Rusinowa Polana, Gęsia Szyja i zachód słońca

Gęsia Szyja zachwyciła mnie już przy pierwszej wizycie. Postanowiłem więc wrócić na zachód słońca.

Gęsia Szyja przez długi czas była dla mnie kompletną zagadką. No wiecie, jeszcze niedawno kojarzyłem te wszystkie najpopularniejsze tatrzańskie szczyty (niech żyje Giewont), ale niewiele ponad to. Poza tym mierzy ona raptem 1489 m n.p.m. i kiedy już jechaliśmy w Tatry, to wybieraliśmy coś, co znacznie lepiej wypełniłoby nasz wycieczkowy dzień. Tak się jednak jakoś złożyło, że podczas wycieczki na Krzyżne nasza trasa prowadziła właśnie przez wspomniany „pagór” oraz położoną nieco niżej Rusinową Polanę. No, a że schodziliśmy już późnym popołudniem, to całe to otoczenie wtłoczyło w moją górską duszę masę pozytywnych odczuć. Postanowiłem więc wrócić o złotej godzinie.

Powiem wam w sekrecie, że ja to nawet lubię zachody słońca. Nie, żebym był jakimś romantykiem, bo romantycy to straszni mazgaje, ale lubię kiedy wiatr mi twarz smaga, gdy głaszcze moje włosy, a wokół unosi się złocista poświata i zapach lata… ekhm. Głównie widoki lubię. W Tatrach trudno to wszystko zorganizować, bo zanim człowiek zejdzie ze szczytu, przedostanie się przez tę dolinę, to już wyobraźnia zdąży wygenerować setki wpatrzonych zza drzewa ślepi. A jak plecak pachnie jeszcze kabanosami, to kłopoty gotowe. Wybór padł więc umyślnie na Gęsią Szyję, która nie tylko zachwyca panoramą, ale zapewnia też możliwość szybkiego zejścia na parking. No, a po drodze znajduje się jeszcze wcale nie brzydsza Rusinowa Polana. Miejsca idealne, by przeżyć zachód słońca.

Szlak na Gęsią Szyję. Tatry polskie, Wydawnictwo Compass. Swoją trasę możesz zaplanować tutaj

W Tatrach zjawiliśmy się tego dnia dosyć późno, więc zachód na Gęsiej był takim naturalnym pomysłem. Na nic innego nie mielibyśmy czasu. Towarzystwa miała mi dotrzymać koleżanka, która ponoć od kilku tygodni szlifowała kondycję. Wyobraźcie sobie, że w przeszłości już dwa razy szturmowała szczyt, ale poza wszechobecną mgłą czy szalejącą burzą, nie widziała nic. Czy moja obecność miała być tym razem gwarantem pogody? Szybko mieliśmy się o tym przekonać, zostawiając samochód na parkingu w Wierchu Poroniec, skąd zaplanowaliśmy start. Wokół nas było dziwnie pusto, a ze szlaku schodzili ostatni turyści. Mimo naszych najszczerszych chęci, nikt nie chciał przyjąć od nas pieniędzy za parking – nikogo już nie było. Lubię ruszać tak pod prąd o nietypowych porach, bo mam wtedy wrażenie, jakby góry stawały się tylko moje, choćby na chwilkę.

Jak widać, szlak na Rusinową Polanę nie stwarza problemów

Początkowo szlak nie wyróżniał się niczym szczególnym, a gdzieś tam zza drzew przebijały się widoki na najwyższe szczyty Tatr. Klasyka wędrowania. Było ciepło, cicho i tak bez przeszkód pokonywaliśmy kolejne metry. Ten pierwszy etap nie jest wymagający, bo teren tylko miejscami wznosi się ciut mocniej do góry. Jest łatwo i czy jesteś genialnym trzylatkiem czytającym ten tekst, czy może emerytem chcącym zabić nudę, to śmiało możesz tu zawitać wstając prosto od biurka. Mapy wskazywały, że na Rusinowej Polanie znajdziemy się po niecałej godzinie marszu, a że kontrolowaliśmy czas, to nigdzie nie było nam spieszno.

