Niewielki, szybki i zwinny wiewiórczak trójbarwny (Callosciurus prevostii) jest jednym z ciekawszych ssaków z rodziny wiewiórkowatych. Egzotyczny krewniak dobrze znanej nam wiewiórki, zaskakuje oryginalnym wyglądem i tajemniczością. Co warto wiedzieć na temat zwierzęcia, któremu hodowcy z całego świata coraz chętniej poświęcają swój czas?
Co warto wiedzieć o wiewiórczkach?
Wiewiórczaki to dość szeroka grupa ssaków z rodziny wiewiórkowatych, które występują głównie na terenie całego świata. Należy do niej około 280 gatunków zwierząt, w tym popularne susły i świstaki. Są wśród nich również zwierzęta o dość tajemniczych nazwach, reprezentujące gatunki wiewiórczaków żyjących na terenie Azji. Są to m.in.:
– pasecznik palmowy
– polatucha japońska
– wiewióra cejlońska
– wiewiórczak szarobrzuchy
– wiewiórczak rdzawobrzuchy.
Jednym z najbardziej intrygujących przedstawicieli tej rodziny jest wiewiórczak trójbarwny, z którym można się spotkać w ogrodach zoologicznych i prywatnych hodowlach na całym świecie. Na czym polega jego wyjątkowość? Zobaczmy, czym wyróżnia się ten ssak.
Wiewiórczak trójbarwny — rozmiar i budowa ciała
Wiewiórczaki trójbarwne, dawniej nazywane wiewiórkami trójbarwnymi, nie są zbyt dużymi ssakami. Długość ich ciała dochodzi do 28 cm, a ogona do 23 cm. Warto zaznaczyć, że ogon jest bardzo ważną częścią ciała dla każdego wiewiórczaka. To właśnie on pozwala utrzymać mu równowagę podczas biegu czy intensywnej wspinaczki. Długi i silny ogon jest też wykorzystywany jako naturalny ster podczas długich skoków z drzewa na drzewo. A co z masą ciała? Zwykle nie przekracza ona 0,5 – 1 kilograma.
Trzy kolory — jakie barwy są typowe dla tego ssaka?
Cechą, która decyduje o wyjątkowości tego ssaka, jest jego ubarwienie. Wiewiórczak trójbarwny przyciąga uwagę charakterystyczną barwą sierści. Na grzbiecie jest ona czarna, na brzuchu – kasztanowa. Dodatkową ozdobą jest biała pręga, która przebiega między brzuchem a grzbietem. Pręga ta jest wyraźnie zaznaczona, dzięki czemu żaden miłośnik przyrody nie powinien mieć problemów z identyfikacją tego gatunku wiewiórki.
Występowanie — jakie warunki do życia są najlepsze dla wiewiórczaka trójbarwnego?
Choć wiewiórczaki są dziś hodowane niemal na całym świecie, w naturze spotkać je można tylko na terenie Azji Południowo-Wschodniej. Im więcej naturalnych lasów, tym lepiej dla wiewiórczaków. Z przedstawicielami tego gatunku można się zatem spotkać m.in. na Półwyspie Malajskim i Borneo, występuje on również na Sumatrze, w Tajlandii oraz w Indiach Wschodnich.
Wiewiórczaki trójbarwne są doskonale przygotowane do życia na drzewach, po których poruszają się szybko i sprawnie. Ssaki te znane są ze zwinności, perfekcyjnie opanowały też sztukę wspinaczki. Podobnie jak wiewiórki, tak i wiewiórczaki potrafią sprawnie przeskakiwać z drzewa na drzewo. Tam, gdzie sporo drzew, tam wiewiórczaki czują się doskonale. Lasy nizinne i górskie są dla tych zwierząt doskonałymi miejscami do życia, bywa jednak i tak, że pojawiają się na terenach uprawnych. Zwykle domem wiewiórczaka staje się dziupla, jeśli jednak nie ma możliwości skorzystania z takiej kryjówki, buduje on gniazdo.
Tryb życia
Wiewiórczaki trójbarwne są ssakami prowadzącymi dzienny tryb życia. Największą aktywnością wykazują się tuż po świcie oraz przed zmierzchem. Noc spędzają w kryjówkach, w których czują się bezpieczne. To zwinne zwierzę nie zawsze można zobaczyć, istnieje jednak spora szansa na podsłuchanie wydawanych przez wiewiórczaka dźwięków. Są to głównie trele i gwizdy. Dźwięki te egzotyczny krewniak wiewiórki wydaje w chwili podekscytowania lub wtedy, gdy czuje się zagrożony. Zwinne i szybkie wiewiórczaki mają naturę samotników, dlatego też w naturalnych warunkach ujrzenie całej rodziny w naturalnym środowisku jest bardzo trudnym zadaniem.
Dieta wiewióraczka
Aby wiewiórczak trójbarwny mógł się prawidłowo rozwijać, musi odżywiać się w odpowiedni sposób. Ssak też żywi się głównie nasionami i orzechami, chętnie sięga też po owoce i pączki drzew. W menu tego zwierzęcia mogą się też pojawić owady, stawonogi (np. termity czy mrówki) oraz jaja ptaków.
Rozmnażanie i status prawny
Choć wiewiórczak jest ssakiem dość dobrze znanym, wiedza na temat okresu godowego i procesu rozmnażania się wciąż wymaga uzupełnienia. Wiadomo, że ciąża u tego zwierzęcia trwa od 46 do 48 dni, a w jednym miocie mogą pojawić się 2-3 młode (choć w niektórych hodowlach zdarza się, że na świat przychodzą cztery maluchy jednocześnie). Gatunek ten nie jest zagrożony wyginięciem, istnieje jednak wiele czynników mogących wpływać na jego populację. Szczególnie dobrze widoczna jest zależność między ilością opadów a ilością młodych przychodzących na świat.
Ponieważ hodowla wiewiórczaków trójbarwnych nie wymaga profesjonalnej wiedzy, ssaki te coraz częściej pojawiają się w polskich ogrodach zoologicznych, papugarniach oraz prywatnych zagrodach ze zwierzętami (np. w alpakarniach). Są wesołe i pełne energii, nic więc dziwnego, że ludzie w różnym wieku tak chętnie spędzają czas w ich towarzystwie.