalsze 50 metrów, aż dotrzesz do niewielkiego żużlowego 

parkingu/polanki w punkcie nawrotnym tej drogi. Parking ten znajduje się tuż pod 

wschodnim zboczem szczytowej części wzgórza "Pukeruau" ("przetrąconej" wybuchem, 

zgodnie z opisem z punktu #6 w podrozdziale C2). Krater Tapanui znajduje się na 

przeciwległym (zachodnim) zboczu tego samego zalesionego szczytu wzgórza, jedynie 

około 250 metrów od parkingu. 

#5. Pozostaw swój samochód albo przy bramie "View Heights", albo na leśnym 

parkingu opisanym w #4 powyżej, i podążaj dalej pieszo ku zachodowi, t.j. w kierunku 

przeciwnym do kierunku swego przyjazdu. Przejdź około 120 metrów od parkingu, 

przekraczając zalesiony wierzchołek wzgórza Pukeruau i docierając do jego

Z-288 

przeciwstawnego, porosłego trawą zbocza. Pokonaj mały płotek odgradzający las od 

dużego pastwiska. Na szczycie Pukeruau, po Twojej prawej stronie, powinna stać ogromna 

pojedyncza sosna o charakterystycznych kształtach widoczna także na zdjęciach krateru. 

Sosna ta rośnie tylko około 50 metrów od krawędzi krateru, w kierunku na wschód od jego 

centrum. 

#6. Na pastwisku przed Tobą, około 60 metrów za płotem, znajduje się ogrodzona 

drutem kolczastym i wyłożona sporymi kamieniami ceramicznymi krawędź krateru (jego 

wymiary sa zbyt duże aby go przeoczyć). Podczas obchodzenia tego krateru zwróć uwagę 

na materiał faktologiczny uwidoczniony na załączonej mapce (rysunek Z1) i opisany w 

niniejszej monografii. Nie drażnij ogromnych byków często wypasających się w tym 

kraterze - chyba że potrafisz biegać szybciej niż one! 

* * * 

Czytelnicy pragnący zorganizować wizytę lub ekspedycję do krateru Tapanui powinni 

wpierw uzyskać zgodę jego właściciela na wejście na teren jego posiadłości. Dla uzyskania 

tej zgody należy zadzwonić na jego domowy numer telefonu (z 2008 roku): +64 (3) 

205-3864, lub napisać na adres: Mr Rex L. Hellier, Pukerau, 1 R.D., Gore, New Zealand. 

Możliwe jest także próbowanie uzyskania tej zgody bezpośrednio przed wejściem do 

krateru, poprzez odwiedzenie Pana Hellier'a w jego farmie dostępnej od strony 

miejscowości Pukerau, zapytanie go o zgodę, i następne wejście do krateru poprzez polne 

drogi biegnące w obrębie jego farmy. Mr. Hellier podziela osobiście hipotezę autora iż 

pozaziemski wehikuł eksplodował nad kraterem Tapanui. Stąd, rozmawiając lub 

korespondując z nim warto wspomnieć, że dany kontakt następuje za rekomendacją Prof. 

Pająka.

Z-289 

Rys. Z1. Najbardziej edukacyjny szlak poprzez krater Tapanui rekomendowany osobom 

zwiedzającym. Przebieg tego szlaku zaznaczony został przerywaną linią na zarysie krateru. 

Ponumerowane postoje oznaczają ważniejszy materiał dowodowy do prze-egzaminowania 

podczas zwiedzania krateru. 

1 - Parking w zagajniku (początek i koniec szlaku). Odłamki kamieni ceramicznych 

zawierających wtopioną materię organiczną poniewierają się dookoła. 

2 - Trójkątne czoło krateru. Cylindryczne wybrzuszenie gleby na tym czole zdaje się 

odzwierciedlać kształt i wymiary eksplodującego cygara. Warto podkreślić że pofalowane 

ramiona tego trójkąta skierowane są na główne linie opadu kamieni ceramicznych i trinitite - 

patrz linie C i T na rysunku C7. 

3 - Obszar najwyższej głębokości ścian krateru. Widok z tego punktu dostarcza 

dobrej widoczności topografii krateru i rozmieszczenia kraterów wewnętrznych. 

4 - Depozyty piasku krzemowego. Taki sam piasek zdeponowany jest też na dnie 

krateru. 

5 - Obszar najsilniejszych anomalii magnetycznych. Urządzenia techniczne (kamery 

wideo, silniki) sporadycznie odmawiają tu działania. 

6 - Depozyty kamieni ceramicznych zawierających materię organiczną (np. 

ociekające sokiem drzewo) uwięzioną w swych wnętrzach oraz dym wtopiony w ich 

powierzchnię. 

7 - Największe depozyty zwęglonych fragmentów drzew zaścielających dno krateru. 

8 - Centrum eksplozji (w najbardziej wewnętrznym kraterze). 

9 - Wydmy uformowane w punktach załamywania się fal uderzeniowych eksplozji. 

10 - Najbardziej zachodni punkt wyniesionej krawędzi krateru. 

11 - Ogromny kamień ceramiczny (wielkości małego domku) z osmoloną 

powierzchnią i odbiciami pni drzewnych przeszywających jego masę - patrz jego zdjęcie 

pokazane na rysunku C13a. 

12 - Stary pień drzewa "totara" powalony podczas eksplozji Tapanui. 

13 - Uważaj na agresywne byki (zwykle wypasające się w tym kraterze)!

Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?