I w lesie może być pięknie

Tradycyjnie już zrobiłem dziesiątki identycznych zdjęć w lesie, z których pokażę wam pewnie ze dwa, a reszta zaśmieci mi dysk, z nadzieją że to minimalnie różniące się ujęcie, kiedyś okaże się przydatne. Na Rusinową Polanę można się też dostać z Palenicy lub z Doliny Filipka. Ten drugi wariant pozwala jeszcze odwiedzić Sanktuarium Maryjne na Wiktorówkach, ale i z samej polany można tam podejść w kilkanaście minut. Nasz wariant był po prostu wyborem dla tych najbardziej leniwych. Co was będę oszukiwał – zależało nam na czasie, a to na tej ścieżce spotkacie najmniej przewyższeń do pokonania. Będąc jednak uczciwym powiem, że to też całkiem ładna trasa i wcale nic nie stracicie, jeśli się na nią zdecydujecie. Nam towarzyszyło słońce przebijające się zza drzew, a ścieżka stała się tak wygodna, że czułem się jak na spacerze w parku.

Teren wreszcie się otwiera

Ani się obejrzeliśmy, kiedy gdzieś w oddali pojawiły się charakterystyczne elementy polany. Wokół nas kwitła Wierzbówka Kiprzyca, to te różowe kwiatki, a nam pozostał już jeden, płaski i bezproblemowy etap do pokonania. Na Rusinowej Polanie przystanęliśmy na chwilkę, głównie żeby rzucić okiem na majestatyczne szczyty w oddali. W tym celu można wykorzystać liczne ławki i zrobić sobie trochę dłuższą przerwę. Już samo to miejsce może być świetnym celem na wędrówkę z dziećmi, jeżeli szukacie łatwego i widokowego szlaku. O górski klimat dbają też wypasające się tu zazwyczaj owce, a smakoszy oscypków ucieszy pewnie fakt, że ponoć to tutaj można dostać najlepsze. Ile w tym prawdy nie wiem, ale tak twierdziła moja towarzyszka wędrówki. Musicie to sprawdzić sami.

Rusinowa Polana

Świetnie z tej perspektywy prezentuje się Lodowy Szczyt i dalej będę się upierał, że wygląda trochę jak taki mini Everest widziany od północy. Urody dodawały jeszcze białe obłoki leniwie płynące po niebie, a ja powoli już liczyłem na to, że o zachodzie rozświetlą się jakimś ładnym kolorem. Pomarańczowym, czerwonym czy jakimś zbliżonym, którego moje męskie oczy nie potrafiłyby i tak odróżnić.

W drodze na Gęsią Szyję

Tutaj też warto sobie uświadomić, że łatwo to już było. Że teraz będzie już tylko do góry, pojawi się pot, zadyszka i zmęczenie, ale na koniec też satysfakcja. Drogę na Gęsią Szyję widać od razu, a setki schodów przemawiają do wystraszonej wyobraźni. No i mam tu kłopot z opisem, bo obiektywnie to tego podejścia nie ma aż tak dużo – jakieś 250 metrów. Zdaję sobie jednak sprawę, że kondycja ludzka bywa zawodna, a ścieżka poprowadzona w taki sposób, może dać w kość. Nie lękajcie się jednak! Choćby na raty, ale dacie radę, zwłaszcza że nagroda na górze jest spora.

Ruszamy schodami na Gęsią Szyję. Trochę ich jest

Ruszyliśmy z zapałem po tych schodach, trzymając raczej spokojne, ale rytmiczne tempo. Mapy wskazywały, że trasa powinna nam zająć niecałą godzinę. Polana zdawała się szybko pomniejszać, a my niknęliśmy w iglastym lesie. Tak, tu też niczym prawdziwy miłośnik drzew, zrobiłem masę niepotrzebnych ujęć. Droga na szczyt sprawia wrażenie trochę złośliwej. Brak tutaj wypłaszczeń, cały czas trzeba cisnąć pod górkę, a kolejne zakręty oszukują człowieka, że do celu już blisko. To, w połączeniu z moją nieumyślną złośliwością (bo gdzie ja tam złośliwy), mogło zirytować koleżankę. „Jesteśmy już niedaleko” – rzucałem to hasło trzykrotnie, niczym wytrawny polityk obietnicami przedwyborczymi. Skuteczność​ miałem podobną, bo pomyliłem się we wszystkich przypadkach, za każdym jednak razem myląc się coraz mniej.

Wreszcie na miejscu

Było może nieco monotonnie, ale droga zleciała nam raczej szybko. Gdy tylko zobaczyliśmy charakterystyczne skałki na szczycie, wykrzesaliśmy z siebie ukryte pokłady energii, by jak najszybciej rzucić okiem na te wszystkie widokowe cudowności. Natychmiast zrzuciliśmy plecaki i rozsiedliśmy się wygodnie. Ile jest schodów w drodze na Gęsią Szyję? Podobno by dotrzeć na wierzchołek, trzeba ich pokonać po drodze aż 1180. Nie liczyliśmy, ale moim zdaniem nie ma ich aż tak dużo, chociaż momentami zdają się ciągnąć i ciągnąć w nieskończoność. Tymczasem rozłożyłem statyw, wyciągnęliśmy z plecaków coś dobrego i tak w ciszy oczekiwaliśmy na zachód słońca. Jedyny minus? Jakieś muchopodobne coś, latające nad naszymi głowami.

Od lewej masyw Wołoszyna, Dolina Waksmundzka i zamykająca ją z prawej strony grań Koszystej

To, co rzuciło się w oczy to fakt, że większość chmur gdzieś się ulotniła. No cóż, nie zmieniło to ani przez chwilę tego, że było wyjątkowo ładnie, zwłaszcza że otoczenie przybierało już ciepłe barwy. Ciekawie wygląda stąd dzika Dolina Waksmundzka, otulona z jednej strony masywem Wołoszyna, a z drugiej granią Koszystej. Sama dolina objęta jest ścisłym rezerwatem przyrody i jest ostoją nie tylko dla tłuściutkich świstaków, ale też nie mniej zaokrąglonych niedźwiedzi, które chętnie wybierają pobliskie zbocza na swoje gawry. Ot, ciekawostka.

Już podczas pierwszej wizyty tutaj, stałem się fanem panoramy, jaką można stąd zobaczyć, mimo że sama góra nie powala wysokością. Po pierwsze genialnie widać stąd Gerlach (2655 m n.p.m.) i całą długaśną Dolinę Białej Wody. Kiedyś wędrowaliśmy nią na Małą Wysoką, którą też świetnie było teraz widać. Znajduje się ona na lewo od najwyższego szczytu Tatr, zaraz za tym głębokim wcięciem – to Polski Grzebień. Całkiem przy prawej krawędzi kadru znajdziecie Rysy, a tuż obok dwuwierzchołkową Wysoką. Trochę bardziej w lewo świetnie prezentuje się Ganek (w cieniu), no i nie można zapomnieć też o Młynarzu,  skąpanym w promieniach słońca i zawieszonym niejako nad samą doliną.

Najwyższy na zdjęciu Lodowy Szczyt. Po jego lewej Baranie Rogi

Drugą „osobistością”, która przyciąga wzrok, jest na pewno rozległy masyw Lodowego Szczytu (2627 m n.p.m.) Odrobinę na lewo zobaczycie Baranie Rogi, które akurat z tego miejsca łatwo skojarzyć z… dwoma baranimi rogami. Dalej na lewo nie jest ani trochę gorzej, bo gdzieś tam z drugiego planu wita się z nami Kieżmarski, potem jest jeszcze Kołowy, Jagnięcy (przy lewej krawędzi zdjęcia), no i wreszcie bardzo urodziwe Tatry Bielskie, których urodę mieliśmy już okazję potwierdzić.

Jest po prostu pięknie

Co jeszcze widać z Gęsiej Szyi? Odległe wzniesienia Beskidu Żywieckiego, z Babią Górą na czele. Swoją drogą mam wrażenie, że widać ją niemal z każdego miejsca w Tatrach, a swoją sylwetką naprawdę przykuwa uwagę. To w końcu odległości w granicach 50 km. Przy dobrej przejrzystości powietrza, a taką najwyraźniej tego dnia mieliśmy, uda się wam też zobaczyć najwyższy szczyt Beskidu Śląskiego – Skrzyczne. Znajdziecie go kierując wzrok nieco na prawo od Pilska, do którego zdaje się być przytulony. No i tak obracaliśmy głowami, patrząc jak cienie nielicznych chmur suną w dolinach i jak słońce oświetla już tylko najwyższe wierzchołki. Wzrok oczywiście skradł ostatecznie Gerlach, który „zapłonął” przed samym zachodem.

Widoki z Gęsiej Szyi.

Zachodzące słońce niknęło niekiedy w niskich chmurach, znajdujących się tuż nad horyzontem, co sprawiało, że okoliczne szczyty chwilami zdawały się rozświetlać ciepłymi kolorami. A kiedy ostatecznie pochwaliłem się już znajomością topografii, mogliśmy z czystym sumieniem zamienić się w niemych widzów tego ulotnego spektaklu. No dobra, nie takich całkiem znowu niemych, bo poza cichym wyrażaniem zachwytu, instruowaliśmy się nawzajem w co wycelować aparat, co wcisnąć i co zmienić, chcąc wyłapać jak najciekawszy kadr.

Na to czekaliśmy. Zachód z Gęsiej Szyi

Gęsia Szyja sprawiła nam masę satysfakcji, a zachód słońca to już w ogóle genialny bonus do tych widoków. Dźwięk migawki powoli milknął, a słońce chowało się za horyzontem, co oznaczało tylko jedno – pora wracać na dół. Znów musieliśmy pokonać niezliczone stopnie w drodze na Rusinową Polanę, ale w tym kierunku szło nam to błyskawicznie. Pewnie głównie dlatego, że ograniczyłem się tym razem do bardzo nielicznych, leśnych zdjęć. Nie odmówiłem ich sobie jednak już na polanie, gdzie chciałem po raz ostatni złapać na matrycy trochę tego wieczornego klimatu.

Ostatnie, wieczorne widoki na polanie. Pora wracać

Wokół nas było już kompletnie pusto, poza szumem wiatru nie dało się słyszeć żadnego dźwięku, a całe otoczenie spowijał powoli mrok. I mimo najszczerszych chęci trudno mi ubrać cały ten klimat w słowa. Zachęcam więc, żeby kiedyś samemu się tu wybrać, przy czym nie musi być to od razu zachód słońca. Wystarczy, że posiedzicie tutaj późnym popołudniem, żeby chociaż trochę poczuć tę atmosferę, bo jest ona na pewno niepowtarzalna. Nam natomiast nie pozostało nic innego, jak skierować się do lasu i pokonać ostatni odcinek szlaku. Obyło się bez historii, a czołówek używaliśmy dopiero pod sam koniec, kiedy naprawdę zrobiło się ciemno. Głupio byłoby nabić sobie guza, będąc tak blisko parkingu. Wpakowaliśmy graty do samochodu i zadowoleni zakończyliśmy ten udany dzień. Chyba po raz kolejny się okazało, że ja to nawet lubię zachody słońca.

Na Rusinowej Polanie o zmroku

Wycieczka na Rusinową Polanę i Gęsią Szyję to naprawdę propozycja dla każdego. Tak, dla ciebie też. Wg map bowiem, całość trasy w naszym wariancie to niecałe 9 km i około 420 m przewyższeń. Wędrówka na szczyt to kwestia jakichś 2 godzin, przy czym na samą polanę możecie się dostać już po godzinie spokojnego marszu. Wszystko to sprawia, że to świetna opcja dla początkujących, czy jako rozgrzewka przed poważniejszym chodzeniem. Szlak jest względnie krótki, sporo tu ławek na których można wypocząć, a jeśli widoki ci się nie spodobają, to już chyba nic w życiu ci się nie spodoba. Na koniec polecam jeszcze nasz filmik z tamtego miejsca. Co prawda nie nagraliśmy go akurat wtedy, ale jeśli wolicie taką formę, to zachęcam do oglądania i subskrybowania kanału. Możecie zajrzeć też do galerii, a może nawet powinniście to zrobić, gdyż znajdziecie tam więcej zdjęć z tego wyjazdu. Zachód na Gęsiej Szyi i Rusinowej Polanie na pewno wam się spodoba.

Zapisz się do newslettera i bądź na bieżąco z nowymi wpisami

Pochłonęły Cię górskie wędrówki?

Sprawdź mój wyjątkowy przewodnik górski